Zacht tjirpen van de vogeltjes in de lange takken van de bomen. Als kleine wezentjes op het ruwe schors dat op de boom lag. Ze waren schattig en konden hun klanken laten voeren door lange liederen en tonen. Een lief roodborstje lied haar prachtige geluid horen terwijl ze opsprong van een beuk, in snelle bewegingen van haar vleugeltjes. Ze vloog een kort stukje door de lucht heen als een schimmetje dat door de ruimte zoefde. Het diertje nam plaats bij een van de erkers van het kasteel. In het oude raam zat een figuur, zijn vredige ogen genietend van het uitzicht. De prachtige natuur op dit terrein bleef hem tot op de dag van vandaag meer en meer verbazen. Vele kilometers had hij al bespeurd en onderzocht met zijn nieuwsgierige instinct. Toch wist hij elke keer weer een plek te ontdekken die hij nog niet eerder had gezien of bevonden. Het roodborstje deed hem glimlachen, de warme rode ogen keken er vertederd naar. De wijsvinger van zijn hand gleed voorzichtig over het kopje van het roodborstje. uiteindelijk vloog het weer weg en keek hij het na. Hij voelde zijn vacht bewegen en trok even met de grote oren die boven op zijn kop stonden. Zijn naam was Sylvester en dat hij er anders uitzag, dat was iets wat hem normaal was. Hij keek het vogeltje van net na en besloot het te volgen. Vanuit zijn zit liet Sylvester zich in vrije val uit het raam glijden. Hij liet zich langs de ramen snel naar beneden vallen en sloot zijn ogen. Door de perfecte sturing in de wind wist hij waar de grond was en liet precies op tijd zijn half blauw gekleurde vleugels verschijnen. Ze waren sterk getraind en wisten nu precies wat ze moesten doen. Hij sloeg een windvlaag tegen de grond waardoor hij weer omhoog schoot en een kurkentrekker draaide in zijn duik. Meters boven de grond spreidde hij zijn vleugels weer en hij liet zich nu rustig op de wind wiegen. Het scheren door het luchtruim bracht hem voldoening en vrijheid, hij genoot nog elke keer. Daar was hij, een kleine grijns verscheen op het gezicht van Sylvester toen hij de zwarte schim naar beneden zag dalen. Een draak die hij al eerder had zien vliegen, met iemand op zijn rug nog wel. De persoon moest een Sarkas zijn van Razen, daar kwamen de meeste namelijk vandaan. Hij sloeg nogmaals krachtig met zijn vleugels en bekeek het veld onder hem, dacht even na over de twee. Ze waren hem dus al eerder opgevallen en Sylvester had gezien hoe ze goed konden bewegen in de lucht, al was de jongen van nature geen mens voor de hemel. Zijn nieuwsgierigheid was toch getrokken, ondanks dat hij zich nog niet had laten zien. Syl vroeg zich af hoe goed de twee waren en had dat nauwkeurig zitten observeren. Nu was het tijd om maar eens kennis te maken. De jongen was bij de waterval gaan zitten. Toevallig de plek waar hij laatst het heftige gesprek met Ronodan had gehad. Echter inplaats van vaart te minderen, zette Sylvester een tandje bij. Hij schoot naar beneden in een gecontroleerde speer, de wind achter hem aan. De bladeren en takken begonnen heftig te bewegen en uiteindelijk liet Syl zich even zien toen hij ongeveer 6 meter boven de jongen vloog, de bomen kruinde nog boven de onbekende uit. Als een zwarte schim schoot hij enkele keren over de bomen heen waar de jongen doorheen kon kijken. Na enkele seconden verlaagde Sylvester zijn vlucht tot 3 meter boven de rivier. Zijn vleugels waren gespreid en hij daalde steeds meer tot zijn voeten op het zachte gras plaats namen in een goede landing. Syl klapte zijn vleugels in en keek de jongen en zijn draak aan. ''Mooi dier heb je daar jongen.'' zei Syl met een vriendelijke glimlach.

De wind om hem heen speelde met lange sterke halen en trekken. Het was altijd plezierig om te spelen met zijn sturingen, alsof hij de rode lijnen in de lucht zag van de paden. Hij kon ze sturen en genoot van elk moment dat hij ermee bezich was. Nu liet hij de wind rond zijn vleugels rustig worden terwijl hij landde, over het water scheerde en uiteindelijk zijn doel bereikte. Op zijn tenen zoals een kat altijd loopt landde zijn op het zachte gras. Deze houding in zijn poten was altijd handig bij het opstijgen, hij was sneller weg met een krachtige aanloop vooral. Zijn heldere blauwe ogen keken de jongen en zijn draak die voor hem stonden geintereseerd aan. De jongen was zo te zien heel erg nieuwsgierig en de draak eerder beschermend. Deze reactie verbaasde Sylvester niet echt en hij glimlachte erdoor. De draak leek hem niet te vertrouwen, hij wilde hoe dan ook zijn baasje beschermen, Sylvester kon hem geen ongelijk geven. De normale mens was al niet al te blij met zijn aanwezigheid, laat staan een beschermende draak. Syl krulde zijn lange staart even die ook een halflange vacht had. Sylvester had zijn vleugels nu ingeklapt en hij zag hoe de jongen er naar keek, vol nieuwsgierigheid. Syl vond dit op hetzelfde moment leuk maar ook ergens vreemd. De meeste mensen gingen hem liever uit de weg omdat hij er zo vreemd uitzag. 'Dank je, ja hij is een prachtig wezen, maar u bent ook prachtig te noemen.' Verbaasd trok Sylvester zijn wenkbrauwen op en deed net op tijd een gekromde wijsvinger voor zijn snuit om niet in de lach te schieten. Hij? Prachtig? Okey, hij was veel dingen genoemd door wezens en echt hij had vele variaties. Prachtig? De enige die hem zo noemde was Alex, maar dat was zijn partner.. die hield van hem. Hij mocht deze jongen wel. Hij bewoog met zijn oren en luisterde nogmaals naar wat de jongen te zeggen had. 'Ahum... Sorry, Ik heb nog nooit een wezen zoals u gezien. Tot wat voor soort behoord u?' dit gesprek ging nog leuk worden. Syl vond het altijd wel leuk om mensen dingen te vertellen of leren, waar was hij anders adviseur voor? Hij zag alleen nog steeds dat de draak niet op zijn gemak was. Syl keek de draak strak maar vriendelijk aan, in de grote groene ogen van hem. ''Suus 'Licuit . I non apponet nocere ei.'' sprak hij zacht en bewoog zijn hand waardoor er een warme lieve windvlaag rond de kop van de draak waaide. Het was een oude taal waarvan hij wist dat sommige draken het begrepen, aangezien het een taal was die de mensen ooit van de draken hadden geleerd. Het waren gerustellende woorden. Nu wendde hij zich weer tot de jongen en keek hem vriendelijk aan. ''Mijn naam is Sylvester. Ik ben een anthromorph, of kort gezegd anthro van een feline. Zoals je ziet ben ik half dier en half mens. Ik ben afkomstig van Puffoon, wat het mogelijk maakt dat ik vleugels heb.'' zei hij met een glimlach naar de onbekende jongen. ''Tevens is Ronodan mijn gids, ik ben zijn adviseur.'' zei Sylvester er bij. Hij liet maar even weg dat het niet echt koek en ei was tussen hem en Ronodan, want echt goede maatjes kon je die twee ook niet noemen. Syl deed zijn best en hoopte er maar het beste van te maken, misschien was het gewoon een idee om ook met anderen vrienden te worden en zo te zien ging dt de goede kant op.

De natuur om hen heen straalde een heerlijke rust uit. Enkel de wind bracht beweging in de bomen en de takken die bewogen ritmisch mee om de klanken van de muziek die de wind kon maken. De blauwe ogen van Sylvester keken nieuwsgierig naar de jongen die hij zojuist had ontmoet en hij bewoog even met de grote oren die op zijn kop stonden. Syl had zojuist verteld wie hij was, wat voor soort wezen hij was en waar de antrho vandaan kwam. Het was altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en Syl had er ook altijd plezier in om dat te doen, daarom was hij in eerste instantie altijd vriendelijk. De draak had hij op dat moment even gerust gesteld, zodat de overige spanning bij de draak zou weg vallen. Hij hoefde namelijk nergens bang voor te zijn. 'Aangenaam Sylvester. Ik ben Syrax en mijn draak heet Dregoe. Wij komen van Razen.' Sylvester grijnsde en knikte begrijpend, een staart zwiep in krullende beweging was een extra bevestiging. ''Aangenaam kennis te maken Syrax en Dregoe.'' sprak Sylvester rustig. Hij had de opwinding over Ronodan kunnen merken bij Syrax, wat Sylvester even zijn vingers liet bewegen. Ja.. echt een geweldige vent was het, hij kon echt zo ontzettend goed met Ro opschieten, vaak thee momentjes samen enzo.. oftewel, Sylvester had eerder het idee dat Ro hem haatte. Ach, hopelijk zou daar nog verandering in komen, hij was allang al blij met de tweede kans die hij gehad had. 'Ik heb Heer Ronodan wel eens zien vliegen, maar nog nooit ontmoet. Het lijkt me heerlijk om zo te kunnen vliegen dan in mijn dierlijke vorm.' natuurlijk moest de jongen even verder praten over zijn bestigste vrind.. ''Ehm, dat zal vast nog wel eens gebeuren. Ro is.. een sterke aanwezigheid.'' Syl keek even weg maar volgde zijn onderwerp toen op een veel leuker iets wat Syrax daarna had gezegd. ''Maar ja, doordat ik van Puffoon kom kan ik inderdaad vliegen. Het is heerlijk om de wind langs je te voelen scheren. Gewichtloos door de lucht als een vogel zonder grenzen. Het is een geluk dat ik daar vandaan kom, aangezien je als persoon van de andere planeten nooit die mogelijkheid zult hebben. Enkel mensen van Puffoon kunnen zelf vliegen.'' sprak hij met een warme glimlach naar de lucht. Hij bewoog met zijn vleugels die dezelfde blauwe gloed hadden als zijn ogen, dit was een extra effect als hij door de lucht scheerde. In het donker vooral kon hij de gloed heftiger laten worden en beter zijn weg vinden. ''Daarbij, zitten mijn vleugels niet altijd in de weg aangezien ik ze ook weer kan laten verdwijnen.'' Syl bewoog zijn hand alsof hij een vlieg wegsloeg en de vleugels loste op in de blauwe gloed. In de beweging kwam er echter een grijs met zwarte veer los. Dit gebeurde wel vaker, het was irritant omdat er dus vaker veren in zijn kamer lagen. Ooit had hij een hele grote gehouden als schrijfveer en die stond nog steeds op zijn bureau in een inktpotje. Sylvester stuurde de lucht rond de veer weer omhoog waardoor het veilig in zijn dierlijke vingers viel. Nu de vleugels waren verdwenen was ernog iets veranderd. De blauwe gloed was weg en Sylvester zijn ogen rood gekleurd, zacht donker rood. Enkel als hij boos was konden ze gaan gloeien, maar dat gebeurde zelden. Syl keek naar zijn eigen veer van ong 15 cm lang en toen naar Syrax. ''Hier, ze zijn handig om mee te schrijven.'' zei Syl vriendelijk, waarna hij de veer aan Syrax overhandigde.