Het was een winderige, tweede dag voor het meisje. De bomen waaiden flink op en neer en menigmaal wilde een blaadje via het raam de kamer in komen. Maar de zon scheen goed en de wind maakte het daarom alleen maar verkoelend en aangenaam. Met haar hand onder haar kin staarde Asa naar buiten, kijkend hoe de bomen weelderig heen en weer bewogen. Naast haar ontmoeting op het platform had het meisje nog met geen enkel nieuw gezicht kennis gemaakt. Maar ze was moe geweest van haar reis en haar hoofd stond niet naar vrienden maken. Zou haar broertje denken aan zijn belofte? Ze moest zich er niet zoveel zorgen over maken, maar ze deed het wel. Nog nooit was ze zo ver weg geweest van hem en haar vader. Ze voelde zich alleen, zeker nu ze in een compleet nieuwe omgeving was en niemand kende of herkende. Ze wist dat ze daar iets aan moest veranderen en ze wist dat ze op iemand af zou moeten stappen, maar nu leek haar hele lichaam daar tegen te gaan.
Haar ogen gingen van buiten naar haar bureau waar ze aan zat. Haar hand tekende uit zichzelf kleine beweginkjes in de hoeken van haar schrift. Naast lezen was tekenen altijd een grote bezigheid voor haar geweest. Het voelde alsof ze dan haar eigen wereld kon creëren, die alleen zij begreep en aan niemand hoefde uit te leggen. Want de mensen die het zagen dachten toch alleen maar dat ze dingen natekende of aan het fantaseren was. Natuurlijk fantaseerde ze, maar ze hoopte altijd dat door de fantasie te tekenen deze tot leven zou komen en haar ver weg zou nemen van de normale wereld. En die hoop zou voor altijd blijven bestaan. Ze legde het zachte potlood neer. Het waren slechts krabbels, niets om iets over te fantaseren. Ergens voelde Asa een steek van teleurstelling. Zou haar nieuwe omgeving invloed hebben op haar tekenstijl? Misschien moest ze toch even iets na gaan tekenen, gewoon om er weer in te komen. Misschien zou ze dan weer nieuwe personen ontmoeten. In snelle, korte bewegingen stopte ze het potlood in een etui, sloeg ze het schriftje dicht en stopte deze en de etui in een klein zijlings tasje. Ze pakte haar zwarte, dunne zomerjas van de rug van haar stoel en deed deze aan. Ze had besloten om een jurk aan te doen voor de tweede dag, daar was het warm genoeg voor. De jurk was donker met verschillende, kleurige bloemenpatronen. Hij kwam ongeveer tot aan haar knieën en eronder had ze een zwarte panty met rode ballerina's. Het jasje was alleen om de wind tegen te houden.
Met een klein glimlachje ging Asa de deur uit, de trappen af en richting buiten. De wind sloeg haar vrolijk in haar gezicht en liet haar haren om haar heen wervelen. Ze hield van dit weer. De jas was nauwelijks nodig maar ze hield hem toch aan om het niet fris te krijgen. Terwijl haar voeten een onbekende route gingen lopen speurde haar zeeblauwe ogen de omgeving af, opzoek naar een mooie plek om zich te nestelen en de rest van de middag te tekenen. Ze beet even op de binnenkant van haar lip toen ze zichzelf eraan herinnerde dat ze haar boek binnen had laten liggen. Maar die kon ze altijd nog later halen. Haar voeten bewogen in een snel tempo, het jurkje sloeg om haar benen en meerdere malen moest ze haar haren uit haar gezicht halen. Uiteindelijk vielen haar ogen op een steen, meerdere stenen om precies te zijn. Naast de steen was een pilaar, zoiets had ze wel eens in een museum gezien. Haar hoofd vertelde haar dat het een ruïne was. Een ruïne op een schoolterrein? Haar nieuwsgierigheid was gewekt en met snelle, korte passen liep Asa op de stenen af. De wind was hier minder vanwege de vele stenen die het blokkeerden. Ze keek haar ogen uit, hoewel het alleen maar hopen stenen waren met hier en daar een pilaar vond ze het een mooi gezicht. Ja, dit was een mooi gezicht om in haar schrift vast te zetten. Ze koos een steen uit die nog een beetje de vorm aangaf dat hij comfortabel kon zitten, pakte haar schrift en haalde haar potloodje tevoorschijn en begon met een gedetailleerde tekening van een pilaar die op een afstandje stond. In gedachten verzonken en vol concentratie was Asa aan het werk, haar omgeving niet opmerkend.

OOC; Voor Dice

Een luide gaap verliet zijn mond terwijl hij naar het opstel keek dat hij aan het schrijven was. Hij wilde soms wel eens dat hij Blaze was. Dan kon hij ook buiten rond gaan lopen en van de wind genieten. Aan de andere kant had hij niet zo veel zin in het eten waar Blaze op joeg. Het vosje was groter geworden en was nu een heuse vos. Dice hoefde geen eten meer voor hem te kopen omdat hij er zelf op kon jagen. Ook was de vos een nachtdier geworden en was daarom niet meer vaak in de kamer van de jongen. Natuurlijk bezocht hij zijn eigenaar zo nu en dan, maar Dice zag hem meer niet dan wel. Soms miste hij het beest wel, maar aan de andere kant vond hij het leuk voor Blaze dat hij het hier zo naar zijn zin had op het schoolterrein. Toch hoorde hij ’s nachts zo nu en dan – en dan vooral als het regende – iemand tegen zijn deur bezig zijn en dan wist hij dat het Blaze was die toch binnen wilde liggen. Helemaal afhankelijk van hem zou het dier waarschijnlijk nooit worden, maar dat kwam ook omdat ze elkaar al zo lang kenden. Het was inmiddels al een halfjaar dat hij hier zat en hij vond het best leuk om hier te zijn. Hij had nog niet zo heel veel vrienden gemaakt, maar daar nam hij dan ook zijn tijd voor. Hij concentreerde zich vooral op huiswerk en op het verkennen van Oak’s Field. Bovendien had hij al één soort van vriend en dat was Kailee. Hij had ook al één vijand en dat was Drake. Gelukkig kon hij zo nu en dan stoom afblazen door eens in de zoveel weekenden naar Razen te gaan zodat hij met zijn collega’s kon praten. Hij had inmiddels ook werk gevonden in een boekwinkeltje en in een kroeg. Voor de kroeg moest hij ’s avonds enkele uren naar Oak’s Field gaan in de weekenden en in het boekwinkeltje moest hij in de weekenden overdag staan. Hij had in elk geval een inkomen, maar zijn schoolwerk leed er nog nét niet onder omdat hij ’s avonds en tijdens de middagen dat hij vrij had zo goed mogelijk probeerde om alles in zijn hoofd te stampen. Wat trouwens nogal lastig ging als je zoveel vakken tegelijkertijd volgde. Hij had nu twee uur vrij omdat een leerkracht ziek geworden was en niet vervangen kon worden en had zijn huiswerk af omdat hij daar vannacht ijverig aan had gewerkt. Hij gebruikte de weekenden om uit te slapen, want in het boekwinkeltje werd hij pas om twee uur verwacht. Dan moest hij werken van twee tot zes uur en in de kroeg moest hij werken van acht tot een of soms wel twee uur ’s nachts. In de kroeg werkte hij zondag bijna de hele dag omdat het boekwinkeltje dan toch gesloten was. Ja, hij moest zijn tijd goed indelen en dat was waarschijnlijk ook de reden waarom hij zo weinig vrienden had. Langzaam stond de bruinharige jongen op om vervolgens in een donker shirt naar buiten te gaan. Hij had besloten om zijn rode sjaal pas te dragen wanneer het echt nodig was. Het was dan misschien wel van zijn vader, maar het gaf een vreemd zicht in de zomer en bovendien wilde hij niet dat anderen het kledingstuk aan zouden raken. En dus liep de jongen in enkel een T-shirt en een spijkerbroek naar buiten, zijn handen in zijn zakken stekend. Hij wandelde over het schoolplein en floot, maar Blaze kwam niet tevoorschijn en Dice zuchtte. Hij zou vast wel weer ergens uithangen. De bruinharige jongen besloot om een bezoekje te brengen aan de oude ruïnes omdat hij daar nog nooit geweest was en vervolgde zijn tocht er naartoe. Het duurde niet lang voordat hij het bereikte en meteen viel het hem op dat er een meisje verderop zat. Hij kon proberen om sociaal te doen. Hij zette zich zelf aan om naar haar toe te gaan en schraapte zijn keel. ‘Dat doe je goed,’ zei hij terwijl hij één blik op de tekening wierp zonder het echt in zich op te nemen. ‘Lukt het een beetje?’ Beste openingszin ever. Not.