Er was maar één gedachte die hem momenteel bezig hield en dat was iets vinden om zijn maag mee te vullen. De rit van Cassia naar Starshine Academy was, om het nog zacht uit te drukken, hels en hij had geen enkele kans gekregen ook maar een hap voedsel door te slikken of het ging mis. De reis was vrij rustig begonnen en verder normaal verlopen. De kerkuil Nayala had comfortabel op zijn schoot gelegen en de ogen gesloten om wat slaap te pakken, terwijl de sneeuwuil Khione de zitting naast hem in beslag nam en iedere arme ziel die in de buurt kwam dreigend toe kraste. Een stap dichterbij en iemand was een vinger verloren. Kortom: een reis zoals hij die gewend was. Tenminste, totdat zijn gezondheidskwalen begonnen op te treden richting het eind van de rit, en zijn longen het blijkbaar nodig achtte een rode vloeistof naar buiten te werken. En natuurlijk was dat reden tot paniek voor zo'n beetje de hele schuttel. Oké, oké, het was niet meteen paniek en het had heel anders af kunnen lopen als niemand het perfecte idee kreeg een hand op zijn schouder te leggen om hem 'gerust te stellen' (ze zouden eens moeten weten hoe vaak dit hem al niet was overkomen), maar jammer genoeg was dat protocol en ging het slecht samen met zijn angst voor aanraking. Of vastpakken for that matter… Resultaat: een halve paniekaanval, een kerkuil onder de zittingen en een sneeuwuil die een poging deed je ogen uit te pikken.. of krabben.. of waar ze dan ook mee bezig was. Het was pas nadat de temperatuur in de schuttel -15 graden had bereikt en hij niet langer hoestte dat de crew de wijze beslissing nam hem met rust te laten, vooral na hun hersenloze idee Khione te vangen en stil proberen te krijgen. Het drietal was nog nooit zo blij geweest het blik van een schuttel uit te stappen (of vliegen).
Na nog een goede snauw richting het personeel van de schuttel te geven, had hij het kasteel betreed, zich gemeld, zijn toegewezen kamer opgezocht en al zijn zooi daar gedumpt om opzoek te kunnen gaan naar wat te eten. Zijn twee uilen waren ondertussen de boel gaan verkennen, maar dat was iets wat hij later nog wel zou gaan doen. Eerst de belangrijke zaken afhandelen, hoewel het decor van het kasteel het een hele opgave maakte niet in de verleiding te komen de hele school door te hannesen voor hij iets achter de kiezen had. En als hij nou ook eens oplette zou hij niet zomaar tegen iemand zijn aangelopen. Hij maakte haast een sprongetje achteruit van schrik.  

Hij had niet verwacht dat de impact van de botsing genoeg was de ander tegen de grond te werpen, maar toen hij daar eenmaal achterkwam was het al veel te laat om er nog iets aan te kunnen doen; de jonge man lag al op de grond samen met het perkament wat hij schijnbaar in zijn handen had gehad. Hyōka kon het niet laten zijn blik hier even op te laten vallen, maar voor hij ook nog maar een letter kon lezen werd het van de stenen grond geraapt. Aan de blik in de licht bruine ogen van de jongen te zien had hij te maken met mister sunshine hemzelf. En alsof de blik nog niet genoeg was kwamen er ook nog woorden aan te pas. Een mentale zucht galmde door zijn hoofd. Hier had hij dus echt geen zin in. ”Als ik jou was zou ik mezelf eerst van de vloer rapen voor ik iemand toesnauw.” Hij liet zijn ogen op de knul vallen en kon zijn mondhoeken er niet van weerhouden ietwat omhoog te krullen. Hij leek zich meer zorgen te maken om het stuk perkament dan de manier waarop hij erbij zat. ”Het is moeilijk je serieus te nemen op deze manier,” voegde hij eraan toe. Hij was geen fan van zijn eigen idee, maar besloot toch zijn arm uit te rijken naar de ander om hem overeind te helpen, mits hij die hulp aanvaarde natuurlijk, hoewel hij ergens hoopte van niet. Dan hoefde hij dat soort contact niet aan te gaan wat hem weer een ongemakkelijk moment bespaarde. Jammer genoeg zou dat zijn angsten er echt niet beter op maken.  

Hij zou bijna opgelucht ademhalen toen de jongen zijn hulp weigerde, maar dan ook echt bijna. Nee, in plaats daarvan liet hij zijn arm weer aan zijn zijde rusten, terwijl een lichte frons zich een weg vond op zijn gezicht. Misschien was het vanwege zijn lege maag in combinatie met de waardeloze reis naar SSA, maar als een slecht humeur besmettelijk kon zijn, bestond er een grote kans dat hij het te pakken had. En dat op de eerste dag. Of Hyōka was weer eens lekker bezig, of de goden hadden een hekel aan hem, maar wat het ook was, geen van beide opties zou hem echt verassen.
De jongen hees zichzelf grommend op zijn lange benen en met zijn miserabele lengte van 1.63, werd Hyōka gedwongen op te kijken naar de knul. Niet de eerste keer dat hij zich in een situatie als deze begaf, maar om de een of andere reden werkte het hem nu alleen maar op de zenuwen. En de woorden die de jongen uitspuugde werkte niet bepaalde mee om dat te verhelpen. Laat staan de dreigende toon in zijn stem. Hyōka had behoorlijk wat geduld, maar ook dat raakte een keer op. Zijn gezichtsuitdrukking verried hier -buiten die kleine frons dan- helemaal niets van. Alsof hij een eigen kustwerk aan het pijlen was en niet zeker wist of hij het doek moest schrappen of door moest gaan, bekeek hij de jongen vluchtig van kop tot teen en weer terug. Hij zou bijna zijn kin vastpakken om dat idee te versterken, maar gezien hij niet van plan was een heel toneelstuk op te voeren, weerhield hij zich hiervan. ”Beter,” concludeerde hij nadat enkele secondes waren gepasseerd. Niet lang nadat dat woord over zijn lippen was gerold, was het alsof het weer in een keer omsloeg, en zonnig werd het zeker niet. ”Like hell it is, brat!” siste hij vol irritatie.

OOC: Hoop dat je er wat mee kan, anders mag je het zeggen