Maar bedoeld voor Ephony c:
even u andere account uitproberen, bell xD

Zijn kleding weer helemaal netjes. Van opgetrokken broek tot een jasje die zijn overhemd, netjes in broek gestoken, grotendeels verborg. Een stropdas, onopvallend donker blauw, maakte het plaatje af. Zijn leren tas in zijn éne hand, de ander gevuld met een dun stapeltje papieren. Hij was net langs het kantoor van Master Savador geweest, opzoek naar de man om zo het één en ander te vragen of dan wel voor te stellen. Maar hij had geen antwoord gekregen op zijn geklop, hoogst waarschijnlijk was hij er niet geweest. Maar dit was nu al de derde keer en Bellingar zijn woorden drongen zich steeds meer aan hem op. "En het schijnt dat Savador een soort van pleegdochter heeft, óf iets dergelijks, en zij ligt daar ook." Had Bellingar gezegd. "Maar ja, hij brengt zijn meeste vrije tijd in de ziekenzaal door," Kon hij dat wel maken? Zou Savador dat kunnen waarderen? Het was zijn dochter.. Zijn gezicht vertrok lichtjes, hij stond nu beneden in de hal en wierp een blik op zijn horloge. Half zeven. Ja, hij zal het doen. Zou het laten bij de vraag of Savador later op de avond misschien tijd voor hem had, en dan even snel weer vertrekken. Hij was te opgewonden, wilde zijn idee met de man delen en diens toestemming krijgen. Dit was al de derde keer, langer wilde hij eigenlijk niet wachten. Dadelijk was het de vierde keer wéér het zelfde verhaaltje. En om een beetje tijd vragen, was toch helemaal niet zo erg? Zijn passen nu een stuk zelfverzekerder en in een hoger tempo, had zijn besluit genomen. Hij volgde de weg, wist de weg, had er nu na zo'n twee weken al vaker gelopen. Na een kleine vijf minuten was hij al bij de ziekenzaal, voorzichtig opende hij de deur op een kier. Hier vandaan schoot zijn blik rond. De ziekenzaal was groot en leeg, op een paar bedden na die wel belegen werden haast verlaten. Geen stemmen, een stilte heerste. Zoekend ging zijn blik langs de rand. Geen bed waar iemand naast zat, of ook maar iemand die duidelijk als bezoeker kwam. Alsnog sloot hij voorzichtig de deur achter zich, liep naar binnen. Was dit nou wel zo'n goed idee? In stilte liep hij verder, langzaam langs de bedden. De eerste persoon waarlangs hij liep was in diepe slaap, diens gezicht iets bleker. Stilletjes liep hij verder, zijn hoofd draaide naar de rechterkant van de zaal waar ook een rij bedden stonden. Prompt stopte hij met lopen, keek récht in de ogen van hem meisje dat hem aanstaarde. Haar wangen ingevallen, haar blik zonder die levendige glans. Een tijdje bleef hij roerloos staan, tot dat hij twijfelend zich helemaal haar kant opdraaide. ‘Hé,’ Zei hij zachtjes, wachtte op reactie. Vervolgens stapte hij dichterbij, liet zijn blik op haar rusten. Bij haar zijn voelde vertrouwd, al snel had hij door dat het kwam door de overduidelijke puffoonse sfeer - of aura, hoe je het maar wilde noemen - die rond haar heen hing. Hij glimlachte haar vaagjes toe, nogal triest leek het. ‘Waar heb je last van?’ Langzaam liep hij langs het bed, kwam ter hoogte op de plek te staan waar ook een stoel stond om langs het bed plaats te kunnen nemen.

Langzaam veerde zijn borstkas op en neer, in het standaard rustige ritme wanneer hij diep in slaap is. Hij zat nog steeds op de stoel naast het bed van Ephony, maar zijn hoofd en deels ook zijn bovenlichaam rustte op het bed. Zijn ene arm onbewust over de benen van Ephony heen gelegd, zijn andere hand vlak voor zijn gezicht. Hij zat altíjd bij Ephony, als het niet anders kon. Tenminste, bijna altijd. Af en toe gunde hij zichzelf vrije tijd, momenten van rust zonder die continue spanning waaronder hij verkeerde als hij bij Ephony was. Bezorgde spanning. Niet dat hij daar totaal van verlost was zodra hij uit de ziekenzaal stapte, maar afleiding hielp hem een heel eind verder. In zijn slaap ademde hij langzaam en diep in, om het weer te laten ontsnappen op een zuchtende manier en hierna onverstaanbaar gemompel te laten horen. Het leek wel alsof hij langzaam weer naar het oppervlakte dreef van de realiteit, omhoog komend uit zijn diepe slaap. Hij werd zich half bewust van de buitenwereld, maar was te moe om moeite te doen om verder wakker te worden. In plaats daarvan een zacht gekreun, kneep hij zijn ogen voor een moment iets verder dicht en bleef vervolgens weer zo liggen. De laatste tijd was zijn slaap behoorlijk onregelmatig, en af en toe had hij dan zo zijn momenten dat hij hélemaal wegzakte en nauwelijks meer terugkwam. In de weekenden sliep hij dan tot twee uur 's middags, om vervolgens geïrriteerd te raken dat hij zó lang sliep. Een ontspannen gevoel deed hem zijn ogen gesloten houden, zelfs toen hij zich nog iets meer bewust werd. Een aangename beweging over zijn hoofd, door zijn haren. Een gevoel dat hij herkende maar zou gauw niet kon plaatsen. Zijn onderbewust zijn had allang uitgegoocheld dat het vingers waren die er door heen gingen en dat hij maar al te goed wist van die die vingers waren. Hij tilde zijn hand op, reikte naar Ephony's arm alsof hij haar wilde stoppen. Zo kwam te beweging tenminste in eerste instantie over. Maar hij legde zijn hand enkel lichtjes op haar arm, ter hoogte van haar pols, om haar bij zich te houden. Een paar seconde bleef hij zo liggen tot dat nu wel zijn ogen zich opende. Een vermoeide slaperige blik werd zichtbaar terwijl hij zich probeerde te herrineren wáár hij was. Uit het niets schoten zijn ogen opeens wíjd open, natuurlijk wist hij waar hij was. Met een ruk kwam zijn hoofd overeind, zoekend naar Eph haar ogen om te zien of ze wakker was. ‘Nee,’ Kreunde hij zachtjes bij het zien van haar blauwe ogen. ‘Shit, ik ben in slaap gevallen.’ Gemompel die niet hard opbedoeld was. Een vermoeide zucht. ‘Sorry,’ Alsof hij hier maar een halfuurtje zat, in plaats van een hele middag. Zo overdreven reageerde hij. ‘Ik wilde niet.. ik ben alleen moe,’ Brabbelde hij verder totdat hij opeens besefte dat hij niet meer alleen bij Ephony's bed zat. Gelijk schoot zijn blik op naar de jongen tegenover hem. Zijn blik schoot over de gozer heen, nam de kenmerken in zich op. Rood haar, bruine ogen, net gekleed & ouder lijkend. Maar ondanks dat, hij was knap. Een hevig verlangen om de jongen ongepaste vragen te gaan stellen zodat deze zich ongemakkelijk begon te voelen en wellicht, hopelijk, weg zou gaan, kwam bij hem op. Maar hij slikte ze in, zag hoe hij in gesprek was met Ephony. Wat was dat warme, irritante, haast plákkerige gevoel binnen in hem? Hij ergerde zich er mateloos aan, ergerde zich mateloos aan aan de onbekende jongen tegenóver hem. Wie wás hij? Waarom zag hij er zo goed úít? Waarom hield hij zich bezig met Éphony? Onbewust had hij haar hand gepakt, Ephony's hand. Van mij, was het sein voor de onbekende tegenover hem. Ephony was van hem.

AARG, HOE WIST U DAT??? Is dit ook voor Safferd?


Haar gezicht ontspannen, nog steeds wat ingevallen maar de grauwe witte kleur in haar gezicht leek zich wat verbeterd te hebben. Desondanks was elke beweging iets waarbij ze letterlijk de energie uit haar lichaam voelde spoelen, waarna ze vaak doodmoe weer weg gleed in de onomkeerbare droomwandelingen zonder eind of begin. Ze had het voor elkaar gekregen zelf omhoog te komen, zat wat onhandig tegen het nog liggende kussen en de muur aan. Al dat liggen, ze kon amper op haar zij rollen omdat ze daar de kracht niet had. Over deze positie had ze al bijna een kwartier gedaan, en ze zou voorlopig niet veranderen. Haar blik op het fotolijstje naast haar bed gericht met haar, Myst en Laurens op die nog onstpannen avond. Haar aandacht werd getrokken door het geluid van de grote, houte deur die open ging. Haar nu meer grijzige, wat wazige ogen gingen naar de deur, had eigenlijk verwacht en gehoopt dat het óf Myst zou zijn óf Savador. Laurens was er al, zoals altijd. Niet dat ze dit erg vond, integendeel. Haar hand lag op zijn hoofd, had opbewust weer wat lichamelijk contact gezocht ter geruststelling. Zijn aanwezigheid was prettig, vertrouwd. Leeg, hoewel ze in haar geest haar wenkbrauwen optrok van verbazing en onwetendheid, bleef ze naar het binnenkomende gestalte kijken die haar aandacht had getrokken. Netjes gekleed, geen oud gezicht, zijn uiterlijk deed haar aan een dokter denken. Maar desalniettemin was hij aantrekkelijk, dat moest ze toegeven. Maar de pas waarop hij liep vertelde haar dat hij iets of iemand zocht, of in ieder geval polshoogde kwam nemen. Blij met het beetje afleiding merkte ze niet eens dat haar blik hem volgde terwijl hij voorzichtig binnen kwam, zijn ogen over de andere liet glijden. Het koste haar een aantal tellen voordat ze werkelijk doorhad dat hij gestopt was met lopen, en zijn blik in die van haar gehaakt had. Pas toen hij zich naar haar toe draaide en haar begroette werden haar ogen wat groter, waarna ze naar beneden gleden en er zelfs op haar wat witte gezicht een lichte blos ontstond. 'S-sorry,' sprak ze hakkelend. 'Ik wilde niet staren,' kreeg ze er uit, aan haar stem duidelijk de vermoeidheid horend naast de opkomende ongemakkelijkheid die ze altijd bij dit soort momenten kreeg. Haar blik ging weer voorzichtig omhoog, liet haar hoofd nog wat hangen waardoor ze onder haar wimpers doorkeek naar de onbekende jongeman. Meteen nieuwschierig toen ze de ooh zo vertrouwde en aanlokkende sferen rond hem heen voelde. Puffoon, geen twijfel mogelijk. In ieder geval het contact met de lucht vertelde haar dat hij een luchtmagiër was. Haar blik schoot naar Laurens, toen een plotseling teken merkbaar werd van leven. Haar vingers bleven nog zachtjes doorgaan, waarna ze zijn hand zachtjes op haar arm voelde. Een kleine glimlach speelde op haar lippen, was voor een moment de vreemde jongeman vergeten toen Laurens omhoog schoot met een verschrikte blik. 'Maakt niet uit. Als ik dat doe mag jij dat ook,' grijnsde ze wat zwakjes, doelend op haar telkens weer wegglijden in de lichte en ongewilde slaap. Haar blik nog steeds naar beneden op hem gericht werd haar blik weer naar de vreemdeling getrokken die een vraag stelde. Bij het horen van zijn woorden kwam er een wat treurigere blik in haar ogen onder de zwakke glimlach op haar lippen. 'Last van isolatie door een maand niet anders dan dit bed te hebben gekend,' beantwoorde ze zijn woorden te eerlijk, het was gewoon het eerste wat er in haar op was gekomen, haar hand nog steeds op de arm van Laurens liggend. Zenuwachtig en opgelaten keek ze van hem weg, beseffend dat dit vast niet het gene was wat hij had gevraagd. 'Energie dat zich in grote maten weg laat lopen en niet terug komt,' beantwoorde ze hem daarna wat zachter, haar blik verlegen van hem weggekeerd. 'Daarbij geen kracht om te bewegen, een hart dat onder die zelfde vermoeidheid lijdt en last van wegglijden zonder controle,' somde ze op, bij elke zin was hoorbaar hoeveel kracht het voor haar was om de woorden duidelijk uit te spreken, de zinnen soepeltjes en floeiend te laten lopen. Uiteindelijk durfde ze haar blik weer met een kleine glimlach op hem te richtten. 'Ben je een nieuwe dokter hier? Eentje die wel weet wat er aan de hand is?' vroeg ze uiteindelijk, deze vraag basserend op zijn vraag die hij als allereerste had gesteld. Ze zakte wat onderuit, werd gek van de harde muur en liet haar blik even naar Laurens toe schieten toen ze zijn hand rond de hare voelde. De wat harde blik in Laurens ogen kon ze niet plaatsen, maar al gauw trokken haar grijsblauwe ogen naar de vreemdeling toe.

Die informatie heb ik uit vertrouwbare bronnen vernomen. c:
Nee nee, alleen voor jou <3
En Laurens, blijkbaar xD.

‘Maakt niet uit,’ Had hij automatisch het meisje beantwoord wat haar excuses aanbood, een warme glimlach kwam tevoorschijn op zijn gezicht. Nu dichterbij werd zijn aandacht getrokken door toch nog een persoon die ook naast het bed zat. Had in eerste instantie de jongen geheel over het hoofd gezien. Maar nu hij hem zag kwam opnieuw een vage glimlach tevoorschijn. Gokte zo dat ze samen waren, aan het zien hoe ze met elkaar omgingen; de kleine aanrakingen. Zijn aandacht was weer naar het meisje gegaan, zo interessant was de onbekende jongen niet. Hij stelde zijn vraag waarna hij voorzichtig plaats nam op de stoel. Puur omdat hij te lui was om de hele tijd te blijven staan, en niemand anders was hier toch. Nogal verdwaasd schoot zijn blik naar de jongen tegenover hem die plotseling leek te ontwaken, het meisje was gelijk afgeleid en vergat voor een moment zijn vraag. Hij glimlachte afwezig, bemoeide zich niet met de twee. Hij keek weer terug naar het meisje toen deze zijn aandacht weer op hem vestigde. Haar antwoord liet een iets trieste blik ontstaan in zijn ogen, voelde vanzelf dat hevige medelijden in hem opkomen. Hij kon hier eigenlijk zo níét tegen, vandaar dat hij in eerste instantie zijn studie geneeskunde gekozen had. Puur omdat de behoefte zo onwijs groot was om andere zijn hulp aan te bieden als ze ernaar uit zagen dat ze dit nodig hadden. Het was niet het antwoord waar hij op gedoeld had, maar als ze niet anders wilde vertellen kon hij het ergens wel begrijpen. Maar na een korte stilte hervatte ze het spreken en vertelde meer. Het viel hem nauwelijks op hoe haar ogen verlegen wegdraaide van zijn blik, hij bleef haar continu strak aankijken terwijl hij de woorden in zich opnam. ‘De onbekende ziekte,’ Concludeerde hij zachtjes, dus zij was zo'n geval. Zijn blik schoot voor een moment naar de jongen. Hij raakte afgeleid, de strakke haast boze blik van de jongen tegenover hem viel opeens op. Voor een kort moment bleef hij vragend kijken, keek toen weer weg. Zijn blik ging weer terug naar Ephony. ‘Nee, sorry.’ De teleurstelling droop haast van zijn gezicht. ‘Ik ben maar een simpele stagiaire,’ Glimlachte triestjes. ‘Luchtmagie,’ Zijn glimlach íetsje breder, puur omdat hij had gevoeld, evenals bij de jongen, dat ze allebei wel puffoons bloed in zich moesten hebben. ‘Ik was eigenlijk opzoek naar Master Savador, er was me verteld dat hij hier in de ziekenzaal vaak te vinden was. Maar klaarblijkelijk is hij hier ook niet,’ Hij had een glimlach omhoog gehaald, puur om een beetje optimistisch ook voor haar over te komen. Maar deze glimlach stond nauwelijks gemeend. Hij was nieuwsgierig, moest het gevoel onderdrukken. Stiekem wilde hij haar van dichterbij bekijken, en dan niet op de foute manier c: kleine pubers dat jullie zijn, ik hoor het jullie denken. Hij moest zijn kaken op elkaar klemmen, zijn vingers door elkaar vlechten. Ondanks dat ging zijn blik over haar gezicht heen, onderzoekend. Futloos, vermoeidheid, nauwelijks kracht, ongecontroleerd in slaap vallen.. Hij somde de symptomen in gedachte op die het meisje hem net toevertrouwd had. Zelfs het hart had last van de gevolgen. Diep ademde hij in, zijn blik bedachtzaam terwijl hij naar haar gezicht blééf kijken. Had dit laatste nauwelijks door. ‘Ik heb twee jaar geneeskunde gestudeerd,’ Vertelde hij opeens, kon het gewoon niet helpen. Hier doelloos zitten was niks voor hem, misschien, een klein inimini priel kansje, kon hij haar wel helpen. ‘Zou.. zou je er bezwaar tegen hebben als ik even kijk?’ Vroeg hij nu voorzichtig, hij haakte zijn blik weer in die van haar puur om haar vragend aan te kunnen kijken. ‘Waarschijnlijk.. Nou ja, ik weet niet of het wat oplevert, of ik iets kan doen.. Maar misschien kan ik helpen,’ Vertelde er maar niet bij hoe nihil deze kans was. ‘Heel misschien,’ hij was geen eens afgestudeerd.. Twee kleine jaartjes, alles behalve gespecialiseerd, en dan dacht hij nu even een geheel onbekende ziekte op te kunnen lossen? Kleine kans. Hij wist het zelf ook, wist zelf ook dat waarschijn een grote teleurstelling hem op zou wachten. Maar helemaal níks doen.. ?

Hij had afwezig om Ephony haar woorden geglimlacht, blij dat ze er duidelijk nauwelijks problemen mee had. Langzaam gleed zijn blik weer naar de man, kon zijn spontane afkeer nauwelijks bedwingen. Waar kwam het in godsnaam vandaan? Ephony kende hem duidelijk ook niet, wat was het probleem? Maar geërgerd fronste zijn wenkbrauwen samen toen hij zag hoe de man Ephony aankeek, hij volgde diens blik en kon nog net zien hoe Ephony haar blik afwende en verlégen neerkeek op het dekbed voor haar. Op dat moment verstijfde hij, keek naar Ephony die haar aandacht toch weer op de man vestigde en verder sprak. Normaal gesproken hield hij zich enorm veel bezig met de woorden die Ephony sprak nu ze over haar toestand vertelde, kon dan op zo'n moment niet anders doen dan zorgen maken en gek worden van de spanning die dan continu op zijn schouders rustte. Maar nu, hij leek er nauwelijks bij stíl te staan. Hij voelde zich koud, nogal leeg, terwijl hij naar Ephony keek. Een gevoel wat hij helemaal niet hoorde te hebben als hij naar haar keek. Zijn blik gleed langzaam weer naar de man tegenover hem, het koude lege gevoel leek geen problemen te hebben met deze overgang; het deed net zo gemakkelijk mee en schakelde om in pure afkeer en irritatie. Het deed hem níks toen de man hem vertelde dat hij stagiaire luchtmagie was, wat maakte het hem uit? Het irriteerde hem verder alleen maar toen deze ook nog is vertelde dat hij opzoek was naar Savador. Gádver, kon het nog erger? Hij ging zelfs zover dat hij helemaal naar de ziekenzaal toe kwam om de man te zoeken. Alsof deze zo geliefd was. Gadver. Automatisch schoof hij de stagiaire aan de kant van Savador, de slechte kant, de duistere kant. Stijfjes zat hij erbij, geïrriteerd. Hij slikte, probeerde zichzelf af te leiden door naar Ephony te kijken. Maar deze keek naar de stagiaire, vanzelf drong dat buitengesloten gevoel aan zich op. Nog steeds had hij haar hand vast, richtte nu hier maar zijn blik op. Ze trok tenminste haar hand niet terug, dat was toch positief? Je kon zijn ogen feller zíen worden toen hij de man hoorde spreken, ‘Natúúrlijk,’ Klonk het sissend vanaf zijn kant. Zo zacht dat het nauwelijks verstaanbaar was, maar zelfs dan klonk het flink geïrriteerd. Natuurlijk moest de man nu óók nog is dokter zijn, of wat dan ook. Als hij maar met zijn handen van Ephony af bleef. Waar kwam deze afkeer toch in godsnaam vandaan? Misschien kon de man haar beter maken? Draaide het dáár niet allemaal om? Hij sloot zijn ogen voor een moment. Waarom kon hij niet helder na denken? Waaraan verdiende deze man deze afkeer? Hij was Puffoons, puffoonse mensen waren oké, toch? Hij opende zijn ogen weer, keek op naar Ephony. Gelijk besefte hij zich weer waarom hij een hekel had aan de stagiaire luchtmagie. Zag hoe haar wangen gekleurd waren, zag hoe ze af en toe zenuwachtig haar blik liet wegschieten. Zijn gezicht kreeg een doodse houding. Hij had gehoopt dat hij de enige was, wilde hij hierbij zijn? Wilde hij zien wat voor invloeden de jongen tegenover hem had op Ephony? Het deed hem pijn, maakte hem jaloers. In stilte bleef hij zitten, starend met een lege uitdrukking naar Ephony. Nam de moeite niet om deze af te wenden als ze naar hem omkeek, bleef zo zitten.

Vanuit haar ooghoeken bleef ze de jongen volgen toen deze ging zitten, vond het niet erg. Met haar hand nog steeds op Laurens richtte ze haar blik weer op hem toen hij wakker schrok. Na haar verlegen actie, het was gewoon allemaal zo uit haar mond gerold. Zelfs in deze vermoeide toestand kreeg ze het nog voor elkaar om te zeggen wat ze als eerste dacht, zwaar irritant in nieuwe ontmoetingen. Ze knikte zwakjes op zijn concluderende woorden, merkte niet eens de verstijfde emoties van Laurens. Had voor dit moment niet door wat er allemaal in het fout ging, hoe een simpele blik van haar naar een ander hem geheel overhoop haalde. Ze wilde haar aandacht ook op Laurens vestigen toen de ogen - die volgens haar mening een warme bruine kleur hadden, een kleur waarbij je je meteen op je gemak voelde - van de jongen daar naartoe schoten, maar voordat ze werkelijk de emoties op zijn gezicht kon zien werd haar aandacht al naar de jongen getrokken bij zijn zachte woorden. Een bijna medelijdend glimlachje dat wilde zeggen 'maakt niet uit' kwam op haar lippen bij zijn woorden. 'Ook een mooie baan, vooral als je het mij vraagt,' glimlachte ze bemoedigend, hem weer proberend gerust te stellen alsof hij de gene was die het hier het zwaarst had. Bij zijn volgende woorden keek haar vermoeide gezicht hem wat vragend aan. 'Hij is vandaag nog niet langsgekomen, ik weet niet of hij vandaag komt, hoewel hij het natuurlijk druk heeft met zijn baan enzo,' sprak ze het laatste wat zachter. 'Maar altijd wel gezellig, hij maakt zich alleen te veel zorgen, net zoals Laurens,' het laatste glimlachte ze met een wat bredere, hoewel de verlegen tint erdoorheen te zien was. Haar blik ging naar Laurens toe bij haar eigen woorden. Een wat warme glimlach lag op haar lippen, haar blik verlegen hoewel er een verbaasde en vragende tint kwam bij het zien van zijn wat verstijfde, houterige houding. Zijn blik op haar hand gericht, die ze nog steeds met de meeste kracht die ze kon vinden vast bleef houden. Elke dag hier op de ziekenzaal was wel een dag waarbij de spanning tussen hun weg was, iets waar ze wel blij om was. Even geen zorgen, nam misschien negatief gebruik van haar lichamelijke conditie op dit moment. Toen ze haar blik weer op de jongen richtte en merkte dat hij haar nog steeds strak aankeek. Weer speelde de ongemakkelijke blos op haar wangen waarbij haar blik terug schoot naar haar eigen hand in die van Laurens. Bij de plotselinge woorden van de jongeman schoten haar grijsblauwe ogen omhoog, om daarna opzij te gaan naar hem toe. Wat vragend keek ze hem aan, pas toen zijn volgende woorden tot haar door drongen leek de wazige tint in haar ogen weg te trekken. Wat bedenkelijk gleed haar blik van hem af, luisterde naar zijn stem en bedacht te feiten. 'Hoe klein ook, er is geen andere optie. De doktoren hier hebben geen flauw idee, en als jij iets kan vinden zou dat niet alleen mij helpen,' glimlachte ze nu wat zwakjes, haar gezicht weer naar hem toe gedraaid waarna ze geheel terug zakte op haar bed, haar hand die de hand van Laurens vasthield even verplaatste maar haar vingers niet losmaakte. En onbewust teken dat ze nog steeds wist dat hij er was, hem niet weg wilde laten gaan. Haar blik ging naar Laurens toe, zag de wat doodse blik in zijn ogen waarbij die van haar vragend op een bijna verdrietige manier gingen staan. Wat was er, had ze iets gezegd? Haar hand kneep zwakjes in die van hem, als non-verbale manier om te vragen wat er was. Uiteindelijk richtte ze haar blik weer op de jongen. 'Wat wil je eigenlijk gaan meten?' vroeg ze wat zachter, niet echt wetend of ze nou wel nieuwsgierig was naar wat hij ging doen. Ze had al genoeg infusen in haar arm gehad om haar niet te laten uitdrogen en verhongeren, maar toch branden de ene kant van haar brein weer onder de onwetendheid. 'Wat is je naam eigenlijk?' kwam het er daarna uit, bijna verbaasd toen ze zich realiseerde dat ze niet eens wist hoe hij heette.

Hij liet lichtjes zijn mondhoeken omkrullen door de opmerking van het meisje, ‘Mooie baan hè,’ mompelde hij zachtjes, nogal sarcastisch als je goed luisterde. Nee, stagiaire was in zijn oren nou niet de baan waarvan hij zal dromen. Maar voor nu moest het, als stage, en hij zou dan ook gewoon zijn uiterste best doen natuurlijk. Hij knikte lichtjes en begrijpelijk toen hij de reactie hoorde op zijn woorden over Master Savador. ‘Ben jij zijn dochter?’ Vroeg hij vervolgens. Puffoons, net zoals Nearvus had gezegd. En het meisje sprak ook duidelijk alsof Savador dan voor haar zou komen. Hij liet afwezig een glimlach omhoog spelen. Ze hebben er alle redenen toe, vond hij zo. Zijn afwezige glimlach werd iets breder bij het zien van de lichte verlegen kant van de glimlach. Schattig. In stilte was hij vervolgens in zijn gedachten verzonken, totdat hij deze weer verbrak met zijn vraag. Geduldig wachtte hij op haar antwoord, nee is nee. Diep ademde hij in en uit. Ephony haar woorden maakte hem alleen maar onzekerder. Hoe dacht hij dingen te kunnen oplossen, als zelfs geleerde doktoren er niks van af wisten? Hij gaf een licht knikje. Alsnog, niks doen lag niet in zijn aard. Hij kwam overeind, stond op, zodra het meisje zelf terug zakte tot een geheel liggende houding. ‘Weet ik niet,’ Beantwoorde hij haar vragen eerlijk. ‘Eerst gewoon de standaard dingen. Hartslag, ademhaling, reflexen.’ Somde hij droogjes op. Zijn hand ging naar haar hals toe waar hij twee vingers tegen haar slagader drukte en op zijn horloge keek, tellend in zijn hoofd. ‘Sam,’ Zijn ogen schoten naar haar toe. ‘Sorry,’ Grijnsde hij vervolgens, bood zijn excuses aan omdat hij helemaal vergeten was zichzelf voor te stellen. ‘En jij bent Ephony,’ zei hij toen met een halve glimlach. ‘Ben Nearvus tegen gekomen,’ Mompelde als verklaring, niet wetend of ze wel wist wie het was. Sinds hij de jongen had ontmoet, vond hij het een wandelende encyclopedie. Wedden dat hij alle leraren en leerlingen van zijn afdeling uit zijn hoofd wist? Hij glimlachte afwezig terwijl hij hier aan dacht. ‘Hartslag hoger dan normaal,’ Hij boog zich over Ephony heen, in de palm van zijn hand lichtte zich langzaam gloeiend een kleine punt op. Hiermee scheen hij in haar ogen. ‘Pupil reflexen normaal,’ Mompelde hij, Hij duwde bij haar hals aan beide kanten twee vingertoppen onder haar kaken, voelend bij de klieren. ‘Normaal,’ mompelde hij weer afwezig. Langzaam zwakte zijn stem af, noemde duidelijk alleen nog de feitjes op in zijn hoofd. ‘Ben je allergisch, Ephony?’ Vroeg hij af en toe tussen door. ‘Ooit last van een ziekte gehad? Eerdere recepten opgekregen? Zijn er medicijnen die je slikt? En je ouders? Of verder in je familie? Hebben één van deze een opvallende ziekte gehad of iets?’ Hij hield zijn hand af en toe boven lichaamsdelen, mompelde spreuken nauwelijks verstaanbaar. Uiteindelijk zuchtte hij vermoeid. ‘Zou je alsjeblieft rechtop willen gaan zitten?’ Hij keek iets vragend naar Ephony, besefte toen pas wat hij aan haar vroeg. Hij kwam in beweging, hielp haar met het overeind komen. ‘Jongeman,’ Hij richtte zich naar de jongen tegenover hem. ‘Zou je haar even vast willen houden?’ Wachtend totdat hij Ephony had overgenomen liet hij vervolgens luchtkussens ontstaan ter ondersteuning voor Ephony, zodat ze, léék het, uit zichzelf helemaal rechtop kon zitten. ‘Eh.. je kan haar weer loslaten,’ glimlachte hij zwakjes naar de jongen tegenover hem. ‘Dankjewel,’ Mompelde hij toen nog zachtjes, bedankend voor zijn hulp. Hij legde zijn hand op Ephony's borstkas, boven haar boezem. ‘Adem in,’ Mompelde hij, waarna hij zelf vervolgens doodstil werd en aandachtig luisterde. Hij verplaatste zijn hand, naar haar rug. ‘Doe dat nog eens,’ Zijn blik verscherpt. ‘Ik heb een lichtmagiër nodig,’ Mompelde hij zachtjes in zichzelf. Hij bracht zijn hoofd dichterbij, plakte zijn oor tegen haar borst. ‘Adem nog eens in,’ Zijn reacties geheel overbodig, van de afstand waar hij net stond had hij het evengoed kunnen horen. Maar hij wilde het zéker weten. ‘Dat klopt niet,’ Mompelde hij toen zachtjes. Hij kwam weer overeind, zijn blik bedenkelijk. ‘Het klopt niet en ik weet niet wát,’ Zijn mompel klonk geërgerd en geheel in zichzelf gekeerd. ‘Heb je moeite met ademhalen?’ Vroeg hij toen. ‘Met spreken?’ Hij zuchtte, natuurlijk had ze daar moeite mee.. ze had overál moeite mee. ‘De longen, één van de belangrijkste onderdelen voor een luchtmagiër. Hier zit onze balans, onze kracht, onze meest intieme aanraking met het geen wat wij kunnen beheersen.’ Hij klopte lichtjes op de plek waar haar longen zaten. ‘Het is een plaats wat ons heel erg af kan zwakken, meer af kan zwakken dan een magiër die een ander soort magie beheerst.’ Vertelde hij haar, somde zo ook de informatie voor zichzelf op. ‘Daarnaast hebben we onze vleugels wat een zwak punt van ons is, maar ook eveneens wat ons kracht geeft.’ Hij glimlachte haar afwezig toe, zuchtte vervolgens weer diep. ‘Ik wil er een foto van,’ Mompelde hij toen. Hij richtte zich tot de jongen die nog steeds naast het bed zat, ‘Zou je naar de lichtetage toe kunnen gaan, voor mij? En daar om éne Myst vragen?’ Hij haalde een kleine glimlach voor hem omhoog. Hij beheerste dan wel een klein beetje lichtmagie, maar zoiets als wat hij nu wilde doen kon hij niet alleen. En Myst was hier de enige lichtmagiër die hij kende.

Hij keek Ephony aan toen deze naar hem omkeek, zag pas een paar tellen later dat haar blik anders stond. Hij leek te ontwaken, zag haar vragende niet begrijpende blik. Automatisch verzachtte zijn blik, puur voor haar. Zijn mocht geen stress hebben, geen hersenkrakers of ook maar iets. Het draaide om haar, niet om andere hier. Hij haalde een glimlach voor haar tevoorschijn, die, als je iets beter keek, niet al te gemeend over kwam. Stilletjes bleef hij erbij zitten zodra Sam begon met zijn onderzoek. Telkens weer die lichte irritatie voelend zodra Sam Ephony, waar dan ook, aanraakte. Maar hij bleef stil, hield Ephony's hand vast en bleef de bewegingen van de man in de gaten houden. De blik in zijn ogen leek nog feller te worden toen hij zag hoe Sam hélemaal zijn armen om Ephony heen sloeg en haar overeind haalde, dat kon hij óók doen. Irritatie, érge irritatie. Waarom mocht híj dat niet doen? Ephony was van hem. Zijn lippen op elkaar geperst. Er heerste voor een kort moment een kleine verwarring in zijn hoofd toen Sam dan ook opeens aan hem vroeg of deze hem wilde helpen. Oh, dus toch? Gelijk kwam hij in beweging, zijn stoel schraapte luidruchtig toen deze naar achteren schoof. Hij legde zijn armen rond Ephony en hield haar overeind. ‘Gaat het?’ Mompelde hij toen zachtjes, zijn gezicht vlak bij het hare, noodgedwongen. Voorzichtig streelde hij net plukken haar uit haar gezicht, glimlachte haar lichtjes bemoedigend toe toen Sam opeens de stilte verbrak. ‘Ohw,’ Klonk het droogjes vanaf zijn kant. Hij liet Ephony weer los, voelde op het moment toen hij zijn arme terugtrok ook de druk van de luchtkussens. Stilletjes keek hij toe hoe Ephony overeind zat, uitziend alsof het haar helemaal geen moeite koste. Hij wist beter, helaas. Zijn afkeer jegens Sam was net een klein beetje gezakt omdat deze hem gevraagd had Ephony vast te houden totdat hij opeens zag hoe deze heel zijn hoofd tegen haar aanlegde. Zijn wenkbrauwen fronste, had nog nooit eerder een dokter zo'n intiem onderzoek zien doen. Nouja, behalve een gynaecoloog misschien. (Niet dat hij dat gezien heeft, jongens :'] En ook niet dat deze heel zijn hoofd ertegen aanlegt XD) Maar dit was heel iets anders, zijn frons bleef dan ook. Geïrriteerd, alweer. Zijn lippen iets zuur bij elkaar getrokken, gaf verder totaal geen reacties op het gesprek, of hoe je het dan ook wilde noemen, dat gevoerd werd tussen de twee. Ondanks zijn irritaties en alles luisterde hij wél goed naar de woorden van de man toen hij het over luchtmagiërs had, uiteraard voelde hij hier ook zo de enige interesse voor. Met een grens, te veel interesse bestond ook. Neem Ephony bijvoorbeeld. Zijn blik vlóóg met een rúk omhoog toen Sam tegen hem sprak. Hoe kende hij Myst nou weer. Waarom moest híj nou weer precies Myst gaan halen? Zijn gezicht betrok dan ook. Hij had helemaal geen zin om Myst te gaan halen. Dadelijk begon ze weer te janken. Zijn irritatie was echt op hoog niveau. Hij gaf een kort knikje. ‘Oke,’ Mompelde hij toen. Het is voor Ephony, Hield hij zichzelf voor. Het is voor Ephony, nu niet aan je persoonlijke irritaties en probleempjes denken. Hij liep de ziekenzaal al uit. Bij de trap werd zijn tempo hogen, gebruik makend van luchtsturing nam hij meerdere tredens in één stap. De enerhoogste etage, de lichtetage. Voor de deur bleef hij staan, probeerde zijn irritatie te onderdrukken. Myst bleef zijn vriendin. Ondanks dat het irritant was dat ze ging janken zodra hij sexgrappen ging maken. Hij klopte op de deur, nogal kortaf. ‘Myst?’ Hij duwde de deur open, had geen geduld. ‘Myst?’ Keek om, zag haar op één van de banken zitten. ‘Sam vraagt naar je, hij heeft je nodig in de ziekenzaal.’ Hij keek haar kort aan, om vervolgens zijn blik weer weg te laten schieten. De laatste keer dat hij Myst gezien had was ze met tranen van hem weggelopen. ‘Volgens mij heeft 't haast,’ Tenminste, dat vond hij. Het ging tenslotte om Ephony. ‘Kom,’ Hij draaide zich weer om, liep de trap al af. Verwachtte gewoon dat Myst met hem mee liep.

IK HOOR D'R BIJ IK HOOR D'R BIJ

Myst had, sinds dat stomme gedoe bij het schaatsen, behalve haar eigen pijn, ook nog een enorm schuldgevoel gekweekt. Toen hij die grap gemaakt had, die totaal verkeerd gevallen was, was ze compleet geflipt, terwijl hij juist echt superlief voor haar was geweest, precies wat ze wilde. Dat ze bij elkaar waren en dat hij lief voor haar deed, al betekende het voor hem niet hetzelfde als voor haar. En hij was gewoon zijn lieve, vrolijke zelf geweest. En zelfs dan, op die momenten, kon ze nog niet normaal doen bij hem. Ze had, voor haar eigen en misschien ook wel voor zijn bestwil, wel iets gegeten de afgelopen dagen, en geprobeerd te slapen. Dus ze zag er al minder belabberd uit, ook al minder dan toen ze gingen schaatsen. Ze zag er nu gewoon uit alsof ze een verkoudheid onder de leden had, hoewel ze nog wel ietwat mager was, maar er waren wel meer magere meisjes op deze school, dus dat viel niet zo op. Ze had besloten zich weer gewoon tussen de mensen te begeven, dus ze zat in de woonkamer. Ze zat in kleermakerszit op de bank, wat hele oude dingetjes uit haar gedichtenboek te lezen. Vóór Laurens. Ze glimlachte af en toe lichtjes in zichzelf, hoewel er niet veel te lachen viel. Ze lachte meer omdat haar gedichten toen ook al vrij somber waren. Ze was nu bij de tijd dat ze erover dacht om naar SSA te gaan, waar hier en daar uit duidelijke twijfel en onzekerheid in haar gedichten terugkwam. Ze gleed met haar vingers over het papier, zachtjes een droevige melodie neuriënd. Ineens werd er op de deur geklopt, en hoorde ze een van de weinige stemmen die haar ogen weer echt Novaans kon laten oplichten. Maar nu deden ze dat niet, ze werden zelfs ietsje donkerder. Haar schuldgevoel was duidelijk niet misplaatst geweest. Laurens was echt heel erg boos of chagrijnig. Hij was heel kortaf, heel right to the point. Ze sloeg het boek dicht, en stond op. 'Sam? Is die in de ziekenzaal?' Ze wist wel dat hij iets van geneeskunde afwist, maar ze wist niet dat hij ook echt mensen op de ziekenzaal ging onderzoeken. Toch werd haar houding ietsje meer ontspannen, ietsje lichter, toen ze Sam's naam had gehoord. Maar waarom zou Laurens dan haar komen halen? Had Sam 'm dat gevraagd? Maar dat zou betekenen dat ze elkaar ontmoet hadden, en dus dat Sam Ephony aan het onderzoeken was. Dus dat hij misschien kon ontdekken wat er aan de hand was. Haar ogen lichtten ietsje op. 'Is het voor Ephony?' Als ze iets kon doen, zou ze haar uiterste best doen, ze wilde zó graag dat Eph beter werd. Ze liep achter Laurens aan en sloot snel de deur van de lichtetage achter zich. Hij loopt nog steeds zo snel. Onderweg zei ze niks tegen hem, ze volgde hem in de bekende weg naar de ziekenzaal. Toen ze Sam bij Eph zag zitten vertraagde ze haar tempo, ze hoefde nu niet meer zo idioot hard te lopen als Laurens. 'Eph.' Ze glimlachte lichtjes toen ze bij haar bed aan kwam, maar bleef gewoon met haar armen loompjes naast zich naast het bed staan, wist zichzelf geen houding te geven. Uiteindelijk draaide ze zich om naar Sam, die ze serieus aankeek. 'Hee.' Begon ze maar, waarna ze met één hand aan haar trui begon te plukken en de andere in haar zak stak. Ze glimlachte even ongemakkelijk. Goed. AWKWARD. Ze vloog even met haar ogen door de ziekenzaal, waarna ze ze weer op Sam zijn gezicht richtte. 'Je had me nodig?' Haar stem was ietsje bibberig, hoewel ze hem angstig onder controle probeerde te houden. Ze wilde niet dat Sam wist... dat hij... zou denken dat... ze, nou ja, een complete debiel was.

Bij zijn vraag schudde ze zachtjes haar hoofd, voor zover dat ging. 'Je kan zeggen pleegdochter,' glimlachte ze naar hem, als teken dat ze dat niet werkelijk was. Iets wat je misschien al gelijk aan uiterlijk en karakter zag. Hoewel, in deze situatie was het niet echt zichtbaar, was haar drukke energieke kant geheel verdwenen. Een kleine glimlach speelde op, eentje die veel breder zou zijn geweest en veel meer verontschuldigend. 'Maakt niet uit, niet jou fout,' glimlachte ze, hem verzekeren dat hij zich niet druk moest maken. Haar vraag was misschien nogal direct geweest, de fout lag bij haar volgens Ephony zelf. Toch gleden haar wenkbrauwen wat omhoog. 'Ja,' klonk het droogjes, waarna ze hem wat verlegen aan bleef kijken. Blijkbaar wisten meer mensen van haar af dan ze had gedacht. Ze kon moeilijk bedenken dat het feit dat Savador haar als een dochter beschouwde stil zou blijven. Hoewel, in de buitenwereld was het niet echt zichtbaar. 'Nearvus?' klonk het vragend, als teken dat ze niet wist wie de jongen was waarmee Sam leek te verklaren dat hij daarom wist wie ze was. Voorzichtig was ze gaan liggen, waarbij haar wazige blik van Sam door gleed naar Laurens. Sams gemompel was niet echt iets wat ze hoorde, ook zijn handelingen waren routine geworden in haar ogen. Hoe vaak hadden de andere dat al niet gedaan, dus veel dacht ze er niet bij na. Hoewel zijn blik eerst verzacht was, de glimlach teruggekomen was die ze in het geheim maar al te graag zag was zijn blik nu weer op Sam gericht met een hardheid erin die ze eigenlijk nooit achter hem gezocht had. Bij Sams vragen richtte ze haar aandacht weer op hem. Bij het meeste beantwoorde ze nee. 'Niet dat ik zo gauw kan herinneren,' beantwoorde ze zijn vraag of iemand in de familie een opvallende ziekte had gehad. Ze knikte zwakjes bij zijn vraag of ze rechtop wilde gaan zitten, wilde al in het proces al haar energie bij elkaar rapen om omhoog te komen. Maar toen ze plots haar armen om haar heen sloeg en haar omhoog tilde keek ze wat afwezig en droogjes voor zich uit. Dit was haar nooit zonder hulp gelukt, dat wist ze zelf ook wel. 'Dank je,' murmelde ze zachtjes, haar blik strak naar het dekbed gericht. Ze sloeg haar ogen op toen Laurens naar haar toe kwam op verzoek van Sam. 'Ja hoor,' stelde ze Laurens zachtjes gerust, zelf niet wetend of ze loog of niet. Toch voelde ze een steek gemis toen Laurens zijn armen weer weg hield, en ze op wonderbaarlijke wijzen omhoog bleef. Een zwakke glimlach speelde op haar lippen bij het besef waarom ze omhoog bleef, handig. Door haar lage energie was het moeilijk voor haar om haar grote emoties van haar gezicht te houden, waardoor er voor een moment een kleine treurigheid te zien was toen Laurens weer afstand nam. Met haar blik op Sams handelingen gericht volgde ze zijn instructies op. Vulde haar longen moeilijk met lucht, was blij dat ze niet uit zichzelf omhoog hoefde te blijven zitten. Ademen zou dan nog moeilijk worden, aangezien ze daar anders vast en zeker geen energie voor zou hebben gehad. Zijn overige gemompel hoorde ze amper, keek zwakjes voor zich uit terwijl ze voelde hoe al deze dingen de afgelopen minuten haar energie van haar afnam. Het was natuurlijk niet veel, maar toch voelde ze de vermoeidheid weer omhoog komen. Haar blik schoot wat omhoog toen ze plots zijn hoofd dichterbij zag komen en ze deze tegen haar borst voelde drukken. Haar ogen iets vergroot van onbegrijpelijkheid terwijl ze doodstil bleef zitten. Toen hij waar afstand nam keek ze schichtig omhoog, deels om de woorden die hij mompelde. Ze knikte, waarbij haar hoofd wat ging hangen op zijn vraag. 'Soms, deels door de vermoeidheid,' sprak ze zachtjes, haar wat pijnlijke blik naar beneden op het dekbed gericht. 'Kost veel kracht,' beantwoorde ze hem op zijn vraag over het praten. Toen het informatie praatje kwam tilde ze voorzichtig haar kin weer op, voelde de vlaag vermoeidheid door haar heen schieten zodra ze dit deed. Ze kon het niet laten naar zijn hand te kijken toen deze tegen haar borstkas aanklopte, volgde kinderlijk zijn bewegingen bij zijn uitleg. 'Foto?' klonk het vragend, alsof hij zojuist had gevraagd voor een leuk familie kiekje. 'Myst?' klonk het harder, vragender. Hij kende haar? Haar hoofd draaide langzaam om naar Laurens toen deze werd verzocht om Myst te halen. Zijn gezicht deed de bezorgdheid weer omhoog halen, een treurigheid die ze niet kon plaatsen. Wat was er met hem? Waarom deed hij plots zo chagrijnig? Toen hij weg liep voelde ze dat haar houvast weer weg gleed. Het moment dat Laurens weer terug kwam, gevolgd door Myst leek een eeuwigheid geduurd te hebben. Een glimlach speelde op haar vermoeide gezicht zodra de warrige zwarte haren van Laurens door de deur kwamen, vestigde haar zwakke maar gelukkige blik voor een moment op hem. 'Hee,' sprak ze als verwelkoming naar Myst. De overgang van Myst zodra ze haar aandacht op Sam had gericht drong pas een paar seconden later door, toen ze zich al weer terug draaide en door de zaal keek. Ephony's wenkbrauwen kropen bijna ongezien wat omhoog, waarna haar blik ongezien naar Sam toe gleed. 'Hmm,' klonk het bijna onhoorbaar, waarna er een geruststellend gevoel in haar op kwam. Er verder niet op in gaand. Haar blik bleef naar beneden, waarbij haar oogleden half gesloten waren. 'Gaat het lang duren?' vroeg ze zachtjes in het algemeen, voelde de vermoeidheid bijna de overhand nemen. Ze kon amper haar hoofd optillen om op de een of andere manier als eerste zijn grijze ogen te zoeken, alsof hij haar zou geruststellen.

‘Foto ja,’ Had hij gereageerd op de vragende herhaling van Ephony. ‘Van je longen,’ Een glimlach was verschenen, wat dacht ze anders? Hij moest zacht grinniken toen ze opnieuw vragend zijn woorden herhaalde. ‘Myst is de enige Novaanse die ik hier ken,’ Legde hij zijn woorden uit. ‘En ik heb een lichtmagiër nodig,’ Hij kon het niet alleen. ‘Ken je Myst?’ Vroeg hij zachtjes, ze had zonet zo vragend geklonken toen ze Myst haar naam herhaalde. Hij was op de rand van Ephony's bed gaan zitten, terwijl ze wachtte op Myst en Laurens die even later alweer binnen kwamen. Gelijk zochten zijn ogen Myst haar groene haren weer op, vervolgens door naar haar ogen die eveneens sprekend groen waren. Een lichte glimlach kwam te voorschijn, speciaal voor haar. Hij was weer overeind gekomen, pas toen Myst haar aandacht op hem vestigde zei hij ook weer iets, ‘Hé,’ Zei hij ook, zijn stem net iets zachter. Uit het niets sloeg hij zijn blik opeens neer, zodat hij Myst niet meer aan hoefde te kijken. Kort daarna schoot zijn blik opeens weer op, vanuit zijn ooghoeken gericht op Laurens. Hierna pas weer terug naar Myst, zijn blik iets vragend leek het wel. ‘Ja,’ Beantwoorde hij haar vraag. Zijn hoofd kwam weer terug naar het probleem, ze waren hier voor Ephony. ‘Ik wil een foto van haar longen nemen, daarvoor had ik een lichtmagiër nodig.’ Vertelde hij haar. ‘Aangezien ik zelf lichtmagie niet op dat niveau beheers.. en jij was de enige lichtmagiër die ik hier ken,’ Hij glimlachte afwezig. ‘Heb je wel is eerder een foto genomen? Ooit eerder gehoord van de techniek?’ Iets vragend keek hij haar aan. Toen Ephony's stem opeens door hen heen klonk draaide hij zich naar haar om. ‘Sorry,’ Zei hij gelijk. ‘Je mag gaan slapen,’ Hij stapte naar haar toe. ‘Hier hoef je niet perse bewust bij te zijn, laurens?’ Hij keek op naar de jongen, liet deze zijn armen om Ephony heen leggen en haalde vervolgens de luchtkussens weg zodat de jongen Ephony weer terug kon leggen. ‘Slaap maar,’ Zijn gezicht zweefde boven dit van Ephony. ‘Dalijk maken je wel wakker,’ Hij glimlachte haar breed toe, geruststellend. Langzaam draaide hij zich weer om, naar Myst toe. ‘Sjoerd,’ Mompelde hij opeens zachtjes in zichzelf. Hij haalde zijn hand op, hierin vormde zich een kleine lichtbol waarna het na een kleine ‘Maneant Fumo,’ mompeling oploste in kleine stofdeeltjes; samenvormend een kleine rookwalmpje en toen verdween met een zachte plop. Het was een seintje, naar Sjoerd toe gestuurd met eveneens een kleine boodschap erin. Niet veel later klonk er een tweede plop. Een rookwalm verscheen, zoog zich samen waarna een zacht beige fret zichtbaar werd. Deze had in zijn klauwtjes drie gigantisch grote velle papier geklemd, maar niet normaal papier. Het leek meer plastic. ‘Hallo Sjoerd.. en dankjewel dat je het papier hebt meegenomen,’ Voegde hij er met een grote glimlach aan toe. "Alsjeblieft Sam," Beantwoorde de fret hem, waarvan de oogjes niet op Sam gericht waren maar nieuwsgierig naar de andere gingen. ‘Laat ik jullie even voorstellen aan Sjoerd,’ Hij wees kort naar de fret. ‘Dit zijn Ephony, Laurens en Myst.’ Vertelde hij Sjoerd vervolgens met een kleine glimlach. ‘Met Myst wil ik een foto nemen van Ephony haar longen, maar ik wil even kijken wat haar niveau is qua foto's nemen.’ "Ach niet weer, heb jij al niet genoeg met me geoefend?" De glimlach op Sam zijn gezicht was geamuseerd. ‘Zou je ons willen helpen?’ Een gesnuif was hoorbaar, koppig. "Als het moet.." ‘Dankjewel,’ Klonk het beleefd van Sam zijn kant. Lichtjes legde hij een hand op Myst haar schouder, begeleidde haar vervolgens mee naar het bed naast die van Ephony. ‘Ik wil eerst zien wat je ervan kan, voordat we een foto nemen van Ephony haar longen. We proberen het samen op Sjoerd. Hij is kleiner, de huid is dunner. Het zou gemakkelijker moeten gaan bij Sjoerd. Maar ik weet zeker, als je het bij hem kan, kan je het ook wel bij Ephony.’ Een glimlach kwam te voorschijn, ééntje waaruit je kon zien dat hij er alle vertrouwen in had. ‘Ik wil grotendeels jou de foto laten nemen, puur omdat ik lichtmagie niet beheers op dit niveau. Zelf zet ik de informatie wel om naar het papier, daarvoor ken ik de spreuk.’ Hij glimlachte licht. ‘Dus,’ Zei hij vervolgens zachtjes waarna hij één hand uitnodigend naar haar uitstak, als teken voor haar om deze vast te pakken. ‘Laat maar zien wat je ervan kan,’ In zijn andere hand had hij een fel papier genomen, nu enkel wachtend op Myst.

Hij had, nadat hij de lichtetage was uitgelopen, geen enkele blik meer op Myst gericht. Hij liep voor haar uit, de trap af en ook de ziekenzaal weer in. Gelijk liep hij door naar het bed van Eph, weer terug naar zijn gebruikelijke plek: de stoel naast haar bed. Hier zakte hij weer op neer terwijl hij de stoel aanschoof, dichter bij. Hij had zijn blik weer op Ephony gericht, maar hield zich ook half bezig met het gesprek dat een stukje verder op gevoerd werd. Zodra Ephony's stem opeens door de ruimte heen klonk, weer zwaar vermoeid, was hij niet de enige die hier gelijk op reageerde. Hij had haar hand vast gepakt, zijn vingers er door heen laten glijden. Hij keek wat vaagjes op naar Sam toen deze naar hem vroeg, eerst niet begrijpend. Enkele secone later drong het door, hij kwam gelijk overeind om zijn armen om Ephony's schouder te kunnen leggen. Hij liet haar hand los en legde zijn andere hand onder haar achterhoofd ter ondersteuning. Nooggedwongen stond hij nu half over haar heen gebogen, zijn gezicht dichter bij het hare. Langzaam liet hij haar terugzakken, langzamer dan noodzakelijk zodat hij haar langer vast kon houden. Voorzichtig haalde hij zijn arm en hand weer onder haar vandaan, streelde nog een paar haren uit haar gezicht en glimlachte haar lichtjes toe. Gelijk vertrok zijn gezicht, veerde automatisch iets weg bij Sam. Deze had zich óók iets over Ephony heen gebogen zodat hij haar toe kon spreken, en hij zei de woorden die hijzélf wilde zeggen. Hij stool zijn zinnen, zijn woorden, zijn geruststellingen. Geërgerd vertrok zijn gezicht dan ook. Klootzak. Zijn aandacht ging weer naar Ephony toe, Sam had haar weer met rust gelaten en zich tot Myst gericht. Hij boog zich over Ephony heen, keek haar aan. Zijn blik was rustiger, liever. Hij haalde een lichte glimlach omhoog. ‘Ga maar slapen lieverd,’ Mompelde hij haar zachtjes toe terwijl zijn hand over haar haren heen gleed. Kort werd zijn aandacht getrokken door een gedempte ploppend geluid, waarna uit het niets een fret verscheen. Daar was het, de o zo bekende fascinerende glimp die altijd zichtbaar was in zijn ogen zodra ook maar een vlooi tevoorschijn sprong. Hij kon het niet helpen dat hij er voor een kort moment naar bleef staren, pas daarna richtte hij zich weer tot Ephony. Hij boog zich voorover, kuste haar voorhoofd. Zocht zelf ook onbewust naar de geruststelling, haar te kunnen aanraken, haar lief te kunnen hebben. Hij bleef haar aankijken, kijkend in haar lichtgrijsblauwe ogen die nu continu die vermoeide tint erin hadden liggen. Wat triestjes dacht hij terug aan hiervoor, ver hiervoor. Hun slaapfeestje, de keer dat ze elkaar voor het eerst zagen, zijn eerste ontmoeting met Savador toen Eph er ook bij geweest was, de eerste nacht dat Romance bleef slapen op te etage. Al die momenten, altijd was die vrolijke, misschien iets debiele, glimp zichtbaar geweest in haar ogen. Nu niet, en hij miste het vreselijk. Zijn duim bleef lichtstrelende bewegingen maken, zijn blik in de hare gericht, totdat langzaam haar ogen dichtgleden. Voor een kort moment bleef hij nog zo staan, waarna hij langzaam weer overeind kwam. Zijn aandacht ging naar Myst en Sam die nu samen bezig waren met Sjoerd, stilletjes bleef hij toe kijken. Bleef zelf staan bij het bed van Ephony, zijn hand had de hare weer opgezocht en deze erin genomen. Uiteindelijk toch, puur uit nieuwsgierigheid, liet hij Eph haar hand los en liep stilletjes door naar het bed hiernaast. Hij kwam naast het bed staan, richtte geen blik waardig op één van de twee gezichten van Sam en Myst, maar keek puur naar het dier was al klaar was voor zijn scan.

Ze luisterde nieuwsgierig naar Sam's antwoord, benieuwd waar hij haar voor nodig zou hebben. Toen hij het uitlegde knepen haar ogen iets bedenkelijk samen, en ze knikte. Haar ogen gefixeerd op een punt in de verte, luisterde ze naar zijn woorden. Pas toen hij haar iets vroeg keek ze hem weer aan. Fototechnieken, ik héb het gehad. Ze keek hoe hij even zijn aandacht op Eph richtte. Ze kon geen weg meer vinden door haar gevoelens. Hoewel de sterkste op het moment de wil om Eph te genezen was, brachten de twee jongens ook heel andere gevoelens naar boven, die ze voor het moment maar even negeerde. Toen ze een naam hoorde die ze niet kende, keken haar ogen verward naar Sam. Hij zei het alsof diegene er al bij was, maar ze kende niemand met de naam Sjoerd. Ze keek met grote ogen naar de magie die hij gebruikte, en toen het weg was bleef ze naar de lege plek staren die hij achter had gelaten. Enkele seconden was het stil. 'Hoe...' Er kwam niet echt een vraag, want het volgende moment verscheen er weer iets. Ze keek naar het fretje, een zacht beige diertje, dat wonderbaarlijk genoeg drie vellen vasthield toen hij aankwam. Intelligent beestje. Dacht ze, nog voor de hem hoorde praten. Toen hij begon te praten werden haar ogen groot. 'Hij práát?' Haar stem nauwelijks meer dan een fluistering. Toen hij hen begon voor te stellen hernam ze haar houding weer, loompjes stilstaande, ongemakkelijk. Ze knikte naar het diertje toen deze haar aankeek, toen Sam haar naam noemde. Daarna switchte ze constant tussen beiden toen ze een gesprek voerden. Ze had wel begrepen dat ze het niet zo hier staande gingen doen, maar toen hij een hand op haar schouder legde kon ze het niet helpen even verschrikt te kijken. Ze herstelde zich snel en liep met hem mee naar het bed ernaast. Ze keek naar Sam toen hij uitlegde wat ze gingen doen, en ze knikte bedenkelijk. Hij glimlachte naar haar, en haar gezicht kleurde iets. Niet zozeer omdat hij glimlachte, maar meer de manier waarop. Hij keek alsof hij zeker wist dat het zou lukken, dat hij zoveel vertrouwen in haar had. Toen Laurens er ook nog eens bij kwam staan werd ze nog ietsje roder, zenuwachtig. Sam stak zijn hand naar haar uit, en hoewel het natuurlijk bij de spreuk hoorde, het vastpakken van zijn hand voelde als iets goeds, iets natuurlijks. Ze glimlachte even naar hem, hopend dat de blos op haar wangen niet te veel op zou vallen. Daarna keek ze naar Sjoerd. 'Sorry jongen, maar dit kan nooit pijn doen, dus niet piepen.' Ze grijnsde even naar het diertje en legde de fret daarna kalm op zijn rug. Het móét lukken, kom op. Ze omklemde met haar hand lichtjes de smalle borst van de fret. Ze sloot haar ogen ter concentratie, en haalde iets dieper adem dan normaal. De hand die ze in de zijne hand begon lichtjes te trillen, iets waarvan ze sterk hoopte dat hij het niet zou merken. Daarna verscheen er eerst een vreemde flits onder haar hand, ontlading van de lang niet gebruikte techniek. Haar ogen bleven dicht, ze had aan voelen komen dat dat zou gebeuren. Uiteindelijk kwam er geluidloos een groot licht dat langzaam van haar hand door de fret, naar het bed ging van haar handpalm. Toen het langzaam weer omhoog kwam, terug door de fret zodat ze twee foto's hadden, opende ze haar ogen en bekeek ze nog even het einde van het hele gebeuren. Toen het hele licht weer in haar hand verdween grijnsde ze breed. Eerst naar Sjoerd, toen naar Laurens, toen naar Sam. 'Gelukt!' Zei ze, vrolijk om haar eigen overwinning. Ze keek even naar haar hand die nog steeds in die van Sam lag. Ze glimlachte even verontschuldigend naar hem om vervolgens haar hand weg te trekken en naast de andere op haar benen te leggen. 'Mag ik de foto's zien?' Vroeg ze, nieuwsgierig naar het resultaat. Ze pakte het vel aan van Sam, waar de twee foto's naast elkaar geprojecteerd stonden. Ze hield een hand erachter, omdat je röntgenfoto's het best tegen het licht in kon bekijken. Haar hand erachter gaf weinig licht, maar genoeg om de foto goed te kunnen bekijken. Ze hield ze foto's zo dat Sam ze ook kon zien, en ging langzaam zigzaggend bij de eerste foto van linksboven naar rechtsonder, en zo ook bij de tweede foto. Ze keek hem nog even breed en misschien zelfs ietwat trots glimlachend aan. 'Gelukt.' Herhaalde ze zichzelf, waarna ze de foto teruggaf aan Sam. Ze liep terug naar Ephony, keek toe hoe ze sliep, of tenminste, leek te slapen. Arm kind. Ze keek even met onzekere ogen naar Sam. 'Weet je zeker dat het bij haar ook gaat lukken? Het kostte dan wel niet zoveel moeite bij Sjoerd, maar zij is een mens, geen fret.' Haar stem klonk ook onzeker, en de angst om iets fout te doen werd in haar ogen weerspiegeld.

Wat onintelligent, deels door de vermoeidheid en deels omdat hij haar nu wat vertelde wat geheel nieuw was voor haar, waren haar ogen weer op Sam gericht die het over een foto had. 'Ooh, oke,' was haar enige reactie hierop, waarna er een glimlach op haar lippen speelde. Zoals altijd een zwakke, maar desalniettemin menend. Hij had zich naar Myst gericht, waarbij haar aandacht afzwakte en ze naar Laurens staarde, onbewust. Na haar vermoeide woorden kroop er voor een moment een glimp van een verlegen glimlach op haar gezicht toen ze Laurens hand meteen weer om die van haar voelde sluiten. 'Is goed, als het je lukt,' mompelde ze op Sams woorden, wist niet of het zo makkelijk was haar uit die watterige status te halen als ze weg gleed. Als het had gekunt had ze haar handen op Laurens rug gelegd zodra deze zijn armen om haar heen sloeg, haar hielp rustig en voorzichtig te gaan liggen. Het viel haar niet eens op dat hij dit moment verlengde, haar ogen waren al gesloten en haar haperige ademhaling bleef voor een moment nog in deze situatie. Haar ogen trilde even op het moment dat haar hoofd zachtjes op het kussen kwam te liggen, en ze werd gewekt door Laurens zachte stem. 'Niet weggaan,' murmelde ze zachtjes, bijna onhoorbaar zonder te beseffen dat haar vraag nogal egoïstisch kon zijn. Haar lege blik gleed door naar het plafon, merkte eigenlijk niets eens het moment op dat Sjoerd in het gezeldschap kwam. Haar ogen waren nog open, maar haar geest was alweer troebel onder de opspelende vlaag vermoeidheid die zonder twijfel uit zou monden tot een oppervlakkige, watterige slaap. Tenminste, als je het zo kon noemen. Haar grijsblauwe ogen leken voor een moment op te lichten toen Laurens lippen haar voorhoofd raakte. Onder dat speelde er een kleine, vage en hierbij zowat onzichtbare glimlach op haar lippen. Verlegen, zo zou je het kunnen noemen. Ze had amper de fut om te zijn strelende bewegingen te registreren. Haar ogen werden dof, waarna haar oogleden onder het knipperen steeds langer dicht bleven totdat ze niet meer open gingen. Haar hoofd zakte een stukje opzij, haar ademhaling oppervlakig maar met een regelmatiger tempo erin. Voor dit moment zou ze zo blijven, niet beseffend wat er om haar heen gebeurde. Opgeslokt in de watterige wereld van haar geest, een wereld die de ziekte had gecreëerd voor zijn slachttoffers. Momenten die ze zich nietmeer zou kunnen herinneren zodra ze weer wakker werd.

Sjoerd liet zich op zijn rug leggen, spartelde niet tegen. Het enige wat hij deed, toen hij eenmaal lag, was zijn kopje slapjes wegzakken met zijn tong uit zijn bek en zijn pootjes iets verwijt. Sam fronste lichtjes, iets vermoeid leek het wel. ‘Hij houdt van aandacht,’ verklaarde hij Sjoerds gedrag. "En Sam van groen haar," Werd er terug gekaatst, onduidelijk omdat de tong nog steeds buitenboord hing. Sams ogen rolden weg, gaf geen reactie meer op Sjoerd. Geduldig wachtte hij op Myst, keek haar kant op. Zag hoe ze voorzichtig de fret bij zijn borst pakte, ze haar ogen sloot. Langer keek hij niet, zijn blik ging naar het papier. Geduldig wachtend op het eerste teken. Zelfs de lichtflits, die hij vanuit zijn ooghoeken maar al te helder zag, leidde hem niet af. Hij slikte een keer, concentreerde zich. Het licht wat hij vanuit zijn ooghoeken zag was het eerste sein, niet veel later voelde hij hoe de informatie doorkwam. Zijn ogen werden wazig, lichtachtige vlekken werden zichtbaar voor zijn ogen voor de andere. Zachtjes begon hij te mompelen, zag zelf héél iets anders dan de ruimte om zich heen. Zijn blik ondanks dat strak op het papier voor hem gericht, alsof hij er tegen sprak. Langzaam langs de verticale rand verscheen hier een lichtbalk, die traagjes over het blad heen begon te glijden. (*Ziet een kopieer apparaat voor zich* c': ) Zelf zag hij dit niet, zag enkel de informatie die hij rechtstreeks doorkreeg van Myst en om moest zetten naar papier. Langzaam ging dit zo door, verscheen een beeld op het papier wat hij in zijn hand had geklempt. Bijna klaar, het laatste randje. Hij zelf was nog helemaal ondergedompeld in de spreuk, totaal bezig hiermee, toen hij de licht ruk aan zijn hand voelde. In een automatisch reflex verstevigde hij zijn greep, kneep iets in Myst haar hand om deze bij zich te houden. Het proces was bij hem net iets later begonnen, moest dan ook logisch der wijs iets langer door gaan. Zijn gemompel hield op. Diep ademde hij in, knipperde enkele keren met zijn ogen waarna deze ook weer de helderre glans terug kregen. Kort kneep hij zijn ogen dicht, opende ze daarna weer en keek naar het papier voor zijn neus. ‘Fantastisch,’ Mompelde hij zachtjes terwijl hij het bekeek. ‘Natuurlijk,’ Hij had nu pas door dat hij Myst haar hand nog steeds vast had, liet deze dan ook los. Hij gaf het vel aan haar over, glimlachte haar toe. ‘Je hebt talent,’ Complimenteerde haar. ‘Of.. veel geoefend met deze techniek,’ Zijn glimlach ging soepeltjes over in een grijns. ‘Alleen wil ik dalijk niet, als we dit bij Ephony doen, dat je zo vroeg loslaat... ik was nog bezig,’ Zijn grijns was nog steeds zichtbaar. Zijn woorden waren niet bestraffend bedoeld, enkel puur om haar erop te wijzen. ‘Mijn spreuk duurt sowieso net ietsjes langer, en daarnaast begin ik iets later. Dus wil je alsjeblieft volgende keer op mij wachtte?’ Ondanks zijn woorden, zijn gezicht stond vrolijk. Hij was blij met het resultaat dat Myst gegeven had. Hij bekeek voor een kort moment het papier dat Myst weer aan hem teruggaf, legde het hierna neer op het lege bed en draaide zich ook om. Hij liep terug naar Ephony, die duidelijk niet meer met volle bewustzijn verkeerde. ‘Geen zorgen,’ Glimlachte hij haar lichtjes toe. ‘Die foto deed je zonder moeite, dan moet dit ook wel lukken.’ Zijn ogen vonden die van haar, hij keek haar met een lichte glimlach aan. Als ze dadelijk zelf niet geloofde dat ze het niet kon, ging het inderdaad geheid mis. Maar hijzelf had er wel het vertrouwen in. ‘Als het echt niet gaat hebben we altijd nog een derde blad, kunnen we een herkansing doen.’ Een tweede blad gaf hij aan Myst over, ‘Zou je dit even willen vasthouden?’ Waarna hij zich tot Ephony richtte. Hij boog zich over haar heen, ‘Ephony?’ Zijn stem duidelijk, tikte haar zachtjes in het gezicht. ‘Ephony, we willen je omdraaien, Ephony, hoor je me?’ Pas na een tijdje gaf hij het met een zucht op. Fijn. ‘Laurens, zou je me willen helpen met het omdraaien van haar?’ Geduldig wachtend op de jongen, waarna hij haar samen met haar omdraaide zodat ze op haar buik kwam te liggen. Het kussen trok hij weg, legde voorzichtig haar gezicht naar de buitenkant gericht. Hij trok het deken omlaag, opende vervolgens het hesje dat ze aanhad. Zo'n typisch ziekenhuis hesje wat gemakkelijk te openen was aan de achterkant. Tot aan haar onderrug trok hij deze openen, ontblootte zo heel haar bovenrug. Hij kon het niet helpen, het voelen van de steek van medelijden die door hem heen ging, bij het zien van het sterk afgemagerde lichaam. Zijn hoofd schudde dan ook lichtjes, totaal in zichzelf, zijn blik moeilijk. Ze was maar zeventien, zoiets hoorde háár niet te overkomen. ‘Myst,’ Hij richtte zich tot haar, ‘Klaar voor de foto?’ Cheese, ging er nogal flauwtjes door hem heen. Zijn hand stak hij weer op, vragend om de hare, om zijn blik weer hierna te vestigen op het papier in zijn andere hand.

Stilletjes had hij starend toegekeken. Had gezien hoe Myst de foto nam met haar altijd nog zeer interessante lichtmagie, en vervolgens Sam die bezig was geweest deze informatie om te zette naar beeld. Afwezig keek hij nu naar de man, die druk bezig was. Zag de vlekken voor diens ogen, fronste lichtjes. Nogal appart. Na een tijdje interesseerde het hem al niet meer. Normaal gesproken had het hem wel nog een tijdje bezig gehouden. Nu keek hij naar de fret, die gewoon totaal vergeten werd. Dus liep hij ermaar naar toe. ‘He,’ Murmelde hij tegen het ding aan. Voorzichtig aaide hij het dier een keer over diens kopje, vervolgens over het hele lichaam. Vaagjes glimlachte hij. Pas toen er naar hem gevraagd werd en hij vragend omkeek, liep hij weer terug naar Ephony's bed. ‘Ja, natuurlijk’ Murmelde hij als antwoord op Sams vraag en schoot hem vervolgens te hulp. Voorzichtig draaide ze Ephony om. Opnieuw geërgerd toen hij zag dat Sam Ephony's gezicht goed draaide. Alsnog legde hij hier een keer zijn hand om, streelde met zijn duim haar wang. Zijn gezicht draaide naar het geluid toe, keek om naar Sam die zonder iets te zeggen Ephony's hestje open begon te rukken. Met gigantisch grote ogen staarde hij naar Ephony haar rug, kon vanaf hier zelfs haar ribben tellen. Hij slikte, smeerde zijn keel. Diep fronste hij, wende zijn blik weer af. Zo vaak had hij Eph op die manier voor zich gezien, zonder shirt. Maar niet zó. Het was letterlijk een martelend beeld. Hij trok een stoel naar zich toe, schoof hem onder zijn kont en ging dicht bij het hoofdeinde zitten. Eph haar gezicht zijn kant opgedraaid. Mocht ze wakker worden, dat hij haar dan gelijk gerust kon stellen. Afwezig legde hij zijn hand op de zijkant van Ephony's gezicht die omhoog gedraaid lag. Licht strelende bewegingen van zijn duim gingen over haar wang, zachtjes. Hij moest de neiging onderdrukken om tegen Ephony te praten. Eerder was het een gewoonte geworden. Ephony sliep toch zoveel, dan praatte hij maar in het niets. Maar nu, met Myst en Sam erbij, hield hij toch maar zijn mond. Af en toe schoot zijn blik opzij, hield kritisch de handelingen van de andere twee in de gaten, om zich daarna weer te richten tot Eph die er nog steeds vredig bij lag met gesloten ogen.

Niet zo groot Ik bedoel: inimini x3 bludebludeh

Haar wangen kregen een lichtroze tintje toen hij haar een compliment gaf, ze kon zich voor een paar seconden alleen niet precies herinneren waar het ook alweer om ging. Toen hij over ging op waar het eigenlijk om draaide, knikte ze. Okee, langer vasthouden dus. Ze zag hoe vriendelijk hij keek, maar toch had ze een heel klein beetje een falend gevoel, hoewel ze wist dat nu hij het gezegd had, ze het niet nog eens fout zou doen. Ze keek hem aan toen hij haar onzekere vragen beantwoordde. Hij heeft vast gelijk. Het móét lukken. Ze pakte gelijk het blad aan zodra hij het naar haar uitstak, zag hoe hij naar Ephony toe ging. Een lichte jaloerse steek ging om een of andere reden door haar heen, ze wist niet goed waarom. Nonsens, concentratie, Myst. Sprak ze zichzelf in gedachten toe. Ze keek toe hoe zijn acties nutteloos waren, hoe Ephony niet reageerde. Toen hij Laurens vroeg hem te helpen haar om te draaien, keek ze nogal nutteloos toe. Het jaloerse gevoel werd erger zodra ze samen Ephony omdraaiden. Nu kon ze zichzelf echt wel slaan. Potver, Myst! Het gaat hier om Ephony, zij is doodziek, jij niet! CONCENTRATIE. Ze reageerde niet op Ephony's vermagerde toestand, Eph was misschien nog een paar kilo lichter dan ze zelf was. Gezellig, zo'n stel gratenpakhuizen. Ze zuchtte lichtjes, waarna ze haar ogen op Sam richtte. Ze knikte langzaam, hopend dat hij niet teveel op haar vertrouwde, dat hij het ook kon oplossen zonder haar. Kom op, geloof erin. Ze pakte zijn hand stevig vast en leunde naar Ephony toe. Voor ze haar andere hand op Eph haar rug kon leggen, schoten haar ogen naar een beweging bovenin haar beeld. Laurens hand die zachtjes Ephony's wang streelde. Laurens ogen die triest naar haar gezicht keken. Kan je dat héél even laten? Ik moet me concentreren, verdomme. Ze klemde haar kaken op elkaar, kneep enkele seconden stijf dicht. Haar mond vertrok in een gepijnigde houding en ze draaide haar hoofd weg, hopend dat Sam het niet zou zijn, dat hij het zou opvatten als een normale aarzeling voordat je iets moeilijks gaat doen. Daarna verstevigde ze haar grip op Sam's hand, hopend daar steun uit te vinden. Ze probeerde Laurens uit haar zicht te verbannen, fixeerde haar ogen op Ephony's rug. Ze legde ietwat aarzelend haar hand erop, waarna ze hem iets steviger ertegenaan drukte. Voor Eph, alsjeblieft, laat mijn krachten zover reiken. Ze sloot haar ogen weer, dacht alléén aan Eph, aan dat ze beter moest worden. Haar hand trilde lichtjes terwijl eerst een vrij zwak licht zich over Ephony's rug verspreidde, waarna het sterker werd en langzaam door haar huid leek te zakken. Myst ademde diep in en uit, haar hele hand trilde. Kom op, potver, kom op... Haar ogen waren stijf dichtgedrukt, proberend haar krachten verder te duwen. Toen ze bijna beneden was zoog ze ineens een scherpe adem naar binnen, opende haar ogen in een ruk en kneep in Sam zijn hand. 'Sorry, ik hield het echt niet langer. Dat moet genoeg zijn voor een foto, toch?' Na haar vraag richtte ze pas haar blik op hem, haar ogen onzeker. Ze had écht haar best gedaan, ze hoopte maar dat het genoeg was. Ze had nog steeds zijn hand vast, keek stilletjes toe hoe hij zijn spreuk afmaakte. Haar ogen vergroot op het resultaat, hoewel ze geen idee had wat het betekende, of het goed genoeg was.

Wow. Inspiratietekort. Ik kon geen leuke muziek meer bedenken, dan loop ik echt vast .

Hij spendeerde geen tijd meer aan de jongen achter hem die bezig was met Sjoerd. Sjoerd overleefde het wel, liet wel van zich horen zodra de jongen handelingen verrichtte waar hij het niet mee eens was. Zijn aandacht ging nu naar Myst, Ephony en de foto. Geduldig hield hij de hand van Myst vast, wachtte op haar. Na een tijdje schoot zijn blik toch even nieuwsgierig haar kant op. Waarom wachtte ze zo lang? Afwezig vingen zijn ogen nog net de weg draaiende beweging van Myst haar gezicht op. Zachtjes kneep hij een keer in haar hand, probeerde haar zo geluidloos te vertellen dat ze niet zo moest twijfelen; dat het wel goed kwam. Afwezig krulde zijn mondhoeken om, zag de versteviging van haar kant als antwoord op zijn kneepje en keek weer om naar het papier in zijn hand. Zag Myst nu enkel nog vanuit zijn ooghoeken. Kom op, Myst. Dacht hij onwillekeurig toen hij zag dat het de eerste keer niet gelijk goed ging, vlak daarna werd er een duidelijker licht zichtbaar. Datzelfde gevoel weer, alsof hij aangevuld werd vanaf Myst zijn kant met een emmer warm water. Zijn ogen werden wazig, onduidelijk gemompel hoorbaar door zijn lippen heen die zich nauwelijks leken te bewegen. Hij voelde de bewegingen van Myst haar kant, fysiek, maar reageerde er niet op. Rondde eerst de spreuk af; dat was nu de hoofdzaak. Eenmalig sloot hij zijn ogen, opende ze weer met de heldere blik erin die hij voor de spreuk ook had. Weg met de afwezige laag die er overheen gelegen had. Hij kon het niet helpen dat schichtig en vlug zijn ogen er kort over de foto heen vlogen voordat hij het neerlegde op het bed en hij zich tot Myst draaide. ‘Hij is gelukt,’ Vertelde hij maar eerst, zou in haar situatie dat het belangrijkste hebben gevonden wist hij van zichzelf. ‘Ga zitten, alsjeblieft.’ Hij trok haar lichtjes mee, duwde haar vervolgens richting het vrije bed waar Sjoerd ook nog op lag. ‘Gaat het?’ Zijn stem bezorgder. Hij liet haar hand los, legde deze langs de zijkant van haar gezicht en trok haar ooglid omlaag. Hij keek haar in de ogen, bekeek heel haar gezicht. Vervolgens drukte hij twee vingers in haar hals om haar hartslag te meten. ‘Volgens mij verwachtte ik net iets teveel van je,’ Hij glimlachtte haar zwakjes toe, schuldbewust. Zijn hand lag stilletjes langs haar gezicht. ‘Rust even uit, misschien kan Laurens een glas water voor je halen?’ Vragend draaide hij zich om naar de jongen. Zijn blik ging weer naar Myst, ‘Als je duizelig wordt, rustig aan doen. Als je hoofdpijn krijgt, even zeggen.’ Zijn mondhoeken kropen omhoog in een geruststellend glimlachje, hierna draaide hij zich weer om en liep terug naar Ephony's bed om de foto te kunnen bekijken. Hij draaide het naar het licht, bekeek het hierdoor heen. Zijn ogen lichtjes samen geknepen, zijn wenkbrauwen gefronsd. Hij dacht na, terwijl hij het ding keurend bekeek. Zacht, onduidelijk gemompel in zichzelf. Gedachtegangen die er perongelijk uit kwamen hardop. ‘Ik zie niks..’ Zelf al verstond je het niet kon je hóren dat zijn toon geïrriteerd was. Hij liep door naar Ephony, legde een hand op haar rug, vlak onder haar schouder bladen en luisterde. Zijn blik in het niets gericht, was duidelijk ergens anders met zijn gedachten. Opnieuw ging zijn blik met een diepe zucht naar de foto die hij weer tegen het licht hield. ‘Hoe..?’ Zijn gebrabbel ging verloren in het niets, de zin zette zich voort in zijn hoofd. ‘Ik begrijp het niet,’ Geïrriteerd nu. ‘Ik vóél het duidelijk bij haar luchtwegen, het klópt niet. Waarom zien we het dan niet? Alsof het niet fysiek is, maar meer.. maar.. en..’ Heel zijn gezicht leek langzaam te ontspannen, zijn ogen groter en opnieuw wazig. De toon van zijn stem was van geïrriteerd afgezwakt naar zachtjes en inhoudsloos. Was dat het? Konden ze het daarom niet vinden? Met ogen die nog steeds groot en rond waren schoten ze weer terug naar Ephony. Onzichtbaar voor hun, niet aan te raken of te zien. Enkel te voelen.. op een heel ander niveau voelen.. Hoe konden ze daar ooit opkomen? Hoe vaak komt het nou voor? Hoe kon het dat zíj hier last van had? Maar het klopte perfect. Voelend dat er iets mis was, bij de plek waar het meest duidelijke de magie balans te voelen was van een Puffoonse. ‘Kan ze wakker worden gemaakt?’ Vroeg hij opeens dringend. ‘Help me alsjeblieft,’ Mompelde hij naar Laurens waarna hij haar weer omdraaide. ‘Ephony?’ Zijn stem duidelijk. ‘Waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht?’ Klonk het zachtjes en geïrriteerd in zichzelf terwijl hij zich omdraaide om de foto weg te kunnen leggen. Die was nutteloos. Stilletjes waren zijn ogen een keer langs Myst geschoten, had ze voor niks die moeite gedaan. Nou ja, zonder die foto had hij er helemaal niet aan gedacht. Juist omdat de foto nutteloos was werd hij van ongekende waarde. ‘Ephony?’ Vroeg hij opnieuw terwijl hij haar wakker probeerde te krijgen. Zijn lippen klemde zich iets geïrriteerd op elkaar, hij kreeg haar niet wakker. Vragend gingen zijn ogen naar Laurens, ‘Krijg jij haar wakker?’ Mompelde hij toen. Wist hij veel, misschien had hij een trucje ofzo.

Zijn blik bleef op Ephony haar gezicht hangen, ondanks dat haar ogen gesloten waren. Zachtjes gleed zijn duim over haar wang, zonder weg te kijken. Hij wilde zich voorover buigen, haar voorhoofd kussen, zachtjes woordjes mompelend, andere dingen. Maar hij bleef zitten, bewoog enkel de hand die bij haar gezicht lag. Onderdrukte de verlangens, de verlangens die er altijd waren, verlangens die hij altijd moest onderdrukken. Pas bij de eerste lichtflits schoten zijn ogen opzij, was afgeleid door Myst en Sam. Nu ze bezig waren bleven zijn ogen op hun gericht. Langzaam gleden ze door naar Myst haar gezicht, die moeilijk uit concentratrie vertrokken stond. Stilletjes bleef hij nu naar haar kijken, kon enkel naar haar kijken omdat ze niet naar hem keek. Hij wilde haar niet in de ogen kijken, wilde niet zien hoe hij haar pijn deed. Hij deed kortaf en bot tegen haar, puur om haar op afstand te houden. Dat had ze hem toch gevraagd? Het voelde niet goed, dat wist hij ook wel, maar dat probeerde hij te negeren. Na een tijdje interesseerde het foto maken hem niet meer, gleden zijn ogen weer naar Ephony haar gezicht. Een aanzicht wat hem gemakkelijk uren bezig kon houden. Waarbij hij tijden lang kon dagdromen. Over later, als ze weer beter was. Later.. Later op een manier zoals het waarschijnlijk nooit zou zijn tussen hun. Maar dagdromen kon hij wel, een aanraken nu ook. Hij wist zelf ook, elke keer dat hij haar weer aanraakte, haar streelde, haar voorhoofd kuste, dat hij misbruik maakte van de situatie. Dat hij het elke keer anders bedoelde, maar vriendschappelijk over liet komen. Maar daar dacht hij nu niet bij na, genoot er nu van. Fout als het was. De bewegingen die hij nog net kon zien vanuit zijn ooghoeken lieten hem langzaam opkijken, zonder zijn hoofd te draaien. Hij zag hoe Sam Myst op het bed trok, lichtjes fronsten haar wenkbrauwen. Was ze bleker? Zijn frons werd ietsje dieper, hij kwam lichtjes overeind. Ging het wel goed met haar? Zijn blik schoot door naar Sam zodra deze naar hem omkeek. Zonder iets te zeggen kwam hij overeind, liep weg. Een kraantje en een bekertje toverde hij ergens tevoorschijn [nee dat is daar gewoon xd], liet de beker vollopen en liep weer terug naar de bedden waar ze bij zaten. Kort keek hij naar Sam, die zich alweer over Ephony heen boog, liep daarna door naar Myst. ‘Hier,’ Zei hij zachtjes. Hij gaf de beker aan, liet daarna zijn handen slapjes langs zijn zij hangen. ‘Gaat het?’ Vroeg hij na een korte stilten. Kort keek hij haar aan, liet hierna zijn blik weg schieten. ‘Je ziet een beetje bleek,’ Murmelde hij er nog droogjes achter aan. Opnieuw schoten zijn ogen omhoog, ‘Dankjewel,’ zei hij vervolgens zachtjes, doelend op de foto. Een tijdje keek hij haar aan, liet daarna zijn ogen weer wegschieten en liep terug naar de stoel waar hij net ook op had gezeten. Zijn blik bleef op Sam hangen toen deze opeens in zichzelf begon te mompelen en af en toe hardop dingen uitkraamde. Lichtjes fronsde hij, volgde zijn gebabbel niet. Wel kwam hij weer overeind toen duidelijk werd dat Sam Ephony weer om wilde draaien. Vluchtig maakte hij haar hesje eerst weer vast, voordat hij haar samen met Sam omdraaide. In stilte keek hij toe hoe Sam Ephony wakker probeerde te maken, langzaam ontstond er een frons. Een geërgerde. ‘Laat mij maar,’ Was hij Sam voor, nog voordat het aan hem gevraagd werd. Zijn toon was eveneens geërgerd geweest. Hij stapte dichter naar het bed toe, boog zich naar Ephony toe. ‘Eph,’ Murmelde hij. Zijn hand legde hij langs haar gezicht. Terwijl hij zich nog verder voorover boog gleden zijn lippen langs haar wang, onbedoeld. ‘Ephony?’ Murmelde hij in haar oor. ‘Wakker worden, lieverd. Ze hebben je nodig..’ Terwijl hij zich weer iets terug trok mompelde hij opnieuw, ‘Wakker worden,’ Zijn ogen gleden naar haar lippen, voelde het verlangen door hem heentrekken, de wil. Hij hield zich in, moest er vreselijk veel moeite voor doen, maar hield zich in. In plaats daarvan gingen zijn lippen omhoog, drukte ze tegen haar voorhoofd. Dat zou pas helemaal misbruik maken van de situatie zijn. Op het moment dat hij zijn hoofd weer terug trok zag hij Ephony haar ogen openen, de blauwgrijze kleur tevoorschijn komen. ‘Welkom terug,’ Een lichte glimlach kroop omhoog, zijn hoofd nog eigenlijk te dichtbij, zwevend boven het hare. ‘Totaal van de wereld, geen eens doorhebben dat we je half uitgekleed hebben.’ Speels trok een grijns omhoog. ‘Weet ik dat ook weer,’ Zijn woorden plagend, vrienschappelijk, zijn toon maakte dat wel duidelijk. Hij trok zijn hoofd verder terug, een lichte glimlach rustte nog op zijn lippen terwijl hij op haar neer bleef kijken.

Weer eens weggezakt in de dikke mist, had het weer niet kunnen tegenhouden. Haar verzwakte lichaam had steeds minder weerstand er tegen, en haar angst dat ze ooit een keertje niet meer zou wakker worden kwam steeds meer in haar op als ze weer wakker werd. Een angst die ze niet hardop uit sprak, wilde de andere niet nog meer zorgen geven. Niets drong er tot haar door, voelde niet eens hoe haar lichaam omgedraaid werd, haar rug ontbloot werd en Myst haar handen op haar rug legde. De mist was ook te dik om te merken hoe ze terug werd gedraaid, haar lichaam slapjes in hun armen zonder op een of andere manier mee te werken. Niet dat ze erg zwaar zou zijn, na zo lang in het ziekenbed te hebben gelegen was ze genoeg afgemagerd. Toch trilde haar oogleden lichtjes onder de plots zachte aanraking op haar gezicht, haar ademhaling leek even onregelmatig te gaan onder Laurens zachte aanraking. Bij de zoveelste wakker worden zoog de mist langzaam weg, merkte ze zelf hoe haar ademhaling weer regelmatig werd op de manier als ze wakker was. Langzaam opende ze haar ogen weer, voelde de vage vreugde om het feit dat ze dit nog kon doen, en blikte recht in de zachte ogen van Laurens. Haar ogen werden iets groter onder het zien van zijn gezicht, duidelijk beseffend dat hij het was die boven haar hing en voelde haar al zwakke hart toch voor een moment een ander ritme aannemen. Toch kwam de verbaasde blik in haar nog wat afwezige ogen bij het horen van de feiten. Was ze uitgekleed? 'Wat?' klonk haar stem hees, toch aardig krachtig onder de piepende verbazing en schaamte. Voelde hoe haar wangen zich alweer onder deze schokkende woorden wat verkleurde. Wat hadden ze allemaal gedaan. Bij zijn volgende woorden en vooral de grijns die op zijn gezicht lag kleurde haar wangen een tintje donkerder. Zelfs in deze afgezwakte staat kreeg Laurens het voor elkaar haar aan het blozen te maken. 'Kop dicht debiel,' gromde ze zwakjes naar hem als teken dat hij dat soort dingen niet moest zeggen, richtte demonstratief haar aandacht op de andere twee. Haar blik viel op Myst, staarde haar even aan totdat ze zich daarnet besefde. Schuldbewust, alsof ze net perongelijk een mes in haar rug had gestoken schoot haar blik weer van haar vriendin af. Erg ongemakkelijk dit, het blijkbare feit dat ze uitgekleed was door hun allemaal. Daarbij alle verhoudingen tussen hun, de feiten aan zichzelf die ze niet wilde toestemmen. Fijn, werd ze weer wakker werde alle moeilijkheden van haar leven alweer in haar gezicht gesmeten. Om toch maar door dit moment te breken richtte ze zich maar op het feit waar ze oorspronkelijk mee bezig waren geweest. 'Wat ...' ze fronste even, was voor een moment kwijt wat ze wilde vragen. Even bleef het stil, waarna ze haar blik op Sam vestigde alsof hij zo gauw die vraag uit haar kon krijgen. Ze voelde de verlegenheid weer in haar op komen bij het zien van zijn blik alsof hij zojuist het wonderlijke land had ontdekt in haar, ze vond het haast een beetje eng. 'En?' kon ze uiteindelijk haar vraag formuleren in een simpel woordje, als teken dat ze wilde weten wat hij ontdekt had, wat er was gebeurd en wat ze hadden gedaan. Uitgekleed, hoe had ze dat niet kunnen merken. Wat ongemakkelijk keek ze weer weg waarbij haar blik eerst naar Myst schoot, zich weer herinnerde aan daarnet, haar blik door liet schieten naar Laurens, bedacht dat dit nog moeilijker voor Myst zou zijn en uiteindelijk maar droogjes naar het plafon staarde totdat ze snapte wat er allemaal gebeurd was terwijl zij op de wattige wolkendeken van haar onderbewustzijn had gedreven.

Een vaag, klein glimlachje gleed over haar gezicht toen hij haar vertelde dat de foto gelukt is. Het voelde alsof er een enorm gewicht van haar schouders viel, alsof ze haar zware taak volbracht had, nu het gelukt was. Toen die spanning eraf was, voelde ze de vermoeidheid die dit niveau van magie van haar eiste, het zoog letterlijk de energie uit haar lichaam, door Ephony heen om de foto te maken, en vervolgens terug door haar heen naar Sam, om de foto op papier te krijgen. Ze wist natuurlijk wel dat Sam op eigen krachten de foto op papier zette, maar ze moest wel nog die energie, die informatie naar hem doorvoeren. Ze liet zich meenemen, was er niet heel erg met haar hoofd bij op het moment, haar gedachten sloom door de vermoeidheid, maar ook was er een euforisch tintje omdat dit haar gelukt was, ze wist hoe moeilijk dit was bij mensen. Ze hoorde de bezorgdheid in zijn stem, het helderde haar iets op. Ze keek hem langzaam aan, voelde hoe zijn hand om haar gezicht kwam te liggen. Haar ogen stonden door de vermoeidheid heen vrolijk. Ze voelde hoe natuurlijk het voelde, zijn hand tegen haar gezicht, hoewel het in deze omstandigheden niets betekende, voelde het warm, fijn. Maar voor de rest kon haar lichaam er niet echt op reageren. Want én ze was vermoeid, én Laurens was in de kamer. En hoezeer ze ook wilde dat het niet zo was, haar lichaam verlangde naar hem, haar hersenen stuurden automatisch hormonen door haar lichaam heen zodra zijn naam of zijn gezicht door haar zintuigen waargenomen werd. Hoewel het op dit moment niet meer dan een lichte droefenis veroorzaakte, mede door de situatie van Ephony maar ook Sam, was het toch daar, aanwezig in haar lichaam. Toen ze zijn vingers in haar nek voelde was ze weer met haar gedachten aanwezig. ‘Nee hoor. Ik ben blij dat het gelukt is. Als je niet oefent wordt je ook niet beter, wel?’ Haar stem vrolijk, maar lichtjes schor. Gevuld met emoties en vermoeidheid. Ze knikte toen hij zei dat ze uit moest rusten, zo voelde ze zich ook. Ze glimlachte kleintjes maar oprecht naar Sam terug en knikte ook op zijn volgende woorden. Ze voelde zich op het moment prima, maar alleen gewoon heel moe, alsof ze net héél zwaar gesport had. Haar handen hadden de bedrand omklemd, haar ogen zakten ietsjes dicht, weer met haar gedachten afwezig. Laat het alsjeblieft helpen, laat het alsjeblieft helpen. Toen Laurens vlak hierna naar haar toe kwam, verbaasde dat haar. Ze had niet verwacht dat hij iets voor haar zou doen, onder geen enkele omstandigheden meer. Zowel voor zijn eigen bestwil als voor die van haar. Een klein en wrang glimlachje was op haar gezicht. 'Dankje.' Fluisterde ze schorretjes. Ze haalde diep adem en keek in haar glaasje [nee, jongens, niet té diep xD] terwijl ze dronk. Ze knikte loompjes toen haar bekerte leeg was, als antwoord op zijn vraag. Dat ze bleker zag was best mogelijk, dat kon ze zelf op dat moment niet zien, hoewel ze zich voelde alsof er enorme wallen onder haar ogen hoorden te zitten. Pas toen hij dankjewel zei schoten haar ogen naar zijn gezicht, nu iets droevig, maar niet door hem. Ongecontroleerd begon haar hart iets sneller te slaan, iets wat haar zwaar irriteerde. Ze kuchtte eventjes en sprak met nu iets heldere stem dan eerst. 'Ik wil gewoon graag dat ze uitvinden wat er is.' Daarna schoten haar ogen naar Ephony, het meisje in kwestie. Ze haalde diep adem in hoop haar hartslag iets te verlagen. Toen Sam naar Ephony liep en Laurens hem volgde, voelde Myst niet de drang om hen ook te volgen, tussen hen in te gaan staan. Ze kneep zo hard in de bedrand dat haar knokkels wit werden, maar haar ademhaling en hartslag waren nu gecontroleerd. Ze keek met een kleine frons naar Sam die allemaal onsamenhangende dingen begon uit te kramen. Uiteindelijk probeerde hij haar wakker te maken, wat niet lukte. Maar toen Laurens als hulp inschakelde werden haar ogen automatisch iets groter. Nee, nee. Niet kijken. Níét kijken. Maar ze kon het niet helpen. Als bevroren bleven haar ogen scherp op Laurens gericht, die Ephony's hoofd teder beroerde met zijn handen. Haar mond vertrok alsof ze naar iets heel goors keek, haar ogen werden waterig. Toen hij zachtjes zijn lippen op haar huid legde ademde ze heel diep in en dwóng haarzelf de andere kant op te kijken, verderop, naar een ander, leeg bed. Ze knipperde vaak en probeerde haastig haar adem onder controle te krijgen, niet willende dat iemand anders dit zou merken. Gotver, Laurens. Gotver. Uiteindelijk trok ze haar benen op het bed en besloot de rest maar te negeren, keek naar Sjoerd. Ze aaide hem zachtjes over zijn koppetje en keek hem met een emotieloos gezicht aan, iets beters kon ze niet tonen, op het moment. 'Hee Sjoerd.' Mompelde ze zachtjes tegen hem, haar stem nog steeds wat schor. Ze durfde niet meer in Ephony's richting te kijken, wilde niet weten wat er gebeurde. Haar hart sloeg sneller dan normaal, maar niet omdat het vrolijk was. Ze had verdomme geen idee meer wat ze wilde, wat ze voelde. Het enige wat ze écht wilde was zo snel mogelijk hier weg, maar dat zou zo stom staan. Dus zat ze op het bed ernaast, met een trillende hand over Sjoerd's koppetje te aaien.