Hij was met veel tegenzin wakker geworden die ochtend. Hij was nachtelijk geterroriseerd en moest vervolgens de rest van de dag met Luna spenderen. Hij had zichzelf het bed uit moeten forceren en na zijn gebruikelijke ochtend routine van trainen, wassen en eten was hij onderweg naar het lancering platform. Hij wist dat hij daar met Luna afgesproken had, maar hij weigerde om in zo'n machine van hel te stappen. Hij vertrouwde de metalen omhulsels niet en vertikte het om erin te vliegen. Hij kon zijn eigen weg naar Erd wel vinden zonder in zo'n ding te stappen. Heel ver van de school lag het niet.

Het platform was leeg. Dat klopte, want hij was vroeg. De meeste leerlingen hadden les dus het was dunbevolkt. Zijn blik ging naar een van de shuttle's die klaar stond om te vertrekken. Waarschijnlijk de shuttle die Luna had willen nemen. Voor geen goud. Hij was welgeteld drie keer in zo'n ding gestapt en hij weigerde om het vaker te doen. Hij draaide zich om naar de ingang toen hij het bonken van twee harten kon onderscheiden die zijn kant opkwamen. Hij herkende Luna en dat walgelijke beest van haar dat ze overal mee naartoe sleepte. Als hij niet al besloten had een andere route naar Erd te nemen, dan was hij daar nu zeker van overtuigd. Hij zou onder geen beding in een shuttle stappen met dat beest. Het zag er niet bepaald vrolijk uit. Ronodan liep haar tegemoet. Dit ging een lange dag worden. 'Ik weet niet wat jou idee van reizen is, maar ik stap niet in die helse machines. Dus tenzij je hier nog wat wil bespreken denk ik dat ik je op Erd weer zie,' zei hij lijzig en serieus tegen haar waarna zijn bloedrode vleugels tevoorschijn kwamen, klaar om op te stijgen en hem mee te nemen naar waar hij dan ook maar heen wilde.

Hij keek haar na terwijl de shuttle langzaam aan het zicht onttrokken werd. Toen hij de shuttle niet langer kon zien zette Ronodan zich af van de grond en steeg op. Hij wist dat hij niet zo snel was als de shuttle, maar hij kende geheimen wegen, geheten "shortcuts" waar hij tijdens het vliegen gebruik van kon maken. Het duurde dan ook niet al te lang voordat hij Erd in zicht kreeg. Hij verwachtte dat Luna al aanwezig was, maar hij voelde zich niet geroepen om er sneller van te gaan vliegen. De hitte van de komende Erdse zomer sloeg hem in zijn gezicht het moment dat de grond steeds sneller in zicht kwam. Kalm landde hij bij de landingsbanen van de shuttle's. Hij liet zijn vleugels weer verdwijnen en probeerde zijn spieren weer een beetje los te schudden. Er was meteen een naar gevoel wat hem bekroop toen zijn voeten weer op vaste grond stonden. En het kwam niet door het feit dat hij op Erd was. Er was een soort spanning in de lucht. Als een elektrische trilling waarvan hij de oorsprong niet goed wist te achterhalen. Ronodan snoof even. Daarna ging hij op zoek naar Luna en dat reptiel.

Hij had het tweetal al snel gevonden en liep met stevige passen op haar af. Hij wist niet hoe lang ze er al zaten en hij was ook niet van plan om het te vragen. Hij was hier niet voor onzinnig gepraat. Hij was hier omdat er kennelijk een probleem was waar ze hem bij nodig had. 'Goed, wat kan je me allemaal vertellen over deze mysterieuze wind, en waar is de plek waar je het het sterkste voelt. Misschien dat we daar meer te weten kunnen komen over de oorsprong,' kwam hij direct ter zake toen hij weer bij haar stond.

Er was iets aan het vliegen door het universum. Het idee van sterren, mijlen ver weg, die toch langs je schoten alsof je ze kon aanraken als je je hand uit zou steken. Ronodan wist dat reizen op die manier niet zonder gevaren was. Deze manier van reizen kon een vroegtijdige dood betekenen. Heel even je concentratie verliezen of net een verkeerde beweging maken kon de luchtbel die hij gebruikte om niet te stikken of dood te vriezen zomaar laten verdwijnen. En aangezien er in de ijzige ruimte geen zuurstof aanwezig was kon hij nergens een nieuwe voorraad lucht vandaan halen. Om nog maar te zwijgen over de gevaren die er in het oneindige niets waren te vinden. Ondanks die altijd aanwezige risico's was het niet de eerste keer dat Ronodan naar een andere planeet vloog en ook ditmaal wist hij veilig op Erd aan te komen. Natuurlijk was hij later dan Luna. De shuttle zou altijd sneller zijn dan zijn vleugels. Maar het zag er niet naar uit dat ze al heel lang op hem stond te wachten. Zodra zijn voeten de grond raakten kwam hij ter zake. Hij luisterde naar Luna's uitleg. Daarna volgde zijn blik de plek die ze aangewezen had en speurde hij de horizon af. Alsof hij hoopte daar iets te zien wat antwoord op alle vragen zou geven. Het was stil om hen heen. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen om te luisteren. Hij hoorde zijn eigen ademhaling en hartslag. Hij tastte verder af en hoorde nu ook die van Luna en haar beest. Hij liet zijn geest nog verder dwalen, op zoek naar die ene specifieke frequentie. Hij hoorde bekende geluiden. Zachte fluisteringen. Maar iets klopte niet. De wind had een metalen klank. Ronodan's wenkbrauwen waren naar elkaar toegekropen en uiteindelijk opende hij zijn ogen weer en keek Luna aan. 'Ze klinkt metalig. Bijna, kunstmatig zelfs,' zei hij zacht, doelend op de wind. Zijn blik ging terug naar de bergen. 'Om erachter te komen wat er aan de hand is zullen we die kant op moeten,' ging hij vervolgens verder terwijl zijn vleugels zich alweer spreidde, klaar om op te stijgen. Hij gaf Luna niet graag gelijk, maar in dit geval had ze een punt. Hij wist niet wat er mis was, maar de wind hier klonk niet natuurlijk meer.

Zodra ze plaats had genomen op de rug van haar...beest, was Ronodan opgestegen. Al bleef hij redelijk binnen gehoor afstand van Luna. Hij kende Erd niet en hoewel hij aan het kunnen wijzen welke kant ze op moesten kon dat nog steeds betekenen dat de kant waar hij op wilde grote obstakels kon bevatten. Zij kende de planeet. Tenminste hij ging er vanuit dat ze dat deed anders begon hij zich echt sterk af te vragen wat ze in Tikals naam op een positie als deze deed. Dus rustig vliegend liet hij haar de koers bepalen die ze moesten nemen om...tja...waar dan ook uit te komen.

De Erdse zon was warm op zijn rug, zelfs in deze tijd van het jaar nog. Het verwarmde zijn vleugels en ledematen die van de vorige vliegtocht toch redelijk afgekoeld waren. Ondertussen was zijn hoofd bij het geluid wat hij net gehoord had en wat nog steeds door zijn gedachten ging als een irritant gezoem. Hij probeerde het te plaatsen, de geluiden los van elkaar te zien en kijken of hij iets herkende. Maar het geluid was hem vreemd wat deze zaak alleen nog maar aparter maakte. Naarmate ze verder over het land trokken viel het geluid zo af en toe weg. Even dacht hij Luna te waarschuwen, maar het kwam altijd snel genoeg weer terug. 'Het kan best zijn dat wat dit ook is, de bron ervan ondergronds is. Zegt jou dat iets?' vroeg hij uiteindelijk. Hij wist dat Erd ondergrondse steden had, maar hij wist niet zeker of dit uit een stad afkomstig was. In een stad was ook organisch materiaal. Dit klonk meer als een fabriek.

Zijn blik ging terug naar beneden toen hij, daar op de grond, Luna antwoord hoorde geven op zijn eerder gestelde vraag aan haar. Ze had het over ventilatoren en opnieuw probeerde Ronodan het geluid te isoleren, in de hoop dat hij iets kon horen wat als de wieken van een ventilator kon klinken. Maar het gezoem was aanhoudend, niet met korte tussenpozen zoals je bij een ventilator bedacht. Het was nog te vroeg om te onderscheiden of zich ook organische levensvormen zich in de buurt van het geluid bevonden. Daarvoor waren ze te ver weg en was de planeet te groot. Hij zou het niet kunnen filteren van de geluiden van de organische wezens die dichterbij hun huidige locatie waren. In gedachte verzonken had hij niet opgemerkt hoe de wind was veranderd. Hij had eigenlijk gewoon zijn eigen koers aangepast zonder er verder bij na te denken. Maar de stem van Luna haalde hem terug uit zijn gedachte. Net op het moment dat er een windvlaag zijn kant op kwam en hem ver uit koers sloeg. Proberend zijn evenwicht te bewaren sloeg hij toch tegen de grond. Met een zachte Puffoonse vervloeking die zijn mond verliet probeerde hij weer op te staan maar de wind was abnormaal sterk. Hij kneep zijn ogen dicht tegen de grote hoeveelheden stof en zand die hem tegemoet vloog en hield zijn arm beschermend voor zijn neus en mond om het niet al te veel in te ademen. Hij weigerde om zich de baas te laten worden door een windvlaag, hoe abnormaal hij ook mocht zijn. Voorzichtig probeerde hij zich opnieuw vanuit zijn geknielde positie omhoog te te duwen. Hij leunde zwar tegen de wind in die hem wederom tegen de vlakte probeerde te duwen. Met een gecontroleerd gebaar van zijn hand stuurde hij de wind langs zich aan beide kanten om zo een oog van de storm te creëeren waarbinnen hij voor nu relatief veilig zou staan totdat de wind weer ging liggen. Maar ze gedroeg zich vreemd. Hij had geen idee hoe lang het kon gaan duren voordat ze tot rust was gekomen.

Hij voelde zich als een gekooid beest. Gevangen gehouden door nota bene zijn eigen element. De wind probeerde grip op de magie te krijgen die het nu nog op afstand hield. Het probeerde om door te breken en hem opnieuw in de storm op te slokken. Zweet stond op zijn voorhoofd terwijl hij al zijn concentratie nodig had om zijn gek geworden element op afstand te houden. Hij klemde zijn kaken op elkaar en alle spieren in zijn lichaam stonden gespannen. Frustratie en irritatie waren van zijn gezicht te lezen. Dit was niet natuurlijk. Er was geen wind, in zijn natuurlijke vorm of aangestuurt door magie, die hij niet kon beheersen. Deze keer weigerde hij een uitzondering te laten vormen. Toen ontspande hij en liet alle concentratie varen. Als een hongerig beest stortte de storm zich op hem. De genadeloze zandkorrels trachtte het vlees van zijn lijf te willen slaan. Of zo voelde het in elk geval. Ze probeerde hem omver te werpen en hij had moeite om zich staande te houden. Hij liet haar zich uitleven. Toen balde hij zijn vuist. Daar leek ze van te schrikken. Ze week wat terug. Met zijn ogen dichtgeknepen tegen het opwaaiende stof luisterde hij naar haar. Ze twijfelde, had waarschijnlijk gedacht dat hij zichzelf volledig aan haar had overgegeven. De drang waarmee hij haar tot rust dreigde te manen was overweldigend. Ze nam af in kracht, geschrokken en verontwaardigd. Maar hij toonde haar geen medelijden. Nu hij de controle van haar ketens weer had gevoeld was hij niet van plan om weer los te laten. Ze probeerde aan hem te ontsnappen. Maar hij hervond zijn beheersing over het element waar hij bijna één mee was. Ze trok zich terug, aan hem onderworpen. De wind ging langzaam liggen. Alsof ze toch nog even het laatste woord wilde hebben. Hij bleef staan, zijn voeten diep in het zand begraven om overeind te blijven. Hetzelfde zand wat zijn rug net geselde toen zij nog had gedacht de overhand te hebben. Hij klopte het zand van zijn lichaam. Het probleem nu was dat hij geen idee had waar hij was. Deze hele planeet kon net zo goed één grote zandbak zijn. Hij had geen idee waar Luna uithing. Alhoewel, hij had eerder gedacht iets te horen. Op dat moment was hij ervan overtuigd geweest dat hij het zich ingebeeld had. Maar wat als het Luna wel geweest was? Hij probeerde zich de oorsprong van het geluid te herinneren. Maar de wind had hem gedesoriënteert. Voorzichtig strekte hij zijn vleugels en met een paar slagen trok hij zich los uit het zand. De lucht en de wind, die nu weer bijna liefkozend langs zijn wangen streelde, leken een stuk rustiger te zijn. Al vroeg hij zich nog steeds af waar die storm vandaan was gekomen en waarom hij hem niet eerder aan had voelen snellen. Ineens pikte hij een sterke magische energie op. Het liet hem een scherpe draai naar links maken en gestaag versnellen. Traag zette hij de landing in toen hij de aarde wal had opgemerkt vanuit zijn positie in de lucht. Het had er zo misplaatst uitgezien dat het niet natuurlijk kón zijn. Erachter vond hij Luna. 'Klaar met verstoppen? Ik wil hier niet graag verdwalen,' sprak hij geagiteerd. Zijn hoofd zat nog altijd bij de bizarre storm van daarnet.

Uit automatisme had hij een stap achteruit gezet toen Luna in volle enthousiasme op hem afgestapt was. Heel even was hij bang dat ze hem zou omhelzen. Iets wat hij graag wilde voorkomen. Met een frons, en lichte ongemak, draaide hij zijn rechterarm wat van haar haar af toen ze hem vroeg of hij gewond was. Tijdens het bedwingen van de storm had hij een verkeerde beweging gemaakt en het pijnlijke kloppen wat hij voelde in zijn arm kon geen goed teken zijn. Maar dat hoefde zij niet te weten. Haar bezorgde blik was al bemoeienis genoeg geweest. Ronodan was prima in staat om voor zichzelf te zorgen. Daar had hij haar echt niet bij nodig. 'Nou sta daar niet zo stom naar me te staren. Jij weet de weg uit deze zandbak,' gromde hij haar haast agressief toe. Hij steeg alweer op, om buiten bereik van de witharige vrouw te blijven al moest hij bij die beweging zwaar zijn arm ontzien en klemde hij zijn kaken stevig op elkaar om niet te laten merken dat hij last had. Hij wilde gewoon door om hier zo snel mogelijk weer vandaan te kunnen. Hij begon Erd ondertussen wel weer spuugzat te worden. Hij had geen idee wat die onverklaarbare stormen veroorzaakten, of wie wellicht. Maar hij zou die persoon graag even persoonlijk in elkaar komen timmeren. Hij liet even een zachte geagiteerde zucht horen waarna hij weer probeerde te luisteren om het geluid van eerder weer te ontdekken. 'Er klinken vreemde metaalachtige vibraties bij die bergen, zuidoost van hier,' sprak hij iets kalmer tegen Luna met zijn blik op de bergkam gericht. Geweldig, niet echt dichtbij zo te zien. Hij zette zichzelf weer in beweging, opvallend daarbij dat hij niet meer zo hoog als eerder vloog maar zich nu een stuk dichter bij de grond bevond.

Hij had haar niet dichterbij willen hebben dan ze nu al stond. Ronodan begon inmiddels aardig gek te worden van Luna. Ze grijnsde naar hem op een manier die hem hoogst ongemakkelijk maakte en waarbij hij wenste dat hij hem van haar gezicht kon vegen. De gedachte aan haar in elkaar slaan tot slechts een zielig hoopje mens stuurde een bestraffende steek door zijn lichaam van de ijzeren ring om zijn nek. Met zijn tanden op elkaar geklemd gromde hij even zachtjes. Soms wilde hij dat hij dat ding er gewoon af kon rukken. Maar zelfs Ronodan was niet sterk genoeg om met zijn blote handen ijzer te breken. Laat staan magisch versterkt ijzer. Hij had de neiging om de ring vast te pakken onderdrukt en was weer opgestegen terwijl hij probeerde elke gedachte over Luna los te laten.
Een zachte, zeurende pijn was in zijn arm blijven aanhouden. Het trok bij elke beweging die hij ermee wilde maken waardoor hij bijna zonder het echt door te hebben minder hoog was gaan vliegen dan daarvoor. Zijn blik ging van de bergkam terug naar Luna toen ze zijn woorden bevestigde. 'Dan wil ik hier geen minuut langer verspillen,' gromde hij terug waarna hij de pijn verbeet en nog meer snelheid maakte. Hij stoof weg, ervanuit gaande dat Luna hem wel kon volgen op dat.. beest van haar. En zo niet, nou dan was dat niet zijn probleem. Ze wist waar ze zijn moest. Hij wilde zo snel mogelijk die bergkam bereiken en het liefste voordat er nog meer onverwachte dingen zouden gaan gebeuren.

Hij was niets meer dan een rode streep aan de hemel. Hij leek de blauwe lucht zowat in tweeën te snijden met de felle kleur die meestal alleen gedragen werd door de ondergaande zon. Hij had geen aandacht besteed aan Luna's beest toen dat ding overduidelijk had laten merken dat hij het niet op prijs stelde hoe Ronodan tegen zijn bazin had gegromd. Het kon hem niet schelen. Elke minuut langer dat hij hier was begon hij zichzelf meer en meer op te vreten over van alles en nog wat. In de figuurlijke zin dan. En regelmatig kwamen daar gedachten bij om de hoek geslopen die misschien niet helemaal door de bocht konden. Wat automatisch betekende dat de ijzeren ring om zijn hals hem als een soort hond terug floot. Het begon hem, samen met de hitte van de zon, een beetje tot waanzin te drijven. Hij probeerde zo ver mogelijk uit haar buurt te blijven voordat hij echt zou proberen haar iets aan te doen.
Het vliegen hielp hem om zijn hoofd iets meer tot rust te manen en zijn gedachten weer een beetje op een rij te kunnen zetten voor zover dat ging in de constant aanwezige chaos in zijn hoofd. De storm die nooit wilde gaan liggen. Pas toen merkte hij iets merkwaardigs op. Normaal gesproken sloot hij zich af voor dat soort dingen omdat hij anders helemaal gek zou worden van het constante geluid om hem heen. Maar zelfs toen hij zijn concentratie ergens anders nodig had gehad toen hij in de storm van zoeven zat was hem opgevallen hoe verrassend weinig geluid hij hoorde voor een plek waar toch ook dieren moesten leven. Stil hing hij even in de lucht, luisterend. Het liet hem langzamer vliegen en gestaag daalde hij totdat hij naast Luna vloog. 'Waarom horen of zien we geen beesten?' vroeg hij. Het moest haar ook opgevallen zijn. Dat kon niet anders. Ondertussen kwam de bergkam dichter en dichter bij.

Hij rolde even met zijn ogen bij het zien van haar schrikreactie. Wie anders zou tegen haar praten hier. Het was niet alsof dat beest van haar ineens had geleerd om de internationale voertaal te kunnen krijsen. Ze stemde in elk geval met hem in dat het gebrek aan ander leven verdacht was, al legde zij de oorzaak bij de stormen die af en toe opstaken. Hoewel hij het niet zei was op zijn gezicht af te lezen dat hij het daar niet mee eens was. Misschien dat ze zich gedwongen voelden om door de stormen een schuilplaats te zoeken, ja. Maar helemaal verdwijnen? Daar zou een andere oorzaak voor moeten zijn naar zijn mening.
Hij keek weer opzij toen hij haar vanuit zijn ooghoeken zag bewegen en wierp een blik over zijn schouder toen ze van haar beest afsprong. Hij vertraagde, maar weigerde om te stoppen met vliegen. Ook Luna's “vervoer” leek door te gaan met lopen. Het duurde niet heel lang voordat ze hen beiden weer ingehaald had. Ze had het over machines. Hij sloot opnieuw zijn ogen. Hij hoorde ze. Diep onder de grond. Maar daarnaast ook nog iets anders… 'Ik hoor stemmen,' mompelde hij zacht, maar nog net hoorbaar voor Luna terwijl hij zijn ogen weer opende en haar aankeek.
Eenmaal aangekomen bij de bergkam landde hij. Ze moesten daar ergens onder hen zijn. 'Kan jij een doorgang maken?' kwamen die waardeloze goocheltrucjes die zij als magie bestempelde misschien toch nog van pas. Ze zou zich in elk geval voor de verandering eens nuttig maken. Wat zich onder zijn voeten ook bevond, het zou wensen dat Luna hem nooit gevraagd had om mee te gaan. Daar zou hij persoonlijk voor zorgen.

Met zijn armen over elkaar geslagen was hij blijven wachten totdat Luna eindelijk een doorgang voor hen gecreëerd had. Nu ze zo dichtbij waren begonnen zijn handen bijna te jeuken om er nu een eind aan te maken. Het was niet het meest beste aardmagie die hij gezien had. Maar goed, ze konden erdoorheen dus het moest maar. Hij volgde Luna ondergronds, uitwijkend voor scherpe uitstekels en andere puntige ongemakken. Had ze nou echt niet even een groter gat kunnen maken? Hij hield zijn commentaar voor zich. Hij stopte met lopen toen Luna voor hem halt had gehouden en keek langs haar heen waar ze terecht waren gekomen. Het leek op een gigantisch mijn, aangestuurd door enorme machines die, naar het scheen, de edelstenen die in de rotswand zaten uit moesten graven. Het was verrassend warm voor een pplek zo diep onder de grond. Waarschijnlijk kwam de hitte van de machines af. Er waren ventilatoren aangebracht in de improvisorisch uitgehakte ruimte, maar ze leken niet in staat ook maar iets te doen. Zijn blik had de ventilatoren al snel losgelaten en was verder gedwaald toen hij verderop de mensen opmerkte die hier blijkbaar de operatie runde. Ruw trok hij Luna dichter naar de zijwand waar ze minder snel opgemerkt zouden worden, maar zonder bescherming zou dat slechts een kwestie van tijd zijn. Gelukkig leek Luna's bovenkamer niet helemaal leeg en had ook zij dat probleem ontdekt waarna ze een muur van aarde optrok en hen daarmee verborg voor de andere aanwezige. 'Luna, kop dicht,' snauwde hij op flusitertoon terwijl hij probeerde te luisteren of hun plotselinge aanwezigheid nog altijd onopgemerkt was gebleven. Het leek er wel op en hij draaide zich weer om naar haar. Hij had geen idee wat er aan de hand was, al leek Luna behoorlijk van streek door wat hier gebeurde. 'Ik neem aan dat die machines de oorzaak zijn van de stormen aan de oppervlakte. Hoe stevig is het hier? Stort de boel in als die machines gesloopt zouden worden?' vroeg hij zacht. Als die machines weg waren, dan zouden de onnatuurlijke stormen stoppen. Als het dan ook maar zo makkelijk was.

Gelukkig luisterde ze naar zijn zacht snauwende woorden. Anders had hij haar misschien op een andere manier haar mond moeten laten houden. Ronodan had zijn blik ondertussen weer op de rest van de grot gericht. Ze hadden niet al te lang voordat ze daar misschien zouden opmerken dat er ineens een nieuwe rotswand was verschenen die er daarvoor nog niet gestaan had en hij voelde er niet veel voor om zich hier uit te moeten vechten als de moeite zoveel minder kon zijn nu ze de verassing nog aan hun zijde hadden.
Hij gaf haar de ruimte die ze nodig had om de grot te bekijken en in te schatten nadat hij haar zacht gevraagd had wat voor extra schade hij zou aanrichten als de machines uitgeschakeld zouden worden. Ze bevestigde zijn vermoeden. Het had er al niet erg stevig uit gezien. Hij bleef haar even zwijgend aankijken toen ze met een plan kwam, overdacht het even kort en knikte haast onmerkbaar. Het klonk snel en zonder al te veel moeite. Precies waar hij op hoopte op het moment. Hij deed een stap achteruit. 'Ik geef je dekking zodat ze niet meteen zien waar je bent. Als ik de eerste machine neer haal zijn we ons verrassingselement kwijt. Ik weet niet hoe snel ze zullen reageren. Maar probeer voorbereid te zijn op een tegenaanval,' Na die woorden sloot hij zijn ogen. Een frons verscheen in zijn voorhoofd. Hij wilde een mistbank oproepen om Luna zo de dekking te geven die ze nodig had. Maar de lucht was akelig droog. Hij had zeker nu de hulp van Alaric goed kunnen gebruiken. De mist die hij wist te creëeren was niet zo dik als hij had gehoopt, maar het kon ermee door. Flarden mist verspreidde zich door de grot. Toen hij verbaasde stemmen hoorde schoot hij achter de opgetrokken muur vandaan en blies een enorme zandstorm door de galmende ruimte. De machines kraakte terwijl hij op gehoor af ging op de grootste. Zijn handen tintelde van opgewekte elektrische energie en enkele vonken schoten van zijn vingers. Bij het enorme apparaat aangekomen stuurde hij een dodelijke schok dwars door de machine heen. Het geluid stopte. Dankzij de scherpe zandkorrels en een fel aangestuurde storm kon hij de verbindingen van de machine met de grotwand na wat moeite breken. De storm deed de rest toen het gevaarte omviel. Ondertussen begon de mist om hem heen langzaam op te trekken. Hij maakte zich klaar voor een tegenaanval.