Het liedje:

Hij dacht in een strenge winter te zijn gearriveerd, maar vooralsnog was dit niet zo. De waterval was dit jaar niet dichtgevroren. Hij had haar anders gekend, vastgezet als een gigantisch natuurlijk sculptuur in ijs door Vrouwe Winter, een paar ongelukkige zalmen onder het oppervlak ten prooi gevallen aan het ingevroren wonder. Zelfs de spits naar beneden wijzende pegels die haar in zijn geheel omlijstten, werden niet bevrijd uit haar seizoensgebonden bezwering. Hij had haar ook gekend als een bruisende bron, neerkijkend op de mist die aan haar voeten ontstond door het vocht in de lucht, die op zijn beurt dan vaak een kleine regenboog over het schuim joeg. Tijdloos bulderend. Zoals ze nu, tot de opluchting van de kleine gestalte die zich over de wit besneeuwde velden bewoog, weer was. Cyclisch van aard, maar evenzo vertrouwd, zo.. nostalgisch.
Bij iedere zweem aan water die over de helling de diepte in stortte en beneden rond spattend tegen het kringelende water kletste, werd Shong herinnerd aan willekeurige tijdsfragmenten uit het kamp waar hij was opgegroeid; één van de oudste Syaorin-kampen ten oosten van Cassia, onder gezag van Dalaï Guozhi Mu. Tot de hinderlaag, in ieder geval. Dat was lang geleden.
Eén van de standvaste rituelen voor iedere jonge Syaori die de leeftijd bereikte van vijf jaar, hield in om drie dagen onder een waterval te zitten in kleermakerszit, handen in een gevlochten positie rustend en vooral, voornamelijk in de ban van opperste concentratie. Dat zou de ziel tot in de diepste vezel reinigen van de allerkleinste kwaadaardige intentie, zoals dat de levensstijl was die iedere Syaori achtte aan te houden, trouw aan de Religie van Nansra en Haar van eeuw tot eeuw doorgegeven Kronieken. Doorstond een Syaori dit ritueel, dan kreeg hij de eer om gezegend te worden met een officiële krijgersrang binnen het kamp. Faalde hij, dan kreeg hij ofwel de taak toegewezen om natuurlijke producten te verzamelen, toezicht te houden, of zich voort te planten. Voor ieder ander van een verschillend, door trots verblind ras, zou dat zijn alsof je je zetelde op het verliezersbankje aan de rand van het veld. Niet aangezweept door het juiste lot om een speer te kunnen werpen. De gebalanceerde, door bloed vloeiend drift ontbrekend om de juiste beslissingen te kunnen nemen temidden van de strijd. Te zwak om een waterstraal evenwel te laten dansen, als haar als een gescherpt mes door huid te kunnen halen. En in de onhebbelijke theorie was dit in feite ook zo. Maar de Syaorin zouden de Syaorin niet zijn als ze er niet een extreem liefdadige habitus op na hielden: alles en iedereen werd op gelijke gronden gerespecteerd, zowaar corruptie geen plaats had binnen het kamp, en zowaar alle taken samen het belangrijke fundament vormden om zo'n kampement overeind te houden. En Shong - Shong was daarin geen verschil. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hij iets té filantropisch was, zelfs voor een Syaori.

Demonstratief sloeg hij een rode sjaal dichter om zijn hals en kneep zijn ogen glimlachend dicht tegen de plotselinge kille winterbries die in zijn gezicht zweepte. Rondknerpend in de sneeuw positioneerde hij zich, tot hetzelfde plekje in zijn gezichtsveld kwam dat hij een dag eerder had gezien. Daar, tussen de met poedersneeuw bedekte punten van zijn rode slofjes, staken een paar enkele grassprietjes boven de sneeuw uit. En even verder van zijn schoenen af, omringd door deze grassprietjes: een eenzaam, moedig Dauwbesje.
De allereerste bloem van Moeder Lente, die nu niet meer zo ver weg moest zijn. Het fragiele blauwe bloemetje knikte in de rukkende bries en was evenzeer een contrast tegen de maagdensneeuw als dat ze oogde alsof ze ieder moment om kon knakken, maar Shong zakte door zijn knieën, veegde de sneeuw rond de bloem weg, streelde voorzichtig één van haar bloemblaadjes en balde toen zijn handen met een fanatiek glimlachje tot vuisten.
'Je kunt het!' fluisterde hij bemoedigend, wetend dat het zo was. Als Nansra het wil, en waarom zou Ze het niet willen? De leraar Watermagie stond net op het punt om het Dauwbesje een handje te helpen door de overmate aan vocht uit de bodem te halen, toen de stilte op de vlakte verbroken werd door een paar verdwaalde tonen. Zijn grote puntige oren waren als schotelantennes verscherpt ('elf', lachte de Kovomakaanse bevolking daarop honend, waarna hij soms een denigrerende duw tegen zijn borst kreeg - onterecht, onwetend, als verkeerd geïnformeerd, maar in de wetenschap dat de Syaorin in solidariteit leefden en lang niet zo bekend waren als bijvoorbeeld het elfenras, nam hij het ze niet kwalijk). In een minuscule beweging spitsten zijn oren zich bij het zachtste geluid waar het gehoor van een volbloed mens dit geluid op deze afstand niet kon registreren. Ze deden pijn van de kou en hij bedacht zich dat oorwarmers wellicht een goed idee waren geweest, maar het opvangen van geluiden ging net zo automatisch als ademen.

Het was een zweem van een melodie die zijn aandacht trok, zwevend over de vlakte als een sluier. Betoverend, vond hij. Melancholisch, misschien. Als een droom die in muziektonen werd verteld. Het was - zoals hij kon zien - een rank meisje, ongetwijfeld een leerlinge, dat met haar rug naar hem toe gekeerd op een instrument speelde. Gewoon zittend op de grond, alsof het winterse weer haar niet deerde; iets waar hij enigszins begrip voor kon opbrengen met de innemende nadruk die het lied teweeg bracht. Op de klanken van haar welgekozen tonen, golfden slierten water in sierlijke bewegingen om haar heen, begeleid door kleine fladderende vogeltjes van licht - of andersom.
En voor hij het wist stond Shong op enkele meters van het kleine meertje van de waterval vandaan, achter een zwerfkei turend naar de bron van dit geluid, en zijn jeukende vingers intussen tastend naar zijn eigen instrument, een tin whistle, in de tas die op zijn heup rustte. Het instrument uit zijn tas was tevoorschijn gekomen en had zich aan zijn lippen gevestigd voor hij er zelf erg in had, het volgende ogenblik inspelend op haar melodie, samensmeltend met haar tonen om zich dan weer in een octaaf hoger van het origineel af te stoten, een oudmodisch samenspel dat hem de gemoedsrust bracht op de momenten dat hij die zocht. En toen, opeens, laste ze een abrupt einde in en was de magie nergens meer. Een laatste noot van zijn bijdrage aan haar opus ging verloren in het niets, en hij stond nog met het blaasinstrument aan zijn mond toen hij opmerkte dat ze de omgeving rondkeek, uit haar concentratie gehaald door zijn aanwezigheid.
'Ooh!' riep hij zwakjes uit. Een vlaag van schaamte kleurde zijn oorpunten vlasrood. 'V-vergeeft u me, juffrouw, ik wilde niet uw -' Hij zweeg, zocht naar woorden. 'Het was niet mijn bedoeling om uw lied te ontsieren.. of om u te laten schrikken.' Had ze überhaupt zijn tin whistle gehoord, of vergat hij hier zijn verscherpte gehoor door de indruk aan te houden dat ze net zo goed over het gebulder van de waterval heen kon horen als hij? Schoorvoetend, maar niettemin glimlachend, kwam de kleine man dichterbij. Zijn gestalte oogde jong en slank, als dat van een nog niet volledig volgroeide man. Niet extreem klein, maar veelal niet hoger reikend dan het middenrif of de borst van de gemiddelde persoon. Zijn stem, echter, was zacht en warm - als smeltende boter of een vriendelijke lentebries die in aangenaam milde vlagen gras kon laten golven - en indiceerde dat hij wel degelijk een volwassen man was. Alsook dat hij in vrede kwam - of, dat hoopte hij in ieder geval. Shong krabde zich even glimlachend op zijn hoofd. Hij dacht namelijk niet dat menig leerling al wist wie hij was.

Toen ze met stomheid geslagen naar hem staarde, meende hij eerst dat het meisje moest denken dat hij misschien een fantoom uit haar muzikale droomwereld moest zijn, maar even later kreeg de werkelijkheid - of het naakte overleven - de overhand en hij begon zich ongewenst te voelen, hij sloeg zijn donkere ogen neer, vertrok zijn mond, staarde naar de nog onaangeroerde sneeuw, dat alles in onzekerheid, dat alles opkomend uit een oude bron van hachelijke gebreken. Uit het verleden, welteverstaan. Een nummer teveel, vooral omdat er in de huidige maatschappij geen plaats was voor eigenaardige kleine onderkruipsels met puntoren en een Cassiaanse livrei uit het jaar nul. Hoeveel hij ervoor zou geven om zijn toevlucht te zoeken in zijn thuis, al was het maar om die priemende blikken niet meer te voelen branden. Maar zijn thuis - een bloedmooi toevluchtsoord waar het eeuwig lente leek, alsof corruptie van de buitenwereld er onmogelijk binnen kon dringen - was vernietigd. 'Shadranen,' weerklonk het antwoord dan vaak op de vraag hoe en waarom, gelijk aan de feiten. Hij wees liever niet met vingers, hield het liever op 'onbegrip voor raciale verschillen'. Hij en zijn broer waren de enige overlevenden uit het oostkamp en misschien wel de laatsten van hun ras. Misschien.. misschien.
Noord-, West-, en Zuid-Cassia onthielden allen hun eigen Syaorin-kampen, als hij de mythes mocht geloven, wat de vraag restte of er toch nog anderen waren zoals hij. Hij had hard gewerkt om enige appreciatie te krijgen op Cassia, maar werd tot op de dag dat hij de shuttle terug had genomen om deze bijzondere school die gonsde van de oeroude magie weer te kunnen omarmen, nog in de modder geduwd, oneerlijke aangelegenheden die hij dan tot aanmerking van zijn broer wegwuifde met geruststellende weerklank als; 'dat is enkel natuurlijk', of: 'geef deze mensen de tijd om aan ons te wennen, Tai-Lung, en gun ons diezelfde tijdsspanne om ons aan te passen aan hun geavanceerde civilisatie'.
Niet waar aan zijn gevoelens, omdat ook hij, ondanks zijn pogingen tot begrip, de knoop in zijn borst voelde die zijn broer Tai-Lung tot bitterheid dreef. Tijden waren moeilijk geweest. Maar dat was toen, en nu is nu, en vandaag bood zoveel meer dan gisteren. Dit meisje, bijvoorbeeld, straalde een veel te grote zachtaardigheid uit om hem om zijn uiterlijke kenmerken zijn plaats te wijzen. Toch? En zelfs als dat niet zo mocht zijn, dan leerde hij het haar wel. Blinde ogen openen, en laten zien hoe puur de wereld kon zijn, en vervolgens de dankbaarheid ontvangen. Dat was iedere dag een zegen.

Shong keek met een milde blik terug en hield zijn hoofd daar bedenkelijk bij schuin, als een klein dier dat zich volledig op het meest voorzichtige geluid uit zijn omgeving af wilde stemmen. 'En u, juffrouw?' vroeg hij toen zacht, zonder acht te slaan op haar verontschuldigingen, die nergens voor nodig waren. 'U hebt geen lokken zonder pigment, geen lila huid of het roestkleurige haar van de dame die ik vanochtend over het schoolterrein zag lopen. U bent evenzeer anders als een biddende valk voor een aan de aarde gekluisterde olifant is,' vervolgde hij simpel. 'Of bent u voorheen altijd uit spiegels ontsnapte reflecties van uzelf tegengekomen, nu ik voor u 'de eerste die er anders uit ziet' ben?' Hij moest zacht lachen om de formulering van haar zin, die waarschijnlijk zo grappig klonk omdat deze in haar paniek gevormd was, maar het was er niet eentje van het spottende soort. Vriendelijk plagend, op zijn minst. De kleine man draaide toen zijn hoofd recht, de zilverkleurige fluit doelloos voor zijn borst rustend in zijn handen, een bijna paternalistische uitdrukking op zijn gelaat nu.
'Iedereen ziet er anders uit,' verduidelijkte hij zich op een kalme toon. 'Niemand is hetzelfde, zelfs al zijn ze twee zijden van dezelfde munt, twee onmisbare helften van één geheel. Zoals yin tot in de laatste eon en ver daarna altijd om yang zal blijven roteren. Maar ik begrijp uw reactie. Sommige vreemdelingen schrapen een dolk langs mijn borstbeen. Voor anderen ben ik niets meer dan lucht. Dan valt uw reactie nog reuze mee, nietwaar?' Het warme glimlachje dat zijn gelaat sierde, mondde uit in een lach, als klaterend water. Alsof het onderliggende onderwerp van discriminatie dat in zo'n situatie ieder moment om de hoek kon loeren zo luchtig was als de schoonheid van de waterval zelf. Hij besteedde verder geen woorden aan wie of wat hij was, indicerend of een stille hint gevend dat het toch nog een vrij gevoelig onderwerp bleef. Ze was jong, en dus nieuwsgierig. En hij nam het haar in geen enkel geval kwalijk, want dat zou niet eerlijk zijn.

'Haa!' Hij kukelde met fluit en al opeens bijna achterover in de sneeuw op het moment dat er iets blauws voor hem op de grond plofte, maar slaagde er in ieder geval in zich niet te verslikken in de hap lucht die hij verschrikt naar binnen zoog. Het instrument hield hij uit reflex al verwerend voor zijn gezicht, alsof het dunne dingetje enige bescherming of beschutting zou moeten bieden. Zijn schrik smolt als ijs voor de zon toen hij zag wat de blauwe vorm was.
'Hoe.. hoe -' In zijn bezieling deed de kleine leraar een poging om naar de juiste woorden te zoeken terwijl hij met verwijdde ogen toekeek hoe het blauwe wezentje, dat nog het meeste weg had van een waterdraakje, hem voorzichtig door de sneeuw naderde. Twee nieuwsgierige oogjes als kleine ambers keken hem aan. Zijn vleugels leken geheel uit lederachtige vliezen te bestaan, en de blauwgeschubde huid sprankelde vol vitaliteit, als een bundel licht dat op fonkelende ijskristallen viel. Het behoedzame wezentje hield nog enige afstand, met onzekerheid gevuld over de situatie, en over hem. '- Hoe bijzonder!' Het enthousiasme was duidelijk in de warme, in de hoogte schietende stem van de Syaori te horen terwijl hij zijn twinkelende blik niet van het draakje af scheurde.
'Dit is een Cassiaanse Vlierdraak, nietwaar - of is het een Novaanse Fairy Dragon? Aah.. Ik kan het niet goed onderscheiden, het moet vast nog een baby zijn en zijn markeringen zijn nog niet volledig afgetekend. Wat bijzonder, de laatste keer dat ik zo'n beestje zag, was.. a-hum.. Hoe komt u aan deze, juffrouw?' Terwijl Shong op een antwoord wachtte, knielde hij neer om zijn gezicht meer op gelijke hoogte te brengen als het draakje - dat in zijn hoop minder intimiderend over kwam - en bracht voorzichtig een wijsvinger dichterbij om hem te lokken terwijl hij ondertussen zacht klakkende geluidjes maakte. Met zijn andere hand bood hij wat vlokjes visvoer aan, uit een potje dat hij in zijn tas droeg. 'Juffrouw Lance!' kirde Shong met de uitdrukking van een blij kind in een snoepwinkel vanuit de sneeuw, in precies twee snelle tellen dat hij voor heel even naar haar opkeek voor zijn aandacht weer werd terug getrokken naar het draakje, 'het is me een eer om u te mogen ontmoeten - dag kereltje,' Hij glimlachte het jonge draakje vriendelijk toe toen zijn naam werd onthuld als Chibi, en het feit ontglipte hem even dat zijn belangstelling onbedoeld volledig gericht was op het eigenaardige draakje. Dit! Dit was precies wat hij gemist had, gezocht had, en weer gevonden had. Eén van de vele gouden redenen waarom hij zich na jaren weer op de Academy positioneerde als leraar.

Theme ::

Uit haar heen en weer schietende blik maakte Shong op hoe geïntrigeerd ze geweest was door zijn verschijning en nog altijd was, zelfs toen hij even later in de sneeuw geknield zat met het feeëndraakje. Sommige Syaori hadden zo'n scherp gehoor dat ze gedachten konden horen, geoefend in de kunst van orakels en omina, maar zonder de mogelijkheid om dit te kunnen begrenzen. Hij was hierin niet getraind. Enkel de sjamanen en de waarzeggers uit zijn volksstam werden gezegend door het Alziend Oog. Doof voor gedachte visies was hij echter niet helemaal; die bovennatuurlijke grens bij de Syaorin was aanzienlijk dun en zijn ras, dat daar bovenop ook nog eens zijn herkomst vond op Cassia en alle typische, zweverige attributen van de cultuur van de waterplaneet onthield - zoals waarzeggerij -, leek hier een natuurlijke aanleg voor te hebben. Zelf kon hij dit enkel gedaan krijgen met een Spreuk, en op dit zekere ogenblik was hij maar wát blij een buitenstaander te zijn voor de gedachten die nu vast en zeker over hem door haar hoofd moesten razen. Ja, uiteindelijk toch wel.. Prettig of onprettig, dat hing er altijd, overal maar net van af.
Hij merkte wél op dat ze tegen hem sprak alsof hij een klasgenoot was en hem adresseerde met 'je', maar maakte daar geen punt van. Het zou niet de eerste keer zijn dat er werd gedacht dat hij een leerling was, tot ze meestal zijn stem hoorden, of wanneer hij zijn gedachten boven tafel legde in wijze leuzen die hun origine vonden in zijn thuisfront, of tot ze hem in detail nader bekeken. Zijn gitzwarte ogen, bijvoorbeeld, hoewel open en jong, waren niet die van een jongen in zijn tienerjaren, maar beloken van mysteries en wijsheden van iemand die al lang genoeg leefde om ze op te doen. En zijn kalmte, die soms zelfs statig kon zijn, paste niet bij de bruisende energie zoals een zeventienjarige deze kon genieten. Zijn houding kon al indiceren dat hij volwassen was en doceerde, voor wie goed keek. Hij had de typerende kalme 'leraar die met gevouwen handen op zijn rug observeert en bemoedigend toeknikt'-uitstraling.
Maar dat was precies het punt.
De jeugd was vaak te druk, te dynamisch bezig met wat zij als doel voor ogen hielden, en hadden geen tijd in de tijd van hun leven om bij het kleinste detail stil te staan. Een bescheiden gebeurtenis die evengoed een wonder kon zijn. Piepkleine aspecten die een dag zoveel beter konden maken, als je verstandig genoeg was om dit te appreciëren, als je nog niet geïndoctrineerd was geraakt door de huisbakken tunnelvisie van een kuddegroep, waar ieder ander zo smachtend bij wilde horen. Alles ging en moest steeds sneller, daar was de hele hedendaagse samenleving op afgestemd. Zelfs de natuur gooide een rem op haar seizoenen of hakte stukken van hun duur af, zodat deze langer, of juist steeds korter duurden. Het duizelde hem. Begrip en emotionele gemoedsrust tekort doen door een dagelijks, geroutineerd takenlijstje, een seconden wegtikkende klok, giftige praatjes en kwetsende meningen achter ruggen om - het zou allemaal geen waarde moeten hebben. Even speelde er een triest glimlachje om de lippen van de leraar terwijl hij het meisje met de roodbruine haren vanuit zijn ooghoeken observeerde. Ze zat hier aan de rand van de waterval spelend op een instrument, in de sneeuw tegen het einde van een vooralsnog strenge winter, met als enig gezelschap een Fairy Dragon die niet in mensentong kon spreken.. en scheen tevreden te zijn met dit alles. Al om al leek Mayla Lance hem als een dochter van de Tijd, gelukkig maar. Bovendien kon hij wel streng zijn als het moest, maar niet boos worden op dit meisje.

Geamuseerd door het kobaltblauwe fabeldiertje, dat zich vrolijk smakkend tegoed deed aan de sterk geurende visvlokjes, zat de leraar Watermagie nog altijd geknield in de sneeuw. Het visvoer had hij standaard bij de hand, omdat een reusachtig aquarium dat tot het plafond reikte een gebruikelijk kenmerk was waaraan je kon zien dat Shong zich weer in het lokaal watermagie gehuisvestigd had, als een kleine betoverde mini-oceaan waar allerlei opmerkelijke schepsels achter het glas zwommen, van Zuid-Raziaanse Robijnkrabben tot Nachtserenes. Machtig mooi, vond hij dat. Vooral Cassiaanse Fabeldieren trokken zijn interesse.
Bij Poseidon's kabeljauwen! Van schrik bolde hij zijn rug als een kat toen een ijskoude rilling hem genadeloos uit zijn dromerige gedachten rukte en hem een fractie van een seconde over de rest van zijn lichaam liet beven. Met stomme, verwilderde verbazing staarde de Syaori naar zijn eigen kleine hand, die over de palm gemarkeerd was met een zilver goedje dat in het waterige zonnetje dof glinsterde, één van zijn mondhoeken daarbij opgetrokken in een schaapachtig grimasje. Oh.. Drakenslijm. Zonder zijn blik van het tegemoetkomende draakje te scheuren, draaide hij het dekseltje van het potje visvoer, strooide hier wat vlokken in en schoof het vervolgens enkele centimeters door de sneeuw naar het draakje toe, als een soort geïmproviseerd mini-etensbakje. Dat was beter.
Zijn glimlach verwijdde zich tot aan zijn door de kou, met blosjes gesierde wangen toen hij zich vervolgens tot zijn leerlinge richtte, en zijn vriendelijk toegeknepen ogen gingen een klein ogenblik schuil in de condenswolkjes van zijn adem die boven de rand van zijn sjaal uit puften bij de kleine geluidloze verzuchting die hem ontglipte.
'Dat is u vergeven, lieve Mayla,' liet hij haar uiteindelijk zacht zijn gerustheid weten, zijn stem de aangename warmte dragend als van een fleece-deken op een steenkoude winteravond. Haar reactie was zelfs als een zegen in vergelijking met hoe hij elders behandeld werd. Hij kon haar daar niet dankbaar genoeg voor zijn, werkelijk.
Aandachtig luisterde hij naar hoe het meisje vervolgens haar verhaal deed over hoe ze haar kleine gevleugelde metgezel had leren kennen, en bleef het draakje intussen met voorzichtig beleid en in kleine mate snacks toestoppen. 'Is dat zo?' vroeg hij met een schuine blik op Mayla nadat ze was uitgesproken, zijn hand met een vlokje tussen duim en wijsvinger even roerloos in de lucht. 'Wel, Chibi, het schijnt dat ik je ook mag,' de Syaori boog zich vriendelijk glimlachend iets naar het draakje toe, zijn stem gevuld met oprechte genegenheid. Op een vreemde manier kon hij zich altijd herkennen in wonderlijke, zeldzame wezens. Net als hij kwamen ze vaak terecht in benauwde situaties die de modernere beschaving hen voorschotelden; opgejaagd, afgeslacht, doorverkocht, hun habitat afgebrand of in het nauw gedreven. Maar, net als hij, kwamen velen daarvan goed terecht en hij wist zeker dat dit ook gold voor Chibi. Het kleine levendige draakje oogde in ieder geval gezond en vrolijk, al dan niet ietwat schichtig.
'Dat klinkt hoe dan ook erg bijzonder,' vervolgde de kleine man, terugkomend op haar verhaal. 'De meeste draken doen me erg territoriaal aan, vooral als het om een baby gaat.' Shong stond op en klopte de sneeuw van zijn traditionele Cassiaanse pofbroek.
'Ik weet zeker dat het tijd was voor Chibi om de wijde wereld in te trekken. Zelfs in de miljoenen jaren van levensduur die een draak van nature heeft, is het bij lange na niet genoeg om álles te ontdekken wat Kovomaka te bieden heeft. En.. weet u - '
Zijn woorden eindigden zacht, haast in onzekerheid die hem zo eigen was, alsof hij angstig was zijn mening te laten horen. Een tel staarde hij naar de sneeuw tussen zijn rode slofjes. De Cassiaan herpakte zich, zijn vriendelijke blik gleed terug naar Mayla en een goedgezind glimlachje vond zijn weg naar de oppervlakte van zijn van nature al zachte gelaat. 'Ik denk dat het zelfs de roeping van uw dier was. Die van u ook, trouwens.' Zoals dat vaak het geval leek met magiërs die hun dierlijke partner vonden, hoe bijzonder en onverwoestbaar die band was. En bleef, zoals hij hiervan onomkeerbaar getuige mocht zijn tussen Mayla en het draakje.

Nog glimlachend draaide de leraar zijn bovenlichaam naar haar toe, een vragende blik in zijn koolzwarte irissen. De kalmte trok als bloed weg uit zijn gezicht en de realisatie liet hem daar moedeloos aan de grond vastgenageld staan, zijn mond een stukje open hangend in een poging de juiste woorden tussen de chaos in zijn hoofd te vinden en een weg naar buiten te begeleiden, wat zo te zien niet helemaal lukte.
'Ah! Hoe onbeleefd van me. Vergeeft u me!' riep hij plotseling uit met een soort van ernst, alsof hij veel, veel erger gedaan had dan dat. Verdorie, hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan! Hij was zo in de ban geweest van het fabeldiertje dat het hem totaal ontglipt was om zichzelf voor te stellen, geheel tegen zijn gebruiken in. De Syaori nam een diepe hap lucht om zichzelf tot bedaren te brengen. Vaak was hij net als een klein gedrongen diertje, met een roffelende hartslag en de gewoonte om zich defensief op te rollen bij de meest geringe blijk van angst of schaamte. Niet even gunstig, vooral nu niet.  
'Shong Mu Chang-Yao, uw kersverse nieuwe leraar Watermagie. Ik hoop u dit jaar en de jaren daarop veel bij te leren, juffrouw. Namasté.' De kleine man glimlachte bij zijn warme, welgekozen woorden, plaatste een vuist met zijn armen in een zo kaarsrechte mogelijke positie voor zijn smalle borst tegen de palm van zijn andere hand - als een soort respecterende groet die ook bij zelfverdedigingssporten gebruikt werd aan het begin van ieder gevecht - en maakte toen een klein buiginkje, naar de beleefde gewoonten van de Syaorin. Of in ieder geval; een aangeleerde versie van wat hij dacht dat in de geheel nieuwe beschaving waartoe hij gedwongen was zich jaren geleden aan te passen, als fatsoenlijk werd gezien. Het was vooral iets dat er van jongs af aan al ingeworteld zat: een standaard procedure van zijn thuisvolk om respect te betuigen, en respect was voor ieder die zich daartoe bewees. Dat woog tien keer zwaarder dan status, geld, kracht. Was ook tien keer zo belangrijker, als je het hem vroeg.
De rode sjaal om zijn hals die veel te lang leek te zijn voor zijn fragiele gestalte, bewoog daarin sierlijk mee, waarbij de uiterlijke puntjes over de sneeuw streken. Shong bleef beleefd staan, krabde even onzeker over zijn lavendelkleurige huid en wees vervolgens met een klein voorzichtig glimlachje veelbetekenend naar het stukje ongerepte sneeuw links van Mayla. 'Zou ik naast u plaats mogen nemen, juffrouw Lance?' vroeg hij toen zacht, het gewend aan de manier hoe hij was opgevoed om te wachten op een uitnodiging te mogen gaan zitten. Afwachtend haakte hij zijn vingers voor zijn onderbuik in elkaar, en voegde er met een schuin glimlachje en luchtige zelfspot aan toe: 'Ik beloof u dat ik niet zoveel ruimte in zal nemen.'