Alsof er in de buurt een grote uitverkoop aan energydrank gaande was, zorgde het warmere weer in combinatie met de langere daglengtes voor steeds meer en meer energie bij de jongeren. En dat het op zijn zenuwen werkte was nog maar zacht uitgedrukt. Zeker de afgelopen dagen was het moeilijk de neiging tot het wurgen van sommige stoorzenders te onderdrukken. De vele hoofdpijnen die hem al hadden gemarteld, samen met koude rillingen (die hij normaal gesproken zelfs nooit in de winter had), waren voor hem een duidelijk teken dat zijn weerstand achteruit was gegaan en dat hij de komende dagen met een zieke kop zou zitten. Logisch dat hij daar niet op zat te wachten. Laat staan al die herrieschoppers, maar om als een verstandig persoon het wat rustiger aan te doen en onder de lakens te kruipen, kwam niet in hem op. Ervaring had hem al geleerd dat het geen spat zou veranderen, dus waarom zou hij? Nee, in plaats daarvan zonderde hij zich af van het kasteel en bezocht de waterval voor wat training, zowel op het magische gebied als met het zwaard. Het was tenslotte ook een goede tijd terug dat voor het laatst ook maar iets wat op een wapen leek had aangeraakt, dus hij kon wel wat oefening gebruiken. Hij had wel een wapen in zijn bezit en meende dat het Raziaanse zwaard ergens in de Kamer der Wateren slingerde, maar waar precies was de grote vraag. Waarschijnlijk onder al die stapels zooi dat hij zonder pardon in een hoek had gedumpt, maar de kans bestond ook nog dat hij het was vergeten en het ergens op Cassia stof lag te vangen. Het maakte hem eerlijk gezegd weinig uit. Tenslotte gaf hij de voorkeur zijn wapens van ijs te maken, waardoor hij in ieder geval niet met de scherpe voorwerpen hoefde te slepen en aangezien hij goed was in dingen verliezen, hoefde hij zich daar ook geen zorgen om te maken. Daarbij kwam dat hij elk mogelijk wapen binnen handbereik had. Al met al zaten er natuurlijk ook een aantal nadelen aan, maar dat was met vrijwel alles zo.
Een aantal keren werd hij noodgedwongen een lange pauze te nemen als gevolg van een flinke hoestbui. Een die zoals gebruikelijk bestond uit het ophoesten van bloed. Voor hem deed het echter al lang geen alarmbellen meer rinkelen. Hij zat er nu al zeker 400 jaar aan vast een keer op keer bleek er achteraf helemaal niets aan de hand te zijn. Hoe het kon? Hij had geen flauw idee. Zelfs doctoren wisten er geen raad mee en konden er niet eens een naamkaartje aan hangen. Een uniek geval, noemde ze het. De oorzaak? Hij had zo zijn theorieën, maar kon deze met geen mogelijkheid bevestigen. Hij had de middelen niet, nog de herinneringen. Die waren grotendeels te vaag geworden en in elkaar overgelopen. Dat was dan weer het nadeel van lang leven; na een bepaalde tijd voegde sommige herinneringen zich samen om een nieuw, half realistisch beeld te creëren. Eentje waar je niet meer op kon vertrouwen en in feiten niets meer dan zeer overtuigende leugen was, gemaakt door niemand anders dan jijzelf.
Hyōka nam plaats tegen een circa twee meter dikke boom nadat de zoveelste hoestbui over hem heen was gespoeld. Zijn sneeuwuil Khione had hem ondertussen ook al een bezoekje gebracht. Bijna of ze wilde zeggen dat het tijd was om terug te keren naar het kasteel (of omdat Nayala ieder moment wakker kon worden en ze niet alleen met die stuiterbal wilde zijn). Misschien had ze gelijk. Misschien werd het maar eens tijd voor vandaag te stoppen en wat rust te pakken. De zon kroop al steeds dichter en dichter bij de horizon en hij zat niet te wachten op de wezens uit het duistere bos die de intentie hadden hier hun dorst te lessen. Hij gaf Khione een vlugge krabbel over haar kop en hees zichzelf op zijn benen, maar nog voor hij een stap richting het kasteel kon zetten, trok iets aan de rand van zijn bewustzijn zijn aandacht. Iets dat dichterbij was dan hij voor lief had. Met het idee dat het mogelijk een roofdier uit het duistere woud was, creëerde hij is simpel mes van blauw ijs. Een enkele knik van zijn hoofd naar rechts en de uil vloog die richting op. Een luide kreet verliet haar snavel om alle aandacht naar haar toe te lokken, terwijl Hyōka zelf aan de andere kant van de boom tevoorschijn kwam en het vlijmscherpe wapen wierp. In een mum van tijd vloog het door de lucht en trof een boom vlak naast het hoofd van het wezen. Echter waren er nog geen vijf seconden verstreken of hij realiseerde zich dat het wezen eigenlijk een persoon was geweest.  ”Die zag ik niet aankomen..,” zei hij meer tegen zichzelf dan de leerling voor hem. Nu maar goed dat hij nooit met de intentie had gegooid iets te verwonden. Of doden als het daarop aankwam.

Het was jammer dat hij niet kon terugdraaien wat was gebeurd. Dat zou hem heel wat problemen en hoofdpijn besparen, zowel in de toekomst als het verleden, maar als hij hier werkelijk toe in staat zou zijn, zou hij al lang niet meer hebben geleefd. Dan had hij er wel voor gezorgd dat hij niet het eeuwige leven had verkregen, misschien zelfs niet eens een verlengd leven. Vele zouden hem hiervoor zeker raar aankijken, hem niet begrijpen, want wat was er nou prachtiger dan nooit te hoeven sterven door ouderdom? Hyōka hoefde geen moeite te doen om hier antwoord op te geven, ondanks dat het inderdaad zo zijn voordelen had. En een van die voordelen kon hij nu mooi gebruiken, hoewel hij de reactie van de jonge dame in de eerste instantie niet had verwacht. Ze greep het ijzige handvat van het mes stevig vast en trok het wapen uit de stam van de boom. Met een ruk draaide ze zich woest naar hem om en nam vervolgens enkele dreigende stappen in zijn richting. Woede had hij verwacht, woede en schrik, maar het was de blik die ze in haar ogen had dat hij niet zag aankomen. Het paste niet bij een tiener die nog altijd op school zat, of ze nou haar best deed of niet. Het paste niet bij iemand die een zorgeloos leventje leidde en een prettig verleden achter de rug had, eerder het tegenover gestelde daarvan. De frons op zijn gezicht werd ietwat dieper, maar over het algemeen bleef hij kalm, hoewel de meter tussen hem en haar net iets te dichtbij was voor zijn smaak. Achteruit deinzen deed hij echter niet. ”Wat had je wel zien aankomen dan?” siste ze boven het gebulder van de waterval uit, haar stem nijdig. Hij kon zijn volgende woorden voorzichtig kiezen en hopen dat ze wat zou kalmeren, dat ze het koude mes los zou laten, maar natuurlijk was dat niet zijn manier van doen. En hij zou het nooit leren ook. ”Geen idee. Een groot, zwart harig monster misschien?” reageerde hij met een rol van zijn ogen, zijn woorden gevuld met sarcasme. Het was misschien niet wat hij had gedacht aan te zien komen (niet precies in ieder geval), maar in grove lijnen klopte het wel. Want welke leerling besloot dan ook zo dicht bij het duistere bos te komen terwijl de zon op het punt stond ieder moment te verdwijnen? Nee wacht- geef daar maar geen antwoord op... Hij kon zelf genoeg redenen bedenken waarom iemand - of hijzelf - dat zou doen.
Hyōka liet zijn blauwgroene ogen kort vallen op het mes van ijs dat nog altijd in de hand van de leerling zat vast geklemd. De meeste zouden een voorwerp zo koud tegen deze tijd al lang hebben losgelaten - in ieder geval wel als hun vingers hun lief waren, maar schijnbaar registreerde de kou niet bij de jonge dame. ”Drop the knife,” sprak hij met een ijzige toon, later pas doorhebbend dit in de Shadraanse taal te hebben bevolen.


OOC: Excuses voor de lange wacht ^^'7

Hij had slechts een fractie van een seconde om te reageren. Te weinig tijd. Geen ruimte om bewuste beslissingen te maken en geen ruimte om te komen met een plan van aanpak. Het was meteen reageren of nooit weer. Onbewust had zijn sarcastische reactie van eerder ervoor gezorgd dat hij minder op zijn hoede raakte. Slordig. Meer was er niet van te zeggen. Het was die slordigheid die je de das omdeed in een confrontatie als deze, laat staan midden in het strijdveld. Haast iedere leraar die hij ooit had gekend, had dit vroeger of later wel aangekaart. Meer dan eens zelfs. Wees op je hoede en sla toe zonder te aarzelen. Dat waren slechts twee van vele principes die door de jaren heen in zijn hoofd waren gestampt en hij meerdere malen al in de praktijk had gebracht. En aarzeling was zeker niet iets wat hij kon bekennen in de ogen van de jonge vrouw, toen ze eenmaal het mes naar zijn hoofd slingerde. Haar precisie was dodelijk. Het enige wat hem nu nog kon redden waren zijn reflexen, reflexen die met jarenlange ervaring op het strijdveld kwamen en meestal je leven redde. Dit was voor hem weer een van die momenten. Op een haar na ontweek hij het vlijmscherpe wapen dat anders tussen zijn ogen was beland. Een zachte ruis van wind was hoorbaar toen het ijzige mes voorbij vloog en een nieuwe boom koos ergens ver achter hem, om zich daar vervolgens diep in te boren. Verrast of geschrokken was hij echter niet. De emoties waren ondertussen al ver aan de kant geschoven tegen de tijd dat hij het wapen had ontweken en over ging tot de aanval, de blik in zijn turquoise ogen kil. Het gebeurde haast instinctmatig en met de intentie de jonge vrouw geen ruimte te geven voor eventueel magie gebruik, voor eventuele trucjes die hem weer in de zelfde situatie gooide. Voor een snelle tegenaanval kende hij tig spreuken die niet afhankelijk waren van een open waterbron, maar zonder erbij na te denken had hij al naar het eerste lichaam water gegrepen in de buurt: de waterval. Slechts een kleine portie ervan was genoeg om zijn doel mee te bereiken. Alles wat hij hoefde te doen, was een simpel en vlug handgebaar maken. Meer niet. En daarmee negeerde een deel van de kleurloze vloeistof zijn oorspronkelijke weg om door het luchtruim heen te schieten, regelrecht naar diegene die Hyōka als doelwit had gekozen. Zonder enige aarzeling en zonder enig teken vroegtijdig tot een halt te komen, met de intentie de jonge vrouw vol in haar zijde te raken en van haar voeten te werpen. Ergens in zijn achterhoofd spookte de mogelijkheid dat ze de aanval ontweek, maar ditmaal had hij zijn volle aandacht erbij en was hij zeker dat wat ze ook probeerde, het niet zo plots zou komen als dat geworpen mes.

Hij moest het toegeven, haar vastberadenheid was bewonderenswaardig, evenals haar concentratie. Het was haast onmisbaar in haar twee helblauwe ogen die strak en observerend op hem lagen, een hint van rauwe woede op de achtergrond. Het was alleen jammer dat ze het subtiele handgebaar voor zijn aanval over het hoofd had gezien toen hij zijn rug rechtte, het zelfgemaakte ijzige wapen nog geen tel geleden ontweken, waardoor het nu onschuldig uit een boom stak. Anders dan normaal, was het enige wat hij dit maal deed niets meer dan toekijken hoe zijn aanval doelwit trof en de jonge vrouw van haar voeten worp. Het was makkelijk om nu met een tweede aanval te volgen zodat ze geen tijd had zichzelf te herstellen, maar gezien het meer een instinctmatige reactie ter zelfverdediging was geweest, achtte hij het niet nodig de doorweekte meid nog een opdonder te geven. Althans niet tot ze hem er een reden toe gaf. Daarom bleef hij staan waar hij stond en wachtte af, terwijl ze zich hoestend bij elkaar raapte en overeind krabbelde. Als ze slim was zou ze het hierbij laten, maar de vurige blik die hij terugvond in haar ogen vertelde een heel ander verhaal. Mooi niet dat ze het hierbij zou laten. En daarmee moest hij, nogmaals, toegeven dat haar vastberadenheid bewonderenswaardig was, maar op het moment werkte het behoorlijk op zijn zenuwen. Hij fronste zijn witte wenkbrauwen ietwat in irritatie. Een goede hoeveelheid doorzettingsvermogen was altijd handig om te hebben, maar men moest ook weten wanneer het genoeg was geweest. Door haar woede scheen ze echter niet door te hebben dat dit zo’n moment was.
Hij zette een stap naar voren, alleen maar om meteen weer gestopt te worden door haar woorden; ”Dus je gooit eerst een mes naar mijn hoofd en slaat me dan bijna bewusteloos met water...” Nu hij er zo over nadacht had hij inderdaad beter stenen kunnen gebruiken. Als het goed was zou ze dan voorlopig niet meer overeind komen en kon ze vervolgens ook geen ‘uitdaging’ accepteren. Maar nee, dat was niet zijn 'keus' van aanpak geweest, waardoor de jonge vrouw nu stond te overwegen wat haar volgende handeling zou zijn. Hyōka had op dat moment moeten ingrijpen, maar nog voor hij een spier kon verroeren, verscheen er uit het niets een oogverblindend licht. Te fel om er direct naar te kijken, wendde hij zich meteen af en kneep zijn blauwgroene ogen stijf dicht. Hij vloekte binnensmonds toen hij zijn ogen weer opende, maar alles wat hij zag was niets meer dan een grote, geel-oranje vlek was die hem het zicht ontnam. Zwerend dat het niet beter kon, had het felle licht het ook nog eens voor elkaar gekregen zijn eerdere hoofdpijn weer naar het oppervlak te sleuren. Hij gunde zichzelf echter niet de luxe om er zielig over te gaan doen en vertrouwde haast automatisch op zijn andere zintuigen om te achterhalen waar het vervloekte kind was. Concentreren was jammer genoeg een hele opgave geworden en ondanks dat hij haar locatie wist te achterhalen, deed hij net te laat een poging haar aanval te ontwijken. Toch wist hij nog net ver genoeg uit de weg te gaan om alleen een flinke klap tegen de schouder te krijgen, maar het was nog altijd genoeg geweest om hem uit balans te brengen.
Al was het een seconden van te voren geweest, hij had geweten dat ze hem zou raken. Hij had het geweten, maar hij schrok toch. En het was zichtbaar op zijn gezicht ook, toen hij zich zo snel als mogelijk probeerde te herstellen van de klap. Half struikelend zette hij twee passen achteruit en greep naar zijn schouder, terwijl hij zich in de richting van de jonge vrouw wende en zonder er ook maar voor een moment bij stil te staan, deed waar hij het best in was: dingen bevriezen. En laat nu net haar kleding drijfnat zijn, maar het gras onder zijn voeten kreeg echter toch het meest te voortduren.
Nogmaals zette Hyōka een stap in de andere richting, proberend de gele vlek in zijn gezichtsveld volledig terug te dringen en de schrik van zijn gezicht te vegen. Het kostte hem echter meer tijd dan hij zou willen toegeven, maar met een laatste keer slikken wist hij zichzelf genoeg te kalmeren om te kunnen spreken, zijn schrik langzaam maar zeker vervangen door woede. ”Oké, dat mes was mijn schuld. Excuses daarvoor,” spuugde hij het op een na laatste woord alsof het bijzonder slecht had gesmaakt. ”Dat is nog geen reden het tussen mijn ogen te planten als ik zeg het te laten vallen.” Een zucht volgde een paar tellen later toen hij zijn schouder weer eenmaal losliet en zijn woede een stuk terugdrong, hopend dat daarmee de hoofdpijn ook een heel eind zou verdwijnen. Jammer genoeg leek dat niet te werken. Hij legde zijn ogen weer op haar. ”Het was het Shadraans of niet?” vroeg hij haar vanuit het niets, zijn stemgebruik een heel stuk kalmer dan voorheen.


OOC: Took me way too long, but I hope it was worth the wait ;-;
& excuses als ik iets verkeerd heb geïnterpreteerd~