<sub>Hij begreep er niets van! Het kon toch niet zo zijn dat zijn boekenserie - een zevenhonderdveertien pagina's tellende compilatie van theoretische bundels, filosofische aspecten van het leven, bijhorende normen en waarden en een driedelige beschouwing van de watermagie onder de titel 'Aqua Mystica' (allen eigenhandig vertaald naar onder andere het Cassiaans, het Erds en het Grenaans) - ook in deze bibliotheek waren verbannen? Maar waarom?
"I-ik begrijp het niet! Het kan toch niet..? Maar - h-het zou hier moeten staan.. hier -" Op het punt van een tegenslag en met een hol, steenkoud gevoel in zijn maag door het oneerlijke onrecht dat hem werd aangedaan, trok Kalkstein koortsachtig het één na het andere boek uit de kast voor zijn neus. Onder zijn jammerende klaagzang (die hij enigszins zoveel mogelijk binnensmonds probeerde te houden om rekening te houden met het feit dat hij zich nog altijd in een bibliotheek bevond - en omdat enkele stille lezers aan de tafel nabij hem vreemd aankeken) was hij door zijn kleinere formaat gedwongen om op zijn tenen te staan en tastte hij de achterwanden van de planken af. Totaal van slag draaide hij zoekend tussen de boekentorens om zijn as toen hij tot de conclusie kwam dat er echt geen verloren boek op de achterste planken rondzwierf. Zijn boeken en de hypotheses die er in werden uiteengezet waren verbannen op Erd na de uitspraak van het koninklijk hof, zijn voordeur beklad met groffe leuzen, voor zijn vertrek naar de school werd hij zelfs een keer bekogeld met rotte tomaten en hij behield door zijn instelling en iets te enthousiaste persoonlijkheid een negatief imago waarbij hij meer dan eens zonder goede reden door het slijk werd gehaald - dat alles was hem bekend. Zover was hij. Zelfs al was het niet terecht, liet hij het allemaal maar gebeuren en wachtte hem misschien wel de schandpaal (of erger) bij zijn terugkeer, hij kon de rode draad in dat alles volgen. Maar hij kon er met zijn hoofd niet bij waarom zijn boeken ook hier, op een kleine bijplaneet, niet verkrijgbaar waren. In godsnaam, wat had hij gedaan? Hij kwam hier alleen lesgeven. Het kon toch niet zo zijn dat de uitspraak van het Erdse hof ook de autoriteiten van deze bijplaneet bereikt had? Dat leek hem bij Neptunus sterk. Misschien had iemand het boek geleend (al zijn boeken in één keer?) of - of.. hij durfde het woord bijna niet te denken .. gestolen. Dat zou een verschrikkelijke daad zijn; openbare kennis moet beschikbaar zijn voor iedereen. Verloren liet de man met de otterachtige trekjes zich terug op zijn hielen zakken en keek nietsziend de grote ruimte van de bibliotheek in, zijn normaal zo vriendelijke, roodoranje ogen leeg en waterig.

Twee kleine maanden en hij had de bibliotheek zich al eigen gemaakt; de geur van vergeelde pagina's, de flinterdunne, kleine poëzie-paperbacks van Aliante Dutroix die schuin steun zochten tegen de dikke omnibus-atlassen van Kovomaka's Zeven, ieder spinnenweb in de hoeken die hij op tien vingers kon tellen, de kleine eikenhouten statrapjes in de zijgangetjes om bij dat ene boek te kunnen op de bovenste plank, de doorsnee eerstejaars leerling die promptverloren, ineen gebukt tussen de manshoge kasten rondzwierf met een loeizware schooltas vol huiswerk op de rug, de olielampen en de leenbare schrijfveren op de studietafels, de donkere strepen die je met een vinger over de met een dikke laag stof bedekte planken kon trekken, de titels van boeken van sectie 4-B die hij op alfabetische volgorde uit zijn hoofd kende, de bordjes 'stilte s.v.p.' en de grijzende bibliothecaresse die hem liever kwijt dan rijk was, omdat hij met zijn liefde en kennis voor al het leesvoer haar werk zowat overnam. Kovomaka was een wereld die vele wonderen weerhield, maar de meest magische plek voor hem was en bleef toch een enorme zaal vol boeken.
Vandaag had het voor de eerste keer alle magie verloren bij de ontdekking dat er onder de K-sectie geen 'Kalkstein' te vinden was. Wel een Kalksteffer en een Kalkereijn; daartussen had ergens een dik boek moeten staan met zijn naam op de rug. Hij hechtte er zó veel waarde aan om zijn kennis zo ver en breed mogelijk te verspreiden. En na alle tegenslagen die hij had moeten slikken terug in zijn thuisstad, wilde hij niets liever dan enkel dat, had werkelijk waar nooit iets anders gewild.

Een trillerig zuchtje verliet zijn borstkas, die licht schokte door de emoties die hij binnen trachtte te houden. Hij schrok daadwerkelijk van zichzelf toen hij plotseling overeind veerde van de stoel waar hij een paar seconden geleden op was neergezegen, deze stoel met een oorverdovende bonk tegen de muur mepte, een hoge "Ocelot!" uit zijn mond floepte en een scherpe 'ssst!' vanachter de volgende boekenkast klonk. Op dezelfde zachte toon murmelde hij beschaamd een klein verontschuldiginkje voor hij zich weer op zijn eigen dingen richtte, want hij was tot de ontdekking gekomen dat zijn huisdier nergens te bekennen was.    
"Ocelot!" snikte hij vervolgens op een fluisterzachte toon die er roepend uit had moeten komen, maar wat hem ervan weerhield onder de meedogenloze blik van de bibliothecaresse. Ze staarde hem doordringend vanuit haar bovenste ooghoeken, over het randje van haar bril aan - als een verontwaardigde bulldog met overgewicht die van een aanrecht vol lekkers werd getrokken. Voor een ogenblik sloeg de paniek weer toe tot hij in het derde boek dat hij van een willekeurige stapel greep de gekko (die vrijwel nooit van zijn zijde week) tussen de bladzijden vond - stakkerig en platgedrukt, als een dubbeltje. De ogen van het beestje stonden bol en puilden uit zijn lichaampje, net als het puntje van zijn tong. Waarschijnlijk had hij het boek in een zweem van frustratie per ongeluk dichtgeklapt met het nietsvermoedende reptiel er nog tussen. Opgelucht krabde hij de blauwkleurige gekko als een sticker van het papier en zette hem terug op zijn schouder, waar hij hoorde.

De jongen bij het haardvuur viel hem voor het eerst op toen hij op een aantal meter vluchtig achter zijn stoel langs stiefelde nadat hij besloten had om bij een andere sectie verder te zoeken, zijn blik intussen door de bibliotheek dwalend en hier en daar stoppend om een boek of achtergelaten document op de tafels te bekijken door een kijkglas. Hij hield zijn aandacht nu pas vast, omdat hij zag dat het één van de jongere bezoekers was deze morgen, misschien een leerling aan de Academy en daarom hopelijk wel op de hoogte of hij medeleerlingen kende die hier toevallig boeken kwamen lenen. Bovendien las hij iets dat van veraf leek op begrippen die werden uiteengezet - een pagina uit één van zijn stellingen der alchemie, misschien? Was daar zijn toch in de bibliotheek beschikbare boek dan, in handen van deze jongen? Kalkstein moest zichzelf ervan weerhouden om niet onmiddellijk over de schouder van de jongen heen te duiken en zijn kijkglas als het ware op het papier dat hij bestudeerde te drukken. Denk aan sociale regels, hield hij zichzelf voor. De.. gebruikelijke gang van zaken. Gewenste gedragscode.
In plaats daarvan bleef hij dus even nerveus stilstaan om de jongen te bekijken. Zijn in een knot gebonden haar glansde felblauw in het licht van de kroonluchters van de bibliotheek en in zijn rechteroor liep een grote scheur, alsof iemand hem daar met een scherp object bewerkt had. Een ruige jongen, meende hij te concluderen. Dat was het beeld dat hij vandaag de dag veelvoorkomend onder de jeugd zag, dat excentrieke, het eigenzinnige, het jeugdige, het 'ik ben naar mezelf op zoek zoals je misschien kunt aannemen van een gast van mijn leeftijd, maar dit is de stijl waar ik voor gekozen heb, die ik nu aanhoud en waar ik me nu toch zo godverdomme fijn bij voel dat je op dat vlak geen andere keuze hebt dan me maar te nemen zoals ik ben, en nee, ik steek mijn piercings niet uit, spoel de felle kleur niet uit mijn haar en trek geen fucking pak aan om aan het gewenste, grijze beeld dat de overheid de maatschappij voorlegt te voldoen, en weet je waarom? Omdat ik m'n eigen individu ben, daarom, discussie gesloten': hij stond er wel voor open. Zag het zelfs maar al te graag. Zolang het binnen de perken bleef moest je zulke gasten juist hun gang laten gaan - want hoe hypocriet was het om als volwassene iets onbenulligs als een ijzeren ringetje door een neusvleugel te verbieden als je zelf ook ooit door die rebelse fase bent gegaan waarin voogden, familieleden en leraren constant kritisch op je neerkeken, waarin je continu naar jezelf op zoek was en je eigen plekje in de wereld probeerde te vinden. Dat was één van de moeilijkste wegen in het leven en de wereld had te weinig respect voor de jeugd, en de moeilijkheden waar ze mee te kampen hadden. Nozems en hippies: ze zochten het allemaal, kwamen niet voor niets in opstand voor iets dat ze simpelweg ontzegd werd omdat het niet 'naar behoren' zou zijn. Nee - onzin. Oprecht luisteren en meedenken met zo'n subcultuur voorkomt verveling waaruit opstandig, agressief gedrag uitgroeide. Louter begrip. Niets meer dan dat. Het was mede daarom dat Kalkstein de jongen schoorvoetend, maar met een vriendelijke, doch klein glimlachje benaderde, nog ietwat te van streek om zijn mondhoeken hoger te laten reiken dan in de gewoonlijke warme glimlach. "Zeg, maar jongeman," begon hij alsof ze al even een gesprek gaande hadden en hij nu - beschroomd krabbend onder zijn bruine lokken - een ander onderwerp aan wilde snijden. Hij wees nalatig met een vingertje op de papieren. "Ik zou het erg op prijs stellen als ik dat boek eens in zou mogen zien."</sub>