Het weekend. Het weekend zat er aan te komen, eindelijk. Hij had het helemaal gehad met school en hij was die dag er ook uitgezet door zijn leerkracht, tijdens de test dan nog, de test waar hij zo hard voor geleerd had. Hij kon zijn cursus letterlijk opzeggen en hij had heel erg veel tijd besteed in de theorie vanbuiten leren zodat hij sowieso zijn punten zou halen, maar de leerkracht dacht er dus anders over en had Shia buiten gezet. Ja, hij had zijn redenen. Ja, misschien had de jongen met het bruine haar gewoon moeten luisteren toen de leerkracht vroeg of hij zijn stoel op vier poten kon laten staan en JA, misschien had hij de kauwgom niet in het haar van de jongen voor zich moeten kleven, maar dat was geen goede reden om buitengezet te worden uit de les, vond hij. Dus had hij ook een beetje een boel gemaakt van het buitengaan. Hij wist dat hij brand kon veroorzaken via glas en licht, dat wist zelfs het kleinste kind, dus terwijl hij buiten aan de deur stond had hij via een vergrootglas en een lichtbol van zijn magie het blad van een van zijn medeleerlingen doen branden. Er was een gat geweest in de deur, dus de verleiding was te groot geweest om het niet te doen. Dat veroorzaakte weer een hele hoop heisa, dus kon hij ongestoord de gang uit wandelen en naar zijn kamer gaan. Maar de lessen waren sowieso al bijna gedaan toen hij de gang uit aan het lopen was. De bel was al gegaan. Hij maakte de test wel een keer bij. Als hij strafstudie kreeg voor het in de fik zetten van de test van die andere jongen. Ja.

Avondeten was altijd zo een gedoe. Hij haatte het, omdat er zo veel mensen waren, en de persoon die hij was wou dan enkele mensen bekijken. Hij had zijn aandacht gevestigd op twee personen, maar één ervan was al weggegaan en terwijl Shia aan het eten was, was de andere ook weg gegaan. Of ja, hij had hem niet zien vertrekken, maar hij zat er niet meer toen de jongen met de groenige ogen weer naar de plaats keek. Shia at in stilte verder en ruimde zijn bord op, maar verdween toen ook de grote zaal uit. Hij had er niets meer te zoeken, en nu het weekend voor de deur stond, was er geen reden om zich langer op plaatsen te bevinden waar medestudenten waren. Geen seconde wou hij nog gemengd zitten onder de groep idioten die hij moest respecteren omdat ze 'evenwaardig' waren aan hem. Hij vond van niet. They were all sinners. Ze konden nooit, maar dan ook nooit, dat beeld van perfectie worden, dat beeld dat Shia wel probeerde te worden. De anderen leken zich er niets van aan te trekken wat goed of slecht was, hun geweten liet hen in de steek. Shia wrong zich door de groep mensen heen en liep naar de floors toe. Hij wou naar zijn kamer. Maar ook niet echt. Hij wou gewoon op een drukke plaats alleen kunnen zitten. Bijvoorbeeld op de vensterbank van het raam in de Jolly Jester. Niemand kwam echt buiten staan, en hij kon er alleen zitten, toch naar de drukte binnen kijkend.
Toen hij verder liep, zag hij plots de jongen staan naar wie hij had zitten kijken in de grote zaal. Een jongen, blondwit haar, Shia was niet echt zeker door het licht. Blauwe ogen. Wel een aangename verschijning, als het zo gezegd kon worden. Het uiterlijk van de jongen deed Shia tot een bepaalde soort rust komen, in de meest normale manier ooit, de jongen had gewoon zo'n rust om zich heen hangen dat het effect had op de bruinharige jongeman. "Waar was jij plots heen?" vroeg hij, haast bestraffend, terwijl hij enkele stappen korter deed. De vraag klonk niet zozeer als een vraag, het klonk oppervlakkig en emotieloos, maar als je niet simpel was hoorde je wel dat het een vraag was, dankzij de zinsbouw. En als je niet simpel was, zette je hoofd automatisch wel een vraagteken op het einde van de zin. De jongen kon niet weten wat Shia bedoelde, tenzij dat hij door gehad had dat Shia bij het avondeten hem bekeken had, om zijn karakter te doorgronden, om te snappen hoe de jongen in elkaar zat. Het was echt een slechte eigenschap en hij moest proberen normaler te doen, maar hij had geen zin. Zijn tng raakte de kauwgom even aan die hij alweer achter zijn voortanden in gekleefd had en een hand werd door zijn haar gehaald om de lokken een beetje fatsoenlijk te leggen. Tevergeefs. "En wat sta je hier zo te staan?" Hij fronste en zuchtte. Als je niet wist wie wat zei en als je niet wist hoe oud Shia was, klonk het nog bijna alsof hij een moeder was die lastig was op haar kind.

OOC: Hoop dat je er wat mee kan~