Oh god oh god oh god, Bree kon wel janken.
Naast het drama met Nathan – iets waar ze nog lang last van zou hebben – de scheiding van haar ouders en haar algehele puberstress, had ze ook nog een examen. Ze kon net zo goed meteen naar de psychiater gaan, ze stond op instorten.
Voor haar gevoel kende ze het niet. Uren had ze zitten lezen, markeren, samenvatten, proeftoetsen zitten maken. Ze wíst dat ze het kon, maar het zekere gevoel dat ze vaak had bij watermagietoetsen of lichtmagie practica was compleet afwezig. Verzorging voor Fabeldieren was een geheel ander vak dan magie. Je kon geen spreuken uit je hoofd stampen of bewegingen perfectioneren, je moest leren wat voor gedrag dieren konden vertonen en daar dan op de goede manier op weten te reageren.
Dat was waar het voor Aubree lastig werd – de onvoorspelbaarheid van het vak. Ze kon er niet op rekenen dat een dier deed wat er in het boek beschreven stond, en dat was… Eng. Op de een of andere manier.

Ze kon echter niet anders. Ze had zich voor dit vak opgegeven en ze moest het examen maken. Dan maar geen straight A’s op haar rapport.
Met haar handen tot vuisten geklemd en haar ademhaling iets sneller dan normaal verliet ze haar etage. Ze was waarschijnlijk iets te vroeg vertrokken, maar Aubree was liever te vroeg dan te laat, ondanks de extra zenuwen die ze altijd kreeg van wachten.
Aangekomen bij het lokaal zuchtte ze een keer diep, keek nog een keer haar aantekeningen door en sloot haar ogen. Dit was het dan. Ze kon het. Ze kon het. Ze kon het niet. Ze zou falen. Haar fabeldierenwerk was nooit excellent geweest. Ze was er te ongeduldig voor, te precies. Het enige dier waar ze tot nu toe een band mee had kunnen krijgen was Violet.
De faalangst waaide door haar geest als een zomerstorm en was verdwenen zo snel als hij gekomen was. Met een laatste zucht duwde ze de deur open en stapte ze het lokaal binnen.

Let the games begin.

Ze wierp een snelle blik op Summer. Ergens stelde de lerares haar gerust - ze had haar al eerder geholpen bij het gevecht tegen de vuurdraak, als ze nu in de problemen zou raken zou de vrouw waarschijnlijk hetzelfde doen. Er was geen risico dat ze dood zou gaan.
Niet dat ze daar bang voor was geweest – nee, ze was eerder bang voor een onvoldoende op haar lijst. Haar ouders schreeuwden in hun brieven al meer dan genoeg tegen haar, beschuldigden haar ervan partij voor de ander te kiezen ondanks dat Aubree sinds de scheiding haar beide ouders geen enkele keer gezien had, dat soort gedoe. Ze had geen zin in nog meer drama door een onvoldoende. Ondanks hun verschillen waren haar ouders het er wel over eens dat Aubree een intelligent kind was en dat ze dus cijfers moest halen die bij die omschrijving pasten – hoge cijfers.

Haar lila ogen gleden van de vrouw naar het wezen wat uit de tas kroop. Aubree herkende het wezen als een Petit Angel, een wezentje wat voornamelijk op Nova voorkwam. Ze haalde opgelucht adem. Ze herkende het wezen, dat was al een hele last van haar schouders.
Het werd pas moeilijk toen het wezentje rond begon te vliegen. Bree wachtte een paar seconden voordat ze actie ondernam – misschien zou Summer nog een uitleg geven. Maar nee, het wezentje bleef vliegen, wat haar een vrij duidelijk idee van de opdracht gaf: vang de Petit Angel en doe dat met de kennis die je hebt over het wezen.
Wel, dan was het leren dus toch niet voor niets geweest. Bree probeerde zich alles wat ze wist over de Angels te herinneren. Vredelievend, dat wist ze. Het wezen zou haar niet aanvallen, op een kleine verblinding na. Ze waren helers, typische Novanen. Langzaam maar zeker begon zich in haar hoofd een plan te vormen.

Aubree stroopte de mouwen van haar vest op tot de ellebogen en onthulde haar onderarmen. Op haar linker arm zat een lelijke schram die ze had opgelopen tijdens Survival en op haar rechter pols zat een blauwe plek – ze had zich tegen een kast gestoten. De wonden waren niet nieuw, maar minder dan twee dagen oud. Bree was stiekem best klunzig. Natuurlijk, ze had het kunnen helen, maar om daar nou haar watermagie voor te gaan gebruiken.. ach, het loste zich vanzelf op. Het bleek zelfs handig in situaties als deze.
Daarna gooide ze (met het kleine beetje lichtmagie wat ze beheerste) een klein bolletje licht in de lucht, om de aandacht van de Angel te trekken. Dat lukte, want het stopte in zijn achtvormige vliegbaan en vloog naar haar arm toe, waar het praktisch op haar hand ging zitten.
Haar koude blik werd vervangen door een zachte glimlach toen het wezentje begon met haar wond helen. Nog geen seconde daarna sloot Bree haar handen om het wezentje en fluisterde ze:

'Fyrirgefðu að ég hef blekkt þig.' Ofwel, het spijt me dat ik je heb bedrogen.

Met het wezentje in haar handen draaide ze zich naar Summer. De Angel piepte lichtjes, maar dat was waarschijnlijk meer uit verontwaardiging dan pijn. Om eerlijk te zijn voelde ze zich een beetje schuldig dat ze het wezentje zo had misleidt, maar het moest nu eenmaal.

Ze zuchtte opgelucht. Ja, ze had een risico genomen, dat was waar. Ze verdiende de punt aftrek. Ergens had ze wel geweten dat ze iets fout had gedaan, maar goed, het was nu eenmaal een examen, ze was nerveus. Een A- was beter dan ze verwacht had toen ze het lokaal binnenstapte.
Summer’s enthousiasme maakte het alleen maar beter. Bree zou het niet graag toegeven, maar ze mocht de vrouw graag en vond het fijn dat ze zo enthousiast was – zowel over haar vak als over het feit dat Aubree goed presteerde. Ze wist niet wat het was, maar het gaf haar een gevoel van waardering. Iets wat ze nooit had gehad op haar school op Cassia, laat staan van haar ouders. Die leken zelfs haar broer niet te waarderen, haar broer de modelstudent met de mooie vriendin en de prachtcijfers.

Met een tevreden gevoel volgde ze Summer naar de volgende kamer, wat zekerder over de volgende opdracht. Nu ze al een A- had, had ze wat meer ruimte. Ze kon nog steeds niet falen, maar een B zou wat minder hard aankomen als het uiteindelijk om het gemiddelde cijfer ging.
Het eerste wat ze zag was de keuken. Er schoot blijdschap door haar heen – Aubree verbond koken altijd met vrolijke herinneringen van het bakken van pannenkoeken en het maken van koekjes en cakes.
Daarna zag ze het fabeldier. Alweer een dier wat ze herkende, want ze had geleerd. De Samsara Lotus was een uitgeëvolueerde bloemachtige van Gren. Waarschijnlijk was deze getemd, want Aubree zag geen scherpe bladeren of waterstralen. Het belangrijkste was echter dat Aubree het dieet van het wezen kende: alles wat in de natuur voorkwam, alleen de vegetarische aspecten. Fruit, noten, groenten. Daar kon ze mee werken. Een klein lachje verscheen op haar gezicht.

Haar ogen scanden de ingrediënten en ze besloot te gaan voor een fruitsalade. Een watermeloen, een honingmeloen, frambozen, kiwi, kersen en nog meer bessen. Haar concept was wat ingewikkeld, maar volgens Summer had ze geen tijdslimiet, dus ze had er de tijd voor.
In de volgende twee uur holde ze de watermeloen uit en sneed ze er met behulp van haar watermagie (het water gebruikend als een mes, dat was minder gevaarlijk dan een echt mes en zorgde voor gladdere lijnen) een ingewikkeld patroon in, met bloemen en bladeren. Ze vulde het met de andere soorten fruit, die ze van te voren zorgvuldig had gewassen.

Het was een heel werk en Aubree’s grijze shirt zat onder de roze vlekken, maar het was haar prima gelukt. Ze zette het werkstuk op de tafel en glimlachte.

‘Is iets als dit goed?’

Ew, ze plakte nogal. Zometeen zou ze zich even moeten schoonmaken, voordat ze de derde en laatste proef zou gaan doen. Bree luisterde aandachtig naar Summer’s uitleg van het cijfer en grijnsde een beetje, half verbaasd dat ze het zo goed aan het doen was. De nervositeit van eerder leek compleet verdwenen te zijn en dat was fijn, maar niet normaal.
Normaal was ze of ergens zeker over en deed ze het goed, of was ze ergens onzeker over en presteerde ze onder haar gemiddelde en dan werd ze boos op zichzelf. De omslag van onzeker naar zeker van vandaag was iets nieuws geweest. Niet dat ze er problemen mee had – integendeel.

Ze liet Summer eerst de deur uitlopen en kwam toen zelf het lokaal uit. Okay. Ze had een uur, dat betekende dat ze (rekenend dat ze een kwartier nodig had om eenmaal op haar etage te komen en een ander kwartier om weer naar de arena te gaan) ongeveer een half uurtje had.
Terwijl ze naar de etage wandelde bedacht ze haar plan: ze zou wat eten, zich dan snel wassen en een ander shirt aantrekken. Misschien dat ze haar aantekeningen nog een keer zou nakijken: ach, het zou waarschijnlijk wel goedkomen. Ze kon dit. Daar was Aubree nu aardig zeker van.