Mijn handelingen waren trager, en minder snel en hyper als normaal. Mijn handen grepen een zak met chips die ik had gehaald en pakte een grote schaal. Niet dat ik verwachtte dat ik veel mensen verwachtte op mijn gebruikelijke stekje. Mijn lichaam voelde zwaar aan, sinds vanmiddag was het omgeslagen. De vrolijk houding voelde soms als een extra last voor me. Niet dat ik het erg vond om hem te hebben. Het leven ging veel makkelijker als een malloot, als een idioot die alles wist om te draaien naar iets positiefs. Grote teen gebroken? Beter dan je nek, toch? Je hebt last van een chronische hoofdpijn? Ah, tenminste is het nooit een leugen dat je hoofdpijn hebt als je met je partner in bed ligt. Ik zuchtte even toen ik besefte dat die laatste gedachte toch even een stap te ver was. Ik pakte uit de koelkast een sixpack met bier dat ik had gekocht. Ik ging het niet opdrinken vanavond. Ik had voldoende aan eentje, het maakte mij wat losser in het schrijven. Mijn houding was wat loom. Stiekem was ik blij dat Liam op het moment druk bezig was met andere dingen. Hij wist dat ik een tweede kant had. Iedereen had dat, en zijn logica was soms bloody obvious. En het was bloody obvious dat iedere clown die alles wist te draaien naar iets goeds of altijd gek en vrolijk was, dat deze clown iets meer achterhield. Ik was blij dat ik op de water etage was. Ik hoefde de etage van vuurmagiërs niet te passeren in mijn ogen. Ik liep loom de trappen omlaag om mijn pas te vervolgen naar de oude uilenontvangplaats. Niet veel mensen kende deze plek, waar uilen brieven bezorgde. Sinds de uitvinding van de shuttles waren de uilen overbodig en kwam veel post via de technische route. Ik liep door de verlaten gang van het postkantoortje dat er direct aangrenste en kwam uit bij de open plek. De plek waar ik het vuurwerk had bekeken, de plek waar ik naar de sterren had getuurd. Dezelfde plek waar ik altijd deed schrijven. En ik had het nodig, dat moment om het leven even te ontsnappen. Mijn houding was ontspannen en ik klikte het eerste blikje open. Ik dronk er rustig van en liet de drank rustig over mijn tong naar mijn keelgat glijden. Ik begon met schrijven. Het gebruikelijke adres, de regel met betreft, met het gebruikelijke openlaten er van. Datum en alles. Ik begon met de gebruikelijke aanhef en ik wilde gaan schrijven, totdat ik een deur hoorde klikken. Instinctief klapte ik mijn boekje dicht en borg het op in mijn tas, die ik had meegenomen. Ik dronk stilzwijgend van mijn biertje en tuurde over het schoolterrein, terwijl ik even kort zuchtte. Wederom kwam er weer iemand, misschien werd het tijd dat ik een andere locatie uitzocht. Ik heb teveel bezoek de laatste tijd op deze plek. Ik keek bewust niet over mijn schouder, omdat ik de storende factor het idee wilde geven dat ik hem of haar niet had opgemerkt. Ik wachtte geduldig tot deze mij opmerkte, als dat het geval was.

Ik had niet verwacht dat de eerste avond dat ik besloot wat alcohol mee te nemen, gelijk werd gezien als alcoholist. Mijn ogen keken haar daarom ook ongeloofwaardig aan en haar reactie deed me grinniken. ‘Nah, ik pas wel op,’ sprak ik enkel tegen haar. Mijn ogen gingen naar het kaal ogende landschap. Mijn mond was in een kleine glimlach geschoten, om de gloomy side te verbergen. Ik nam nog een klein slokje van mijn blikje en at rustig wat van de schaal. Ik keek haar aan toen ze vroeg om mijn naam. ‘Lexis, en de jouwe?’ vroeg ik met een kalme stem en keek haar aan. Ik moest kort lachen om haar reactie. ‘Ik weet hoe het schoolgebouw als een doolhof kan aanvoelen,’ sprak ik met een kalme toon in mijn stem. Het nerveuse gegrinnik was me lichtelijk ontgaan, het zat in mijn aard om dat soort reacties vaak te verdoezelen met wat voorbeelden die ik mee heb gemaakt. Iedereen had het gevoel dat ze in een doolhof belandde. Zwijgzaam keek ik opzij toen ze haar reactie gaf. Ik grinnikte even, maar er was een treurige toon in te bespeuren. Ik kon al niet meer begrijpen waarom ik het eigenlijk zij. ‘Ach, een nachtje waar je helemaal niets meer van weet doordat je enkel sliep, kan ook best fijn zijn,’ was mijn kalme reactie en ik zag dat ze zich had aangesloten met de chips en bier. ‘Ik weet niet, ik heb nog nooit echt de geweldige nacht meegemaakt, to be honest,’ sprak ik met een verklarende stem. Het was even stil voor een moment, enkel het gekraak van de chips verbrak de stilte kalm. ‘Ik ben wel blij dat het weekend is,’ sprak ik zachtjes. ‘Het is een drukke week geweest met opdrachten,’ vervolgde ik, meer tegen mezelf dan tegen haar. Ik grinnikte even willekeurig en keek even opzij naar Heidi. Mijn ogen bespeurde haar van top tot teen, globaal af. Het was een standaard gegeven, maar niets wat me echt opviel waaraan ik haar zou kunnen blijven herkennen. Standaard schoot mijn blik weer naar haar gezicht, nam hem volledig in me op. Amberkleurige ogen, rode haren. Het zou een typisch persoon zijn die ‘geniet’ van het leven. Geen tijd om het te settlen, geen verbintenissen. Heel anders dan Lexis, die op het moment veel meer aan zijn kop had als het de liefde betreft. Iets meer zorgen dan hij wilde toegeven, tenminste. Mijn blik ging weer terug naar het landschap en wachtte tot Heidi iets zou zeggen om het gesprek te vervolgen.

Mijn ogen gleden van Heidi, naar het landschap, naar mijn tas en terug. Het was steeds dezelfde volgorde. Op het moment dat Heidi sprak werden mijn ogen onderbroken en richtte zich op haar. ‘Aangenaam Heidi,’ sprak ik vriendelijk en glimlachte zachtjes. Het was te merken dat de temperatuur buiten vrij koud was, door de magische ramen werd het hier enigzins verwamd gehouden en voelde het aan als binnen. Zwijgzaam wierp ik mijn blik naar haar. ‘Er zijn wel kaarten die aangeven waar je bevindt,’ legde ik kalm uit. ‘Ze zijn echter enorm schaars en amper te vinden in het schoolgebouw,’ verbreede ik mijn uitleg. ‘Daarnaast zijn ze van papier en kunnen zich overal begeven,’ was mijn stem kalmpjes. Ik keek haar aan en grijnsde. ‘Ik denk dat je meerdere mensen zult hebben die daar wel twee moorden voor willen doen,’ waren mijn kalme woorden naar haar. Niemand hoefde te weten dat ik zo’n nacht ook zou verlangen. Zwijgzaam sloot ik even mijn ogen. Ze had zijn dubbelzinnige woorden te vlug door. De laatste slok van het biertje gleed door mijn keel en zonder al te veel geluid zette ik deze apart van de anderen. Ik boog wat voorover en stond op. Met een paar passen was ik al bij de rand van de toren. Tussen een van de kantelen zette ik mijn handen neer op de rand en tuurde over het uitzicht. ‘Wat is seks?’ begon mijn stem zacht te praten. ‘Genot? Lust? Liefde?’ sprak ik met een vragende toon bij ieder woord. ‘Voor mij voelt het als iets intiems wat je enkel deelt met degene waar je zielsveel van houdt,’ spraken mijn woorden zonder om te draaien. Mijn blik was strak vooruit gericht. ‘Iets wat je niet zomaar doet met iemand,’ was mijn stem kalmer. Ik glimlachte en sloot mijn ogen terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg en mezelf 180 graden naar Heidi draaide. ‘Ik ben inderdaad nog nooit intiemer geweest dan een innige zoen,’ sprak ik met een toon die zekerheid uitstraalde. Nee, ze hoefde niet te weten waarom. Niemand hoefde te weten wat er gaande was in mijn privé kringen. Heidi niet en Liam wist het ook nog niet eens. En ik beschouw hem als mijn beste vriend. Zwijgzaam liep ik weer naar het bankje toe en pakte een klein haffeltje van de chips. Ik at er rustig van en nam daarna weer plaats.

Ik sprak tegen Heidi wat ik vond over seks. Even zweeg iken tuurde over het landschap. Maar een rustige blik die ik had was het niet. Ik voelde de sfeer in ons gesprek kantelen als een schip die aan het zinken was. Een koude rilling gleed over mijn rug toen ik de benende voetpassen dichterbij voelde komen. De hand op mijn schouder verwelkomde ik als een boer met kiespijn en voelde hoe ze me ruw omdraaide. Haar reactie op wat ik had gevonden was heel begripvol geweest. Ze voegde zelfs wat toe. De laatste zin was blijkbaar teveel geweest voor het dametje, want toen sloeg het om. ‘Wat ik daarmee bedoel?’ sprak mijn stem ijzig kalm alsof haar gedrag mij niet eens onder de indruk liet zijn. ‘Is dat er miljoenen magiërs rondhuppelen op deze planeet, laat staan op andere planeten,’ sprak ik kalm. ‘Je dient dat van een andere te respecteren zoals je je eigenste respecteert,’ sprak mijn stem alsof het een wijze oude raadgever was die zijn leerling op de vingers tikte voor een heftige uitval die niet op zijn plaats was. ‘Er is geen goed of slecht, Heidi. Alleen denken maakt het zo,’ sprak hij kalm. ‘Dat ik het niet zomaar deel, wil niet zeggen dat het per definitie fout is als andere het wel doen,’ was mijn stem zachtjes en vriendelijk genoeg. ‘Dat ik het niet zou doen, wil niet zeggen dat het niet gebeuren kan of mag, correct?’ sprak mijn stem meer vragend. ‘En als jij het prettig vind, als jij het goedkeurd dat je het wel geeft aan iemand, als het voor jou goed voelt om het te doen. Wie ben ik dan om je te veroordelen op deze keuze. Wie ben ik om te zeggen dat het een foute keuze was die je maakt?’ sprak mijn stem negerend dat ze zo boos was. ‘Wie ben ik om jou de les te lezen, als het keuzes betreft waar je zo achter staat?’ was mijn toon kalm. Ik wist enkel zelf wat ik daarmee bedoelde. Ik had ook een foute keuze gemaakt een jaar geleden, een fatale keuze bijna. Het was een keuze waarom ik hier alleen op het schoolgebouw arriveerde, waarom ik altijd zo hyperactieve randomness uitkraamde. De rede dat ik het leven zo lief heb, was juist door die ene foute keuze. De keuze die zodanig goed bedoeld was. Lexis keek Heidi onverschrokken en recht aan. ‘Dus, voel je niet zo aangevallen,’ sprak ik toen en ging rustig zitten op het bankje en nam nog een chip uit het bakje en at het rustig op. ‘Ik zeg enkel wat ik vind, niet wat je fout doet,’ sprak hij kalm.