Liliana was redelijk vroeg opgestaan. Het ging vandaag warm weer zijn en ze moest haar training verder doen. Ze mag dan wel niet meer thuis zijn, ze moet toch blijven trainen om fit en sterk te blijven. Ze wilt niet als een zwak persoon aangezien te worden. Dus ze bleef trainen, iedere dag drie keer. Het mag dan wel zwaar zijn maar het hield haar gezond. Dus dat was de reden waarom ze nog redelijk vroeg in de ochtend uit bed was gekropen, en ze haar trainingsbroek en een topje had aangedaan. Haar haren waren sowieso kort, dus in een staart zou het niet eens moeten al kan het wel nu af en toe in haar gezicht komen, maar dat alleen maar als de wind de verkeerde richting opblies. Maar als ze goed had gekeken zou er niet veel wind moeten zijn vandaag. Behendig geritste Lili haar tas met drank en wat eten van de grond. eenmaal buiten begon ze meteen al te joggen op een redelijk hoog tempo dat je al niet echt joggen meer kon noemen want daar was het te snel voor. Liliana hield haar tempo hoog, versnelde zelf na een tijdje nog ook, waardoor ze wel al snel lichtjes begon te huigen. Bij de rand van het bos aangekomen legde ze haar tas neer. Lili had meteen door gehad, dat een bende jongens haar gevolgd was. En voor ze het wist begonnen ze haar te duwen, enkele kon ze wel ontwijken, maar ze waren met zoveel dat het niet altijd even goed lukte. Ze was vooral verstijft, hun ogen....en dat gesis. Het liet haar verstijven. Normaal zou ze hen allemaal al gevloerd hebben maar ze wist niet dat ze moest reageren. Haar ogen sperde zich dan ook wijd open toen ze iemand zijn hand op haar af zag komen. Meteen kneep ze haar ogen dicht, toen ze niks voelde opende ze voorzichtig haar ogen en keek recht in de ogen van een blonde jongen. Hij handelde het met die pestkoppen af. . “ Ben je oke? Hebben ze je iets gedaan?” Hoorde ze hem haar vragen. Verward schudde ze haar hoofd. waarom was ze verstijft? Het is een schande. 'Het...gaat" Antwoorde ze dan uiteindelijk aangezien ze er zelf niet van hield als anderen niet het letterlijk zeiden in plaats van sukkelend met hun hoofd te bewegen. Even keek ze achterdochtig naar zijn uitgestoken hand. “ Danny, Danny Duran James Holmes.” ze had iets gezien. Dat wist Liliana zeker. Zonder iets te laten merken nam ze zijn hand vast. Dan ging alles zo snel. Met een ruk draaide ze zich in het rond zijn hand nog steeds vasthouden waardoor ze heel zijn arm ruw achter zijn rug hield. Dan schopte ze recht in de plooi van zijn knieeën zodat hij door zijn benen zakte, ze duwde hem verder zodat hij helemaal op de grond lag. Terwijl zijn gezicht de andere kant op keek hield ze haar knie op zijn hoofd."Je bent één van hen" Snauwde ze. Liliana kon eindelijk weer helder denken, verstijfde deze keer helemaal niet en was een en al weer de krijgster die in haar academie boven al de rest had uitgetorend "Waarom heb je mij geholpen als je bij hen hoord" Ze verstevigde haar greep en duwde zijn arm iets hoger zijn rug op waardoor het juist niet kraakte."Vertel op, is dit een zieke grap ofzo" Hij kon nog met gemak praten, en praten zal hij. Even gleden haar ogen naar de omgeving. Niemand te zien..gelukkig.

Waarom kon ze gewoon geen normale training hebben? zonder dat er zo'n vreemde gasten haar volgen tot ze uiteindelijk was gestopt. En ze had serieus gedacht dat ze hen aan had gekunt, maar ze waren blijkbaar met iets teveel geweest. Vijf...Ze zou er wel drie aan gekunt hebben, maar vijf was teveel. Liliana had dan echt gedacht dat ze er geweest was, had het helemaal niet zien aankomen dat er toch iemand op tijd in de buurt was geweest, en nog beter al de vijf enge gasten met simpele bewegingen neer te hebben gemept. Iets dat Lili niet had verwacht, maar ze maar al te blij mee was. Er was alleen één probleem, meteen toen hij zijn hand had uitgestoken was het haar opgevallen dat hij bij de groep zelf hoorde. Meteen nam haar instinct het deze keer wel over. Alles gebeurde in een simpele maar lange beweging. Het resultaat was dat hij op de grond lag met een hand over zijn rug een een knie tegen zijn gezicht gedrukt. “M’lady, je moet weten dat ik echter geen sissende gestoorde vogel ben die vrouwen lastig valt.” Die mooie glimlach van hem zorgde ervoor dat Liliana achterdochtig was. Ze vertrouwde het niet helemaal, wat eigenlijk best volkome logisch was. “Nee, dit is geen zieke grap. Ik ken hun, maar hoor niet meer bij ze.” Verklaarde hij, toch wist liliana niet of ze hem moest geloven. Toen hij bewoog liet Liliana hem meteen los, hij was namenlijk haar redder in nood, of ze er nu blij mee was of niet. “Maar, mag ik vragen wie je bent? Heb ik je ooit eerder gezien? Want je komt me bekend voor.” Hij glimlachte weer vriendelijk. Even twijfelde ze, maar ach wat maakte het uit. "De naam is Liliana Vavendyor" Zei ze. De meeste kende haar omdat ze het zusje van Master Norwood was. "En ik heb geen idee, misschien zijn we elkaar toevallig eens tegen gekomen, kan zijn" sprak ze schouder ophalend. Ze wist niet of ze hem eerder had gezien, dat kon wel zo zijn maar dan had ze niet zo echt op haar omgeving gelet waarschijnlijk. Zwijgend keek ze toe hoe hij de gasten controleerden, eentje sprong onverwacht recht maar Danny dode die dan meteen zonder enig probleem. En het werd nog vreemder toen er planten tot levend kwamen en de gasten meesleurden en geen enkel spoor achterlieten. Hoe heeft hij dat gedaan? De stekende pijn in haar knie negeerde ze gewoon, dat kon ze wel nog voor een tijdje verdragen. Toen hij zich omdraaide en naar haar knie keek zag ze meteen zijn bezorgde gezicht. “Je bent gewond.” Nog voor ze er iets kon op zeggen, zeggen dat het wel mee viel stond hij vlak voor haar en hief haar gewoon op waardoor ze geschrokken een gil slaakte. 'ik kan best zelf stappen hoor 'sprak ze geschrokken en verontwaardigt maar sloeg wel haar armen rond zijn nek om zoveel mogelijk te steunen dat hij niet al haar gewicht moet gaan zitten dragen. Opgelucht zuchtte ze toen ze op de bank zat. “Waag het niet te schoppen, ik help.” Kort draaide ze met haar ogen' ja daarom ga ik juist niet schoppen' sprak ze koeltjes en sloeg haar armen over elkaar, hield haar lippen op elkaar gedrukt toen hij haar broek scheurde om bij haar knie te kunnen komen. "Jij mag een nieuwe broek voor me kopen hoor' sprak ze sceptisch, ze kon het menen, maar of het ook zo was kon je niet aan haar gezichtsuitdrukking zien.'Bedankt....dat je me redde, al had ik het zelf wel alleen aangekunt" ja dat laatste moest ze weer zeggen, ze wou hem bedanken maar wou het deels ook weer niet.

Even greens hij kort om de reactie die ze om de broek gaf. "Dat zal ik doen, verder nog wensen, Vrouwe Vavendyor?" Hij sprak het plagend uit, gewoon om haar te stangen. 'Bedankt....dat je me redde, al had ik het zelf wel alleen aangekunt" Hij keek naar haar op en schudde zijn hoofd. "Verre van zelf aangekunt, ze kunnen je nek openrijten. En dan is het dag Liliana." Hij zei het, als of ze een kindje was, gewoon om te benadrukken dat het slecht af zou lopen. Hij liet haar been deze keer los, en er was niks meer te zien van de verwonding. "Misschien moet ik toch dokter worden, maar beter niet. Teveel werk." Het laatste mompelde hij, waarna hij opstond. En naast haar plaatsnam, waarna hij even naar haar keek. Niet zoals een andere jongen naar een meisje zou kijken dat zo mooi was als Liliana, hij keek naar haar, blij, bezorgd en een emotie de hijzelf niet eens kende. Zijn ogen keken naar haar gezicht, en zijn ogen bleven hangen op de hare. "Weetje..Lady Liliana dat je een prachtige dame bent?.." Het was er eerder uit dan hij wist, en daardoor moet hij blozen. Hij richtte zijn blik naar de grond, terwijl zijn wangen lichtroze van kleur waren.

Ze had best voor zichzelf kunnen zorgen. Had geen hulp nodig gehad. Liliana zou hoogstwaarschijnlijk alleen maar eerst uit die verstijfde stand moeten geraakt zijn.. Of dat haar ook zou zijn gelukt weet ze niet aangezien meneer Danny haar voor was geweest. Dit had eigenlijk de perfecte training kunnen zijn. Jammer genoeg is het niet zo goed afgelopen. De volgende keer zal Liliana er wel op voorbereid zijn. Dat staat vast. Wat dus wel betekende dat ze meer zou moeten trainen. Dat ze niet opeens weeral stokstijf staat van de angst. Dit was een fout van haar dat niet had mogen plaats vinden, en dat heeft haar geërgerd. Dit had ze niet mogen doen. Dat hij haar ophief nadat hij haar zere knie had ontdekt was als een verrassing gekomen. Ze had het wel zien aankomen dat hij haar broek zou kapot scheuren, opzich is het niet zo erg aangezien ze wel gewoon een nieuwe kocht maar toch kon ze het niet laten er een opmerking over te maken. "Dat zal ik doen, verder nog wensen, Vrouwe Vavendyor?" Was zijn antwoord erop. Kort trok ze haar wenkbrauw op. Vanwaar die aanspreking? Wat moest ze van hem denken, ze wist het maar niet "Dat zal ik onthouden heer Holmes' plaagde ze hem dan maar terug, het klonk best wel grappig moest ze toegeven. ook bedankte ze hem, maar toch verdedigde ze zichzelf in diezelfde zin nog. Niet dat het de waarheid was maar toch denkt Liliana dat ze het wel gered zou hebben. "Verre van zelf aangekunt, ze kunnen je nek openrijten. En dan is het dag Liliana." Kort geamuseerd trok ze haar wenkbrauw op 'onderschat me niet Danny, dat kan slecht aflopen dan' sprak ze uitdagend met een verleidelijke ondertoon. Oja wanneer ze eenmaal in de trance is wanneer ze zichzelf moet beschermen dan zou je liliana haast niet herkennen. Ze gaat erop los, kan iedereen aan met al haar tactieken, je ziet haar haast niet. "Misschien moet ik toch dokter worden, maar beter niet. Teveel werk." Daarop kon ze alleen maar lachen 'ik wil jouw dan wel eens in een dokter uniform zien ' grapte ze terwijl ze een verloren bruine lok uit haar oren streek. Rustig nam Danny naast haar plaats. Ze keek fronsend kort naar haar knie. Voelde zijn ogen op haar gezicht gericht dus keek ze nu vragend naar hem. "Weetje..Lady Liliana dat je een prachtige dame bent?.." Verbaasd keek ze hem aan. Verbaasd en volkomen verrast keek ze hem aan. Wist even niet wat te zeggen. "o..." even verstrengelde ze haar eigen vingers. Ze boog naar hem toe en gaf hem een tedere kus op zijn wang 'nou..Bedankt' zei ze en stapte weg door het bos. Een ding zag ze jammer genoeg niet. Een val of wat het ook mocht zijn. Ze hoorde iets onder haar voeten kraken, en juist toen ze wou kijken wat het was gleed er razend snel een touw rond haar enkel en nog voor ze iets eraan kon doen vloog ze letterlijk rond in de lucht, slaakte ze luid een geschrokken gil. "Overkomt verdomme mij weer!!' snauwde ze woedend. Daar hing ze dan ondersteboven aan een hoge tak. Dit was haar ergste dag ooit. Meteen begon ze al heen en weer te wiegen op aan het touw bij haar enkel te komen.

Hij zag hoe ze een wenkbrauw optrok, na hoe hij haar had aangesproken. Hij was het gewoon gewend.  "Dat zal ik onthouden heer Holmes' plaagde ze hem terug. Ze bedankte hem, maar toch verdedigde ze zichzelf in diezelfde zin nog. Niet dat het de waarheid was maar toch denkt Liliana dat ze het wel gered zou hebben. "Verre van zelf aangekunt, ze kunnen je nek openrijten. En dan is het dag Liliana." Kort geamuseerd trok ze haar wenkbrauw op 'onderschat me niet Danny, dat kan slecht aflopen dan' sprak ze uitdagend met een verleidelijke toon. Hij greens. “Ik heb meer gezien dan jij, ik weet hoe dat af zal lopen.” Toen hij zei dat hij beter dokter kon worden begon ze te lachen. 'ik wil jouw dan wel eens in een dokter uniform zien ' grapte ze terwijl ze een verloren bruine lok uit haar oren streek. Met een soort verloren glimlach had hij haar aan gekeken. “ Dan had je toch echt een aantal eeuwen geleden moeten komen M’lady. Misschien had u me dan in een dokters kleren gezien. Of militairuniform.” Hij greens en nadat hij naar haar had gekeken keek ze nu vragend naar hem. "Weetje..Lady Liliana dat je een prachtige dame bent?.." Verbaasd keek ze hem aan. Verbaasd en volkomen verrast keek ze hem aan. Het viel even stil tussen hen, misschien had hij dat gewoon niet moeten zeggen. "o..." even verstrengelde ze haar eigen vingers. Ze boog naar hem toe en gaf hem een tedere kus op zijn wang 'nou..Bedankt' zei ze en stapte weg door het bos. Hij keek haar na, daarna naar het water. En terwijl hij zo in gedachten verzonken zat, hoorde hij een harde gil vanuit de richting komen waar Liliana net was verdwenen. Hij was opgestaan en in de richting gelopen van de gil, om daarna een Liliana tegen te komen die ondersteboven hing. Hij begon te lachen, het was gewoon een grappig gezicht . "Overkomt verdomme mij weer!!' snauwde ze woedend.  Onschuldig deed hij zijn handen omhoog en klom in de boom, strekte zijn arm en pakte haar hand, trok haar naast zich op de tak en knoopte het touw los. En het van haar enkel haalde. “Dus.. niet helemaal helder?”

Hierna zal ze wel meer moeten trainen, dat wist ze nu al maar al te goed. Even sloot ze dan haar ogen en zuchtte bij die gedachten. Het is niet dat ze trainen haatte ofzo, maar ze weet dat ze het zal zwaarder moeten maken aangezien het blijkbaar niet goed genoeg is na dit accident. Wat een gedoe. Natuurlijk weet liliana dat een training niets in vergelijk is met het echte leven, maar ze had helemaal niet verwacht dat ze zou gaan staan verstijven wanneer ze eigenlijk zou moeten terug vechten. Haar mentor zou teleurgesteld zijn in haar. Die kwam haar trouwens ieder weekend opzoeken, gewoon om haar eens te zien. En onder de blik die hij je zou kunnen toewerpen is het onmogelijk om te zitten liegen. Op de een of andere manier wist hij altijd dat je loog, nou ja nu weet liliana hoe hij dat deed aangezien hij het haar had aangeleerd maar toch. “Ik heb meer gezien dan jij, ik weet hoe dat af zal lopen.”  Hoezo heeft hij meer gezien? Hij zou eens moeten weten wat ze allemaal had meegemaakt, dat was dan ook de reden waarom ze niet begreep dat ze was verstijft geweest.  “ Dan had je toch echt een aantal eeuwen geleden moeten komen M’lady. Misschien had u me dan in een dokters kleren gezien. Of militairuniform.” Ze had er iets op willen zeggen, maar het zou nog redelijk onbeleefd zijn. Liliana is nu eenmaal deftig opgevoed, misschien kan ze er volgende keer op terug komen. Ze zal dit gesprek wel onthouden. Nadat hij haar een compliment had gegeven, had ze hem een gewoon kusje op de wang gegeven en was dan weg gegaan. Of beter gezegd dat was de bedoeling, de uitkomst was dat ze een gil slaakte en het volgende moment ondersteboven in de lucht hing. Blijkbaar had ze nog redelijk luid gegild want daar kwam Danny al aan. Geërgerd sloeg ze haar armen over elkaar heen terwijl hij in de boom klom. Zonder enige moeite greep ze naar zijn uitstekende hand en ging dan naast hem op de tak gaan zitten.  “Dus.. niet helemaal helder?” Kort snoof ze verontwaardigd. 'Het is blijkbaar men dag niet oke' Ze kreeg een lichte koppige uitdrukking op haar gezicht. Dit was gewoon vreselijk

-sorry flutje DX-