Dit was het dan. Het moment waar hij op gewacht had.
Xavier kon zich herinneren dat er meer momenten als deze waren geweest, in welke hij zich moest bewijzen voor een leraar of een groep of zijn ouders. Het waren andere taken geweest, andere uitdagingen, stuk voor stuk opdrachten om te kijken of Xavier over de juiste kwaliteiten beschikte. Sommige waren onofficieel, zoals het zakkenrollen van een oudere man - een test opgedragen door zijn vader. Anderen waren wel officieel, zoals het laten zien van zijn magie beheersing - een toets voor zijn leraar, die hem moest beoordelen op zijn woud magie. Het waren zenuwslopende testen geweest. Altijd werd er perfectie van hem verwacht, elke keer weer werd hij op een voetstuk gezet waar hij niet van af mocht vallen.

Van dat voetstuk was hij al lang geleden af gevallen. Nu maakte het hem niet meer uit welke uitdagingen en testen hij wel haalde en welke niet. Hij zag het nut er niet meer in, immers had hij geen plannen voor de toekomst en hoe langer hij hier zou zitten en niet in dat vreselijke hol van een internaat, hoe beter. Er waren echter een paar toetsen die hij per sé wel wou halen en dit was er ééntje van. Verzorging van Fabeldieren... Op het moment dat de toetsmomenten bekend werden gemaakt, wist hij al dat hij zich hiervoor wou voorbereiden. Hij had zich meer verdiept in alle dieren die behandeld waren en had boeken over ze gelezen en hij had meer geoefend met zijn woud magie - de fauna-kant dan, sinds de flora-kant er nog altijd doods en grijs uit zag.
Xavier zuchtte diep toen hij eenmaal voor de deur van het lokaal stond. Hij las kort de instructies die aan de deur waren gehangen. Er stond dat hij een minuut zou hebben om de opdracht te voltooien. Wat zou de opdracht zijn? Zou het de witte of de zwarte kant zijn? Zou hij gelijk aangevallen worden door een draak of moest hij een diertje gaan vangen? Hij wist het niet, maar hij wist wel dat hij dit wou halen. En hij ging het ook halen. Hij hield meer van dieren dan van mensen en hij kon de fluisteringen van de fauna horen. Het moest hem wel lukken.
Hij zuchtte nogmaals en zette zijn hand op de deurklink. Hij trok het naar beneden en duwde de deur open met één hand. Zijn ogen richtten zich gelijk op hetgene wat zich in het midden van de kamer bevond. Zijn gedachten dwongen hem kalm te blijven en zijn concentratie schoot omhoog. Let it begin.

Hij had geen idee van wat hij kon verwachten in dit examen. Hij wist dat er een deel defensief en een deel offensief was - zoals de lessen ook waren geweest, maar hij kon zich niet indenken hoe ze hem ging testen op die onderdelen. Elke les was sowieso al een verrassing geweest, zowel theorie als praktijk, en Miss Summer leek wel op iemand die van verrassingen hield dus hij kon ook iets compleet anders verwachten in dit examen.
Hij had zichzelf echter verplicht om zijn best te doen op dit vak. Mensen kon hij niet uitstaan, maar dieren waren een ander verhaal. Dieren waren onschuldig, deden niets om arrogante behoeften te vervullen of kwaad te plegen. Als dieren aan vielen was het zelfverdediging. Waarom had Rei iemand ooit in het gezicht gebeten? Omdat hij zich bedreigd had gevoeld en zichzelf moest verdedigen tegen de persoon. Waarom was jonge Xavier zelf ooit gebeten door een hond? Omdat hij hem pijn had gedaan tijdens het spelen.
De enige keren dat hij vermoedde dat een actie zelfverdediging was bij een mens, was toen hij hun ademhaling op gewelddadige wijze had gestolen.

Het diertje dat in Miss Summer's handen lag, zou hij ook voorzichtig benaderen. Hij had geen intentie om het pijn te doen, ergens wou hij het beestje zelfs even aaien. Dat zou echter wel wat moeite kosten, want het beestje werd de lucht in geworpen en het begon hysterisch vierkantjes te vliegen om de gehele omtrek van het plafond. Zijn minuut ging in.
Xavier keek even omhoog naar het diertje en herhaalde de theorie nogmaals. Petit Angels waren van nature afkomstig van Nova en hielden van licht. Het trok ze aan en daar kon je ze het beste mee vangen. Maar hoe moest hij in hemelsnaam licht magie gebruiken? Want hoe erg hij zijn best ook deed tijdens de lessen licht magie, hij kreeg de draad niet te pakken - stiekem deed hij helemaal niet zijn best, hij haatte licht magie gewoon. Nu zat hij echter wel mooi in de knoop, want met vrijwel geen beheersing over licht magie kon hij niet veel. Duistere magie zou het beestje niet stoppen, dus... woud magie?
Hij bleef niet te lang erover nadenken en besloot maar iets te doen. Ergens in zijn hoofd wist hij nog dat Petit Angels zich fijn voelden in een kleine tornado. Hij richtte zijn hand op een plantenpot in de kamer en hoopte - bad - dat zijn magie hem nu niet in de steek zou laten. Zijn woud magie was niets anders dan dood, dood en dood. Alle planten stierven aan zijn handen in plaats van door te groeien. Hij sloot zijn ogen even en beet op zijn lip terwijl de seconden op de klok door tikten. Alsjeblieft, groei nou gewoon... bad hij in zijn hoofd terwijl hij zijn energie los liet.

Toen zijn ogen zich openden, ontmoette hij een grote plant met mooie, sterke en vitale bladeren. Hij staarde even verbaasd naar de plant, verrast dat het hem gelukt was om een plant eens niet te vermoorden door de invloed van zijn duistere magie. Hij liet echter geen tijd voorbij gaan en maakte een zwierige beweging met zijn hand, waardoor de blaadjes van de plant afvielen - en gelijk groeiden er ook weer nieuwe blaadjes aan. Met een golvende beweging van zijn hand begonnen de bladeren te bewegen in een draaikolk, wat voor een kleine tornado van bladeren zorgde. Hij zorgde ervoor dat meer bladeren in de tornado kwamen en liet het groeien, waardoor de Petit Angel steeds moeilijker kon vliegen. Hij verplaatste de tornado op een gepland moment - precies op het moment waarin hij inschatte waar de Angel zou vliegen - en de tornado van blaadjes omhulde het beestje. Het zou hem geen pijn doen, omdat de blaadjes niet scherp waren en de tornado niet hard genoeg ging. Xavier grinnikte zacht toen hij de stem van het beestje hoorde en hoorde hoeveel plezier het had in de kleine draaikolk van bladeren. Uiteindelijk hief Xavier de tornado langzaam op en het beestje zakte omlaag. Het landde precies in zijn handen en de bladeren dwarrelden naar beneden. Xavier kon het niet laten om met zijn wijsvinger even over het kruin van het beestje te aaien.
'Sorry, kleintje. Je was niet snel genoeg.' Nu voelde Xavier echter wel een zekere vermoeidheid door het gebruiken van de magie die hij bijna nooit gebruikte. Hij zakte wat in met zijn houding en voelde iets zwaars op zijn oogleden. Oh god, hoe moest hij de rest nu doen?

Er was een zekere zachtaardigheid in zijn houding te zien nadat het diertje in zijn open handen was beland. Geen haartje van de Angel die hij zou willen krenken, hij zou haar eerder opvangen en voor haar zorgen als ze al geen huisje had gehad. Het was al een wonder dat hij alleen Rei had, hij had zo meerdere dieren bij zich kunnen hebben. Hij had zich altijd wel weten in te houden, Rei was immers erg vijandig tegenover iedereen en zijn tehuis zou sowieso geen huisdieren meer toelaten. Dat ze Rei toegelaten hadden was een mirakel, maar Xavier vermoedde dat ze Rei prima vonden omdat hij niet verhaarde als pluizige beesten en omdat hij niet giftig is. Er waren wel een aantal voorwaarden aan verbonden, maar het was niet alsof Xavier zich ook daadwerkelijk aan de voorwaarden hield. Hahaha.

Hij was zo afgeleid door Anglia en dat schattige gezichtje van haar dat hij Miss Summer's beoordeling bijna niet hoorde. Hij keek op naar haar en hoorde hoe ze hem een perfecte score gaf. Een A. Fantastisch, had het leren dan toch geholpen. Op zijn bleke gezicht verscheen weliswaar geen glimlach, maar zijn uitdrukking van voldoening sprak boekdelen. Miss Summer pakte Anglia van hem over en liep door een deur naar een ander lokaal. Xavier rechtte zijn rug wat, hief zijn kin - alsof hij niet zojuist een hoop energie had verloren - en volgde Summer door de deur, klaar voor wat er komen ging.
In plaats van een leeg lokaal met een fabeldier te treffen, trof hij een gigantische keuken aan. Het leek bijna alsof hij in een soort show zat waarin hij moest gaan koken voor een publiek... Wacht, moest hij koken? Hij keek even rond en zag Summer in de hoek zitten achter een bureau. Hij merkte een fabeldier op in een kas, waar hij even op af liep. Zijn opdracht was intussen om een gerecht te maken voor dit fabeldier. Ja, hij moest koken. Alsof hij in freaking Masterchef zat. Op zich was dit ook een onderdeel van verzorging, maar het was niet alsof Xavier stond te popelen.

In ieder geval was het dier een Samsara Lotus. Het dier had een veganistisch dieet: het at geen enkele vorm van dierlijke voedingsmiddelen. Eigenlijk moest dit simpel genoeg zijn voor Xavier, omdat hij zelf vegetariër was en hij selectief was over zijn voedsel - waardoor hij vaak genoeg voor zichzelf moest koken in het tehuis. Maar dat koken... Hij gooide gewoon wat gesneden groentes in een kom met een dressing, een salade dus, en hij was klaar. Als hij wat meer moeite wou doen, was het meestal een kommetje rijst met geroosterde groenten. Meer niet. Hij had niet echt skill, het waren basisdingen die hij wist. Hij vermoedde echter dat hij beter een salade kon maken, sinds Greenie in nature een planteneter was en hij zeker geen gekookt voedsel voorgeschoteld kreeg.
Hij pakte een mes uit een la, samen met een snijplank. Heel even staarde hij in het glanzende lemmet van het mes, waarna hij de koelkast open trok en met een frons keek naar wat er allemaal lag. Er lag vanalles en nog wat, maar het beslissen was lastig. Wacht, lagen er geen spiesjes in de la? dacht hij even en trok de la weer open. Hij zag bamboe-spiesjes liggen en kreeg plotseling inspiratie. Hij mocht dan niet veel inspiratie hebben voor een gerecht, hij kon de presentatie altijd origineel houden.

Zijn vaardigheid met een mes was ergens opmerkelijk. Met gemak en preciezie wist hij verschillende soorten fruit - kiwi, ananas, oranje meloen, aardbeiden - in blokjes of in halfjes te snijden. Een paar stukken fruit glipten af en toe onder zijn vingers weg, waardoor ze op de grond belandden, maar hij liet ze gewoon liggen. Toen hij klaar was met het snijden van het fruit, pakte hij een stuk of 5 à 6 satéprikkers en begon de fruit in volgorde aan de spiesjes te prikken. Kiwi onderaan, daarna ananas, de oranje meloen, aardbeien en als laatste een blauwe druif. Het zag er uit als een regenboog, hij vermoedde dat dat wel in de smaak zou vallen. Hij legde de spiesjes naast elkaar op een bordje en om het nog extra smaak te geven, maakte hij een mengeltje van honing en yoghurt wat hij er vervolgens overheen drizzelde. Hij keek even met samengeknepen ogen naar het geheel en besloot het er toen op te wagen. Hij had alleen wat lopen hakken op fruit, niets speciaals daaraan. Ergens vermoedde hij niet dat het echt iets speciaals hoefde te zijn, maar het was ook weer zo onorigineel om slechts fruit in een kommetje te dumpen.
Xavier liep op Greenie af met het bordje en zette het neer voor het beestje. 'Eh... Eet smakelijk?'

Fuck. Fuck, fuck, fuck, fuck, fuck. Nee, deze fout... Hoe had hij deze fout in hemelsnaam kunnen maken? Hoe in hemelsnaam was hij zo afgedwaald dat hij een idiote fout als deze had gemaakt? Kon hij het over doen? Mocht hij nog een kansje wagen, met één of andere smoes? Nee, tuurlijk niet. Dit was een examen en hij moest het de eerste keer gelijk goed doen. Dat had hij niet gedaan, want hij had tijdens het voorbereiden de domste fout in zijn hele leven gemaakt, vooral omdat hij wist dat hij geen bewerkte producten moest gebruiken. En wat deed hij? Precies dat. Samsara Lotussen waren veganisten, veganisten. Geen vegetariërs zoals hem.
'Shit,' vloekte Xavier in een fluistertoon en legde zijn hand tegen zijn gezicht. Net toen hij het bord had neergelegd, net toen hij de blik van Summer zag was het kwartje gevallen. Hij stond daar in stilte, zijn hand tegen zijn gezicht en een frons tussen zijn wenkbrauwen. Hij wist hoe het beestje zou gaan reageren, het was voor de hand liggend. Het beest zou nog geen hap nemen, wedde hij. Oké, het beest krijste alsof hij zijn lippen had verbrand aan de dressing. Geweldig. Hij wist nog een aantal spiesjes zonder dressing te vinden en knabbelde uiteindelijk aan de stukken fruit zonder dressing, probeerde bij de andere spiesjes nog wat happen weg te scharrelen.

Shit, daar ging Summer's List. Hij liet zijn hand zakken toen Miss Summer begon met haar beoordeling, op zijn gezicht waren een aantal uitdrukkingen te zien die van balend naar chagrijnig en terug gingen.
'Ik weet het. Dat was idioot.' mompelde Xavier ietwat pissig, maar zijn ergenis was niet op Summer gericht, meer op zichzelf. Hij luisterde naar haar verdere toelichting en moest toegeven dat dit inderdaad niet echt een gerecht was. Wist hij veel, hij zou het zelf zo als lunch eten.
Een C-. Dat kwam zuur aan. Het gaf hem een naar gevoel om te zien hoe zijn cijfer van een perfecte A was gezakt naar een C-. C-. Een cijfer dat hij niet wou accepteren, ook al was hij zich bewust van zijn fout. Ieh, gatver. Hij wou hier weg en even ergens in een hoekje zitten treuren.
Miss Summer trok zijn aandacht weer en vertelde hem dat hij over een uur in de arena moest staan. Oh, dat was vast het offensieve gedeelte... Goed, misschien dat hij zijn B'tje nog omhoog kon halen naar een A- of iets. Ambitie had hij nauwelijks, maar voor dit vak weigerde hij een laag cijfer. Hij knikte slechts, als een teken dat hij haar gehoord had en liep het lokaal uit om zich voor te bereiden op het gevecht.

You angry little idiot