Norwood liep met zijn gebruikelijke witte blouse, zwarte broek en lange donkerblauwe jas over de gangen. Hij glimlachte vermakend. Hij wilde even de ziekenzaal checken. Hij had gehoord dat er een aantal leerlingen ziek waren en wilde even kijken of de afwezigen van de afgelopen lessen daar bij hoorde. Kalm liep hij de ziekenzaal binnen en keek rond. Het was echter gewoon een excuus om Madeline te zien. Kalm keek hij rond. Knikte kort in zichzelf. Zag Ephony tussen de leerlingen momenteel was Savador er niet. Hij glimlachte en keek naar de trap naar boven. Norwood zag dat Hatori het druk had. Die zal het vast niet erg vinden dat hij Madeline een bezoekje bracht. Kalm liep Norwood het trapje op en verdween in de woonruimte boven de ziekenzaal. Kalm liep hij naar de slaapkamer. Hij zag zijn zoon rustig slapend in zijn wiegje en glimlachte. Hij gaf een klein kusje op het voorhoofdje en het legde als een soort reactie in slaap een handje tegen de wang van Norwood. Norwood grinnikte. "Nu al een charmeur zie ik..." sprak hij met warme stem. "Zeg heb jij je moeder ergens gezien..." sprak hij met kalme warme stem tegen het kleintje. Het gaf echter geen reactie. Norwood glimlachte en kwam overeind. Waar was Madeline. Ineens hoorde hij in de douche water stromen. Was Madeline de kraan vergeten uit te zetten? Kalm liep Norwood richting de douche en stopte. Of was Madeline onder de douche? Hij wachtte geduldig af of hij in het water een verstorend patroon hoorde. Als het zo was, dan zou het water zeer onregelmatig stromen. En zo ver hij kon horen stond er iemand onder de douche.

[Alleen Madeline en Norwood ^^]

(Leuke nieuwe ava Norrieporrie xD Je hebt hem al een tijdje maar ik vergat het telkens te zeggen )

Vermoeid sleepte Madeline haar lichaam naar de douche. Het werkte allemaal niet mee vandaag. Ze was veel weg van de academie de laatste tijd sinds ze een bijbaantje had moeten nemen. Hatori riep wel dat zij zich niet druk hoefde te maken over de kosten van hun woning op Nova, maar Madeline had ook wel gezien dat hij het niet in zijn eentje redde. Ze was dus op zoek geweest naar een andere baan. En die had ze gevonden! Het was alleen totaal niet waar ze voor geleerd had. En het was slopend. Naast het opvoeden van haar zoon samen met Norwood waardoor ze soms wat slapeloze nachten had, moest ze op haar werk continu heen en weer blijven rennen. En haar baas, dat was een regelrechte eikel.
Met een vermoeide zucht opende Madeline de deur van de douchecabine. 'Ik wil mijn oude baan terug,' mompelde ze zachtjes terwijl ze de zwarte naaldhakken uittrapte en haar bloes losknoopte. Ze liet de witte stof van haar schouders glijden en deed haar rok uit waarna ze de panty die ze droeg afstroopte. Ze trok de klem die haar blonde lokken bijeen hield met een robuust gebaar uit haar haren en gaf haar verwilderde lokken de vrijheid om over haar schouders te vallen. Ze zette de douche aan en wachtte tot het water warm genoeg was voordat ze eronder stapte. Ze voelde pas de moordende spierpijn toen de warme waterstraal eenmaal haar stijve ledematen verwarmde.
Ze hield zichzelf staande door een hand plat tegen de muur te zetten. Haar hoofd liet ze hangen zodat haar lokken langzaam donkerder kleurde tot ze van het water haast zwart leken. Ze voelde de waterdruppels langs haar rug over haar benen naar beneden druppelen. Haar half gesloten, groene ogen keken naar beneden. Daar waar het water vele kringen vormde toen het neerkwam in het laagje douchewater dat ter hoogte van Madeline's enkels kwam. Al dat werken was toch voor één ding goed. Madeline had daardoor minder aan Norwoods reactie kunnen denken. Hij moest er ongetwijfeld achter zijn gekomen wat ze deze keer weer geflikt had. Het leek gewoon wel onmogelijk om een goede vrouw voor hem te zijn. En na dat incident met Savador had ze hem een beetje ontweken, niet in staat om hem zelfs maar recht in zijn ogen te kijken. Ze wist wel dat ze onder hypnose was geweest...maar toch. Madeline's vrije hand die slap langs haar lichaam hing, balde zich tot een vuist. Maar machteloos ontspande ze hem weer. Wat kon ze ertegen doen? Niemand gunde haar kennelijk haar kleine beetje geluk waar ze zo hard om gesmeekt had na de dood van haar moeder.
Doordat het geluid van het vallende water in Madeline's oren bulderde, hoorde ze niet dat de deur naar haar vertrek was geopend. Nog de stem van Norwood die zacht tegen hun zoon sprak. Het was Madeline's voorgevoel die haar waarschuwde. Ze draaide de kraan uit en hield haar hoofd schuin. Negeerde daarbij de laatste paar druppels die nog vielen. Ze stapte de douche uit en greep een handdoek die ze om haar lichaam heen wikkelde. Zo uit de warmte van de douche weggerukt zorgde voor een rilling over haar rug en kippenvel over haar armen. Met één hand stevig om de handdoek geslagen en de andere op de deurklink, opende Madeline de deur naar haar slaapkamer. De verbazing was van haar gezicht te lezen toen ze Norwood zag staan.

(Sorry, inspiratiekick)

Norwood zijn ogen gingen weer naar de slaapkamer. Zou hij laten merken dat hij er was of haar verassen. Hij koos voor verassen. Kalm keek hij naar hun zoon, het was een pracht van een kind. Hij glimlachte. Ineens ging de douche uit. Norwood rechtte zijn rug en wachte hoopvol op Madeline die uit de douche stapte. Hij glimalchte. En dat deed ze. Echter was de verbazing op haar gezicht af te lezen, geen glimlach. Norwood dacht kort aan de rede daarvoor. En hij moest kort denken aan de gevolgen van Alwir's acties. Norwood, die tegen het vensterbank leunde, zette zich kort af waardoor hij recht kwam staan. Met kalme passen liep hij naar Madeline. "Je hebt wel lef om met Savador te flirten...." sprak hij kalm. "Daarnaast, kan ik je niet beschuldigen. De oorzaak weet dat hij een gevoelige snaar had geraakt." sprak hij kalm. Met oorzaak bedoelde hij Finnegan. Kalm keek hij in Madeline's ogen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. "Ik ben alles behalve kwaad..." sprak hij kalm.

Madeline stapte langzaam achteruit. Het liefst wou ze weer terug in de badkamer verdwijnen, de deur achter zich sluiten, haar kleding aantrekken en uit het raam springen. Alles om deze confrontatie maar te voorkomen. Het feit dat hij niet eens boos keek maar glimlachte zorgde voor een nog groter, ongemakkelijk gevoel haar bestookte. Het bloed in haar benen voelde aan alsof het begon te stollen toen Norwood dichterbij kwam. Het zorgde ervoor dat ze er geen beweging in kon krijgen. Ze wist niet precies wat ze nu moest verwachten. Een klap in haar gezicht. Een stortvloed aan obsceniteiten. Ze wendde haar blik af bij de eerste woorden die Norwood tegen haar sprak. Ze wou tegen hem roepen dat ze er niets aan kon doen, en zodra ze het besef over haar acties terug had ze direct had afgekapt waar ze mee bezig was. Maar ze kreeg het haar keel niet uit. Het zou waarschijnlijk toch niet uitmaken. Daarom was opnieuw de verbazing van haar gezicht te lezen toen ze de verdere woorden van Norwood hoorde. En voor ze het wist voelde ze zijn armen om zich heen. Vertwijfeld sloeg ze haar armen om zijn middel heen en steunde met haar kin op zijn schouder. ‘Het spijt me echt. Ik ben direct weggegaan zodra ik erachter kwam wat er gebeurde. Dat zweer ik,’ zei ze half fluisterend en nog een beetje in paniek. Alsof hij toch nog kwaad was erom.

Norwood had de twijfeling bij Madeline gezien maar niet op gereageerd. Hij wilde haar dan misschien op een harde manier duidelijk maken dat de twijfeling nergens nodig voor was. Norwood glimlachte vriendelijk naar haar en hoorde haar woorden. "Het zweren is niet nodig Madeline..." sprak hij zacht en met warme stem. "Ik geloof je..." sprak hij. "Ik ben niet voor niets met je getrouwd. Ik vertrouw je..." sprak hij kalm. Hij hield haar wat losser vast en legde zijn hand onder haar kin en hief die. Zodat ze nu gedwongen was hem aan te kijken. Langzaam gaf hij een tedere kus op haar mond. Die hij langzaam over liet gaan in een tedere zoen. Zijn ogen sloot hij. Hij hield van Madeline en iedere relatie had zo zijn up's en down's. En Savador was dan vaak de oorzaak van die downs. Norwood wilde dan maar wat graag die top van de berg weer bereiken.