Het was pas een paar dagen – weken – nadat ze op school was aangekomen dat ze zich besefte dat ze zich nog niet in had geschreven. Ze had gedacht dat dat automatisch was gedaan dankzij haar rijke, verwende familie, maar ze ging toch maar eens controleren voor de zekerheid. Als de geruchten moest geloven, ging het om een best knappe, kille man. Helemaal haar type dus. Ze keek in haar kledingkast en grijnsde toen ze een jurk tegenkwam met een lage halsuitsnijding en de zoom van de jurk tot halverwege haar bovenbenen. Best een kort jurkje, maar ze kon het toch eens proberen? Een vijftienjarige uitdagen was niet half zo leuk als een man uitdagen die waarschijnlijk tegen de veertig was. Of ergens in die buurt. Ze deed haar kleren uit en het jurkje aan. Ze keek naar de lage halsuitsnijding en merkte dat de aanzet van haar borsten goed te zijn waren. Ze deed een paar hakken aan en kamde haar haren. Zo. Ze wist dat dit echt vreselijk tegen de regels inging, maar ze wilde eens zien of de geruchten waar waren. Bovendien kon ze nog altijd hetzelfde doen als toen met die vijftienjarige: zich terugtrekken en weggaan. Ze grijnsde en liep kalm door de gangen heen. Haar hakken tikten regelmatig op de vloer onder haar en ze hoorde jongens naar haar fluiten, maar negeerde dat. Ze hoopte dat Kailee hier niet ergens rondliep, want dan was ze de Sjaak. Ze nam aan dat hij het niet zou doen, maar als hij het aan Avenue zou vertellen, had ze best een probleem. Ze stak haar middelvinger op naar een jongen die vroeg of ze soms zin had in een avontuurtje en grijnsde toen ze zijn boze blik op haar zag. Het deed haar ontzettend herinneren aan de blik van dat vijftienjarig joch dat zich in de winkel had zitten opgeilen over haar. Man, wat was dat leuk geweest. Vooral zijn gefrustreerde blik toen ze hem niet had gegeven wat hij wilde hebben. Het viel haar nog mee dat hij niet agressief was geworden. Ze had er genoeg meegemaakt die wél kwaad op haar waren geworden en haar dat ook hadden laten merken. Ze hadden haar vastgepakt en naar hun toegetrokken, maar daar altijd enorm veel spijt van moeten hebben omdat ze hun dan toch altijd er van langs gaf. Een lachje verscheen om haar lippen toen ze het kantoor van de Hoofdmeester zag. Ze keek even naar de deur, maar zag dat het er vrij donker uitzag binnenin en ze kon niet echt iets onderscheiden. Twijfelend bleef ze even voor de deur staan. Als ze geschorst zou worden door deze actie, zou ze weer heerlijk terug mogen trippelen naar haar huis in Nova. En als ze dan aan iemand moest uitleggen wat de reden van haar schorsing was, kon ze zich nog eens flink schamen ook. Aan de andere kant wilde ze gewoon weten of de geruchten over hem waar waren. En dus klopte ze netjes met haar knokkels tegen het glas aan en wachtte tot ze toestemming kreeg om binnen te gaan. Nadat ze dacht dat ze iets instemmends hoorde, duwde ze maar gewoon de klink naar beneden en ging naar binnen. ‘Hallo,’ sprak ze met haar zachte stem en ze sloeg haar armen over elkaar heen waardoor ze, al dan niet bewust, haar boezems wat omhoog drukte.

Het goudkoper van zijn elegante schrijfveer - een rafelige slagpen van een raaf, met een spreuk in Shadraanse goudkleurige tekens over de gehele lengte - blikkerde zwak in de gloed van het haardvuur. Hij roteerde het langzaam tussen zijn slanke vingers en keek er geboeid naar. Met die pen had hij al heel wat werk verricht, van acceptaties tot afwijzingen en leugenachtige brieven naar de Kovomakaanse schoolraad. Opgeleukte uiteenzettingen over dezelfde school die hij sinds bijna drie jaar al leidde, alsof het een waar kinderparadijs was. Over de kerkers schreef hij vanzelfsprekend niet. Over zijn wijze van handelen enkel op zo'n manier dat het rechtvaardig en professioneel was neergezet. Gestoord uit zijn keten van speculaties, snoof hij lucht via zijn neusgaten genotvol in toen één van zijn slangen liefkozend langs zijn kaak streek. De noordelijke doodsadder vleide zich langs de blootgelegde hals van haar meester nadat deze zijn hoofd in zijn nek legde. 'Laziiz, Zorsa,' fluisterde hij in het Shadraanse dialect, de taal die hij overdroeg in boodschappen aan Zorsa en zijn overige slangen. Soms waren ze uit jagen en soms hielden ze hem gezelschap als hij sliep, kronkelend langs en over hem in zijn bedstede als zwijgende minnaars. Ze waren op momenten als deze zijn enige liefdespartners, vrienden en dienaren ineen. In zijn zijdezachte lispelingen fluisterde hij haar meer liefkozende woordjes toe, zijn ogen half toegeknepen, en Zorsa reageerde hier aanhalig op met haar in- en uit flitsende tong. Als ze stuk voor stuk alleen maar menselijk waren geweest, had hij geen last van de complexiteiten van de liefde en het galzwarte sluierdoek van de rouw. Zo onoprecht was de wereld.
Het was alsof hij abrupt gehinderd werd tijdens een hevige zoensessie, of een heimelijke bezigheid die hij alles boven alles achter de gesloten deuren van zijn kantoor hield. De wrok gleed over zijn gelaat en manifesteerde zich in een grimmig fronsje tussen zijn wenkbrauwen terwijl hij zich uit Zorsa's omhelzing bevrijdde, zijn aandacht met tegenzin gericht op de deur. Gasten, op dit goddeloze tijdstip. Toestemming gaf hij niet, maar hij gaf de doodsadder wel de opdracht - opnieuw in het sissende, Shadraanse dialect - om zich terug te trekken, en dat kon voor een buitenstaander gemakkelijk aangenomen worden als een instemming, dompig en onverstaanbaar door het hout van de deur heen.
Vanuit het donkerte in het kantoor zat een donkere schim, in eerste opzicht een groot, robuust gestalte - totdat je ogen wenden aan het duister en je de hoge rugleuning van de man kon onderscheiden die er plaats had genomen. Hij zat wat onderuitgezakt in zijn stoel, een elleboog op zijn armleuning geplaatst, zijn kin steunend op een hand en zijn wijs- en middelvinger tegen zijn wang gelegd. Al om al gaf hem dat een peinzende uitdrukking, diep verzonken in hersenspinsel die volledig - en gelukkig - de zijne waren. Zijn benen, die hij gebruikelijk ontspannen maar rigide over elkaar legde, had hij iets wijd uit elkaar, alsof hij op het punt stond zo op te staan en weg te lopen. Dat was enigszins het vleugje charme dat aan zijn mijmerende uitdrukking werd gevoegd. De zelfverzekerde houding van een man die alles goed en wel voor elkaar had, een man van wijn en vrouwen die wist wat hij wilde en tevens sterk in zijn keurig opgepoetste herenschoenen stond. Hij zag haar binnenkomen, dit lichtharige meisje, en haar onzedige lichtmagie sloeg hem in het gezicht als een broeierige warmte, een lichtflits die insloeg op zijn brein en een koud mes dat van zijn ene slaap naar de andere sneed. Een doffe hoofdpijn maakte zich bonkend bekend, zacht en onregelmatig roffelend tegen de binnenkant van zijn schedel alsof er daarbinnen een helse brand was ontstaan en zijn hersenen smeekten om veiligheid. Vuile lichtvreters. En alsof dat nog niet genoeg was, bespeurde hij ook een zweempje watermagie. Twee van de ergste magiesoorten die Kovomaka leven had geschonken. 'Kan ik u ergens mee helpen?' reageerde hij kalmpjes, al dan niet wat stroefjes op haar begroeting. Zijn ogen reisden in een trage lijn over haar lichaam, van boven naar beneden, en hij zag schoonheid en sprankelende pit. Een zwaanachtige Novaanse die op het punt stond om een gala bij te wonen. Hij vroeg zich alleen af waarvoor. 'Love?' voegde hij het koosnaampje er op een zachtere, maar warmere toon aan toe.