Het was leeg. Leeg. Niets anders dan zwart, zwart en zwart. Niets anders dan doodse stilte en kalmte. Er was geen beeld te zien, er was geen geluid te horen of emotie te voelen. Hij zat er gewoon, in die donkere ruimte vol niets. Alsof hij een universum had gevonden waarin hij eeuwig kon wandelen, maar alsnog nergens terecht zou komen. Het was als de witte leegte, de plek waar men heen kon gaan als het bestaan te miserabel en betekenisloos was geweest en er geen ruimte was voor hel of hemel. Maar deze plek was zwart en had de kleur van zijn gesloten oogleden. Het was zijn dromenland, zijn utopia. Het was een wonder dat hij niet geteisterd werd door nachtmerries of dromen over bizarre dingen. Hij zag niets anders dan een leegte, een leegte die tot het oneindige reikte. Ergens was het geruststellend, zijn hoofd was een chaos op zichzelf en rustige en stille plekken konden zijn paradijs zijn, maar aan de andere kant werd hij meer blootgesteld aan de herrie in zijn hoofd door de stilte. Het was de herrie van zijn buitenwereld die zijn eigen herrie overstemde. Nu was er niets. Nu was het een plek waar hij de lawaai niet kon buitensluiten.
Toch was hij altijd abrupt stil in zijn slaap en werd hij elke ochtend wakker met slechts het zwarte beeld in zijn hoofd. Dromen herinnerde hij zich gewoon niet, terwijl hij vroeger te bang was om te slapen en zoveel mogelijk wakker probeerde te blijven om de dromen te ontwijken. Nu was hij niet meer bang.

Ergens was dat een grote leugen. Het was niet voor niets dat hij sliep met Rei onder zijn lakens die met zijn diereninstinct precies zou weten of er iemand de kamer binnen zou sluipen. Het was niet voor niets dat hij zijn vlindermes onder zijn kussen had liggen, klaar om gebruikt te worden als er ooit iets gebeurde. Er was een zekere paranoia ’s nachts. Terwijl hij vroeger bang was voor nachtmerries, was hij nu bang voor aanvallen. Slaap maakte zwak, het creëerde een kans voor anderen om iets uit te halen. Het waren de uren waarin hij onbeschermd was en waarin hij niet alert kon zijn. Hij sliep dan wel licht, maar nog steeds zag hij de kans dat een kort dutje zijn laatste dutje kon worden. Ja, Xavier was mentaal sterk en moeilijk te breken. Maar ook hij had bepaalde littekens van het verleden overgehouden.
Deze keer was Rei echter niet aanwezig. Hij was verwond geraakt door een vogel die de kleine witte slang als maaltijd had gezien. Rei had de vogel dan wel doodgebeten, maar hij had zelf letsel opgelopen. Hij lag te herstellen op een andere plaats. Rei had meerdere keren geprobeerd terug te keren naar Xavier, maar Xavier wou hem niet terug tot hij volledig hersteld was. Niet omdat Rei niet nuttig was in verwonde staat, het was voor zijn veiligheid. Een andere vogelaanval zou hij niet aankunnen in die staat.

Hoe graag hij Rei echter bij zich had gehad. Hij lag ontspannen op zijn zij bovenop zijn dekens te slapen – het was warm en niemand sliep dan nog met dekens – en merkte niets van het slot dat open werd gedraaid door een stroom zwarte magie. Zijn slapende gezicht was kalm, geen frons te zien. Hij leek haast op een vredige Grenaan die geen vlieg kwaad zou doen.
Een rilling kroop plotseling over zijn ruggegraat. Hij rilde even licht en het was geen fijne rilling. Het kroop als krioelende vingers over zijn rug, alsof een geest hem probeerde te waken. Iets blies in zijn oor, een lichte warme wind die hem nogmaals de rillingen bracht. Hij wist niet wat het was, maar hij moest ontwaken, bewegen. Iets doen. Het kon iemand zijn, iemand die hem van kant wou maken. Een stekende pijn in zijn nek waakte hem, warme vloeistof gleed langs zijn hals en druppelde op zijn witte kussen. Zijn ogen gingen open en onthulden de groene bossen die erin scholen. In zijn ooghoeken zag hij een donkerharige jongen, degene die in zijn nek aan het snijden was. Oh no, you don’t.
Hij greep met zijn vrije arm de pols van de jongen vast en trok zijn hand weg bij zijn nek. Hij rolde een kwartslag naar de jongen toe en sloeg zijn benen met lenigheid om de jongen zijn middel. Met de jongen zijn pols nog in zijn hand en zijn benen om zijn middel, maakte hij een krachtige beweging met zijn getrainde benen naar zijn rechterkant, waardoor de jongen op het bed belandde. Hij rolde met de jongen mee, waardoor hij bovenop hem terecht kwam. Snel maar behendig zette hij zijn knie bovenop de borst van de jongen terwijl hij zijn hand met het mes boven zijn hoofd tegen het bed drukte. Xavier had nog één hand vrij, waarmee hij in een snelle beweging zijn vlindermes vanonder zijn kussen vandaan pakte en het met vaardigheid open klapte. Het glimmende lemmet werd tegen Dominic’s nek gedrukt, dreigend en hard.
’Give me one good reason why I shouldn’t rip your head off your shoulders.’ fluisterde hij kil, zijn felle ogen glinsterend in het licht van de maan.

Omdat het gedeelte waarin hij Dominic omgooide zo onduidelijk is::

Zijn slaap verstoren was een fout die niemand moest maken. Zijn humeur werd er niet veel beter van, alleen slechter en het kon resulteren in een erg chagrijnige Xavier en minstens een lamp naar het hoofd. Zijn paranoia kwam dan wel opdagen in zijn slaap, maar ook hij had het liefst zoveel mogelijk slaap. Zijn al zwakke lichaam had alle rust en slaap nodig. Als hij ook met slaaptekort rond zou lopen, zou hij binnen de kortste keren ergens in slaap vallen of zou hij zich niet kunnen concentreren. Niemand moest het daarom verstoren. Dat was een grote fout.
Een nog grotere fout was het verstoren van zijn slaap op Dominic’s manier: te dichtbij voor zijn doen en een mes tegen zijn keel. Op dat soort momenten was het voor Xavier gewoon einde spel. Gelijk degene aanvallen, bewusteloos slaan, een keel doorsnijden. Het maakte niet uit wat hij deed, degene zou altijd wel letsel oplopen of iets dergelijks.

Precies om die reden zat hij bovenop Dominic, zijn mes tegen zijn keel en zijn hand geklemd om Dominic’s pols, zo strak dat het leek alsof hij zijn pols wou breken. Ergens wou Xavier dat ook, gewoon zijn pols breken, daarna zijn middenhandsbeentjes en zijn vingers. Gewoon de hele hand verbrijzelen, dat was wat hij wou, zodat hij geen mes meer zou kunnen vasthouden… Voor een onbepaalde tijd, dan. Wou hij echt dat Dominic nooit meer een mes zou kunnen gebruiken, dan moest zijn hele hand eraf…
Het idee klonk aanlokkelijk, maar eerst moest Xavier bijkomen van de schrik en de plotselinge duizeligheid. Hij was zo snel omhoog geschoten dat zijn bloeddruk het niet aan kon, waardoor het hem even duizelde. Maar hij liet het niet merken, hij was daar net iets te kwaad voor.

Dominic’s woorden deden hem verder geen goed. Hij had niet echt een serieus antwoord verwacht, normaal deed hij daar niet echt aangebrand over, maar het vuur was al aangestoken en Dominic bevond zich momenteel niet in de beste positie. Zijn ogen vernauwden zich iets, zijn kaken klemden zich strak op elkaar. Hij hief zijn hand met het mes erin en liet het richting Dominic’s hals zwiepen, maar niet met de intentie om hem te doden. Hij wou hem doden, zo zo graag, maar dan zou hij hier te makkelijk vanaf komen. Xavier wou dat niet, Xavier wou hem zien lijden.
Het mes schoot langs Dominic’s hals en liet een snee achter, niet diep genoeg om zijn halsslagader te doorboren. Robijnrood bloed druppelde, vervuilde zijn witte lakens nog meer en creëerde een prachtig contrast. Rood op wit, hij had het altijd mooi gevonden. Op zijn witte huid, op de witte kleren, huid, haar van een ander, de witte muren of de witte lakens van een bed. Hij had het niet vaak genoeg meegemaakt, maar het was altijd een mooi iets om te zien.

’Stop fucking around, you piece of shit. You ruined my sleep, gave me yet another wound and now you’re trying to be edgy? I’d watch that pretty face of yours, because you got me in a really bad bood.’ siste Xavier nijdig en drukte de punt van zijn mes in de huid onder Dominic’s kin, niet hard genoeg om de huid te doorboren. Hij keek Dominic met samengeknepen ogen aan, zijn ogen gevaarlijk glinsterend. Dominic’s woorden drongen tot hem door, een eigenaardige grijns kroop over het gezicht van de zwartharige. De grijns betekende niets goeds, maar dat zou ook niet nadat hij zijn nek open had gesneden. Xavier’s blik bleef onveranderd, hard als steen, zo kalm dat het bijna eng was, ook al kookte hij van binnen.

’Well, since you already fucking messed up my bed sheets, mess shouldn’t be my concern. And considering how easy I took you down and how eager I am to end you, I don’t think you’re in the right position to cause some sort of trouble.’ Zijn toon was minachtend, bespottend bijna. Hij spotte met de jongen die dacht dat hij enige grip op de huidige situatie had. Ergens wist Xavier dat dit riskant was, hij was zo licht als een veertje en Dominic kon hem vast zo omgooien, maar dat had hij vaker meegemaakt. Hij was niet hulpeloos, hij kon zichzelf redden, anders had hij nu niet hier gestaan… Of gezeten, eigenlijk.
Plots herkende hij de jongen. Hij had hem vaker in de gangen zien lopen, een gedaante die hij vaak negeerde. Anderen praatten vaak over hem, hij had hier en daar een aantal dingen opgepikt.
’Dominic, was it? That boy who lurks in the shadows and spills blood all around him. Acts like a formidable student, but has more secrets than the Headmaster himself. Some people fear you, some of them admire you…’ Hij drukte zijn knie harder tegen Dominic’s borst. ’To me, you’re just plain disgusting…’

Wat een belachelijke situatie. Wat een belachelijke gozer. Wat een - ugh. Hij had nog even tijd nodig om alles te processen en zich te realiseren dat er serieus een knul zijn kamer binnen was geslopen in het midden van de nacht om hem letsel te bezorgen - mogelijk van zijn leven te beroven. Midden in de nacht, terwijl hij aan het slapen was. Hell, dit was de hele reden dat hij een mes onder zijn kussen had liggen. Dit was de hele fucking reden dat hij zijn deur op slot deed - welke helaas toch open gepriegeld was met een magisch kunstje.
Hij was pissig en woedend en hij wou niets liever dan het gezicht van de jongen vervuilen met zijn eigen bloed. Hij wou het bloed uit hem zien lopen, zijn ogen glazig zien worden, maar niet voordat hij zijn gezicht in pijn zou zien, gruwelijke pijn. Zijn nagels uit zijn vingers getrokken, misschien zijn botten gebroken, zijn gehoorgang doorboort of zijn tong eraf, waarna hij hem zou laten verzuipen in zijn eigen lichamelijke vloeistof. Oh, wat zou het een prettig beeld zijn. Wat zou hij genieten.
Maar nu moest hij eerst zijn stem aanhoren en zijn irritante commentaar krijgen. Hij fronste bij het zien van die grijns en kreeg een neiging om hem in het gezicht te meppen na zijn opmerking. Niet dat het zo'n erge opmerking was geweest, het was gewoon dat de gast nou eenmaal in zijn zwarte boekje was beland...

Dominic ging door, het was in zijn hoofd slechts geratel, maar het irriteerde hem toch flink. Zijn hand jeukte, hij wou hem serieus een klap geven, maar hij wist nog iets veel beters. Hij bracht het puntje van zijn mes naar Dominic’s wang en hield zijn mes horizontaal vast. De punt drukte in Dominic’s bleke wang. ’Dude, just shut the fuck up already.’ sprak Xavier haast in een fluistertoon en wou het mes net door zijn wang drukken, tot Dominic zijn handen begonnen te gloeien en een fel licht uit straalden. Doordat zijn ogen gewend waren aan het donker van de kamer voelde Xavier zijn ogen licht branden en kneep hij ze uit reflex dicht. Dat gevoel van ‘’ah, zo licht’’ als iemand plots een lamp aan deed in een pikzwarte kamer. Vanaf toen voelde hij dat het mis ging. Dominic wist zijn arm los te rukken uit zijn greep, waarna hij hem vervolgens een flinke poeier gaf tussen zijn ribben met zijn elleboog. Een zachte kreet van pijn verliet Xavier’s keel voordat hij ineen kromp, zijn hand tegen zijn ribben gedrukt. ’You fucking—‘ Hij had niet eens tijd om te schelden of een tegenaanval te doen, want hij voelde twee handen tegen zijn schouders die hem vervolgens van Dominic en ook het bed af slingerden. Hij viel met een klap op de grond en verloor zijn vlindermes ergens onder het bed of zijn nachtkastje, hij wist niet precies waar. Hij kon er niet bepaald aandacht aan besteden, niet met deze knul nog in zijn kamer. Hij haalde diep adem terwijl hij langzaam overeind kwam, de pijn tussen zijn ribben haast overheersend over zijn longfunctie. Hij was nog maar half overeind en toen gaf Dominic hem nog een vuist recht in zijn gezicht. Xavier strompelde wat terug en voelde hoe hij zijn balans weer verloor, maar wist nog twee handen op zijn nachtkastje te zetten zodat hij overeind bleef. Zijn wang begon branderig te voelen en hij proefde een zoutige smaak in zijn mond, veroorzaakt door zijn tanden die venijnig contact hadden gemaakt met de binnenkant van zijn wang. Hij had een seconde nodig om weer bij te komen van die plotselinge serie van klappen.

Uiteindelijk keerde de witharige zich weer om naar Dominic en keek hem met een vuile blik aan.
’That was hardly enough.’ Met gebalde vuisten schoot de witharige naar voren, snel en lichtvoetig op zijn benen als een soort jachtdier. Zijn spierkracht mocht dan grotendeels ontbreken, mensen waren al vlug sterker dan hem qua armkracht, maar uiteindelijk was zijn snelheid waar hij het meest op rekende. Zijn magere en kleine bouw was wat hem zijn snelheid schonk - en natuurlijk ook veel hardlopen en trainen.
Xavier haalde uit met een vuist naar Dominic's gezicht, maar niet met de intentie om hem ook daadwerkelijk een fikse klap te geven. Het was afleiding. Zijn aandacht ging vooral naar de zwakke plekken, de zwakke plekken van vrijwel elk menselijk lichaam. Hij ging op zijn tenen staan, balanceerde zich op één voet en zwierde zijn knie richting Dominic's zij - zwakke plek nummer 1, omdat zich daar de kleine botten van het ribbenkast bevonden en iets verder naar achteren de nieren. Met een vlugge beweging stapte hij langs Dominic en haalde hij met een elleboog - het sterkste gedeelte van het menselijk lichaam - uit naar de ruimte tussen Dominic's schouders recht op zijn ruggegraat, zodat hij misschien om zou vallen - zwakke plek nummer 2. Hij wist niet precies hoe sterk Dominic's lichaam was, het leek hem niet al te sterk, maar het was zeker wel sterker dan die van hem. En dat moest hij compenseren met het raken van zwakke plekken en hem toe takelen tot hij vermoeid zou raken.

CAAAAN YOU FEEEEL THE LOOOOOOVE TONIIIIGHT~?

''You think you're gonna threaten me now - somehow I don't think so,''

Pijn. Nog steeds. Steken door zijn ribben door de harde klap van Dominic's elleboog. Het kwam in golven elke keer dat hij zijn borstkas iets bewoog en zelfs ademhalen deed hem pijn aan zijn ribben, als messen tussen zijn botten, scheurend door spier en weefsel.
Hij ging er niet onderuit aan, het was een lelijke dreun geweest en hij vermoedde dat hij best wat gekneusd kon hebben, maar hij kromp niet ineen als één of ander zielig kind, toegevend aan de pijn. Hij rechtte zijn rug, trok even een gezicht toen hij die nare pijn weer door zijn ribben voelde schieten, en dacht al niet meer aan de pijn toen hij zijn tegenstander zag - zijn uitdrukking niet meer gesierd door een sluwe grijns maar een uitdrukking van pure agressie. Er was niks kalms aan dat gezicht, het was eerder een storm.

Zijn aanvallen waren snel en op zijn hardst, omdat hij moest compenseren qua het verschil in kracht. Zijn eerdere vuistslag werd gestopt, maar dat was de bedoeling geweest: zo had hij enige afleiding die hij kon gebruiken voor zijn volgende slag, die helaas niet veel leek te doen. Net voordat de donkerharige zijn been kon grijpen, glipte hij weg en keerde zich naar Dominic's rug toe, waar hij een fikse klap met zijn elleboog op uitdeelde - niet precies op zijn gerichte plaats, maar het bleek genoeg te doen. Hij stapte vlug weg bij Dominic, zodat hij uit zijn aanvals-radius bleef en moest heel even grijnzen om Dominic's woeste uitdrukking.
'This was your last chance...' bracht de jongen uit, zo zacht dat Xavier het bijna niet komen, maar zo ijzig in toon dat het hem bijna had kunnen bevriezen. Hij grinnikte zacht, bitter, maar ergens ook geamuseerd.
'Well, isn't that just too fucking bad?' spotte Xavier, alsof Dominic al niet kwaad genoeg was.

Zijn ogen volgden elke beweging die Dominic maakte, observerend en nauwlettend, bewust van elk spiertje dat bewoog en elk haartje dat uit plaats waaide. In plaats van met zijn vuisten aan te vallen, gebruikte de jongen echter zijn magie. Xavier trok een wenkbrauw op bij deze beslissing. 'Really? Too much of a pussy to use your damn fists?' Hij had in zekere zin wel nagedacht over het gebruik van magie, maar hij had liever niet dat de hele school wakkergeschud zou worden door knallen en dergelijke. Met zijn vuisten vechten was iets wat Xavier liever niet deed, maar hij had zijn technieken - voor het geval hij echt zijn vuisten moest gebruiken - en had een paar gevechten kunnen winnen door middel van slim zijn en zijn aanvallen juist plaatsen - bijna als een soort chi-blocking, bij wijze van spreken. Dat Dominic nu plots met zijn magie aan begon te vallen, vond Xavier wat minder: maar ach, wat maakte het uit. Minder kans op het fysiek verliezen. Daarbij was hij niet de schuldige hier.
Xavier wist te bukken voor de aanval van de lamp die Dominic naar zijn hoofd had proberen te slingeren en voelde het voorwerp nog net langs zijn kruin gaan voordat het ergens op de grond kapot viel. Hij wist voor de volgende uithaal weg te springen en voelde dat Dominic nu echt ECHT woedend was. Maar in plaats van zichzelf niet verder in de gevarenzone te stoppen, besloot hij een lach uit te stoten. 'Oh my, look at you. You mad?'

Oeps. Niet goed. Hij had de volgende aanval niet geheel goed ingeschat, waardoor hij door de kracht van de slangachtige schaduw naar achteren strompelde. Hij voelde de muur achter zich, maar voelde iets veel ergers om zijn hals. De schaduw had zich als een touw om zijn keel gewikkeld en begon druk uit te oefenen, langzaam maar zeker zijn luchtpijp dichtknijpend. Hij hapte naar adem, probeerde de schaduw vast te grijpen maar het was niets dat hij vast kon pakken. Fuck. Fuck. Fuck. Paniek. Het gierde door zijn lijf, buiten zijn controle. Hij voelde hoe zijn ledematen begonnen te trillen en hoe zijn longen schreeuwden om meer lucht, die hij steeds minder en minder naar binnen kreeg door de toenemende druk om zijn nek. Zijn ademhaling raakte in paniek, hij voelde hoe hij zoveel mogelijk adem naar binnen probeerde te krijgen. De stikkende geluiden die uit zijn keel opstegen jaagden hem nog meer op.
'Fuck... Let... Go!' Hij spreidde zijn linkerhand, zwart duister zand kwam tevoorschijn en begon te zweven om zijn hele linkerarm. Met moeite, maar met alle vastberadenheid, vormde hij een zwarte strook van zijn duistere magie in zijn hand, waarmee hij als een lange zweep meerdere keren willekeurig uithaalde naar Dominic in de hoop hem af te leiden, te pijnigen - want het zou redelijk hard aan komen - en zijn spreuk te laten opheffen.

Elk haartje op zijn huid, elk celletje in zijn lichaam, elk deeltje in zijn stofwisseling schreeuwde paniek. Het was niet de eerste keer dat hij een strakke greep om zijn keel had gevoeld (het was al eens eerder gebeurd, nog toen hij in zijn vorige internaat zat en ruzie kreeg met een ander kind, welke vervolgens verzopen werd in een badkuip door Xavier) en het bleef een moment waarin hij even zijn ratio kwijt raakte. Er waren weinig momenten van paniek, maar hoe dichterbij hij het randje van de dood kwam, hoe sneller zijn hart begon te kloppen en hoe meer hij begon te klauwen naar het ding dat hem van zijn adem beroofde.
Hij had een paar seconden nodig om zichzelf uit die paniekstrance te halen en zijn ratio terug te nemen. Tussen zijn snelle hartslagen en jachtige ademhaling door wist hij nog actie te ondernemen met zijn handen, die omringd waren door zwarte korrels van magie. In een lange strookachtige vorm wist hij nog een zweep naar Dominic te sturen, maar hij haalde niet zozeer naar een bepaald lichaamsgedeelte uit. Hij sloeg op een wilde manier, zijn arm die herhaaldelijk uithaalde richting Dominic. Hij voelde hoe zijn zweep meerdere malen de grond raakte, maar uiteindelijk raakte hij de zwartharige twee keer, maar hij voelde nog niet hoe de zwarte strook om zijn nek zich verzwakte. Hij wist niet of hij het kon cancellen met zijn eigen magie en of zijn magie de strook zou verbreken, hij wist überhaupt niet hoe hij dit weg kon krijgen, dus moest hij de kern van de strook maar raken: de gebruiker dus. Het bleek uiteindelijk dat zijn slagen hadden gewerkt, want Dominic was achteruit gestrompeld en daardoor brak de spreuk.

Xavier boog wat naar voren met zijn bovenlichaam, zijn hand ging naar zijn hals, waarna hij een hoop gehoest uitliet en naar adem begon te snakken, alsof hij nog steeds half gewurgd werd. Hij zoog zoveel mogelijk lucht in zijn longen en vervloekte de zwartharige voor van alles. ’God… damn it… You… motherfucking… piece of bullshit.’ hijgde hij en hoorde de snelle voetstappen van Dominic door de kamer. Hij schoot plots rechtop en hief zijn handen weer om aan te vallen, maar Dominic was sneller en greep naar zijn haren, waarna hij zijn hoofd naar zich toe trok. In de seconde dat hij dat deed kon Xavier nog net iets zien flikkeren in zijn ooghoeken. Hij hief zijn hand vlug en greep Dominic’s pols vast, zodat zijn mes niet veel dichterbij zijn gezicht zou komen. Zijn arm trilde licht door de inspanning, omdat hij zijn hand zo ver mogelijk van zich vandaan probeerde te houden. Zijn bosgroene ogen zochten die van Dominic en keken hem met een mix van emoties aan: woede, haat, moordlust. Er verscheen een glimps van felheid in zijn ogen toen Dominic hem woorden toe grauwde, zacht in volume maar gevaarlijk en woest in toon, alsof hij hem elk moment kon villen.
Xavier bleef even staan en staarde hem aan, nog hijgend van de halve verstikking en vermoeid door het vechten. Dominic had hem immers een paar rake klappen gegeven en het was niet zo alsof zijn ribben veel beter voelden. Hij was misselijk, duizelig, en proefde een galsmaak achter in zijn keel. Hij kon mogelijk nog veel meer gaan voelen als hij het nu niet op safe speelde. Dominic leek niet in staat om nog meer van zijn shit aan te kunnen en hij vermoedde dat hij het met één verkeerd woordje compleet voor zichzelf kon verpesten.
… Maar godverdomme, wie was hij om genade te vragen? Om te smeken? Om het zomaar op te geven? Hij moest maar opgeven, verdomme.
’Smeken?’ bracht hij uit in een fluistering, als een echo van zijn woorden. Hij keek Dominic fel aan en bewoog wat met zijn hoofd, zodat zijn hoofd niet zo naar achteren gekanteld stond – was niet zo fijn, begon lichtelijk pijn te doen.
’Als je mij wilt zien smeken om genade, moet je iets meer moeite doen, snoes.’ siste hij bijna denigrerend en hief zijn vrije hand snel, waarmee hij naar Dominic’s keel greep en deze stevig vasthield, zijn nagels licht drukkend in zijn huid – maar niet strak genoeg om hem te wurgen.
’Veel meer moeite zelfs… Maar oh, wat zou het veel problemen opleveren, niet? Je staat immers in mijn kamer, hebt mijn bloed op jouw mes en messteken zijn makkelijk op te merken. Word ik hier gevonden en wordt er verder onderzoek verricht, dan zal alles erop wijzen dat jij het hebt gedaan… En dat allemaal omdat jij me zonodig om genade wilde zien smeken… Maar wat ik net allemaal vertelde zal niet gebeuren als je me nu verdomme los laat en opflikkert uit mijn kamer, Fedelmid.’ De schittering in zijn ogen was onzichtbaar en zijn blik stond vol ingehouden moordlust. Want ja, hij wou Dominic maar al te graag van kant maken. Hij wou zijn magie in speervorm gewoon recht door hem heen steken op dit punt en hem achterlaten in zijn eigen bloedplas, maar het zou in zijn geval ook voor drama zorgen. Dominic was één probleem. Ruimde hij het probleem op, dan zou hij er tien voor in de plaats krijgen. Gedoe met het schoolhoofd, politie, justitie, waarschijnlijk een enkelreisje naar een zekere kliniek, alles zou zo problematisch worden. Liever dat hij dan even wachtte en hem ergens in een onbekend steegje neer stak.
Maar dan zou Dominic nu wel even moeten stoppen, anders ging hij ook mooi verder.

Lol, Xav be like ‘’I’m not fucked, you are’’ xD You're kinda fucked bro.
Dus eh, hopelijk houden ze nu op. En anders, go wild.