The howling beast hears us talk. [JAMES]

Snel en bijna onzichtbaar was het kleine meisje achter de kassen doorgeschoten. Inmiddels kende ze de route wel. Links, rechts, twee keer rechtdoor en nog eens rechts. Dan stond je voor een muur met veel klimop en tussen die klimop was nog net, maar moeilijk, een houten deur te vinden. Met veel geduw, want de deur was best zwaar en Nariko was nu eenmaal niet zo sterk, kreeg het meisje de deur open en ze glipte er doorheen. Voor haar stond het mooiste tafereel wat ze had gezien. Door de lente stond alle bloemen in bloei en waren de bomen met hun bloesem bezig. Het was een warme lentedag en de tuin gaf een heerlijke, zoete geur. Hier en daar vlogen bijen die al vroeg aan het werk van nectar verzamelen waren begonnen. Het was al de zoveelste keer dat het meisje hier kwam en dat was een slecht teken. Ze kwam hier niet voor rust, misschien wel, ze kwam hier altijd als ze zich weer alleen voelde. Met nieuwe hoop was ze weer naar Starshine gegaan, blij dat ze zich weer onder de mensen kon begeven, blij dat ze nu misschien eindelijk vrienden kon maken, een gewoon leven kon oppakken. Maar hoe goed ze het ook had geprobeerd, niemand leek haar waardig genoeg te vinden. Niemand interesseerde zich in haar en niemand leek uberhaupt oog te hebben voor het onzeker meisje dat met de zware boekentas tussen iedereen doorschoof in de gangen.
Stil liep Nariko richting een grote treurwilg waar iemand ooit een schommel aan had bevestigd. Ze ging er op zitten en zette zich rustig af, met het klein beetje luchtmagie waar ze over beschikte bleef ze zichzelf een klein beetje duwen zodat ze nooit stilstond. Haar hoop was altijd al valse hoop geweest. Ze zou nooit vrienden krijgen en als ze die wel kreeg zou er wel iets gebeuren waardoor ze ze zou verliezen. Zoals Wren. Die had ze ook nooit meer gezien en bleek van school af. Hoe goed Nariko het ook probeerde, het werd nooit beloond. Ze deed haar sjaal goed om haar nek heen en streek even met haar hand langs het litteken. Niemand mocht het ooit weten. Niemand.
Met een brok in haar keel bleef zichzelf voortduwen, de tranen verbijtend.

[Alleen voor James Biggs]

James lag weer te dagdromen in een boom zoals hij vaker deed. Vrienden had hij niet echt maar vijanden des te meer. Hij was een beetje weggedommelt toen hij voelde dat hij niet meer zo stevig lag als eerst. Hier kwam normaal nooit iemand maar hij voelde iets op zijn rug schuren. Hij probeerde te voelen wat het was, maar daardoor verloor hij zijn evenwicht. Hij viel uit de boom en landde bijna bovenop een meisje wat blijkbaar in de schommel onder hem was gaan zitten. Hij belandde hard op de grond en verloor even zijn bewustzijn. En toen hij bijkwam...

» The howling wolf [James]
» Talk the Talk [ Drake ]
» Once there was a straydog howling at the moon.
» The beast inside
» Beauty & the beast

The howling beast hears us talk. [JAMES]

The howling beast hears us talk. [JAMES]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen