Sleep untill the end of time||Zack

De regen stroomde met bakken uit de hemel. De toppen van de bomen lichtten af en toe op in de bliksemschichten die de lucht doorkliefden en de wind joeg over het bos heen. Het geluid van de donder weerkaatste over de open plek waar een figuurtje op blote voeten rende. De modder vloog haar om de oren en bespatte de gestreepte trui die ze aanhad. Tien jaar oud, maar nu al de lengte en lasten van een jonge puber. Het gescheld van een paar uur geleden galmde nog door haar hele lichaam. 'En nou ben ik het spuugzat! Wat denk je wel dat ik ben, ouwe toverkol!' 'Ravenna Cora Dai, nog één zo'n brutaal antwoord en je krijgt er van langs, begrepen?!' Witheet van woede hadden ze tegenover elkaar gestaan: de lange blonde man en het meisje met de zwarte haren dat misschien nog niet zo groot was als haar vader, maar er toch al behoorlijk dreigend uit zag. Op de achtergrond waren Olive en Benjamin gaan huilen. Miriël stond met een streng gezicht achter haar zoon en keek naar haar kleindochter, die zich nu als een boze feeks tegen haar vader keerde. 'Ik blijf geen minuut langer in dit stinkhol, denk je dat je me kunt opsluiten? Vuile hypocriet!' Olaf zag er slecht uit; mager en met diepe wallen onder zijn ogen. 'Ik tolereer te veel van je, jij ondankbaar stuk vreten! Elke week stiekeme uitstapjes naar die stronthut van je oom, is het niet? Rij je inmiddels ook al op die smerige motor van hem?!' Vanuit een hoek van de kamer had Ravenna's moeder een geschokte kreet geslaakt. 'Abraham is veel meer een vader voor me dan jij ooit bent geweest!' siste Ravenna. Dat was het laatste wat hij van haar had gezien, voor ze de deur uit was gerend.
Daar stond ze nu, drijfnat en trillend van woede, op blote voeten voor het huisje van haar oom. De deur ging open en een reusachtige gedaante torende dreigend in de opening. 'Wat mot dat smerige landlopers, dit is privé-bezit en ik wens geen...' Donderde de gedaante, maar hij viel stil zodra hij zijn nichtje zag staan. 'Raaf, wat mot dat daar in de kou?!' Hij loodste haar naar binnen en sloot meteen de deur achter haar. 'Laat me raden, je pa en jij ben weer es te ver tegen mekaar gegaan.' sprak hij, al lang op de hoogte van de kapsones van zijn zwagers familie. Hij bond Ravenna in een handdoek en droogde haar ruw af. 'Ja.' antwoordde ze stug. Tegen Abraham volhouden dat het niet haar schuld was, had nooit zin; hij kende haar te goed. Haar oom zuchtte even en ging toen op de grote stoel aan tafel zitten, met Ravenna op zijn schoot. 'Wat dacht je ervan als ik es met je ouwe lui ging praten. Dit is de vijfde keer in twee weken dat je hier aanklopt, ik vind dat je es een tijdje bij mij mot kommen wonen.' Ravenna zat tegen hem aan, met de handdoek om zich heen gewikkeld. 'Pap vind het nooit goed...' mompelde ze. 'Nee, en daarom praat ik ook eerst met je ma. Zij weet wat goed voor je is en ze ken je pa overhalen. Nee, nee, val me niet in de rede. Ze pakt de dingen anders aan; jij en je pa lijken gewoon te veel op elkaar en dus barsten jullie bij de eerste de beste gelegenheid los tegen mekaar.' Hij zag een nukkige uitdrukking op het gezicht van zijn nichtje en hij lachte even. 'En je weet dat ik gelijk heb, Raaf. Je lijkt misschien ontzettend veel op je ma, maar je heb dezelfde koppigheid as je pa. Dat ziet hij, snap je? Voor hij met je ma trouwde, hadden z'n ouwe lui allemaal plannen voor 'm, rijke familie snap je. Nou en toen ontmoette hij je ma en daar waren z'n ouwe lui helemaal niet blij mee. Maar zo is 'ie nou eenmaal, hij mot altijd tegen de draad in en jij ben net zo. Da's pijnlijk voor 'm, snap je?' Ze knikte langzaam. Zij was blijkbaar tactloos, net als haar vader overigens. Haar grootmoeder haatte haar moeder, hoewel ze het nooit uitsprak. Maar Ravenna had haar door; altijd maar haar vader opstoken om de jongens nou eens wat harder op te voeden, altijd haar moeder verwijten dat ze de meisjes te veel vrijheid gaf, dat ze nooit zouden leren hoe je je als meisje moest gedragen. Ze keek omhoog naar het vermoeide, maar vriendelijke gezicht van haar oom. 'Ik wil niet naar school, het zal net zoals de vorige keer gaan: iedereen zal me ontwijken.' 'Onzin meissie, als je er ooit een tegenkomt die echt wil, dan zal 'ie ook!' 'Ja, maar hoe herken ik diegene dan?' Abraham grinnikte. 'Je ma stelde precies dezelfde vraag op jou leeftijd, toen ik mijn Mariëlle net had ontmoet. Ik zei tegen d'r, ik zei: ''Simpel, ze doen er alles aan om je vriend te worden en ze geven het niet op, ook niet als je es een keer iets heel erg naars heb gezegd.'

De gordijnen voor het kleine raampje waaide loom heen en weer in de zachte zomerbries die naar binnen woei. Ravenna zat op het bed in het hospitaal en keek naar buiten. Ze probeerde de oude dame in de stoel tegenover haar te negeren, want wat er uit haar mond kwam, was een en al haat. 'Was dit soms weer een van je belachelijke pogingen voor een beetje extra aandacht? Heb je enig idee wat je je vader aandoet?!' Een zeventienjarige met lang zwart haar, in een witte pyjama en met twee dunne verbandjes om haar polsen gaf geen weerwoord. 'Ravenna Cora Dai, kijk me aan als ik tegen je spreek!' Woest draaide ze haar hoofd naar haar grootmoeder toe en bleef hij met een ijzige blik aanstaren. 'Ik geloof dat je dat net ook al zei. Ik ben misschien 'geestelijk in de war', maar niet doof, ouwe toverkol!' sneerde ze. 'De taal die je uitslaat bevalt me niet, jonge dame.' 'Oh nee? Dan moet je eens nagaan wat voor taal ik mijn gehele kindertijd van jou en pa heb moeten doorstaan!' 'Je vader werkt zich kapot om jou school te kunnen betalen en wat krijgt hij ervoor terug? Een briefje van je zus dat ze je met bloedende polsen naar een asiel hebben gesleept!' Ravenna lachte honend terwijl ze de laatste zin negeerde. 'Pa werkt om mijn school te betalen? Ben je dan eindelijk seniel aan het worden? Ik betaal het al vijf jaar lang zelf!' 'Ondankbaar wicht! Heb je dan helemaal geen gevoelens?!' Dat deed de deur dicht. Langzaam stond Ravenna op van het bed en keek haar grootmoeder met gebalde vuisten aan. 'Geen gevoelens, hè? Want ik had zo'n fantastisch voorbeeld. Toen ik op school arriveerde, mijden iedereen me als de pest!' Ze beende naar een kleine tafel dat achter haar bed stond en griste er een vel papier vanaf. 'Weet je wat dit is? Een brief voor de enige die het ooit wat heeft kunnen schelen, buiten mijn moeder, wat er met me gebeurde! Maar dat zal jou een worst wezen, zolang ik maar braaf me ga gedragen zoals jij altijd al hebt gewild!' Ze smeet het vel weer op de tafel neer en keek nu echt ziedend. Haar grootmoeder deed haar mond open om weer een verwijtende zin te maken, maar Ravenna viel haar in de rede. 'Je wilde me voorbereiden op de 'echte wereld'. Nou ik kan je vertellen, die heb ik zelf al ontdekt! Jij komt hierbinnen en denkt mij weer eens de les te kunnen lezen, zoals al zo vaak mislukt is. Mijn enige vriend gaat dood van ongerustheid omdat ik te bang ben om iets te zeggen wat hem nog banger zal maken! Zeg nou nog één keer, recht in mijn gezicht, dat ik nooit aan anderen denk!' Ze had niet doorgehad dat ze was gaan schreeuwen. Miriël was lijkbleek geworden en maakte een geluid dat meer op een kreet van schrik leek. Ze stond op, pakte haar jas van de stoel en liep zo snel als haar ouderdom het toeliet de kamer uit, een withete Ravenna achterlatend. Ze stampte naar de tafel terug en griste het papier weer ervan af. Voor het eerst wat ze tevreden geweest met het resultaat, maar nu ze er weer naar keek, kreeg ze weer de neiging om hem in tweeën te scheuren.

Zack,

Waarschijnlijk ga je inmiddels dood van ongerustheid, of misschien niet, ik heb echt geen idee. Ik schrijf dit toch, omdat ik vind, nee ik weet dat ik je een verklaring schuldig ben voor het feit dat ik zo plots was verdwenen. Herinner je je nog die dag in de grote zaal toen je me voor het eerst geknuffeld had? Ik vertelde je toen dat ik in een depressie zat en later, toen bij het meer dat het erger was geworden. Nou ja, het was ook een depressie, maar ik ben toch niet helemaal eerlijk geweest. Al een paar jaar voor ik jou ontmoette, werd er bij me geconstateerd dat ik psychisch niet helemaal in orde ben (geen idee hoe de dokter het noemde, je kent me: ik luister niet naar volwassenen...). Ongeveer een maand geleden heb ik geprobeerd een einde aan mijn leven te maken.
Ik weet niet hoe je je zal voelen als je dit leest, misschien boos of verdrietig, of misschien gewoon teleurgesteld. Ik weet het niet.
Jij was de enige die me ooit heeft zien staan, buiten een klein deel van mijn familie. Toen ik naar school kwam, dacht ik dat ik iedereen zou haten, en iedereen mij, tot ik jou ontmoette.
Laat ik meteen duidelijk maken, Puppyboy: jij bent het beste wat me in mijn hele leven is overkomen en ik heb geen seconde spijt gehad van onze ontmoeting in het bos en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je heb gedacht.
Het spijt me heel, heel erg dat je zo lang op uitleg hebt moeten wachten. Ik heb er geen excuus voor.
Hoe gaat het met je vriendin? Zijn jullie weer bij elkaar? Ik hoop voor je dat je gelukkig bent!

Heel veel liefs,

Ravenna.

Haar donkere ogen gleden nogmaals over de regels. Ze bekeek haar eigen woorden met afkeer terwijl ze weer voor het raam ging staan. Hoe kon ze Zack hiermee opzadelen? Beter dat hij haar vergat en gelukkig werd zonder haar in zijn leven, wie wilde dat eigenlijk?! Langzaam scheurde ze het papier in tweeën, in vieren, in achten, net zolang tot er niets meer te scheuren viel. Toen smeet ze de laatste snippers het raam uit.

Koud...ze had het koud...Raaf…? Ik… heb slecht gedroomd… mag ik bij jou komen liggen? Haar vingers strekten zich uit over het canvas van haar matras op zoek naar de warmte van een lichaam, anders dan het hare; langer, gespierder... Er was niemand, er was niks...
En als jij dan ten slotte zegt dat ik mag doodvallen, na alles wat ik voor jou heb gedaan en heb van proberen te beschermen. Bescherming. Ze had bescherming nodig. Tegen wat geweest was, tegen wat komen ging, tegen haarzelf. I wish you never came back. Langzaam opende ze haar ogen. Ze lag opgekruld op haar zij, met één hand uitgestrekt naar de andere kant van haar bed en de ander over haar eigen middel geslagen. Haar hoofd bonkte na, zijn gelach galmde door haar hele lichaam. We willen niet dat onze lieve Zack hier een oog verliest of nog erger, zijn arm.Opnieuw een overstroming aan gemixte gevoelens in haar binnenste. Just imagine him doing this to you. Pijn...ze had zoveel pijn...niks aan haar lichaam was nog van haar alleen. Zack...alsjeblieft...grijp de controle terug...hou hem tegen...ik...ik ben zo bang...! Haar hoofd tolde, ze had pijn, ze wilde dat het ophield, ze wilde Zack terug...
Het was één grote parkietenkooi in haar hoofd. Heel langzaam werden de details van haar kamer scherper: de deken waar ze maar half onder lag, de tas met boeken, twee vergeelde foto's die half uit de zak van haar broek staken, de strip met slaappillen op haar nachtkastje, de kleine donkerblauwe capsule daarnaast.
Voorzichtig hees ze zichzelf een beetje omhoog, steunend op haar ellebogen. Er kroop geen zonlicht door haar gordijnen heen en vaag kon ze een dunne nevel zien die langs het raam streek, als een koude hand. Dezelfde koude hand die haar kleren had uitgetrokken, die haar had betast omdat hij wist dat ze er niet tegenin zou gaan. Ze ging rechtop in haar bed zitten en wreef even in haar ogen terwijl het langzaam rustig werd in haar hoofd. De laatste beelden van haar nachtelijke verstoringen sijpelde weg, wat overbleef was een heerlijke stilte. Dit was het, geen terugkeer, geen bedenkingen en niemand die haar zou kunnen tegenhouden. Haar schouders en armen waren al koud geweest toen ze wakker werd, de kilte in haar kamer deed haar niks. Langzaam trok ze de kleren aan die ze de avond ervoor op de grond had gegooid; een donkerrode sweater, een zwarte spijkerbroek, roomkleurige gympen. Niet eens volledig in het zwart. Nu haar haar zo kort was, hoefde ze het niet meer te borstelen, gewoon een hand erdoor en het zat op zijn plaats. Ze stond op en pakte langzaam de blauwe pil van haar nachtkastje. Ze hield hem tussen haar duim- en wijsvinger voor het raam en keek er lang naar.
Hoe ze eraan gekomen was, wist ze niet goed meer. Vaag herinnerde ze zich de apothekerij in Oaks Field, was het daar zo makkelijk om een slaappil voor volwassen hengsten te krijgen?
Langzaam draaide ze het voorwerp om tussen haar vingers. Het was zo diepblauw dat het zwart leek, een doorschijnend zwart gevuld met zo'n sterk slaapmiddel, dat ze verdwenen was voor ze het misschien zelf doorhad. Of hoopte ze dat alleen maar.
Het maakte niet uit dat ze slecht geslapen had, straks zou er meer dan genoeg tijd en ruimte zijn om te slapen. Ze stopte de pil in haar broekzak en begon haar bed zorgvuldig op te maken. Het zou zo lijken alsof er nooit iemand in deze kamer was geweest; haar spullen borg ze op in de kast, netter dan ze ooit had gedaan. Haar dekbed sloeg ze over haar kussen heen en ze streek alles glad , haar wastafeltje deed ze af, de strip met slaappillen gooide ze in de prullenbak achter het bed. Even keek ze rond naar haar onnatuurlijk nette kamer en zette toen het raam open. Ze legde de foto's van haar familie op haar glad getrokken dekbed, naast een wat meer recentere die Olive had gemaakt bij haar thuis. Zijzelf en Zack zaten op de veranda en lachten samen om een allang vergeten grap. Er woei een koude bries naar binnen en de gordijnen wuifden loom voor het kozijn heen en weer. Ze liep naar de deur en zonder om te kijken, draaide ze de knop om.
De leerlingenkamer van de Erdsen was uitgestorven, logisch ook; toen ze naar de klok keek, zag ze dat het pas zes uur in de ochtend was. Ze keek niet om voordat ze de deur naar de trappen nam, geen afscheid, geen vaarwel. De gangen waren al even leeg als de leerlingenkamer, zelfs de conciërge liet zich niet zien. Haar voetstappen echode tegen de muren, zelf hoorde ze niks. Het was zo heerlijk stil in haar hoofd; het hielp haar om kalm te blijven, om te accepteren wat komen ging.
Nu de hoek om naar de etage van de Novanen. Ze wist vrij vaag welke kamer van hem was. Voor zijn deur hield ze stil en kreeg even de neiging om op zijn deur te kloppen, hem alles te vertellen. Het gaat niet goed met me...laat me niets stoms doen...blijf bij me...alsjeblieft… Wist hij eigenlijk wat Doffy hem had laten doen? Had hij het daarom, net als zij, vermeden om haar aan te kijken…? Of was het uit zijn geheugen gewist en was zijn enige herinnering aan haar die laatste ontmoeting waarbij ze elkaar hadden uitgescholden. Een deel van haar hoopte eigenlijk hierop. Het zou zo veel makkelijker voor hem zijn om te verwerken als hij haar gewoon haatte. Uit haar zak haalde ze een kleine, vierkante envelop met Zack's naam erop. Erin zaten een sleuteltje en een klein stukje papier: She's yours. Ze streek er even over en legde het voor de deur neer. Ze draaide zich vrijwel meteen om en slikte even voor ze wegliep.
Toen ze de hal naderde, zag ze dat de deur wel al open was. Er woei een koude luchtstroom naar binnen. Enkele vogels waren al wakker, hoewel de herfst al lang was ingetreden. Er hing inderdaad een vrij dikke nevel over de grond en de bomen doemden pas op zodra ze in de buurt kwam. Maar vandaag was het bos niet haar bestemming. Vandaag zou ze de tuin ingaan. Voor ze zou gaan slapen, moest ze zich nog één keer inspannen, één laatste poging om eruit te brengen wat ze er nooit uit had kunnen brengen.
Het gras was nat en de kou beet in haar vingers en wangen, maar heel zwakjes begon er zonnestralen te verschijnen die de nevel in een gouden waas veranderde. Was er een betere plek om een graf te plaatsen. Om de steen hadden zich bloemen genesteld, waardoor de naam nog net zichtbaar was. 'Hallo Rhine...' zei Raaf zachtjes.

Zo was haar einde gepland. Geen afscheidsbrieven, geen bloed, gewoon zij en het meisje waarvan Zack wel had kunnen houden. Ze ging in kleermakerszit voor de grafsteen zitten en legden haar handen in elkaar in haar schoot. Voor het eerst voelde ze zich een beetje ongemakkelijk. 'Dus...Dit is ongebruikelijk voor me...Ik bedoel: ik praat tegen een steen.' Ze lachte eventjes en streek met haar hand over haar arm. 'Ik weet eigenlijk niet eens of je weet wie ik ben...Jij was altijd op de achtergrond voor mijn gevoel. Toen Zack en ik vrienden werden, was het voor mij of er iets doorbrak in mijn leven, had jij dat ook?' God wat was dit ongemakkelijk, maar tegelijkertijd voelde ze dat de steen die op haar maag drukte, langzaam begon af te nemen. 'Laat ik je mijn verhaal vertellen, Rhine. Het verhaal van een egoïstisch meisje dat een beter mens probeerde te zijn voor de jongen van wie ze hield.
Het zonlicht begon nu zelfs een beetje warmer te worden, hoewel de bijtende kou nog steeds op haar gezicht bleef hangen. Ze wreef even over haar neus en ging toen wat meer rechtop zitten. Haar donkere ogen staarden even naar de bloemen die zich aan de steen hadden vastgenesteld, ze haalde diep adem en begon.
'Ik ben Raaf, gewoon Raaf. Nog niet zo lang geleden had ik een andere naam, maar die doet er niet meer toe. Die oude ik was een persoon met wie je geen vrienden kon zijn; ze was egoïstisch, achterbaks en vond het nog leuk ook. Niemand kon haar wat schelen, iedereen om haar heen was als een pijnlijk zweer op haar huid, tot ze op een dag haar eigen slechte humeur afreageerde op een jongen die zichzelf vervolgens beleefd voorstelde als Zack Fair. Hij irriteerde haar zo mateloos, dat ze hem het liefst in het meer had gesmeten, en toch maakte hij het zijn doel om haar vriendschap te winnen. Ik kan je zeggen Rhine, dat hij die kreeg, maar tegen een hoge prijs.' Het leek opeens zo makkelijk; hoe meer ze praatte, hoe sneller ze de woorden vond. Alles leek weer haarscherp terug te komen: haar gescheld toen haar pen kapot was gesprongen, het lege sigarettenpakje, de lange gestalte die zichzelf vriendelijk had voorgesteld. Een maand of wat later kwam ik hem weer tegen. Hij leek zichzelf niet, jullie hadden het net uitgemaakt en ik probeerde hem op te beuren. Toen pas kreeg ik door wat deze vriendschap ook voor mij betekende, alleen wist ik nog niet hoe iets veel heftigers aanvoelde. Toch was ik zelf niet gelukkig toen, misschien wel rond dezelfde tijd als jij probeerde ik mezelf van kant te maken, alleen werd ik nog wel op tijd ontdekt.' Opnieuw voelde ze haar borst wat lichter worden, opeens ging het als vanzelf. 'Toen ik terugkwam uit het asiel...was Zack Zack niet meer. Jij was dood, hij gaf zichzelf de schuld ervan, en ik kon niks zeggen om hem van die gedachte af te brengen. Als ik zeg 'niks doen', dan bedoel ik dat ook letterlijk, Rhine. Ik deed niks. Ik was alleen maar bezig met mijn eigen stomme problemen en mijn eigen stomme gevoelens. Dat kwam me duur te staan toen ik dacht dat ik eindelijk onder woorden had gebracht wat ik werkelijk voor hem voelde. Ik zei dingen die ik nooit had mogen zeggen, die ik nooit had willen zeggen, die ik nooit van mijn leven zou kunnen menen, want weet je, Rhine...' Ze veegde weer over haar neus en voelde de eerste traan over haar wang glijden. 'Zack is voor mij...voor mij...het aller...allerdierbaarste in mijn leven...'
De eerste zonnestraal doorboorde de nevel, verward keek ze op. Hoe lang had ze hier gezeten? Ze ademde nog eens diep en snoof de geur van de bloemen op voor ze weer verder ging. 'Dat was tegelijk ook mijn eerste confrontatie met Doffy. Mijn tweede...wel, mijn tweede...' opeens werd haar keel weer even dichtgeknepen en haar stem haperde een beetje. 'Ik weet niet of jij en Zack ooit...nou ja je weet wel. Ik hoop alleen voor hem dat ik dit niet zijn officiële 'eerste keer' was...Geloof me, ik weet....ik weet hoe dat voelt...' Opnieuw een pijnscheut tussen haar benen, maar ze moest dit nog even volhouden, straks zou het allemaal over zijn. 'Een deel van me is blij dat ik mijn eerste keer voor hem heb gegeven, niet aan hem helaas, maar misschien was het maar een kleine prijs voor wat ik hem heb aangedaan, voor wat ik hem nu ga aandoen. Misschien heb ik hem ontweken omdat iets in me het hem kwalijk nam...een heel klein deel van me dat nog steeds de persoon in het bos is die hij wilde leren kennen, die nog niet doorhad hoeveel ze van hem zou gaan houden, want dat is het enige wat ik voel, Rhine. Ik hou van hem en het is de ergste pijn die ik ooit heb gevoeld, omdat ik weet dat hij nooit van mij zal houden zoals hij van jou hield.'
Een hand in haar zak haalde de kleine capsule tevoorschijn. Ze leunde nu een beetje voorover waardoor de tranen zachtjes op de steen uiteen spatte. 'Wil je op me wachten Rhine? Ik heb dit met jou gedeeld omdat ik dacht...nee ik wist dat jij de enige zou zijn die het zou hebben begrepen. Dit is zo...dit is zo moeilijk, Rhine. Het doet zo veel pijn om hem hier achter te laten...maar ik hoop echt...echt dat het beter is zo...Dus...wacht op me...ik kom eraan.'
Heel langzaam bracht ze de pil naar haar mond, heel langzaam stak ze hem naar binnen. Geen enkel deel van haar dacht eraan om hem weer uit te spugen, op te staan en terug te rennen. Ze was moe, ze was leeg en haar hele lichaam was kapot. Terwijl ze hem doorslikte, krulde ze zich op in het gras, met een hand op de steen. Het zou een paar minuten duren voor de capsule was opgelost in haar maag, maar ze kon wachten, ze had haar hele leven gewacht.
Ze staarde naar de lucht die nu langzaam blauw begon te tonen en snoof opnieuw de geur van de bloemen op. Een enorme raaf lande op de grafsteen en bekeek haar onderzoekend. Hij kraste één keer en leek, net zoals zij, te wachten op het verlossende einde.

'Welterusten...' was het laatste wat ze fluisterde, terwijl ze langzaam haar ogen sloot. Haar laatste tranen vermengden zich met de dauw op het gras en haar mond vormde een haast tevreden glimlach terwijl ze langzaam in haar hoofd aftelde naar haar laatste adem.
Een...twee...drie...vier...vijf...

//precies 4000 woorden ~~go hard or go home mothafuckas~~

Op de begrafenis van zijn ouders was hij nooit geweest, nooit hadden ze een eigen rustplek gekregen want Zack was toen nog te jong geweest om ze te gunnen wat ze verdienden. Brutaal vermoord door een wezen van onaardse afkomst, een wezen dat niet thuishoorde op Kovomaka, dat er nooit had mogen zijn. De kleine jongen had nog een blik of twee kunnen werpen op zijn ouders, die als opengereten stukken vlees op de grond lagen, klaar voor de Novaanse gieren die hun feestmaal zouden krijgen. Niemand wist echt het fijne af van hoe zijn beide ouders waren vermoord, niemand wist hoe Zack de lichamen van zijn ouders nog had aanschouwd als kind van 9 jaar. Het verbaasde hem dat niemand nog niet zo diep had kunnen weten graven in zijn ziel, alsof er geen persoon hier was die er ooit de moeite voor zou doen om te tonen dat hij niet alleen was en dat ze er samen uit gingen raken. Hij schaamde zich voor het feit dat elke keer als iemand hem zei dat ze hem gingen helpen, dat ze toch op de een of andere manier verdwenen in zijn leven.
Zacks blauwe ogen keken naar de klok, het was 3 uur ’s nachts en de jongen had nog altijd geen oog dichtgedaan sinds Doffy het te leuk vond hem wakker te houden met urenlang gezeik. Zijn kamer was een rommelhoop, boeken lagen verspreid over de grond, sommigen compleet open op een pagina waar hij was gaan beginnen lezen maar nooit de tijd had gevonden om het af te werken. Zijn bureau lag bezaaid met tekeningen, leerstof, pennen, gummen, potloden, je zag het oppervlak van de tafel gewoonweg zelfs niet meer. Zijn deken dat hij vroeger altijd opmaakte als hij uit bed kwam, lag als een opgefrommelde bal op de grond, zijn kussen was ergens naar een hoek gegooid geweest toen hij uit frustratie niet in slaap was geraakt. Zijn ogen gingen naar de kunstwerken op de muur, zijn vroegere silhouette die Rhine voor hem op de muur had gezet. 1m88, zijn vroegere lengte die hij altijd prima had gevonden, het was groot, maar niet zo belachelijk groot dan dat hij nu was. Nu was hij een reus die tegen deurposten liep omdat hij zijn lengte alles behalve gewend was. Daarna ging zijn blik naar de andere muur, de wolf die hij er op had geschilderd, de drang om het allemaal te laten verdwijnen was groot, want alles in deze kamer herinnerde zich aan het feit dat Rhine nooit van zijn leven zou terugkomen, hem nooit meer zou kunnen vastnemen in een warme knuffel en dat hij nooit meer haar glimlach zou zien. Haar glimlach was eigenlijk nog hetgene wat hij het meeste van al van haar miste, want het was hetgene wat hem altijd vrolijk kreeg. Maar nu waren de dagen donkerder geworden met elke week dat er voorbij ging, Ravenna meed hem als de pest en de vraag was nog altijd waarom dat ze dat deed.

“Ik ga nog een tattoo op je lichaam laten zetten knul,” sprak Doffy op een uiterst geamuseerde toon, Zack moest zich geen zorgen maken om vreemde blikken nu of dat mensen hem zouden horen, want dit was iets wat je liever niet in publiek deed; tegen je andere helft spreken. “Nee dat ga je niet, wat is het met jou en mijn lichaam ruïneren?”
“Fufufu, geef toe, ze staan je lekker,” Zack zuchtte en hij liet zijn vingers glijden over de plastiek die de tattoos op zijn armen nu al voor 48 uur beschermden. Eigenlijk werd het tijd dat hij ze er af haalde en dat deed hij ook. Met een luide zucht bekeek hij ze en hij kon niet ontkennen dat ze mooi waren, maar om de een of andere manier had hij nooit tattoo’s gewenst. “Je WIST dat ik geen tattoo’s wilde, je vindt het geweldig om me te irriteren he?” sprak hij duidelijk op een geïrriteerde ondertoon die haast als sissend kon omschreven worden. Hij vond tattoo’s niet lelijk, maar hij wilde ze niet op zijn lichaam zien. Het was gewoon iets dat hij nooit uit zichzelf zou laten zetten. “Meneer heeft het door, bravoo. Oh en ik heb nog een leuke verrassing voor je, maar die is voor binnenkort ~” Zack rolde met zijn ogen en kruiste zijn armen nijdig want hij wilde gewoon niet weten wat Doffy voor hem in petto had. Want elke keer dat hij iets in petto had, was het wel iets dat zijn leven er nog zuurder op maakte dan dat het al was op dat exacte moment. Het rare was, elke keer als Zack dacht dat het niet erger kon worden, slaagde Doffy er toch nog mooi in om het nog erger te maken. Dus vanaf nu was Zack van het motto dat het altijd nog een graad erger kon worden, ongeacht van wat er aan de hand was op dat exacte moment. “Ik wil het niet weten gast, flikker op.”
“Ah dat doet zo’n pijn Zack, waarom doe je dit? Ik had nochtans een prachtige herinnering die ik je nu wil tonen~” sprak Doffy en meteen zodra die smalende uitspraak gedaan was, sperden Zacks ogen zich wagewijd open. Zijn mond viel open en meteen vormden er tranen in zijn ogen.

Bezaaid met boeken, Doffy en Ravenna lagen op elkaar. Hij had haar beschermd van de kast die recht op haar dreeg te vallen, wel dat verklaarde de rugpijn die hij nu al een paar weken aan een stuk had. De scène ging verder dan dit. De woorden die Doffy had gesproken drongen diep tot hem door en deden hem kokhalzen: “Ohoho, maar ik ben niet diegene die hem nu een haar gaat krenken lieve schat, zolang jij gewoon braafjes doet wat ik zeg. We willen niet dat onze lieve Zack hier een oog verliest of nog erger, zijn arm.”
“Ik doe jouw geliefde Zack niets, sta me dan toe om jou de prachtigste tijd van je leven te geven. Want ook minder ‘gifted’ ladies verdienen eens voor een keer de tijd van hun leven.” Tranen liepen geluidsloos over Zacks wangen terwijl hij de herinnering voor zijn ogen zag en hoe Ravenna door hem, nee, door Doffy misbruikt werd.

Elk detail kwam naar boven en Zack sprong recht om naar de eerste beste prullenbak te sprintten en daar ging zijn maaginhoud. Gal vermengd met tranen die langs zijn wangen liepen en Doffy die aan het lachen was als een of andere zieke maniak in zijn hoofd. “GODVERDOMME DOFFY” schreeuwde hij uit in pure wanhoop terwijl er nog meer gal in zijn prullenbak gespuugd werd. Maar echt antwoord kreeg hij niet buiten gelach dat hem langzaamaan gek aan het maken was. Luid hoestend hing hij nog boven de prullenbak met zijn hoofd, zijn ogen dichtknijpend terwijl hij ongecontrolleerd snikte, hikte en langzaamaan begon te hyperventileren. Zijn handen grepen naar zijn haren terwijl hij nog steeds op zijn knieën zat op de grond, proberend zichzelf weer te hervinden. Zijn ogen gleden paniekerig naar zijn bureau, waar het koksmes lag waar Rhine zichzelf mee van kant had gemaakt. Meteen griste hij het zonder echt na te denken van zijn bureau en hield hij het punt van het mes tegen zijn onderarm gedrukt, zijn ijsblauwe ogen, observeerden het straaltje bloed dat langzaamaan ontsnapte van onder het mes uit en meteen daarna drukte hij het mes door, recht naar beneden. Een verschrikkelijke steek van pijn schoot door zijn arm en hij liet het mes quasi meteen vallen terwijl hij schreeuwend zijn arm beet nam met zijn andere hand. Hij verdiende het, deze pijn.

De schreeuwen van Ravenna klonken nog na in zijn oren terwijl hij met zijn rug tegen de frame van zijn bed leunde, starend naar niets terwijl Doffy deze woorden zei: “Ah wat was ze een saai geval, niet de moeite geweest. Wees blij dat ik je relatie met haar heb verpest, ze was niet goed genoeg om als beste vriendin te hebben~”
“HOU JE BEK, JIJ KENT ER NIETS VAN” Zacks woorden waren er hees en vol emotie uitgekomen terwijl hij zijn hoofd tegen zijn knieën sloeg die hij ondertussen had opgetrokken. “Ze was niet goed genoeg Zackieboy, zie dat in ~”
“F-... Fuck off... Ik heb je nooit gewillen,” sprak hij nu hees, zijn stem had het half begeven door het hysterische gehuil van daarnet en hij was eigenlijk op, gewoon te moe om nog zijn stem te verheffen. Oh wat haatte hij Doffy met elke pees in zijn lichaam, hij slaagde er keer op keer in om zijn leven zo miserabel mogelijk te maken op de meest vreselijkste manieren die je je kon bedenken.“Wat jammer nou, I could’ve been your wingman. Maar nu weet je op zijn minst hoe je een vrouw kan plezieren.~”
Doffy maakte Zack ziek, ziek en moe. Deze persoon, deze persoonlijkheid, door hem voelde hij zich zichzelf niet meer, hij leek een buitenstaander in zijn eigen lichaam, incapabel om zijn eigen beslissingen te nemen. Elke keer dat hij zijn eigen beslissingen wilde maken, dan was die andere er wel om een stokje voor te steken en werkelijk alles te ruïneren. Het liefste van al stak hij dat mes dat hij daarnet nog had vast gehad, gewoon recht door zijn borstbeen heen, dan was het klaar en had Doffy exact wat hij wilde, hij was onderdoor gedaan, bravo. Maar dat zou alleen maar bewijzen hoe zwak hij was geweest, hoe hij het niet meer aan kon, wat nu eigenlijk best al wel duidelijk geworden was en Doffy had dat ook goed genoeg door. Fronsend keek hij naar de klok met rood omrande ogen, de tranen waren op, zijn keel was droog en zijn arm deed pijn. Maar dat was zijn eigen schuld geweest, hij had immers een mes in zijn arm gedrukt om zichzelf ervan te weerhouden nog hysterischer te worden dan dat hij nu al was.

Het was 3u48

"Dat is het niet Zack...Eerder het tegendeel." Zei ze met een zachtte stem. Ze slikte en draaide zich met haar hoofd naar hem toe. "Ik heb zeg maar vreselijke ervaringen met liefde en alles wat daar bij hoord...en ik ben bang dat ik..." Rhine leek het moeilijk te hebben met het opbiechten van haar liefde voor Zack, Zack de puppy die toen nog zonder enige zorgen door het leven ging, met een glimlach iedereen begroette, goed of slecht. Ik ben bang dat ik verliefd op je aan het worden ben."

Eigenlijk kon hij niet meer met zekerheid zeggen of hij ooit echt wel verliefd was geweest, het leek zo lang geleden, een vage vluchtige herinnering van een meisje dat haar arm had opengesneden de dag dat hij haar weer wilde vragen. Dat hij haar weer als vriendin wilde vragen. Kon je het verliefdheid noemen wat hij had gevoeld toen? Zelfs hij wist het niet meer zeker, het enige waar hij kon op geloven waren woorden die van Rhine zelf waren gekomen: "Dat gevoel ken ik maar al te goed Zack.." zei ze zachtjes voor ze zuchtte en haar ogen oprichtte. "Je bent verliefd..."
Hij lachte schamper, zelfs hij geloofde haar woorden niet meer. Als zij van hem had gehouden, was ze hier geweest, had ze haar armen nu om hem heen geslagen en hem getroost van alle ellende die hij naar hem toe gesmeten kreeg zonder enige reden. Zack stond langzaamaan op, zijn gewrichten kraakten terwijl hij zich naar zijn kast draaide en er naar toe wandelde. De kast deed hij open en hij nam een verband uit de EHBO-doos en verbindde de wonde die toch al wat minder aan het bloeden was. Zijn blauwe ogen gericht op zijn arm waarna hij het verband tapete zodat het voorlopig niet meer los zou komen. Vermoeid zuchtend wreef hij door zijn ogen en wandelde hij naar zijn raam om naar buiten te kijken. Het was nog steeds donker dus eigenlijk was het nutteloos op dit moment om naar buiten te kijken, alleen de sterren waren het waard, maar echt zin om er naar te kijken had hij niet. Zijn ogen gingen naar zijn bureau en hij griste er een foto uit van Ravenna, hij moest zijn excuses gaan aanbieden. Maar eerst, naar de wc.

Met een luide knal sloeg hij zijn deur dicht, al eventjes had hij Doffy niet meer in zijn hoofd gehoord en dat maakte hem al enigszins rustiger en kalmer dan dat hij eerder was. Hij wandelde de dim gelichtte gangen door en maakte de eerste afslag links waar de wc’s waren. Na zijn toiletbezoek waste hij zijn handen en gezicht, bekeek hij zichzelf in de spiegel. Zijn blauwe ogen vochtig, zwarte kringen onder zijn ogen. Een diepe frons op zijn gelaat terwijl hij zijn spiegelbeeld geen blik meer waardig keurde en hij de wc’s verliet, op weg naar Ravenna’s kamer. Zijn ijsblauwe ogen waren gericht op de stenen gepolijste vloer die nog maar net leek schoongemaakt te zijn door de congiërge leek, want er was geen spoor meer van de brandplekken te vinden die een raziaan had achtergelaten toen hij het leuk vond een van de gordijnen in lichterlaaie te zetten in de Novanenetage. Drie etages ging hij omhoog om dan voor Ravenna’s kamerdeur halt te houden, een brok vormde zich in zijn keel terwijl hij op de houten deur klopte. Letterlijk minuten bleef hij staan voor de deur, wachtend voor haar stem te horen, maar dat bleef uit, dus hij duwde de klink naar beneden en krakend ging de deur open. Zijn ogen keken de kamer rond. Het leek net alsof hier nooit iemand had gelegen, zo netjes was de éénpersoonskamer van Raaf. Onwennig wandelde hij naar binnen, het bed was zo keurig opgemaakt, maar er lagen fotos op. Foto’s van Ravenna en haar familie en dan eentje van haar en hem. Olive had deze foto genomen. Zijn mondhoeken gingen meer naar beneden terwijl hij duim over het oppervlakte van de foto liet gaan en hij deze keurig weer op bed legde. Hij herinnerde het zich nog, dat ze nog hadden gelachen om een superflauwe mop, even leken zijn mondhoeken op te trekken in een glimlach, maar die vervaagde al snel weer zodra hij de foto weer keurig op het bed legde en haar kast vervolgens open trok, misschien lag er ergens een brief voor hem en hij keek onder de kleren, tussen de houtbewerkingsspullen. Rommelig gooide hij haar kleding er uit terwijl er langzaamaan paniekerige gedachten in zijn hoofd begonnen te spelen. “Nee, nee, nee... waar is ze? Waar is die verdammde brief, waar is ze heen?! Waarom is haar fucking kamer zo net?!” Hij schoot naar haar tafeltje, waar haar schoolboeken lagen en ook een boekje wat een schetsboek moest voorstellen. Hij opende het boekje en bladerde er door, alleen maar dieren, geen enkele kleine notitie naar hem gericht. Zijn ijsblauwe ogen keken naar de prullenbak en daar vond hij een potje slaappillen dat hij letterlijk uit radeloosheid door de kamer gooide om dan zonder alles proper te maken, de kamer uit beende, recht naar zijn kamer.

Het was 6u20.

Zijn adem stokte in zijn keel toen er een kleine enveloppe vlak voor zijn deur in zijn kamer lag, met trillende vingers raapte hij het op en scheurde hij het open. Zijn ogen werden groot na de woorden gelezen te hebben die er op de brief stonden. ‘She’s yours.’ Hij schudde zijn hoofd heftig. Ze was er nog, met een sprint rende hij naar zijn venster en ja, daar liep ze. Haar zwarte haren zou hij metersver nog herkend hebben. Zijn adem was gejaagd terwijl hij zonder denken, blootvoets, naar buiten liep als een gek, die brief nog in zijn handen geklemd, gekreukt door de druk die hij zette op het papier, want zijn hand was immers gebald tot een vuist. Als een gek rende hij door de gangen, zijn voeten schreeuwden uit dat het alles behalve gezond was om blootvoets door de gangen te rennen, maar daar luisterde Zack zelfs niet eens meer naar, het enige wat door zijn gedachten ging was Ravenna redden van de stommiteit die ze ging begaan. Zijn gezichtsuitdrukking was eentje die je liever niet triggerde, hij leek razend. Eenmaal door de deur, rende hij het gras op, recht naar de geheime tuinen. Het doolhof door, zichzelf open halend aan doornstruiken, zijn voorhoofd bloedde, zijn kaak had een diepe snee en zijn armen zagen er nu ook alles behalve lief uit. Lichtjes hijgde hij en hij hoorde Ravenna’s stem, pratende tegen iemand, maar zodra hij van achter die boom vandaan piepte, was het duidelijk tegen wie ze bezig was.

Zijn adem stopte voor een moment en hij kreeg tranen in zijn ogen terwijl hij luisterde naar elk woord dat ze zei: 'Laat ik je mijn verhaal vertellen, Rhine. Het verhaal van een egoïstisch meisje dat een beter mens probeerde te zijn voor de jongen van wie ze hield.’ Van wie hield ze, dat vroeg hij zich af terwijl hij van achter die boom bleef luisteren. 'Ik ben Raaf, gewoon Raaf. Nog niet zo lang geleden had ik een andere naam, maar die doet er niet meer toe. Die oude ik was een persoon met wie je geen vrienden kon zijn; ze was egoïstisch, achterbaks en vond het nog leuk ook. Niemand kon haar wat schelen, iedereen om haar heen was als een pijnlijk zweer op haar huid, tot ze op een dag haar eigen slechte humeur afreageerde op een jongen die zichzelf vervolgens beleefd voorstelde als Zack Fair. Hij irriteerde haar zo mateloos, dat ze hem het liefst in het meer had gesmeten, en toch maakte hij het zijn doel om haar vriendschap te winnen. Ik kan je zeggen Rhine, dat hij die kreeg, maar tegen een hoge prijs.' Het kwam zo allemaal terug, Ravenna die letterlijk hem haatte als de pest, hem scheldwoorden toeriep en hij glimlachte kort, hij herinnerde het zich nog allemaal. Het waren mooie tijden geweest, dat wel. ‘Een maand of wat later kwam ik hem weer tegen. Hij leek zichzelf niet, jullie hadden het net uitgemaakt en ik probeerde hem op te beuren. Toen pas kreeg ik door wat deze vriendschap ook voor mij betekende, alleen wist ik nog niet hoe iets veel heftigers aanvoelde. Toch was ik zelf niet gelukkig toen, misschien wel rond dezelfde tijd als jij probeerde ik mezelf van kant te maken, alleen werd ik nog wel op tijd ontdekt.' Hij kreeg tranen in zijn ogen, het liefste wilde hij de herinnering aan Rhine die hem dumpte wegstoppen in een kluis om ze voor altijd te vergeten, maar voor hem leek dat een moeilijkere klus dan gedacht. Misschien had hij toch van haar gehouden, hield hij nog altijd van haar. Het werd nu langzaamaan duidelijk hoe’n grote impact Rhine wel niet had gehad op zijn leven, zowel goed als slecht.

'Toen ik terugkwam uit het asiel...was Zack Zack niet meer. Jij was dood, hij gaf zichzelf de schuld ervan, en ik kon niks zeggen om hem van die gedachte af te brengen. Als ik zeg 'niks doen', dan bedoel ik dat ook letterlijk, Rhine. Ik deed niks. Ik was alleen maar bezig met mijn eigen stomme problemen en mijn eigen stomme gevoelens. Dat kwam me duur te staan toen ik dacht dat ik eindelijk onder woorden had gebracht wat ik werkelijk voor hem voelde. Ik zei dingen die ik nooit had mogen zeggen, die ik nooit had willen zeggen, die ik nooit van mijn leven zou kunnen menen, want weet je, Rhine...' Hij klemde zijn kaken op elkaar bij elk woord wat Ravenna zei, hij voelde de brok in zijn keel harder en harder worden elke seconde dat ze sprak, haar woorden brachten zoveel emoties bij hem op dat hij langzaamaan gek werd. 'Zack is voor mij...voor mij...het aller...allerdierbaarste in mijn leven...' Zijn ogen werden groot, besefte nu maar pas dat ze nu letterlijk gewoon zei dat ze smoorverliefd op hem was, Zackary Acciaio. Het sloeg hem in zijn gezicht, dat hij zo blind had kunnen zijn voor haar gevoelens, dat hij haar pijn had gedaan, dat hij de schuldige was van haar verdriet. Verdriet dat ze nu aan het uitten was tegen Rhine, de ex van Zack. 'Dat was tegelijk ook mijn eerste confrontatie met Doffy. Mijn tweede...wel, mijn tweede...' Die herinnering speelde weer bij hem op, over hoe Doffy haar had... misbruikt. Het was Zacks eerste keer geweest, hij keek naar de grond, luisterde verder naar haar woorden: 'Een deel van me is blij dat ik mijn eerste keer voor hem heb gegeven, niet aan hem helaas, maar misschien was het maar een kleine prijs voor wat ik hem heb aangedaan, voor wat ik hem nu ga aandoen. Misschien heb ik hem ontweken omdat iets in me het hem kwalijk nam...een heel klein deel van me dat nog steeds de persoon in het bos is die hij wilde leren kennen, die nog niet doorhad hoeveel ze van hem zou gaan houden, want dat is het enige wat ik voel, Rhine. Ik hou van hem en het is de ergste pijn die ik ooit heb gevoeld, omdat ik weet dat hij nooit van mij zal houden zoals hij van jou hield.'

Een hand in haar zak haalde een kleine capsule tevoorschijn. Ze leunde nu een beetje voorover en hij schudde heftig zijn hoofd, kon niet geloven wat ze van plan was, maar zijn benen schoten nog niet in werking, zijn voeten brandden van de pijn dankzij het lopen terwijl er bloed over zijn gezicht druipte van de wonde op zijn voorhoofd. 'Wil je op me wachten Rhine? Ik heb dit met jou gedeeld omdat ik dacht...nee ik wist dat jij de enige zou zijn die het zou hebben begrepen. Dit is zo...dit is zo moeilijk, Rhine. Het doet zo veel pijn om hem hier achter te laten...maar ik hoop echt...echt dat het beter is zo...Dus...wacht op me...ik kom eraan.' Ze stak de pil in haar mond, ging liggen, zijn ogen werden groter met de seconde dat hij aan de grond genageld bleef staren, terwijl zijn beste vriendin zelfmoord aan het plegen was. Het was bij de welterusten dat hij al struikelend in actie schoot, met zijn gezicht tegen de grond knalde omdat zijn voeten niet meer wilden meewerken en hij zich vol pijn naar Ravenna hees en hoopte dat het nog niet te laat was. Deze keer zou hij niemand laten doodgaan, zou hij haar redden en zou hij haar niet loslaten! “RAVENNA VERDAMMT” schreeuwde hij uit in woede en verdriet terwijl hij haar niet al te zacht op zijn schoot hees en haar mond ruw open trok, ze lag net als een overgroeide baby in zijn armen, met haar hoofd naar zijn shirt gericht. Zonder aarzelen stak hij zijn vinger diep genoeg in haar keel zodat ze gedwongen was over te geven, op zijn shirt, maar het kon hem niet schelen. Ze moest leven en hij ging ervoor zorgen dat ze verdomme in leven bleef. De tranen bleven stromen over zijn wangen terwijl hij ongecontrolleerd snikte en mompelde in pure paniek: “blijf leven, blijf leven, blijf leven,...” dit gemompel bleef zo doorgaan terwijl hij zijn hoofd tegen het hare liet leunen, tranen maakten haar hele gezicht nat en ook misschien had ze een beetje bloed dat van zijn voorhoofdwonde sijpelde op haar gezicht gekregen. “Je bent een fucking idioot Ravenna, verdomme... waarom doe je dit jezelf aan... waarom doe je mij dit aan...” hij haalde diep adem en zijn hand liet hij glijden over haar haren. “Het... spijt me van wat er is gebeurd... die dag in de bibliotheek. Als ik de tijd kon... terugdraaien, had ik dat gedaan.” Hij bleef spreken, het moest er uit komen. “Rhine... ik zag haar doodgaan... waarom voelt dit alsof dit ook gaat gebeuren... dat ik jou ga zien doodgaan... Raaf... alstjeblieft... ik smeek het je... blijf bij mij...” En dat was de moment dat Zack uit pure radeloosheid zijn vuist op de grond sloeg en ongecontroleerd over Raafs lichaam bleef huilen, op een hysterische manier die je nooit van de jongen had verwacht, want zo’n zielig hoopje mens was hij nog werkelijk nooit geweest.

/4.015 woorden

...zes...zeven...acht....
De stilte om haar heen werd niet onderbroken, de koude mist begon langzaam af te nemen en door haar gesloten oogleden heen zag ze de zon langzaam over de bomen uitschijnen. Toch voelde ze een subtiele verandering van de atmosfeer om haar heen; ze hoorde voetstappen die in een snel, haperend tempo naar haar toe gingen. Ze klemde haar armen over haar hoofd heen, als een klein kind dat niet gestoord wilde worden. Ze voelde de grond trillen en hoorde het geluid van een vallend lichaam dat zichzelf meteen erna in haar richting sleepte. “RAVENNA VERDAMMT” Ze herkende die stem en ze kromp nog meer in elkaar. Nee, hij mocht hier niet zijn...hij mocht haar niet zo zien, hij had moeten wachten tot het te laat was! Ze hield haar armen zo stijf mogelijk maar het was tevergeefs; hij hees haar al op zijn schoot en ze voelde zijn grote hand om haar kin sluiten terwijl hij ruw haar kaken van elkaar trok. Ze hield haar ogen stijf dicht en probeerde zijn handen weg te trekken.
Ze weigerde haar ogen open te doen om hem aan te kijken maar ze voelde wel een lange vinger die in het achtereinde van haar mond werd geduwd en tot in haar keel reikte. Haar slokdarm maakte spastische bewegingen en haar borst begon schokkerig op en neer te bewegen terwijl ze haar maaginhoud omhoog voelde komen. Als in een reflex schoten haar ogen open en voor ze alles wat ze binnen had uitspuugde, ving ze een glimp op van zijn gezicht dat doortrokken was van pijn. Ze lag met haar gezicht naar zijn buik toe en kon niet voorkomen dat ze zijn shirt raakte. Haar handen klampte zich nu om zijn onderarmen heen terwijl ze kokhalsde en spuugde, terwijl de tranen over haar wangen liepen. “blijf leven, blijf leven, blijf leven,...” Ze voelde zijn hoofd tegen dat van haar gedrukt, maar ze weigerde zich om te draaien om hem aan te kijken. Haar eigen tranen werden vermengd met de zijne, toen die op haar eigen gezicht uiteen spatte. “Je bent een fucking idioot Ravenna, verdomme... waarom doe je dit jezelf aan... waarom doe je mij dit aan...” Ze wilde hem niet aankijken, ze weigerde om zijn gezicht te zien en hield haar handen alleen maar krampachtig om zijn polsen geslagen. Ze voelde die vertrouwde vingers over haar haren strijken en ze moest op haar tanden bijten om geen enkel geluid te maken. “Het... spijt me van wat er is gebeurd... die dag in de bibliotheek. Als ik de tijd kon... terugdraaien, had ik dat gedaan.” Ze wilde dat hij ophield, ze wilde dat hij wegging! En tegelijkertijd had ze deze aanraking zo gemist...
“Rhine... ik zag haar doodgaan... waarom voelt dit alsof dit ook gaat gebeuren... dat ik jou ga zien doodgaan... Raaf... alstjeblieft... ik smeek het je... blijf bij mij...” Ze hoorde zijn vuist op de grond beuken en toen zijn wanhoop en pijn die hij uitte door hartverscheurend te blijven snikken. Ze lag half op haar buik zodat ze hem niet zou hoeven aankijken, maar een vreemde tinteling in haar binnenste dwong haar om zich half om te draaien. Haar zicht was volledig vertroebeld door tranen, maar nu keek ze omhoog, zodat hij zou zien dat haar ogen open waren. Nog steeds stikkend in haar eigen verdriet kneep ze haar lippen op elkaar terwijl haar beide handen langzaam zijn polsen loslieten en zich in zijn haar groeven. 'Laat me los...alsjeblieft...laat me los...' Haar stem trilde van inspanning om er geen langgerekte snik van te maken. 'Ik wil gewoon...dat het ophoudt...maar ik kan niet weggaan als jij hier bent...alsjeblieft Zack, laat me gaan...' Nog nooit had haar stem zo zacht geklonken, zo intens klein, als dat van een klein meisje dat net een dierbare had zien sterven. De tranen liepen uit haar ooghoeken haar haar in en ergens vaag zag ze de blauwe pil in het gras liggen. Hij was opengesprongen en een dikke, zwarte vloeistof lekte naar buiten.

Zack rende naar haar toe, in de snelste snelheid dat hij maar kon, zijn voeten deden pijn, lieten bloedsporen na op het gras toen hij Raaf op zijn schoot trok eenmaal hij zijn duitse woorden er had uitgeschreeuwd. Ze lag als een overgroeide baby in zijn armen, om dan haar mond open te duwen met de knokels van zijn vingers en dan zijn vinger haar keelgat in te duwen, zonder enige moment van twijfel. Ze deed een poging zijn handen weg te trekken, maar hij was zo opgespannen met force bezig dat hij ongestoord verder deed. Zijn gezicht, vertrokken en pijn terwijl hij haar voelde spasten en dus wist dat ze ging overgeven, zijn vinger trok hij terug uit haar mond en voelde een deel braaksel op zijn shirt terecht komen, maar het kon hem niets meer schelen. Het enigste wat er nu moest gebeuren was dat ze in leven bleef. Hij voelde zijn hele wereld instorten bij de gedachte dat hij misschien te laat was en dat ze een dosis had binnen gekregen en dit genoeg was geweest om haar leven te beëindigen en dat maakte hem zo bang. Ze moest leven en hij ging ervoor zorgen dat ze verdomme in leven bleef. De tranen bleven stromen over zijn wangen terwijl hij ongecontrolleerd snikte en mompelde in pure paniek: “blijf leven, blijf leven, blijf leven,...” dit gemompel bleef zo doorgaan terwijl hij zijn hoofd tegen het hare liet leunen, tranen maakten haar hele gezicht nat en ook misschien had ze een beetje bloed dat van zijn voorhoofdwonde sijpelde op haar gezicht gekregen. Maar dat was nu het minste van zijn zorgen, ze moest leven, blijven leven. Nu dat hij wist waarom ze het had gedaan, deed het nog meer pijn, want het was zijn schuld geweest, nogmaals. Hetzelfde bij Rhine, hij voelde het schuldgevoel naar omhoog kruipen en het deed zo veel pijn. Het besef van dat het allemaal zijn schuld was, misschien was het beter als hij weer naar Shadra vertrok nadat Raafs toestand in orde was, want hij wilde geen mensen meer pijn doen. Op Shadra zou hij een einde kunnen maken aan dit alles, aan zijn eigen pijn en zo zou hij geen mensen meer pijn kunnen doen, nooit meer. De gedachte daaraan stelde hem al deels gerust. “Je bent een fucking idioot Ravenna, verdomme... waarom doe je dit jezelf aan... waarom doe je mij dit aan...” hij haalde diep adem en zijn hand liet hij glijden over haar haren, proberend zichzelf te kalmeren en zijn gedachten op een rij te zetten. Haar handen waren om zijn polsen geslagen en het bevestigde alleen maar dat ze leefde en dat maakte hem zo gelukkig, dus hij sprak verder, het moest er uit over wat hij wist en hij ging zijn excuses aanbieden voor wat er was gebeurd met Doffy. “Rhine... ik zag haar doodgaan... waarom voelt dit alsof dit ook gaat gebeuren... dat ik jou ga zien doodgaan... Raaf... alstjeblieft... ik smeek het je... blijf bij mij...” En dat was de moment dat Zack uit pure radeloosheid zijn vuist op de grond sloeg en ongecontroleerd over Raafs lichaam bleef huilen, de pijn het moest ophouden.

En toen sprak ze quasi dezelfde woorden als Rhine toen, dat hij moest loslaten. Zijn ijsblauwe ogen sperdden zich open en hij klemde Raaf als een knuffeldier nog dichter tegen zich aan, zijn ademhaling versnellend terwijl hij de herinnering herleefde van hoe hij Rhine's arm losliet en haar liet heen gaan. Hij voelde zich een moordenaar en als hij Raaf nu zou loslaten, zou hij zich weer hetzelfde voelen, een vuile moordenaar zonder enige empathie. 'Ik wil gewoon...dat het ophoudt...maar ik kan niet weggaan als jij hier bent...alsjeblieft Zack, laat me gaan...'
Toen ze die woorden zei, maakte zijn brein een vreemde soort klik en hij verkocht haar een harde klap in haar gezicht. "Hoe... durf je zo egoïstisch te zijn! HEB JE OOIT AL EENS GEDACHT VAN WAT IK HIER DOORMAAK? JIJ BENT NIET DE ENIGE DIE HIER PIJN HEEFT VAN ZIJN ACTIES. Ik.. weet wat er is gebeurd! Ik weet dat je pijn hebt! IK WEET DAT IK GODVERDOMME EEN MONSTER BEN!" Hij keek weg, deze keer was het hysterisch gehuil opgehouden, het enigste wat er nog gebeurde was dat hij tranen liet. Hij wist dat zijn woordkeuze verkeerd was, zelfmoord was alles behalve egoïstisch, het deed pijn om zichzelf die dingen te horen zeggen, want hij dacht er zelf aan. Was hij dan ook egoïstisch? Of dacht hij aan het geluk van anderen? "Jij weet nog geeneens de helft van wat ik moet doorstaan, hoe lastig het is om wakker te worden en niet aan dat te denken. Jij hebt niet voor het lichaam van Rhine gestaan toen ze doodging, jij kan niet weten hoe hartverbrekend het is om haar ader los te laten en haar te ZIEN doodgaan. Als jij nog maar eens wist dat jij één van dé enigste redenen bent waarom ik hier nog rondloop. Zou je dan nog zo snel rommel door je strot rammen?!" sprak hij op een harde toon terwijl hij naar de donkere vloeistof op de grond keek en dan naar het bloed op de grond, dat afkomstig was van zijn hoofdwonde. "Heb je daar al eens over nagedacht? Hoe ik me voel?" zijn stem was zachter geworden terwijl hij haar ondertussen al had losgelaten en zijn shirt uit deed want het stonk enorm. Hij gooide het ergens ver weg en kruistte zijn armen voor zijn borstkas.

Haar woorden waren zo zachtjes, zo intens klein. Ze voelde zich net een klein kind dat op een zeer ernstige misdaad was betrapt. Het had geen effect; hij klemde haar juist steviger tegen zich aan. Ze voelde zijn hele lichaam schokken en het resulteerde alleen maar dat zij ook harder ging huilen. Toch drukte ze zich ook tegen hem aan, het was zo'n opluchting om hem eventjes terug te hebben nadat ze de laatste keren alleen maar Doffy had meegemaakt. Maar bij haar laatste woorden veranderde de toon van de omgeving subtiel. Hij keek haar aan en ze was gedwongen terug te kijken. Plotseling voelde ze een scheut van pijn door haar wang gaan, zijn grote hand had een uithaal naar haar gezicht gedaan en ze wilde achteruit deinzen, maar zat vast in zijn greep. In één ogenblik waren de tranen gestopt en haar ogen waren wijd open gesperd. Ze was zelfs te geschokt om een hand tegen haar gloeiende wang te leggen. "Hoe... durf je zo egoïstisch te zijn! HEB JE OOIT AL EENS GEDACHT VAN WAT IK HIER DOORMAAK? JIJ BENT NIET DE ENIGE DIE HIER PIJN HEEFT VAN ZIJN ACTIES. Ik.. weet wat er is gebeurd! Ik weet dat je pijn hebt! IK WEET DAT IK GODVERDOMME EEN MONSTER BEN!" Nog altijd keek ze hem met grote ogen aan en leek niet eens te horen wat hij zei. "Jij weet nog geeneens de helft van wat ik moet doorstaan, hoe lastig het is om wakker te worden en niet aan dat te denken. Jij hebt niet voor het lichaam van Rhine gestaan toen ze doodging, jij kan niet weten hoe hartverbrekend het is om haar ader los te laten en haar te ZIEN doodgaan. Als jij nog maar eens wist dat jij één van dé enigste redenen bent waarom ik hier nog rondloop. Zou je dan nog zo snel rommel door je strot rammen?!"
Het was alsof er een koude wind door haar binnenste stroomde. Ze had nooit geprobeerd om hem verder terug te brengen naar dat moment en haar meer te vertellen, maar nu besefte ze hoe ontzettend hij geleden moest hebben met dat beeld in zijn hoofd gestampt. Hij liet haar los en trok zijn shirt over zijn hoofd, waar nog haar braaksel aankleefde. Hij smeet het weg en sloeg zijn armen over elkaar. "Heb je daar al eens over nagedacht? Hoe ik me voel?" Ze kon zichzelf nauwelijks overeind houden en kreeg haar ogen niet van hem afgescheurd. Hoe had ze het in haar hoofd kunnen halen om er een eind aan te maken, na alles wat hij had doorgemaakt?!
Ze zakte langzaam in elkaar en leunde met haar voorhoofd tegen de grond terwijl ze probeerde om samenhangende zinnen te vormen. Het lukte maar half. 'Het...spijt me...' Ze voelde alsof ze weer moest overgeven, maar in plaats van braaksel kwamen er half geschreeuwde woorden uit, onderstreept door een hevige huilbui. Elke pees in haar lichaam was richtte haar haat op zichzelf. Haar wang voelde beurs aan maar ze verdiende deze pijn. 'Het spijt me...zo erg dat ik zo'n slechte vriendin ben geweest...!' Hij had gelijk: ze was egoïstisch. Ze was egoïstisch, trots en slecht. Als ze hem nooit ontmoet had...
Ja, als ze hem nooit ontmoet had, dan was ze nu niet verstrikt in zo'n web van leugens en pijn. Dan had hij geen tweede keer van dit alles hoeven mee te maken. Ze lag daar voorover gedrukt in de aarde onbedaarlijk te snikken, maar de pijn in haar borst veranderde in een soort ongecontroleerde woede. Ze was kwaad, op hem, op zichzelf, op iedereen die iets met haar leven te maken had gehad. 'Had ik je moeten wegjagen toen...in het bos...?' kwam er iel uit, hoewel haar stem nog steeds onbedaarlijk trilde. 'Had ik ons beide dit moeten besparen...?' Ze tilde zichzelf een stukje van de grond en haar vuisten balden zich krampachtig.
'Ik...hou van je...' Haar hele leven, vanaf het moment dat ze hem had gekend, schoot aan haar voorbij. Elke herinnering barstte in haar open als een vuurwerk dat haar verschroeide van binnen. 'Hoor je me..?! Ik hou van je!' Haar lichaam deed niet meer wat ze wilde. Ze griste steentjes van de grond zonder erbij na te denken en smeet die in zijn richting, niet eens wetend of ze überhaupt in zijn buurt kwamen. 'Kijk nou naar me! Ik ben een wrak! Voor ik jou ontmoette was ik veel kalmer, jij hebt me veranderd in een emotionele jengelpruim! Ik hou van je, heb je er iets op tegen?!' Ze wist zelf niet eens meer wat er uit kwam, haar toon klonk niet eens verwijtend, eerder dankbaar... 'Ik heb voor het eerst geleerd wat het is om te vergeten dat ik mezelf haatte, ik heb gehouden van elke seconde dat je bij me was! Deze Ravenna...ik heb nooit in haar willen veranderen en toch was zij degene wiens leven ik altijd benijd heb voor ik met jou omging!' Het leek of er geen traan meer over zou zijn in haar lichaam als ze zo door ging, maar ze huilde nog steeds onophoudelijk terwijl haar woorden steeds minder logisch begonnen te klinken en ze zichzelf warempel voelde glimlachen door haar tranen heen, terugdenkend aan de momenten dat er even niks aan de hand was tussen hen. Die zeldzame, heerlijke momenten waarin ze mekaar hadden uitgedaagd hadden, mekaar hadden geplaagd en hadden gelachen om elkaars reacties.
'Ik heb het laatste wat nog echt aan mezelf behoorde opgegeven om je heelhuids te houden, en het kan me niet eens schelen, want ik hou zo...ontzettend...veel...van je...' Ze keek hem nu recht aan terwijl haar wangen glommen van de tranen en ze zwaar ademde, trillerig in een poging om zichzelf overeind te houden.

Hij wist niet bepaald wat er met hem aan de hand was, maar op een bepaald moment, maakte zijn brein een soort van vage klik. Een omslag in zijn hele humeur. Geen idee hoe deze was ontstaan, maar het ging allemaal te snel voor zijn brein om het echt te kunnen vatten wat zijn acties waren geweest. Zijn vlakke hand sloeg hij tegen haar kaak en niet al te zacht ook nog. Alle emoties die hij had gevoeld door haar woorden, kwamen er in één vlotte uithaal naar haar kaak uit, zijn hand tintelde na door de kracht waar hij mee had geslagen. Zelf was hij zo in het moment gegaan dat hij zelfs geneens had gemerkt dat ze beiden waren gestopt met huilen en zijn blauwe ogen, indringend, razend, verdrietig, alle emoties door elkaar, naar haar keken alsof ze de grootste misdaad had gepleegd van de wereld, wat misschien ook wel zo was eigenlijk. Want ze had haar belofte gebroken. Haar belofte om bij hem te blijven. Ze leek geen idee te hebben gehad wat hij doorstond op dit moment en bracht er een schepje bovenop door het nog erger te maken voor hem, om zijn lijden er nog maar op te verergeren. "Hoe... durf je zo egoïstisch te zijn! HEB JE OOIT AL EENS GEDACHT VAN WAT IK HIER DOORMAAK? JIJ BENT NIET DE ENIGE DIE HIER PIJN HEEFT VAN ZIJN ACTIES. Ik.. weet wat er is gebeurd! Ik weet dat je pijn hebt! IK WEET DAT IK GODVERDOMME EEN MONSTER BEN!" schreeuwde hij uit, misschien dat roepen hielp om haar te laten beseffen dat hij kapot was, zoals de scherven van een vaas die van de tafel was getikt en waarop nog eens gelopen werd om de eerdere scherven te verkleinen van formaat, wat het vemoeilijkte om de vaas nog aan elkaar te kunnen lijmen. "Jij weet nog geeneens de helft van wat ik moet doorstaan, hoe lastig het is om wakker te worden en niet aan dat te denken. Jij hebt niet voor het lichaam van Rhine gestaan toen ze doodging, jij kan niet weten hoe hartverbrekend het is om haar ader los te laten en haar te ZIEN doodgaan. Als jij nog maar eens wist dat jij één van dé enigste redenen bent waarom ik hier nog rondloop. Zou je dan nog zo snel rommel door je strot rammen?!" Het kwam er allemaal opeens zo makkelijk uit, alsof de brok in zijn keel was opgelost met een of ander duur oplosmiddel dat je niet overal kon krijgen. Het shirt dat hij aan had gehad, waar nog braaksel aan kleefde, gooide hij weg in het gras, hij kon die zure geur echt niet verdragen, het liet hem zelf haast over zijn nek gaan. Zijn stem was al stukken zachter geworden, hij was moe en uitgeput.

Ravenna leek in elkaar te zakken, de woorden waren tot haar doorgedrongen leek wel. Zijn ijsblauwe ogen hielden elke beweging die ze maakte in de gaten terwijl hij zijn oren spitsten voor wat ze hakkelde: 'Het...spijt me...' Haar woorden drongen tot hem door, het speet haar wel degelijk. Maar hij kon het niet opbrengen om te glimlachen, hij kon het gewoon niet. 'Het spijt me...zo erg dat ik zo'n slechte vriendin ben geweest...!' Nu wendde hij zijn blik af, hij wilde geen zelfhaat horen, hij wilde niet horen hoeveel medelijden ze met zichzelf had. 'Had ik je moeten wegjagen toen...in het bos...?' Hij kon het zelfs niet opbrengen om zijn hoofd te schudden, hij keek naar het gras, dat met elke seconde roder werd en hoe hij zelf langzaamaan misselijk en lichthoofdig werd. Met een traag geknipper nam hij een zakdoek uit zijn broekzak en depte hij de hoofwonde er mee, wat leek te helpen. Elke keer dat hij depte, kwam er minder bloed aan te hangen, tot er uiteindelijk niets meer uit de wonde leek te komen. Zijn ogen richtte hij dan op zijn arm en begon hij daar de wonden droog te deppen zodat hij niet meer bloed verloor dan dat nodig was, zijn armsnede had hem al te veel kracht doen verliezen. 'Had ik ons beide dit moeten besparen...?' Hij schudde zijn hoofd langzaam, zwakjes, hij zou dit met plezier overnieuw willen beleven, want zonder haar was hij hier niet meer geweest. 'Ik...hou van je...' Deze woorden lieten hem weer naar haar kijken, zijn ogen groot terwijl zijn bebloedde zakdoek de grond tegemoet dwarrelde. Een frons verscheen op zijn gelaat terwijl hij langzaamaan, nogsteeds met die grote ogen weg keek, zichzelf afvragend wat hijzelf voelde. Toen ze verderging van of hij haar hoorde, reageerde hij niet echt. Hij had haar duidelijk genoeg gehoord. Houden van. Hij hield ook van haar, dat was toch normaal? Ze waren vrienden, toch? Zelf was hij niet meer aan het volgen was ze zei en hij zuchtte zachtjes om dan zich weer naar Raaf te richten. “Doe dit nooit meer. Death doesn’t happen to you, it happens to those around you. Jij bent niet diegene die er onder zal lijden, nee, de mensen rond jou lijden er onder.” Hij probeerde op te staan, maar zodra hij met zijn arm wilde steunen, zei een venijnige steek in zijn arm van: ‘nope’. 'Ik heb het laatste wat nog echt aan mezelf behoorde opgegeven om je heelhuids te houden, en het kan me niet eens schelen, want ik hou zo...ontzettend...veel...van je...' Hij schudde zijn hoofd terwijl hij zijn arm dat in het verband lag omklemde. “Je hoort niet te veranderen voor me, dat laat me alleen zien hoe’s verschrikkelijke vriend ik voor je ben, als je dingen moet achterlaten voor me. Maar, je houdt van me als gewoon vrienden, dus dat is toch niet erg dat je van me houdt, toch? We zijn vrienden, ik hou ook ontzettend veel van jou, want je bent mijn beste vriendin,” sprak hij met opgetrokken wenkbrauw, niet begrijpend waarom ze er zo’n drama over maakte.

//Naïve zack strikes again.

Ze bleef zachte jammerkreten uitslaan, maar nadat alles eruit was gekomen, leek het alsof haar hele lichaam en geest eindelijk kalmeerde; eindelijk tot rust kwamen. Wat haar alweer dat o zo veilige gevoel gaf, was dat hij zijn hoofd schudde toen ze vroeg of hij misschien echt had gewenst dat ze elkaar nooit hadden leren kennen. Die stille ontkenning van haar diepste angsten gaf haar zoveel ontkenning dat ze er eindelijk in slaagde om haar tranenvloed te stoppen.
“Doe dit nooit meer. Death doesn’t happen to you, it happens to those around you. Jij bent niet diegene die er onder zal lijden, nee, de mensen rond jou lijden er onder.” Ze bleef hem aanstaren en streek onbewust even over haar hals. Ze wist niet wat ze moest doen, zweren had geen zin. Ze had haar belofte al één keer verbroken en het had iets weggeslagen waardoor ze wist dat hij altijd een zekere achterdocht zou houden. “Je hoort niet te veranderen voor me, dat laat me alleen zien hoe’s verschrikkelijke vriend ik voor je ben, als je dingen moet achterlaten voor me. Maar, je houdt van me als gewoon vrienden, dus dat is toch niet erg dat je van me houdt, toch? We zijn vrienden, ik hou ook ontzettend veel van jou, want je bent mijn beste vriendin,”
Stomverbaasd keek ze hem aan. Dit was absoluut niet het moment voor een grap en ze wist dat hij dat heel goed besefte. Ze had het letterlijk uitgeschreeuwd, wat had hij in godsnaam nog meer nodig?! Ze haalde even heel diep adem, veegde de traanresten van haar wangen en slaagde erin haar geduld niet te verliezen. 'Wat ik heb achtergelaten,' begon ze, met nog enige trilling in haar stem want ze voelde weer een steek in haar buik, 'Is dat gene wat meisjes horen weg te geven aan de jongen aan wie ze het willen weggeven. Alsjeblieft, vertel me niet dat ik na alles wat er gebeurt is je nog moet uitleggen wat sex is!' Haar stem was onder controle, maar dreigde ieder moment over te slaan. 'Ik bedoelde ook niet dat ik gewoon van je hou als vrienden, of dat doe ik wel, maar...' Ze kneep even haar ogen dicht want dit voelde aan alsof ze net zo goed tegen een kastanjeboom had kunnen praten.'Maar als ik zeg 'ik hou van je'...dan bedoel ik dat als in...meer dan vrienden.' Ze keek even naar haar handen, waar bloed op zat en kreeg opeens door dat Zack onder de kleine wonden zat. 'En met 'meer' bedoel ik...bedoel ik dat mijn hart zich ongewoon gedraagt elke keer dat ik je zie. Het betekend dat ik soms chagrijnig besef dat ik de hele dag aan niks anders heb kunnen denken dan jou, het betekend dat elke keer dat we afscheid nemen ik een steek van eenzaamheid voel.' Ze merkte niet eens dat haar gezicht een smekende uitdrukking had gekregen, of hij het nou alsjeblieft wilde begrijpen. 'Het betekend dat ik me geen toekomst of zelfs maar leven kan voorstellen zonder dat jij daar deel van uit maakt, het betekend dat ik het liefst elk moment van de dag met je zou delen, dat ik bij je mag blijven voor zolang als je leeft.' Haar smekende uitdrukking was veranderd in een berustende glimlach, want opeens stelde ze het zich allemaal voor. 'Het betekend dat elke keer dat je me kuste ik verlangde naar meer, het betekend dat...dat...' Ze voelde weer bloed naar haar hoofd stijgen, maar merkte dat dit keer niet haar hele hoofd rood werd. Het bleef bij haar wangen en het voelde prettig aan. Warm. Opeens besefte ze dat het haar niet meer zou uitmaken wat hij hier mee aan zou gaan, want ze wist opeens zeker dat ze het kon accepteren en verdragen, ook al zou het pijn doen, welke beslissing hij ook maakte.
'Het betekend dat...dat ik misschien blij ben dat jij, of nou ja, jou lichaam...de eerste was die... nou ja, je weet wel...' Ze lachte warempel eventjes en keek toen weer naar de grond, in doodse stilte. 'Ik hou van je zoals jij en Rhine van elkaar hielden, zoals je ouders van elkaar hielden.'
Stilte...niets dan stilte in haar hoofd.

Ze leek eindelijk te begrijpen waarom het een slecht idee was om zichzelf van kant te maken. Eindelijk een greintje zelfbesef, het bracht rust in Zacks hoofd, liet hem rustig worden. Ook al had hij eerder haar nog een slag in haar gezicht gegeven omdat ze een idioot was, nu leek alles toch weer een beetje in zijn hoofd te kalmeren. Het deed hem goed om te weten dat ze wist hoe verschrikkelijk dom ze was geweest. Maar bij haar volgende woorden begreep hij haar niet. Ze hield van hem, oké... ja, so? Ze waren vrienden, best buddies, kameraden door dik en dun; die hielden toch ook van elkaar? Het was toch normaal om je beste kameraad graag te zien? Dus hij besloot dat ook gewoon te zeggen, het was normaal dat goede vrienden van elkaar hielden, het was doodnormaal, dus hij snapte niet waarom ze er zo’n fuss over maakte. Stomverbaasd staarde Raaf hem aan en Zack kijk vragend naar haar met een lichte frons op zijn gelaat. Hij wist echt werkelijk niet wat haar probleem was, nee hij begreep het echt niet. Ze haalde even heel diep adem, veegde de traanresten van haar wangen en Zack zelf die zat niet begrijpend naar haar te gapen, terwijl hij kort rilde van de kou door de wind die een frisse bries besloot te geven aan dit hele gebeuren. Hij trok haar dichter tegen zich aan sinds hij het eigenlijk echt wel koud had, kippenvel op zijn armen was hier het duidelijke bewijs van en Raaf dichter tegen zich aantrekken zou hem toch enigszins warmer houden.
'Wat ik heb achtergelaten,' begon Raaf en hij fronste nog dieper, nu volgde hij helemaal niet meer. Wat had ze achtergelaten? 'Is dat gene wat meisjes horen weg te geven aan de jongen aan wie ze het willen weggeven. Alsjeblieft, vertel me niet dat ik na alles wat er gebeurt is je nog moet uitleggen wat sex is!' Wacht... wat was seks? Toen besloot Doffy hem het in zijn hoofd uit te leggen: ‘hetgene wat ik en raaf hebben gedaan idioot. Fufufufu~’ Zack leek het eindelijk te begrijpen, zijn gezichtsuitdrukking zei genoeg. “Dat is hetgene... waarbij ik mijn plasding.. bij jou er in... steek.. toch?” sprak hij lichtelijk aarzelend, bang dat hij het bij het verkeerde eind had. 'Ik bedoelde ook niet dat ik gewoon van je hou als vrienden, of dat doe ik wel, maar...'sprak ze en hij liet haar deze keer uitspreken, dit leek belangrijk. 'Maar als ik zeg 'ik hou van je'...dan bedoel ik dat als in...meer dan vrienden.' En dan viel zijn frank. Zacks ogen werden groter, hoe... wat... waarom? Dat waren de simpele vragen die hij had in zijn hoofd, zijn brein sloeg op tilt en verbaasd keek hij voor zich uit, alle puzzelstukjes vielen op zijn plek terwijl hij eigenlijk de vragen zelf nu aan het beantwoorden was. 'En met 'meer' bedoel ik...bedoel ik dat mijn hart zich ongewoon gedraagt elke keer dat ik je zie. Het betekend dat ik soms chagrijnig besef dat ik de hele dag aan niks anders heb kunnen denken dan jou, het betekend dat elke keer dat we afscheid nemen ik een steek van eenzaamheid voel.' Zijn ijsblauwe ogen richtte hij weer naar Raaf, de smekende uitdrukking observerend, hij begreep het, maar hij voelde een steek van schuldgevoel door zich heen gaan, want hij voelde niet hetzelfde. 'Het betekend dat ik me geen toekomst of zelfs maar leven kan voorstellen zonder dat jij daar deel van uit maakt, het betekend dat ik het liefst elk moment van de dag met je zou delen, dat ik bij je mag blijven voor zolang als je leeft.' Langzaam sloot hij zijn ogen, ongemakkelijk door het feit dat hij besefte hoe veel ze werkelijk voor hem voelde en het deed hem pijn dat hij het haar zo moest vertellen, dat hij niet hetzelfde voelde. 'Het betekend dat elke keer dat je me kuste ik verlangde naar meer, het betekend dat...dat...'
'Het betekend dat...dat ik misschien blij ben dat jij, of nou ja, jou lichaam...de eerste was die... nou ja, je weet wel...'
'Ik hou van je zoals jij en Rhine van elkaar hielden, zoals je ouders van elkaar hielden.' Dat waren haar laatste woorden terwijl er een stilte viel tussen hen beiden. Zack zelf wreef over zijn achterhoofd terwijl hij ongemakkelijk op zijn lip beet voor een luttele seconde voor hij zelf begon te spreken, hoe moeilijk het ook was: “Ah.. ehm.. Raaf. Het, erm... spijt me maar ik vrees dat ik.. niet hetzelfde voor jou voel meid,” hij liet even weer een stilte vallen. “Ik kan gewoon niet van iemand anders houden als ik... niet van mezelf hou zie je... erm... ik snap zelfs niet waarom je verliefd op me bent eerlijk gezegd...” Hij wendde zijn blik af en opeens voelde haar lichaam tegen zich alles behalve aangenaam voor een of andere reden. Meer awkward dan wat anders eerlijk gezegd, maar hij toonde het niet, het enigste wat er op zijn gezich af te lezen viel was spijt en medelijden. “Maar, we blijven vrienden... toch?”
Dat was alles wat hij op dit moment wilde, vriendschap.

Een gevoel alsof er een zware last van haar afviel. Maandenlang had ze het opgekropt en genegeerd, hopend dat hij het zelf zou merken, of dat het over zou gaan. Maar het was allemaal tevergeefs geweest. Nu was er alleen nog de angst dat hij haar nooit meer zou willen zien, omdat ze haar belofte had gebroken. Het besef van wat ze bijna voor elkaar had gekregen, was nog erg voorzichtig zich een weg aan het banen door haar gedachten, maar zou haar waarschijnlijk weer wakker houden voor minstens een week.
Zack beet op zijn lip en het was haar al meteen duidelijk. Een steek schoot door haar borst, een steek van een gebroken hart. “Ah.. ehm.. Raaf. Het, erm... spijt me maar ik vrees dat ik.. niet hetzelfde voor jou voel meid,” hij liet even weer een stilte vallen. “Ik kan gewoon niet van iemand anders houden als ik... niet van mezelf hou zie je... erm... ik snap zelfs niet waarom je verliefd op me bent eerlijk gezegd...” Juist ja...om eerlijk te zijn snapte ze dat zelf ook niet, maar had dat ooit wat uitgemaakt. Wat ze ervan wist was dat het niet uitmaakte waarom, maar ze kende Zack inmiddels genoeg om te weten dat hij overal een reden voor nodig had, wat hij ook deed. “Maar, we blijven vrienden... toch?” Ze veegde met haar mouw over haar gezicht en haalde even heel diep adem, om de storm in haar binnenste tot stilstand te brengen. Kon ze hem gewoon als beste vriend blijven zien, na alles wat er gebeurt was?
Ze keek hem weer aan, haalde even haar neus op en slaagde erin een berustende glimlach op te zetten. 'Ik zou niets liever willen...' fluisterde ze. Oh kom op, ze wilde niet weer gaan huilen. Maar ze kon even niks anders. Tranen bleven uit haar ogen opwellen en ze voelde haar ogen branden en haar wangen weer natter worden. Ze verborg haar gezicht door met haar mouw erover te blijven vegen, maar het had weinig effect; de mouw was nu ook nat. 'S-sorry...' haperde ze. 'Ik wilde n-niet weer...i-ik moet s-steeds...' Ze voelde zich echt een klein kind nu en ze haatte het.

Ze biechtte op, maar hij leek het eerst niet te begrijpen, maar pas toen ze sprak over hoe dat ze meer van hem hield dan vrienden van elkaar hielden. Het liet een steek van schuldgevoelens door hem heen gaan, wetende dat hij niet hetzelfde voelde dan wat zij deed voor hem. Zack moest het haar zeggen, dat hij niet hetzelfde voor haar voelde, dat hij alleen maar vriendschappelijke stuff tussen hen voelde, meer niet. Een ongemakkelijke stilte viel tussen hen beiden, Zack wreef over zijn achterhoofd en hij beet op zijn lip. Hij moest het zeggen, hoe'n pijn het vast voor haar zou doen, hoe moeilijk het zou zijn om haar zo te zien. Ze had net zelfmoord willen proberen te plegen, waarom biechtte ze nu op? Was het puur om nu ineens van alles vanaf te zijn? Misschien, hij wist zelf niet goed wat hij hiervan moest zeggen. “Ah.. ehm.. Raaf. Het, erm... spijt me maar ik vrees dat ik.. niet hetzelfde voor jou voel meid,” hij liet even weer een stilte vallen. “Ik kan gewoon niet van iemand anders houden als ik... niet van mezelf hou zie je... erm... ik snap zelfs niet waarom je verliefd op me bent eerlijk gezegd...”
Opeens voelde de aanraking tussen hen beiden, onaangenaam in zijn ogen, ongemakkelijk. Het liefste wilde hij nu de afstand tussen hen beiden vergroten, nu wetende wat ze werkelijk voor hem voelde. Alleen liet Zack de ongemakkelijkheid en het onaangename gevoel niet doorschijnen in zijn ogen, het enige wat je kon aflezen was hoe het hem speet van zijn eigen gevoelens. "Maar, we blijven vrienden toch?" Het enige wat hij wilde op dit moment was vriendschap, want hij zocht nu echt niets meer dan dat. 'Ik zou niets liever willen...' fluisterde ze en ze was weer aan het huilen. Zacks blauwe ogen waren gericht op haar mouw, die utiliseerde als zakdoek om haar tranen aan af te vegen. Met een moeilijke expressie voelde hij hoe Doffy weer probeerde grip op hem te krijgen. met een trillerige hand greep hij naar de achterzak van zijn broek, overal had hij wel medicatie zitten. 'The madness never ends Zackie~' galmde er nu continu door zijn hoofd en hij klemde moeizaam zijn kaken op elkaar om dan een pil uit zijn broekzak te vissen en deze in zijn mond te steken, deze meteen doorslikkend. 'S-sorry...' haperde ze. 'Ik wilde n-niet weer...i-ik moet s-steeds...' Toen Doffy was gestopt met lachen in zijn hoofd, besloot hij de antwoorden op haar gesnik, hij was net op tijd geweest en dat voelde zo opluchtend in zijn ogen. "Raaf, alles moet er op een gegeven moment uit... beter nu dan nooit, laat het los. Denk je dat het me scheelt dat je huilt in mijn armen? Je zou me moeten kennen nu ondertussen," sprak hij geruststellend terwijl hij zijn armen weer om haar heen sloeg, het ongemakkelijke gevoel dat hij ervaarde door hun aanraking negerend, ze had iemand nodig die er voor haar was en die persoon zou hij zijn.

Ze had haar belofte verbroken, ze had hem pijn gedaan, welk recht had zij nu om te huilen! Ze bleef furieus met haar mouw over haar gezicht vegen, maar het had weinig zin. Ze kon zich niet herinneren dat ze zich ooit zo had laten gaan tegenover iemand. Ze had altijd geprobeerd om te huilen als niemand het zag, als niemand kon zien dat ze op haar zwakst was. "Raaf, alles moet er op een gegeven moment uit... beter nu dan nooit, laat het los. Denk je dat het me scheelt dat je huilt in mijn armen? Je zou me moeten kennen nu ondertussen," Omdat ze niets anders kon, probeerde ze te knikken maar tegelijk schudde ze haar hoofd. Ze wilde niet nog eens beweren dat ze alles van hem wist, telkens als ze dat deed leek het of er weer een onaangename verassing op haar lag te wachten.
En ze voelde het, datgene wat ze zo ontzettend gemist had, het enige wat haar kon kalmeren. Hij sloeg zijn armen om haar heen. Ze verdiende dit helemaal niet, niet na alles wat ze hem had aangedaan. Toch klampte ze zich aan hem vast, als een klein, bang meisje. Hoe was het zo ver gekomen, nog geen anderhalf jaar geleden zou ze hem van zich af geslagen hebben, hem hebben uitgelachen, en nu zat ze hier als een soort schoothondje zijn omhelzingen af te wachten. Dat hij geen shirt aanhad, leek haar al niet veel meer uit te maken, want ze was zo blij dat het dit keer echt Zack was die haar vasthield. Zijn afwijzing had ze al enigszins zien aankomen en ook al deed het pijn, het was veel minder erg dan ze zich had voorgesteld en al duizend keer minder erg dan geloven dat hij hetzelfde voelde en vervolgens erachter komen dat hij het niet was geweest die dat had gezegd.
Door zo een tijdje tegen hem aan te blijven zitten, wist ze te kalmeren en stopte de stroom van tranen eindelijk, maar nu voelde ze zich wel doodmoe. Ze was kapot, leeg, maar ze leefde en de pijn was weg, ook al zou ze nog een tijd moeten herstellen. Het voelde alsof ze doodziek was geweest en nu eindelijk aan het genezen was.
Echter werd die berustende gedachte verstoord door een steek van pijn. Ze greep naar haar buik en kromp ineen. De afschuwelijke gedachte die nog geen tien minuten geleden haar belofte voor een beter bestaan was geweest, maakte zich nu van haar meester. Er was toch wat gif in haar maag gelekt en het beet nu zijn weg door haar bloed, naar haar hart! De steek van pijn werd erger en ze liet een zachte kreet ontsnappen. Ze kneep haar ogen dicht en klampte met een hand haar buik vast en met de ander Zacks arm.
De pijn nam af en ze voelde een vreemde druk tussen haar benen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en liet haar handen langzaam ontspannen. Er ontsnapte een zucht van opluchting uit haar mond maar ze kromp al vrij snel weer ineen, maar ondanks de pijn slaagde ze er in om Zack even aan te kijken en geruststellend te glimlachen. 'Gewoon mijn tijd van de maand...' Ze lachte zwakjes en opgelucht. Ze ging niet dood, voorlopig nog niet, niet door haar eigen toedoen tenminste.

Ze huilde en Zack zelf begreep maar al te goed het verdriet dat ze nu voelde, hij had het ook ervaart, maar alleen op een dramatischer leven dan zij nu op dit moment. Oke het was misschien slecht van hem om het zo te verwoorden in zijn hoofd, maar voor zover hij kon zien, waren meiden gewoon kwetsbaarder dan hij was, ook Rhine had gewoon maar beslist om zomaar uit het leven te stappen, ook haar problemen waren niet zo erg geweest. Maar waarom leefde hij dan nog nu op dit exacte moment? Eigenlijk wist hij daar zelf het antwoord niet goed op. Uiteindelijk besloot hij gewoon maar te zeggen dat ze mocht huilen, wat ook wel waar was, iedereen mocht huilen, zelfs hij. Alleen had hij daar nu geen behoefte aan, zijn tranen waren immers gewoon op. Het was welletjes geweest blijkbaar als hij zichzelf zo nu zag, hij was mentaal ook gewoon op. Ze knikte en schudde haar hoofd bij zijn woorden, een vage bevestiging, niet bevestiging, hij kon haar gedachtengang werkelijk gewoon niet volgen. Waarom waren vrouwen zo onbegrijpbaar?
Zack omhelsde haar, ook al voelde het ongemakkelijk aan, voelde het onprettig omdat ze er misschien nu dus meer achter zocht dan alleen maar knuffels, ook al had hij haar afgewezen, het voelde niet fijn om zo haar nu in zijn armen te hebben. Maar hij zette zijn eigen noden en ongezelligheden opzij, zodat zij zich beter zou voelen, dat was nu op dit moment belangrijker dan wat dan ook.

Zijn blik ging naar hoe ze naar haar buik greep en even ging zijn blik naar de substantie van de pil die was opengespat op het gras, had dit een verband? Was er dan toch vloeistof in haar gelekt en was ze nu aan het doodgaan? Zijn ogen werden groter bij de gedachten alleen a en de zachte kreet die ze uitstootte maakte hem alleen nog maar onrustiger. Zijn ogen keken haar vol afschuw aan maar toen ze leek te ontspannen, werden zijn blauwe ogen er ook wel rustiger op. 'Gewoon mijn tijd van de maand...' sprak ze met een zwakke lach en hij fronste, niet begrijpend wat ze hiermee bedoelde. Wat was in hemelsnaam de tijd van de maand? Weer een of ander vrouwenzegswijze voor iets dat best voor de hand liggend was of waas het helemaal iets complex waar hij sowieso geen snars van zou begrijpen? Hij gokte alvast het tweede voor hij het vroeg: "Wat is een tijd van de maand? Jouw tijd van de maand? Moet je nu ergens heen ofzo?" Zijn ijsblauwe ogen keken haar vragend aan terwijl zijn blik al verried dat hij gewoon echt werkelijk geen flauw benul had waarover ze het had.

//sorry dat hij kort is

Tegelijk met de opluchting dat het niet de pil was maar gewoon haar maandelijkse ongemak, kwam de opluchting dat het betekende dat er ook geen blijvende gevolgen zouden optreden...lichamelijk dan. Ze liet Zacks arm los en veegde met haar mouw over haar gezicht de laatste sporen van tranen weg. Haar ogen brandden en eigenlijk was ze nu alleen maar moe. Toch wilde ze nog even blijven zitten zo, hij moest begrijpen dat ze nog steeds verscheurd werd door spijt. Echter wist hij de zaak er weer zo idioot mogelijk op te maken door weer eens een opmerking à la Zack te maken. "Wat is een tijd van de maand? Jouw tijd van de maand? Moet je nu ergens heen ofzo?"
Ze keek hem recht aan met een blik die het midden hield tussen ongeloof en berusting. 'Ehm...nee?' Ze bleef hem aanstaren. Moest ze nu serieus een meerderjarige jongen van twee meter gaan uitleggen wat menstruatie was?! 'Het betekend dat ik bloed verlies.' Meteen erna schoot de horror die het voor hem moest betekenen door haar heen en flapte ze er snel achteraan: 'Als in...dat is heel normaal, voor een meisje dan!' Ze zuchtte en krabde even op haar hoofd. Het was niet ongewoon om dit uit te leggen, ze had het haar zusjes ook moeten vertellen. Maar Zack was haar zusjes niet, Zack was een haast volwassen kerel. 'Oke.' zei ze berustend. 'Ik zal het proberen uit te leggen...' Ze leunde naar achteren en ging voorzichtig zitten, haar vingers knepen in haar neusbrug want dit was gênant.
'Als een kind een bepaalde leeftijd bereikt, dan treden er bepaalde...bepaalde veranderingen op.' Ze keek hem aan alsof ze er achteraan wilde zeggen 'vertel me alsjeblieft dat je dat op z'n minst hebt doorgehad'. 'Meisjes, zoals je hopelijk weet, zijn degene in een relatie die de kinderen krijgen.' Ze voelde zich stompzinnig bezig nu. Iets in haar zei dat Doffy olijk zat mee te luisteren, maar die lol moest ze hem dan maar gunnen. 'Een meisje heeft wat je noemt 'eitjes', geen eieren zoals je bij je ontbijt eet, maar kleine...een soort bolletjes en als een jongen zijn...zijn..' Ze voelde het bloed weer naar haar hoofd stijgen. 'Seksuele voorlichting aan uw meerderjarige zoon, door Ravenna Dai' Ja dat boek zou de markt halen. 'Wat jij...tussen je benen hebt...hangen...bij een meisje naar binnen...steekt...dan wordt dat eitje 'bevrucht' en groeit er een baby uit.' Ze zuchtte opnieuw en streek het haar uit haar gezicht. 'Maar dat kan maar één keer per maand en als zo'n eitje niet bevrucht wordt sterft het af, gewoon om plaats te maken voor een nieuwe. En dat gaat gepaard met een hoop bloed en buikpijn, maar het is niets ergs! Het is de natuur, het is normaal en op het moment is het voor ons een goed teken want het betekend dat jij- ik bedoel Doffy me niet zwanger heeft gemaakt en dat er geen...lichamelijk gevolgen zullen achterblijven.'
Ze staarde nu naar de grond want ze voelde de spanning tussen hen. Er was een pijnlijk onderwerp aan bod gekomen, dat ze eigenlijk had willen vermijden.

PROFILE MAGICIAN

» Being here for the second time. [&ZACK]
» The sands of time||Zack
» Time for thoughts [&ZACK]
» Shop untill you drop.
» I just need....sleep?

Sleep untill the end of time||Zack

Sleep untill the end of time||Zack

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen