Our darkest secrets are hidden in a golden box [Ze'ev]

Twijfelend sta ik voor de spiegel, mijn haar reikt tot mijn middel, waar het een beetje gaat krullen doordat het vochtig is. Een schaar ligt op de wastafel, klaar om gebruikt te worden. En ik zelf, ik sta hier maar. Starend naar mezelf, hopend op iets wat me zal laten zien wat ik wil. Natuurlijk komt dat niet, ik ben besluiteloos, weet niet wat ik moet doen om alles te verbeteren. Één kant van mij verteld me dat een verandering van mijn uiterlijk me goed zal doen. Dat het zal helpen om mezelf te veranderen. Dat brengt me weer tot twijfelen. Ik wil eigenlijk alleen mijn kledingstijl veranderen, maar dat voelt ook al moeilijk. Het is toch een deel van mij, die jas die ik altijd draag, de hakjes, het shortje, de das. Het past gewoon bij mij. Hetzelfde geld voor mijn lange haar, ik zou me ongemakkelijk voelen moest het weg zijn. Dan komt ook nog de vraag of ik mezelf wel echt wil veranderen. Ik wil veranderen wie ik was, maar dat gaat niet zonder te veranderen wie ik ben. Ik ben bang om mezelf te verliezen, ik ben bang om zodanig te veranderen, dat ik mezelf niet meer zal herkennen, en dan heb ik het niet alleen over mijn uiterlijk. Met een zucht pak ik de schaar en berg ik hem terug op, ik wil niet veranderen en iemand anders worden, met het gevaar dat ik een slechtere versie van mezelf word. Ik wil mezelf niet veranderen. Ik wil mezelf niet verliezen.

“Hayden, heb je zin om met ons te lunchen?” Ik kijk even op, enkele ogen zijn op mij gericht, waardoor ik de neiging heb om achter me te kijken. Misschien bedoelen ze iemand anders. Ik kijk toch niet achterom, er staat verder niemand, dus ze zullen het wel tegen mij hebben. “J..” Kom op, geen gestotter nu. Vliegensvlug spreek ik mezelf aan, waarna ik mijn gestotter onder controle probeer te houden. “Natuurlijk.” Zeg ik al vrij snel. Ik ben het al even niet meer gewend dat mensen me ergens voor uitnodigen, al vrij jong stond ik bekend als de agressieveling en toen dat eenmaal voorbij was, zagen mensen me als een saaie muts. Dit is dan ook een aangename verrassing. Snel prop ik mijn laatste boek mijn tas in en volg ik het drietal naar de eetzaal, gelukkig zijn ze met zijn drieën. Zo kan ik minder snel het vijfde wiel aan de wagen zijn, behalve als het hier om een driewieler gaat. Driewielers heb ik nooit zo goed begrepen, vaak zijn er uiteindelijk toch twee mensen die het het beste met elkaar kunnen vinden. Soms komt er nog een zijwieltje bij, maar dan is er al snel nog een zijwieltje en blijft er nog iemand alleen over. De hele weg naar de eetzaal loop ik een beetje akward met hun mee, half naast hen en half achter hen door de stroom van leerlingen die tegen onze richting in gaan. Eenmaal in de eetzaal heb ik wel de kans om naast hun te blijven lopen. De tafel waar ze blijkbaar bijna altijd zitten is ergens achter in de eetzaal, bij een van de ramen. Een perfect plekje als je het mij vraagt. In mijn lunchbox zit een klein doosje met pillen, ik kan het om de drie dagen bijvullen, dat is wat handiger dan een groot doosje pillen mee moeten nemen. Als ik opkijk zie ik dat er vier paar ogen nieuwsgierig op me gericht zijn. Blosjes bereikend mijn wangen zonder dat ik er iets van merk en ik probeer casual een beetje met het potje te schudden. “I.. ik moet bij het eten een pilletje pakken.” Verklaar ik, hopend dat ik hiermee hun aan aandacht van me weg krijg. “Waarom moet je die dan nemen?” Ik word nog wat roder, deze keer merk ik het wel doordat mijn wangen warm aanvoelen. “Ik ehh, voel me gewoon nogal.. slecht als ik ze niet inneem.” Ik krijg een tevreden knikje en gelukkig beginnen ze nu allemaal aan hun eten. Ik volg hun voorbeeld, blij dat de aandacht niet meer op mij gevestigd is.

Giechelend zit ik op de grond, mijn hand grijpend naar de eerste hand die ik zie. Daar ging ik toch wel mooi. Een loszittende steen had me gevloerd, iets wat ik wel vaker had. Ik klop mezelf een beetje af, blij dat ik geen panty aan heb vandaag. Die zou gegarandeerd gescheurd zijn, erg charmant hoor. Mijn val was al ‘charmant’ genoeg. “Hey, wil je nog even mee komen, we gaan naar wa t vrienden.” Ik wuif het vriendelijk weg, vandaag was ik al nerveus genoeg geweest, nog meer mensen en ik zou op gaan van de zenuwen. Het is dat deze drie hele aardig zijn, maar hoe hun andere vrienden zijn weet ik niet. “Ik heb nog iets te doen, maar veel plezier.” Zeg ik. Zachtjes glimlachend zwaai ik ze nog even na. Voor iemand anders zag het er misschien schattig uit, een klein meisje, nog steed wat verlegen, die glimlachend zachtjes zit te zwaaien. Zelf heb ik een hekel aan de manier waarop ik eruitzie. Lelijk vind ik mezelf niet echt, maar ik zie er zo kinderlijk uit, je zou niet meteen verwachten dat ik daadwerkelijk een zestienjarige ben. Ik draai me om en loop weg, nog nadenkend over de mensen die ik net heb ontmoet merk ik niet dat ik recht op iemand afloop. Ik zet een stap achteruit om weer in evenwicht te komen. Ik doe er echter nog één achteruit als ik zie tegen wie ik net opbotste. “S.. s..” Ik kan geen normaal woord meer uitbrengen. Zijn lichaam, in vergelijking met het mijne lang en gespierd. Zijn zwarte haar, die ogen die vroeger bruinw aren, maar na zijn terugkomst opeens rood leken te zijn. En dan uiteindelijk nog de neus, een tikkeltje scheef, wat altijd aanlokkelijk is geweest om tegen te slaan zodat ik hem af kon weren. Spencer.. Wat doet hij hier, waarom is mijn broer hier?

De school heb ik met behulp van dat Percy-persoontje makkelijk ontdekt. Normale jongen, die van mij nu wel zou denken dat ik een volslagen idioot ben. Nouja. Met een hand veeg ik geïrriteerd het haar uit mijn gezicht. Mijn adem klinkt ruizend, aangezien ik mijn gasmasker opheb. Het voelt als een muilkorf, een beschamende afbakening van mijn vrijheid. Elke blik die ik op mij voel rusten maakt me onrustiger. Laat me toch eens met rust, denk ik inwendig. Maar ook het idee van volkomen eenzaamheid schrikt me af, wat voor de meisjes die giechelend langs me lopen -net iets trager dan normaal- behoedt voor een woedeaanval. Ik grom zachtjes en draai me om. Ze moet hier ergens zijn. Ik kan het ruiken. Die verrote geur van... Nee, zeggen dat ze stinkt zou een leugen zijn. Maar het is in mijn herinneringen onlosmakelijk met negatieve emotie's verbonden, die geur van zachte meisjeshuid, het ruikt een beetje naar bloemen en heel veel naar zenuwen. Ze is hier. Gretig doorzoeken mijn ogen de opeengepakte mensen in de cantine. Zou ze zich verstoppen? Nee, het is waarschijnlijker dat ze in die paar maanden gewoon alles over mij is vergeten. Mijn hele bestaan. Hayden haatte me, dus zou ze vast elke kans aangrijpen om me te vergeten. Zoals dit. Haar aftocht naar Starshine Academy. Ze had me in de steek gelaten. Het was vreemd hoe veel verschillende emoties een mens tegelijkertijd kon ervaren. Even voelde ik een steek van verlangen. Verlangen om gewoon mijn instincten te volgen. Eten, drinken, slapen. Zulke dingen zouden dan als enige je leven beheersen. Geen gedoe, geen spijt of dat verdomde gevoel van verlatenheid meer. Ik bijt mijn kiezen stevig op elkaar en focus me weer op de etende leerlingen. Ze eten als beesten, zo gretig, alsof ze op sterven na dood zijn. Honger, kenden mensen dat begrip tegenwoordig nog wel? Ik hongerde, snakte naar aandacht, liefde. Al zou ik dat nooit zelfstandig toegeven. Nee, liever verberg ik me achter een facade van zelfverzekerdheid. En wie twijfelt er daar nou aan, als er een jongen van bijna twee meter voor je neus staat? Een spierbundel, een ruw gelaat met felle ogen. Niemand zocht daar onzekerheid achter, zelfs ik niet. Niemand zou me ooit vragen of ik me soms alleen voelde. En dat stak.

Daar, daar was ze. Lachend, pratend. Met vriendinnen. Zij wel. Van een afstand kijk ik toe. Mijn ogen verlangend, hongerig. Maar ik hou me gedeisd, verberg me achter de passerende, kwebbelende leerlingen. Ik ga op in de massa. Zoals altijd. In een groep functioneer ik haast automatisch als een van de onzichtbare delen. Ik val niet op. Omdat ik weet hoe een groep werkt. Omdat ik ruik wie de baas is. Ik ben goed in me aanpassen, zo goed dat ik soms bang ben dat ik me op een dag zo erg aanpas dat ik opga in het niets. 'Waar is Ze'ev?' zullen ze dan vragen, als ze überhaupt mijn naam onthouden en niet een of andere stompzinnige beschrijving als spierbundel. 'Hij probeerde zich aan te passen aan een witte muur en is toen spoorloos verdwenen.' zal de uitleg zijn. Ik ben een niemand. En dat frustreert me tot in het oneindige. Als ik Hayden zo zie zitten, een meisjesrug, van de achterkant, in de verte, maar toch onmiskenbaar mijn zusje, laait woede in me op. Als ze vertrekken volg ik onopvallend. Wachten op het juiste moment en dan toeslaan. Met die vriendinnen erbij zou ze nog eens iets geks kunnen doen, zoals tegen me ingaan. Als een wild beest grijns ik, vol oerinstincten. Ik snuif de lucht in en volg Hayden op een afstandje. Als ze valt moet ik me inhouden om niet toe te snellen. Nee. Ik heb haar al te vaak geholpen als ze viel. En wat ik ervoor terug kreeg waren blauwe plekken. Thanks sis.

Wanneer de meiden stil staan en plots uiteen gaan blijf ik rustig staan, kalmpjes om me heen kijkend. Het grasveld ligt er mooi bij, bedenk ik me met een lichte grijns. Die lach verbreedt tot iets wolfachtigs wanneer een mager lichaampje tegen me opbotst. ze deinst achteruit. “S.. s..” Wat wil ze zeggen? Mijn vervloekte, oude naam zeker. Even had ik de loze hoop dat ze zich zoi verontschuldigen, maar dat kan niet. Dit meisje voelt zich daar te goed voor. Ik zet een stap naar voren, waar zij er twee naar achteren gezet heeft. Zo ben ik dichtbij genoeg om in een graai haar arm vast te pakken. ''Hey, zusjelief.'' mompel ik met een half mislukkende zoetheid in mijn stem. Vooral de woede dringt erin door, net als mijn nagels in haar tere vlees. ''Dacht je dat je me zomaar alleen met mammie en pappie achter kon laten? Dacht je dat je kon vluchten?'' Mijn vrije hand schiet uit en raakt haar hard tegen haar wang. Adrenaline vertroebelt mijn ratio. Ik wil bloed zien. ''Je hebt me in de steek gelaten. Maar ik ben er weer.'' Vlak naast haar voet spuug ik op de grond. Haydens arm hou ik nog steeds stevig vast, draai ik nu op een manier die haar dwingt nog naderbij te komen. ''Ik. Ben. Er. Weer.'' Komt er dan goed gearticuleerd uit. Met mijn gasmasker die een van mijn ogen bedekt en mijn volledige gezicht verduistert zie ik er nog beangstigender uit dan normaal. En het voelt als puur geluk om mijn frustratie zo te kunnen uiten. En ik vertel mezelf dat ze het verdient.

Dat ze het allemaal verdient.

Net nu alles beter begon te worden. Net nu ik het een beetje links kon laten liggen. Net nu moest dit gebeuren. Het voelt slecht om te zeggen dat hij het komt verpesten. Alsof ik hem al pijn kan doen door dat soort dingen alleen maar te denken, maar ik schuif dat gevoel van me af. Ik kan hem geen pijn doen, ik wou zo graag dat ik hem op emotioneel vlak pijn kon doen, dan betekende het dat hij nog enigszins om me geeft. Dat is verre weg van het geval, hij haat me. Haat, op het moment is het één van de weinige emoties die nu niet door me heen gaan. Hoe graag ik het ook zou willen, ik zou hem niet kunnen haten. Hoe veel pijn hij me ook doet, ik blijf nog steeds van hem houden. Hij is mijn broer, hij gaf vroeger zo veel om me en dat heb ik verknald. Alles wat er dan ook gebeurd is, is mijn schuld. Dat deze ontmoeting dan ook zijn gevolgen zal hebben is ook mijn schuld. Dat hij waarschijnlijk nog kwader zal zijn dan ooit is dan ook mijn schuld. Ik wou dat ik het kon omdraaien, dat ik terug in de tijd kon gaan en de dag waarop het allemaal mis ging kon veranderen.

Ik staar kort naar hem, mijn mond een beetje open, alsof ik elk moment mijn woorden kan afmaken. Er komt echter alleen een niets bedoelend geluidje uit mijn keel. Het gasmasker voor zijn gezicht is nieuw voor mij, maar ik kan me precies herinneren hoe alles erachter eruit ziet alsof hij het masker net pas opgezet heeft. Het masker komt dichter, maar voor ik zelf een stap achteruit kan zetten grijpt hij me bij de arm zodat ik op mijn plaats moet blijven staan. Van dichtbij is het nog angstaanjagender, alsof het een soort muilkorf is wat een woest monster in bedwang moet houden. ''Hey, zusjelief.'' Een rilling kruipt over mijn rug, wat samenkomt met een benauwd gevoel. Alsof ik koorts heb, maar toch weer anders. De stem die hij gebruikt is allesbehalve aardig, het voelt zelfs als een kwelling, wetende dat ik ‘zusjelief’ niet echt ben. Zijn nagels boren zich in de huid van mijn arm, ik kan al voorspellen dat het altijd vlekjes op mijn huid blijven die net een tikkeltje anders zijn van kleur. Soms beter zichtbaar dan anders. Het licht eraan hoe ver zijn nagels door mijn huid heen gaan. Dit is de enige manier om me nu nog enigszins kalm te houden, te zorgen dat ik niet panikeer. Logisch denken, aan andere dingen denken dan wat er nu gebeurt. Mijn hartslag is echter al een stuk sneller dan normaal en ik heb het benauwd. ''Dacht je dat je me zomaar alleen met mammie en pappie achter kon laten? Dacht je dat je kon vluchten?'' Ik begin mijn hoofd wild heen en weer te schudden. De manier waarop hij praat, onschuldige woorden zoals ‘mammie’ en ‘pappie’ gebruikend, maar toch met een bepaalde kilheid in zijn stem. Ik wou helemaal niet vluchten, ik wou hem niet achterlaten, ik wou gewoon.. Ik weet niet wat ik wou. Ik was blij dat ik eindelijk verlost was van Spencer, maar het is niet alsof ik van hem wou vluchten. Moest mijn moeder er niet mee gekomen zijn, zou ik misschien nog steeds thuis zitten.

Zijn hand geleid mijn gezicht met een ‘pets’ geluid een stukje naar de zijkant. ''Je hebt me in de steek gelaten. Maar ik ben er weer.'' Ik krimp lichtjes in mekaar, mijn blik van hem af gericht. Met een pijnscheut kijk ik echter alweer op, mijn arm is zo gedraaide dat ik een stap dichter moet zetten terwijl ik het liefst alleen maar stappen achteruit zet. Even blijf ik staan, kijk ik hoe lang ik het uit kan houden, maar uiteindelijk zet ik toch de stap naar voren. Nogmaals schiet er een rilling over mijn ruggengraat als hij praat. In combinatie met het gasmasker dat hij op heeft lijkt dit net één groot horrorverhaal. Het erge is dat dit gene verhaal is. Het is de realiteit, de realiteit die je altijd weer hard raakt. “I.. Ik w.. w..” Mijn woorden blijven hangen in mijn keel en het enigste wat ik laat horen is een geluidje wat klinkt als een verkeerd uitgesproken klinker en een piepje tegelijk. Ik begin lichtjes te trillen, kijk nerveus overal naartoe behalve naar hem. Nog voor hij ook maar iets anders kan doen of zeggen begin ik te trekken. De pijn in mijn arm negeer ik zo goed mogelijk en ik hang nu naar achteren, gebruik mijn gewicht om kracht te hebben. Mijn vrije hand grijpt naar zijn pols om hem de andere kant op te duwen. Ik trek zijn vingers weg totdat ik los ben, zet dan een stap achteruit en laat een wortel uit de grond schieten die over zijn rechtervoet heen gaat en terug de grond in verdwijnt. Het is een zwak ding, maar met een beetje geluk struikelt hij of houd het hem even tegen. Meteen draai ik me om en begin ik te rennen. Als ik gewoon snel genoeg ben, als ik snel genoeg onder de mensen kan komen dan gaat hij misschien weg. Als ik gewoon ver genoeg.. Oef. Ik ben gevallen, nee, ik moet opstaan, meteen opstaan. Nu. Ik kom zo snel mogelijk overeind, doe niet eens de moeite om nog eens achterom te kijken en wil het alweer op een lopen zetten.

Haydens lange haar golft over haar rug. De uiteinden krullen lichtjes. Ze heeft haar haren gewassen. Net als elk weekend thuis. Dan kwam ze nog vochtig met dampende haartjes uit de badkamer. Een reusachtige handdoek om zich heen geslagen. Verstopt als een rups in haar cocon werd ze op de bank gezet. Het was een ritueel. En ik keek met verlangende ogen toe vanuit de hoek, waar ik met mijn blokken een of ander bouwwerk poogde te maken. Tot Marcus, onze vader, eindelijk een seconde zijn aandacht van haar af wist te rukken en zijn giftige blik naar mij gleed. Dan stond hij op en... En trok mij mee naar de badkamer. Daar werd ik zonder pardon onder een ijskoude douche gezet, warm water werd aan mij niet verspild. Als ik dan rillend in mijn pyjama terug de woonkamer in schuifelde was mijn blokkenbouwsel in brokstukken uiteen gevallen. Papa zou me waarschuwend aan kijken, hij had het natuurlijk gedaan. En ik werd met een aftands autootje opgezadeld. Moest van de blokken afblijven. Zodat Hayden ermee spelen kon. Zo ging het altijd. Zij maakte alles stuk. Alles. Altijd. Ze heeft mij stuk gemaakt. Dat alles realiseer ik me met een zure smaak in mijn mond. En dan heeft zij het gore lef om gezellig met vriendinnen te lopen, te kletsen. Want ze weet het sowieso niet, al het kwaad wat ze heeft aangericht.

"Dacht je dat je kon vluchten?'' Duister glijden mijn rode ogen naar de hare. Panisch schudt ze haar hoofd. De ontkenning. Zelfs te laf om het toe te geven he? Ik grom zachtjes. Dierlijk. Boos.
Want vluchten is exact wat ze gedaan heeft, nietwaar? Ze is voor mij gevlucht. Ik sla haar in een hopeloze poging mijn pijn met haar te delen. Als het niet emotioneel kan, dan maar fysiek. In spreken ben ik geen held, mijn gevoel uitdrukken kan ik slechts met moeite. Het is gewoon omslachtig. Lastig. Dom. Ik ben dom. Dat vindt zij vast ook.. Dat haar broer dom is. Dat ik een absolute schande ben. Voor mijn familie. Voor de mensheid. Moeizaam doe ik een poging met mijn logge tong toch wat te zeggen. ''Je hebt me in de steek gelaten. Maar ik ben er weer.'' Waarom. waarom is dit zo verdomd lastig?
Ze kijkt van me weg. Ik draai met een venijnige beweging aan haar arm. Oh, nu kijkt ze wel. Nu wel..
Haar stotterende stem irriteert me. Doet ze dat nog steeds? “I.. Ik w.. w..” Haar gepiep klinkt als een zielige puppy die om eten smeekt.

Puppys. ik slik moeizaam. Merk haar trekkende vingers nauwelijks op. Even versterkt mijn greep zich, om haar dan plots praktisch los te laten. Mijn vingers glijden over haar huid heen, ze glipt weg. Ik schudt woedend mijn hoofd om alert te blijven. De afgelopen nacht heb ik slechts twee uur geslapen en dat begint zijn tol te eisen.

De wortel merk ik pas op als ik een vreemde weerstand ondervind wanneer ik poog een stap te zetten. Hoe durft ze, de kleine rat... Dit zet ik haar betaalt. Onmiddellijk buk ik en ruk met een krachtige haal de wortel uit de grond. Meteen sprint ik achter haar aan, alle spieren in mijn lijf gebruikend. Het is maar goed dat ik gisteren de jacht niet heb afgeslagen.
Een eind verderop rent Hayden, zo ver weg is ze nog niet. Mijn kleine zusje heeft natuurlijk ook kleine beentjes. Onhandige beentjes ook. Ze struikelt, valt. In een instinct versnelt mijn pas zich tot boven het tempo dat ik normaal haal. Zo eindig ik bij Hayden terwijl die net overeind krabbelt. Mijn hand landt op haar schouder, maar het gebaar is niet agressief. Nee. Ik kijk haar met geschrokken, rode ogen aan. Zo gauw als ik in mijn agressie verdrink, zo plotseling kan ik er ook weer uit schieten bij bepaalde gebeurtenissen. En Hayden die valt... Is een herinnering die me nog al te goed bij staat. "G-gaat het?" Vraag ik hijgend van de schrik en het rennen. "Kom, laat me kijken." Met een vrij ruwe beweging dwing ik haar op de grond en controleer of ze gewond is geraakt. Niet zachtaardig. Maar wel bezorgd. Als ik me dat realiseer laat ik haar lichaam voor wat het is en sta op. Van boven staar ik op haar neer.
"Je moet voorzichtiger doen." Grauw ik haar kwaad toe.

[Ehh jep.. Hij heeft blijkbaar ook een 'zorgzame' kant xD]

Paniek, pure paniek giert door mijn lichaam heen en ik wil gillen, schreeuwen, roepen. Roepen dat hij me los moet laten, dat hij me met rust moet laten. Het komt er echter niet uit, ik sta er als versteend. Het enige moment van verzet is dan ook als hij me nog dichter wil trekken, mijn hart klopt zo snel als maar mogelijk en een stem in mijn hoofd zegt dat ik moet blijven staan. Bijt jezelf door de pijn heen en als je iets doet is het een stap achteruit zetten. Het lukt me niet. Ik ben een zwak mormel en daarom lukt het me niet om me over de pijn heen te zetten. De stap naar voren doet de pijn wel een beetje verlichten, hoewel zijn nagels nog steeds in mijn huid prikken en mijn wang nog een beetje nagloeit. Ik kan alleen maar hopen dat het juist goed is dat ik een stap naar voren heb gezet. Misschien was alles erger moest ik hebben blijven staan en me door de pijn heen bijten. Ja, het is beter, dat is wat ik tegen mezelf praat. Nog kwader moet ik hem niet maken. Het liefst wou ik dat ik toch maar ad besloten om met die meiden mee te gaan. Misschien was dit dan niet gebeurd. Natuurlijk zal hij me later weer gaan zoeken, maar het zou uitgesteld worden. En dat was beter, niet waar.
Ik dwing mezelf voor een kort moment om naar hem te kijken, ik weet niet waarom, maar ik vind dat ik moet zien wat ik aangericht heb. Ik moet zien dat ik ervoor gezorgd heb dat hij me haat. De enkele seconden dat ik naar hem kijk zijn al genoeg om de paniek nog meer op et voeren, mijn ademhaling te laten versnellen. Mijn handen grijpen naar zijn vingers, trekken die weg met alle macht die ik heb en dan, dan ben ik los. Een moment van verbazing. Het was de bedoeling om uit zijn greep bevrijd te worden, maar dat het daadwerkelijk zou lukken had ik niet verwacht. Een wortel rond zijn voet dient ervoor om hem voor een moment tegen te houden terwijl ik al wegren. Ik kan nu alle tijd gebruiken. Onhandig als ik ben zet ik mijn voeten verkeerd, waardoor ik voluit tegen de grond aan ga.

“Nee, ik ga nog niet naar huis.” Zeg ik, mijn armen sla ik over elkaar en er komt een frons op mijn voorhoofd te staan. Typisch mij. “Kom op, we moeten nu echt naar huis” Spencer. We moeten inderdaad naar huis, maar wie zegt at ik dat wil? Ik snap niet dat Spencer het niet inziet? Hier is het toch veel leuker dan thuis. Thuis zitten papa en mama weer te zeuren dat we van alles moeten, Spencer vind het toch ook niet leuk dat hij steeds de tafel moet afzetten of moet afwassen? Papa vind mij daar nog te jong voor, dus ik heb lekker geluk, maar dan nog. Thuis hebben we alleen een oude schommel, maar hier zijn het van die schommels die gemaakt zijn van een autoband, dat is zo leuk. “Kom me maar pakken dan.” Zeg ik lachend waarna ik wegren. Giechelend loop ik verder, Spencer die een paar keer naar me roept dat ik naar hem toe moet komen. Als het eventjes stil is kijk ik achterom, kijkend of hij niet meer achter me aankomt. Dan is het niet meer leuk. Ah, daar, hij loopt dus nog steeds- Geschrokken kijk ik rond, om daarna in tranen uit te barsten. Even zit ik daar, waarna er al snel een hand op mijn schouder rust.

Een hand rust op mijn schouder. Mijn eerste reactie is in mekaar krimpen. Ik heb een fout gemaakt, ik had helemaal niet weg moeten rennen. Nu is hij nog kwader, hoe ga ik nu nog wegkomen. Mijn ogen openen zich langzaam weer als ik geen pijn voel, geen geknijp in mijn schouder, geen klap, geen schop, niks niet. "G-gaat het?3 Gaat het.. gaat het.. Ik geef mijn hersenen even tijd om dat te verwerken. Waarom zou hij vragen of het met me gaat als hij me haat. Hij hoort niet te doen alsof hij om me geeft. Dat verdien ik niet. Ik knik langzaam, kijk even naar mijn handen. Ik heb mijn val ermee gebroken, maar aan de buitenkant is alvast niks gezien. Gebroken is het ook niet, want ik voel nog niks van pijn. Mijn knieën zijn, net zoals mijn handen, een beetje groen maar dat is ook het enigste. Spencer lijkt het door te hebben en staat op, met zijn gewoonlijke stem snauwt hij me toe dat ik voorzichtiger moet zijn. Toch lijkt het nu alsof mijn angst een beetje weggeëbd is. Rustig sta ik op, mijn ogen de hele tijd op hem gericht. “S..” Ik haal diep adem en laat in mijn nervositeit een hand door mijn haar heen gaan. “Spencer.. W.. wat doe je hier?” Ik zucht onhoorbaar, blij dat ik toch nog wat over mijn lippen heb gekregen.

When you feel my heat
Look into my eyes
It’s where my demons hide
It’s where my demons hide
Don’t get too close
It’s dark inside
It’s where my demons hide

Ze rent van me weg. Waarom? Omdat ze bang is. De reden voor het vluchten is zo veel anders dan waar het allemaal begon. Een moment wat Hayden zich vast niet meer herinnert. Ondankbaar, dat is ze. Jarenlang. Jaren en jaren deed ik alles voor haar. Ik ving de klappen op. Ik moest pappa tevreden houden, doodsbang dat anders mijn dierbare zusje onder zijn woede zou lijden. En wat kreeg ik? Kreeg ik ooit dank? Nee. Niets. Ik kreeg helemaal niets. Niet van haar. Niet van onze ouders. Van niemand. De enigen die nog in de buurt van familie kwamen zijn Jael, Ben en de rest van de roedel. En hen heb ik in de steek gelaten, voor dit. Voor deze stomme school. Omdat ik geen beest wilde zijn. Maar ik mis ze. Ik mis de discipline, ik mis zelfs de tafels vol met rauw vlees. De gevechten, de opmerkingen. Het is rustgevend om in een rangorde te leven, om te weten waar je aan toe bent. Om woordenloos met elkaar te kunnen communiceren, via lichaamstaal en subtiele gromgeluidjes.

Nee, dan is dit toch een stuk ingewikkelder. Ik voel de ogen van voorbijgangers al op ons branden. Misschien verbeeld ik het me maar. Het gedeelte waar wij zijn is praktisch verlaten. En de toevallige enkeling die langs komt struinen lette ook niet op. Ofwel te laf, ofwel te veel in hun eigen wereldje om ook maar iets op te merken. Wat maakte het mij ook uit wat hun reden was, als ze me maar met rust lieten. Aan een of ander heilig boontje dat op zou duiken had ik echt geen behoefte.

Waarom ik zo zorgzaam doe? Ik besef het pas te laat. Het is vast het deja vu dat in deze situatie ligt. Hayden, van mij wegrennend. Vallend over haar te vlug stappende voeten, over een onverwachtse hobbel in de weg. Ik slik moeizaam de bittere nasmaak die deze herinneringen oproepen weg. “S..Spencer.. W.. wat doe je hier?” Waar ik haar hiervoor strak aan had gekeken, had geprobeerd te bepalen of ze in orde was, zijn mijn ogen nu op de groene achtergrond gericht. De bomen zijn plotseling wel erg interessant, ja. ''Ik? Ik heb toevallig ook magie hoor.'' mompel ik, zonder de gebruikelijke woede. Dat mijn magie op het niveau van een slungelige tweedeklasser zit verzwijg ik, maar we weten het allebei. Ik ben geen genie. Ik ben geen toverwonder. Ik kan niet hocuspocus een plant tot bloei brengen. Ik kan dat niet. Maar zou het niet leuk zijn om even te doen alsof? Even lessen te volgen. Normaal te zijn? ''En dit is een school. Dus, ik ga lessen volgen.'' Zelfverzekerd glijden mijn ogen naar Hayden toe. ''En je weet dat- Ze'ev, noem me zo.'' Onhandig is mijn uitleg, maar ze zal het vast begrijpen. En de naam Spencer, nee nooit meer.. het doet me te veel denken aan het verleden en als er iets is wat ik graag ontwijk is dat het wel.

Een hand op mijn schouder... Paniek is het eerste wat me hierbij overspoelt, waarna er een vlaag van verwarring op me af komt. Ik voel nog geen pijnlijke kneep in mijn schouder, ben nog niet op de grond terecht gekomen door middel van een flinke duw. Nee, er lijkt geen agressie bij te komen. De laatste keer dat dit gebeurde was jaren geleden. Volgens mij gaf hij toen nog om me, al snap ik niet waarom. Hij was degene die me beschermde, en wat deed ik. Ik speelde onbezorgd en deed wat ik wou. Nooit had ik het ingezien, en nu ik het inzie is het al te laat. Een sorry zal hem waarschijnlijk alleen maar frustreren, en ik krijg het woord nog niet eens over mijn lippen. Waarom zou ik het dan nog proberen? Met die instelling ben ik de rest van mijn leven gaan leiden, Spencer laten zien dat ik weldegelijk om hem geef? Hij zou het toch niet willen weten en het zou me toch niet lukken, waarom zou ik het dan nog proberen? Het is ene laf excuus, maar het is iets wat me houvast bied, ik denk dat lafaards graag houvast hebben. Zo is het bij mij toch. En aan wat andere mensen over me zeiden en denken val ik toch echt wel onder de categorie ‘lafaards’.

Ik merk op dat zijn ogen van me weg gericht zijn, niet volledig de andere kant op, maar niet uitdagend zoals het wel vaker is. Niet direct op mij gericht waardoor ik alles nog enger ga vinden. Mijn brein faalt echter met het verwerken van deze informatie, nog steeds bij de herinnering van vroeger. Die dag, hoe had hij zich toen wel niet moeten voelen? Het is dom dat ik me die vraag nog eens stel. Hij haat me. Het is ook dom dat ik me diezelfde woorden steeds toestop, want ze zitten in mijn hoofd gebrand, maar ik vind ergens nog dat de waarheid gezegd mag worden. Dat hij me haat mag ik niet zomaar vergeten. 'Ik? Ik heb toevallig ook magie hoor.'' Ik knik langzaam, mijn hoofd dat maar een centimeter of zoiets verschuift. Hij gaat lessen volgen. De vraag hoe hij hier terecht is gekomen of hoe mam en pap er überhaupt aan gedacht hebben om hem naar deze school te sturen komt in me op, maar ik ban de gedachtes. De zelfzekere blik in zijn ogen doet me denken dat hij alleen maar naar me hoeft te kijken en hij in mijn gedachtes kan kijken. Dat soort dingen denken is niet goed, hij mag het in ieder geval niet weten als ik zoiets denk. ''En je weet dat- Ze'ev, noem me zo.'' Onhandig. Hij is zo onhandig met woorden als ik met mijn acties ben. Het is wel te snappen wat hij bedoelt, de naam Spencer hoeft hij niet meer te horen. Om het nog een keer uit te spreken waag ik niet, in plaats daarvan test ik zijn ‘nieuwe’ naam uit. Een beetje ongemakkelijk glijd het woord mijn mond uit. “Zeeeef..” Het klinkt als een uitgerekte ‘zeef’. Lastig is zijn nieuwe naam zeker wel, of het kan ook aan mij liggen. Daar komt dan ook bij dat het raar is om hem zo te noemen. Ik ben gewend aan de naam Spencer, een naam die gekoppeld is een slechte, maar ook goede herinneringen. Om hem Ze’ev te noemen is beangstigend, alsof ik op die manier alleen maar slechte herinneringen kan koppelen aan hem. Het hem kwalijk nemen of hem rara aankijken omdat hij met een andere naam aangesproken wilt worden doe ik niet. Ik begrijp het best, want ik zou het misschien ook wel doen om herinneringen te vergeten.

“D.. dus..” zeg ik, alsof ik een heel ongemakkelijk gesprek wil beginnen, ergens is dat ook wel zo. Ik wil mijn kans grijpen nu hij enigszins rustig lijkt, dom, naïef, noem het wat je wilt. Maar ondanks dat ik een lafaard ben wil ik het altijd wel proberen. Proberen om onze relatie net een tikkeltje normaler te maken. Ik blijf echter wel voorzichtig met wat ik doe of zeg. Handelen zonder na te denken is dom, het is niet mijn stijl. “Hoe.. ehh, gaat het?” Hoe gaat het.. Ik heb even zitten denken over deze woorden en ben tot het besluit gekomen dat ze redelijk veilig zijn. Maar nu ik nog eens nadenk is het misschien dom om zo’n vraag te stellen. Als ik merk dat ik veel meer omhoog moet kijken dan normaal realiseer ik me dat ik nog op de grond zit. Zonder nog iets te zeggen sta ik op, klop ik mijn kleren af en richt ik mijn blik weer naar Spencer- ondanks dat hij het niet wilt voelt het té vertrouwd om die naam te gebruiken- en observeer ik de boel. Mijn ogen gaan van zijn ene oog naar zijn lichaamshouding om te kunnen peilen hoe of wat zijn reactie zal zijn.

*This post sucks, big time, so sorry, wist gewoon even niet wat ik haar moest laten doen*

Terug denken aan vroeger. Volgens mijn leermeesters is dat een zonde. Het verleden kan maar beter onaangeraakt blijven. Hayden. Zij is mijn verleden. Haar aanraken brengt de zogehete 'nostalgie' terug. Een vernietigende kracht. De kracht van spijt, van herinneringen. Bam. Als een mokerslag tegen je kaak, zo veel pijn kan spijt doen. Zo hard kan je verlangen naar de tijd toen alles nog beter was. Vroeger, was het vroeger beter? Dat vraag ik me af. Het is kiezen tussen twee kwaden. Hayden, die me haat, die door mijn aanwezigheid alleen al ineen krimpt. Vroeger was dat niet zo. Maar ik ben in staat om voor mezelf op te komen nu. Ik hoef niets meer te pikken van anderen. Vader zal me nooit meer aanraken, nooit meer zijn riem afdoen en mij op de grond dwingen. Nooit. Meer. Ik slik de bittere smaak weg, twijfel is een zwakte. Zwakte wordt door iedereen onbewust opgepikt. En dan wordt je de laagste, de omega. Het afvalputje. De zondebok. Het zwarte schaap van de familie. Als er één ding is wat ik altijd al ben geweest is het dat.
Ik ben rustiger dan verwacht. Alsof er een golf van kalmte over me heen is gespoeld, wat die aggresie die ik al maanden opbouwde allemaal deed verdampen. Voor even dan. Die kalmte, pas niet bij mij. Die zal ik nooit kunnen handhaven. Er hoeft maar één klein dingetje te gebeuren en ik ben weer terug bij af. Terug bij aggresie, terug bij boosheid en onbegrip. “Zeeeef..” Ze doet haar best. Maar het is niet genoeg. Het zal nooit genoeg zijn. Nooit genoeg om de wonden te helen. Ik kan haar nooit meer liefhebben en beschermen als ik ooit deed. Zij kan mij nooit meer vertrouwen als ze ooit deed. Alles wat ooit was, is voorbij. Definitief voorbij. Maar betekent dat ook dat er geen nieuw begin kan zijn? Ik zucht, zachtjes.
“D.. dus.. Hoe.. ehh, gaat het?” Hayden en ik. Altjd zulke levendige conversaties. Ik ben te onhandig met mezelf verwoorden, zij stottert als een kleuter bij de minste zenuwen. En bij mij stottert ze altijd. Ze is bang voor me. Bang voor haar eigen broer. Doodsbang zelfs. En ergens geeft dat een ziekelijke voldoening. Ik ben ziek. Ok. Ik geef het toe. Maar een behandeling? Nooit. Ze staat op, nog voor ik mijn hand kan uitsteken om haar te helpen. In een reflex is diezelfde hand die haar zo vaak pijn gedaan heeft toch naar voren geschoten, maar blijft ongebruikt in de lucht hangen. ''Ik- was heel- teleurgesteld. En alleen. Toen je weg was.'' Hakkelig komt het eruit. Gevoelens, ik ontken graag dat ik ze heb. Over gevoelens praten? Dat is al helemaal een brug te ver. Maar toch probeer ik het. ''Je hebt me in de steek gelaten..'' Alwéér- voeg ik er in mijn hoofd haast automatisch aan toe. ''Maar ik heb je niet nodig, niemand heeft je nodig en ik al helemaal niet en.. Alles gaat goed.'' Mijn lippen vertrekken zich in een grauwende grijns, waardoor twee vlijmscherpe tanden zichtbaar worden. De woede kwam weer op. En lekt nu langzaam weer uit mijn aderen weg, terwijl ik haar verslagen aankijk, als een verzopen, kletsnatte puppy.

[Zo frikkin laat. O.O]

Zijn nieuwe naam rolt onhandig over mijn tong, net zoals mijn voeten even terug onhandig voor elkaar werden geplaatst met struikelen als gevolg. Het is een combinatie van lichte afkeer tegen zijn nieuwe naam en zenuwen waardoor ik de naam nog moeilijker vind om uit te spreken. Ik rek de –e wat langer uit aangezien ik merk dat het verkeerd is, om uiteindelijk met een twijfelende –f te eindigen. Hoe zou hij erbij gekomen zijn om zichzelf een nieuwe naam te geven? Ik kan begrijpen dat hij opnieuw wilt beginnen, maar meteen je naam veranderen lijkt me toch een beetje drastisch. Daarin tegen was het wel misschien dé manier voor hem om opnieuw te beginnen. Waarschijnlijk was het voor hem belangrijker dan voor mij dat hij weinig tot geen herinneringen meer had aan zijn verleden. Ik kies ervoor om op bepaalde vlakken nog houvast te zoeken in het verleden. Vooraal aan de tijd waarin alles nog goed was. Aan de tijd dat ik van niks wist, dat ik en Spencer het nog goed konden vinden. Aan de goede tijden die er ooit waren geweest, hoe ver weg ze ook leken, ze waren er geweest.
Zijn hand schiet een stukje naar voren, waarbij ik een stukje naar achteren schuif in een reflex. Behoedzaam kijk ik naar zijn hand, die verbazend genoeg gewoon in de lucht blijft hangen. Meestal gaat zo’n beweging gepaard met een pijnlijk gevoel, maar nu lijkt de fysieke pijn vervangen te worden door emotionele pijn. Ondanks dat hij het een beetje hakkelig uitspreekt komt het even goed aan. Weer woorden die me laten weten dat ik hem pijn heb gedaan, nog meer pijn. Wéér komen de woorden die aangeven dat ik niet weg had moeten gaan. Ik heb hem in de steek gelaten en dat is iets wat ik niet had moeten doen.

''Maar ik heb je niet nodig, niemand heeft je nodig en ik al helemaal niet en.. Alles gaat goed.'' De eerste paar woorden komen net zo hard aan als de rest. Maar wat had ik dan ook verwacht? Dat hij in huilen uit zou barsten en zou zeggen dat hij me gemist had? Dat hij zou zeggen dat hij wou dat het weer allemaal weer zoals vroeger werd? Natuurlijk verwachtte ik zoiets niet. Ik ben een momentje stil, nadenkend over mijn antwoord. Of ik wel een antwoord wíl geven. Dan gaan mijn lippen toch van elkaar af en begin ik te praten. “M.. maar, ik kon moe.. moeilijk anders.” Stotter ik met mijn blik naar beneden gericht. Na enkele seconden kijk ik omhoog, bijtend op mijn lip, waarna ik verder ga. “E.. en jij he.. hebt toch hetzelfde gedaan? Als j..je die kans eerder had gekregen, dan w.. was je eerder weggegaan bij vader, n.. niet?” Deze keer is mijn stem wat zachter, bang voor mensen die er iets van zouden horen. Ik ben zoals altijd hoorbaar nerveus en terwijl ik spreek prullen mijn handen altijd een beetje met iets. Ik klink niet vijandig of beschuldigend, iets wat misschien zou kunnen passen bij deze woorden, maar ik bedoel het niet beschuldigend. Het is gewoon een poging om mezelf eronderuit te praten, smoesjes, altijd smoesjes. “Ik heb die blauwe plekken doordat ik van de trap ben gevallen.” Ook een vaak gebruikt smoesje, die Spencer waarschijnlijk ook geregeld had moeten gebruiken. Maar deze keer is het niet tegen een leerkracht of mijn ouders, het is tegen mijn broer. Een smoesje om mezelf te verdedigen, iets wat ik nauwelijks doe tegenover hem. Het is gewoon te eng en het meestal niet waard om te riskeren om tegen hem in te gaan. Waarom ik het nu dan wel doe? Pure ondoordachtheid. Zijn kalme houding maakte het gemakkelijker om zoiets te doen. Hij kwam niet zo eng over. En angst is hetgeen wat me voor hem behoed, wat ervoor zorgt dat ik geen domme dingen doe. Angst is noodzakelijk.

Ik snap veel dingen niet. Hayden was altijd de denker van de familie. Ze was stiller, rustiger en liever. Betere cijfers, beter kind. Ik was het zwarte schaap van de familie, zogezegd. Hoe ze mijn naam zo verpest uit kan spreken is nog zoiets wat ik niet begrijp. Ze'ev. Zeej Ef. Lastig, nietwaar? Twee klanken. En zij weet het te vervormen tot iets volkomen mismaakts. Dat doet ze expres. Dat doet ze zeker weten expres. Om mij te laten zien hoe dom ik ben. Nieuwe naam, Spencer? Denk je dat je je verleden achter je kan laten, Spéncer? Denk je dat je kan veranderen? Zeef. Ik haat haar. De haat brandt door me heen, door alles heen. Het is een ziedend, nietsontziend vuur. Onblusbaar, zo lijkt het dan toch. Verrassend genoeg plaats ik die haat in woorden. Hakkelig en onhandig, als een stuntelige stotteraar. Maar dat is zíj. Hayden is de zenuwpees hier.
''Alles gaat goed.'' Het is meer een wens dan een bevestiging van de waarheid. Was het maar zo. Was het maar goed. Ik kan het negeren, het allemaal negeren. Alles wat er slecht is, wat er slecht gaat. Alle negatieve dingen die er gebeuren. Maar uiteindelijk zullen ze me toch inhalen. Wat zei vader ook alweer, die ene avond dat ik op een leugen betrapt was? De leugen is nog wel zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. Iets in die richting in elk geval. Spreekwoorden bleken toch een kern van waarheid te bevatten. Zoals natuurlijk ook de bedoeling is.

“M.. maar, ik kon moe.. moeilijk anders.” Ze ontwijkt de schuld. Ze praat zich er weer makkelijk van af. Makkelijk zoals altijd. Het is haar grootste talent, zo te zien. Zichzelf overal uitpraten. Lafaard. “E.. en jij he.. hebt toch hetzelfde gedaan? Als j..je die kans eerder had gekregen, dan w.. was je eerder weggegaan bij vader, n.. niet?” Ik heb hetzelfde gedaan. Maar het was anders. Niet hetzelfde. We zijn niet hetzelfde. Zij, met haar luizenleventje en haar barbies en haar vrienden. Ik had dat niet. Ik moest wel. Jael was de enige die om me gaf, de enige die me ook maar enige positieve aandacht gaf. Hij heeft me helpen groeien. Zonder hem- wat was er zonder hem van mij geworden? Voor altijd opgesloten in huis, buigend voor mijn vaders wil. ''Dat is anders.'' grauw ik, spuugdruppeltjes worden op hoge snelheid richting haar meisjesachtige gezichtje gelanceerd. ''Wacht maar, Hayden, deze vluchtplek..'' Ik kijk schuin achter me naar de school, verlaag mijn stem een stuk tot een fluistering. Duister glijd zelfs een lachje over mijn lippen. ''Zal zo veilig en leuk niet meer zijn. You will pay.'' Met deze woorden draai ik me abrupt om en begin aan de terugweg. Het zou tergend kunnen zijn, die brandende ogen op mijn rug. Maar ik merk het nauwelijks op, mijn hoofd is veel te druk bezig met alles verwerken.

[Vluchtende zeef on the run x3 Je mag kiezen of Hayden er nog achter aan komt, maar ik denk dat ons topicje zo wel af is c: Dan kunnen we zegmaar verder gaan met een nieuwe verderop in de tijd ofzo ]

PROFILE MAGICIAN

» The Hidden Kingdoms
» Les: Hidden Magic
» Hidden UnderWorld
» Secrets
» Golden Apples

Our darkest secrets are hidden in a golden box [Ze'ev]

Our darkest secrets are hidden in a golden box [Ze'ev]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen