Het bloed pompte door zijn aderen, elke stap dreunde tegen de grond aan terwijl er een hijgende tong uit zijn bek wapperde. Hij voelde de wind door zijn stugge huid gaan terwijl zij bleef kijken waar hij naartoe ging met deze snelheid. Hij voelde de adrenaline door zijn lichaam gaan , elke klap tegen de grond met zijn poten dreunde door in de rest van zijn lichaam. Daar was hij, voor zijn oranje ogen zag het wezen de hoge rotsen van de waterval rijzen. Toen hij de opdracht voor zichzelf verzon, begon hij nog harder te rennen. Hij hoopte niet dat het zou gaan regenen want daarmee werd dit een stuk minder leuk. Het mooie aan de herfst was wel, dat de bladeren op de bosgrond prachtig opwaaide nu hij erdoorheen rende. Drake rende harder en harder en harder tot hij bijna niet sneller meer kon, tot op het laatste moment. Met veel spierkracht en timing nam hij de sprong. Zijn sterke achterpoten zette stevig tegen de grond af. Met een klap kwam hij tegen de rotsen op. Met deze sprong was hij er nog niet, dus bleef het wezen in beweging. Waar hij kon, sprong Drake op de stevige stukken omhoog. Met zijn klauwen grip zoeken in de grond, klom hij uiteindelijk de rand op. Daar bleef de pikzwarte wolf op zijn rug liggen. Hij hijgde uit, maar maakte de kefjes van vreugde. Drake vond het heerlijk om in zijn wolven gedaante buiten rond te zwerven soms. Dit had meerdere redenen, hij moest de spieren in zijn menselijk lichaam bijhouden, maar ook die van zijn wolven gedaante. Uiteindelijk ging hij op zijn buik liggen en bekeek het beetje uitzicht dat hij had bereikt. Naast hem kolkte de waterval, al was dit geen impressive rivier. Je zag hem nahijgen, de roze tong hing uit zijn zwarte bek. Het was een van de weinige keren dat het hem in een keer gelukt was om de berg op te komen en hij vond het werkelijk geweldig.

Zijn snuit hing richting de hemel, de wind raasde als een enthousiast kind door de bomen. Zo werd er ook met zijn vacht gespeeld, het wezen leek er van te genieten. Zo boven op de waterval, waar de rest van het bos verder ging. De diepe vurige ogen die bijna tot rood neigde speurde de omgeving af. Al snel vingen zijn geurklieren de geur van een andere canine op, waardoor hij zijn kop draaide. Hij zag al snel hoe er een andere wolf vlak bij hem stond maar dan verder bij het andere dier vandaan. Vanuit zijn diepzwarte kop keek hij naar de ander. Hij wist niet wat de andere wolf van hem wilde, of dit een poging was tot aggresief gedrag of dat deze wolf alleen nieuwsgierig was. De zwarte direwolf stond op en keek met spleetoogjes naar de ander, tot hij de herkomst van de wolf zag komen rollen. Hij grauwde zacht, maar vanuit zijn wolven ogen kon Drake nog steeds de jongen herkennen. Het was die jongen die toen ook bij de les van oriel was geweest. ''Laag, Zev'' bromde Sarovyr terwijl hij hem weer aan de lijn deed en keek naar de ander ''Hij doet niks, hij was is een beetje enthousiast en ik kon hem niet zo snel bijbenen.'' De wolf snoof even, maar knikte even. Drake wilde wel terug spreken en hier had hij zijn menselijke vorm voor nodig, dus hij besloot terug te veranderen. Er ontstak vuur rond de zwarte vacht van de wolf, hij leek weg te schroeien terwijl hij op twee poten ging staan. Uiteindelijk stond Drake er weer in persoon en hij keek Sar aan, schudde nog even met zijn lichaam en haalde een hand door het zwarte haar. Nu kon hij reactie geven op wat er was gezegd, Drake keek even naar de rolstoel. ''Hm, ja dat zie ik.'' De jongen liep dichter naar Sar toe, keek de wolf even aan. ''Hij is toch je hulp? Dan moet hij niet voor problemen zorgen lijkt me. Het kan gevaarlijk zijn.'' hij stopte zijn handen in zijn zakken. De wolf bewoog even met zijn oren door de toon van Drake, alsof hij de wolf een kleine preek had gegeven. Nu keek hij Sar weer aan. ''Wij hebben elkaar eerder ontmoet bij de les van Oriel hm?'' sprak Drake rustig.