Listen to the rhythm of the heart

Haar hakken echode door de lege straten van Oak's Field. De zwierige rok van een korte jurk streek langs haar blote benen. Eroverheen had ze enkel een kort leren jasje om zich te beschermen tegen de kou. Maar Oriël leek er weinig last van te hebben. Haar handen waren diep weggestopt in haar jas en haar blauwe ogen waren strak gericht op de ingang van de Jolly Jester waar ze de bastonen al vandaan kon horen komen. Een kleine glimlach sierde haar gezicht. Ze kon zo doorlopen. Tuurlijk zouden ze haar niet tegen houden. Ze was geen leerling. Niet dat ze als leerling moeite had overal langs te glippen.
De club was druk. Er waren meer mensen die hadden besloten dat vanavond alle stress weg gedanst moest worden. Haar blik werd binnen meteen naar het podium getrokken dat er was neergezet vanwege een vrijgezellenfeest. Een danseres deed haar verleidelijke dansbewegingen langs een glimmende metalen paal in een nog korter jurkje dan Oriël droeg. Zelf liep ze na dat schouwspel voor een tijdje te hebben aanschouwd naar de garderobe om haar jas af te geven en zich in de drukte van de club te begeven.

Het had Angelica verbaasd dat die brave tut überhaupt dit soort uitdagende kleding had. Maar toen ze het in de kast had zien hangen wist ze meteen dat ze het aan moest trekken. De jurk bestond uit een strak lijfje in een zwarte kleur. Doorzichtig zwart voile erover zorgde ervoor dat er grappige plooien in getrokken werden maar haar figuur er niet aan onderdoor ging. De rok bestond uit lagen zwart en wit kant die om en om gestikt waren tot knielengte. Op haar heup zat een klein roosje. Er was geen enkele vorm van mouw te bekennen op de jurk. Mooi, daar hield ze ook niet van. Dat zat met dansen alleen maar in de weg. Angelica, of wacht, Oriël moest ze zich nu noemen, mengde zich tussen de mensen op de dansvloer. Na de eerste vijf minuten kreeg ze het eerste aanbod voor een drankje, maar ze wees het af. Ze was net binnen. Na een tijdje zag ze dat de danseres op het podium haar plekje verlaten had om in de open deur van de uitgang een sigaret te roken. Oriël slikte even. Daar zou ze nu ook best zin in hebben. Maar ze zou later wel gaan. Ze zat net lekker in het ritme. En toen kwam ze ineens op het idee. Het was bijna een sport geworden om zoveel mogelijk lol te trappen als het even lukte om Oriël zover te krijgen. Dus de gebruikelijke gedachte kwam in haar op: Waarom niet?
Voor ze het wist had ze zich door de menigte geworsteld en was op het podium geklommen. Hoe moeilijk kon het zijn een beetje hangen aan die paal. Ze greep het ding stevig beet, wachtte op de maat van de muziek en zwaaide zichzelf eromheen. De paars/rode lokken vlogen achter haar aan als een vuurstorm terwijl ze haar lichaam tegen de paal drukte, haar been eromheen sloeg en de zwaartekracht de rest liet doen.

(Eerste post gereserveerd voor Norwood)

Het was best fris voor deze tijd van het jaa, maar het hield niemand tegen om te feesten. Ook ik liep met twee volwassen kerels over straat. 'Schiet op, Norwood!' riep de ene genaamd Dirk. 'Jaja,' verzuchtte ik. 'Ik wil de stripact niet missen namelijk,' riep Marco de andere vriend. Ik rolde met mijn ogen. Het waren net een stel pubers die mannen. Ik grinnikte enkel een liep met ze mee richting de Jolly Jester. Even zweeg ik toen het zo druk bleek te zijn. Hadden we het niet enkel gereserveerd voor het vrijgezellenfeest? Ik keek over de de gemiddelde persoon uit hier, want leerlingen waren het gros van de menigte. Achterin was er een gedeelte afgezet en met een gebaar wees ik er naar. Het was niet te harden hier. De drukte van bewegende lichamen, drank en zweet waren en goede reminder waarom ik liever voor de bokkenburcht ging. Het houten balustrade kwam dichtbij en het slachtoffer kreeg een blik van herkenning op zijn gezicht. De man ging over een week trouwen en dit was zijn vrijgezellenavond of feest. En ook ik had mijn bijdrage gedaan aan het regelen van deze dag. Hij had al van alles meegemaakt, maar nu begon het feest dan. Als ik Dirk en Marco moest geloven, tenminste. Het feest was morgen wel merkbaar als ik weer op planning moest komen. Maar ach, je ging immers maar een keer trouwen. Dat was het idee tenminste. Het begon rustig, wat koffie en thee hier en daar. Op het podium werden er voor de nu-nog-vrijgezel een praatje gehouden. Een ook ik was de klos.

Na een uur werd er een paal in het podium geschroefd en rolde mijn ogen wederom via het plafond weer terug. Hoe cliché kon je dit nog maken. Een striptease? Ik had me verdekt opgesteld bij een statafel vlak bij het kleine barretje dat er stond. En glimlachte naar Marco die vroeg wanneer ik weer eens aan de vrouw begon. 'Alles op zijn tijd,' was mijn bondinge antwoord. 'Tijd hedde niet veel meer,' sprak Dirk met een grappende knipoog naar mij. Ik grinnikte toen Marco er op inhaakte met zijn antwoord en de twee ijverig begonnen te praktiseren of de stripper die hier stond niet mijn type kon zijn. Ik zweeg kort. Inderdaad, alles op zijn tijd. Echter wist ik ook niet hoeveel tijd me werkelijk nog was gegund en daarbij was ik bijna de dertig gepasseerd. Met een snelle blik wist ik al dat twee en pilsje wilde. Ik draaide me om en liep in een paar stappen naar de bar en tapte moeiteloos twee biertjes. Intussen waren de twee heftig aan het joelen. Volgens mij was de vrouw weer aan het dansen voor de paal. Ik liep met de twee pilsjes naar de mannen en zette deze voor hun neer. 'Heb jij die tweede stripper geregeld, Norwood?' werd door Dirk geroepen terwijl ik me omdraaide. Ik zuchtte even en mompelde wat onverstaanbaars. Ik schonk wat voor mezelf in, maar nu pas besefte ik wat hij vroeg. Ik kwam terug bij de statafel en nam een slok. “Ze heeft wel een mooi jurkje.” Ik kreeg een por van Marco in mijn bovenarm met zijn elleboog. 'Is die tweede stripper niet iets voor je?' sprak hij grinnikend. Met mijn glas aan mijn mond draaide ik mijn gezicht drinkend richting het tafereel. Wat was dat geneuzel over tweede stripper? Mijn ogen verwijde zich en ik hapte verbaasd naar adem. De drank schoot me letterlijk in het verkeerde keelgat. Al proestend en hoestend herstelde ik me en keek beduusd naar de vrouw. 'De groene haren,' mompelde ik. 'Groen? Het is paars en rood, idioot,' sprak Dirk. Ik legde mijn hand op mijn kin. Ze zien hetzelfde als mij? Er is dus niet spraken van een optische illusie. Dus ik zag werkelijk waar mijn collega, Oriël op een vrij zwoele manier rond die paal dansen. Of ik had haar totaal niet goed ingeschat of hier school meer onder het gras. Ik kon niet ontkennen, ze zag er betoverend uit. Mijn ogen konden nergens anders meer op gericht zijn. Iedere beweging, iedere blik die kruiste. Ongetwijfeld had mijn hoestbui verraden dat ik er was, want er was een connectie gemaakt die verbroken werd en hersteld wanneer zij het zelf wilde. Het was alsof Oriël door het dansen me letterlijk in controle hield zonder ook maar dichterbij te komen. Ze trok me aan, maar duwde me daarna genadeloos weg als de diva die het was. De alcohol was het zeker niet bij me, maar iets leek mij in trance te brengen. 'Joehoe, staren is onbeleefd!' Ik werd uit mijn gedachten getrokken door een hand die verticaal voor mijn gezicht naar boven en beneden werd gezwaaid. Ik knipperde even, terug bij bewustzijn. ‘Wat?’ sprak ik. ‘Van rukken word je doof!’ riep Marco uit. De twee gaven elkaar triompfantelijk een high-five en ik keek onbewust weer terug naar de paal. ‘Ken je die vrouw?’ sprak Marco. Ik slikte even onhoorbaar een brok door. ‘Eh, nee?’ sprak ik. ‘Ja dus!’ riep Dirk uit. Ik zocht vluchtig een excuus en zei dat ik even naar het toilet moest. Na een paar minuten kwam ik terug en Oriël was nog steeds druk bezig om de paal te zwieren. Ik keek opzij en zag de twee, Dirk en Marco, heerlijk aan het juichen met twee pilsjes naast hun. Ze hadden een nieuwe gehaald en hadden niet eens door dat ik weer naar buiten was gekomen. Een tinteling in mijn nek gaf me het gevoel dat ik bekeken werd. En weldra, toen ik snel naar de paal keek besefte ik me dat die tinteling werd veroorzaakt door de blik van Oriël. Ongetwijfeld voelde dit vreemd, ongepast en ongemakkelijk. Ze bleef een collega. Echter was de spanning, gezelligheid en uitdagende blik wel verdraaid uitnodigend. Ik keek even heen en weer om net te doen alsof ik een gesprek aanknoopte met een bekende. Echter wist ik dat Oriël met haar kunnen me las als een transparant boek. In no-time. Het enige wat ik kon doen, was hopen dat deze vreemde situatie niet nog vreemder uitpakte.

Ze voelde een paar kleine druppeltjes zweet zich vormen op haar voorhoofd. Haar wangen gloeide en haar keel voelde droog als kurk terwijl haar longen extra zuurstof begonnen te eisen. Het kon haar niet schelen dat de helft van de club naar haar stond te staren. Ze was gewoon lol aan het hebben. Na nog een stevige zwaai liet ze de paal los en vloog van het podium. Voor ze een harde smak tegen de grond zou maken vingen twee sterke armen haar op. Oriël blies een lok haar uit haar gezicht en keek omhoog. Een vrij gespierde kerel met kortgeknipt blond haar en maar twee scheve tanden keek haar glimlachend aan terwijl hij haar overeind hielp. 'Hmmm, dat zijn een paar sterke armen. Jij mag wel een drankje voor me kopen,' grijnsde ze plagend naar hem. Zelfs in het gekleurde licht van de lampen kon ze zien hoe het schaamrood hem naar de wangen steeg. Wat heerlijk om je weer zo levend te kunnen voelen.
Oriël haalde een hand door haar haren om een paar eigenwijze lokken uit haar gezicht te strijken en wierp een blik rond. Haar ogen bleven hangen in de hoek. Daar achterin bij de tafels, bij dat afgesloten deel. Was dat niet....dat sulletje dat lesgaf in, ah het lag op het puntje van haar tong. Woudmagie! Dat was het! Ja, ze wist het eigenlijk wel zeker dat hij het was. Norwood! Eigenlijk de laatste kerel die ze had verwacht hier te zien. Was hij niet een vriend van mevrouw ''ik rook niet want dat is slecht voor je''? Eens zien hoe ze het zou vinden als ze de volgende ochtend haar slipje van zijn vloer op kon rapen. Misschien zou ze niet zover gaan. Maar een beetje lol kon geen kwaad toch. Ondertussen was de blonde kerel achter haar alweer verschenen met een mix drankje en een rietje. Met een glimlach nam ze het aan, gaf hem een kleine kus op zijn wang als bedankje en verdween tussen de menigte. Ze liep doelbewust op Norwood af en eenmaal daar plofte ze op de stoel naast hem neer. 'Zo, ook een avondje stappen?' vroeg ze met een uitdagende grijns terwijl ze een slokje van haar drankje nam. 'Ik hoop wel dat je je dansschoenen voor me hebt aangetrokken,' ging ze verder.

Norwood merkte dat ze een einde begon te naderen, het was ook niet licht, zo zwierend rond een paal mannen vermaken. Inmiddels waren zat mannen in de club naar de houten ballustrade gelopen om haar te bekijken. Mijn blik gleed even naar de vuile gluiperds die half kwijlend stonden toe te kijken. Ergens kon hij het niet hebben dat dit gebeurde, ergens negeerde hij ook dat gevoel. Norwood zag dat ze zich opving met een groot gemak en een groot gejoel ging los in de ruimte. Iedereen behalve hij was geheel onder de indruk en moest het laten merken. Ook Norwood was onder de indruk, hij zou ongetwijfeld moeten vechten om die kracht die de vrouw had van zich af te duwen in een gevecht. Nog maar te zwijgen hoe ‘verleidelijk’ ze niet kon zijn. Hij zag hoe de kerel als een stuurloze pop zich al vechtend naar de bar maakte en ook vliegensvlug omdraaide om haar het drankje te geven. De kus liet hem nog net niet smelten, maar hij was in een zevende hemel. Het toonde al genoeg toen hij niet eens merkte dat ze zich al een pas maakte. De menigte was vrij druk, maar Norwood zag dat ze beetje bij beetje dichterbij kwam. De plof naast hem op de stoel deed hem opzij kijken, automatisch zonder controle. Hij keek haar aan met een blik die hij ook had bij Oriël, maar verborg zijn sceptisisme over de situatie. Het voelde nog steeds niet geheel in de haak voor hem. De vriendelijke integere en kalme vrouw die hij had leren kennen stond nu uitdagend mannen te gebruiken alsof ze slaafjes waren. Het mixdrankje in haar hand als het bewijs er voor. Norwood schudde zijn hoofd. ‘Ik kom hier nooit echt, het is dat een vriend een vrijgezellenfeest heeft,’ sprak hij en knikte richting een man die de stripper, die haar plek weer opgeist had, flink aan het bewonderen was. ‘En jij ging ook even los niet?’ sprak hij kalm. ‘Ik wist niet dat je dat kon, Oriël,’ sprak hij kalm en grinnikte. Haar laatste woorden deden hem lachen en gelijk een serieuze blik opzetten. ‘Ik dans zelfs op blote voeten, schoenen hebben niets met het bewegen op de ritme van de muziek te maken,’ sprak Norwood daarna en grinnikte. ‘De vraag is of je mij kunt bijbenen,’ sprak hij terug en grinnikte. Hij negeerde de joelende stemmen van Marco en Dirk die iets riepen dat half te verstaan was als ‘Go Norwood’. Norwood keek haar aan met eenzelfde uitdaging in zijn blik. Wat had het voor nut om je af te vragen wat anderen van je denken, dansen was iets wat hij de laatste tijd steeds meer was gaan waarderen. En de drempel van not caring over hoe andere mensen dachten, was hij in no time overgegaan. Echter voelde deze situatie nog tamelijk ongemakkelijk, maar hij besloot mee te gaan in Oriëls uitdaging, hij liet zich niet zomaar uit het veld slaan. Kom op! Norwood zette zijn handen tegen de zijkant van de stoelzitting en duwde zich overeind op het moment dat er een nieuw nummer begon. Het was een strakke, maar beweging die de muziek vertaalde. Norwood draaide op een been simpel een rondje en stak toen zijn hand uit naar de nog zittende Oriël. ‘Mag ik deze dans van je,’ sprak hij wederom het gefluit op de achtergrond negerend. Marco en Dirk waren er niet meer voor hem. Het was nu hem, Oriël en de muziek in de zaal.

Ze negeerde de starende, kwijlende blikken van de mannen die in de club naar haar aan het staren was. Evenals de jaloerse blikken en hatelijke opmerkingen van hun anorexia vriendinnetjes die niet meer gewend waren hoe een echte vrouw eruit zag. Dit was haar moment. Morgen zou ze het weer kwijt zijn. Ze wilde er nú van genieten. Maar goed dat die vrouw zo krachtig was. Anders had ze dit niet kunnen doen. Jammer dat haar geest niet zo sterk was als haar lichaam. Oriël liet de paal los en wist een drankje te regelen en de man die het voor haar betaald had in een dromerige waas achter te laten. Ze was allang in de menigte verdwenen toen hij weer terug op aarde kwam en zijn hoofd verwoed naar alle kanten om draaide om te zien waar ze was gebleven. Zij had een heel ander doel voor ogen. Namelijk de leraar woudmagie die ze achterin een hoekje had zien zitten. De blauwe blik van Oriël was strak op de man gevestigd en hadden hem niet laten gaan tot ze bij hem was en zich naast hem op een stoel liet zakken. Ze nam een klein slokje van haar drankje en voelde de aangenaam bittere smaak van de alcohol haar lichaam van binnen warm maken terwijl Norwood sprak. 'En wanneer kunnen we voor jou een vrijgezellenfeest plannen?' vroeg ze plagend tussendoor. Maar ze liet hem daarna wel verder uitpraten. Ze grijnsde even naar hem. 'Ik ook niet' reageerde ze op het feit dat hij niet wist dat ze dat kon. Ze had er niet over nagedacht. Gewoon de paal vastgegrepen en zichzelf omhoog geslingerd in de hoop dat alles goed zou komen. Een nieuwe vraag kwam van haar kant. Hmm, zijn lach was leuk. Oké, een pluspuntje. Haar blik volgde hem toen hij opstond. Zonder twijfelen zette ze haar drankje op tafel en pakte zijn hand aan. 'Alsof je het nooit zou vragen,' was haar zachte reactie met een kleine, verleidelijke grijns. Ze liet zich door hem overeind helpen en naar de dansvloer te begeleiden. Iedereen om haar heen verdween. Het was zij, de muziek en de man voor haar. Laat maar zien wat je kunt!

Norwood zijn ogen keken terug in de blauwe turende blik van de vrouw voor hem. Een vreemde tinteling vertelde hem dat hij behoed moest zijn op wat Oriël uitspookte op het moment. Een voorgevoel zei hem dat ze meer intenties verscholen hield, maar hij kon er niets anders mee doen dan er op ingaan. Nieuwschierig en aangetrokken naar de vrouw, die toch een keerpunt in zijn leven had weten te markeren. Sinds ze met hem had gepraat, sinds de rondwandeling leek alles weer wat meer te leven dan eerst. Leek hij zichzelf weer opgepakt te hebben. En of het de tijd was die er tussen zat of de vrouw zelf, dat deed er niet toe. Zijn hoofd linkte de twee aan elkaar. Norwood keek haar even beduusd aan op de binnenvallende vraag. ‘Wanneer ik op het punt sta te trouwen, technisch gezien,’ sprak hij vaag. ‘Dat ziet er niet naar uit dat dit binnen nu en enkele dagen zal zijn. Laat staan maanden,’ sprak hij toen met meer duidelijkheid. Op het moment dat ze inging op zijn verzoek leek de tijd langzaam te vertragen. Norwood bedankte Jareth voor de training. Dit nummer mocht hij niet missen, kostte wat kost. Hij trok Oriël tussen de mensen door en zakte door zijn knieën. Een houten dansvloer, ideaal. Hij knipte in zijn vingers en de tijd stroomde weer als vanouds. Hij zette zijn voet even krachtig opzij toen de zang begon. Een golf van vloeibaar geworden hout duwde gedwongen mensen naar achter in een cirkel. Enkel Oriël en Norwood stonden allebei er in. Misschien was het wat overdreven, maar ze wilde zien wat hij kon. Hij maakte op de draai van de muziek een snelle draai waarna er een een klein stukje hout de richting van de draaiplaat inschoot. Norwood eindigde zijn ruwe draai in een grijns waarna ineens de muziek weggedraaid werd. Ze wilde een show, ze kon er een krijgen. Er werd iets gegooid naar hem en hij klipte iets aan zijn kleding. Hij tikte er tegen, driemaal die werden gevolgd door een krachtige tikken. ‘Het ziet er naar uit dat hij werkte,’ sprak hij terwijl er geroezemoes verscheen rond hun. Enkele herkende Norwood als een zanger uit Seven Avenues. Norwood grijnste even en gaf een knikje. Terwijl de intro speelde kwam hij dichterbij Oriël en pakte haar pols vast die hij liet overgaan in twee handen die in een danshouding perfect waren. Hij liet gelijk ze wat hangen. Zijn andere legde hij in haar zij net boven haar heup. Het ging zo snel en duwde zijn bovenbeen tegen die van haar waardoor ze gedwongen naar achteren moest stappen. Hij leidde iedere stap in haar dans en wist dit. De prijs zou hij achteraf wel betalen, met alle liefde. Hij zong rustig hoe hij de tekst kende. En het was wederom weer een uitdaging richting Oriël om deze te zingen. Hij danste met haar op de de plek waar hij dicht bij haar bleef en haar af en toe liet draaien. Zijn hoofd nog geen paar centimeter verwijderd van haar keek hij alleen haar aan. Ineens draaide hij haar weg, op het moment dat hij begon over home-coocked dishes. Hij ging krachtig tegenover haar staan en duwde een bekende zegel van spreuken haar richting. Een lichteffect met dezelfde vingers schoot wat naar voren en verdween enkele centimeters later. Hij draaide zijn hand een kwartslag en opende de wijs en duimvinger die van haar punt maar op een vinger leken en draaide ze open op step two. Hij had een vermakelijke grijns terwijl hij zong. Step drie sloeg hij zijn hand naar beneden en had zijn duim er bij gegeven. Bij het korte stukje waar hij zong over dat ze drie stappen van hem verwijderd was kwam hij dichter bij haar met welgeteld drie stappen. Bij stap vier pakte hij haar weer in de danshouding en draaide haar een paar keer om haar as. De intensiteit van de dans werd bij iedere maat opgevoerd en dat merkte Oriël ongetwijfeld. Bij het tweede refrein over hollywood duwde hij haar gedwongen naar achteren en hield haar zonder moeite in haar positie alsof ze een romatische houding aanhielden zong hij zijn zin af en trok haar weer omhoog en gaf haar maar kort de tijd om te herstellen, want zijn handen zaten al beheersd om haar heup en hij trok haar omhoog terwijl hij zingend haar een paar keer ronddraaide. Het verschil was nihiel maar ze was groter. Dit keer liet hij zijn danshouding aan bij de eerste drie stappen. Hij duwde haar zachtjes weg bij de overgang naar vier stappen. Hij sloeg zijn hand weer met vier uitgestoken vingers naar voren. Waardoor hetzelfde groene lichteffect kwam. Hij draaide rond zijn as en zakte door zijn knieën en sloeg een hand met vijf gestrekte vingers naar voren met eenzelfde lichtglans haar richting in. Hij draaide over zijn knieën en duwde zich af en klapte uiteen in bladeren die vergruisde. Ineens stond hij bij haar met step six. Hij had haar zonder ze iets kon doen haar weer in een intieme danshouding en zette de laatste paar minuten het rustig aan afbouwend op. Hij had nog steeds dezelfde grijns op zijn gezicht. Hij glimlachte naar haar en eindigde met een draai om zijn eigen as en een handkusje op haar hand. Hij knipoogde en ging toen wat achterover staan met een nadenkende blik. ‘Eens zien of mevrouw mij ook onder de indruk kan maken,’ sprak hij grijnzend. De omgeving had hun dansen gestaakt en met verbazing toegekeken, nu in afwachting van Oriëls reactie.
Muziek van het dansje

Ze kon beter een permanente glimlach op haar gezicht houden. Het was gewoon te grappig om dit soort opmerkingen naar hem te maken om dan te zien hoe hij reageerde. Maar hij leerde snel. Hij begon in zelfvertrouwen te winnen en nodigde haar nu uit om met hem de dansvloer te betreden. En toen was het alleen nog maar zij, hij en de vloer. Haar pols gleed door zijn hand en hij greep haar hand stevig vast. Aan zijn danshouding merkte ze dat hij meer deed dan enkel in clubs als deze wat met zijn heupen draaien. Dit was niet iets waar ze op voorbereid was moest ze eerlijk bekennen. Maar dat was geen probleem. Hij leidde elke stap voor haar en dwong haar haast om op de juiste plekken te gaan staan. Oh ze zou hem zo terug pakken hiervoor straks. Als Angelica iets niet leuk vond was het wel als andere mensen de leiding namen en dachten haar naar hun pijpen te kunnen laten dansen. Maar ze kon op dit moment niet veel. Norwood had haar stevig vast en wist precies waar hij haar moest hebben. Ze draaide en zwierde en hij scheen precies te weten welke kant op. Aan het einde van het nummer, toen ze eindelijk de controle over haar eigen lichaam terug kreeg keek ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ze zette een van haar handen op haar heup. Ondertussen zette rustig het volgende nummer in. Een mix van verschillende nummers samen wist Angelica. Precies het nummer dat ze nodig had. 'Indrukwekkend. Zeker,' begon ze kalm. 'We zullen zien of je me bij kan houden,' ging ze vervolgens door. De laatste zin: yellow beauty burns gold stierf langzaam weg terwijl de muziek veranderde naar iets met meer tempo en pit. Ze zette haar benen iets uit elkaar. En toen de eerste bastoon weer door de ruimte galmde zette ze in. Ze draaide om haar as en pakte Norwoods hand vast waarna ze haar lijf tegen hem aandrukte. Met haar vingertoppen streelde ze zacht langs zijn kaak lijn maar duwde hem toen weer weg. Zijn hand bleef ze vast houden en ze draaide zichzelf in. Ze leunde tegen zijn borstkas waarna ze met een snelle zwier weer uitdraaide en weg was. Haar hand sloeg ze daarna om zijn nek terwijl ze haar been achter de zijne haakte. Haar bovenlijf leunde naar achteren terwijl ze een halve boog beschreef en weer overeind kwam. Ze nam haar afstand weer. Een paar stappen kruislings naar achteren terwijl haar blik hem wenkte dichterbij te komen. Ze stak haar hand uit en nam de zijne weer vast waarna ze zich onder zijn arm door zwierde en zijn hand meteen weer los liet. Haar andere hand had ondertussen een weg gevonden naar zijn borst en op de maat van de muziek dwong ze hem naar achteren te lopen. Haar neus raakte voor een seconde bijna die van hem. Haar hoofd neeg terug en ze liep achter hem langs terwijl haar hand langs zijn buik gleed. Een klein rondje om hem heen en terwijl de muziek opnieuw van tempo verwisselde liep ze terug naar de andere kant van de vrijgemaakte cirkel. Ze rolde even met haar hoofd alsof ze haar spieren aan het losmaken was. Daarna liet ze zich naar achteren vallen, maar tadaa dank u lucht magie, een plotselinge windvlaag ving haar op. Het duwde haar terug en ze draaide weer naar Norwood om. Ze trok hem aan zijn kraag dichterbij en nam zijn hand terwijl ze de ander op zijn schouder legde. Ze zette een stap naar achteren en dwong hem door zachtjes met haar hand te duwen om hetzelfde te doen. De hand op zijn schouder liet los terwijl ze zichzelf terug trok aan de hand die ze vast had en met een halve draaide gleed ze voor hem langs met gekruiste armen. Nog zo'n draai de andere kant op en ze stonden weer goed. Ze legde haar hand terug op zijn schouder en maakte in drie stappen een cirkel met hem. Ze liet zichzelf achterover vallen in het volste vertrouwen dat hij haar zou tegen houden om daarna terug overeind te komen. Een korte salsa basispas volgde met een draai onder zijn arm door waarna ze hem weer los liet. Ze stapte door tot ze naast hem stond en daar opnieuw haar hand in zijn nek legde en iets naar achteren ging met haar bovenlichaam. Bij het voorbij lopen greep ze zijn hand en draaide hem naar naar om. Ze stapte weer dichterbij en legde zijn arm om haar onderrug. En zo ging het eigenlijk de hele dans. Een mix van aantrekken en afstoten. Precies wat ze eerder op het podium gedaan had, maar ditmaal was Norwood de paal. Toen de laatste tonen van het nummer wegstierven had ze haar handen losjes in zijn nek liggen en haar gezicht dicht bij het zijne. Ze grijnsde even. 'Bedankt voor de dans,' zei ze toen. Ze liet hem weer los en stapte naar achteren waarna ze in de menigte verdween. In het voorbijgaan bij de bar greep ze een nieuw drankje mee en na gesnauwd door de boze vrouw voor wie hij eigenlijk was liep ze naar buiten. Daar, naast de deur, in de kou van de nacht kon ze even ontsnappen aan de warmte binnen.

Norwood had haar in bedwang gehouden de gehele dans, iets wat verassend goed lukte. De consequenties waren vast en zeker voor hem wel duidelijk te noemen. Hij zou hetzelfde moeten ondergaan. Hij gunde haar die kans ook, hij was immers niet de beroerste om dit spelletje te spelen. Hij grinnikte en bouwde wat afstand op. Hij had haar in de dans gedwongen die hij wilde. Hij spreide vastberaden zijn armen lichtelijk uiteen om te zeggen dat het haar beurt was. De muziek leek een langspeelplaat die in een rap tempo werd terug gedraaid en het begon rustig. Het gouden zinnetje meldde Oriël dat het er in begon te knallen en het was voor Norwood te merken. De rust gaf haar de kans wat te bedenken wat ze ging doen terwijl ze op de maat bewoog. Norwood grijnsde en voelde aan de muziek dat het zou beginnen. Het tempo versnelde en werd opgebouwd. Norwood voelde hoe haar handen lans zijn kaaklijn gleden en even hapte de kerel naar adem. Dit was niet zoals hij had verwacht. Hij schoot echter gelijk in zijn rol. De ‘yearning’ man die werd verleid door de vrouw. Norwood wilde haar schouder pakken maar ze gleed net op tijd weg. Hij reageerde op haar duwen en trekken alsof het feilloos een act was die ze maanden hadden geoefend. Norwood draaide zich naar haar en voelde hoe ze dichtbij kwam. Haar ademhaling die door het dansen versneld ging en Norwood had het even niet meer. Even was hij de draad kwijt en hij kreeg al snel weer ademruimte van haar. Hij zakte door zijn knieën alsof hij haar smeekte. Ze kwam dichterbij en hij ving haar daarin op. Ze liet zich vallen, dit was het moment dat haar hele gewicht op de zijne rustte. Hun gezichten kwamen angstvallig dichtbij elkaar en de mensen om hun heen leken iets aan te moedigen. Oriël greep echter de kans om in de muziek te blijven. Ze duwde hem weer weg en langzaam naderde ze het einde. Het was een geduw en getrek en Norwood stond nog net niet voor paal. Al bespeelde ze hem op dezelfde wijze als ze nog geen uren geleden met de paal deed. Norwood grijnsde met een tevreden glimlach naar haar toen de muziek wegsterfde. Ze bedankte hem en hij grinnikte. ‘nee, jij bedankt,’ fluisterde hij in haar oor. Ineens maakte ze haar weg naar buiten. Norwood zag de twee bij het vrijgezellenfeest juichen alsof ik haar zojuist ten huwelijk vroeg. Echter was dit feest me iets wat gestolen kon worden. Ik draaide in me in een ruk haar richting in. De deur! Hij duwde zich een weg door de menigte. Hij kon haar laten gaan en niet meer zien tot de volgende schooldag en op het saaie feest hangen. Of hij ging nú achter haar aan. De keuze was heel makkelijk gemaakt. Hij duwde de deurklink open en negeerde figuurlijke klap die de wind hem gaf. Hij keek met een snelle blik rond. Hij zag haar al rustig weglopen. Met een resolute pas liep hij op haar af en pakte haar schouder. Hij draaide haar om en keek haar aan. Zojuist had hij de woorden, maar hij was ze even kwijt. Hij wilde iets zeggen, maar kon het niet. Iets leek het zojuist gestolen te hebben. De straten waren leeg en iedereen was drukker bezig met het feesten of naar een feest gaan. Ze negeerde de twee straal. Norwood zijn ogen keken haar recht aan. Voor hij het doorhad legde hij zijn hand op haar onderrug en trok haar dichter naar hem toe. Hij legde zijn handere hand in haar nek en gaf haar een tedere zoen op haar mond. De passie nam al snel over en hij sloot zijn ogen. Hij had dit gevoel te lang niet meer gehad en zou het nu ook grijpen ook. Al was het deze ene zoen, deze ene aanraking van hun lippen. Als Oriël hem de dag er na niet meer wilde zien, prima! Hij had nu de kans en hij zou het volle teugen nemen ook. Na de zoen bouwde zich weer afstand op tussen de twee. Norwood ritste zijn jas dicht. ‘Het is vrij laat, ik denk dat ik rustig aan terug ga naar het schoolgebouw,’ sprak hij toen en zei verder niets meer en liep langs haar heen om vervolgens rustig aan weg te lopen. Echter verraadde de grijns op zijn gezicht dat hij wist dat hun avond samen nog een staartje kon krijgen na deze actie van hem.

( Ik gok er op dat Oriël achter hem aangaat, het is niet geschreven om er een einde aan te breien. Dus je mag gewoon doorgaan )

De koude wind die langs haar wangen streek was precies wat Angelica nu nodig had. Haar lichaam gloeide van de hitte. Daar hield te het in elk geval maar op. Na even rustig op adem te zijn gekomen gooide ze het drankje achterover en zette het glas op de vensterbank. Haar jas was nog binnen, bij de garderobe. Maar dat kon haar niks schelen. Als Oriël het terug wilde moest ze het later zelf maar op gaan halen. Ze was nu moe en wilde naar bed. Het was wel weer genoeg geweest voor vandaag. Maar eerst een sigaretje. Met een zucht besefte Angelica zich dat ze vergeten was een pakje mee te nemen. Ze lagen nog in Oriëls kamer. Ach ja, ze was toch al van plan terug te gaan. Dus op een kalm tempo begon ze te lopen. Maar ineens werd ze tegen gehouden. Iemand trok aan haar schouder. Toch niet iemand uit die club die haar lastig kwam vallen? Daar had ze nu echt geen trek in. Ze was er eigenlijk al helemaal klaar voor om de persoon achter haar uit te foeteren en verder te gaan tot ze merkte dat het Norwood was geweest. Twee blauwe ogen keken hem vragend, met lichtelijk opgetrokken wenkbrauwen aan. Poelen van kolkend blauw. Maar het miste zijn diepgang als Angelica erin zat. Norwood scheen dat verschil niet opgemerkt te hebben. Hij trok Angelica tegen zich aan in het lichaam van Oriël. Ze werd even overvallen door zijn plotselinge zoen. Maar langzaam sloot ze haar ogen en legde zelf haar handen in zijn nek. Het was gewoon jammer toen hij losliet. Dus zodra hij wegliep zette Angelica ook haar pas weer in. Ze haalde hem in. 'Waar denk jij heen te gaan? En dat noemt zich een heer,' grijnsde ze tegen hem terwijl ze hem tegenhield. Haar hart ging als een gek tekeer. Kon ze dit echt wel doen? Ze was nooit verder gegaan dan een beetje vozen. Ze zette nog een stapje dichterbij. Maar toen welde een enorme, bekende hoofdpijn op. Ze greep naar zijn jas om steun te zoeken maar ze zakte door haar benen en bleef bewusteloos op de grond liggen. Alle kleur was weggetrokken uit haar haren. Voor het eerst sinds tijden was Oriëls haar weer hun oorspronkelijke kleur: spierwit.

Norwood gaf de zoen teder, maar met passie. Het was alsof iets een knop had omgeschakeld vanavond. Hij had al tijden de afstand tussen de vrouwen vergroot gehouden, maar sinds hij weer omhoog krabbelde uit die put werd die afstand ook kleiner. En nu was de eerste avond dat Norwood een stap verder ging dan puur babbelen en naderhand vertrekken. Norwood zoende Oriël teder, maar de magie die hij letterlijk proefde was anders. Het tintelende gevoel dat dit niet geheel Oriël was, bekroop hem meer. Het was zelfs alsof de diepe oceanen die hij gewend was te zien bij hun eerste ontmoeting was vervangen door een kabbelend beekje. Haar ogen leken zojuist wat leger. Niet dat Norwood de reden zocht er voor, maar hij had er geen aandacht aan geschonken. Ineens scheurde hij zijn lippen los en zette rustig een pas in, richting school. ‘Ik heb mezelf nooit een heer genoemd,’ sprak hij grinnikend en keek haar aan toen ze hem tegenhield. Ze zette een stap dichterbij en Norwood kon zweren dat hij zijn hart voelde kloppen in zijn keel. Was dit zeker in orde? Ineens leek ze haar handelingen te staken. Ze greep zijn jas, toen ze naar beneden leek te zakken. Norwood reageerde accuraat en zakte door zijn knieën om een mogelijke pijnlijke klap op te vangen en hield haar in zijn armen toen ze als een lappenpop in elkaar zakte. Norwood knoopte moeizaam zijn jas los en wikkelde deze om haar heen. De koude, stiekem gure wind, gleed langs zijn bloes om te zeggen dat hij nog even lang moest wandelen voor hij de warmte kon opzoeken. Met zijn jas om haar heen geslagen tilde hij haar op. Haar benen om zijn rechter en haar schouders rustend op zijn linker arm. Norwood zorgde dat haar hoofd rustte op zijn schouder. Haar haar was spierwit geworden, iets wat Norwood niet geheel voor lief durfde te nemen. Het verontustte hem een beetje. ‘Geen zorgen, Oriël,’ sprak hij zacht. ‘Ik breng je naar huis, dat beloof ik,’ sprak hij en liep met een stevige pas langs de winkelstraat, recht op zijn bestemming af: Starshine.

Vervolg van het topic

PROFILE MAGICIAN

» Just take that rhythm
» Rhythm and rhyme~ [open]
» [Heart-To-Heart] Emoties
» (Heart-to-Heart) Magie
» [heart-to-heart] I know I was wrong but I can't help it

Listen to the rhythm of the heart

Listen to the rhythm of the heart

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen