Het was goed om te horen dat de school na zo'n lange tijd afwezigheid van een arts weer iemand had aangenomen. Natuurlijk waren er meer mensen op de academie met helende gaven en Jareth had zelf geprobeerd te helpen waar hij kon, maar dat was niks in vergelijking met een professionele arts. Ze had ook niet veel later moeten arriveren. Zelf kon hij ook wel wat hulp gebruiken. Het was tijd om de hechting in zijn schouder eruit te halen. Het zat precies op de plek waar hij niet bij kon, onderaan zijn schouderblad. Hij was gewond geraakt tijdens een van zijn reizen naar Gren waar hij als Legendarische Magiër had moeten optreden om een oorlog te stoppen. Voorkomen was op dat moment helaas al te laat geweest. Een pijl had hem lafhartig van achteren geraakt, in zijn rug. Ze hadden het daar gehecht, maar Jareth had zo snel mogelijk terug naar de academie gewild. Om meerdere redenen. Dat betekende dus wel dat hij hier zijn medische verzorging verder moest voortzetten.
Hij was de enige in de ziekenzaal. Het lag er in elk geval verlaten bij. Zou hij zich vergist hebben? Zou ze er nog niet zijn. De zaal zag er wel helemaal schoon en opgeruimd uit. Klaar voor de eerste patiënten. Jareth liep verder. 'Hallo, is daar iemand?' vroeg hij kalm. Geen antwoord. Alleen zijn eigen stem had de stilte verbroken.

(Yvaine graag)

Een créme kleurige kat met zwart-bruine aftekeningen lag heerlijk opgekruld te rusten op een dik kussen in de hoek van de kamer. Op een hoog punt, bovenaan de uitgebreide krabpaal, zoals katten dat graag hadden om overzicht te houden. Het appartement was voor de rest leeg, afgezien van wat meubels en een hoop stapels dozen. Het was te zien, dat de nieuwe bewoners nog maar net waren ingetrokken. Maar de kat had haar eigen plek al geclaimd. Voor de korte anderhalve week dat het dier daar met haar bazinnetje was inkomen wonen lag het er al aardig ontspannen bij en elke buitenstaander zou zweren dat het dier lag te slapen. Niets was minder waar. Haar ogen mochten dan gesloten zijn, de kat was weldegelijk wakker. Pas toen ze de sterke aanwezigheid voelde in haar nabije omgeving opende ze haar velblauwe ogen, versmalde de spleetvormige puppillen zich en richtte het dier haar aandacht op de hoofduitgang van het appartement. In lome moties kwam het dier overeind en rekte zich lui uit. Het sprong van haar warme kussen op de houten vloer en trippelde in haastige tred naar het kattenluik, wat speciaal voor haar was gemaakt. In de ziekenzaal zag ze de man al staan, met lange groene lokken, en zijn aura sprak boekdelen. Deze was heel belangrijk. De kat nam een vlug sprintje door de zaal naar een andere deur, aan het einde, die op een kier stond waar ze naar binnen glipte. Daar vond ze haar bazinnetje, helemaal achter in de berging ver in de achterste kast verdiept, om haar met luid gemiauw te begroeten en langs haar in panty gestoken benen te strijken. Verstoord uit haar werk keek de blonde vrouw op. “Heb je honger Morph?” vroeg ze de kat terwijl ze hurkte om de poes te aaien. Meteen rende de kat met omhooggestoken donkere staart richting de deur, draaide even om om Yvaine aan te kijken en glipte de berging weer uit. Geen seconde later klonk een mannenstem door de ziekenzaal. Ze kwam vlug overeind en liep achter Morphine aan, de zaal in. Daar trof ze de kat, luid spinnend en kopjes gevend, aan bij een man met de meest aparte haarkleur die ze ooit was tegengekomen en ze was erg benieuwd wie hij wel niet moest voorstellen. “Goedemorgen, waarmee kan ik u helpen?” vroeg ze beleefd terwijl haar blauwe ogen al analyserend over de man heen gleden, opzoek naar een teken van ziekte of verwonding.

OOC:
Morphine: https://2img.net/h/oi61.tinypic.com/5yf5ll.jpg
Here ya go ^^ mijn eerste Yvaine post

Het bleef akelig stil in de ziekenzaal en Jareth begon eigenlijk te twijfelen of er wel iemand was. Maar op de moment hoorde hij het terugvallen van het kattenluikje en zag hij een mooie crème kleurige kat met prachtige blauwe ogen de zaal in lopen. 'Hoi, je komt me hopelijk niet vertellen dat jij de enige hier bent of wel?' vroeg hij zacht aan het beest. Maar de kat liep al door en verdween door een andere deur. Jareth haalde zijn schouders op. Waarschijnlijk had die kat betere dingen te doen dan met hem een beetje een onzinnig gesprek te houden. Hij herhaalde nog één keer zijn hallo. Als er verder echt niemand was zou hij ergens anders moeten kijken of hij de hechting eruit kon krijgen. Maar op dat moment kwam de kat terug en liep ditmaal wel op hem af. Ze begon hard te knorren en kopjes te geven. 'Hee, was je daar weer?' vroeg Jareth glimlachend. Hij zakte door zijn knieën om het dier zachtjes te kunnen aaien en achter haar oren te kunnen kriebelen. Hij keek pas weer op toen hij een vrouwenstem hoorde. Voor hem stond een blonde vrouw met een ietwat streng uiterlijk. Waarschijnlijk de nieuwe schoolarts. 'Goedemorgen,' begroette hij haar terug. Zijn blik ging even snel terug naar de kat. 'Bedankt,' fluisterde hij zacht tegen het beest aangezien zij waarschijnlijk degene was die de vrouw had gehaald. Daarna stond hij op en stak zijn hand uit naar de vrouw. 'Aangenaam, ik ben Jareth,' begon hij kalm. Aangezien ze hem al gevraagd had of ze hem kon helpen kwam hij daarna maar meteen ter zake. 'Een tijdje geleden ben ik gehecht aan mijn schouder toen ik door een pijl geraakt ben. Volgens de arts op Gren zou hij er nu ongeveer weer uit moeten. Maar ik kom er zelf niet bij. Ik kan het niet eens zien. Zou u er even naar willen kijken?' vroeg hij aan de vrouw.

(Awwww, Morphine is so cute)

Het verbaasde Yvaine hoe haar eigenzinnig kat, die normaal gesproken niemand een blik waardig gunde, zo aanhankelijk op de man reageerde. Wie was deze man die zo’n positieve macht over haar kat had? Onderzoekend bleef ze de man met haar ijsblauwe kijkers volgen terwijl hij zich nog even naar Morphine wende. Een strenge blik van Yvaine volgde, ook gericht op Morphine, met een duidelijke boodschap. Meteen schoot de kat weg en verdween weer door het kattenluik, terug naar haar warme kussentje op haar persoonlijke troontje. Yvaine had zich direct weer op de gast gericht, waarbij de strengheid in haar blik meteen weer verdween. Of nou ja.. niet volledig. Er bleef altijd een iets ijzigs over haar gelaat rusten. Ze nam de hand aan van de man die zich voorstelde als Jareth. “Yvaine Alezais,” stelde zichzelf koeltjes voor waarna ze aandachtig luisterde naar zijn verhaal. Haar wenkbrauwen schoven wat verwonderd omhoog. “Een pijl? Hmm, interessant. Kom verder, dan zal ik kijken wat ik kan doen.” Het klonk niet alsof hij er nog veel last van had dus de medische hulp die hem verleend was op Gren zou vast en zeker wel goed zijn geweest. Ze ging hem voor, verder de zaal in, naar een behandel tafel. “Neem plaatst.” Wees ze hem naar de tafel. Ze wierp nog een laatste blik de ziekenzaal in voor ze een gordijn dicht trok zodat Jareth niet open en bloot in het zicht zou zitten. “Zou je je shirt uit willen doen?” vroeg ze totaal niet gegeneerd om deze iet wat intieme vraag. Ze had hem inmiddels al te vaak gesteld en te veel verschillende lichamen gezien om daar nog enig vorm van gêne bij te voelen. Ze gaf hem de tijd om zich van zijn bovenste kleding te ontdoen terwijl zij zelf haar handen waste, bij een wit porseleinen wastafel aan de muur, naast de behandel tafel. “Hoe lang geleden is het precies dat je gehecht bent?” vroeg ze, haar handen drogend. In haar hoofd probeerde ze nog steeds uit te vinden wie deze man was. Er was ergens een belletje gaan rinkelen toen ze zijn naam hoorde en ze wist dat ze hem ergens van moest kennen. Maar het kwartje wilde maar niet vallen. Ze kwam geduldig naast de tafel staan, innerlijk in gevecht met haar geheugen, maar uiterlijk de complete koele rust zelve.

[hoop dat je er wat mee kan ^^ ik wilde niet al te ver vooruit schrijven]

De kat ging er redelijk snel vandoor. Waarschijnlijk mede door de strenge blik die haar bazin haar gaf. IJzige tante dit. Maar daar liet Jareth zich niet door tegenhouden. Hij had hulp nodig en als zij niet bekwaam genoeg was dan had ze hier niet gezeten. Hij stak zijn hand naar haar uit en stelde zichzelf aan haar voor waarna ze zijn hand schudde. Ze stelde zichzelf voor als Yvaine. Vervolgens kon Jareth haar uitleggen wat hij hier deed. Sommige van zijn collega's zouden zich hoogst ongemakkelijk voelen om hulp te vragen bij een schoolarts. Het tastte toch je eer aan als ''Legendarische Magiër'' zijnde. Maar het kon Jareth niet zoveel schelen. Dit was iets wat hij simpelweg niet alleen kon. Er was geen schaamte in het vragen van hulp. Hij was in elk geval van mening dat je daar niet zwakker van werd. Yvaine was ondertussen verder de zaal in gelopen, op een meter afstand gevolgd door Jareth. Hij ging zitten op de door haar aangewezen plek. Hij knikte even toen ze hem vroeg zijn shirt uit te doen en trok het kledingstuk over zijn hoofd heen. Een redelijk mager lichaam voor iemand van zijn lengte. Hij zou het zelf eerder pezig noemen. Maar het was ook niet gek als je je eenmaal besefte dat hij zijn hele leven lang al een apart talent trainde. Hij liet de donkere stof van zijn trui door zijn vingers glijden terwijl hij nadacht over Yvaine's vraag. 'Ik geloof twee weken geleden. Ik weet het niet precies meer, ik was een tijdje buiten westen daarna. Eigenlijk had ik daar moeten blijven totdat het volledig genezen was, maar ik kon mijn werk hier niet langer laten liggen,' vertelde hij enigszins beschaamd omdat hij aan een arts moest opbiechten dat hij het advies van een collega in de wind had geslagen.

Als Yvaine een lijst zou maken van al de verschillende lichaamstypes die ze was tegen gekomen in haar carrière, dan zou ze over 2 dagen nog niet klaar zijn. Ze keek dan ook niet op of om bij het zien van het magere figuur van Jareth. Ze was zelf meer geïnteresseerd in de gehechte huid op zijn schouder. Met koele vingers onderzocht ze de huid rondom de hechtingen en de geheelde wond, onderwijl luisterend naar Jareths antwoord. “Hmm.. Ja..” sprak ze wat in bedachtzaam. “De wond ziet er in mijn ogen goed geheeld uit. Heb je nog last gehad van iets? Toenemende zwellingen bij de wond? Koorts? Ontstekingen?” Ze vermoedde zelf dat geen van dat het geval was geweest, want het weefsel zag er vrij gezond uit. De huid rond de hechtingen was wat rood, maar dat was normaal. Toch twijfelde ze nog een beetje of ze de hechtingen er al uit kon halen. “Heb je ook enig idee hoe diep de wond was? Of heb je toevallig de pijlpunt bij je? Dan kan ik zien wat voor schade er aangericht kan zijn.” en waarom ze überhaupt een pijl op hem hadden geschoten? vroeg ze in gedachte erachteraan. Ze vond het maar een raar verhaal. Het klonk wat primitief in haar oren. Maar Yvaine was dan ook nog nooit op Gren geweest. Ze had een hoop Grenanen ontmoet en haar goede vriend en meester, Professor Perth, was een Grenaan in hart en nieren. Misschien waren dat de meer modernere Grenanen geweest. Perth en Modern? Bij die twee woorden in één zin kon ze een grinnik toch moeilijk onderdrukken. Ze kon het niet met zekerheid zeggen. Wat ze wel wist, was dat ze meer wilde weten. Ze kon er geen touw aan vastknopen waarom Jareth in zo’n situatie was beland. En dat had vooral te maken met het feit dat ze nog steeds niet kon bedenken wie hij nou was. Ze legde nogmaals, zonder waarschuwing, haar vingers langs de wond en drukte zachtjes om het nogmaals te controleren. “Mijn excuses, als dat pijn deed..” verontschuldigde ze zich, nog steeds verzonken in haar eigen maalstroom van gedachtes. “Ik denk dat ze er wel uit kunnen,” besloot ze toen en ze haalde de benodigdheden te voorschijn. Het duurde een minuutje voor ze alles bij elkaar op een dienblad had, waardoor er een stilte ontstond, die een tikkeltje ongemakkelijk werd. Tot Yvaine deze opeens doorbrak met een vraag. “Mag ik vragen wat er zo belangrijk was, hier op de academy, om Gren te verlaten? Ondanks het advies van uw arts? Ik denk niet dat het kwaad kon om te reizen, gezien de wond er zo goed uitziet. Maar het komt op mij over alsof de situatie op Gren wel iets belangrijker was dan een school. Belangrijk genoeg om jouw te beschieten..?” Ze zette het dienblad achter Jareth op de behandeltafel, maar keek de groenharige man wel nieuwsgierig en misschien een klein beetje bezorgd aan. Jareth leek zo vredelievend. Wie zou nou op hem willen schieten? En een eerste hint van vriendelijkheid leek door haar ijzige masker door te schemeren. Haar blik leek niet meer zo koeltjes, maar eerder geïnteresseerd in het verhaal. En de trek om haar mond was niet meer zo stram, maar juist ontspannen en neigde zelfs naar een lichte glimlach. Misschien leerde ze dan eindelijk om een connectie met haar patiënten te creëren.

Yvaine's vingers waren niet ijskoud, maar ook niet echt wat je warm zou noemen. Jareth probeerde zijn spieren te ontspannen om haar niet in de weg te zitten met waar ze ook mee bezig was te voelen. Maar het lukte niet echt. Hij was te actief in zijn hoofd om zich volledig te kunnen ontspannen. De prijs voor de baan. De enige plek waar hij zichzelf volledig kon ontspannen was in de boom die in Erdore groeide. Yvaine vroeg hem wat en na een korte stilte gaf Jareth haar antwoord. Hij schudde zachtjes zijn hoofd. Ze waren er snel bij geweest en behalve de pijn aan zijn schouder had hij er eigenlijk weinig last van gehad. 'Om eerlijk te zijn hebben ze me de pijlpunt meegegeven als aandenken,' grijnsde hij zachtjes terwijl zijn hand even kort in de zak van zijn broek verdween. Hij haalde er een opgevouwen zakdoek uit. 'Ik wist niet zeker of het nog nut had hem mee te nemen, maar ach ja...,' vervolgde hij terwijl hij de zakdoek ontvouwde. Er lag een handgemaakte pijlpunt in. Gegoten uit ijzer en geslepen met een slijpsteen. Er zaten kleine weerhaakjes aan zodat de pijl zich vast kon zetten in de prooi die hij raakte. Het was een jachtpijl en eigenlijk niet een om mee op mensen te schieten, maar op wild. Maar de stamoorlog was voor de twee Hutan stammen al even onverwacht gekomen als het voor Jareth was geweest. Dan gebruikte je de wapens die je had liggen. Hij legde de zakdoek met de pijlpunt naast zich op de tafel zodat Yvaine hem kon oppakken om het ding beter te bekijken mocht ze daar behoefte aan hebben. Maar daarna schoot er ineens een kleine pijnscheut door zijn schouder. Jareth onderdrukte een zachte uiting van pijn. Onmiddellijk stonden al zijn spieren weer gespannen. Hij hoorde Yvaine achter hem zichzelf verontschuldigen. 'Het geeft niet,' mompelde hij zelf zacht terug. Het goede nieuws was dat ze er in elk geval uit konden. Vanuit zijn ooghoek zag hij haar voorbij lopen om waarschijnlijk de spullen te gaan halen. Maar al gauw keek Jareth weer voor zich uit. Pas toen Yvaine hem opnieuw een vraag stelde keek hij haar aan. Hij glimlachte even omdat hij zich besefte dat deze vrouw waarschijnlijk niet eens doorhad wie hij was. 'Het was ook een beetje mijn eigen schuld misschien. Ik had met er niet in moeten mengen. Niet op die manier. Ik was daar in dit geval als diplomaat. Maar toen ik tijdens een uit de hand lopende ruzie de vechtende partijen uit elkaar wilde halen was het al te laat en begonnen de eerste aanvallen. Toen er in elk geval vrede op papier was kon ik niet langer blijven, omdat hier de volgende brieven met nieuwe problemen al klaar lagen. Je moet er iets voor over hebben als je verantwoordelijk bent voor de balans van je planeet. Ik ben een Beschermheer van Gren. De Heer van het Woud als je wilt,' stelde Jareth zichzelf nu met titel voor. Hij frunnikte opnieuw wat met zijn shirt. 'Ik hou niet zo van rondstrooien met titels,' sprak hij er zacht achteraan.