Het was nu precies een week geleden dat ze uit de shuttle van Erd was gestapt. En meteen was het al een hele verademing. Alsof ze eindelijk op veilige grond stond. Niet zoals op Shadra, waar ze werd uitgekotst door de maatschappij, of op Erd waar ze omringt werd door de meest gevaarlijke vrouwelijke misdadigers van Erd. Nee, die hoofdstukken in haar leven kon ze eindelijk een punt achter zetten. Het liefst was ze op Shadra gebleven, natuurlijk, maar het leven ging nu eenmaal niet zoals je zelf wilt. Dus ze nam genoegen met dit nieuwe hoofdstuk. Deze nieuwe start, hoe vreselijke ze nieuwe dingen ook vond.

In die week had Yvaine niet stil gezeten. Het schoolgebouw zelf was immens groot, met vreselijk veel trappen, verdiepingen en torens. Godzijdank voor Yvaine, met haar hoogte vrees, lag de ziekenzaal op de begaande grond. Het was een mooie zaal en een fijne werkplek, voor zover ze had kunnen zien door de rommel en achtergelaten troep toen ze voor het eerst aan kwam. Ze had niet veel informatie kunnen krijgen over de vorige schooldokter, maar dat alles zo klakkeloos was achtergelaten wat duidelijk. Binnen twee dagen stond er een team professionele schoonmakers, speciaal uit Cassia, voor het kasteel. Een team dat ze wel vaker had ingehuurd voor onder andere het ontsmetten van een nieuwe afdeling. Al had ze het nog zo piek fijn aangetroffen, dan nog zou ze deze ploeg inhuren, gewoon om er zeker van te zijn. Dat het onder haar toeziend oog gebeurde en niet onder een collega, die wellicht wat makkelijker dacht met dit soort zaken. Het appartement was meer dan ze had kunnen wensen, vergeleken het verstofte rijtjeshuis in Erd, en had meer dan genoeg ruimte voor haar en Sophia. Godzijdank had Tobias hun dochter twee weken extra willen nemen, voor deze ene keer zodat Yvaine de verhuizing kon regelen zonder een hyper kind dat voor haar voeten liep. Nog anderhalve week en Sophia mocht haar nieuwe kamertje komen helpen inrichten en haar nieuwe klasgenootjes ontmoeten op de basis school in Oak’s field. Dat gaf Yvaine, die het grootste gedeelte al had uitgepakt, de tijd om de inventaris en het papierwerk van de school op orde te brengen. Die laatste paar verhuisdozen kwamen later wel. Tot nu toe had ze nog geen zieken of gewonde patiënten mogen ontvangen en ze begon zich langzamerhand af te vragen of haar aanwezigheid al bekend was gemaakt onder de leerlingen en het personeel. Ze had immers nog niemand van belang ontmoet, niet eens het schoolhoofd. Ze was hier letterlijk gedropt om bij nul te beginnen. En Yvaine had het niet anders gewild. Maar het was soms wel akelig stil in de lege zaal. Ze was dan ook erg blij dat ze Morphine, haar kat, al mee had genomen. De siamees lag heerlijk spinnend op een zacht kussen op de vensterbank in haar kantoor. Verder dan het zacht ronkende geluid van de kat en een zacht klingelend geluid van haar tikkende klok – niet zo’n standaard tiktaktiktak, maar meer een zacht dingdingding van kleine belletjes – was er niets te horen. Af en toe een perkament dat werd om geslagen of de krabbelende schruifveer die een aantekening neer krabbelde. Voor Yvaine was dit papierwerk vooral alles nalezen. Veel te lezen was er niet want for some reason kon ze de medical charts van de school nergens vinden. Haar lichtblauwe ogen gleden snel en geconcentreerd over de regels van een document over de inventaris van de medicijnen en leek diep in haar werk te zitten. Morphine had het geluid wel gehoord. Een deur die opende en sloot. Voetstappen door de zaal. De kat staarde al strak naar de deur en was gestopt met spinnen. Yvaine keek pas, lichtelijk verstoord, op toen er op de deur werd geklopt. “Come in,” sprak ze met heldere stem, per ongeluk nog in het Shadraans, maar bleef met het document in haar hand zitten lezen tot de nog onbekende patiënt binnen was gekomen. "Neem plaats,” wees ze de man, zonder naar hem op te kijken, naar de een van de twee stoelen voor haar bureau terwijl ze de laatste alinea’s doornam. Een diepe zucht klonk terwijl ze het gelezen document terug in een map schoof, die ze opborg in een archiefkast in de hoek van het kantoor. Ze nam terug plaats in de stoel en keek de man strak maar niet onvriendelijk, doch zonder een teken van een glimlach, aan. "Waarmee kan ik u helpen?" vroeg ze beleefd.

(Norwood plox!)

Het was begonnen in Oriëls kamer. De akelige stem, de akelige schim die van achteren keek op de tafereel. De priemende gouden ogen, met vernauwde slangachtige pupillen, die hem doorboorde. Het leek net alsof een nachtmerrie die hij destijds had doorgemaakt, weer terug was gekomen. Norwood had hem nadien enkele keren in de spiegel gezien en uit frustratie en angst had hij zijn hand kapot geslagen en was zijn spiegel aan digelen gevallen in de badkamer. Norwood had nu enkel schoon verband om zijn rechterhand. De vuist was gebald en hij beende zijn weg naar de ziekenzaal. Hij had gehoord dat er nu een nieuwe dokter was. Hij had een week de ruimte gegund aan de vrouw om zichzelf te settlen en zichzelf gereed te maken voor haar eerste bezoeken. Norwood legde zijn hand op de klink van de deur en hield even halt. Hij haalde diep adem en opende deur toen en sloot hem dicht. Hij liep rustig verder langs de lege, schone bedden van de ziekenzaal. Hij wist dat hier verderop een kantoortje zat voor de dokter. Norwood klopte een paar keer op de deur en hoorde Shadraanse reactie. Hij kon voldoende van de taal om te weten dat hij binnen mocht komen. Hij duwde de klink naar beneden en kwam binnen. Ze leek verzonken in enkele documenten en nam gedwee plaats toen Yvaine hem dat opdroeg. Rustig zeeg hij neer op de linkerstoel van de twee en keek even afwachtend naar Yvaine die doorlas. Op een zeker moment keek ze zuchtend op en borg het document op. Toen de vraag waar hij haar me kon helpen kwam keek Norwood op. ‘Het is een lang verhaal, maar om het kort te maken kom ik hier voor een volledige controle van mijn gezondheid,’ sprak hij kalm. ‘Gewoon om te zien of ik niets onder de leden heb,’ sprak hij toen kalm. Hij gaf bewust nog niet teveel informatie, maar het kon best zijn dat de vrouw daar wel om ging vragen. Zwijgzaam keek hij haar aan en wachtte geduldig af op een mogelijke reactie.

Het was een leraar. Wat duidelijk te zien was aan de zekere vibe die hij om zich heen droeg. Haar blik viel op het verband om zijn rechterhand en ze vroeg zich af of dit net zo’n geval was als haar vorige patiënt. Ze staarde hem nogal koeltjes aan, waarbij ze haar vingers voor zich op haar bureau desk in elkaar verstrengelde, luisterend naar de reden van zijn komst. Haar slanke wenkbrauwen trokken iets samen en ze staarde de man voor een paar seconde roerloos en ijzig aan. Duidelijk niet bepaald blij met zijn komst. “Right..” sprak ze zacht terwijl ze weer in beweging kwam en zich naar de onderste la van haar bureau bukte. Daar haalde ze een formulier uit, waar wat algemene informatie op ingevuld moest worden. Naam, leeftijd, functie, relatie enz. enz. The usual. Zodat Yvaine een Medical chart voor hem kon invullen.
Deze schoof ze samen met een schrijfveer en inktpotje naar de man toe. “Als u deze even wilt invullen, astublieft” Ze stond weer op uit haar ergonomisch correcte bureau stoel. Speciaal laten maken op Shadra, lang lang geleden toen ze nog hoofd arts was. Bekleed met spierwit leer. Het was haar lievelings stoel. “Om heel eerlijk te zijn overvalt u me een beetje. Ik was mijn voorbereidingen aan het treffen voor een algemene check up voor het personeel. U was daar niet van op de hoogte?” vroeg ze met een lichte irritatie in haar stem, want ze had toch echt een duidelijke mededeling in de lerarenkamer op het prikbord gehangen. Ondertussen was ze naar een andere kast in het kantoor gelopen. Nog niet alles lag op zijn plek dus het duurde even voor Yvaine, na wat gerommel – en een enkele zucht van irritatie – een metalen klembord tevoorschijn had gehaald. Ze nam weer plaats achter het bureau waarbij ze haar korte stijlen blonde lokken, die in de onrust wat voor haar gezicht geschoven waren, achter haar oor schoof. “Ik neem aan dat het drinkend is? Anders zou ik u willen verzoeken om te wachten tot de officiële check-up.” Ze wierp hem even een strenge blik met haar ijsblauwe ogen, en trok kalmpjes maar vel het formulier onder zijn neus vandaan, wetend dat hij nu wel klaar moest zijn. Met haast gracieuze handeling klemde ze vervolgens het stuk perkament tussen de klemmen op de metalen plaat, en liet onderwijl haar blik langs de informatie gaan. “So.. Mister Vavendyor. Is it urgent?” Haar aandacht was van het formulier weer terug op Mister Vavendyor gericht en ze staarde hem koud en doordringend aan. Dat ze niet genoegen nam met ‘Gewoon om te zien of ik niets onder de leden heb,’, moest nu wel duidelijk zijn, toch?