Hij voelde zich leeg. Leeggezogen was misschien een beter woord. Het was vrijdag, al middag en de blonde jongen lag nog op zijn bed en in zijn slaapkleding. Hij had zich ziek gemeld, een griepje, had hij gezegd. Voor de eerste keer, had hij.. gelogen op een schooldag. Zijn kamer was.. een zooitje, voor de eerste keer in zijn school carrière. Zijn kleren lagen op de grond, zijn leesboek lag onaangeraakt, maar open geslagen, op zijn nachtkastje. Een ander boek had hij eerder in een opwelling van woede, van negatieve emoties, zonder echt te kijken naar een muur gegooid. Het had per ongeluk zijn bureaulamp geraakt, die nu als een zielig hoopje aan scherven op de grond lag. Maar de jongen had het nog niet opgeruimd. Zijn hoofd stond er gewoon weg niet naar. Met een zucht draaide hij zich vanaf zijn zij, naar zijn rug. Hij had nooit geweten dat het zo een pijn kon doen. Niet fysiek.. dit was andere pijn. Eentje die hij.. haast niet gewend was. Hij slikte een paar keer, eigenlijk moest hij nog eten maar honger had hij niet. Met een diepe zucht bracht hij zichzelf naar een zit positie en op een haast automatische piloot begon hij zichzelf aan te kleden. Zin om naar de grote zaal te gaan had hij niet, en om te dicht in de buurt van de school te blijven ook niet. Hij wilde iedereen… nee dat was niet waar, Hij wilde hém ontwijken. Zijn oude mentor. Misschien kinderachtig of stom, maar hij wilde hem echt niet zien.
 
Via Shadow trip reisde hij naar de rand van het bos, zijn dikke winterjas was goed dicht, zijn sjaal had hij een paar keer om zich heengeslagen en zijn met wanten bedekte handen had hij in zijn zakken van zijn jas gestopt terwijl hij liep. Hij had, in een macht der gewoonte, zijn nu haast lege schooltas meegenomen. Mocht hij iets zien wat hij wilde hebben, dan kon hij dat gemakkelijker mee nemen. De witte, dwarrelende sneeuwvlokjes bleven hangen in zijn blonde lokken en in zijn sjaal, de kou van de winterse temperaturen lieten hem rillen al sloeg hij er niet echt aandacht op. Het was druk op het pleintje in Oak’s field. Met zijn ogen te neer geslagen liep Theneras door naar een klein, knus cafeetje. Het leek wel een beetje op de bokkenburcht.

Het was er haast verlaten en hij bestelde er een simpele sandwich met jonge kaas en ijsbergsla. In stilte nam hij plaats aan één van de tafeltjes waar hij zijn eerste maal van de dag op peuzelde. Zijn ogen namen het kleine cafeetje in zich op. Ze hadden een bar gedeelte, een café gedeelte en een slijterij. Mh.. Eigenlijk dronk hij nooit… had nog nooit gedronken maar… Alsof zijn benen door een andere werden bestuurd liep hij richting waar de slijterij was. In een vreemde wending had hij zomaar zin in drank. Hij wist niet eens of hij het lekker zou vinden maar.. hij had er gewoon behoefte aan. Licht twijfelend keek hij rond, terwijl hij voelde hoe hij werd bekeken. Al snel zag hij door wie, een man met kort, zwart haar, een spitse neus, een snor en een baardje staarde hem aan terwijl de man met zijn armen op de houten toonbank leunde. ‘Umh..’ Begon de blonde Shadraan stilletjes terwijl hij naar hem toe schuifelde. Hij had ooit… eens iets geproefd wat hij wel lekker vond.. Mister Adams had dat gehad. Hij had het officieel wel nog niet gemogen, maar de oudere man vond dat één klein nipje geen kwaad kon; “gewoon om te proeven” Had hij toen gezegd. Maar hoe heette het nu? Mhh… ‘Uh… Één fles Baileys alstublieft?’ De man knikte en bekeek hem even van top tot teen. ‘Heb je een ID bij je? Oh en ik heb geen Baileys maar wel Chocolade mede. Is…. Bijna hetzelfde.’ Sprak hij, met een licht gegrinnik en een krakende maar niet onaangename stem. De achttienjarige knikte waarna hij even zenuwachtig rond viste voor het kaartje. Het was zijn schoolpas, waar onder andere zijn leeftijd ook op stond. Hij liet het aan de man zien, waarna die het bekeek. De veertiger murmelde een ‘Yep. Da’s goed genoeg...’ en verdween door een deur. Nog geen minuut later kwam hij terug met een fles, en een klein bekertje. De inhoud van beide had dezelfde, licht bruine kleur. ‘Hier. Proef maar.’ Hoorde de blonde knul de man zeggen terwijl hij het kleine bekertje haast in zijn handen kreeg geduwd. Voorzichtig rook hij er even aan waarna hij het kleine beetje van het glas op dronk. Oh.. Ja. Dat was eigenlijk wel lekker. Met een kleine, haast verlegen glimlach als dank pakte hij de fles aan en deed deze in zijn tas. Thank the gods dat hij de, zo goed als lege, tas had meegenomen. ‘Wordt dan 20 ₮alons.’ Sprak de man en hij tikte even kort met zijn nagel op het hout. Knikkend viste de jongen zijn portemonnee uit de binnenzak van zijn jas. Hij was niet rijk, maar door het bijbaantje als inval kracht bij de Inn had hij toch een paar centen bij verdiend. ‘Alstublieft.’ Sprak hij de zwartharige man toe, terwijl hij het geld op de donkere toonbank legde. Met een ‘Tot ziens’, een zwaardere tas en een vollere maag liep hij het café uit.

Of hij er goed aan had gedaan het te kopen? Hij wist het niet, misschien. Maar het was een echte impuls aankoop geweest. En ergens had hij ook wel een schuld gevoel. Want.. was het niet verboden om alcoholische dranken bij de school te nuttigen? Met een schouderophaal leunde hij tegen de ijskoude rotsen. Het liet hem nog erger rillen, maar zorgde er wel voor dat hij niet dacht aan de dag ervoor. Momenteel zat hij in de buurt van de waterval, in een klein inhammetje. Haast een klein grotje, haast een klein grotje. Het was er verlaten, nu het zo koud was. De meeste mensen zaten binnen en, normaal gesproken, hij ook. Maar niet vandaag. De fles hield hij losjes in zijn hand en de dop ervan lag op zijn tas. Zo af en toe nam hij een klein slokje van de zoete drank. Het verwarmde hem een beetje. Zijn hoofd had een aangenaam.. relaxed gevoel. Voor het moment dan. Want zo nu en dan flitsten zijn hersens hem een herinnering. Het voelde nog steeds of alle vlinders in één klap waren uitgeroeid, alsof hij leeg was. Alsof.. de woorden ontschoten aan hem en met een zucht zette hij de fles neer, draaide de dop erop en leunde met zijn hoofd op zijn opgetrokken knieën. Hij voelde zich belabberd. Hij voelde zich eenzaam. Hij voelde zich alles behalve oké. En de gedachten over de Dark magic lessen die hij, waarschijnlijk, alsnog zou moeten volgen omdat dit een school was maakte hem misselijk. Gelukkig was hij zijn mentor niet meer.. Dat was nu de leraar vuurmagie, Master Geralt. Veel had hij nog niet van hem meegemaakt, maar alles was beter dan Iro. Hij was wel blij, dat hij had kunnen regelen dat hij naar een andere mentorklas kon. Het voelde nog raar, maar het was beter. Hij had het zelf besloten, omdat hij de roodharige man zo min mogelijk wilde zien. Die… Die eikel. Hij had hem voorgelogen, vol met hoop laten lopen. Bespeelt.. misschien wel. Hij klemde zijn kaken op elkaar… en nam een diepe ademteug. Maar het hielp niet.

Zijn nu.. gedoofde, minder heldere, blauwe ogen schoten weer vol met zoute tranen en er probeerde een snik zich uit zijn lijf te persen, een actie wat zijn schouder liet schokken. Was dit zijn eigen schuld? Als hij nooit iets gezegd had… Kort beet hij vrij hard op zijn lip. Nee, dat had niet uitgemaakt. Want de leraar had gezien dat hij gelogen had.. had het geweten… Zijn handen vlogen naar zijn haar en maakte vuisten. De lichte pijnprikkels die hij zichzelf toebracht maakten dat zijn hoofd voor eventjes stil was. Voor even, want blijkbaar vonden zijn hersenen het leuk om de hele situatie opnieuw af te spelen. Als een slide show.. of een film. Met geluid en zonder. Keer op keer op keer. Als een camera die maar bleef afgaan. Verdomme. Uit frustratie trapte hij met zijn schoen tegen de stenen wand. ‘Auw..’ mompelde hij dan ook mistroostig toen zijn koude tenen zeer deden van de klap. Niet zat ook mee, alles zat tegen. Was dit karma? Voor alle levens die hij zuur had gemaakt door zijn…. “werk” op Shadra? Waren dit de goden van Kovomaka die hem een lesje wilde leren? Hij geloofde niet echt in de goden.. maar als ze er waren… wat zouden ze dan denken? En wéér maakte zijn hoofd overuren. En weer kreeg hij het niet stil. Een zielig geluid kneep zich uit zijn keel, terwijl hij zich opkrulde als een bolletje. Zijn hoofd haalde hij even overeind, droogde hij zijn ogen af en haalde hij zijn neus op waarna hij zijn kin op zijn knieën legde. De sneeuw dwarrelde nog altijd vrolijk naar beneden, waarom was het geen regen? Regen zou zijn.. zijn gemoedstoestand beter weerspiegelen. Hij rilde van de kou, maar had niet de energie om op te staan en terug te lopen naar het kasteel. Niet in de toestand waarin hij nu verkeerde. Rode ogen, warrig haar omdat hij het niet echt gekamd had, licht vochtige kleren door de sneeuw en rosé wangen door de drank.. Oh en dan was er nog de fles zelf en de geur die natuurlijk wel te ruiken was als je dichtbij stond. Goed.. er waren vast wel meer leerlingen die alcohol dronken maar.. het was vrijdag middag. En een schoolterrein waar ook jongere leerlingen rondliepen. Hij verwachtte niet dat de leraren of Miss Eres er blij mee zouden zijn als hij door het schoolgebouw zou lopen. Zo. Zoals hij nu was. En dus bleef hij zitten waar hij zat, in de winterse kou in een grotje bij de waterval.
 
@Master Geralt

Op een rustig tempo slenterde Geralt door de straten van Oak’s Field. Het was één van de weinige gelegenheden dat hij geen lessen gepland had staan, behalve in de ochtend. Daarom had hij zichzelf een wat langere pauze gegund, voor hij later vandaag zich zou richten op het nakijken van huiswerkopdrachten.
Vanwege het winterse weer was hij gehuld in een wat dikkere, donkere mantel en warme laarzen. Hierdoor staken zijn helwitte lokken en katachtige, gouden ogen af tegen de donkere kleding. Als sneeuwvlokken viel zijn halflange haar losjes over zijn brede schouders, enkel iets bijeengebonden met een paar plukken achterop zijn hoofd.
Zijn bestemming was zoals altijd dezelfde als hij zich in het kleine, knusse dorp bevond; In tegenstelling tot zijn leerlingen en enkele collega’s begaf de docent zich niet naar de populaire cafés en kroegen. Daar zou hij enkel maar bekenden tegen het lijf kunnen lopen en bovendien… was het daar meestal druk. Als Witcher en als persoon was Geralt zeer gesteld op zijn rust, prefereerde het boven alles en koesterde het als iets waardevols, zeker gezien zijn vroegere, chaotische leven. Ieder moment van sereniteit was mooi meegenomen. Daarom trok hij zich het liefst terug op plekken waar zo min mogelijk personen waren. Soms was dat het Duistere Woud, soms zijn vertrekken in de school en nu… een vrij verlaten café in Oak’s Field. Maar zijn eigen voorkeur voor rust en stilte was niet de enige reden waarom de Witte Wolf zich terugtrok uit het zicht…
Verschillende blikken -variërend van angstig, nerveus, achterdochtig tot… nieuwsgierig- werden al op hem gericht in de bijzondere gebeurtenis dat Geralt er eens niet voor koos zijn gezicht te verbergen onder de kap van zijn mantel. In het voorzichtige licht van de zon, die af en toe tussen de grijze wolken door scheen, werden de vele littekens op zijn huid en het goud van zijn scherpe irissen extra geaccentueerd. Eenieder die er per ongeluk een blik op wierp, leek abrupt iets achteruit te deinzen...
Met zijn verscherpte gehoor, hoorde hij hen hier en daar fluisteren, verscholen achter hun handen. Hij voelde hun ogen nog branden in zijn rug als hij hen kalm passeerde. Gestaltes schoten weg in zijn ooghoek als ze hem tijdig opmerkten…
Geralt zag het met lede ogen aan. Zijn gehavende gezicht stond zoals altijd… neutraal. Zijn eigen blik ondoorgrondelijk.
Dergelijke reacties waren in feite niets ongewoons. Verre van zelfs…

“For the Witcher, heartless, cold,
Paid in coin of gold.
He comes, he'll go, leave naught behind,
But heartache and woe.
Deep, deep woe.” klonk het eeuwenoude Witcher-lied zacht in het diepst van zijn gedachten, als een verhulde messteek in zijn binnenste…
Zoals altijd stopte Geralt het snel weg uit zijn bewustzijn en focuste zich enkel op de weg die hij volgde. Stap, voor stap… voor stap, zijn omgeving zoveel mogelijk negerend.
Plotseling hield hij zijn pas echter iets in bij het opmerken van een jong gezin links van hem. Een moeder met twee kinderen (een jongen van een jaar of acht naast haar en een meisje, slechts een kleuter, in de kinderwagen), staarden hem met grote ogen aan. Min of meer in een automatisme, draaide de grote man zijn hoofd iets hun richting op… Het kleintje leek gewoon verrassend veel op zijn eigen dochter; dezelfde lichte lokken en groene ogen… Net Ciri toen ze nog zo klein en breekbaar was. Soms wenste hij dat ze nog-
Als donderslag bij heldere hemel deed de vrouw direct verschrikt een stap naar achteren toen ze hem zag kijken en trok de kinderwagen ruw met zich mee. De kleine jongen bleef echter verwonderd staan. Zoals het kinderen betaamd, bleef hij de vreemdeling met het witte haar en de aparte, gouden ogen belangstellend aanstaren… Zijn moeder leek hem haastig iets toe te sissen, maar nog bleef de jongen staan. Hij leek allerminst opgeschrikt door de doorleefde gestalte voor hem... Enkel nieuwsgierig.
Geralt kon het niet helpen dat er plots, heel stiekem, heel… onopvallend, enige vertedering doorschemerde op zijn gelaat, geraakt door de kinderlijke onschuld.
Terwijl de vrouw het kind nu bij de arm greep om hem als laatste redmiddel dan maar weg te trekken, liep Geralt echter naar het gezin toe. Een ondoordachte actie wellicht, gezien de angst van de moeder, maar toch leek er... iets te zijn waardoor de Witcher zich langzaam, maar zeker naar hen toe begaf...
Toen hij zijn laatste stap had gezet en de vrouw net met een gedempte gil opkeek, zakte Geralt al door zijn knieën. Hevig opgeschrokken, deed ze nog enkele stappen achteruit, maar hij ging niet weg. In plaats daarvan reikte zijn grote hand naar de grond en… raapte iets op…
Wie weet wat hij ging doen…
Zijn vingers tikten de stoep aan, zijn grote lijf hurkte neer.
Haast… voorzichtig werd vervolgens een... speeltje, wat het kleine meisje in de kinderwagen zojuist had laten vallen, opgepakt. In de vlugge bewegingen die haar moeder door haar eigen schrik had gemaakt, was het per ongeluk uit de handen van het kind gevallen, buiten haar bereik.
Zo geleidelijk mogelijk, gleed de grote hand nu met het speeltje omhoog en legde deze enkel veilig weer bij de kleuter neer, die het gelijk liefdevol omklemde met haar beide armpjes.
Alsof er niets gebeurd was, ging Geralt hierna weer recht staan, zich tot zijn volledige, lange lengte oprichtend.
Angst ging nu gepaard met oprechte verbazing in de blik van de vrouw, maar ze leek geen woord te kunnen uitbrengen. Ook andere mensen waren inmiddels naar hen toegesneld. Een man vroeg of ze hulp nodig had en wierp de Witcher een indringende blik toe. De vrouw in zijn bijzijn, legde behulpzaam en solidair een hand op die van de jonge moeder. Een oudere dame ging al standvastig naast de kinderwagen staan, terwijl Geralt zich met een enkel knikje naar de kleine jongen stilletjes weer naar achteren begaf... Net zo stil als hij naar hen toegekomen was, alsof... hij er nooit geweest was...
Zwijgend, in zichzelf gekeerd, verborgen… liep hij verder.
Na de volgende drie passen werd ook de kap, eigenlijk zoals gewoonlijk, weer opgezet, zijn afschrikwekkende uiterlijk verbergend voor de menigte. Dat was… beter, voor iedereen…
Op Starshine Academy deerde het hem niet of mensen hem zagen als het wezen, het “monster”, de wolf… wat hij ook maar was, of… behoorde te zijn, maar omwille van de rust bij hemzelf en de dorpelingen, was het beter als hij niet… zichtbaar was. Alsof hij niet bestond.

“For the Witcher, heartless, cold,
Paid in coin of gold.
He comes, he'll go, leave naught behind,
But heartache and woe.
Deep, deep woe.”

Niet veel later arriveerde de docent bij zijn eindbestemming: het kleine café, weg van alle drukkere bestemmingen.
Eenmaal binnen, sloeg Geralt de kap pas weer terug.
Zoals hij al verwachtte werd er door enkele mensen geschrokken gereageerd, maar de meesten (de zogenaamde “stamgasten”) herkenden hem inmiddels wel en wisten dat ze niets te vrezen hadden. Alsnog begaf Geralt zich naar zijn vaste plek ergens achterin de ruimte, zodat hij zoveel mogelijk schuilging in de schaduwen van de hoek die zich daar bevond. Ondanks zijn immense gestalte was hij met de jaren bijzonder vaardig geworden in zich verbergen als dat nodig was, al had hij het vooral in de wildernis moeten gebruiken. Maar wellicht… was zijn huidige leven op een eigen manier wel een wildernis waar verbergen noodzakelijk was, van tijd tot tijd… Zoals hij vandaag weer had gemerkt.
Al snel werd hem het “gebruikelijke” recept voorgeschoteld, het eten en drinken wat hij normaal bestelde. Geralt nam het met een dankbare knik in ontvangst, betaalde vooraf met ruime fooi, zodat hij, wanneer hij wenste, net zo stil weer kon vertrekken. Hij mocht dan nog niet zo lang op Starshine Academy verblijven, toch voelde dit al bijna als een routine voor hem en blijkbaar ook voor de eigenaren van het café.

Nadat hij zijn maaltijd al enige tijd genuttigd had en hij zich net wilde klaarmaken te vertrekken, werd zijn aandacht plotseling getrokken toen de deur openging. Het was een oude reflex om zich te richten tot nieuwe sensaties in zijn omgeving, constant ieder detail alert in de gaten houdend. Dit keer werd zijn interesse gevoed toen niet één van de stamgasten, maar een jonger persoon binnenstapte. Geïnteresseerd nam Geralt de jongen in zich op en probeerde te achterhalen of hij hem kende…
Was het een leerling?
Ja… hij kwam hem bekend voor… Hij kon niet zeggen of ze elkaar eerder hadden ontmoet, maar doordat de docent er veel waarde aan hechtte dat iedere student (onder zijn supervisie) genoeg ondersteuning en aandacht kreeg, probeerde hij hoe dan ook te peilen wie hij voor zich had. Het kon haast niet anders dat het een leerling was… Al.. was dit niet het meest gebruikelijke café voor de studenten.
Toch was de identiteit van de jongen niet daadwerkelijk hetgeen wat Geralt’s aandacht trok en vasthield, eerder... diens houding; de schouders licht gehangen, de ogen moe, ietwat rood, het gezicht zo… moedeloos…
Het deed allerlei alarmbellen in hem rinkelen, maar de docent leek niet van plan daadwerkelijk op hem af te stappen. Hij bleef kalm zitten waar hij zat, weggestopt ergens achterin het café.
Toch was er iets veranderd, aan hem...: Voor het eerst sinds zijn komst naar deze kleine planeet, bestelde Geralt nog iets, zodat hij een reden had te blijven. Normaal gesproken had hij zich allang weer uit de voeten gemaakt, maar nu...
Om zichzelf hierna bezig te houden en niet te veel de focus op zich te richten, pakte hij een lokaal blad erbij om te lezen, maar onderwijl gleden zijn ogen af en toe waakzaam en zelfs… bezorgd naar de jongen. Hij sloeg hem even gade toen hij zijn eigen maaltijd at. Iedere beweging, iedere… handeling leek met moeite te gaan…
Wat zou er aan de hand kunnen zijn…?

Het duurde enige tijd voor de jongen klaar was en weg leek te gaan. Geralt zelf had er inmiddels, voor zijn doen, al zo lang gezeten, dat er hier en daar door de vaste medewerkers wat verbaasde blikken op hem waren geworpen, al lette hij er nauwelijks op.
Enige nieuwsgierigheid blonk wederom in zijn irissen toen de jongen zich uiteindelijk niet direct naar de uitgang begaf, maar naar de slijterij liep.
Onopvallend stond de Witcher zelf ook op om zijn tweede bestelling aan de bar af te rekenen en hij het nader kon observeren. Hij hoorde hoe Eckard, die meestal de slijterij runde, met hem sprak. Kort keek hij iets opzij en zag nog net hoe de tiener zijn schoolpas liet zien. Dus toch een leerling…
Een lichte frons tekende zich op zijn voorhoofd door de toon en de onzekerheid in diens stem... Wat kon er-
Vlug maakte hij zich weer uit de voeten toen de leerling ineens vlak langs hem heen zijn weg naar buiten vond, zodat ze niet onverhoopt paden zouden kruisen.
Nog niet...
Nog geen minuut later kwam Eckard met eenzelfde frons zijn kant op. “Is.. dat er één van jou?” bromde hij wat verwonderd, doelend op het feit dat de jongen van Starshine Academy kwam. De man was één van de weinigen die op de hoogte was van Geralt’s huidige beroep. Zijn gezichtsuitdrukking toonde dat hij zo zijn vraagtekens had bij het welzijn van de jongeman, precies hoe Geralt dat ook had ervaren.
Er was… iets mis… Iets goeds mis, althans zo leek het.
Even viel het stil, voor Geralt uiteindelijk zijn mond opende: “Nu wel…” sprak hij gedempt terug, zijn blik nog altijd vastgepind op de deur waar de leerling door verdwenen was. Het was één van de weinige keren dat men hem zou kunnen zien glimlachen, maar het was geen lach van vreugde. Het was een lach met een zekere betekenis... Eén van oprechte zorg en bescherming… Eén van bemoediging die toonde dat Geralt in zichzelf een beslissing had genomen en op het punt stond het ten uitvoer te brengen. Eén van een docent die oprechte betrokkenheid liet zien naar een gekwelde leerling…
Eén van hem, niet “de Witcher” zoals deze werd voorgespiegeld in de oude liederen.
Het leek ook de bemoediging die Eckard had gezocht om even goedkeurend te knikken, wellicht opgelucht dat in ieder geval iemand naar de jongen zou omkijken, door de staat waar hij nu in leek te verkeren…
Zonder er verder nog woorden aan vuil te maken, knikte ook Geralt de ander vriendelijk toe bij wijze van afscheid en spoedde zich vervolgens naar de deur.
Achter hem klonk nog een mompelend “Tot volgende week misschien.”
Binnen enkele tellen was hij uit het zicht verdwenen…

Ondanks dat de jongeman verder voor hem uitgelopen was naar… waar hij ook naartoe ging, had Geralt door zijn scherpe zintuigen weinig moeite hem op gepaste afstand te volgen. Even speelde hij met de gedachte hem in te halen en hem zo te benaderen, maar dit maakte al snel plaats voor het idee dat het beter zou zijn als hij hem op een rustiger moment zou treffen, als hij zelf ergens halt zou houden. Hij moest ooit wel ophouden met lopen… Al leek hij aangedreven te worden door een onzichtbare, invloedrijke kracht.
Het duurde nog verrassend lang voor de leerling vaart leek te minderen en uiteindelijk halt hield.
Zwijgend keek Geralt vanaf een geruime afstand toe hoe hij tenslotte in een kleine inham vlakbij de waterval verdween. Hm…
Het deed het eerdere, naargeestige voorgevoel in hem enkel versterken...

Sneeuw dwarrelde onderwijl rijkelijk naar beneden en ging verstopt in het wit van zijn lokken, terwijl Geralt wachtte… wachtte op het goede moment om naar hem toe te gaan. De kou leek hemzelf weinig te deren, mede dankzij het Raziaanse vuur dat hevig in hem brandde en door de warme mantel rond zijn schouders.
Maar in de stilte van de natuur hoorde hij de jongen beven en klappertanden. Hoorde hij hem snikken en haastig ademhaling. De geur van alcohol, vermengd met zoute tranen, bereikte hem. Alles straalde een wanhoop uit die de docent tot in het diepst beroerde, al zou het zich niet tonen in zijn gelaat, precies zoals… altijd het geval was.
Met een laatste, diepe zucht wandelde de Witcher uiteindelijk richting de inham, maar nog voor hij er zou arriveren, maakte hij enkele tussenstops; Zijn grote lijf boog in elkaar om verschillende takken op te rapen en, stevig onder zijn arm geklemd, met hem mee te nemen.
Toen hij eenmaal een rijkelijke hoeveelheid had, overbrugde hij de laatste afstand naar de kleine grot waar de leerling zich bevond. Zijn pas was kalm en langzaam genoeg zodat hij niet al te onverwacht in diens beeld zou verschijnen. Bij hoge uitzondering keerde dezelfde, warme glimlach als voorheen terug op zijn gehavende gezicht. Zijn katachtige ogen zochten die van de ander, al zou het verre van een verplichting voelen deze te ontmoeten. “Mag ik erbij komen zitten…?” klonk daar zijn sonore stem, verrassend zacht en vriendelijk. Nog voor hij antwoord had, begon Geralt de takken die hij bij zich droeg op te stapelen op voldoende afstand van de jongen. Met een enkel gebaar van zijn hand stak hij ze vervolgens aan. Met genoeg vuurmagie wist zelfs het vochtigste hout vrij snel vlam te vatten, zodat al enige warmte zich door de verre kille, kleine ruimte verspreidde.
Iedere beweging die de docent maakte leek bedachtzaam en sereen, om te voorkomen dat de jongen schrok.
Zodra het hout aanlokkelijk knisperde in het vuur en een warme gloed door de inham gleed, kromp Geralt genoeg in elkaar om ergens naast de leerling te kunnen plaatsnemen. Niet de dichtbij, maar ook niet te ver weg.
Stilte keerde terug. Geen vraag of opmerking die de ander zou dwingen te spreken, verliet zijn lippen. De man maakte het zich enkel zo gemakkelijk mogelijk in de beperkte ruimte die er was.

Pas toen hij al iets langer zat, leek hij weer in beweging te komen. Op een soepele manier, reikte hij naar zijn mantel, knoopte deze af en sloeg het vervolgens voorzichtig rond de schouders van de jongen. Zoals verwacht was deze veel te groot voor diens postuur, zoals het waarschijnlijk voor ieder ander dan Geralt zelf zou zijn, maar… dat deerde niet. Het vuur verspreidde al enige warmte, maar zelfs vanaf een afstand kon Geralt de kou die van de jongen afstraalde voelen en zag hij hem vanuit zijn ooghoeken rillen en beven, gevangen door ogenschijnlijk heftige emoties en de lage temperaturen.
Maar naast warmte, leek de mantel en de manier waarop het stevig om de schouders was geslagen, ook een manier om een gevoel van geborgenheid te scheppen die eerst zo... ongrijpbaar had geleken in de troosteloze omgeving van de grot en wellicht in de gedachten van de jongen zelf. Het was als het ware een subtiel, maar duidelijk aanwezig teken van bescherming en zorgzaamheid van de grote, witharige reus…
Enigszins tevreden nu de leerling hopelijk enige warmte had gevonden, richtte Geralt zijn blik op het vuur en wachtte weer… in stilte… tot de jongen zou spreken, benieuwd naar zijn verhaal, als hij dat wilde delen.

De kou resoneerde door zijn hele lichaam en hij rilde hevig. Zelfs de kleine haartjes in zijn nek stonden overeind, maar dat kon ook komen door het paranoïde gevoel dat iemand hem eerder had bekeken of gevolgd. Er aandacht aan geschonken had hij niet, waar hij normaal over zijn schouder had gekeken om het te checken, was hij nu gewoon doorgelopen. Eerlijk gezegd omdat hij zich gewoon op voelde. Energieloos, wel te verstaan. Zijn armen sloeg hij steviger om zichzelf heen toen een koude windvlaag kort zijn kant uit op waaide. Het liet hem klappertanden en zichzelf nóg meer op krullen. Er biggelden tranen over zijn wangen, maar die waren er niet door de kou. Zijn neus ophalend legde hij zijn kin op zijn knieën en staarde hij naar het winterse weer wat er raasde. Het inhammetje was veelal vrij van de sneeuwval maar niet restant tegen de kou. Een ander was al lang al naar binnen gegaan. Normaalgesproken de jongen zelf ook, hij was namelijk een verschrikkelijke koukleum, maar vandaag niet. Vandaag had hij geen zin om terug naar het warme kasteel te gaan. Had er geen energie meer voor. Trillerig ademde hij uit, bekeek hoe zijn adem zichtbaar werd en daarna verdween, de net zo grauwe lucht in. Het was haast alsof hij terug was.. daar. Niet.. niet in de dag ervoor, in de arena maar bij de Suasama. Daar had hij zich soms.. haast net zo rot gevoeld. Er hadden ook net zo goed stalen spijlen kunnen staan. Gaf hem ongeveer hetzelfde gevoel. Weer zuchtte hij en veegde even met een hand over zijn koude gezicht. Hij voelde zich koud.. niet alleen van buiten. Hij voelde zich alleen. Het raakte hem ineens als een mokerslag dat hij nu niemand meer had, die hij écht vertrouwde. Ah shit. Een nieuwe lading van emoties overweldigende hem, waarna hij deze probeerde weg te duwen. Niet dat het ook maar iets uitmaakte wat hij deed. Hij was machteloos tegenover al deze emoties en gevoelens. En eigenlijk gaf hij zichzelf de schuld, van alles wat er gebeurd was. Weer zuchtte hij. Zijn brein ging in cirkels, herhaalde alles wat hij al had gedacht en het maakte het er niet op dat hij zich er beter door voelde. In tegendeel zelfs. Waarom… bleven nare gebeurtenissen zo lang hangen? Mistroostig staarde hij voor zich uit.
 
Het knerpen van sneeuw liet hem lichtjes op kijken en uit instinct kroop hij iets verder tegen de achterwand van het inhammetje in. Niet heel veel later, het kon bijna niet langer dan twee minuten zijn, hoorde hij een stem die hem vaag bekend voorkwam. Vanuit zijn positie keek hij naar de grote man voor hem en hoe hij takken hout neerlegde op de grond. Stilletjes knikte hij de man toe, maar spreken deed hij nog niet. Hij keek toe naar hoe de man met een simpele hand beweging het vuur aanwakkerde, en de warmte ervan verspreidde zich haast meteen door het kleine inhammetje. Maar het was nog niet genoeg om de jongen echt op te warmen. Hij bleef het maar koud hebben. Nog licht trillend en klappertandend nam hij de grote man in zich op. Wit haar, gouden ogen. De littekens werden door het vuur zo nu en dan zichtbaar, maar in contrast met de schaduwen leken ze bijna een mozaïek te vormen. Master Geralt.. Echode de naam in zijn hoofd. De leraar vuurmagie. En, hoe.. ironisch ook, de man bij wie hij een aanmeldingsstrook voor diens mentorklas in zijn postvakje had gedaan. Vanuit zijn ooghoek keek hij toe hoe de man plaatsnam op de grond en haastig probeerde de jongen de sporen van de tranen te verbergen. Een actie die toch geen nut zou hebben, de docent had het waarschijnlijk allang al gemerkt en was daarom bij hem komen zitten. Hoe.. en waarom hij hem had gevonden, daar dacht de jongen maar niet te veel over na. Stilte heerste nog altijd in het kleine inhammetje. Het knerpen van het vuur was een van de geluiden die klonk als enige, zelfs de vogels leken gestopt te zijn met het zingen van hun liederen. Voor een enkele seconden schrok de jongen, toen hij voelde hoe de mantel van de witcher over zijn schouders werd gelegd. De schrik kwijnde als snel weer weg, en zijn handen grepen beide kanten van de stof, en sloegen het haast ondoordacht meer om hem heen. Nog na rillend wierp hij een schichtige maar dankbare blik op de reus van een man. ‘Thanks.’ Murmelde de knul haast onverstaanbaar. Met één hand reikte hij voorzichtig naar de fles met drank, haalde de dop eraf en nam een kleine slok om het dan maar uit te houden naar de vuurmagiër. ‘Wil je… ook wat?’ vroeg hij de man, niet nadenkend over het feit dat Geralt een leraar was en dat het tevens ook een vrijdag en dus een schooldag was. Niet wachtend op zijn antwoord zette hij de fles tussen hun twee in, om daarna de veel te grote mantel weer veilig om zichzelf heen te slaan. ‘Ik drink eigenlijk nooit..’ sprak hij ineens na een korte stilte. ‘Dit was eigenlijk de eerste keer.’ Gaf hij toe. Voor een seconde fronste hij om zichzelf, verrast door zijn eigen openheid en eerlijkheid. Vast een bijwerking van de alcohol die nu in zijn lichaam zat. Zijn lippen bewogen een paar keer waarna de jongen zijn hoofd schudde. Er kwam nu even geen geluid uit, enkel een diepe zucht. ‘Have you ever… felt lost? Or lonely? Or… or like events where all your own fault?’ fluisterde hij richting het vuur, al waren de woorden op de man naast hem gericht. ‘I have. I do.’ Kwam er daarna uit, met een trilling in zijn stem wat aangaf dat hij weer vocht tegen de emoties. Na dit gezegd te hebben, bekeek hij kort de chocolade mede en twijfelde even, waarna hij toch een slok nam. De smaak was aangenaam, het brandde lichtjes in zijn keel en zijn hoofd voelde er iets minder.. ja.. iets minder hectisch door. Het hielp verder niet veel met zijn emotionele staat, en echt dronken was de jongen ook niet. Hij had een aantal slokken gedronken, maar doordat hij nooit echt dronk, was hij nu wel lichtjes aangeschoten. Of tenminste, de alcohol had een werking. Het praten ging ook iets gemakkelijker, al kon hij nog wel enigzins inschatten hoe zijn woorden klonken. ‘I’ve been cast aside… dumped like an unwanted animal or.. A... a piece of trash.’ Grauwde hij zachtjes waarna er een Klein steentje naar buiten werd getrapt. ‘He told me that he loved me, and he lied! Didn’t mean it. Said He was… confused and.. and is.. in love with him.’ Het laatste woord spatte hij haast uit. Het was niet dat hij de legendarische magiër waar het woord op sloeg ook degelijk haatte of.. iets, maar.. hij was op het moment bedolven door emoties. Vooral pijn, woede en verdriet overheerste. Jaloers was niet het goede woord ervoor. ‘He also said that he saw me as just a friend. Well friends.. friends don’t… don’t.. do..’ De zin maakte hij niet af en de woede die hij eerder, op het moment zelf, had gevoeld keerde terug in zijn volledige glorie. Zijn woorden waren nu niet eens gericht op Geralt, maar gewoon op.. op het niets en op het alles tegelijk. Hij sprak zijn gedachten hardop uit. Iets wat hij normaal niet zo snel zou doen maar de mengeling van heftige emoties en alcohol zorgden daar wel voor. De tranen waren op, die wilde nog wel komen maar konden dat niet. En weer verliet een zucht zijn lichaam. Waarschijnlijk snapte de man niets van zijn zinnen.. of misschien wel. Wist hij veel. Het maakte hem nu ook niet uit. Het voelde goed om een deel van wat hij voelde en dacht hardop uit te spreken. Hij wilde de... relatie die hij met Iro had gehad niet.. niet persé aan het licht brengen. Maar mocht dat wel gebeuren kon het hem op het moment zelf niet veel schelen. Nu niet in iedergeval. Daarna waarschijnlijk wel, maar ach. Pft.. Alles was zo gecompliceerd en stom. Met een pissige uitademing nam hij nog een slok van de alcohol voordat hij de fles weer weg zette. ‘I’m pathetic. It’s all My fault anyways.’ Prevelde hij zachtjes en in de stof van de mantel terwijl zijn blauwe ogen naar het knetterende, warme vuur keken.

Als reactie op het gemompelde bedankje van de leerling, knikte Geralt enkel om aan te geven dat het in feite niet nodig was geweest hem te bedanken, maar hij het desondanks in ontvangst nam. Zijn raadselachtige ogen waren nog altijd innig op de dansende vlammen gericht, het geliefde element wat als het bloed was wat door zijn aderen stroomde. Zwijgend observeerde hij hier en daar vanuit zijn ooghoeken hoe de jongen op hem zou reageren. Gelukkig leek hij slechts ietwat opgeschrikt door zijn aanwezigheid, wat zou kunnen betekenen dat hij hem mogelijk had herkend. Tja… Wat zou een andere Witcher ooit in de buurt van de school te zoeken hebben? Het was niet bepaald een plek waar zijn ras zich snel zou laten zien, helemaal met de fanatieke VvF-docente die hen liever dood dan levend zag… Begrijpelijk, uiteraard.
Pas toen de leerling hem plotseling een vraag stelde, draaide Geralt wat verwonderd zijn hoofd opzij. Onwillekeurig krulden zijn mondhoeken omhoog in een scheve grijns, haast onzichtbaar, maar wel aanwezig. Hij leek geenszins verontwaardigd over het feit dat de jongeman überhaupt drank bij zich droeg en het hem aanbood, of dat hij met “je” werd aangesproken. Noch schemerde enig oordeel door op zijn gelaat. De docent schudde enkel kort zijn hoofd en tikte op de fles zodra het tussen hen in werd neergezet. “You need it more than I do.” reageerde hij met een zekere… ondertoon die de jongen uitnodigde zo nodig een slok, of een paar…, te nemen als hij daar nu behoefte aan had. Geralt kon niet ontkennen dat hij zelf in het verleden ook de nodige keren naar drank had gegrepen als zijn leven een naargeestige omslag had gemaakt…
Even flitste een beeld door zijn hoofd van een dergelijk, specifiek moment… Van een betraand gezicht, violette ogen en ravenzwarte lokken… Van een vrouwelijk lichaam waar zijn armen slechts minuten daarvoor nog beschermend omheen hadden gelegen. “Ik kan het niet meer, Geralt. Wat als je op een dag niet terugkomt..? Dit is jouw roeping, niet de mijne.”
Hm…
Geralt onderdrukte een eigen zucht en luisterde aandachtig toen de jongen verder sprak en hem vertelde dat hij normaal nooit dronk. Zijn uitdrukking toonde dat de Witcher wilde antwoorden, maar zodra zijn blik weer even opzij schoot en hij bemerkte hoe de leerling zelf nog iets leek te willen zeggen, maar het hem de nodige moeite kostte, besloot de docent zijn lippen wijselijk op elkaar te houden om hem alle kans te geven te spreken. De vragen die volgden, verraste hem, liet hem even uit het veld geslagen achter… Verloren..? Eenzaam..?
Zonder dat hij dit had gewild of zijn plan was geweest, flitsten opnieuw oude beelden aan hem voorbij, alsof zijn onderbewuste al antwoord wilde geven op de vragen van de jongen: witte, krullende lokken van een kleine gestalte in de deuropening. “Papa, waar is mama naartoe..? Waarom gaat ze nu weg? Komt ze terug?” Zijn kleine meid die angstig zijn kamer instapte… “Papa, ik wil naar mama toe…” Wederom betraande ogen, maar deze… gingen door merg en been. Deze raakten hem op een manier zoals hij nog nooit had ervaren in zijn rijkelijke, chaotische leven. Het zien van de pijn van zijn dochter was moeilijker, ..zwaarder dan alle wonden vanbinnen en buiten die hij ooit had opgelopen.
“Ik ben bang…”
De omgeving van zijn herinnering veranderde nog geen tel later en voerde hem mee naar talloze, andere momenten, als een zieke grap van zijn eigen geest. Oude geluiden en stemmen omringden hem en leken hem naar de keel te grijpen: “Monster.”, “..Harteloos.”, “Zelfs de dood is nog te goed voor je…”, “Help ons, alsjeblieft!”, "Help!"

“I.. have..” kwam er daarom uiteindelijk enkel zachtjes uit, al betwijfelde hij of het luid genoeg was om te horen, maar het deed er niet toe. Het ging om de aard van de vragen en de reactie van de leerling zelf. Geralt kon niet anders dan belangstellend opkijken en het gebroken gelaat van de jongen in zich opnemen.
Wat kon er toch met hem gebeurd zijn…? “You have..?” herhaalde hij bedenkelijk op zijn woorden. Hoe kon iemand zo jong, zo… vernietigd zijn..?
Dit keer wendde de docent zijn blik niet af terwijl de leerling een slok van de drank nam. De stilte voelde aan als een adempauze die zou leiden tot meer antwoorden, een stilte die hij de ander gunde door de storm aan emoties die door hem heen leek te razen…
Sneller dan verwacht wist de leerling zich zodanig bij elkaar te rapen weer te spreken. Zijn opmerkingen over wat zich voorgevallen had, riepen alleen maar meer vraagtekens bij Geralt op. Hm… Hij was dus voorgelogen. Er was met zijn gevoelens gespeeld… Het verklaarde veel van de innige pijn die hij leek uit te stralen op het moment. Het was één ding als iemand je teleurstelde, maar wanneer je diegene werkelijk liefhad en je jezelf openstelde naar iemand, als er over liefde werd gesproken.. , dat… was nog een tweede… Het was op veel manieren erger dan de fysieke pijnen die men kon ervaren.
Geralt had in de gaten hoe de aandacht van de leerling onder het spreken door was verschoven naar zijn eigen, innerlijke belevingen en de woorden hem als vanzelf hadden verlaten, maar het deerde niet. Het was goed dat hij het uitte en zeker bij iemand bij wie het meer dan veilig zou zijn. Het verbaasde de docent dat hij er tot nu toe alleen mee leek te hebben rondgelopen. Dat toonde een zekere… wilskracht, wellicht gepaard met wanhoop, die Geralt’s aandacht zeker trok.
Kalm wachtte hij tot de jongen volledig uitgeraasd zou zijn en voor nu alles had gedeeld wat hij wilde delen. Hij dacht het goede moment gevonden te hebben te reageren toen de drankfles weer werd neergezet, maar plotseling volgde er nog twee zinnen die Geralt zichtbaar raakten, iets wat verre van snel te zien zou zijn bij de verder gesloten, geharde man. Het zorgde ervoor dat de docent anders reageerde dat hij normaal zou doen in de aanwezigheid van.. mensen… in het algemeen: heel voorzichtig verplaatste hij zijn beide, grote handen naar de schokkende schouders van de jongen en liet ze hier op rusten. Op deze manier wist hij de ander zo naar zich toe te draaien dat hij haast zijn doordringende ogen wel moest ontmoeten. Zijn blik was krachtig en duidelijk, maar toch schemerde er een zekere… warmte in door die lang verborgen leek te zijn en ter geruststelling diende. “Listen to me…” begon de Witcher zacht te spreken, zijn stem sonoor en zoals altijd ietwat schor. “You’re not pathetic. You’re human. You feel… You’re hurt. But…” Zijn ogen waren vastgepind in die van de ander. “.. no one, no one should make you feel like you’re.. nothing.” Geralt wachtte een moment om de juiste woorden te vinden, voor hij onverstoord verder sprak: “We can’t control others, but we can learn to control ourselves. You have to fight these.. thoughts. I know you’re hurt, of course you are, but don’t believe, not even for one second, that you actually are what hé made you feel like.” Plotseling kreeg zijn blik haast iets strengs. Zijn gezicht stond vastberaden, doch meelevend. “You’re nót pathetic, nor trash. You matter. And truth be told…” Uit het niets tekende zich een lichte, speelse grijns rond zijn lippen, waardoor zelfs het wezen met de witte lokken en katachtige, gouden ogen zowaar… menselijk leek. “.. he’s an asshole for treating you like this.” Het kwam eruit alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat een leraar zo tegen een leerling sprak. Maar het was dan ook niet zozeer vanuit zijn beroep dat hij tegen de jongen had gesproken, maar eerder.. vanuit zijn eigen beleving… zijn beleving als mens, als vader, als persoon die lief had gehad en genoeg geleden had. Woorden recht uit zijn binnenste om de jongen een hart onder de riem te steken.
Zelf duidelijk ook ietwat verbaasd met zijn eigen.. uitingen, trok Geralt zich vervolgens weer terug, vouwden zijn handen in elkaar op zijn schoot en liet zijn ogen weer op het vuur rusten, alsof zich niets bijzonders had voorgedaan.
Even viel het stil, voor de docent weer gedempt sprak: “What’s your name..?” Hij kon het niet helpen dat een zekere nieuwsgierigheid doorklonk in die vraag.

De leraar tikte tegen de fles, en zijn hele… toon en manier van spreken spoorde de jongen aan om dan toch nog maar een slok te nemen. Het werden er twee. Twee grote slokken. De koude, zoete, alcoholische drank brandde wederom na, een gevoel wat hem zo langzaam aan gewoon werd. Of gewoon… was een groot woord maar het was niet onaangenaam. De verdere woorden tuimelde van zijn lippen als water van een waterval. Door het spreken, door dat hij niet echt op de man naast hem lette maar meer op de beelden op zijn netvlies en op het flakkerende vuur, merkte hij niet op dat de docent had willen spreken. Met een zucht had hij de fles weer eens neergezet en keek pas op of om toen hij de docent hoorde. Het verbaasde hem niet dat hij iets soortgelijks had meegemaakt, veel maakte wel iets mee… maar eerlijk gezegd deed het hem goed om het te horen. Knikkend nam hij nog een slok van de drank, terwijl de docent de jongen zijn eerder gesproken woorden herhaald. ‘Never thought it’d hurt this much. It ain’t physical pain. Physical pain.. I can handle.’ Murmelde hij zachtjes in de fles, waardoor zijn stem vaag galmde. Even was het stil tussen beide, waarna de rest van zijn woorden tuimelde in volle kracht uit zijn lichaam, gepaard met de nodige emoties. Eenmaal uitgeraasd zette de jongen de fles met trillende handen weer neer. Nog twee zinnen volgden, snel achtereen.
 
Twee grote handen werden op zijn schouders gelegd en, na een zeer lichte schrik reactie, keek de jongen naar de leraar vuurmagie. Diens toon en blik lieten hem wel degelijk luisteren en hij knikte dan ook. ‘But..’ hij viel stil toen de man verder sprak. De strengere woorden lieten de jongen kort zuchtten. Ergens had hij wel gelijk, natuurlijk had hij gelijk, maar dat voelde nu niet zo. Theneras wachtte tot de leraar was uitgesproken voordat hij antwoordde. ‘Okay.. and.. yes. I guess he is an asshole.’ begon hij zachtjes, om aan te geven dat hij de woorden strenge woorden ten harte nam. ‘But… i still feel like it’s my fault..’ murmelde hij er achter aan. ‘Als ik.. niets had gezegd was het waarschijnlijk niet gebeurd.. of misschien ook wel… want ik ontkende eerst en.. dat werkte niet. Cause he just… knew.’ Verzuchtte hij zachtjes. God, hij wist het zelf ook niet meer. ‘But i told him cause lying didn’t work.. and.. and.. he kissed my cheek..’ Zijn vingers zochten de fles weer op waarna hij weer een slok nam. ‘Told me stuff about… good spots to hide from.. everyone.’ Ging hij verder, nadenkend over zijn oude mentor diens woorden. ‘Afterwards we.. continued our lesson, met in his classroom after dinner.’ Prevelde hij gewoon door, aangewakkerd door emoties en alcohol. Niet doorhebbende en ook niet bekommerd over het feit dat hij aan het vertellen was dat dit alles over een leraar ging. Had hij hem beloofd niets te zeggen? Waarschijnlijk, maar hij kon het zich niet herinneren en het maakte hem nu ook niet uit. Zijn rationele knop was uitgezet. ‘Things got worse after that. I.. didn’t notice I was in love until it was too late. I’d never… felt that and I really… really liked it. So.. I didn’t care. Told him what I felt, when I was sure of my own feelings.’ Zuchtend rustte hij zijn kin op de mond van de fles. ‘He got angry.. we fought..’ En niet alleen met woorden.. het litteken stond nog op zijn been. ‘He’d also told me he was in love with someone else.. but that i had to keep hope.. and stuff.’ Ging hij verder. ‘But later.. he told me that he loved me too. And then… yesterday.. he told me he was… actually in love with Ronodan and that he was confused when he told me that he loved me. That he.. didn’t mean what he’d said back then. That he saw me as a friend.’ De woorden kwamen eruit in een grauw, en half om half wist hij dat hij in een lichte herhaling viel maar het voelde goed om alles eruit te gooien tegenover iemand anders dan alleen zichzelf of de dark magic docent. ‘I feel dumb. I believed him. When he told me that he loved me and i actually had hope cause he… he’d still kiss me.’ Kort haalde hij zijn neus even op. Hij sprong van de hak op de tak, niet zeker zijnde of de leraar naast hem het volgde ja of te nee. Maar hij praatte gewoon door. De woorden kwamen zo simpel. ‘So yesterday i.. told him what i tought. That he’s a dick and that he led me on and that fiends don’t… do what we did. And I slapped him. I’ve never… slapped anyone here before. But it just happenend. And I’m not even sorry that I attacked my teacher.’ Een klein takje werd op het hout gegooid, en kwaad snoof hij even. ‘I walked away from that lesson, but not before I told him I was gonna leave his mentor class.’ Sprak hij met een humorloos lachje. Een diepe zucht volgde, hij voelde zich net een leeg gelopen ballon. Op, moe. En als een papier wat steeds omgedraaid werd, hij wisselde namelijk van verdrietig naar boos en weer terug. Voorzichtig keek hij op naar de leraar toen die om zijn naam vroeg. ‘Theneras.’ Zei hij simpeltjes. ‘And i know who you are.’ Sprak hij erna, kleine waterige glimlach op zijn betraande snoet. ‘Master Geralt, leraar vuurmagie. Ik heb u wel door de gangen zien lopen, en over u gehoord en gelezen.. Truth to be told, heb ik vannacht een aanmeldings applicatie in uw postvakje gedaan want… ik had.. heb een nieuwe mentor nodig... Ik kon toch niet slapen en.. well i can pick locks.’ Gaf hij toe met een schouder ophaal. Het was misschien illegaal geweest om de lerarenkamer in te sluipen maar he, meer was illegaal.  Nogmaals nam hij een slok van de fles, die nu half leeg was. De drank deed zijn werk goed, normaliter was hij voorzichtiger met wat hij zei en hoe hij het zei. Maar het filter, de knop, was uitgezet. Dus alles wat hij dacht, kwam nu naar buiten. Ergens voelde hij opluchting, dat hij het nu echt had kunnen vertellen aan iemand maar tegelijkertijd voelde hij zich moe en leeg. De mantel van de man, trok hij dichter tegen zich aan terwijl hij zijn knieën iets meer optrok en de fles weer op de grond zette.

@Master Geralt