A Song Unsung

De middag, net toen de lunchpauze was begonnen. De zon scheen scherp over de school en haar buitenterrein heen. Scherp, maar niet minder prettig. De temperatuur was aangenaam en warm genoeg om je zonder jas buiten te kunnen bevinden. De sfeer die over het grasveld heen hing was vredig en rustgevend. Vogels dartelde vrolijk in het rond en lieten hun lied aan de wereld horen. De wind blies af en toe een zacht briesje op, wat veroorzaakte dat bladeren van bomen en plukken van het hoge gras hun eigen geluiden creëerden, geheel in hun eigen ritme. Voor enkele momenten waren alleen deze geluiden van de natuur te horen. Maar de rust werd alweer verstoord door de handen van een mens.
Gepingel van gitaarsnaren werden om de zoveel seconden herhaald, vaak hetzelfde, af en toe iets anders qua tempo of toonhoogte. Snaren die door lange, ranke vingers werden aangeraakt, waardoor hun geluid vrij kwam.
Ellia zat in de kleermakerszit in het gras, haar rug ondersteund door een stevige boomstam. Zonnestralen wisten zich een weg tussen de bladeren van de boom heen te vinden en kwamen zo terecht op haar gebruinde, ruwe huid. Haar armen waren volledig bloot, ze had haar gebruikelijke trenchcoat vandaag niet aangetrokken, daar was het immers veel te mooi weer voor vandaag. Nee, vandaag had ze haar mouwloze, korte spijkerjack maar weer eens uit de kast getrokken. Een jack dat ze wel vaker droeg in de zomer. Enkele, nauwelijks zichtbare littekens waren nu te zien vanaf de juiste afstand. Maar dat zou waarschijnlijk niet het eerste zijn wat op zou vallen op haar armen. De tatoeage van de slang op haar linker onderarm was de echte "eyecatcher". Iets ongebruikelijks voor een vrouw, zeker op die plek. Maar Ellia was er meer dan trots op. Het symboliseerde haar leven, haar gedrag, haar manier van omgang. Snel en onvoorspelbaar, link en gevaarlijk, stil en mysterieus, net als een echte slang.
Nadat Ellia ongeveer de helft van haar net verzonnen lied gespeeld had op de gitaar, richtte ze een nadenkende, diep geconcentreerde blik op het schrijfblok naast haar. De witte regels waren af en toe, op enkele plekken met een grijs potlood ingevuld. Woorden, geschreven in haar slordige, jongensachtige handschrift. Tussen de diepzinnige woorden die op het papier geschreven waren door, kon je af en toe lelijke krassen zien, die de verkeerde woorden onzichtbaar maakte. Als niks meer dan grijze vlekken had Ellia ze over de woorden heen gelegd, om die verkeerde woorden te vergeten. Haar ogen gleden in een rustig tempo over de leesbare woorden heen, elke letter goed in zich opnemend. Daarna richtte ze haar blik weer meer naar zichzelf, naar haar gitaar en herhaalde het gepingel zich weer. Nu werden tijdens de muziektonen van haar gitaar ook zachte woorden hoorbaar, zacht en voorzichtig, met een vleugje twijfel er doorheen, werden de woorden gezongen. Ze schreef de woorden op, maar nadat ze de woorden gebruikte bij de maat van de muziek, kraste ze ze in de meeste gevallen meteen weer door. Ze waren niet goed genoeg, naar haar smaak niet diepzinnig genoeg. Tijdens het schrijven van een lied ging haar voorkeur meestal uit naar een tekst die voor haar wat diepzinniger lag. Een tekst waarover mensen met een goed werkend brein weggeblazen zouden worden zodra ze de tekst hoorden en de betekenis erachter begrepen. Dat waren in haar ogen immers de beste liedjes. Ze zong enkel liedjes waarvan ze de tekst goed genoeg vond. Je zou haar dan ook nooit simpele, kleffe, zoetsappige liefdes bende horen zingen. Daarbij schreef ze meestal liever zelf haar teksten. Als ze dan op die bewuste dag in een drukke winkelstraat, of midden op een plein, bezaaid met mensen haar tekst in haar eigen gegeven ritme vertelde, gaf het haar een groter gevoel van voldoening. Iedereen kon teksten van een bestaand lied op dezelfde tonen na zingen in haar ogen, daar was geen kunst aan. Als je zelf de teksten van je liedjes kon schrijven, zat er al iets meer van "kunst" in, in haar ogen. Maar verder dan dat ging het meestal ook niet. Ze vond zelf ook niet dat ze talent had, of een mooie zangstem had. Ze wist gewoon hoe ze haar stem op de juiste manier moest gebruiken, dat was alles. Ze had het van jongs af aan geleerd en daar profiteerde ze nu gewoon van, niks meer, niks minder.
Ergernissen bleven zich opstappelen in haar hoofd en vormde zich uiteindelijk als een irriterende hoofdpijn. Woorden spookte door haar hoofd heen, als een zwerm onrustige vlinders. Ze kende de woorden wel, maar ze wist gewoon niet hoe ze ze op het moment moest gebruiken, of wanneer. ‘Godverdomme!’ vloekte ze luidkeels, waarna ze met een woeste, grote beweging haar schrijfblok van zich af gooide, die enkele meters bij haar vandaan met een doffe plof op het gras terecht kwam. Losse blaadjes vlogen tussen het kladblok vandaan en dwarrelde zo een eigen kant op. Sommige vlogen met sierlijke boogjes gewoon weer terug naar Ellia toe, waardoor ze op nog geen steenworpafstand bij haar vandaan op het gras landde. Andere werden door het kleine zuchtje wind dat er waaide wat verder bij haar vandaan gedragen. Ook waaide sommige veel verder weg, het weide grasveld in, om gevonden te worden door iemand anders.
Normaal had ze bijna altijd wel inspiratie als ze op de juiste plek zat, maar hier voelde ze gewoon niks. Er was geen energie, geen sfeer die ervoor zorgde dat haar inspiratie volop begon te stromen. Er was gewoon niks! Het enige wat er op het moment was, was een bonkende hoofdpijn, veroorzaakt door haar eigen irritaties en frustraties. Geërgerd wreef ze met haar wijs -en middenvingers tegen haar slapen aan, met haar ogen gesloten. ‘Kom op Ell, je kan dit. Maak je hoofd leeg,’ mompelde ze tegen zichzelf, onbeschaamd over het feit dat mensen om haar heen haar gewoon konden horen en haar waarschijnlijk voor gek zouden verklaren, omdat ze tegen zichzelf aan het praten was.

Dyesibel liep met een huppelsprongetje langs het stille meer naar het grasveld toe. Haar witte jurkje viel los om haar lichaam en de zon streelde haar nog wat vochtige haren. Het was ook wel dom geweest dat een half Cassiaanse zonder ervaring drie miljoen dingen tegelijk aan het doen was geweest in het midden van het meer. Ze schudde de gedachte van zich af en zette voetje voor voetje terwijl ze in balans probeerde te blijven. Zodra ze één kant op tuimelde stuurde ze een stroom lucht waardoor ze overeind kon blijven staan. Ze liep op blote voeten en voelde het gras kriebelen tussen haar tenen. Ze was zo druk bezig in haar eigen donkere wereld dat ze vergat dat er eventueel mensen zouden kunnen zijn. Er dreef gitaarspel haar oren binnen en ze begon mee te neuriën met de melodie. Niet dat ze die kende, maar de muziek zat nu eenmaal in iedere ader van haar en als ze noten hoorde moest en zou ze er iets mee doen. Totaal onbewust dat gitaarspel alleen van een persoon af kon komen – ze leefde immers in haar eigen wereld zolang ze blind was – volgde ze de trillingen. Haar blauwe kat liep naast haar en ze voelde hoe de staart tegen haar been aansloeg. Ze maakte een link met haar demon en haar zilveren troebel ogen kleurden donkerbruin.

Toen ze met haar ogen knipperde en het beeld scherp had gesteld merkte ze dat het geluid van een gedaante afkwam die in kleermakerszit een stukje van haar af zat. Dyesibel bleef staan en keek naar de donkere kleren die het meisje aan had, hoewel ze even had getwijfeld of het een meisje of een jongen was. Ze snoof zachtjes, donkere kleuren betekende vaak dat ze duistere krachten hadden en dat Dye niet meer dan een spook voor hen was. Alsof ze zich te goed voelde voor het uiterst verlegen en angstige meisje. Ze zakte door haar benen in het gras neer en plantte zichzelf zo dat verschuilt naar het spelende meisje kon kijken. Ze glimlachte wat zodra ze opnieuw de melodie hoorde en ze sloot haar ogen. Het liefst zou ze haar fluit erbij pakken en aanbieden om mee te spelen maar daar was ze veel te schuchter voor. Ze hoorde hoe de gedaante in de verte vloekte en tegen zichzelf leek te praten maar dat maakte haar alleen maar angstiger. Zolang Dyesibel niet opgemerkt werd was de kans klein dat ze spontaan op haar af zou stappen.

-Ben ik welkom? :3 -

Absolut niet –pokerface-
Nee man, leef je uit. Ik ben blij dat er eindelijk eens gereageerd word. Je hebt mijn gameloze avonden voor nu gered.

Zuchtend legde Ellia haar gitaar naast zich neer in het gras en liet ze de palmen van haar handen over haar gezicht heen glijden. Haar handen maakte masserende bewegingen, in een poging om de hoofdpijn wat te verzachten. Nadat ze die actie voor enkele seconden had uitgevoerd legde ze haar handen tegen elkaar aan en leunde ze met haar hoofd op haar vingertoppen. Peinzend staarde ze voor zich uit, over het weide grasveld heen. Haar lippen spraken de woorden die ze enkele minuten geleden had opgeschreven weer opnieuw, in de juiste maat, maar zonder geluid. In haar gedachtes noemde ze de woorden hardop, maar voor de buitenwereld zouden ze ongehoord blijven. Ze was in uiterste concentratie, diep nadenkend over waar de fouten in haar tekst zaten, over wat er anders moest. Maar dat was alleen maar het gevolg van een erger wordende hoofdpijn. Dit schoot voor geen meter op! Zat ze in wat men noemde een “writers block”? Ze had geen idee. Ze had het natuurlijk wel eens meegemaakt dat het schrijven van teksten niet lukte, meer dan eens. Maar nog nooit was het zo erg geweest als nu.
Vaag leek ze ergens op de achtergrond geneurie te horen, maar haar hoofdpijn maakte haar hier onzeker over. Bovendien had ze het veel te druk met haar eigen, belangrijkere zaakjes. Voor de meeste zou dat wat Ellia nu meemaakte waarschijnlijk niet zo een groot punt zijn. Die legde het werk voor een paar uurtjes, misschien zelfs een paar dagen aan de kant en wachtte net zo lang totdat ze weer inspiratie genoeg hadden. Maar voor Ellia lag dit probleem anders. Zij verdiende er haar geld mee. Zij moest leven van de vrijgevigheid van mensen. En die vrijgevigheid was groter als zij een geslaagd lied in elkaar gezet had.
Opnieuw leek ze geluiden te horen, geluiden die haar uit haar concentratie wisten te breken. Maar dit keer was ze er zeker van. Nu wist Ellia dat het niet een verbeelding was, gecreëerd door haar hoofdpijn. Toch liet ze zich er niet door hinderen en dook ze verder in haar gedachten. Het geluid kon van alles zijn en ze werd er verder toch niet mee lastig gevallen. Opnieuw begon ze aan het raadsel dat geen antwoord leek te hebben en focuste ze zich op elk woord dat door haar hoofd vloog.
Nogmaals werd ze uit haar gedachtegolf gevist. Maar ditmaal was het niet door een geluid, maar door een gevoel. Hoewel ze er eerst niet geheel zeker van was, wist ze nu bijna 99% zeker dat ze ogen in haar rug kon voelen prikken. Ogen die haar acties en bewegingen volgde. Een feit waar ze zich naar mate steeds meer aan begon te ergeren. Ze vond het nooit zo een punt als er even naar haar gekeken werd, dat gebeurde immers wel vaker. Maar staren vond ze eigenlijk na verloop van tijd meer dan vervelend worden. Voor even leek ze de zeurderige, bokkende hoofdpijn te vergeten, hoewel de irritaties bleven. Sterker nog, de irritaties werden nu alleen nog maar erger, nu ze wist dat er iemand naar haar zat te staren. Wat was ze, een goed geklede paspop!? Bars bleef ze voor zich uit staren, terwijl ze haar armen op een ontevreden manier over elkaar sloeg. ‘Oké kiddo, blijf langer staren en ik steek je ogen uit,’ mopperde ze op een nonchalante toon, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om zoiets te zeggen. Dat was het eigenlijk ook wel, voor haar. Zulke dreigementen waren bijna een normaal gesprek in het straatleven. Woorden die in haar oren eigenlijk bijna hun betekenis verloren hadden. Het was voor haar eigenlijk hetzelfde als vloeken, het deed haar bijna niks meer. Het was zo vanzelfsprekend geworden in die jaren, dat ze er niet meer warm of koud van kon worden. Ze ging er dan ook niet vanuit dat haar woorden daadwerkelijk de persoon achter haar schrik aan konden brengen. Het was meer bedoeld als een middel om de persoon lichtelijk af te schrikken, te laten weten dat ze het gestaar opgemerkt had. Maar verder dan dat gingen haar inschattingen niet. Ze zou het nooit verwachten of haar woorden daadwerkelijk iemand bang zouden kunnen maken.

Dyesibel keek naar het meisje in de verte, dat hoofdpijn leek te hebben en wachtte tot ze weer zou beginnen met spelen. Als ze niet opnieuw besloot om weer te gaan tokkelen dan zou misschien het lef hebben om haar eigen fluit erbij te pakken en een stukje te spelen. Ze zat hier perfect terwijl het gras onder haar voeten kriebelde en terwijl de melodie nog in haar hoofd hing. Ze zou het wat moeten vervormen omdat het meisje er anders meteen achter zou komen dat ze haar naspeelde maar het kon mooi klinken. Misschien zou het er zelfs voor zorgen dat ze in gesprek raakten in samen zouden spelen, ze glimlachte bij die gedachte terwijl ze naar de lucht keek. Ze neuriede de melodie opnieuw, het was gewoon een aanstekelijk stukje muziek dat in haar hoofd bleef hangen. Dyesibel streelde Sibelle’s kopje en lachte zachtjes in zichzelf toen ze haar blauwe vacht wit zag worden. Ze hoorde haar zachtjes spinnen en siste op een vriendelijk toon dat ze zich koest moest houden omdat ze het meisje met de gitaar niet uit haar concentratie wilde brengen. Ze zag dat het meisje de armen over elkaar had gestoken en haar houding zag er niet uit of ze het plezierig vond. Dye schrok even, zou het door haar gefluister komen? Je wist maar nooit wat voor gaven de mensen op Kovomaka allemaal hadden.
Ze begon te trillen zodra ze de barse maar nonchalante stem hoorde. Het klonk als een serieus dreigement. Misschien kon ze beter vertrekken? Maar dan moest ze alsnog langs het meisje en als ze zulke goede oren had kon dat niet onopgemerkt. Ze raakte in paniek, wat moest ze nou doen? Ze stond op terwijl ze het contact met Sibelle verbrak. Ze moest zich kunnen verdedigen als er iets gebeurde en dat kon ze niet zolang ze kon zien. En als ze op het laatste moment de link moest verbreken zou ze te laat zijn om zichzelf te kunnen beschermen. Op de tast liep ze naar het meisje toe terwijl ze scherp luisterde naar verdere geluiden die van haar af konden komen. Toen ze dacht dat ze dichtbij stond zette ze een extra stapje naar links – maar die moest eigenlijk naar rechts en ze voelde dat op iets anders dan gras stond. Het voelde als… Papier. Ze stond op een notitieblok.

Sorry voor de late reactie, maar ik had het de afgelopen dagen nogal druk met privé stuff

Nog een extra vlaag zelfverzekerdheid overspoelde Ellia bij het horen van nieuwe geluiden. Geluiden die bevestigde dat de boodschap was aangekomen. Geluiden die haar wisten te vertellen dat het gestaar op zou houden en dat het figuur weg zou gaan. Gelukkig, er zat niet meteen een hele discussie aan vast. Voor hetzelfde geld was het iemand die meteen zou beginnen over dat hij "het recht" had om hier te zitten. Maar goddank waren haar woorden duidelijk genoeg geweest en kon ze horen dat het figuur zou vertrekken. Mooi, dan zat er tenminste nog iets mee vandaag. Maar zo snel als de extra vlaag zelfverzekerdheid was gekomen, was hij ook weer gegaan, toen het figuur zich liet zien. Tot haar diepste verbazing was het een meisje. Toen ze de starende ogen op zich gevoeld had was Ellia er eigenlijk vanuit gegaan dat het een jonge was. Een jonge die terwijl hij naar haar zou zitten te staren, nadacht over typische, mannelijke fantasieën. Maar haar vermoedens waren fout geweest, wat ze alleen maar kon berekenen als een grote meevaller. Haar norse, barse houding en uitdrukking begon zich al wat meer te verzachten. Als ijs smolt in de nabijheid van de hete zon, begon haar chagrijnige humeur beetje bij beetje weg te vagen. Nog een meevaller voor vandaag. Eindelijk begonnen de dingen haar weer eens een beetje mee te zitten sinds ze hier was.
Voor even bleven Ellia haar ogen het meisje dat met nerveus ogende bewegingen weg wilde lopen vast houden. Ze deed haar ergens denken aan Ephony, ook zo kwetsbaar en voorzichtig overkomend bij de eerste indruk. Even dwaalde de gedachtes van Ellia over haar lied af en focuste ze zich op het meisje. Maar die gedachtes werden ook alweer snel van tafel geveegd, zodra er een dof, knisperend geluid hoorbaar werd. Geluid wat ze kende uit haar eigen ervaring, wanneer ze datzelfde materiaal weer eens in een korte woede-uitbarsting samen kneep in een perfecte, ronde prop. Het geluid afkomstig van papier, papier van háár notitieblok. Het notitieblok dat ze gebruikt had om nutteloze woorden voor dat verdomde lied op te schrijven. Haar blik gleed van het meisje haar gezicht naar beneden, naar haar voeten, waar het geluid vandaan kwam. Van verbazing schoot één van haar wenkbrauwen even omhoog. Ze stond erop… Ze stond op haar notitieblok. Maar ze kon er niet kwaad om worden, anders waren de vellen papier toch wel beland in de vuilnisbak. Het was niet dat de woorden iets van waarde bezaten.
Een diepe zucht perste zich uit haar longen. Een zucht van vermoeidheid, waarin geen enkele vorm van ergernissen meer waren te ontdekken. Misschien was het allemaal wel een beetje teveel van het goede. Ze was hier pas een paar dagen geleden aangekomen en wilde meteen al zoveel tegelijkertijd kunnen doen. ‘Kan je die even aangeven?’ vroeg ze met haar standaard, zelfverzekerde glimlach op haar lippen gekruld. Haar rechter hand hield ze uitgestrekt en open, in de verwachting dat het meisje haar verzoek zou inwilligen en haar het notitieblok zou overhandigen. Ze leek in elk geval niet het type dat zo een klein verzoekje af zou wijzen. Ze had immers ook geluisterd naar haar vorige "verzoekje" om weg te gaan.
De hoofdpijn ebde langzaam weg, als gevolg van de oorzaak dat ze nu wat afleiding gevonden had. De vreselijke steken die ze eerst voelde, waren bijna volledig verdwenen en bestonden nu alleen nog maar als zachte, zeurderige dreunen, ver op de achtergrond. Misschien was het inderdaad beter om even haar werk weg te leggen en zich er later weer in te verdiepen. Er een beetje om zitten mokken en vloeken zou ook niet veel helpen. Dan was haar werk maar wat later af. “Beter laat dan nooit”, werd er toch altijd gezegd?

PROFILE MAGICIAN

» Same old song [Shia]
» Believe & I will play the song of your heart
» Les: Song of Illusion (Night en Romance)
» Song and music notes
» Same old song and dance || Lilya

A Song Unsung

A Song Unsung

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen