''Eruit!!'' schreeuwt de rood aangelopen leraar, die als tijdelijke invaller voor duistere magie fungeerde. ''Maar ik ben er pas net...'' protesteert Night, slaap uit zijn ogen wrijvend. De man tilt zijn vuist dreigend op, een teken voor Night om overeind te springen en met een korte wuif het lokaal uit te lopen. Met dat hij de deur achter zich dicht doet verschijnt er een grijns op zijn lippen; dat had hij sneller voor elkaar gekregen dan hij van origine verwacht had. Hij grijnst tevreden zijn tanden bloot en lost zijn zijde sjaal iets. Night's lichtgevende ogen richt hui uit het raam, op een blauwe hemel gevuld met enkele witte wolken. De goden waren sinds deze ochtend goed gezind geweest en hadden de tropische temperaturen een stuk omlaag gebracht. Night sluit kort zijn ogen bij de inzet van een koel briesje wat door de hallen waait. Hij ademt diep in en uit en vangt een bijzonder geurrijk geurtje op in het briesje. De geur herkende Night als brand, of iets wat daar op lijkt. Night zucht, vast weer een leerling bij vuurmagie die te ver was gegaan... Daar zou meneer Savador blij mee zijn... Night grinnikt bij het envisioneren van Savador's reactie; oh die arme arme ziel. Night rolt zijn ogen in zijn kassen en sloft vervolgens de gang uit, zich afvragend waar hij zich nu dan mee bezig ging houden.

Omdat er naast strafwerk schrijven en naar bed gaan geen geweldig ander alternatief is, loopt Night uiteindelijk doelloos door de gangen heen. Hij passeert de kassen, het zwembad en de gymzaal, enkele klaslokalen, leegstaande kamers etc. Net wanneer Night zijn eigen onderneming saai begint te vinden, staat hij met zijn neus voor een soort apart trappenhuis; gescheiden van de rest van het gebouw. Night wist dat deze onder andere naar de hoofdmeester, aka mr Savador hemzelf, leidde, maar misschien viel er nog meer te ontdekken. Zonder twijfel loopt hij de trappen op die in een soort helix vorm kwamen. De trappen die blijven volgen en volgen dreigen Night bijna te veel te worden en tot het besluit van omdraaien te leiden, wanneer dan eindelijk de verlossing volgt van een verdieping.

Nieuwsgierig kijk Night het hoekje om, van links naar rechts, checkend of de kust veilig is. Bij het horen van plotse stemmen springt hij dan ook behendig een donker hoekje in, zichzelf plat leggend tegen de muur, zijn adem stokkend. Een lange man met een 'originele' look passeert hem met een klein opdondertje, een leerling wellicht? Night schuilt net zo lang tot de volledig uit zijn zicht zijn en haalt dan opgelucht adem. Na het stof van zijn kleding te hebben geklopt loopt hij verder, zijn gezicht in verschillende openstaande deuren duwend. De gang, voorzien van schemerend licht, is volledig bezet met dit soort vreemde, soms leegstaande, kamers. Jammer genoeg met helemaal niets daarin wat Night's aandacht mogelijk zou kunnen trekken; saai.

Wederom staat Night op het punt van opgeven wanneer hij langs een reeks gesloten, en dan plots een half open deur loopt. Het feit dat de deur half open staat is praktisch een uitnodiging voor Night om naar binnen te kijken. Wat hij aantreft, in perfect helder maar sfeervol licht, is een donkere vleugel. Een glimlach verschijnt op Night's gezicht terwijl zijn vingers al beginnen te tintelen. Zonder ook maar een enkele gedachte dat hij zonder pardon bij iemand naar binnen loopt wat niet juist is, loopt hij haastig de kamer binnen. ''Jackpot.'' Fluistert Night met een tevreden grimas. Zijn vingertoppen strelen intussen al over het koele ivoor, de vleugel vanaf elke hoek bewonderend. 'Wie had ooit gedacht dat een plaatje zoals jij hier zou schuilen?'' vraagt hij de vleugel met een vertederde glimlach. Vanuit zijn ooghoek merkt hij plots beweging op, niet afkomstig vanuit de kamer op ooghoogte, maar vanaf het plafond. Het had iets vreemd, iets magisch zou je kunnen zeggen, het plafond was glimmerig en gaf Night al met al een onaangenaam gevoel... Alsof het zomaar neer zou kunnen komen. Met zijn snoet op het plafond gericht loopt hij de kamer door, zijn ogen zakkend bij het zien van een bureau vol met allerlei soorten papieren. Er is overigens maar een soort papier wat Night's aandacht trekt; notenbladen. Nieuwsgierig buigt hij zich over de bladen heen, een enkel tussen wijsvinger en duim oppakkend. Zijn ogen glijden over de compositie heen, die overduidelijk niet af blijkt te zijn. Met opgeheven hoofd staart hij er naar, 'OK, het was niet slecht', moest hij toegeven. Zonder pardon pakt hij het vel en rolt het op, het vervolgens onder zijn shirt stekend, waarna hij de rest van de kamer kort en bondig onderzoekt. Wie hier ook leefde of werkte, het kon geen normaal persoon zijn. Normale personen hier op Starshine kregen niet zoiets fancy's aangewezen tenslotte. Night's vingers strelen over verschillende artefacten waarna hij uiteindelijk weer vluchtig terugkeert naar de lonkende vleugel. ''Dag, schatje.'' zegt hij liefkozend.

Night neemt plaats achter het houten en ivoren monster, zijn vingers automatisch al in positie vliegend. Kort verstelt hij de pianokruk die voor hem veel te laag stond, vast grote eigenaar beseft hij zich bitter. Wie het ook was, hij was intens jaloers en dat maakte het persoon een vijand. Even twijfelt hij, nadenkend wat hij zou spelen maar al gauw vliegen zijn vingers over het ivoor. Zoals gewoonlijk maakt hij geen gebruik van het pedaal, een kenmerk van zijn spelen. Nee, hij wilde iedere noot individueel horen, stuk voor stuk. Zijn gezicht gaat op in de melodie die hij speelt; Rachmaninoff's Piano concerto #2, de eerste beweging. Hij ging op in zijn spelen, van pianissimo naar mezzoforte en forte alles kwam erbij kijken. Wanneer hij de eerste beweging uit gespeeld heeft en daarbij dus ongeveer 11 minuten later, rust hij zijn vingers kort. Licht nieuwsgierig geworden staat hij op en pakt hij nog een van de notenbladen van het bureau (die onder zijn shirt gespaard latend), deze op de vleugel leggend. Kort fronst Night zijn voorhoofd terwijl hij de muziek probeert te interpreteren waarna hij begint te spelen, vloeiend en niet altijd geheel zonder fouten maar grotendeels goed en zelfverzekerd. Zo passeren de minuten, een voor een, terwijl hij zich niet lijkt te beseffen dat hij niet alleen een dief is maar ook aan breaking and entering heeft gedaan.

---

words; 1044 | notes; WIEH <3