_{Ze probeerde haar concentratie erbij te houden, maar het wilde niet lukken bij de brunette. De leraar stond voor het bord en schreef een van de zoveelste aantekeningen op, over iets wat haar weinig kon uitmaken op het moment. Haar blik gleed uiteindelijk van het bord en de leraar naar buiten, waar de zon straalde en het zomerse weer duidelijk in zijn werking was. Hoe kon ze zich nu nog concentreren, dat allemaal terwijl het buiten perfect weer was om haar vuurmagie misschien weer aan de praat te krijgen? Ze had immers nog maar een paar maanden de tijd om het zover te krijgen, anders zou ze het tijdens de kou van de herfst moeten doen en als haar innerlijke vlam echt was afgezwakt, zou ze het betwijfelen dat het zou oplaaien wanneer het koud was. Ze moest zichzelf aansterken, maar vinden hoe was een probleem. Toen de leraar iets vroeg aan haar keek ze op, haar wenkbrauwen rezen omhoog en ze keek hem aan alsof ze nadacht over zijn antwoord - maar ze had zijn vraag niet eens gehoord. De bel was gelukkig haar redding voor de dag en met een glimlach stond ze net zoals de rest op om haar boeken in te pakken en verdween ze als een van de eersten door het gat van de deur. Weg uit het klaslokaal, tijd makend voor weer een dag middag vol frustratie - hoogstwaarschijnlijk.
Ze had op het grasveld gestaan, dichtbij de kassen de 'geheime tuin', toen ze de geluiden vanuit de geheime tuin had gehoord. Het klonk als gitaarspel, maar niet zomaar gitaarspel. Ze kon de passie erin voelen en alsof het magie was werd ze ernaartoe getrokken als een magneet. Een jongeman had zich daar neergezet, ze herkende hem als de gast waarmee ze de bamboestokken had leren maken bij master Norwood. een glimlachje verscheen op haar gezicht, maar ze besloot nog niks te zeggen en liet hem zijn spel afmaken. Het was mooi en het was ergens al heel wat om haar aandacht zo te trekken door enkel wat gitaarspel. Normaliter boeide het haar eigenlijk weinig, ze was niet zo'n meisje dat daardoor werd aangetrokken. Muziek had nooit een grote rol in haar leven gespeeld. Met armen over elkaar en haar tast naast haar voeten leunde ze tegen een van de bomen aan, terwijl ze rustig meeluisterde naar zijn gitaarspel. Toen het langzaam aan een einde kwam brak haar stem de stilte. "Zelf geschreven?" Vroeg ze en voor eens toverde ze een glimlach op haar gezicht terwijl ze naar de zwartharige jongeman keek. Haar blik volgde kort het beeld voor hem, de grafsteen die daar stond en hoe hij klaarblijkelijk het voor degene die daar lag had gespeeld. Een persoon die hem duidelijk dierbaar was geweest.}

_{Het gebeurde niet vaak dat de brunette ook daadwerkelijk iets mooi vond of naar iets werd toegetrokken als een magneet, maar ze had nog nooit iemand zo goed gitaar horen spelen in haar hele leven, misschien ook wel omdat ze nooit echt veel geluisterd had naar gitaarspel of iets anders in de richting van muziek. Het was nooit haar favoriete bezigheid geweest, al kon de ze ook niet bepaald zeggen wat wel haar favoriete bezigheid was. Haar hele leven was misschien naar de knoppen gegaan vanaf het moment dat haar jeugd werd verpest op zesjarige leeftijd toen haar vader van haar af werd genomen. De enige familie die ze nog had, haar moeder had ze al verloren toen ze veel jonger was en van haar kon ze zich ook vrij weinig herinneren. Men had altijd gezegd dat ze was omgekomen in een auto-ongeluk, maar Ziva kon zich daar niks van herinneren. De jongen had zijn spel afgemaakt en nadat ze haar woorden had uitgesproken had hij zich naar haar toegedraaid. Haar blik gleed naar de grafsteen toen hij erover begon, hoe die persoon speciaal voor hem was geweest en haarzelf van het leven had beroofd. Ze wist hoe het voelde om iemand dierbaar kwijt te raken, alsof iemand er zijn levensdoel van maakte om iedere dag alle lucht uit je longen te slaan wanneer je gedachten het onderwerp weer aankaarten. Iets waar ze waarschijnlijk nooit meer vanaf zou komen. Een persoon die je achter moet laten om een of andere domme reden, zoals ook de jongen die had. Ze had zichzelf van het leven beroofd en aan zijn blik te zien betekende het meisje heel veel voor haar, of had ze in ieder geval een grote rol in zijn leven gespeeld.
”Dat is heel lief van je om te doen, ik durf te wedden dat ze het heel leuk heeft gevonden.” Besloot ze uiteindelijk op hem te reageren, haar ogen gleden kort even naar de grafsteen. Ze vroeg zich af van wie het was en welke relatie de persoon voor hem met haar had. Misschien een zus, misschien een beste vriend, wie weet zelfs meer dan gewoon vrienden. De jongen stelde zich voor als Zackary Acciaio, maar hij wilde liever gewoon Zack genoemd worden. ”Leuk je te leren kennen dan, Zack.” Ze had hem al eerder gezien bij de bamboekrijgers les, al was ze te laat gekomen om zijn naam echt op te merken. Misschien had de leraar de naam zo af en toe gezegd, maar het was niet bepaald bij haar blijven steken. Ze was teveel met haarzelf bezig geweest, want een beetje afleiding had ze nodig gehad die dag. Al had ze Zack wel opgemerkt die dag, op de een of andere manier had ze een veel ander voorgevoel bij hem dan wat ze meestal bij mensen had. Ziva was over het algemeen namelijk vrij slecht van vertrouwen bij andere personen, vooral vreemdelingen, en meestal liet ze anderen niet snel binnen, bang om ze dan weer te verliezen zoals ze iedereen in haar leven had moeten achterlaten. Maar Zack had haar een ander gevoel gegeven, alsof hij wel te vertrouwen was – desondanks zijn grootte had hij er namelijk zo’n warme uitstraling op zijn gezicht staan dat ze niet veel anders kon doen dan zich door hem aangetrokken te voelen. Toch was ze nog schuchter, ze kende de jongen niet en ze wilde hem niet te snel vertrouwen, het zat in haar natuur om mensen over het algemeen nooit echt te vertrouwen. ”Je hebt mijn naam vast wel gehoord, niet waar?” Ze kon zichzelf gemakkelijk voorstellen, maar hij had erbij gestaan toen ze zich had gemeld bij de leraar, no way dat hij haar naam zomaar had vergeten. ”Ik vond het heel mooi,” antwoordde ze op zijn vraag en voor eens was het de waarheid. ”En dan mag je trots zijn, want ik ben niet zo geïnteresseerd in muziek dingen, maar dit trok toch wel echt mijn aandacht.” Ze grinnikte zachtjes.}

_{Voor een moment onderbrak ze het oogcontact met de jongeman voor haar, om haar kijkers even over het gebied te laten glijden. De geheime tuin, ze vroeg zich af hoe ze er überhaupt de eerste keer binnen was gekomen. Het was haar gewoon gelukt, als een soort instinct dat haar lichaam en beslissingen had overgenomen en haar hierheen had gebracht. Het bracht weliswaar een glimlach op haar gezicht toen ze een van de exotische dieren door de planten zag lopen, een onschuldig klein diertje dat waarschijnlijk alleen maar planten en dergelijke at. Voor de rest was het de sterke aanwezigheid van de geur van bloeiende bloemen hetgeen die haar reukorganen overvielen, al moest ze toegeven het helemaal niet erg te vinden. Het was een aangename geur. Ze trok een wenkbrauw op toen hij haar naam zei, maar al snel verscheen er een kleine – weliswaar gemeende – glimlach op haar gezicht, wat niets minder kon betekenen dat hij het goed had. Haar naam was namelijk inderdaad Ziva, Ziva Thorne. Ze was trots op haar naam, het paste bij haar en had ervoor gezorgd dat ze een nieuw hoofdstuk van haar leven kon inslaan zonder dat ze er verder problemen mee had gehad. Haar echte naam had haar leven waarschijnlijk enorm belemmerd, dingen verpest die ze anders niet had kunnen doen. Er stond namelijk een stempel op haar echte naam, de stempel van de slechte reputatie van haar vader, ook al was die onterecht. ”Ziva Thorne, ja dat klopt.” Ze glimlachte naar de jongeman terwijl ze op een bankje dat naast haar had gestaan ging zitten en haar benen over elkaar heen kruiste.
Plots leek hij interesse te tonen in waarom ze naar hier was gekomen en eigenlijk wist ze het zelf ook niet. Ze had immers ook gewoon in de ruïnes kunnen gaan trainen vandaag, geen kip die haar daar had kunnen vinden – maar naar haar weten lag het misschien wat te dichtbij de gebieden waar de meeste kinderen nu wat rust en verkoeling zochten. In het meer of op het grasveld namelijk, deze tuin was zo goed als afgesloten en misschien had het haar daarom naar hier gebracht. Lichtjes haalde ze haar schouders op, dat ze haar vuurmagie probeerde terug te krijgen ging ze hem natuurlijk niet vertellen. Het liefst had ze het aan niemand verteld, totdat iemand er uiteindelijk toch was achter gekomen, helaas. ”Ik kwam hierheen voor wat rust, het is me een beetje te druk op de grasvelden en bij het meer.” En dat was het ook, verschrikkelijk druk zelfs. De meesten waren nu klaar met de lessen en gingen in plaats van hun huiswerk te maken met dit soort weer naar buiten, om lekker rond te hangen met hun vrienden. Vrienden die zij niet had, al boeide het haar vrij weinig. Ze had geen vrienden nodig om door deze school heen te komen, zodra ze hier weg kon zou ze naar Nova of naar Razen gaan – wie weet zelfs naar Shadra zodra ze zich daar sterk genoeg voor voelde. Om op de eerste plaats dan de mensen te gaan zoeken die haar vader dit alles hadden aangedaan en wraak op ze te nemen, wie het waren of waar ze die personen kon vinden wist ze niet – maar ze zou er wel achter komen. Zo moeilijk moest het toch niet zijn om belangrijke zakenmensen te vinden in Shadra? ”Ik neem aan dat jouw reden dat je hierheen bent gekomen het liedje was?” Ze liet even een korte blik op het graf vallen. ”Het spijt me trouwens, van wat er gebeurd is.” Doelend op het graf natuurlijk, het meisje dat daaronder ergens in de grond lag en zichzelf een tijd terug van het leven had beroofd. Het zou vast zwaar voor hem zijn geweest, net zoals het zwaar voor haar was geweest en nog steeds is toen ze haar vader verloor.
”Schrijf je vaak muziek?” Ze wilde meer weten over deze jongen en op de een of andere manier was ze benieuwd naar zijn muziek en wat hij wel niet allemaal met een gitaar kon. Wie weet speelde hij wel meer instrumenten of kon hij zingen, het zou haar ergens niet verbazen. Zelf was ze niet zo muzikaal, natuurlijk kon ze dansen – ze kwam immers van Razen af, een planeet die bekend stond om hun danskunsten – maar het was meer dat ze geen instrument speelde noch ooit geleerd had er een te spelen. Misschien zou ze het hebben gedaan als haar vader er nog steeds was geweest, iets zoals een piano, maar helaas was daar een stokje voor gestoken toen ze nog jong was. Nee, haar interesse lag voornamelijk bij haar eigen magie en dat was juist hetgeen waarom ze zich zo gefrustreerd voelde. Haar vuurmagie was haar dierbaar, bijna haar alles zelfs – een van de enige dingen die ze nog van haar ouders over had – en nu was het weg en kon ze het alweer een paar maanden niet terugkrijgen. Misschien moest ze binnenkort toch gewoon hulp inschakelen, hoe erg het haar trots ook de grond in zou duwen. Dit kon ze waarschijnlijk niet alleen oplossen.}

_{Al snel gleed haar blik af naar het graf dat zich bij de jongen in de buurt bevond. Ze snapte precies waar hij mee inzat en het feit dat het graf gewoon op het terrein van de school stond, zorgde er natuurlijk nog meer voor dat hij zich verplicht voelde om naar haar toe te gaan – want hij kon het en dat wist hij maar al te goed. Het was heel makkelijk om hierheen te gaan, zodra je natuurlijk wist hoe je door dat doolhof heen moest om in deze tuin te komen, maar ze wist dat loslaten het beste was. Al kon ze dat zelf ook niet bij haar vader, ze kon het immers nog steeds niet verkroppen hoe dingen waren verlopen. Ze had haar vader zelfs niet eens meer gezien nadat hij was opgepakt, men had haar doen geloven dat hij echt een leugenaar was, een crimineel. Het had haar hele leven verpest, die leugenachtige mensen die zich zo in haar hersenen hadden gekronkeld dat ze niets anders kon dan gewoon maar geloven in wat ze zeiden. Allemaal leugens, leugens van Shadranen die ze nu tot op de dag van vandaag nog steeds enorm verachtte, alsof het allemaal hun schuld was en iedere Shadraan toch hetzelfde was. Zachtjes knikte ze om zijn woorden, want ze wist precies hoe het was. Helaas voor haar had ze erover heen moeten gaan, want er was niet echt een manier om terug te gaan naar Razen en naar zijn graf. Niemand zou het toelaten. ”Ik begrijp je gevoel precies, maar je moet het maar zo zien, ik denk dat ze graag had gewild dat je verder ging met je leven.” En daarin bevond zich inderdaad een kern van waarheid, hij moest leren verder te gaan met zijn leven want in het verleden blijven hangen was nooit goed. Het brak je, over en over. Zoals het ook bij haar deed.
In tegenstelling tot veel mensen gaf de jongen haar een redelijk rustig gevoel, hij bleef vriendelijk tegen haar en gaf haar geen reden om een sarcastische opmerking over hem te maken of hem te kwetsen. Iets wat ze normaliter wel deed, voornamelijk om mensen weg te duwen van haarzelf, zichzelf te beschermen tegen de leugenachtige mensen die haar vertrouwen vroeger geschaad hadden. Helaas voor haar had het haar zover pijn gedaan dat ze niemand meer durfde te vertrouwen, althans, niet snel in ieder geval. Je moest geduld en veel tijd erin willen steken, wilde je Ziva Thorne als een vriend hebben. Want meestal schrok ze mensen af door haar opmerkingen, die dan weer het effect hadden dat mensen niet meer met haar om wilden gaan, of in ieder geval haar niet konden zien als een vriendin of iemand die ze wilden vertrouwen. ”Ik vind het al heel wat hoor,” zachtjes glimlachte ze naar de zwartharige jongeman. Zelf zou ze nooit zover kunnen komen immers, ze bespeelde geen instrument maar zou ook bij god niet weten hoe ze een muziekstuk zou moeten schrijven. Laat staan het daarna ook nog eens te kunnen spelen en dat het ook nog eens goed klonk zoals het stuk dat hij daarstraks nog had gespeeld voor het graf en de persoon waarvan daar ergens onderin de grond de stoffelijke resten van lagen, voor hoever daar nog iets van over was natuurlijk. ”Zelf bespeel ik geen instrument, laat staan dat ik een muziekstuk kan schrijven. Ik heb er nooit echt tijd voor gehad, really.” Ze haalde haar schouders wat op, muziek spelen zou waarschijnlijk ook niet voor haar weggelegd zijn. Ze zou het geduld er vast niet voor hebben om zoiets te kunnen doen.
Ze liet haar kijkers voor een moment over de jongen heen glijden, er was iets aan hem, ze had hem al eens eerder ontmoet – nog voordat ze hem bij de bamboestokken les had gezien en nog voordat ze hem in alle andere lessen had gezien. Ja, ze herkende hem ergens van. Lichtjes verbaasd liet ze haar kijkers weer omhoog glijden naar zijn ogen, hem vragend aankijkend. ”Kan het zijn dat je al eerder heb gezien? Eh, nog voor die bamboe les?” Waarschijnlijk had ze het zich gewoon verbeeld, maar de jongen kwam haar redelijk bekend voor. Rustig liet ze zijn blik op zijn gitaar vallen, zijn bewegende hand volgende. Het zag ernaar uit dat het een gewoonte was geworden van de jongen, dat hij zich fijn voelde met de gitaar in zijn handen. Iets wat je wel vaker kon zien bij van die echte muzikanten en daaruit nam ze de conclusie dat hij waarschijnlijk al heel lang gitaar speelde.}

Zack had veel vrije tijd gehad toen hij werd geadopteerd, daardoor kon hij nu zo goed gitaar spelen. Misschien ook wel deels dankzij Angeal die hem zijn gitaar had gegeven en daardoor hem een hobby gegund. Het was een hele eer dat Zack Angeals gitaar mocht hebben en deze had hij nog altijd en hij had er net zelfs nog op gespeeld. Misschien ging dit hem wel werkelijk helpen met hoe hij zich voelde en er was een kans dat zijn gitaarspel hem uit die put zou halen. Hij wist zelf dat hij alles behalve vrolijk en gelukkig was, hij voelde hoe de brok in zijn keel langzaamaan weer begon op te spelen. Vervelend vond hij dit, deze emoties, hij wilde gewoon weer de oude zijn, die zorgeloos door het leven ging en geen enkele problemen ondervond. Maar dat was dus blijkbaar niet wat het leven voor hem in petto had, nee, nee. Het leven wilde per sé hem tegen de grond aanschoppen, in de hoop dat hij niet meer recht zou komen en één keer was dat bijna gelukt, een beslissing waarvan hij spijt had was toen genomen, maar hij leefde nog dus al bij al was het nog niet zo erg. Alleen het litteken op zijn bovenlichaam herinnerde hem aan die slechte beslissing van hem, maar fouten moesten gemaakt worden. Want nu maar paas realiseerde hij werkelijk dat ze het nooit waard zou geweest zijn om voor te sterven. Ze had een glimlach op haar gezicht gehad, Ziva en dat toen hij zijn lange vingers over de snaren had laten glijden. Zijn blauwe ogen hadden het opgemerkt en hij kon niet ontkennen dat ze mooi was met die glimlach op haar gezicht.

Toen ze de vraag had gesteld of ze elkaar kenden, waren zijn ogen kort geel geworden om dan kortaf en zonder emotie te zeggen dat hij haar had gezien bij het zwembad. Dat was letterlijk vlak na Rhine’s dood geweest. Dan had de andere kant van hem het roer in eigen handen gehad en had deze zijn haar kort geschoren en dat was dus eigenlijk het hele simpele verhaal over hoe zijn schouderlange haar nu maar vlak voor zijn ogen hing als alles niet alle kanten opstak. ”Aha, het zwembad dus? Was dat niet met die monsters die ons aanvielen?” Hij knikte sinds zijn andere kant had besloten de herinnering te tonen aan hem, te openbaren zeg maar. ”En dat stoort niet hoor,” was haar antwoord op de vraag of het haar stoorde. Zijn blauwe ogen op haar gericht terwijl hij elk detail van haar in zich opnam, het was vreemd over hoe hij dit nu allemaal compleet uit zichzelf aan het doen was, alsof ze een magneet was. Zack rukte zijn blik van haar af en hij beet kort even op zijn lip. Met zijn hand reikte hij naar zijn hoofd terwijl hij voelde hoe zijn andere kant er weer een warboel van aan het maken was. Zijn kaken klemde hij kort op elkaar terwijl hij zijn best deed die kant weg te duwen en dit lukte want hij kon weer zonder die barstende hoofdpijn opkijken en het gelach en de stemmen in zijn hoofd stopten. “Ik raad je zeker aan om hier eens rond te kijken, anders kunnen we samen lopen? Ik wil hier niet meer alleen zitten eigenlijk,” sprak hij terwijl hij opstond en naar haar keek, een hoopvolle blik naar haar gericht, zijn blauwe puppyogen haast smekend om een ja dat hij mee mocht.