Hij liep rustig langs de lokalen. Met zijn capuchon op en een kleine grijns op zijn gezicht liep de jongen over de koude stenen richting een kantoor. Het kantoor dat door de een werd gevreesd en gemeden, maar een ander zag als zijn thuis. Hoevaak waren er daar heftige discussies gevoerd, straffen uitgedeeld en wie weet nog meer. De enige die dat echter wist... was de man die er vierentwintig zeven verbleef. De man die door de een werd gehaat en verafschuwd. Sommige adoreerde hem, alsof hij een soort god voor hen was of wat dan ook. Geen van die dingen was een optie voor de jonge ziel die nu voor de deur van het kantoor stond. Voor de jongen was hij een plaaggeest, iemand die hij liever zo ver en diep mogelijk de verdoemenis in stuurde. De zwarte lokken van zijn haar vielen over de ogen van de jongen, terwijl hij iets in zijn handen hield. Iedereen wist hoe de jongen, bekend onder de naam Drake en deze rivaal wie iedereen dus vreesde, genaamd Savador,.. hoe ze aan elkaar gewaagd waren. Drake zou nooit voor Savador aan de kant stappen en Savador zou elke gelegenheid aangrijpen om Drake tot in elk punt te vernederen en te kleineren. De volwassen man had een zogezegd onuitgesproken gezag. Mensen die hem met strakke passen door de gangen zagen lopen, met het sinistere sfeertje dat er achteraan dreef was altijd te herkennen. Drake had een keer met zijn vrienden in de gang gezeten en omdat Drake het dus ook prachtig vond om Savador te kakken te zetten had hij met zijn stem het deuntje van Darth Vader van Starwars nagedaan. Natuurlijk had de man het hem niet in dank afgenomen en uiteindelijk had het hem strafwerk opgeleverd, maar dat waren dingen die Drake er zeker voor over had.

Nu frutselde Drake aan het slot met een dingetje wat hij nog van vroeger had om elk slot open te maken dat bestond. Daarbij had hij het gemanipuleerd met magie, waardoor ook slotspreuken niet hielpen hierbij. Na een klein tijdje had Drake het slot open. De jongen draaide de deurknop om en stapte naar binnen toe, hij zag het perfect opgeruimde kantoor van de hoofdmeester met een grijns rond zijn lippen. Hij wist dat Savador hier nu niet was, omdat hij waarscheinlijk een avondles gaf of zoiets. Drake wist iedergeval zeker dat de man niet terug zou komen voor een tijdje. Kriss had het in dat geval gewoon iets te vaak over Savador, waardoor Drake daar prachtige gebruik van kon maken. Drake keek naar de voorwerpen in zijn hand en grijnsde. Hij wist dus door Kriss dat de man een angst had voor water, daarbij was het Drake al eerder in sommige lessen opgevallen. Hij liep naar het midden van de kamer en gooide de kleine ijzeren voorwerpjes in de lucht. Ze plakte tegen het plafond vast, in zijn andere hand hield hij een kleine controller. Je moest het zien als kleine brandblussertjes die je instant kon op plakken in het gebouw. Ze waren gemaakt met die nieuwste technieken in watermagie. Zodra Drake ze had zien liggen in een winkel in Oak's Field, was het idee ontstaan en hier hij hij prachtig Savador mee beet nemen.

Drake nam ook nog even de tijd om in het kantoor te kijken van Saf. Want heel vaak kwam hij hier eigenlijk niet echt. Alleen voor strafwerk en van die saaie gesprekjes, oftewel: preken. Drake zocht door wat spulletjes, zag vreemde voorwerpen waar hij de betekenis niet van wist en misschien ook niet wilde weten. Hij zag ook de gesloten deur van de slaapkamer van Saf, maar Drake besloot daar niet naar binnen te gaan. Of... Drake twijfelde. Hij deed het wel, omdat hij opeens op een heel leuk idee kwam. Hij liep de deur door en zag dat het hier net zo perfect opgeruimd was. Drake liep door naar de klerenkast en opende die. Hij pakte wat van zijn stropdassen en grijnsde al bij de gedachte. Hij wist dat Savador hier woest om zou worden.. dat Drake in zijn slaapkamer was geweest en zijn stropdas had gestolen. Dit ging nog leuk worden. Hij stopte het stukje stof in zijn zak en liep toen snel langs het hemelbed waar hij even een blik op wierp. Een misselijkmakende gedachte kwam bij Drake op, wat zou er allemaal in dat bed gedaan zijn? Drake kon het wel raden en wilde er op hetzelfde moment écht niet aan denken. Een gruwelende rilling liep langs Drake zijn rug en snel ging hij door de deur om die weer achter zich te sluiten.

Drake liep door naar de deur van het kantoor tot hem wat opviel. In de ruimte bevond zich ook een grote open haard, die met mooi bewerkte schouw. Op die schouw stond een mooie foto van een jonge vrouw. Drake pakte het op en keek ernaar. Hij pakte het oude lijste op en keek er even aandachtig naar. Was dit iemand waar Savador van gehouden had? Was de man eigenlijk wel in staat tot liefde? Hij wist dat zijn hoofdmeester en mentor een man was die niet echt iemand was die een foto op zijn shouw zou zetten, die hem niet zoveel boeide. Zulke foto's stonden er altijd met een reden. Toen hij de foto terug zette, keek hij nog even in het uitgedoofde vuur. Misschien moest Drake zijn gedrag wel wat minderen? Hij was gewoon niets meer dan een eenzame man waarvan het hart was verbitterd. Echt slecht? Was Savador dat wel? Drake kreeg een bedenkelijk gezicht terwijl hij naar de as keek die in de haard lag. Misschien moest hij die dingen op het plafond weer mee nemen en hem met rust laten? neehh, zo was Drake niet. Hou zou ze laten hangen en misschien daarna Savador met rust laten. Hij had er best lol om.

Opeens viel Drake wat op. Hij hurkte neer en gleed met zijn vingers door de as heen. Ja, het was wat hij dacht. Er lagen oude stukken papier in. Ze waren niet volledig verbrand, waarscheinlijk omdat het vuur snel was uitgemaakt of iets dergelijks. De nieuwsgierigheid van Drake werd snel gepakt toen hij zag dat er nog dingen op te lezen waren. 'De dagen gaan hier zo snel, alles is hier zo prachtig... de rest was weg gebrand. Drake begreep dat het brieven van iemand waren geweest, maar waarom had Savador ze verbrand? Drake liet zijn vingers verder door de as zoeken. Hij vond nog een stukje en deze liet zijn hart een moment met een pijnlijke steek in zijn hart.. alles stil staan. 'Drake, hoe is het daar? Het gaat hier wel z'n gangetje. Laxus heeft me verteld hoe ik - ' Die twee namen.. dit kon niet waar zijn. De nekharen van Drake gingen overeind staan terwijl hij met zijn duim over het herkenbare handschrift wreef. De herkenbare hartjes op haar 'i's. Dit.. dit was het handschrift van Hayden en zijn naam stond daar geschreven, de naam van Laxus, er was maar een iemand waarvan hij wist dat hij Laxus heette en zo'n veel gebruikte naam was het niet. Drake voelde de grond onder zijn voeten weg vallen. Ze had wel geschreven... net als hij dat had gedaan. Drake slikte en in dat moment wist hij gewoon niet wat hij moest denken. Wanhopig zocht hij naar meer.. meer van brieven die ze hem had geschreven. 'Zoveel moeite is het toch ook niet? Jullie hebben elkaar, ik zit hier alleen en niemand moet me hebben. Ik word gehaat nagekeken in de gangen en iedereen --' het was een gedeelte van een brief die hij had geschreven, hij herkende de tekst en zijn eigen handschrift. Pijn omklemde zijn hart. Nu zag hij ergens in de hoek eentje liggen met haar handschrift. 'Drake, na deze brief gooi ik m'n pen neer en wacht ik tot JIJ me schrijft - ' Drake keek naar de letters en zou willen dat hij alle brieven terug kon krijgen, alle kon halen uit de haard wat er ooit in gegooid was, maar geen enkele magie was er die dat kon doen. Wat verbrand was.. was eeuwig tot as verwerkt. Dat wist hij heel goed als Fire magican. Drake slikte en rook de geur van het vuur en de as, de geur van de kamer van Savador zijn kamer. Hij realiseerde zich iets.. het was zijn schuld geweest. Al die tijd.. en Drake had het nooit geweten, het was de schuld van Savador.. al die brieven. Drake voelde woedde, haat en wraak in zich opkomen terwijl hij snoof. Opeens hoorde hij de deur opengaan, Drak bleef zitten. Het enige wat  hij kon uitbrengen, hij wist gewoon dat het die slang, die duivel was die binnen kwam. Het enige monsterlijke met haat en woedde gevulde woord was.. ''Why?..''

<sub>Peinzend leunde de donkere man over de wasbak, zijn handen geklemd om de porseleinen rand. Zijn stropdas hing net boven het afvoerputje. Vanonder de zwarte lokken die slordig uit zijn strak gefatsoeneerde kapsel over zijn voorhoofd vielen, bijna een pony nu, staarde hij een lange tijd in zijn eigen gekwelde blik. Goudgele ogen, ontsierd met lichte wallen, staarden nijdig terug. De aktetas die hij bij zich had hing over een schouder en leunde zwaar tegen zijn heup, vol lesboeken en stapels aan proefwerken die hij vanavond met een sterk glas wijn na zou moeten kijken. Het was voor iedere ziel in zijn staat een verstandig idee om zich binnenkort na te laten kijken, maar niet iedere ziel met zijn kwalen had dezelfde trots en koppigheid als hij had. Hij haatte de zwaktes van zijn eigen lichaam die hem soms tormenteerden - haatte de pijn in zijn zwakke rug, de steken in zijn ledematen, zijn tijdelijke coördinatieverlies, zijn overmatige zweten. Zo sterk als hij mentaal was, zo zwak was hij dan psychisch. En goh, wat was het toch een lol om hem dan zo door de gangen te zien strompelen. Alleen in het zeldzame geval dat hij het al aandurfde om zich zo te vertonen, weliswaar; meestal was dit dan ook anderhalf uur na een les, als hij niet wilde dat iemand hem zo zag. Iedereen die hem kende zou beweren dat hij een imposante man was om te zien, kin hoog opgeheven, haar en gezichtsbeharing zorgvuldig bijgewerkt, smaakvolle kledij, ijzerscherpe tong en geen mens die hem iets aan leek te kunnen doen - maar hij takelde af en wist het dondersgoed. Ondanks alles verplichtte hij het zichzelf om zich solide te houden, voornamelijk, vooral binnen de schoolmuren. Roken ze bloed, dan vlogen ze op je af. Spotten ze ook maar een glimp van een zwakke plek, dan grepen ze zich eraan vast als haken in een vleeswond. Van iedere kant zou hij geprojecteerd worden door operaties om zijn macht te breken. En ze mochten hem fysiek radbraken, hem dagenlang uitdagen, over hem kletsen - maar dat was één ding dat hij nooit liet gebeuren. En dus kwam hij met zijn eigen listen om ze mentaal door elkaar te husselen, ze het spoor bijster te laten raken. Een gebroken vaas kon niet nog een keer breken.

Lusteloos bewoog hij zich naar de kraan om zijn bevende vingertoppen kort onder de straal te houden en zijn vochtige handen nogmaals door zijn toch al verfomfaaide haar te laten gaan (enige vorm van krachtig stromend en grote hoeveelheden water kon hij niet hebben, zwakke stralen was gelukkig een ander verhaal; zo kon hij wel een douche nemen met de kranen half opengedraaid, maar durfde hij niet in een vol bad). Van zijn haargrens gleden zijn vingers naar de lokken die hij achter zijn oren had gestreken, die weer terugsprongen in hun oorspronkelijke positie zodra zijn nagels er voorbij waren. Een onvoldane grimas trok over zijn gelaat. Zevenendertig en een half en hij begon al grijs te worden, al viel het niet op. Afgezien van dat feit was hij zo'n man die vol grijs kon zijn en er nog goed mee voor de dag kon komen. Met zijn eigen perfectionisme had hij daar een heel andere visie op. Misschien had het nog wat deugdelijk gestaan op een spierwitte tandartsjas, maar het was naar zijn eigen maatstaven toch teveel op leeftijd met zijn dure pak en zwarte mantel.
Van zijn haar gleden zijn ogen terug naar zijn spiegelbeeld, de blik erin plotseling ernstig en geconcentreerd.
'Sefu,' zei hij zacht, zonder op te kijken. Zijn aandacht richtte zich vervolgens op zijn handen, waar een jonge groene mamba via zijn pols omhoog cirkelde. Even later krioelde het van de slangen in de lerarentoiletten. Achter de spiegel kwam een roestkleurige taipan tevoorschijn en een Maleise krait krulde zich om zijn herenschoenen. Een hoornadder glipte uit een toiletpot en liet zich onder de bril doorglijden. Ze spraken hem in de Arabische taal toe, tientallen, honderden fluisterende stemmen die aan veel meer personen toe leken te behoren dan het handjevol slangen dat zich om hem heen verzameld had. Het was een sinistere kakofonie, als een continu neerstortende hagelbui met duidelijke ondertonen die klanken vormden - en ze vertelden hem iets afgrijselijks, iets zo schromelijks dat hij met wijd opengesperde ogen in de spiegel staarde en de wasbak met zo'n kracht kneedde dat hij bang was er barsten in achter te laten. Met een ruk draaide hij zich om, zijn mantel als een grote vleermuisvleugel meebewegend in zijn rotatie, zwaar ademend, de pijn in zijn afgematte lichaam nu nog maar een onbeduidend probleem, want de rust van zijn dienaren was verstoord omdat er iemand in zijn kantoor was gebroken.

De aktetas sloeg met beduidende klappen tegen zijn heup terwijl hij met ferme, ziedende passen door de gangen beende, rapper dan ooit tevoren en intimiderender dan iemand hem ooit had gezien. Een roekeloze derdejaars stapte uit zijn samengepakte groepje vrienden en werd met een stoot tegen zijn borst teruggeslagen toen hij zijn leraar vuurmagie pootje wilde lichten. Move, bitch. Andere leerlingen die hem aan zagen komen deden geen enkele poging om hem van veraf al brutaal toe te grijnzen, maar stapten stilzwijgend aan de kant. De lucht trilde in zijn neusvleugels toen hij de grote zwarte deur op zag doemen - een doorgang naar een regelrechte hel voor iedere leerling, maar voor hem de barrière waar zijn persoonlijke rust en bezittingen achter school. Met een klap vloog deze open en zijn losgevallen lokken dansten om zijn gezicht toen hij abrupt tot stilstand kwam in de deuropening, gejaagd ademend en bovenal furieus. Zijn koortsachtige blik die vluchtig de kamer door schoot zocht naar de indringer en vond Drake. Natuurlijk was het Drake. Eén van de onbeschroomde ratten die vijf dagen in de week donderjaagde en in het weekend plannen beraamde om hem mogelijk nog meer dwars te zitten. Eén van de grootste oorzakers die onderdeel vormde van het gigantische gezwel op zijn school. En één van de walgelijkste etters die hij ooit had gekend onder zijn leerlingen die nu ook nog eens in zijn kantoor had binnengebroken. De vuist waarmee hij de deur achter zich dichtramde - gevolgd door een soepele handeling op het moment hij de sleutel in het slot omdraaide - trilde en zag wit bij de knokkels, en de razernij leek om hem heen mee te bewegen als een rode waas toen hij recht op Drake afkwam. 'Just WHAT do you think you are doing!?' siste hij in een grauw terwijl hij de jongen aan een schouder ruw naar zich toedraaide. De 'WHAT' werd in het gezicht van de jongen geblaft als een furieuze rottweiler, en het enige wat er miste waren de vlijmscherpe tanden en de klodders slijm die hem om de oren vlogen. Zijn verwijde ogen fonkelden maniakaal, duidelijk buiten zijn zinnen. Maar hij draaide zijn hand er niet voor om om te concluderen dat een jongen als Drake Burned zich daardoor van zijn sokkel liet stoten.</sub>

Het gefluister van de slangen, sounding like this (0:00 - 0:17)

Drake keek naar de kleine stukjes brief die tussen het as lagen. Zijn ogen die een zenuwtrekje hadden gekregen. Het was gewoon niet te bevatten, al dat gedoe. Die heftige ruzie waarbij Drake en Hayden elkaar zo hadden pijn gedaan. Die ruzie waar hij van binnen eigenlijk spijt van had en dat hij zijn woorden terug kon nemen. Alleen het was nou eenmaal dat hij was overdondert en iedereen wist dat Drake een heethoofd was en snel boos werd. Er was niet veel voor nodig om hem kwaad te maken, de een was er bang voor en kroop dan angstig weg. Er waren mensen die er dan tegenin gingen waardoor hij alleen maar nog bozer werd en er waren nog de ergste. De mensen die hem expres boos maakte omdat ze dat alleen maar grappig vonden. Dat irriteerde Drake, dus het lukte die mensen ook vaak, al was het iets waar Drake toch liever niet aan toegaf. Hij voelde hoe zwart zijn gedachten kleurde, nog zwarter dan ze al waren. Want opeens besefte hij zich nog iets. Die brieven waren een sleutel geweest tot zo veel dingen die er waren gebeurd. Door die brieven die dus eigenlijk niet waren aangekomen tot grote ergernis van Drake, hadden voor al dit alles gezeorgd doordat Savador ze had verbrand. Ruzie met Hayden, de eenzaamheid van het afgelopen jaar. Maar ook nog iets wat een nog diepere haat voor de hoofdmeester ging koesteren. Doordat de brieven nooit waren aangekomen bij Gilbert, was er ruzie ontstaan tussen Hayden en Gilbert en al zijn andere vrienden. Door de ruzie was Gilbert terug gegaan naar zijn thuis, het thuisland waar de burgeroorlog had geheerst. Drake balde zijn hand tot een vuist terwijl hij bij de haard zat geknield. De man had werkenlijk geen idee, hij had geen idee wat hij had aangericht. Doordat Gilbert, de beste vriend die Drake ooit had gehad was terug gegaan naar zijn thuis en dus ook die burger oorlog... was hij nu dood. Hij had zijn beste vriend verloren door deze schurk die alleen maar aan zichzelf dacht. De ogen van Drake, die slijmend en lief konden zijn. Ogen die vol vertrouwen liefde, kattenkwaad en zoveel meer emoties. Sinds lange tijd stonden ze letterlijk in de fik, de kleuren rond zijn pupillen gloeide oranje, geel en rood door elkaar heen en de magie was er in terug te vinden. Drake beet zijn tanden op elkaar en nog even en hij zou het uitschreeuwen. Hij hoorde de ferme en intimiderende voetstappen nu naderen in de gang. Voetstappen waarvan hij dacht dat de grond trilde, mensen voor aan de kant zouden stappen. De voetstappen van een man op oorlogspad en oorlog kon hij krijgen ook! De deur zwaaide open en sloeg krakend tegen de muur ernaast. Drake keek op vanaf zijn half zittende positie. Hij zag de hém op zich afkomen, zijn hoofdmeester en mentor. Savador was van alles in zijn hoofd, maar verre weg van een mentor. Nooit had hij de man zo gezien en nooit zou hij dat doen. De deur werd weer met een klap dicht gegooid, het hout kraakte bij de hardhandigheid. Drake hoorde het slot dichtdraaien en Drake versmalde zijn ogen. Fijn, dus de man wilde hem hier opsluiten? Waarom ook niet, die twee waren toch niet van plan om weg te gaan, Drake in iedergeval niet totdat hij alles wist van Savador wat hij nodig had.

'Just WHAT do you think you are doing!?' siste hij in een grauw terwijl hij de jongen aan een schouder ruw naar zich toedraaide. Drake keek Savador woest aan en nog even en hij had de buldog als een grote kat in zijn neus gebeten of zijn ogen uitgekrabd. Drake zou het met plezier doen, op een langzame pijnlijke manier doen. Met zijn mes het oh zo geliefde gezicht van Savador aan reepjes snijden, om hem er vervolgends om uit te lachen. Zijn haar van zijn hoofd te branden, zijn kaak eraf te trekken zodat hij niet langer de dingen uitkraamde waar Drake gek van werd. Drake keek met haat en afschuw in de ogen van Savador. Nooit hadden de twee zo dicht bij elkaar gestaan en Drake kon ruiken wat de geur van de man was, vermengd met een vreselijk luchtje wat Drake half liet kokhalzen. Hij zag de gele ogen van zijn hoofdmeester razend naar hem staren vol woede en verachting. De eyeliner maakte de ogen groter maar ook donkerder. Eye liner, Drake had het nooit begrepen ij mannen en hij had Savador er vaak genoeg voor uitgelachen. Ja, hij was zijn domijn binnen gedrongen, ja hij was hier binnen gekomen zonder dat hij er toestemming voor had. Maar het boeide Drake zo ontzettend weinig of hij ergens toestemming voor nodig had, hij lachte het werkelijk uit in zijn gezicht. Drake hoefde nergens toestemming voor nodig, want hij deed het gewoon. Drake keek Savador aan en voelde hoe zijn schouder pijnlijk was vastgepakt, Drake pakte de hand van Savador en gooide die van zijn schouder af. Hij veegde het af alsof Savador zijn hand vuil was geweest, daarna zijn andere schouder en hij deed zijn kraag met een losjes gebaar goed. Een typisch gebaar van een jongen om stoer te doen. Zijn keek Savaor aan in zijn ogen en nee, dit keer zou hij niet bang en hulpeloos weg kruipen voor een man ouder dan hem die hem vanalles wilde aan doen. Hij hoefde niets meer te pikken van zulke schurken, Drake had genoeg van al dat intimerende gedoe. ''Funny story Saf, because that is éxactly what I wanted to ask you!'' schreeuwde Drake in het gezicht van Savador terug nadat hij was afgeblaft. Hij verachte de man tot in het puntje van zijn bestaan. Drake stond op en keek even naar de haard, waarna hij weer naar Savador een blik wierp. ''U mad Saffie?! Well, let me tell you that this time, you are not the only one!'' zei Drake met veel woedde in zijn stem. Hij grauwde en zijn ogen spoten nog steeds vuur. ''WHY DID YOU BURN MY LETTERS, PATHETIC PEACE OF SHIT!!''

♛

De furie kolkte om hem heen als een woeste onzichtbare mantel terwijl hij de jongen met grote ogen hatelijk aan bleef staren, zijn hand als een ijzeren klauw in zijn vlees snijdend. Het was al raak vanaf dag één waarop hij de drang van het eindeloze betwisten van de familie Burned had geproefd. Altijd maar strijden, schelden, spotten, als de parasieten van deze generatie en Drake, Drake die hij zag als een ziekelijk virus, had het nu ook voor elkaar gekregen om zich op zijn persoonlijke terrein te wagen, zijn areaal achter het kantoor, een eigen oasis waar niemand bevoegd was om te komen zonder zijn nadrukkelijke toestemming, nimmer niet, vandaag niet en morgen niet. En toch deed hij het. Hoe durfde hij? Was het provoceren in de gangen en in de lessen en in de tussenuren niet genoeg? Had hij hem niet plenty opportuniteiten gegeven door tóch op zijn puberale opmerkingen in te gaan, al dan niet onbewust? Zelfs het onverschillig negeren en met een ijzig opgeheven kin doorlopen was al genoeg geweest voor de jongen om hem iets na te roepen en een trap na te geven. Strafwerk; de etter lachte erom, ging beter gezegd vrolijk verder in de tijd die hij uit moest zitten om tafels te boenen of extra opstellen te schrijven, zo onwaardig te licht als het was voor een simpele ziel als hij. Behandelde hem in feite als een gelijke, en keek tegen hem aan als een mindere.
Drake Burned keek hem met vlammende ogen aan en hij staarde furieus terug, een secondelange staarsessie uit pure afkeer die een ultiem ongemakkelijk gevoel bij iedere omstander zou loswrikken. Maar omstanders waren hier niet. Het was hij en Burned, en zijn malicieuze begeertes. Als in een zwijgende waarschuwing verwijdden zijn goudgele ogen nog iets meer toen de jongen met zijn vuile vieze vingers zijn hand pakte en deze van zijn schouder veegde, gevolgd door een nonchalant gebaar. Zo eenvoudig. Zo respectloos. Maar zijn ogen versmalden zich tot een beangstigende bedaardheid op het moment dat de jongen in zijn gezicht schreeuwde, bijna laconiek. Zijn kille blik volgde die van Drake en schoot naar de haard, en op dat moment hoefde het joch zijn vermoedens al niet eens meer te bevestigen. Hij had hem slechts op zijn nummer gezet, een hak gezet, en al die keren dat hij hém het bloed onder zijn nagels vandaan had gehaald: wat was dit vergeleken met dát? Heck, hij had hem zelfs geholpen om afleidingen uit de weg te ruimen die een probleem konden vormen voor zijn studie. In plaats van woede met woede te bestrijden leek zijn houding een drastische ommekeer te maken. Een ijzingwekkende kalmte maakte zich meester van hem, gereserveerd, taai, koeltjes. En voor hij het zelf goed en wel besefte krulde één mondhoek om en sierde zijn gelaat voor een fractie van een seconde met een zwakke, bittere grimas.
'Schelden, mister Burned?' zei hij zacht met griezelige kalmte in zijn stem. 'Ik geloof dat dat tegen de regels is. Then again zou ik daar niet meer van op moeten kijken. Je hebt je een behoorlijk gefrustreerd mannetje bewezen. Schrijfveer en perkament zijn je twee belangrijkste sleutels om de diepste rancune in jezelf naar boven te halen, klaarblijkelijk. Affecties; stop het diep weg in een stalen doosje, bestrijd het met hondse brutaliteit en doe alsof je de wereld bent, is dat je gedragscode? Me and my mates were having a kick-ass good time kickin' the shit out of the weak who needed an ass kicking. So kiss my ass-sort of thing? Zeer begrijpend, met een tong te lam en een brein te afwijkend. Wie had dat ooit gedacht -' De zoom van zijn mantel ruiste in zijn kielzog om zijn benen terwijl hij onder het hypnotiserende van zijn eigen sinistere stemgeluid in een langzame tred om Drake heen begon te cirkelen, hem vanuit ieder perspectief een blik van walging toewerpend. 'Wie had ooit gedacht dat, Drake Burned, de flinke vedette van de voorhoede in het leger jegens mijn regime, in het diepste geheim maar een heel klein, zielig, gekweld, zwak prutsertje is? "Waarom schrijf je me nu niet? Jullie hebben elkaar, ik zit hier alleen en niemand moet me hebben,"' deed hij met een geveinsd schrijnende stem na. Op ieder krenkend begrip legde hij een duidelijke nadruk, en ertussen creëerde hij korte pauzes om het des te dieper te laten raken. 'Ik heb iedere brief heen en weer gelezen, van de onzekere aanhef tot de gemorste inktvlekken door je vlammende frustratie in het slot. Behoorlijk amuserend, al zeg ik het zelf.' Tijdens het spreken bracht zijn sluipende tred hem weer dichter bij Drake, tot hij bij zijn laatste zin met zijn gezicht op nog geen vijf centimeter afstand van het zijne verwijderd stond. 'Pers die modder tussen je oren vandaan, jongen. Je zou me dankbaar moeten zijn. Now you're just like me. Except -
I simply happen to be a master at ass-kicking, ironically. And you don't, ironically.'

<sub>Er scheen slechts een netelig grimasje door toen de jonge Raziaan hem uitmaakte voor een lelijk gedrocht, zijn hooghartige gelaatsuitdrukking onbreekbaar, maar de bittere blik in zijn goudgele ogen nog altijd vervaarlijk fonkelend. Het was nauwelijks een verschil om het eens recht in zijn gezicht te horen, in plaats van achter zijn rug om. Het was ook voor hem een algemeen bekend feit dat hij vaak het onderwerp in een dialoog tussen leerlingen was. Stuk voor stuk verhalen over hem die bol stonden van de smerige conclusies omwikkeld door nog smerigere verdichtsels, zwakke argumenten die alleen stand hielden omdat ze bij elkaar werden gehouden door persoonlijke ervaringen of negatieve meningen. Geruchten, dat als er bijvoorbeeld een röntgenstraling op hem werd uitgevoerd, je geen pulserend hart in zijn borstkas aan zou treffen, maar een groot, leeg zwart gat. Dat zijn kinderen waren geboren uit een geit, één van de symbolisaties van het kwaad. Hoe iedere bloem meteen verwelkte en ellendig in elkaar kromp bij zijn geringe aanraking - maar niets van dat alles was minder waar. Het gebeurde iedere dag, en iedere dag kliefde hij met opgeheven hoofd door die mist van oneindige roddels, alleen om erachter te komen hoe zeer het eigenlijk wel niet deed als hij 's avonds alleen in zijn persoonlijke ruimte zat, in zijn favoriete fauteuil bij de haard, een onaangeroerd glas wijn in zijn hand en met lege blik naar de vloer starend. Maar het mocht niet vergeten worden dat ook hij zo zijn wapens had. Bij Medusa, hij had een heel arsenaal als het moest. En hij; hij bleef solide. Een andere leerkracht was misschien al snel bezweken onder al die pressie, was in alle frustratie de klas uitgebeend om het de leerlingen het zelf maar uit te laten zoeken of besloot zich wekenlang terug te trekken om zich van een burn-out te herstellen. Maar niet hij. Nooit hij. Er was tot nu toe nog nooit iemand geweest die hem het lokaal uit kon krijgen, streng en statig als hij daar stond voor het bord, nooit iemand die hem publiekelijk had weten te breken totdat het feit aan de wereld werd openbaart dat hij daadwerkelijk tranen kon laten - en dat hield hij zo. Er ging geen dag voorbij dat hij zijn scala aan weerbaarheden uitbreidde, om iedere ziel die zich tegen hem durfde te keren laagje voor laagje te casseren, ware het nu met een scherpe tong of betwistingen, listige trammelant of leugens. Hij bezat over een vermogen om ze huilend op hun knietjes te krijgen met een enkele vingerknip, ze binnenstebuiten te keren als een oud waardeloos vod, hun diepste beschromingen naar het oppervlakte te dwingen, ze zich zelfs schuldig te laten voelen over wie ze waren, wat ze deden - en hij wist het, deinsde er niet voor terug om zijn specialiteiten in de praktijk te brengen, zoals hij er niet voor had teruggedeinsd om rechten te leren en zijn eigen hachje te kunnen redden. Hij werd er weer aan herinnerd op het zekere moment dat hij vlak in zijwaartse positie voor de jongen stond, en zijn verwijde fonkelende ogen, sinistere schatkamers vol valkuilen, alle plots zichtbaar geworden onzekerheden gadesloegen. Kleine minuscule vleeshaakjes aan transparante touwtjes hadden zich onverbiddelijk vast in zijn ledematen geslagen en hem tot zijn marionet gemaakt. Nu had hij hem in zijn greep. Hij was het rad hier dat alles draaiende hield, after all. About time they learned.

Verloren in zijn eigen schaduwzijdes trachtte Drake zich met alle mogelijke inspanningen te vermannen, vooral, onder geen enkele omstandigheid toe te geven aan zijn list. De jongen stond daar maar roerloos, zijn ogen gesloten en luid snuivend om zijn bevende ademhaling uit intense woede onder controle te houden. De lange zwartharige man nam hem waar uit ieder mogelijk minuscuul detail, alsof het het mooiste in Kovomaka was - en wie kon hem iets anders wijsmaken? Hoe hier hem het bewijs geleverd werd van zijn mogelijkheden, zijn intelligentie, zijn vermogen tot manipuleren. Schelden doet geen pijn, beweerde men dan. Dit was exact wat hij poogde te bereiken voor een betere generatie. De rebellen inteugelen en op schampere wijze uitknijpen van ieder onplezierige eigenschap, zodat er maar een heel klein timide mensje overbleef. Zeer fragiel en breekbaar, als een porseleinen vaasje. Starting from scratch, om iets zoveel beters in de plaats terug te krijgen.
Woorden die tekort schoten, een mond potdicht gesnoerd, een onzekere blik die de zijne ontweek. Het waren de zichtbare symptomen van de eerste stap die was gezet, en met een voldane hooghartigheid op zijn oprichtende gelaat ontspande Savador zich wat. Er speelde een donker, nauwelijks zichtbaar glimlachje op zijn lippen terwijl hij Drake observeerde met dezelfde 'zo doe je dat dus'-voldoening alsof hij zojuist een onstuimig, onmogelijk te controleren paard getemd had. Spijtig dat zijn ongetalenteerde collega's er niet bij waren om het wonder te aanschouwen, misschien hadden ze er nog wel iets van opgestoken.  
'Now,' haalde hij de verslagen jongen met zachte fluwelen stem aan, de zuinige maar geamuseerde trek nog steeds zichtbaar op zijn gezicht. Hij stond met zijn lange gestalte half over Drake heen gebogen, zijn borst bijna tegen zijn arm gedrukt om zijn rol van inboezemend ontzag te behouden. 'Dat was toch niet zo moeilijk, was it?' Zijn lange mantel zwierde mee in de rotatie toen hij zich met een enkele stap voor Drake's neus begaf. 'All I need you to do is to put your trust in me. Entirely -' Zijn instructies eindigde in een fluistering, zijn stem als vloeibare pure chocolade was als een toereikende hand om hem door totale duisternis te begeleiden. Het was alleen een raadsel of je genoeg vertrouwen in hem kon stoppen om hem te volgen - stevig vastklampend aan zijn mantel als een bevend musje, bang voor een misstap in het onbekende, of twijfelend, maar dicht in zijn kielzog - en een kwestie van afwachten of hij je uiteindelijk niet in die pikzwarte duisternis achterliet om je aan je lot en de waanzin over te laten, als de gevaarlijke man die hij was. Je lette even niet op en hij was al tien stappen van je verwijderd, alleen daar aan je zijde om je overeind te helpen in de meest zeldzame gevallen - en hij zou er persoonlijk voor zorgen dat hij altijd degene zou zijn die tien stappen voorop liep. Zelfs dat vormde een onderdeel voor zijn onuitgesproken plan van aannemelijke heropvoeding. Het breken was noodzakelijk om vat op de jongen te krijgen, om personen zoals hij een beter persoon te maken. Het was zo goed als vergelijkbaar met het moeten breken van een beschadigde arm om het in sommige gevallen beter te kunnen laten genezen.

Het moment bleek nu echter niet aan hem om vandaag de dag te laten zijn dat Drake Burned op zijn trillende knietjes werd gedwongen. Hij ving de plotselinge beweging in zijn ooghoek op in een flits en met een blik in de richting van de schouw kostte het hem minder dan een seconde om zich te realiseren waar het joch op af schoot, en nog minder om van zijn plek in beweging te komen. Met opzwepende agitatie vloog hij erachteraan, maar veel, veel te laat. Drake had de foto al bemachtigd en stond er triomfantelijk mee te zwaaien. Het glas brak, zijn in tijd bevroren vrouw nevelig in haar gebroken glazen kooi van tientallen scheuren. Haar sereen glimlachende gezicht vervormend tot een verontrustend gelaat dat hij niet kende, blakerend, omkrullend en daarna vergaand in as; voor de tweede keer moeten toeziend hoe ze bruut van zijn zijde werd gescheurd. En, voor eens, voor de eerste en heel goed mogelijk ook de laatste keer in het bijzijn van een leerling, was er iets van onvervalste pijn in zijn ogen te bespeuren. Er ontsnapte een hoog geluidje uit zijn keel dat hij niet kon bedwingen. Zijn hand had hij nog onbeholpen voor zich uitgestoken, in een tevergeefse poging om haar relikwie te redden. De laatste, enige foto die hij nog van haar had. De as die over hem heen werd gestrooid glipte onbeholpen tussen zijn vingers door toen hij een vergeefse poging deed om het te bij elkaar te schrapen, te repareren, haar misschien weer tot een geheel te kunnen maken, intussen koortsachtig, hees fluisterend in zichzelf mompelend dat hij de pijn voor haar zou wegnemen en het snel over zal zijn. Zijn trillende vingers schraapten over de neergedaalde as en legden verhoed laatste stukjes overgebleven fotopapier bijeen als een haastige puzzel terwijl zijn adem er in horten en stoten uit kwam bij de hardvochtige waarheid. Er viel niets meer uit op te maken. De schade was al gedaan. Hij streek over de plek waar hij dacht dat haar gezicht zich in de foto bevonden had. Na al die tijd was het alsof hij het nog steeds niet kon geloven dat hij jaren geleden geknield had gezeten in de sneeuw, haar levenloze afgekliefde hoofd drukkend in zijn armen. De schok was te groot geweest om meteen te kunnen bevatten - het sloeg veel later pas in als een bom, in de vorm van nachtmerries, iedere onrustige nacht woelen en draaien om dan uiteindelijk half brakend wakker te worden. Het was zelfs te groot geweest om te kunnen beseffen dat hij zonder meer aan een posttraumatisch stressstoornis leed. Haar foto was zijn revalidatie geweest, een stukje van haar dat altijd bij hem was - en nu was ook dat vernietigd. Voor wat? In ruil tegen de verdelging van een paar nietszeggende brieven? Onbewogen zat hij daar neergehurkt, zijn zwarte mantel om hem heen en over de vloer gedrapeerd als een donkere poel van ellende. Druppels daalden op zijn stakkerige gestalte neer en doorweekten al gauw zijn kleding, zonder zich af te vragen waarom - het kwam niet eens op in zijn hoofd dat hij helemaal geen sproeiers had, dat hij ze verwijderd had in verband met zijn waterfobie. Dat besef kwam pas veel later bij hem binnen toen hij zich klam, koud en verschrikkelijk kwetsbaar voelde, benomen door herinneringen aan bepaalde gebeurtenissen die hem zijn fobie gegeven hadden.

Huiverend schoot hij overeind, met zo'n haast dat je zou denken dat er iets veel ergers gaande was dan een koude douche, veel te geagiteerd om aandacht te kunnen schenken aan zijn omgeving. Een plotselinge pijn knalde in zijn gezicht, zijn lip sprong open en door de totaal onverwachte klap tuimelde hij naar achteren door de impact. Hij hervond bijna weer zijn evenwicht, maar voelde zijn herenschoen onder zich uit glibberen en hij gleed uit over de inmiddels nat geworden vloer. Tientallen boeken kletterden met veel kabaal van hun planken toen hij met zijn rug tegen een wandhoge boekenkast smakte, die gevaarlijk wankelde. Niet alleen berregend door ijskoude druppels, maar nu ook door een stortregen van boeken, kwam hij op zijn buik languit op de vloer terecht. Voor hij ook maar de kans kon grijpen om eronderuit te krabbelen stortte de inmiddels halflege kast zich met een doffe dreun bovenop hem. Heel even leek het alsof dat genoeg was om Drake met een triomferend gevoel weg te laten lopen, maar hij zou de naam Sathandiai niet dragen als hij zich door zoiets al liet intomen. In een angstaanjagende manie werkte hij zich onder de kast vandaan waaronder hij klem zat en sloeg zijn mantel, die in zijn val over zijn hoofd was gedwarreld, ruw terug. Woest krabbelde hij overeind en waadde zich door een zee van boeken, glibberend, wegglijdend, grip vindend op alles wat binnen zijn handbereik was, zijn zwarte lokken door de war, zijn kleding kletsnat en een dun straaltje bloed van zijn lip over zijn kin - maar het kon hem niets schelen. Het enige waar hij nu oog voor had was Drake.
'Jij smerige kleine - ' Furieus, ziedend, hels, schoot hij als een gigantische vleermuis op het joch af, gleed bijna voor een tweede keer uit, wist zijn evenwicht weer te hervinden. Het gebeurde allemaal in een fractie van een seconde. Zonder wikken of wegen greep hij een handvol haar van de jongen, griste hem vast aan ieder stukje kleding waar hij zich aan vast kon haken, zijn handen als klauwen, poogde hem omlaag te dwingen met een lange harde ruk voor hij hem hardhandig tegen de grond smakte. Hij drukte zijn knie hard in Drake's maagstreek voordat hij zich met het volle gewicht van een volwassen man bovenop de jongen stortte, zijn benen aan weerszijden van hem zodat hij geen kant op kon. Zijn goudgele ogen weerspiegelden een hellevuur en zijn smalle lippen hadden zich op elkaar geperst terwijl hij zijn arm ophief en Drake met vlakke hand een harde pets in zijn gezicht gaf. De woede die van hem afstraalde toen hij zich diep over Drake heen boog was voelbaar als een onheilspellende siddering. 'I ensure you-' Zijn stem was zo onvast dat zijn klanken alleen nog maar sissende bevingen waren. 'It's not hard to see you're wishing us both to the next dimension-' Het wisselde af met zijn vuisten die zich zo stevig om Drake's keel klemden dat ze spierwit zagen bij de knokkels, waarna hij hem flink door elkaar schudde en hem met zijn hoofd hard tegen de vloer bonkte. 'I for one could make half of your wish come true!' Zijn schreeuwende stem haalde decibellen die hij zelf niet voor mogelijk hield, en terwijl hij zijn schreeuw slaakte werden de stoten waarmee hij Drake tegen de harde grond sloeg harder, en de greep om zijn hals steviger. Niemand zou kunnen zeggen dat hij hem ooit zo woedend had gezien. Het was ook niet aan iedere persoon om zijn pijnlijkste, verborgen zwakte op te rakelen. Het was aan niemand om hem op dit level van onverbiddelijke razernij te brengen.</sub>

Tieners op hun moeizame pad naar adolescentie, vol hobbels en onopvallende diepe kuilen, hun vastbesloten blik was ten alle tijden strak vooruit gericht op hun baatzuchtige idealen, hun naïviteit een leidsel als een rode draad waar ze zich krampachtig aan vasthielden - vooral bedwelmd waren ze, door vruchteloze dromen zoals de populairste jongen van de school zijn, beroemd worden, aantrekkelijk zijn, getalenteerd, zo snel mogelijk van je maagdstempel af komen om dan de onzinnige constatering te kunnen claimen dat je 'gegroeid bent' en je kunt neerkijken op de 'onvolwassenen' onder je soort, die eigenlijk de wijzere waren doordat ze zoiets liever niet deelden met een vluchtig nachtstandje in hun wanhoop, maar met een speciaal iemand. Ze waren zo eenvoudig te breken - Drake Burned was daar werkelijk geen verschil in, zo bleek maar weer. Maar het was die kleine euvel die hem op de meest onverwachte momenten overmeesterde, hetzelfde onaangename gevoel in hem loswekend als wanneer je onbewust een trede oversloeg tijdens het afdalen van een lange, steile trap. Hij beleefde het hier en nu, met één van de meest gehate leerlingen op zijn zwarte lijstje in de achterruimte van zijn kantoor, deur op slot en grendel, een lege verlaten gang en nog eens drie etages verwijderd van de eetzaal, waar de meeste leerlingen zich op dit uur nu zouden bevinden. Ver weg van zijn collega's, onder wie het hem niet kon schelen of ze het gerucht van zijn strenge gebruik met zijn ijzeren vuist beproefden, maar bij wie hij in het gezelschap toch liever geen geweld gebruikte om lekkende nieuwtjes aan de media te voorkomen; wat men immers niet zag, kon men ook niet met de volle zekerheid constateren. Het was de eerste gouden reden voorop waarom hij niet vaker zijn vuisten in de strijd gooide, maar in plaats daarvan ijzig kalm bleef en kwesties oploste met zijn ijzeren tong - en dat was vaak, gelukkig, al genoeg om grote monden te snoeren. Maar niet in Burned's geval. Nimmer als de naam Drake in dezelfde zin stond. De jongen kon nooit het besef hebben of überhaupt begrijpen wat hij voor de jonge vrouw in het verwoeste fotolijstje had gevoeld; daar was zijn brein te jong voor, te onderontwikkeld. De Raziaan demonstreerde het in zijn luide laaghartige gelach om de gekrenkte man die voor hem op de vloer geknield zat. Diezelfde man was enkel een perverse snoodaard in zijn beoordelende ogen die zich aan een veel jonger meisje had gegrepen, en dat was dat - maar het was zoveel meer achter de schermen. Ze was zijn trots geweest, zijn parel en zijn claim. Ze was zijn enige oorzaak geweest voor tranen en de eigenaresse van zachte lippen die hij kuste na een zware dag. Ze was de vrouw die hij gehuwd had en de moeder van zijn kinderen. Ze was ook de zwarte roos die hij op haar grafkist gelegd had, donker in de kroon, met dauwdruppels op de bloembladeren, triest en zoals zij, snel verwelkend - maar uiteindelijk adembenemend. Een groot hoofdstuk in zijn leven dat overliep van stiekeme minnekozende scenario's in bezemkasten en strafwerk op zijn persoonlijke kamer dat zich manifesteerde achter de sluierende gordijnen van zijn hemelbed. Zijn geheim. Net zoals hij haar geheim was geweest - en ze had hem, als geheim, haar graf in mee genomen. Drake Burned met zijn nietszeggende, maandenwisselende scharrels kon zulke amor van dat kwadraat nooit begrijpen. Kon ook niet weten dat hij, de slang, de bastaard, klootzak van de school, wel degelijk een hart had dat ooit wel degelijk geklopt had op een wijze in het kunnen liefhebben van een andere ziel dan hemzelf. Waar bestond die mogelijkheid ook? Het kon zich in het geval van de onstabiele, zwartharige leraar alleen maar uiten in een immense woede die de jongen overspoelde als een tsunami, honderd keer vigoureuzer dan de stortvloed uit de watersproeiers zoals dat zich betoonde in zijn waterfobische belevenis.

Er zweepte zich voor een fractie van een seconde een bekommering aan dat ze de stoten waarmee hij het hoofd van de jongen tegen de grond beukte op de onderverdieping zouden kunnen horen, zoveel vitaliteit putte hij uit zijn slagen. De man leverde die met een woedende, hijgende ademhaling tussen zijn ontblootte ondertanden door. Er waren zeldzame momenten dat er een rode dichte waas voor zijn ogen trok en dit was zo'n soort moment. Het was in dit soort scenario's geweest dat hij zichzelf niet in de hand had gehad, monden had gesnoerd en levens had beëindigd. Intussen zette de jongen onder hem een hevige strijd aan de gang om zich te bevrijden onder zijn verstikkende greep, en hij worstelde op zijn beurt tegen om hem zo stevig mogelijk tegen de harde vloer te houden, de maaiende armen wegslaand en terug naar beneden rukkend. Door zijn eigen mist van furiositeit zag hij de blik in Drake's ogen een rats van emoties afgaan - van de walgelijke arrogantie, naar de woedende wilskracht, overspringend op wanhopige vechtlust en eindigend in, verbazingwekkend genoeg, angst. Hij zag het bloed uit Drake's neus en mond sijpelen door de impact die telkens tegen zijn achterhoofd werd geleverd en de kersrode lippen happende bewegingen makend, gorgelend en pruttelend naar lucht. Hij voelde de korte nagels in het vlees van zijn handen die zich bevend om de keel verstrakte en de kracht van de jongen verslappen. Maar geenszins leek het hem nu te triomferen - hij leek zelfs te ziedend te zijn om er nu van te kunnen genieten. Alles wat hij nu wenste was om de schedel van het joch open te zien breken en de directe oorzaak van zijn smerige verstand als een gelei over de vochtige vloer te zien spatten. Het zou zich mengen met het stromende water en geen roestkleurige aangekoekte vlekken vormen, al zo hoopte hij. Ieder spoor van wat Drake Burned ooit ook geweest was, moest in dat geval gewist worden - al was het maar zodat hij aan een achtergelaten bloedvlek nooit herinnerd kon worden aan het smerige uitschot dat zijn zwakste kant onbeschroomd naar boven had gerakeld. Erase every trace.  
Het hoofd van de jongen was inmiddels al op zijn borst gezakt, buiten westen en zich niet langer meer bewust van wat zich afspeelde, de strijd geleverd en opgegeven - maar alsnog ging Savador door, totaal bedwelmd in zijn onbesef van woede. Hij sloeg de jonge tiener letterlijk bont en blauw, een vuistslag van de ene rauwrood geklapte kaak tegen de andere zijde die hem werd blootgelegd als het hoofd van de jongen door de kracht weer opzij vloog. Hij zwol zijn ogen en walste zijn neus met alle weggestopte haat jegens vrijwel iedere leerling die hij jaren zo kalmpjes had weten te verbergen, zijn eigen vuisten rood gloeiend en haast opengesprongen. Maar hij wist ook dat hij ze veel te vaak teveel onderschatte, precies zoals ze dat bij hem deden. Als in een donderflits stortte Drake zich weer in het bewustzijn, duidelijk nog lang niet van plan om het hierbij zomaar te laten. Vlammen flakkerden resoluut over zijn schouders en zijn handen schoten naar de keel van zijn mentor, waar een rochelend geluid uit kwam. Savador had het niet verwacht en was daarom des te kwetsbaarder voor de onverhoedse handeling van de jongen. Hij kwam met een bons op zijn rug terecht, een zachte kreun uit zijn longen geperst, de jongen nu op zijn diep op en neer verende borst voordat hij algauw de overhand weer had en Drake op zijn rug smeet, terug in de vorige positie en om en om. Glibberend en glijdend rolden ze over elkaar heen door de gigantische plas die zich over de vloer van het kantoor verspreid had, als in een constante machtsstrijd waarbij ze beiden kosten wat het kost naar het bedwang over elkaar wilden grijpen. Hij zou hem op zijn knietjes dwingen, onder de duim drukken, al moest hij er alles voor uit de kast halen en zijn grenzen verleggen. Iedere leerling was gevergd te buigen als hij dat vroeg, en daar ging niemand - en zeker niet Drake Burned - vandaag verandering in brengen.
Ervan overtuigd dat hij hem in een constante stevige greep had nam hij de jongen mee in een volgende rol, maar hij bleef ergens achter steken en voelde de bontkraag op een zeker punt tussen zijn verslappende vingers door glippen. Het was zeker niet zijn intentie geweest om het joch een gegeven kans te bieden om uit zijn klauwen te ontsnappen - hij lag nog op de vloer en priemde tussen zijn sluike, natte lokken door richting de deur waar zijn prooi nota bene op de een of andere manier door was ontsnapt als hij niet gauw genoeg handelde. En Drake had vast wel een manier kunnen bedenken om het slot van de deur defect te maken en zichzelf op tijd in veiligheid te brengen als hij sneller was geweest, de transformatie achter hem opgemerkt had. De zoom van de lange zwarte mantel van de man leek zich strak om zijn benen te wikkelen, de stof aan weerszijden van zijn schouders steeds verder uitzettend, en terwijl zijn uiterlijke aspecten tegelijkertijd andere vormen aannamen leek hij ook in lengte en breedte te groeien. De stof van zijn mantel leek haast in zijn huid te zinken en werd glad, geschubd en glanzend, de verbreedde segmenten bij zijn schouders krommend en half afgerond tot brede halsflappen. De pupillen in de nu helgele slangenogen versmalden zich tot flinterdunne spleetjes en een zwarte gevorkte tong flitste in- en uit de openstaande bek met de krom naar achter staande giftanden. Het duurde maar een paar enkele seconden voor een gigantische zwarte koningscobra met donkerrode sierlijke aftekeningen die wel iets weg leken te hebben van Arabische tekens nu de kamer vulde, zijn bovenlijf gekromd zodat hij met zijn rug over het plafond schraapte. 'I sincerely hope your wits are as fast as your tongue,' bracht de reusachtige slang met een reutelende, fluisterachtige stem uit alsof het de wind was die sprak. Hij had het nog nauwelijks gezegd of sloeg Drake onderuit met een zwiep van het uiteinde van zijn dikke gespierde lijf. 'You were born a prey and you will die one - ' Langzaam maar zeker begon het slangenlijf zich bij die woorden te ontrollen en krulde zich als een steeds strakker wordende strop om Drake heen.