Kleine voeten trippelden over donker tapijt - zacht, kietelend en warm. De houten vloer onder het tapijt kraakte licht, maakte geluiden die het niet zou moeten maken. Hoewel de geluiden zacht waren, hoorden twee scherpe oren ze met gemak. Er was geen ander geluid dat het gekraak overstemde. Niet de zandstorm die zich door de ramen probeerde te slaan, niet de zachte ademhaling van het figuur dat zich door het donker bewoog, begeleid door maar één licht: de grote kaars in zijn kleine witte handen.
Rillend bewoog het figuur, dat veel weg had van een elf, zich door de donkere kamer en door een open deur. Witte haren glinsterden in het kaarslicht, grote groene ogen keken ietwat angstig uit hun kassen, alsof de schaduwen van het huis hem achtervolgden. In zijn hoofd zag hij ze al, de duistere figuren die hem mee wouden slepen, de hel in. De monsters, met hun gele ogen en scherpe tanden en hun demonentaal... Ze kwamen slechts in zijn ergste nachtmerries voor, maar de rillingen over zijn ruggengraat vertelden hem wat anders. Hij wist dat hij op moest schieten voor ze zijn licht zouden uitblazen en hem mee zouden nemen. Hij liep in een sneller tempo, zijn ademhaling jachtig en zijn hart bonkend als een hert.
''Anne... Baba...'' Een zachte fragiele stem, hoog in toon, angstig in expressie. Het probeerde trillend woorden uit te stoten, gericht op de figuren die zich achter de deur van hun slaapkamer bevonden. Een kleine vuist bonkte licht op de deur. ''Anne...'' sprak de stem weer, ademloos. ''Baba...'' Bonk. Bonk. Bonk. ''Çok korkuyorum...'' Bonk. BONK. ''Nolur beni içeri alin...'' BONK. BONK. BONK.
''XAVIER.'' riep een barse rauwe stem vanaf de andere kant van de deur, waardoor de witharige jongen even een angstig sprongetje maakte. ''Git burdan. Neyden korkuyorsun ki? Her aksam bu aptaligini mi duymamiz lazim? Ne seytan yaa? Ne karanlik yaa? Açayip korkak bir sey sin sen! Hadi yatagini git! Seni burda görmek istemiyorum artik!''
Dezelfde reactie. Dezelfde woorden. De witharige dook iets ineen, zijn stem sprak zachte woorden van verontschuldigingen, niets anders dan dat. Dat was het enige wat hem aangeleerd was - je altijd verontschuldigen tegenover je ouderen, want je ouderen hadden altijd gelijk. Zij wisten het beter, zij wisten altijd beter... Maar wat het veroorzaakte, was een gat in zijn borst. Het gat dat hem pijnlijke steken gaf, pijnlijker met de dag.
Met een zachte sis was het licht van zijn kaars uit. Zijn groene ogen keken angstig op terwijl het licht hem verliet en hem alleen in het donker liet staan.

Wie wist dat hij zich er nu juist thuis voelde?
Xavier opende zijn ogen, de levendige groene kleur afstekend tegen de grauwe kleuren van de leerlingenkamer. Hij knipperde een paar keer, nog half denkend aan de fragmenten op zijn netvlies. Toen hij zich bedacht wat hij probeerde te doen, kwam er een uitdrukking van lichte frustratie op zijn gezicht. De bank waar hij op lag, was de bank die toe behoorde aan de leerlingenkamer van de Shadranen. Normaal lag hij in zijn kamer op de etage van de Grenanen, maar na het draaien en onrustig bewegen voor minstens twee uur had hij besloten om een andere slaapplek te kiezen. Misschien had hij een verandering in atmosfeer nodig, misschien lag zijn bed gewoon echt niet meer lekker. Als half Shadraan kon hij ook terecht op de etage voor Dark Magicians. Eerst had hij in een leeg bed van een onbekend persoon gelegen, maar het was niet het onbekende geweest wat hem wakker had gehouden - het was toch weer zijn eigen bewustzijn, geprikkeld door iets waarvan hij niet wist wat het was. Zijn voeten hadden hem terug naar de leerlingenkamer van de Shadranen gedragen waar hij de bank had geprobeerd, maar helaas geen resultaat had gezien.

Gefrustreerd door zijn slaapgebrek ging de witharige overeind op de bank zitten. Hij wreef met beide handen over zijn gezicht, vermoeid alsof hij de hele dag in de weer was geweest. Dat had hij niet gedaan, hij had slechts een aantal lessen gevolgd en wat getraind in de gymzaal. Meer ook niet. De dagelijkse sleur. Wat hem vermoeid maakte, waren zijn constante pogingen om in slaap te vallen die mislukten. Het maakte hem pissig en hij werd met het uur vermoeider, maar de pogingen bleken dan alsnog tevergeefs. Misschien dat hij een kwartiertje had gedut, misschien dat hij er later nog een kwartiertje slaap in kon krijgen... Het was waarschijnlijker dat hij over een paar uur de zonsopgang zou kunnen zien, vermoedde hij zo.
Hij wou net opstaan van zijn plaats om een alternatieve slaapplaats te vinden, tot zijn trommelvliezen zacht gefluister opvingen. Hij bleef als versteend zitten terwijl zachte woorden door de kamer klonken, een hoge stem met een ietwat spooky toon erin. Hij wist niet wat of wie het was, maar hij bleef in complete stilte zitten, luisterend en afwachtend, tot hij in zijn ooghoeken iets zag en zijn hoofd moest draaien. Een zwevend licht, dichtbij het haardvuur. Het zweefde midden in de lucht en leek wat op en neer te deinen, alsof er een persoon met een kaars stond. Hij wist niet wat het was, maar hij bleef stilletjes zitten en kijken. Waarschijnlijk merkte het - wat het dan ook mocht zijn - zijn aanwezigheid niet en Xavier hoopte dat het zo bleef. Toen het lichtje zich vermeerderde en plots het silhouette van een buitengewoon... ding vormde, moest Xavier wel iets zeggen. Hoe kon hij zijn mond houden als er plotseling een buitenmenselijk figuur stond met vormen en kenmerken die nog het meest leken op die van een bepantserde alien met neon lichten?
'What. The. Fuck. Ben jij?'

Translations:

In de 17 jaar dat hij geleefd had, had hij al veel rare dingen gezien. Hij was op jonge leeftijd gefascineerd door de wereld en de mensen erin en wou weten hoe alles werkte, wat ervoor zorgde dat hij vaak een andere weg door de woestijn nam, andere wegen bewandelde en meerdere mensen observeerde. Hoewel hij van zijn vader altijd naar de grond moest kijken en niemand in de ogen moest aankijken, was het vaker dan eens gebeurd dat hij zijn blik omhoog richtte waarna zijn nieuwsgierigheid het van hem overnam. Hij had reuze-slangen gezien, mensen die zich van top tot teen bekladden in henna, iemand die de Jhen Mohran met blote handen ging bevechten, dronkelappen die naakt rond renden, hij had zelfs welgeteld acht schorpioenen gevonden in zijn huis op zijn achtste verjaardag. Hij kon nog wel wat rare gebeurtenissen opnoemen...

Maar dit sloeg toch werkelijk alles. Hij kon maar niet identificeren wat het wezens was, wat het hier deed en nogmaals: WAT WAS HET? Het dreef hem geen angst, hij was eerder lichtelijk gefascineerd door de vormen en de vreemde anatomie, maar er was zeker een uitdrukking van verwarring op zijn gezicht te zien. Het wezen keerde zich om en keek(?) hem aan, terwijl hij begon te spreken in een stem die Xavier al bestempelde als vervelend. Terwijl zijn woorden echoëden door de kamer, nam zijn lichaam verschillende vormen aan. Xavier sloeg slechts zijn armen wat over elkaar en keek naar hoe het wezen veranderde van dier naar stoel, een leerling in een slechte vermomming, een rode wolk van agressie - en zorgde voor een verbazing bij Xavier doordat hij zijn naam wist. Vervolgens verdween het wezen in het niets. Xavier fronste en liet zijn ogen wat rond gaan, draaide een vol rondje om te kijken waar het wezen was, tot hij een aanwezigheid vlak achter hem voelde. Zijn eerste reactie was - in zijn hoofd - ''IEEEH''. Hij greep in een vlugge beweging naar de olielamp die op een bijzettafeltje naast de bank stond en smeet het gelijk naar het hoofd van de alien achter zich. 'Don't do that, god damn it!' snauwde hij venijnig en keek naar het verlichte wezen, die zijn hele lange introductie afrondde. 'Je kon het ook gelijk zeggen in plaats van mijn tijd te verdoen.' Maar het was dus een demoon. Wauw. Geweldig. Hij stond hier met een creatuur van de hel, blijkbaar opgeroepen om één of andere business te doen op deze school.
'En wat moet een lelijke demoon als jij op deze school?'

Wat een belachelijk ding.
Nee, echt. Xavier vond het belachelijk. Hij wou het geen hij noemen en hij wou het ook geen Nocte of demoon noemen. Het bleef voor hem een het, een ding, Kerstversiering, glow stick dude. Hij stond er nog geen vijf minuten en Xavier wist nu al dat hij hem niet zou gaan mogen. Die stem, wat een gekrijs. En dat uiterlijk, met die stomme lichtjes en die lelijke vormen en ugh.
Blijkbaar besloot Nocte dat hij honger had, want de lamp vloog niet tegen zijn lichaam aan zoals Xavier had gewild, maar smolt in hem. Alsof hij daadwerkelijk een schaduw was en de lamp naar de schaduwwereld had geteleporteerd of zo. Het zou hem niets verbazen als Nocte dat inderdaad had gedaan, want de duistere kracht die van hem af kwam was haast dominerend. Voor een leerling als Xavier was het bizar om de kracht van een ander aan te voelen, maar bij Nocte spatte de kracht er gewoon van af. Dit werd oppassen (uiteindelijk niet, want Xavier zou toch wel op een punt komen dat hij hem gewoon neer zou willen halen. Dan paste hij echt niet meer op, hoor).

Xavier trok slechts een wenkbrauw op toen Nocte de lamp opslokte en volgde de demoon met zijn ogen terwijl hij naar het plafond zweefde en hem verder uitdaagde. Een uitdaging die Xavier zeker wel aan wilde gaan, maar welke hij even niet aan ging. Rationeel blijven, Xav, rationeel blijven... Als Nocte voorwerpen zomaar op kon slokken, dan was het niet nuttig om te blijven gooien. En als hij die sterke duistere kracht kon aanvoelen als leerling, dan was het toch wel even oppassen voor hem.
'Nieuwsgierigheid jegens het verleden, dus? Wat een bullshit reden. Je bent hier gewoon om onrust te zaaien, niet? Immers is dat het enige wat demonen doen. En als je zo ''nieuwsgierig'' bent naar het verleden, open een fucking geschiedenisboek.' zei Xavier geïrriteerd en sloeg zijn armen over elkaar. Hij keek Nocte fel aan toen de demoon recht voor hem begon te zweven en hem beledigde over zijn uiterlijk. 'Really now, qybah?' siste hij venijnig. 'That the best you can come up with?' De demoon zweefde nog even om hem heen, beledigde hem verder over zijn uiterlijk. Het was niet zozeer iets waar Xavier kwaad om zou worden, maar zijn karakter was al genoeg om hem te irriteren. Nocte zweefde toen recht voor zijn gezicht, hij voelde een soort hitte van Nocte's lichaam af komen. Zijn woorden spoorden hem niet aan om te reageren, het was meer dat hij in Xavier's personal space stond.
'Back the fuck off, you shithead.' zei hij en wierp zijn handpalmen tegen de demoon aan om hem achteruit te duwen. Niet slim, want de demoon bleek een paar honderd graden heet te zijn. Uit Xavier's mond ontsnapte een hele tirade aan scheldwoorden terwijl hij zijn handen in een reflex terug trok. Zijn vingers kromden zich alsof hij klauwen wilde maken van zijn handen en zijn handpalmen kleurden een felle kleur rood. Zijn gezicht vertrok zich tot een pijnlijke uitdrukking. God, wat deed het godsgruwelijk veel pijn. Alsof zijn huid elk moment van zijn handen af kon vallen.
'Son of a BITCH!'

DERP