Door de schemering leek het gras wel rood in plaats van groen zoals het hoorde te zijn. Eres keek er met een kleine glimlach naar. Zelfs het grasveld paste perfect bij de les die ze ging geven vandaag. Het was de laatste les van die dag en hij was expres op dit late tijdstip net na het avond eten. Illusie kon een krachtig wapen zijn. En de juiste omgeving hielp al heel erg om een goede illusie op te kunnen zetten. Midden op het veld legde Eres alle spullen neer. Het grasveld lag er verlaten bij. Dat moest ook want hoe groter de ruimte die ze konden benutten hoe beter. In kleermakers zit ging Eres op de grond zitten en pakte één van de lesboeken die ze mee had genomen. Het was voor haar een aardige tijd geleden dat ze deze spreuk had gedaan. Ook voor haar was het weer even theorie ophalen. Nadat ze de juiste pagina had gevonden las ze de paragraaf die ze nodig had even vlug door en legde het boek toen weg. Ze sloot haar ogen en begon zachtjes te neuriën. Voor haar ogen verscheen een middeleeuwse miniatuur stad. Er liepen mensen in rond en er reden verschillende wagens getrokken door paarden. Er was een markt en iemand die zijn was net uit te raam te drogen hing. Soms vervaagde het beeld wat maar het lukte Eres al snel om het weer scherp te krijgen. Na die paar minuten herhaling liet ze de illusie verdwijnen. Die miniatuur stad was maar het begin geweest. Straks, als de leerlingen er waren, moest Eres het ook in het groot kunnen laten zien. Maar nu wist ze weer hoe het moest. En over leerlingen gesproken, ze hoorde daar net iemand aan komen lopen over het gras.

Met snelle, eerder rennende voetstappen verplaatste Romance zich vanuit de stallen naar haar etage. Ze was de muziekles helemaal vergeten, deels doordat ze al zolang geen lessen meer hadden gehad, deels doordat ze zichzelf verloor als ze bij Skye was. Ze hadden nu eindelijk een voldoende vertrouwensband opgebouwd dat geen van beiden meer schrok als de ander dichterbij kwam of ze spelletjes in de lucht speelden. Uiteraard bleef Skye altijd gevaarlijk, maar Romance was overtuigd van de goedheid die in haar wezen was en het haar eigen schuld zou zijn als het dier haar aan zou vallen. Ze zou zelf degene zijn geweest die iets fout had gedaan. Gauw kleedde ze zich om in wat normaler kleding, greep haar tas en zocht op waar de les gepland zou zijn. Eten zou ze wel na de les doen, als ze eraan dacht. Op haar snelle vlucht naar buiten merkte ze zichzelf nog net op in de spiegel en bleef snel staan. Haar haren zaten vol hooi en stro, waar Skye haar eerder in had gegooid, en enkele zwarte vegen sierden haar gezicht. Vijf minuten later was het haar in een lage wrong gezet en haar gezicht weer normaal en kon Romance eindelijk naar beneden gaan. Als ze op zou schieten dan zou ze nog op tijd kunnen zijn. Even later liep ze uit de metershoge kasteeldeuren die naar buiten leidde. Gelukkig was ze nog niet te laat. De laatste tijd met alles wat er gebeurd was, was ze nogal verstrooid geraakt en kon de simpelste dingen vergeten, maar meestal wist ze nog net op het laatste moment het te kunnen doen. Iets rustiger ging ze van de grote laan af en sloeg af naar het veld waar ze haar docente al zag zitten en keek even om haar heen. Ze was niet de laatste? Dat was ook voor het eerst sinds tijden. Romance had zich ingeschreven zonder dat ze wist wie er nog meer mee zou doen met deze les. Hoogstwaarschijnlijk had ze er wel achter kunnen komen, maar dat had ze niet gewild. *kuch* Okee, ze had er niet aan gedacht om dat te doen. Als het iemand was die ze kende dan was het goed, kende ze de persoon niet dan was dat ook goed. Het maakte Romance op zich niet zo heel veel uit.

Eres keek op en de miniatuur stad die ze had gemaakt met haar illusie loste langzaam op alsof het rook was die vervloog in de wind. De eerste leerling kwam aangelopen. Ze knikte het meisje, Romance zo wist Eres vanwege een eerdere ontmoeting, vriendelijk toe en gebaarde haar om te gaan zitten terwijl ze op de andere leerling wachtte. Niet lang na Romance kwam er ook een jongeman aangelopen. Aangezien ze deze les maar met z'n tweeën zouden doen moest dit Night zijn. Ze wachtte tot ook hij zat waarna ze haar verhaal begon. 'Ten eerste een goedenavond aan jullie beide. Goed dat jullie er zijn. Het tijdstip is misschien niet gebruikelijk, maar wel het beste om te leren wat we vandaag gaan doen,' begon ze. Eres ging iets beter zitten en veegde wat gras van haar kleding. 'Jullie hebben je opgegeven voor de spreuk Song of Illusion. Zoals de naam al zegt kan je met deze spreuk illusies oproepen. Belangrijk is, dat je ten allen tijde je concentratie houd als je met deze spreuk bezig bent. Als je je concentratie verliest dan ben je meteen alles kwijt en kun je opnieuw beginnen. Als voorbeeld zal ik een demonstratie geven, dan weten jullie wat de bedoeling is,' vertelde Eres verder. Ze pakte haar viool uit de koffer die ze speciaal voor deze les had meegenomen en begon een kalme serene serie tonen te produceren. Om haar en de leerlingen heen verscheen een houten vissers hut met alle attributen van dien zoals vissersnetten. Buiten werd de lucht weer stralend blauwe en was het ruisen van de zee te horen. Zelfs de geur van zilt zeewater verdrong de geur van het gras. Het was alsof ze op een compleet andere plek waren. Toen Eres stopte met spelen verdween alles weer en waren ze terug op het grasveld voor het kasteel van de academie. 'Jullie uiteindelijke doel is om de illusie van een kamer op te wekken zoals ik net heb gedaan. Als oefening wil ik dat jullie aan alledaagse gebruiksvoorwerpen denken. Probeer ze zo gedetailleerd mogelijk voor geest te halen. Als dat gelukt is begin je met het spelen van muziek en probeer je het idee te vormen tot een illusie. De woorden die bij deze spreuk horen zijn Ilu Ibata. Oefen ze goed en spreek ze duidelijk uit. Jullie mogen beginnen,' legde Eres de opdracht uit waarna ze de studenten aangaf dat ze konden beginnen met oefenen. Voor hen die vergeten waren een instrument mee te nemen, of er geen hadden, had ze zelf een paar verschillende instrumenten uit het lokaal meegenomen.

Verbazingwekkend dat Romance de eerste was terwijl ze toch al op het nippertje op tijd was gekomen. Haar passen verlangzaamden dan ook voor de laatste paar meters en knikte Miss Eres vervolgens glimlachend toe en nam plaats op een stuk groen gras, dat leek alsof het net was ontsproten in plaats van al enkele maanden zo staande. Er was een serene stilte terwijl ze wachtten en Romance genoot van de laaghangende zon die haar laatste stralen zo liet fonkelen dat het leek alsof ze bang was dat ze niet meer terug zou komen. Voor haar gevoel leek het eeuwen te duren, wat in werkelijkheid waarschijnlijk maar enkele minuten waren,  voordat de voetstappen te horen waren, de trillingen in de lucht voelbaar en Romance zich uit haar verdwaasde staat haalde om haar hoofd te kunnen draaien naar de bron van de verstoring. De bron oftewel een jongen, kwam hun kant opgelopen op een voor haar gevoel nonchalante manier. Dat moest vast de persoon zijn geweest op wie ze aan het wachten waren geweest, degene wiens naam ze nog niet wist. Ach, dat zou vanzelf wel komen en als het niet kwam, dan was er vast wel ergens een reden voor dat ze het niet zou weten. Dat leek wel haar filosofie te zijn de laatste tijd. Of ze wist het wel of niet en als ze het niet wist dan was er vast wel een reden voor waar ze niet mee hoefde te zitten. Niet veel later hoorde Romance dat Eres was begonnen te spreken en vermaande zichzelf tot opletten. Dit was iets wat ze werkelijk graag wilde leren dus dan moest ze het nu wel in ieder geval begrijpen. De demonstratie was prachtig en Romance’s hoofd draaide heen en weer om alles te kunnen bekijken wat Eres aan het produceren was waarbij ze vergat dat ze eigenlijk voor het kasteel was. Romance had het gevoel om in een authentiek vissersdorpje te zijn, eentje waar de tand des tijd nog niet alles had vervangen door modernere apparaten die beter reageerden op magie en ze veel meer zouden kunnen vangen dan met de ouderwetse netten. Het was een teleurstelling dat de illusie zo snel stopte terwijl ze graag meer had willen zien, meer had willen proeven van die wereld die zo feilloos voor haar neer was gezet. Ilu Ibata Even fronste Romance voordat ze haar blik naar Eres toedraaide. ‘Miss, Zeg je de woorden voordat je begint te spelen of moet je ze krachtig als een mantra in je hoofd zeggen en daarna aan je voorwerp denken? Vooral als je met een blaasinstrument dit zou willen doen dan zou de ander al meteen weten wat je van plan bent en dan kan het worden afgeschud of iets ertegenin worden geworpen. Het zou nou ook niet meteen handig zijn als je voor een publiek staat te spelen en dan in een keer moet stoppen of wel? Of g.. Ahum..’ Romance bloosde licht en keek maar naar de muziekinstrumenten die voor haar lagen. De laatste tijd had ze de idiote gewoonte op zich genomen om te gaan ratelen. RATELEN.. Dat had ze nog nooit gedaan. Ze kende ook niemand die het deed, maar blijkbaar was ze er nu een van en het duurde toch wel zeker enkele zinnen voordat ze doorhad dat ze het van plan was, zelfs als ze er op bedacht was. Stomme hersenkronkels.

Langzaam haalde ze zich een mok voor de geest. Het was een mok die gedecoreerd was met wat leek, het stof van de sterren waartussen door kleine vormpjes op te ontdekken waren. Voor haar geest liet ze de mok ronddraaien, alle kleine dingetjes in oogschouwing nemen, zodat het resultaat ook daadwerkelijk zou gaan lijken op de mok. Heel voorzichtig pakte ze het kleine trommeltje erbij om daar een ritme op te slaan. Ze kon dan wel niet drummen, maar iedereen kon trommelen in een ritme volhouden. Eerst maar eens kijken of ze de illusie sowieso kon maken voordat ze opstapte naar het hogere niveau. ‘Ilu Ibata.’ Sprak ze diep uit en probeerde aan de ronddraaiende mok voor haar te blijven denken. Haar ogen waren dicht om de concentratie te behouden en na een tijdje stopte ze met trommelen en opende haar ogen. ‘Zeg me dat er in ieder geval iets te zien was?’ Half grommend en hoopvol tegelijkertijd.