“Secret Garden”, las het bord met het krullerige handschrift in gouden letters geschilderd. “Not so secret anymore…” mompelde de vrouw met een hint van geamuseerdheid. Oké, misschien had ze een klein beetje valsgespeeld door met haar magie de omgeving te verkennen, waardoor ze toevalligerwijs de verborgen ingang had gevonden naar, wat het leek, een prachtige bloementuin. Begerig struinde ze daarom verder. Haar slanke hand streelde onderwijl de doorns van een roos om deze met een spreuk opzij te draaien, zodat ze de stof van haar jurk niet belemmerden. Een mantel droeg ze niet, aangezien haar element haar voldoende warm hield. Nieuwsgierig leken andere, heerlijk geurende bloemen en exotische planten zich vervolgens in haar richting te bewegen, zoals de natuur automatisch het licht van de zon opzocht om er naartoe te groeien. Eenzelfde warmte en licht straalde de vrouw in kwestie uit, badend in zonlicht versmolten met het natuurlijke, geelgouden schijnsel van zichzelf. “A good morning to you too,” groette ze de flora genegen, hen allen een blik waardig gunnend tijdens haar wandeling.

Het was pas een avond geleden sinds ze voet uit de shuttle had gezet. Alles was dan ook zo snel gegaan… Nog maar een week geleden had Neh’ria haar opgezocht met een vraag die haar leven na vele eeuwen weer op zijn kop zette. Beschermvrouwe van Nova… Zij? In haar stoutste dromen had ze dat nog niet mogen geloven. Nog gekker was het om zichzelf te omschrijven als “legendarisch”. Magisch vaardig was nog tot daaraan toe. Mede hierom had ze weinig poespas gevoegd aan haar aankomst. In feite had ze alleen Eres laten weten Evelynn’s plaatsvervanger te zijn, voor nu. Haar directe collega’s zouden spoedig genoeg op de hoogte worden gebracht, al speelde ze wel al met het idee hen in Cahaya te verwelkomen met een diner… Dat kon nooit kwaad.
Vanavond zou ze eens poolshoogte nemen hoe Neh’ria erover dacht. Als ze haar vriendin nog steeds goed genoeg kende, schatte ze zo in dat ze een diner met échte mensen nooit zou overslaan.

De zon begon hoger in de hemel te kruipen tegen de tijd dat ze een middelpunt van de tuin had bereikt, daar waar de bloemen een vele getale bloeiden, ongeacht het seizoen, en waar marmeren beelden met sierlijke bankjes erbij een fantasierijke sfeer brachten. Geïnteresseerd was ze bij één beeld in het bijzonder blijven staan. Het torso leek met de jaren ietwat beschadigd, maar zijn gezicht was onmiskenbaar. Zacht, haast teder te noemen, reikte haar slanke hand ernaar om daar zijn koele wang te vinden. Zelfs een beeltenis van hem kon haar adem nog doen haperen… “Good morning, my love.” Een fluistering in het niets. Slechts de overblijfselen van verloren hoop…

Outfit:

@Jareth ~

'Yes.. definitely. I will see to it that it happens..,' Loom had Ragna even haar kop opgericht toen ze de gejaagde toon in Jareths stem hoorde. Zo.. geagiteerd. Nieuwsgierig keek de vos of ze de oorzaak kon vinden dat hij zo uit zijn humeur leek. Al wat ze zag was werk. Werk... werk.. en nog meer werk. Ze hees zich op haar poten en strekte zich even goed uit voor ze van zijn bed afsprong. Haar kop stak zich om de hoek van de slaapkamerdeur. Ze zag hem ijsberen. Een diepe frons tekende zich in zijn voorhoofd. Vlug trippelde ze de woonkamer door, richting de deur. Dicht. Zachtjes krabbelde ze met haar voorpootjes aan de deur waardoor Jareth verstoord opkeek. Met een paar stappen was hij bij haar om de deur open te doen. Net genoeg voor haar slanke lijf om zich door de opening te persen. Direct achter haar werd de deur weer dichtgedaan. Nou zeg. Ze had nog even naar de dichte deur gekeken waarna ze haar weg door de Toren vervolgde. Zacht snuffelend. Hmm.... Alaric was iets heerlijks aan het klaarmaken. Ze bleef iets langer bij zijn deur staan en ging bijna op haar snufferd toen haar pootjes niet meer meegingen. Misschien als ze later terug kwam en hem heel lief aankeek zat er wellicht ook wel een hapje voor haar in.
Ze wandelde verder. Haar oren spitste zich even bij een nieuw geluid. Ronodan was piano aan het spelen. Meedeinend op de melodie liep ze verder langs zijn deur. Wacht... wat.. was dat voor geur. Hij was.. nieuw. Maar ergens ook vertrouwd. Nieuwsgierig wandelde ze verder. Cahaya? Maar... dat rook niet naar Evelynn. Ze krabbelde aan de deur. Geen gehoor. Maar de geur was hier duidelijk langsgekomen. Met haar neus tegen de stenen gedrukt bleef ze snuffelen. Leandra! Ze was opgesprongen. Ze rook Leandra! Ze had de vrouw al.. eeuwen niet gezien. Dit moest ze Jareth laten weten. Ze was enthousiast terug gesprint naar Erdore om daar een stuk heviger aan de deur te krabbelen. Opnieuw werd deze open gedaan. Hij leek nog steeds druk dus ze greep hem bij zijn broek. 'Ragna.. not now,' Nee! Wel! Juist nu! Meekomen jij. Ze bleef trekken, maar hij rukte zich los en liep weg. Hmpf. Haar blik ging rond.. naar het bureau. Er lagen een paar opgerolde perkamenten. Waarvan sommige met een duur uitziend zegel. Haar blik ging terug naar Jareth. De man scheen geen enkele aandacht voor haar te hebben. Ze liep naar de stoel achter het bureau en klom erop om via daar op het bureau te springen. 'Ragna! No... put those back,' Ja ja... nu wel aandacht hé. Eigenwijs sprong ze weer van het bureau.. mét het perkament in haar bek en rende naar de deur. 'Ragna!' Maar ze rende door. De voetstappen achter haar verrieden dat hij besloten had achter haar aan te jagen. Met hernieuwd enthousiasme rende ze de trappen van de Toren af, de geur van Leandra volgend.

Waar was ze helemaal heen gegaan? Ragna had een groot deel van het terrein inmiddels achter zich gelaten. Jareth nog steeds op haar hielen. Een aantal leerlingen hadden onderweg verrast opgekeken om te zien hoe de lange, groenharige man zich achter de kleine vos aan haastte als iemand die compleet zijn verstand verloren was. De kassen kwamen in zicht maar... ze was verder. De tuin! Bijna huppelend tussen haar passen door rende de vos verder. Om Jareth voor te blijven wroette ze zich tussen de struiken door de tuin in. Daar was ze.. Nu pas vertraagde Ragna haar pas om op Leandra af te trippelen. Het perkament legde ze neer om zacht met haar lijf even langs de benen van de vrouw te wrijven. Zou ze haar nog herkennen? 'Ragna.... this is... not.. funny... anymore..,' Hij klonk.. enigszins buiten adem toen hij de tuin in gelopen kwam. Maar hij.. verstijfde enigszins toen hij haar zag. 'Leandra...,' Zijn stem klonk zacht terwijl hij langzaam dichterbij kwam. 'You're... here?' Als vanzelf was de geïrriteerdheid die hem die hele ochtend in zijn grip had gehouden verdwenen. Een zachte glimlach was ervoor in de plaats gekomen toen hij haar zag staan. Ragna was bij haar voeten gaan zitten. Ja luister dan ook als ik je wat wil zeggen Jareth...

Ragna had enthousiast haar kop tegen Leandra aangeduwd om zoveel mogelijk aandacht op te eisen, haar pootjes op haar schouder en haar oren fier overeind. Als een kat die compleet uitgehongerd was en eindelijk iemand had gevonden die haar zou voeren bleef de kleine vos kopjes geven en zachte piepgeluidjes produceren. Ze duwde haar snuit even genegen tegen de vrouw aan. Ze was haar in al die jaren nog niet vergeten. Ze had pas weer opgekeken toen Jareth zich, eindelijk, bij hen voegde. Slome.
Een schuldbewuste blik was in zijn limoen groene ogen verschenen bij Leandra's conclusie. Vooral toen Ragna een bevestigend knorgeluid maakte. 'Traitor..,' mompelde hij zacht maar... met een glimlach voordat zijn blik zich weer op Leandra vestigde. De glimlach kreeg iets verzachtends. Iets.. nostalgisch. Zijn armen hadden zich stevig om haar heen geslagen zodra ze hem tegen zich aandrukte. 'That's an understatement,' glimlachte hij zacht op haar woorden. Hij was vergeten hoe warm haar energie kon voelen. Hoe prettig. Hoe veilig. 'I had hear the news about Evelynn. That she had decided to go back to Nova. But I didn't know you were her successor..,' Voorzichtig liet hij haar weer gaan. 'I am.. really glad to see you again though... So how.. did you get here?' Ze hadden veel om over bij te praten. Al.. wist hij nu al dat hij haar op een gegeven moment moest vertellen over.. hem.