Het was warm, de zomer was aangebroken en alles was in een warm avondlicht gehuld. Het zou niet lang meer duren en de zon zou langzaam onder gaan. De lichtjes in het dorp, de lachende mensen en alle gezelligheid. Uit elke kroeg klonk vrolijke muziek en iedereen was aan het feesten omdat het semester bijna zo goed als voorbij was. Het kon niemand toch meer iets schelen, iedereen was half dronken, of onderweg naar dronken worden. De avond geluiden waren een prachtig geheeld bij de lichten die uit de ramen schenen. Het was bijna donker, wat een heerlijk gezicht, dat kleine lieve dorpje met de hoge bergen op de achtergrond. Ieder ander had het een perfecte vakantie plek gevonden en zou er graag een overnachting willen. Niet ver bij dit kleine dorpje vandaan, torende een hoog kasteel met hoge pieken. Er waren ook al lampen aangestoken en sommige leerlingen zaten nog buiten op het gras van het ondergaande zonnetje te genieten. Het was overal gezellig, iedereen voelde zich goed, warm geborgen en veilig. Iedereen had vrienden om zich heen. De velden, de kroeg, de straten en in de school. Iedereen hier had wel iemand, of kon ergens terecht. In de schaduwen, tussen de daken van de middeleeuwse huisjes, hulde een schaduw. Het schemerlicht van de zon en kleine kaarsen, maakte de schaduw lang uitgestrekt tegen de rode dakpannen. Een jongen, zwart haar zat op de dakrand, hij keek wazig voor zich uit. Beneden hem hoorde je dus dat gekrioel van de mensen, het volk van gezelligheid. De warmte straalde er vanaf, maar natuurlijk zat hij, hij.. hij zat hier helemaal alleen. Een been was opgetrokken, waar zijn kin op steunde. Zijn zwarte haar viel zoals gewoonlijk over de donkere ogen en zijn andere been bungelde over de dakrand. Zijn ogen gleden door de straat. Zoveel mensen, zo blij, zoveel geluk en zaligheid. Wat jammer als iemand dat zou verpesten hm? Wrok stond in de ogen van de schaduw. Waarom mochten zij wel zoveel lol hebben? Wie had er bepaald in deze wereld wie er wel en niet gelukkig mochten worden? Hij wreef met zijn hand in zijn ogen. De mauw van zijn zwarte overhemd werd vochtig. Onder het zwarte overhemd droeg hij een donker rood shirt en zwarte broek. De jongen haalde zijn neus op en keek naar de maan. Een witte schijf, zo prachtig, zo mystiek en het was er altijd. Hij keek ernaar, alsof hij er naar kijken kon zoals hij thuis altijd had gedaan. Daar waar zijn vrienden waren. De maan, de sterren en de zon. De enige dingen die altijd hetzelfde bleven en nooit weg gingen, anders waren in andere dimensies. Drake slikte en keek naar beneden. Misschien moest hij het er gewoon op wagen? Misschien was het wel gewoon niet anders en moest hij het accepteren. Vrienden maken was niet makkenlijk. Hij had het nooit makkenlijk gevonden, hij haatte mensen en hun primitieve gedachten. De jongen kuchte, gelukkig was het niet zo koud zoals in de winter. Dat was een ding die hij wel leuk vond op dit moment. Hij sprong naar beneden en zag wat mensen uitwijken. Toen sommige er wat van wilde zeggen, hoefde Drake ze alleen maar aan te kijken om ze het zwijgen op te leggen. Drake liep door de straat en probeerde een paadje te vinden tussen de horde mensen. Iedereen was teveel met zichzelf bezig, zodat Drake niet opviel. Hij wist een portemonnee uit een handtas te vissen, zonder dat de vrouw het in de gaten had. In een steegje keek hij tevreden naar de buit die hij had binnengehaald. Tussen zijn vingers liet hij het geld wapperen, rook eraan alsof het eten was. Geld, dat was iets wat hij niet vaak tot zijn beschikking had. Verder keek hij nog of er wat interessants in zat. Hij keek het door en zag een kleine foto. Op de foto stond blijkbaar de vrouw en een jongetje, halflang zwart haar en opgewekte blik. Hij moest een jaar of 14 zijn. De twee gaven veel om elkaar, ze gaven elkaar een warme knuffel. Zo te zien aan de sfeer die uit de foto straalde was het een belangrijke foto, maar gekopieerd. Drake keek er een moment naar, beet zijn kaken op elkaar. Weer dat rotgevoel in zijn onderbuik, hij moest oppassen. Nog net op tijd wist hij zichzelf ervan te weerhouden om de portemonnee te verbranden. Drake grauwde en smeet het ding op de grond in een plas. Hij stopte het geld in zijn broekzak en beende weg. Toen hij de steeg uit kwam botste hij tegen iemand op, mompelde een sorry, maar was te blind om te zien wie het was. Hij wandelde de eerste beste kroeg in en landde daar op een barkruk. Hij leunde met zijn armen op de bar en keek naar de man die er achter stond. Het was een dikke oude man met baard en vriendelijke ogen. Drake slaakte een zucht en wist te glimlachen. ''Doe maar een wiskey, meneer.'' De man glimlachte naar hem en knikte even. Hij stelde verder geen vragen en ging verder met de andere mensen in de winkel en de bestelling. Rustig wachtte Drake op zijn drankje.

Alles was compleet aan hem voorbij gevlogen. Het was vreemd hoe tijd hem zo op kon slokken dat het nog maar een maand geleden leek dat Xavier op deze school kwam. Hij zat al zeker meer dan een half jaar op SSA, maar toch voelde het als minder. Het voelde alsof hij nog maar net was gearriveerd en net gewend begon te raken aan alles om hem heen. Intussen was er echter een half jaar voorbij gegaan en Xavier kon al reflecteren op het afgelopen jaar, sinds het semester tot zijn eind kwam en de zomervakanties bijna begonnen. Afgelopen jaar… Er was niet veel gebeurd, hij had een aantal problemen gehad – maar dat was typisch voor hem, hij zocht problemen, had een aantal mensen ontmoet en was verder niet zo betrokken geweest bij de school. Hij had wat examens afgelegd, hier en daar wat lessen gevolgd en vrij weinig mensen de ziekenzaal in geholpen. Het was beter gegaan dan in het internaat, waarin hij nooit op tijd thuis kwam omdat hij te druk bezig was geweest met zijn eigen shady business – hier en daar iemand slaan, ergens anders een mes in iemands nek drukken. Hij werd niet al te goed behandeld wanneer hij met bloed onder zijn nagels aan kwam, maar dat kon hem vrij weinig schelen. Hij vroeg ook niet om een goede behandeling, hij wou liever weg uit dat huis van schoften en probleemgevallen. SSA was ergens een goede uitweg geweest, hij had voor minder problemen gezorgd, hij had wat goede dingen geleerd – het VvF examen, verschillende soorten inzicht op magie – en hij was niet omringd geweest door de probleemgevallen van het internaat. Het was naar om zich te bedenken dat hij weer terug moest in de vakantie, maar hij had geen ander tehuis en hij moest wachten tot hij 18 was en eindelijk weg kon.

Daar wou hij echter niet aan denken. Het semester was voorbij, hij was voor even vrij en hij mocht doen wat hij wou. Hij deed stiekem sowieso al wat hij wou, maar nu werd hij compleet vrij gelaten. Het betekende niet dat hij overal een slachtoffer zou laten vallen, nee, hij wiste alle redenen tot bepaald gedrag gewoon uit zijn hoofd. Wou hij iemand slaan? Prima, hij had er geen reden voor nodig. Wou hij gaan slapen? Nope, geen reden nodig. Wou hij gaan drinken? Geen reden nodig. Hij hoefde er maar zin in te hebben en hij deed het.
Ergens voelde hij wat voor het laatste. Het was lang geleden sinds hij iets gedronken had in een kroegje en hij had best zin in wat alcohol in zijn systeem. Misschien dat hij hier en daar wat mensen kon pesten en nog vals kon spelen met poker, verdiende hij ook weer wat geld voor zichzelf. Als ze erachter zouden komen, geen punt. Mensen haalden hem niet gemakkelijk in met zijn snelheid en als ze het hem lastig maakten, had hij nog altijd het vlindermes in zijn zak zitten. No biggie.
Zijn ogen gingen rond over de straten waar mensen bij elkaar stonden of liepen, met elkaar lachtten en plezier hadden. Hij liep als enige alleen langs ze heen, geen persoon aan zijn arm of niemand die met hem mee lachte om iets. Hij vroeg er ook niet om, hij had het prima in zijn eentje. Hij was altijd al alleen geweest, het maakte niet uit wat hij in zijn verleden had gedaan om daar een verandering in te brengen. Mensen hadden hem altijd al in de steek gelaten, dat zou zich toch weer gaan herhalen. Hij had niemand behalve zichzelf nodig in deze wereld van verrotte hatelijke mensen die niets anders dan hebzuchtig en zelfzuchtig waren.

Xavier schudde zijn hoofd bij die gedachten en wou de Bokkenburcht binnenlopen, maar bedacht zich toen hij zag hoe druk het daar binnen was. Het leek bijna alsof er geen plek was en de mensen op elkaar gedrukt stonden. Natuurlijk, het semester was voorbij dus iedereen wou los gaan. Hij zuchtte diep en liep naar de volgende plek, zijn voeten gehuld in zwarte kisten. Hij had een grijze broek aan met washed-out plekken op de dijen en een zwart overhemd, de bovenste paar knoopjes los en zijn mouwen opgerold. Hij zag er vrij normaal uit in vergelijking met anderen, al was het niet vaak dat hij een overhemd droeg.
Uiteindelijk liep Xavier The Jolly Jester in, een plek waar hij eigenlijk het liefst niet kwam omdat hij meer gesteld was op kroegen. Maar goed, als hij bij de Bokkenburcht niet naar binnen kon, dan maar hier. Hij liep gelijk op de bar af, maar zag toen een bekend persoon aan de bar zelf zitten. Zwart haar, zwarte kleding behalve een rood t-shirt… Jep, dat was het vuurvliegje. Hij stopte even met lopen en reflecteerde wat hij ging doen: zou hij hem lastig gaan vallen of ging hij zich afzijdig houden? Elke keer dat hij de jongen zag, had hij een drang om hem lastig te vallen en dat deed hij ook elke keer. Het werd nooit saai, het was altijd hilarisch om hem kwaad te zien. Jep, daar was zijn beslissing mee gemaakt.
Hij liep op Drake af, maar hij kwam van achteren aan zodat Drake hem niet zou zien. Toen hij eenmaal achter hem stond, boog hij zich naar zijn oor toe en blies er hard in om hem te laten schrikken.
’Yo, vuurvliegje.’ zei hij droog en nam plaats op de barkruk naast hem, zonder ook maar te vragen of hij zijn gezelschap wou. Die wou hij zeker niet, maar dat kon Xavier niks schelen. ’Één whiskey.’ zei hij nog tegen de barman.

Drake keek voor zich uit terwijl hij daar aan de bar zat. Om zich heen hoorde hij mensen praten, lachen dronken zijn en joelen. Hij wreef over zijn gezicht, voelde hijn oogleden, neus, mond en kin. Hij liet zijn hand vermoeid onder zijn kin rusten, zijn hoofd was zwaar. Hoofdpijn, maar hij negeerde het. De geur in de kroeg was zo vreemd, een mengeling van bier, andere alcoholische dranken, zweet vuil en de geuren van oudheid die in de muren van het pand hing. Door al het geroemoer van de mensen heen hoorde je de duidelijke beat van een muziek non stop spelen. De jongen vroeg zich af waarom hij hier überhaupt naar binnen was gestapt, puur om aan de verdovende middelen van alcohol te komen? Hij verzette zijn voeten op de barkruk, nam de geluiden van de menigte op. Even sloot de jongen zijn ogen en luisterde met een klein vals glimlachje. Het was altijd al een goed iets van hem geweest dat hij makkenlijk aan informatie kwam, hij wist eigenlijk zoveel mogelijk over iedereen die hij kon, terwijl hij dat niet liet merken. Enkel de typische smirk op zijn scherpe gezicht, dissend zonder iets te zeggen, kon je laten weten om met Drake op te passen. Altijd als er iets aan de hand was, een ongeval of ruzie, Drake had er altijd wat mee te maken, was altijd in de buurt om de entertainment niet te missen. Hij luisterde zorgvuldig, geconcentreerd, gesprekken onderscheiden. Zijn handen tegen elkaar met de ellebogen op de bar gesteund. Ohh, wat jammer, er was dus iemand gezakt voor het fabelfood examen. Er waren een soort giftige vissen? Komop zeg, Drake draaide even met zijn ogen die op dunne spleetjes stonden. En als het waar was, dan moest hij er maar aan een weten te komen? Wie weet waar het handig voor was. Hij hoorde veel roddel,s lachte af en toe over wat mensen achter elkaars rug om konden zeggen. Opeens drong er een geur binnen in zijn neus, die hij lang niet had herkend, hem had gezien. De jongen die zo leuk was om uit te dagen en te pesten. Opeens voelde hij hoe er in zijn oor werd geblazen. Drake gaf de jongen een tik op zijn hoofd, ging er verder niet op in, of.. ''Hello Ballerina. I just have to say, you have a realy bad smell from there..'' Een gemeen lachje verscheen op zijn gezicht. Hij kreeg zijn drankje van de bar man en bleef rustig zitten. Een kille blik werd enkel even geworpen, rustig weer terug naar de flessen aan de muur, naast elkaar opgesteld op planken. Hij nipte aan zijn drankje en negeerde Xavier. De kilte van de jongen, de heersende kalmte van deze jongen. Normaal was hij Xavier vol staan schelden, uitdagen of misschien zelfs al wel slaan. Daar in tegen waarschuwde elke haar op zijn hoofd dat hij daar niet voor in de mood was. Drake was zichzelf niet helemaal, na alles wat er was gebeurd, wat hem nog enger maakte dan dat hij soms al was. In zijn zak van het zwarte vest zat iets zwaars, handformaat. Hij nipte, nogmaals aan zijn glas. De oranje ogen, keken mysterieus voor zich uit. In ene voelde hij een zachte bries langs zijn nek glijden, zijn haar wat opwaaien. Hij wist dat de deur opnieuw was opengegaan, dat er opnieuw een zielig persoon was binnen gekomen. Tot Drake's lichte verbazing, kwam deze witharige jongen naast hem zitten. Zijn ogen schoten van rechts naar links. You kidding me? dacht Drake, in die trant. Nu zaten er twee,.. twee witharige jongen aan zijn weerszijden. Hij zuchtte en draaide met zijn handen. "Hé!" hoorde hij de vreemde zeggen. Drake keek de jongen scherp aan, nam hem even op en besloot dat deze teveel leek op Xavier, wat voor de arme jongen niet echt heel erg goed nieuws was. ''Zeg, Xavie. Heb je je weten te vermeerderen? Deze probeert me ook al gehoorbeschadiging te laten oplopen.'' Hij sloeg zijn ogen arrogant ten hemel. ''Shut the f*ck up, pipsqueak''

Om te beginnen: er zijn weinig momenten waarop Xavier echt opgewekt is. Het liefst bleef hij zo ver mogelijk van mensen vandaan en had hij meestal een onweerswolk boven zijn hoofd hangen. Mensen die hem kenden, kenden zijn gezicht en kenden de expressies. Er was chagrijnig, wat zijn normale modus was, daarna kwam geïrriteerd, wat je lichtelijk in de gevarenzone kon brengen en dan was er nog fucking rage, waarin men beter kon gaan rennen. Die drie expressies waren Xavier’s hoofd uitdrukkingen - eh, HOOFD? - en hij week er bijna nooit van af.
Afgezien van nu. Om de een of andere reden voelde hij zich niet moe of belabberd of negatief. Hij had energie, zijn gezicht was versierd door een plagerige uitdrukking en hij zou bijna een grijns kunnen tonen. Bijna. Als hij Drake weer eens woedend kreeg.

De blaas in Drake's oor leek hem weinig te doen, alsof Drake hem al verwachtte. Ergens was dat niet zo gek, meestal dook Xavier op op de meest onverwachte plekken en dat kon Drake dus al verwachten – hoe onlogisch dat ook klonk. Hij gaf echter aan dat het wat anders was. 'Tch.' bracht Xavier uit terwijl hij op de barkruk naast Drake ging zitten, zijn vingers in elkaar gevlochten op de bar. ’Of misschien ben jij het zelf. In tegenstelling met jou douche ik wél elke dag.’ sprak hij terwijl hij wachtte op zijn glas whiskey. Zijn ogen gingen de planken achter de bar met verschillende flessen alcohol even af,  hij zag zoveel soorten staan waar hij nog nooit van had gehoord. Thuis, of beter gezegd ‘’thuis’’, was er niet zoveel keuze. Eigenlijk mocht hij toendertijd niet eens drinken – nu nog steeds niet, want hij was nog steeds underaged – maar wie was hij om zich aan die leeftijdsgrens te houden?
De barman zette een glas whiskey voor hem neer, welke hij van de bar op pakte. Hij staarde er even naar, alsof hij niet wist wat het was, voordat hij de inhoud van het glas met ijs en al in het gezicht van de barman smeet. ’Zei ik dat ik ijs wou, jij fucking idioot?’ siste hij venijnig en smeet het glas met een klap terug op de houten bartafel. De barman verontschuldigde zich vlug en vulde het lege glas met slechts whiskey, geen ijs. Zonder de barman verder te bedanken pakte hij het glas op en nam een slok. De vloeistof gleed branderig door zijn keel, maar hij was het branderige van alcohol wel gewend. Hij keerde zich even half naar Drake en merkte iets vreemds aan hem. Hij leek in een behoorlijk slechte bui en dan niet zijn normale slechte bui. Nee, dit leek op iets anders, iets diepgeworteld. Hij kon het zien, het merken. Drake zou zich compleet anders gedragen als het een gewone slechte bui was geweest.
Niet dat Xavier daar rekening mee zou gaan houden. Hij leunde zijn kin bovenop zijn hand terwijl zijn andere hand met het whiskey-glas cirkels draaide, waardoor de inhoud als een zwak draaikolkje rond ging. ’You seem in a really bad mood, Drakie. On your period or something?’ vroeg hij en een lichte grijns verscheen op zijn lippen. Hij nam nog een slok van zijn whiskey en wou net iets anders zeggen, tot er plots een persoontje langs Drake naar hem toe boog. Xavier leunde iets naar achteren en trok een wenkbrauw op naar de persoon. Oh, hey. Ike. Wat fijn ook weer.
’Ah, you again. Hi, little shit. What are you doing here? Walked into the wrong place? Shouldn’t you be in a candy or plush shop or something?’ Hij haalde zijn hand onder zijn kin weg en gaf Ike een tik tegen zijn voorhoofd. ’Kssht, this ain’t a place for little kids.’ Drake's opmerking liet hem even lachen, waarna hij zijn kin weer op zijn hand leunde. 'Karma's a bitch, right?'

Xav, you're the worst.