Een zachte zucht ontsnapte aan Auru. Hij had zijn armen over elkaar geslagen en zijn lippen waren vertrokken tot een smalle streep. Achter hem, op een van de tafels van de grote zaal, lag zijn bril. Het vuurrode montuur en de ketting met kleine schedel kralen eraan vielen meteen op. Meestal stond hij gewoon op Auru's neus. Maar het pootje was los. Hij zou de bril eerst moeten repareren voordat het schroefje los zou komen en hij het kwijt zou raken. Daarom had hij nu zijn reserve bril op. Hij irriteerde zich mateloos aan het saaie, zwarte montuur. Er zat ook geen ketting aan. Maar hij had het ding nodig, anders zag hij alleen maar wazige vlekken. Een kwaal waar hij gek genoeg in zijn ''dierlijke vorm'' geen last van had. Maar de bril was niet de reden voor Auru's slechte humeur. Zijn gedachten waren verder weg. Het irriteerde hem dat hij maar verwikkeld bleef raken in familie problemen waar hij helemaal niks mee te maken wilde hebben. Hij had geprobeerd om met een psycholoog te gaan praten over zijn problemen. Maar verder dan een kennismakingsgesprek was het nooit gekomen. Hij was nog een paar keer naar Nova gegaan, maar het enige advies was ''om meer vrienden op school te maken en een paar hobby's te zoeken''. Niet echt iets nuttigs dus.
Het was niet dat Auru niet probeerde om vrienden te maken. Hij werd meestal omschreven als vrolijk, snel enthousiast en vriendelijk. Maar het was een zekere afstandelijkheid die hij over zich heen had die de meeste mensen afschrikte. Hij deed het niet expres, al wist hij wel waardoor het kwam. Maar het was hem nog niet gelukt om door die muur heen te breken.
Auru sloot zijn ogen even en draaide zich weer om naar de tafel. Uit de jaszak van zijn rode jas, die over de rugleuning van de stoel hing, pakte hij een zwart lint en bond zijn lange rode lokken bij elkaar. Het was grappig om te zien hoe iemand met een paar kleine aanpassingen aan zijn uiterlijk er meteen heel anders uit kon zien. Op de een of andere manier was het aan Auru altijd heel moeilijk te zien geweest of hij van het mannelijk of vrouwelijk geslacht was. Misschien kwam het door zijn manier van kleden of de bouw van zijn lichaam. Wie weet was het wel een combinatie daarvan. Over het algemeen was het niet goed te zien. Toch waren er van die momenten dat een de overhand nam. Zo had hij gemerkt dat, wanneer hij niet lekker in zijn vel zat, zijn gezicht zachtere lijnen kreeg. Hij maakte zich onbewust klein en timide. Vooral met de lange jas waar hij zich in verborg en zijn rode laarzen met hoge blokhak, leek hij erg vrouwelijk. Terwijl, wanneer hij ontevredenheid voelde of gewoon kwaad was, de lijnen van zijn gezicht en lichaam scherper aftekende. Dus nu, met een andere bril, zijn haar in een lage staart en zonder jas was er geen twijfel mogelijk. Een blik achter het masker van vrolijkheid. Auru ging weer aan tafel zitten en wierp een blik op zijn zakhorloge. Over een half uur begon zijn volgende les.

(Open voor wie wil. Ik moet wat meer met Auru gaan doen)