Hij stond op en verliet het lokaal waar hij inzat met een hand voor zijn mond en neus en slenterde zo door de gangen. Hij zag hoe er nu ook al bloed aan zijn vingers hing en voor de zoveelste keer vervloekte hij zichzelf. Hij liep naar de ziekenzaal en duwde de deuren open. Hij keek nadenkend rond en wachtte tot iemand naar hem toe zou komen maar toen dat niet gebeurde sleepte hij met veel lawaai een stoel naar een raam en deed dat raam nog dicht omdat hij geen zit had om in de tocht te zitten. Hij zette zich neer op de stoel en liet zijn ogen nog eens over de zaal glijden. Nu kwam er wel een vrouw op hem af die vroeg wat het probleem was. De blauwharige jongen haalde zijn hand voor zijn neus uit en de dame knikte. Ze draaide zich om en kwam een paar minuten later terug met een vochtige doek en een doos zakdoeken. Ze handigde hem de doek over en Kai wreef daarmee het bloed weg. Hij wou de doek teruggeven maar ze nam hem niet aan en keek naar de doek alsof het bloed gevaarlijk was. De jongen rolde even met zijn ogen maar begreep het wel. Hij maakte een prop van de doek, voor zover dat gaat met een vochtige doek, en smeet h'm naast hem neer. Hij ruimde die straks wel op dan. De zuster ging weg en hij bleef op de stoel zitten zonder verder iets te hoeven doen.
Met een verveelde zucht gooide hij vanaf de stoel waar hij op zat de doorbloedde, papieren zakdoek in de vuilbak die zo'n halve meter verder stond. Hij trok een andere stoel korter en zette die voor zijn stoel zodat hij zijn voeten erop kon leggen. Hij gritste een andere zakdoek uit de doos naast hem en hield die met één hand onder zijn neus terwijl hij met de vingers van zijn andere hand op zijn neusbrug drukte. Het was misschien een beetje flauw van hem om te vragen naar de ziekenzaal te mogen omdat hij een bloedneus had maar hij had geen zin om zijn bank en boeken vol rode vlekken te hebben. En dan moest hij misschien ook nog eens de bank poetsen als die vuil was. Nee, dan ging hij liever naar de ziekenzaal om daar te bloeden. Hij kon vanuit zijn ooghoek de deuren van de ziekenzaal zien en voor de rest kon hij zogoed als iedereen in de zaal bekijken als hij wou. Kailee was nu al een tijdje aan het kijken naar een zuster die een jongen aan het helpen was. De kerel had een snee in zijn been. Was het zo moeilijk om en snee te ontsmetten en er een pleister over te doen? Hij 'tss'te even en verlegde zijn benen op de stoel.

+Rinne

Hij was de les dan uit gemogen maar bij nader inzien was in de ziekenzaal zitten minstens net zo saai. Toen er een zuster op hem af gekomen was had hij een vochtige doek gekregen om zijn gzicht te kuisen en een doos zakdoeken. Plus een vuilbak. Hij was op een stoel gaan zitten en had een andere als voetsteun gebruikt. Verveeld keek hij toe hoe een zuster de snee van een kinds been verzorgde. Kai leek haast geïnteressseerd, maar interesse was een groot woord en het was meer tijdsverdrijf want hij had toch niets beter te doen. Hij kon een boek lezen. Een boek lezen? Nee, dat was toch niet zo'n leuk idee. Hij vond lezen redelijk saai om niet te zeggen heel erg saai.
Een meisje kwam door de deuren van de ziekenzaal en wees op de zuster. "Jij daar," zei de brunette. ''Zoals je ziet heb ik wat lak schade opgelopen, heel ernstig allemaal. Maar ik verkrijg graag jodium en een middelmatig grote pleister.'' De zuster keek op van het kind dat ze verzorgde naar de jongedame maar ze ging niet halen wat haar opgedragen was. Kai keek met een lichte grijns toe maar wiste die van zijn gezicht en keek weg. Dat hield hij echter niet vol en de blauwharige jongen zag dat het onvriendelijke meisje op haar lip beet maar vervolgens zichzelf ging helpen. De zuster maakte haar werk bij het krulharige jongentje af en ging toen toch naar het meisje toe. De gedachten van de jongen gleden al weer weg van wat er net gebeurd was. Hij was al die bitchen op de school beu en ontliep ze meestal maar als er eentje met veel kabaal de ziekenzaal binnen kam, dan was er geen ontkomen aan. Hij vond het niet erg dat iemand zich verwondde maar als er daarom zo onvriendelijk moest worden gedaan worden tegen iemand die enkel wou helpen dan vond hij de persoon die zich zo veel voelde direct onsympathiek. De kerel staarde naar zijn witte schoenen die helemaal volgetekend stonden en besefte zuchtend dat hij echt nodig een nieuw paar moest gaan kopen. Maar luiheid, dacht hij met een grimas. De schoenen waren haast niet meer wit, er stonden rode en blauwe, groene en gele figuurtjes en teksten op. De hiel van zijn linkerschoen was helemaal stuk maar nog niet te erg dus ze diende nog net als fatsoenlijke schoenen. Hij wreef over zijn gezicht en knipperde met zijn ogen waardoor hij toevallig in de richting van het lawaaierige meisje en de zuster keek. Hij stond nu op en liep even door de zaal heen waarbij hij een aantal mensen ontweek en een glas water haalde. Hij had er ook een zuster voor kunnen roepen maar een gemene opmerking geven aan één was toch leuker. Ook al sprak dat tegen wat hij in het begin dacht over onvriendelijk zijn tegen zusters die enkel mensen wouden helpen. Hij was gewoon niet logisch. En hij was vaag. "Ik wacht al een kwartier op een glas water, mevrouw, ik wil u geen slecht gevoel geven maar kom op ... Ik had dorst", beet hij een zuster toe die zich schuldig leek te voelen. Hij was helemaal niet aan het wachten maar dat wist zij toch niet? Hij ging weer op de stoel zitten en legde zijn benen terug op de stoel voor hem waarna hij een slok van zijn glas nam. Het wiel hem op dat hij vol afkeuring aangekeken werd door het meisje dat hij zo al ongeveer als 'trut' gelabeld had maar haar stem trok zijn aandacht toch iets meer. ''Dus wat heb jij gedaan om er uit te zien als een loser?'' De jongeman knipperde even met zijn ogen en haalde een schouder op. "Niets speciaal, in tegenstelling tot jou", antwoorde hij serieus, duidend op haar wonde. Als ze het erover had dat hij er als een loser uitzag door de reden dat hij hier zat dan had ze best even nagedacht voor ze wat zei. Hij kruiste zijn enkels over elkaar en keek het meisje terug aan. Hij werd niet echt gauw van zijn stuk gebracht. "Plus ik zie er niet uit als een loser", voegde hij er aan toe met een klein gemaakt glimlachje. Hij mocht op sommige dagen dan wel een hekel aan zichzelf hebben maar hij vond dat hij er niet als een loser uitzag. Kailee vond dat hij er wel oké uitzag. Hij zou zichzelf nooit meer dan oké noemen omdat hij nu eenmaal niet zelfingenomen was. Zelfs met een bloedneus van hij geen loser en dat wist hij.

OOC: Hoop dat je er wat mee kan >=< En voel je niet gepusht om snel te posten doordat ik nu al teruggepost heb, btw, ik had gewoon tijd~

De bel ging en net zoals ongeveer iedereen in de zaal keek hij even op. De jongen keek toe hoe een aantal mensen de zaal verlieten om naar de les te gaan. Die mochten waarschijnlijk alleen maar één lesuur in de ziekenzaal blijven en moesten nu nodig terug naar hun oh zo interessante les. Uhum. Maar ook kwamen een aantal mensen de zaal in gewandeld, gewaggeld of gemankt. Hij voelde niet zo erg veel medelijden met de kinderen die een bloedneus hadden of een schaafwonde door in een gevecht te raken. Dat was hun egein domme fout. Vechten op school werkte zowieso in het nadeel van de kleinste of de zwakste. En het was dan ook achterlijk om als één van die twee soorten jongeren een gevecht uit te lokken.

Ze begon te jammeren maar Kailee richtte zijn blik niet op naar haar. Ze jammerde luid genoeg dat zelfs de dode vliegen die op de vensterbank lagen haar konden horen en dat vond hij typisch aan het soorten meisjes zoals haar. Zolang ze maar aandacht kregen deden ze haast alles. Hij keek juist een beetje weg van haar maar besloot na een tijdje toch op te staan om bij de zuster te gaan klagen dat hij al lang op een glas water zat te wachten. Natuurlijk was dat niet zo maar hij vond het zo nu en dan wel eens leuk om een klein leugentje te vertellen. De zuster voelde zich schuldig maar Kai schonk er geen aandacht aan en liep terug met zijn glas water. Toen hij voorbij het meisje gelopen was, en haar straal genegeerd had, had hij gemerkt dat ze een beetje naar achter gedeinst was maar nu hij weer voorbij haar kwam zei ze wat. ''Eikel.'' Hij liep door alsof hij niets gehoord had en zette zich weer op zijn stoel. Langzaam nam hij een slokje van zijn water voor hij haar aankeek. "Moet jij veel zeggen, bitch", zei hij deels lachend, deels serieus. Ze had hem ook nog gevraagd wat hij gedaan had om er uit te zien als een loser waar hij op reageerde dat hij antwoorde dat hij niets speciaal gedaan had, in tegenstelling tot haar. 'Há, houd je beweringen voor jezelf; jongentje." De hooghartigheid in haar stem maakte Kailee haast misselijk maar hij liet het enkel blijken door licht met zijn hoofd te schudden en te fronsen. Wat een vervelend nest! ''En dit??'' Hij keek haar aan en zag haar handpalm. ''was een on-ge-luk, niets opzettelijks of iets in die richting waar the likes of you zich mee bezig houd.'' Oh, zat het zo? Dacht ze dat hij in een gevecht geraakt was met iemand? Wat schattig. Hij vulde zichzelf nog aan door te zeggen dat hij er niet als een loser uitzag maar ze haalde er enkel haar schouders voor op. ''Als je van illusies houd, moet je dat vooral blijven geloven." Hij glimlachte even gemaakt en nam nog een slok van het water. Per woord dat ze zei zorgde de jongedame er voor dat hij haar minder mocht. Ze schoof wat korter naar Kailee toe die haar met een pissige uitdrukkig op zijn gezicht aankeek. Ze was net zoals een kauwgom, eenmaal dat het ergens aan vast hing liet het niet meer los, of met heel erg veel moeite. ''Gevochten?'' vroeg ze. Ja, ze dacht dus echt dat hij gevochten had. ''Hoe stoer van je.'' Hij rolde met zijn ogen. Weer een keer. Het was een geworden sinds hij op Starshine zat. En de oorzaak was mensen zoals het meisje dat hem nu op zijn zenuwen aan het werken was. "Het is wat je stoer noemt", mopperde hij duidend op het niet-medelijden dat hij voelde voor vechtersbazen. ''Wat is je naam, rebel?'' De blos op haar wangen ontging hem niet maar hij was gewoonweg niet het typte dat haar erop zou wijzen en ermee uit zou lachen. Ook al mocht hij haar niet, zijn niveau was net wat hoger dan dat. De blauwharige kerel nam een voorlopig laatste slok van het water en zette het glas nu naast de poot van de stoel neer. "Ik moet je teleurstellen", zei hij. "Ik heb niet gevochten." Hij keek haar even in de ogen aan en haalde zijn voeten van de stoel af. Hij vouwde ze onder zijn eigen stoel in en leunde met zijn ellebogen op zijn bovenbenen. "Er bestaat zo iets dat gevoelige aderen genoemd wordt. En net daar heb ik dus last van." Hij schraapte zijn keel even. Kailee kreeg stress van het meisje maar hij hield zijn mond er wijselijk over. "Kai", antwoorde hij toen op haar vraag. Kai klonk in ieder geval beter dan Kailee en zij moest het maar stellen met die drie letters. "En die van jou, prinses?" vroeg hij nu op zijn beurt aan haar. Hij legde de nadruk op het laatste woord met het nodige sarcasme. Hij was zelf er niet helemaal zeker van of hij het positief of negatief bedoelde. Hij keek even op toen een zuster voorbij liep. Hij volgde haar met zijn blik maar ze verdween om de hoek. Zijn blik bleef dus even hangen bij de plant die op de hoek stond en zo keerde hij met zijn ogen terug naar het meisje. "En wat heb jij gedaan met je hand, iemand vermoord en perongeluk jezelf verwond?" De jongeman haalde een hand door zijn haar. "Of in je hand gesneden toen je een tomaat sneed?" vroeg hij daarna met een lichte, geamuseerde twinkeling in zijn ogen.

OOC: Rinne is gewoon geweldig x'D