Hij had gehoopt dat deze dag op z’n minst nog een beetje rustig zou kunnen eindigen, maar natuurlijk beschikte hij niet over dat soort geluk. Het ene moment stond hij op het punt te vertrekken richting zijn kamer en het andere botste een of andere druiloor met volle vaart tegen hem aan. Het principe ‘niet rennen in de gang’ was nog nooit zo goed verklaard, ondanks dat dit geen gang was, maar een zaal. Ergens links van hem kon hij een aantal studenten horen lachen en rare opmerkingen horen maken, maar dat was niet hetgeen waar hij zich op dat moment mee bezighield. Er lag iemand bovenop hem. Geschrokken keek hij recht in de ogen van het meisje terwijl deze haar half gebakken excuses aanbood. Het was dat ze meteen daarna opsprong, anders had hij haar hardhandig van zich afgegooid op dat precieze moment. De uitgestrekte, helpende hand die ze vervolgens aanbood werd totaal door hem genegeerd, terwijl hij zichzelf van de vloer raapte en zijn kleren een paar keer afklopte. Het kon hem weinig schelen hoeveel stof en viezigheid ze hadden gevangen, maar het deed het toch maar even voor hij zijn turquoise ogen weer op het meisje liet vallen. ”Uhmmm... Ik ben Faye?” stelde ze haarzelf voor en een glimlach verscheen op haar gezicht. ”Weet je dat zeker?” vroeg hij met een zekere hoeveelheid sarcasme na de vragende toon te hebben opgemerkt in haar stem. ”And watch where you’re going next time, would ya?” bromde hij er later nog achteraan.

Hij had niet echt een antwoord verwacht op zijn vraag gezien het meer een opmerking was geweest, maar toch kreeg hij een bevestiging. Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. "I was! Ik keek naar het eten zie je?" was haar reactie op zijn vraag en gebaarde naar de kip die op de tafel naast hen lekker lag te wezen. ”Maar toen stond jij er." Tenzij ze een gezichtsveld van 360 graden had, betwijfelde hij of ze zowel het voedsel als haar omgeving in de gaten kon houden. Het menselijk brein kon zich tenslotte ook maar op zoveel dingen tegelijk concentreren, en blijkbaar was eten hetgeen waar haar concentratie naartoe ging. Hyōka kon een zachte lach niet onderdrukken. En hoewel deze misschien wat spottend kon overkomen, was hij eerder humoristisch bedoelt. Sommige mensen waren gewoon zo simpel dat het geweldig was. "Tuurlijk. Mijn fout," grinnikte hij, maar dat hij werkelijk overtuigd was dat het ook echt zijn fout was, was nergens in zijn stem te bekennen. "Anyways..," begon hij en kapte zijn nek wat ongemakkelijk, "ik neem aan dat jij je niet hebt bezeerd?"


OOC: Rare post..  

Om als kussen te functioneren was niet helemaal zijn bedoeling geweest, maar over sommige dingen had je nou eenmaal geen controle. Hij was allang blij dat ze in ieder geval niets had. Deels ook omdat hij geen zin had zich daar weer bezig mee te moeten houden bovenop alle andere verantwoordelijkheden die hij de afgelopen dagen naar zijn hoofd kreeg geslingerd. Natuurlijk had hij daar geen problemen mee, maar het liefst gooide hij niet nog meer bovenop die berg dan nodig was. "Jij ook niet hoop ik?" was de vraag die hem uit zijn gedachtes haalde. "Don't worry. Ik kan wel wat hebben," antwoordde Hyōka, ondanks dat hij vermoedde morgen een zwervende blauwe plek op zijn elleboog te hebben. Hij achtte het echter niet nodig zoiets onbenulligs aan te geven.
Haar volgende vraag had hij eigenlijk al aan moeten zien komen, maar ondanks dat kon hij het toch niet helpen een beetje verrast te zijn. Ze wilde zijn naam weten, huh. Hij was er zeker van dat het al ergens door het kasteel rond dwaalde samen met het nieuws van een nieuwe legendarische magiër. Tenslotte gingen rumoeren razend snel rond in een menigte, en vooral als deze menigte bestond uit jonge mensen, maar ze hadden nog altijd geen gezicht om aan die naam te koppelen. Iets wat hij het liefst zo wilde laten voor zo lang als mogelijk. Hij hoefde niet dezelfde hoeveelheid respect die Fealwen had gekregen op Cassia. Hij was tenslotte ook maar een persoon. Eentje die wellicht iets te veel fouten had gemaakt, maar desondanks toch gewoon een persoon als ieder ander. Hij besloot dus maar een oude identiteit naar boven te halen; "Aaron." De naam proefde niet veel anders dan die hij nu droeg en omdat hij het jaren geleden ook al voor lange tijd had gebruikt, was het voor hem net als zijn echte naam. "Aangenaam kennismaken, Faye," sprak hij, voor een keer beleefder dan hij normaal gesproken was, hoewel hij niet zijn hand uitstak zodat ze deze kon schudden. Plots schoot hem iets te binnen wat totaal irrelevant was op het moment, maar hij besloot gewoon met de deur in huis te vallen; "Heeft de academie ook iets van een EHBO-post of ziekenzaal of dergelijkheden?" vroeg hij uit het niets en keek haar ietwat hoopvol aan.

OOC:Hyo and all his identities x_x

De enige reden waarom hij naar zoiets als een ziekenzaal vroeg, was omdat hij hoopte daar iets te vinden voor zijn medische problemen. Zeker niet om het te verhelpen. Dat pad had hij al gelopen en er was beslist niets goeds uit gekomen (behalve dan dat dingetje van het eeuwige leven, maar hij betwijfelde sterk of dat wel zo goed was). Het enige waar hij op uit was, was iets om de pijn mee te verlichten. Niets meer en niets minder. In zijn bezit had hij wel een aantal Cassiaanse medicijnen, hoewel hij daar jammer genoeg doorheen aan het raken was. Hij had iets nieuws nodig, of hij moest nog eens een rit maken naar de blauwe planeet.
”Ja, er is een ziekenzaal. Hoezo?” Vervloek die nieuwsgierigheid... Hyōka stapte haar voorbij richting de uitgang van de Grote zaal en bleef niet ver achter haar even stilstaan. ”Niets belangrijks... Waar is het?” Kort keek hij over zijn schouder naar het roos-harige meisje, wachtend op een antwoord.