Het was soms moeilijk te beseffen dat je nog emoties had als je ze altijd zo strak aan de teugels gehouden had. Oriël had de hare altijd onder controle gehad. Ze werden alleen getoond als zij het daarmee eens was. Als je opeens die controle verliest was het alsof het paard waar je al die tijd rustig op reed onder je ineens begon te bokken. Het duurde even voordat je het dier weer rustig had. En zo werkte het ook voor Oriël. En haar manier van rustig worden was ten eerste om zich niet zo ongemakkelijk te voelen in kleding die zij nooit uit zou kiezen om te dragen. Het feit dat ze zich nu weer zichzelf voelde hielp al heel erg. Ze kreeg zichzelf weer onder controle en dwong haar hart te kalmeren en alleen maar positieve gedachten toe te laten. Ze had de controle weer terug over zichzelf. Ze probeerde vervolgens aan Norwood uit te leggen wat er gebeurd was. Maar dat was moeilijker dan verwacht. 'Fysiek gezien lig ik lam. Maar mentaal kan ik echt wel wat hoofdpijn veroorzaken als ik het er echt niet mee eens ben. Het kost heel veel energie. Maar soms moet het gebeuren,' probeerde ze al wist ze dat dit nog steeds vaag klonk. 'Het is een soort half slaap waar ik in verkeer. Op dat moment heb ik enigszins door wat er gebeurd. Maar zodra ik echt ''wakker'' ben, dan is alles weg. Als een droom je je de volgende dag niet meer kunt herinneren. Je weet dat je gedroomd hebt, maar je weet niet meer wat,' zei ze. Haar blik was gericht op de donkere buitenwereld. Ineens werd ze aan haar arm vastgepakt en omgedraaid naar Norwood toe. Ze schrok van hem en haar lichaam verstarde toen ze zijn lippen op de hare voelde. Maar dit was niet Angelica. Dit was niet de bedwelming van muziek en alcohol. Dit was echt omdat hij haar wilde. En anders dan Angelica die zich hier meteen in geworpen zou hebben was Oriël voorzichtig. Alsof ze bang was dat het niet mocht. Langzaam ontspande haar lichaam. Haar hand vond zijn weg naar Norwoods hals waar haar vingers rustig bleven liggen. Haar reactie was zacht en voorzichtig, maar wel gemeend. Maar was dit het juiste besluit geweest?

Ze had anderen eigenlijk altijd op afstand gehouden. Zelfs voor ze met het probleem Angelica te maken kreeg. Vrienden zijn was geen probleem. Maar Oriël wilde nooit een relatie. Het was niet dat ze nooit een relatie had gehad. Maar het werkte gewoon niet voor haar. Elke verassing was verpest. Toen was ze nog aan het leren haar krachten onder controle te houden. Hij kon niks voor haar stiekem halen. Nooit eens onverwachts voor haar koken. Ze wist het altijd al. Ze waren als vrienden uit elkaar gegaan. Een ander kon het niet hebben dat zij alles over hem wist, maar hij bijna niks van haar. Zij wist elk geheim. Alles van hem. Daar kon hij niet tegen. Hij was bij haar weg gegaan. En na de zoveelste mislukte relatie had Oriël besloten dat ze het maar beter kon laten. En nu verbrak ze de belofte die ze zichzelf gedaan had. Maar het voelde bevrijdend. Misschien was ze soms te streng voor zichzelf. Nee! Ze riep zichzelf snel tot orde toen Norwood zijn lippen van de hare haalde. Ze voelde de warmte van zijn hand aan de zijkant van haar hoofd toen hij een lok haar achter haar oor schoof. Hij nam zijn afstand weer van haar door op het bed te gaan zitten. Het voelde meteen een stuk kouder. Oriël leek weer een beetje in haar oude zelf terug te vallen. De blonde plukken verdwenen langzaam en maakte weer plaats voor het welbekende paars blauw. De kleur van innerlijke rust en kalmte. Haar blauwe ogen bleven naar hem kijken toen hij begon te praten. Maar iets leek er niet in orde te zijn. Ze overbrugde de kleine afstand tussen hen in en zakte langzaam door haar knieën. Met haar vingertoppen hief ze zijn hoofd iets op om in zijn ogen te kunnen kijken. Ze leek dwars door hem heen te kijken. Divineren door middel van het kijken naar ogen. Haar oudste divinatie techniek. De enige die ze uitvoerde zonder het door te hebben. 'Het spijt me,' fluisterde ze zachtjes terwijl ze weer opstond. 'Ik wil je geen pijn doen,' vervolgde ze even zacht terwijl haar blik op de houten vloer was gericht. Het was dubbel, haar zin. Ze had meerdere redenen nu waarmee ze hem pijn zou kunnen doen. En dat weigerde ze.

Ze was niet echt aan het kijken voor het kijken. Ze was op zoek. Ze legde een rechte lijn af en negeerde alle zijpaden die zich verleidelijk naar haar toe wierpen. Ze wilde niet zijn hele leven weten. Slechts een klein deel. Ze keek bijna nooit naar het volledige leven van een persoon, al had ze gemerkt dat de meeste daar wel bang voor waren. Het was fout om zo in iemands verleden te wroeten. Een enkele keer had ze zoiets gedaan. In het verleden was ze wel eens ingeschakeld door de politie om te zien of een crimineel echt gedaan had waar hij voor veroordeeld zou worden. Meestal ging dit om hele zware criminelen. Degene bij wie de doodstraf boven het hoofd hing. Ze werkte er aan mee omdat het idee dat iemand ten onrechte door het systeem zou worden vermoord haar vervulde met walging. Toch vond ze zoiets moeilijk, om het volledige leven van een persoon uit te pluizen. Ze weerhield zichzelf daar meestal van. Toen ze had gezien waar ze naar op zoek was geweest liet Oriëls blik die van Norwood weer los. Ze ging weer overeind staan. Haar beslissing was gemaakt. Haar ogen volgde hem toen hij weer opstond. Maar haar blik was blind op zijn schouder gericht toen hij haar wederom in een omhelzing nam. 'Dat is het niet,' sprak ze zachtjes toen hij uitgesproken was. 'Ik kan het niet van je vragen om me te vergeven voor sommige dingen die ik doe. Dat is onmogelijk. Ik durf niet te zeggen of dit naar iets groters kan leiden. Maar als dat het geval is, dan kan ik geen stabiele relatie bieden,' fluisterde ze. Ze zou haar afstand moeten nemen. Maar haar lichaam wenste niet te luisteren naar haar hoofd. Ze wou niet weg uit zijn warme omhelzing.