Hoeveel jaren waren erover heen gegaan? Ongeveer driehonderd. Exacte details waren verborgen gebleven en zorgden dus voor gaten in het beeld. Mocht je iets na zoveel jaar nog wel zuiver noemen? Vroeger was het een van de normaalste zaken om familieleden aan elkaar uit te huwelijken, zo bleef de bloedlijn het zuiverst. Wat als haar bloed niet als zuiver bestempeld zou worden, maar als vertroebeld? Ze was vaak genoeg geweigerd in haar korte leven, het woord paria kon je nog net niet gebruiken. Hoe iemand ooit zo stil en verdraagzaam kon worden wist niemand, men dacht dat ze een of andere stoornis had. Zelf negeerde ze het, zoals ze alles negeerde.
Dit had ze het liefst ook willen negeren. Nee, ze liet er geen woord over los: hield haar mening weer eens voor haarzelf. Zoals ze vele dingen voor zichzelf hield. Ze was een zwijgzaam persoon, dat ervan uitging dat het niemand interesseerde. Haar mening. Het was tenslotte van haar, dus wie zal het interesseren? Hoe het eraan toeging buiten het huis zou niemand interesseren. Bovendien kon ze het prima verdragen, hoewel velen zich afvroegen hoe ze dit deed. Een betere vraag was: hoe had het zover kunnen komen? Ze was klein, fragiel en zei niet veel, maar was dat een reden geweest voor deze uitkomst? Waarschijnlijk. Mensen waren veroordelende wezens, ze deden het vrijwel dagelijks en zij was er een slachtoffer van geworden. Natuurlijk verborg ze alles achter een glimlach of een pokerface thuis.
Het probleem op dit moment was dat het niet enkel haar probleem was, maar ook die van haar bloedverwant. Was dit alles maar gewoon geheim gebleven, was niemand er maar achter gekomen. Ze zou weer opnieuw op de proef worden gesteld en ze wist wel dat ze het aankon, maar wat als het finaal mis zou gaan? En dan in de trans van: meneer had betere dingen te doen en hoefde ze niet te hebben. Dat was het ergste wat kon gebeuren. Dan zouden ze daar maar staan, niet-wetend wat te doen. Zou Flynn er überhaupt zelf wat van weten? Wat als hij er zelf helemaal niks van wist? Dan zou de kans dat het fout zou gaan nog groter worden. Zij kon het hebben, maar kijkend naar haar bloedverwant wist ze niet of deze het wel kon hebben.

Daar zat ze dan, op haar bed, wachtend. Haar voeten die de grond niet raakten, haar de mogelijkheid gaven om met haar benen te bungelen. Zwijgend staarde het kleine meisje naar de koffer die daar stond. Haar lege blik, oranje ogen zonder een glim erin en een perfect rechte pony erboven. Ze had altijd al een apart uiterlijk gehad. Men had eerst gedacht dat ze misschien een albino was, maar door het feit dat ze weldegelijk een tint had was dit onmogelijk. Albino’s staan erom bekend om altijd snel te verbranden in de zon, maar zij scheen zoveel pigment te hebben dat verbranden een onbekend woord voor het meisje was.
“Puck, kom je nog?” Bij die woorden zette het meisje zich af en pakte ze de koffer. Tijd om te gaan. Tijd om doei te zeggen tegen deze plek en de ander te verwelkomen. Of het positief of negatief zou worden wist ze niet. Meestal zag je de effecten van een drastische verandering pas als deze was gebeurt, want ja: deze verandering was drastisch. Een hele andere school, een heel ander gebied en zelfs een hele andere planeet. Een heel nieuw hoofdstuk.