Halloween werd door veel leerlingen aangegrepen als reden om aan de zuip te gaan of om lekker de school op z'n kop te zetten. Verhalen over ontploffende pompoenen en vandalen die standbeelden hadden versierd met vlassige sikjes en snorren gingen de hele school door. Oh en er was natuurlijk een krottenfeest, waar je verkleed heen kon om elkaar de stuipen op het lijf te jagen. Spannend, maar een beetje te eng voor haar doen.

Vandaar dus dat ze veilig tussen de muren van het kasteel bleef. Hier was het ook hartstikke gezellig, met flakkerende kaarsjes en oranje versieringen. Ze had een halloween waardige maaltijd achter de kiezen, maar er miste natuurlijk nog iets heel belangrijks. Snoepjes!

Haar outfit was nogal druk, ze kon gewoon niet kiezen tussen alle mooie dingen. De contouren van een zwart vest, met daaraan kattenoren bevestigd, werd gesierd door lichtgevende regenboogkleurige streepjes, waardoor in het donker haar outfit pas echt tot z'n recht kwam. Natuurlijk had ze ook een kattenstaart, die met elke speelse stapsprong die ze maakte mee deinsde. Haar benen waren in een paars-roze gestreepte legging gestoken, met een leuk net iets te kort zwart rokje. Best wel cute, maar niet in de enge spirit van Halloween.

Ook was het jammer dat haar neus kriebelde, daar mocht ze niet aan toegeven. Niet nu een vriendin daar zo zorgvuldig met een penseel een zwarte kattenneus en snorharen geschilderd had, om haar transformatie compleet te maken.

Zo liep ze door de gangen, had het plan gevat om eerst bij een speciaal iemand langs te gaan, de lerarenetage opzoekend. Daar hadden leerlingen officieel niets te zoeken, maar ze wilde hem graag zien. Misschien had hij zich zelfs verkleed, wie weet! Savador hoefde enkel een bitje in te doen en hij was al een vampier, dus lastig zou het niet zijn voor hem. Na een kort moment waarin ze haar outfit recht trok klopte ze met een blij gebaar op de dikke houten deur, die als het goed was aan Savador toebehoorde. Haar knokkels raakten de deur ritmisch, klop klop-klop. Zou hij er nog zijn? Toen ze een reactie kreeg stak ze haar uitgeholde pompoen aan de hengsels vooruit. "Trick or treat, Master~!"Nu nog hopen dat ze de goede deur had en dat haar informant niet gelogen had over welke deur de juiste was.

[Late halloweentopics, they rock. Open, voor preferably een docent, maar hey, als je iets anders logisch kan bedenken, shoot me~]

Overal in de school heerste een feeststemming deze avond. Die landrotten hadden weer één of ander dom feest bedacht en natuurlijk maakten de leerlingen daar gebruik van om te feesten en te doen alsof vandaag de laatste dag was dat ze leefden. Niks verkeerds mee om het maximale uit je dag te halen en ook iets tegen een feestje met rum had de man niks, maar de manier waarop de leerlingen uit hun dak gingen, begreep hij niet. Wat was er zo leuk aan dat verkleden anyway? Elkaar een beetje bang maken vonden ook piraten leuk, maar daar gingen ze zich echt niet voor verkleden.

Daarom had de man zich teruggetrokken in zijn eigen vertrek. Met Gilbird en een flesje rum vermaakte de kapitein zich prima. Als zijn crew hier nou was, dan had hij misschien nog meegedaan aan het feestje, zij het op de piratenmanier. Maar met al deze onbekende mensen had hij er geen zin in. Erg sociaal was hij namelijk niet en met nieuwe mensen, en dan vooral leeftijdsgenoten, was hij ook niet goed. Veel contact met andere leraren had Calico dan ook nog niet gehad en eigenlijk was hij niet van plan hier binnekort verandering in te brengen.

Calico vermaakte zich met af en toe een slokje rum en zwaardvechten tegen de lucht; een beetje je vaardigheden oefenen kon nooit kwaad. Hij moest immers in vorm zijn als hij weer naar zijn schip terugkeerde. Een kapitein uit vorm kon echt niet, want hij moest tenslotte het voorbeeld zijn. Toen hij zijn denkbeeldige tegenstander op de grond had gelegd en zijn zwaard tegen diens kin hield, werd er op de deur geklopt. Shiver me timbers¹, wat was dat nou weer? Net nu hij dacht een beetje rust te hebben nu de rest aan het feesten was beneden. Hij stak zijn zwaard in de schede terwijl hij naar de deur liep en opende deze. Wat hij verwacht had wist hij niet, maar dit zeker niet. Er stond een klein meisje voor zijn deur, verkleed in een kattenpakje en ze zei Trick of treat, Master! Verbaasd staarde de man naar het meisje, niet wetend hoe hij moest reageren. Gilbird was intussen ook nieuwsgierig geworden, landde op Calico’s schouder en keek het meisje met een schuin kopje aan. Het duurde dus even voor de man antwoord gaf, maar eindelijk bedacht hij zich dat hij wat moest zeggen. ”Ahoy² lassie³, Davy Jones mag weten wat je daar zegt, maar eh.. ik geloof dat je niet de goede deur hebt,”

¹ = Piratenexpressie van schok, verrassing of irritatie.
² = Piratenmanier om anderen te begroeten.
³ = Piratenmanier om een jongere vrouw/meisje aan te spreken.


OOC:: Yay Halloweentopics~
Hope you don't mind. c:

De deur opende en haar gezicht lichtte op met zichtbaar plezier, zo had ze hier naar uit gekeken. Maar helaas, de master die de deur open deed, dat was niet de master die zij bedoeld had! Ah balen man, poep met peren, die jongens hadden dus gelogen. Een steek in haar naïeve hart. Pff, zie je wel, jongens waren stom, deden veel te stoer.

''Ja, dat geloof ik ook,'' sprak ze sipjes. Was ze nou helemaal voor niets hierheen gelopen? ''Tenzij Master Savador Sathandiae daar ook is?'' Valse hoop natuurlijk, waarom zou Savador zijn Halloween doorbrengen met een.. Hmm, wie was deze man eigenlijk? Nieuwsgierig nam ze hem in zich op, totaal niet gegeneerd door haar verkeerde bestemming. Hij zag er redelijk normaal uit, op de vogel op zijn schouder en die hoes met een zwaard handvat erin. Hmm. ''Als wat bent U verkleed, meneer?'' vroeg ze, gevolgd door een gok: ''Oh oh, ik weet het misschien al, zeeman?'' Ahoy, dat was een term die ze gebruikten op schepen, toch?

Het meisje dat voor zijn deur stond was.. tja, hoe zou hij het noemen.. zoet. En schattig. Wat ze precies wilde begreep de man niet, maar zodra ze hem zag was de teleurstelling duidelijk zichtbaar. Wat kwam ze hier doen? Een beetje ongemakkelijk legde Calico zijn hand in z’n nek en leunde tegen de deurpost aan. Het meisje bevestigde sipjes zijn vermoedens en zei dat ze inderdaad verkeerd zat. Oh god, ze moest toch niet huilen?! Daar kon hij echt niet mee omgaan hoor, dat kon Gilbird zelfs beter dan hij. Maar gelukkig, het meisje praatte verder en de piraat slaagde een korte zucht, opgelucht dat ze niet moest huilen. Master Savador? Uiteraard had Calico met hem contact gehad over zijn nieuwe baan, maar echt in levende lijven had hij hem nog niet gezien. Wat moest het meisje met hem? ”Ehm.. Nee, Savador is niet hier..” stamelde hij terwijl hij het meisje met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Want niet alleen was hij nieuwsgierig naar de reden waarom ze Savador zocht, maar het meisje was hem nu ook aan het bekijken en dat maakte hem nog wat ongemakkelijker. Als wat hij verkleed was? Hij fronste, dacht ze nu werkelijk dat hij meedeed aan die rare landrotfeesten? De man maakte zich los van de deurpost en ging wijdbeens staan met zijn handen in zijn zij. ”Ik, lassie¹, ben een piraat. En niet verkleed. Nee, ik ben een échte kapitein,” zei hij trots. Daarna tilde hij een onzichtbare hoed van zijn hoofd  en maakte een kleine buiging voor het meisje, ”Calico is de naam en dit hier is Gilbird,” hoed weer op, ”En waarom ben jij een kat en zoek je Savador?” Ze moest hem maar eens even uitleggen wat dit gedoe moest voorstellen. Ze had hem verstoord tijdens een rustig avondje en was hem een beetje uitleg op z’n minst verschuldigd.

¹ = Piratenmanier om een jongere vrouw/meisje aan te spreken.

Het etiketje van haar rokje kriebelde tegen haar rug aan, maar dat probleem was gauw verholpen met wat heen en weer gewiebel. Gelukkig maar. Het zou stom en niet netjes zijn om een beetje te lopen frutten aan haar kleding, zo tegenover een docent. Savador was er niet, maar achter welke deur zat de Hoofdmeester dan wel verborgen? Ze had geen idee, waarom hadden de slaapkamers niet gewoon naambordjes, net als Savador's kantoor? Superonhandig.

De man nam een trotse pose in, zijn vogeltje trok echter meer aandacht van het meisje. Zo cute en fluffy, net een mini kuikentje. Ze wilde het knuffelen! En een piraat? Een echte? Neehoor, ze geloofde er helemaal niets van, haha, daar trapte ze mooi niet in. Hij zat wel erg goed in zijn rol zeg, bedacht ze met een zacht gegrinnik. ''Een échte piratenkapitein? Waar is uw schip dan? En uw ooglapje en zo'n houten been?'' Vrolijk keek ze hem aan. Moyra hupste iets opzij en reikte naar het knopje in de rand van haar vest. Met geknipper gingen de regenbooglichtjes aan, op onder andere de oortjes en de boord van haar vest. Mooi was dat. ''Ik ben een kat, omdat het Halloween is en ik wilde bij Savador langs gaan om mijn kostuum te laten zien,'' legde ze uit. ''En om snoepjes op te halen natuurlijk!'' Want dat was het allerbelangrijkste onderdeel van Halloween.

Natuurlijk vond Gilbird het meisje meteen leuk, wat meteen duidelijk maakte dat het vogeltje geen flauw idee had wat een kat was of er in ieder geval geen ervaringen mee had. Ze zag er wel uit als iemand om mee te spelen, vond hij. Dus toen hij enige reactie van het meisje kreeg, klapperde hij vrolijk met zijn vleugeltjes, tjilpte wat en vloog toen naar haar toe. Ze was interessant en wellicht zou ze wel met hem willen spelen.

Wat was dat nou? Lachte ze hem nou uit? Geloofde ze hem niet? Verbaasd knipperde Calico even met z’n ogen. Dat was me wat, zeg. Toen hij zijn deur had geopend had hij hier niet op gerekend. Niet alleen was het meisje zelf een verrassing, maar de wending van het gesprek ook. Waarom moest hij nu gaan uitleggen en duidelijk maken dat hij wel een echte piraat was? ”Ja, een échte piratenkapitein! Mijn schip met bemanning zijn op Cassia natuurlijk, die kan ik niet meenemen! En niet elke piraat is zo dom om z’n been eraf te laten hakken of een ooglapje nodig te hebben hoor, kleine wijsneus,” Het zou toch wat zijn als ze daar met z’n allen zo rond moesten lopen. De vrolijke uitstraling van het meisje zorgde er in ieder geval wel voor dat hij niet chagrijnig werd en heel vervelend zou reageren, ”Ik neem je de volgende keer wel mee,” grapte hij. Natuurlijk zou hij dat niet doen; veel te gevaarlijk en dan moest hij ook nog eens op haar gaan letten. Daar had hij echt de tijd niet voor. Terwijl hij zo aan het denken was, had het meisje zitten frummelen en ineens gingen er allerlei lichtjes aan. Licht geschrokken hield de man een hand bedekkend boven zijn ogen. Shiver me timbers¹, dat was fel. Waren alle landrotpakjes zo? Ze spoorden hier echt niet. Toen hij er wat aan gewend was liet hij zijn hand zakken. Mhm, misschien had het ook wel iets leuks. Het paste in ieder geval wel bij haar uitstraling.

Halloween, kat, kostuum en snoepjes. Dat was haar verklaring. De man fronste, want het was hem nu nog vager geworden allemaal. ”Nou, ik vind een piraat heel wat normaler dan een kat,” bromde hij zachtjes tegen zichzelf. ”En waarom ga je snoepjes ophalen? En bij Savador nog wel?” vroeg hij nu binnen gehoorafstand van het meisje, waar hij nog steeds de naam niet van wist.

¹ = Piratenexpressie van schok, verrassing of irritatie.

Het vogeltje, het bewoog! Ohwww, squee, de neiging om het aan te raken groeide nog meer. Wat schattig, wat zacht. Hoe zou dat voelen in je hand, die donzige veertjes? Ze strekte haar hand wat uit, verlangend, maar durfde het vogeltje niet uit de lucht te grissen, temeer omdat het er behoorlijk fragiel uitzag.

Zijn schip was op Cassia omdat t hier niet kon? Nou, op het grote stille meer zou het best passen hoor en anders voer je over de rivier heen naar zee, in het zuiden. Moest je wel oppassen voor de waterval natuurlijk, anders donderde je zo met een plons naar beneden. Hoe je een schip van de ene naar de andere planeet bracht was iets waar ze niet goed over nadacht, kom op, als grote vrachtshuttles het konden, kon een miezerig schip toch ook wel? Nou goed, hij was behoorlijk overtuigd van zijn piraat zijn, dus nam ze maar aan dat hij de waarheid sprak. Al wist je dat met Halloween nooit zeker, spookverhalen en enge grappen waren totaal toegestaan.

Maar hij leek het hele doel van de avond ook niet te snappen, anders had hij wel op haar commando Trick or Treat geantwoord met snoepjes of een verontschuldiging dat hij niets in huis had. Een echte piraat dus? Die voorstelde een landrot als haar mee te nemen? Ja, omg, zo veel ja! "Ohoh, echt? Mag dat? Pliesssss, meneer, U maakt toch geen grapje? Ik kan al een beetje watermagie dus dat komt helemaal goed. En dan zien we misschien wel dolfijnen of pinguïns of of zeemeerminnen! Zijn er zeemeerminnen op Cassia?"

Enthousiast dat was ze zeker, maar wel vreesde ze stiekem dat ze op een schip hartstikke misselijk zou worden. Wagenziekte was super vervelend, al had ze er meestal pas last van als ze in het voertuig ging lezen. Dat hij een schampere opmerking maakte hoorde ze wel, maar dat was de moeite niet waard. Hij was duidelijk niet slim genoeg om dit verkleedfeest te begrijpen, anders had hij ook zelf wel bedacht dat een kat een veel normaler kostuum was dan een halfslachtige piraat, hoewel het zijne natuurlijk niet als kostuum bedoeld was.

Waarom ze snoepjes opging halen bij Savador? "Omdat dat zo hoort! En ik wilde hem mijn kostuum laten zien." Zwierig bewoog ze zichzelf in een pirouette. "Hij zou het vast mooi vinden! Maarreh, Master, heeft U écht geen snoep? Of anders koekjes of zoiets?" Want als hij niets had dan moest ze hen eigenlijk heel hard laten schrikken, dat was de Trick van de twee keuzes, die bijna nooit voorkwam. Haar lampjes spektakel schakelde ze nu weer uit, wat een tijdelijke verduistering van haar zicht ten gevolgen had. Tja, batterijen kwamen niet zomaar uit de lucht vallen en ze moest er zuinig op zijn.

Wat leuk; het meisje wilde met hem spelen! Gilbird ging voorzichtig op de hand van het meisje zitten dat ze had uitgestoken en keek haar met een schuin kopje aan. Daarna hupte hij wat naar voren richting haar arm. Zou ze wat eetbaars hebben?

Het meisje leek zijn verhaal niet helemaal goed te keuren of het ermee eens te zijn, maar ze sprak hem tenminste niet tegen. Gelukkig. Dat was wat, als hij nog meer moest bewijzen dat hij een piraat was. Kinderen ook altijd.. Maar ze leek wel dolblij te zijn met zijn reactie dat ze wel mee mocht op zijn schip. Waarom geloofde ze dit wel? Dat was júist een grapje geweest. Een lichte zucht ontsnapte uit zijn mond, ”Sorry Lassie¹, maar dat is veel te gevaarlijk voor je. Ik kan je niet meenemen, savvy²?” kwam er vastbesloten uit. No way dat ze mee kon, wat ze ook zou zeggen. ”Ja, die zijn er wel. Maar je hebt naast de lieve ook hele gemene zeemeerminnen en je weet nooit welke je tegenkomt. Je kunt niet zomaar met ze spelen. Maar als ik een lieve tegenkom, zal ik vragen of ze iets voor je heeft.” Misschien kon hij op deze manier goedmaken dat ze niet meekon. Dat de kans dat hij zijn afspraak na zou kunnen komen heel klein was, vertelde hij maar niet.

Het was duidelijk dat de twee elkaar niet begrepen en ze elkaar raar vonden. Snoepjes halen verkleed als kat, omdat het zo hoort. Oké dan. ”Ik eh.. weet zeker dat hij je mooi vindt.” zei Calico ongemakkelijk hoewel hij de man nog nooit ontmoet had, maar hij zei het om het meisje ook wat gerust te stellen. Poging tot, tenminste. ”Snoepjes? Nee die heb ik niet. Tenzij je vogelzaad of rum lekker vindt, heb ik niks.” Hopelijk vond ze dat niet lekker, anders moest hij nog delen ook. En zo veel had hij niet. Anders zou hij haar wel laten vechten om de rum of zo. Zwaardgevecht natuurlijk.

¹ = Piratenmanier om een jongere vrouw/meisje aan te spreken.
² = ‘Begrepen, matey?’