And I wrote two hundred letters I will never send
Sometimes these cuts are so much deeper than they seem

Vakantie, dus. Woehoe. In zijn oren betekende vakantie niks anders dan uitslapen, eten, de stad verkennen, weer slapen en precies dezelfde routine herhalen. In zijn geval was het dus niks meer dan verveling. De lauwe dagen(want Shadra werd nou eenmaal niet warmer dan 15 graden) verstreken voor zijn gevoel te langzaam en steeds meer verlangde hij ernaar om weer terug op school te zijn, zodat hij daar tenminste herrie kon trappen. Hier kon hij niks, slechts een paar kerels in elkaar slaan, naar een kroeg gaan en zich dronken drinken en misschien voor de spanning van een brug af springen om dan in het kanaal te landen. Niet dat hij op school meer deed. Het was meer het geval van dat hij op school niet zo goddamn alleen was.
Zijn appartementje, gevestigd op zeven hoog in een tamelijk grote stad van Shadra, was de hele tijd leeg op zijn ratten na. Er was simpel genoeg niemand die hem kon bezoeken sinds zijn ouders waarschijnlijk de zoektocht hadden opgegeven en zijn grootouders al dood waren. Niet dat hij uberhaupt contact met ze had. Hij had ze alleen gekend in zijn jeugd en hij vond ze niks meer dan een stelletje oude lui die nog van hun laatste jaren vol luxe genoten. Eigenlijk kon zijn hele familie hem geen zak meer schelen, want hij zag ze niet meer als familie. Hij had zijn lieve ratjes Cravat, Hamlet en Antoinette en die waren voor hem meer dan genoeg. De drie ratjes zaten op de bankleuning naast Nezumi die op de zwarte leren bank hing en naar de bladzijdes van een vergeeld boek staarde. De woorden van Shakespeare drongen niet tot hem door. Romeo was net onder het balkon van Julia terecht gekomen maar wat er verder gebeurde las hij niet. Zijn gedachten waren bezig, letten niet meer op het verhaal waar hij zo ijverig mee was begonnen. Azure zou vandaag langskomen. Hij wist dat ze duistere magie wou studeren en wist ook dat ze daarom naar Shadra was gegaan. Hij was eerst vastbesloten om haar niet tegen te komen en haar vooral niet uit te nodigen maar de eenzaamheid was hem uiteindelijk teveel geworden. Ook - en oh, hij durfde dit bijna niet toe te geven - miste hij de zwartharige meid. Hij wou weer in die vuurrode ogen staren, haar zoete stem die o zo offensieve woorden uitbracht horen. En hoe erg er ook van overtuigd was dat hij niets met haar te maken wou hebben, het hielp niet. Hij wou haar gewoon zien. Niets meer en niets minder. Daarom had hij haar een brief gestuurd waarin stond dat ze eens langs moest komen, vermeldde ook netjes zijn adres erbij en zijn nummer voor het geval ze de weg zou kwijtraken. Nezumi keek op, staarde even naar de ouderwetse telefoon die op het bijzettafeltje naast de bank stond. De telefoon was nog niet gegaan dus ze was óf goed op weg of ze was nog niet weg gegaan. Of ze was gewoon niet van plan om te komen. Hij hoopte toch wel dat ze dat zou doen. Anders had hij niet voor niets allerlei etenswaren ingekocht, had hij niet voor niets zijn huis opgeruimd. Dat deed hij lang niet voor iedereen, dus ze kon beter maar komen of hij zou haar een lesje leren.

A Z U R E <3

Zijn zilvergrijze ogen gingen voor een laatste keer zijn appartementje rond, controlerend of het wel netjes genoeg was zodat ze tenminste niet zou gaan zeuren om troep of iets dergelijks. Normaal was Nezumi nooit zo heel netjes maar als hij dat moest zijn om indruk te maken, Azure de mond te snoeren om geen snijdende opmerkingen over zijn leefomgeving te horen, dan was hij dat wel degelijk. Hij vond het sowieso al gestoord dat hij dit uberhaupt voor haar deed maar goed, zo kon ze in ieder geval niet zeuren. Zijn appartement was niet heel groot, bestond uit een woonkamer waarvan de muren een gebroken witte kleur hadden. De vloer was belegd met laminaat, niet met tapijt omdat zijn ratjes met hun nagels in het tapijt vast konden komen te zitten. Er lag alleen een tapijt onder de salontafel, die van donker hout was gemaakt, net zoals het tv-meubel waar hij een niet al te grote tv op had staan. Hij had maar één bank en die was van zwart leer. Naast de bank stond een klein bijzettafeltje met zijn huistelefoon erop en een fotolijstje, zonder foto erin. Er had een tijd geleden een foto in gescholen van hem in zijn jeugd maar die had hij verwijdert toen hij alleen maar vreugdeloos werd als hij de foto zag. In zijn verblijf waren verschillende deuren, waarvan de ene naar zijn slaapkamer leidde, de andere naar de wc en de andere naar de keuken. De badkamer was te vinden achter in een deur in de slaapkamer. Al met al zag het appartement er strak uit. Hij had maar weinig decoraties, slechts een paar zwart-wit schilderijen van Pollock. Geen idee waarom hij ze had gekocht. Misschien had hij zin in de onrust en onregelmatigheid van Pollock in zijn strakke appartementje. Eigenlijk, nu hij er eens goed naar keek, symboliseerden die schilderijen zijn gevoelens. Onrust, drukte, alles behalve rustig. Hij kon mooi zeggen dat hij kalm was, dat er niks aan de hand was maar daarmee ontsnapte hij aan de realiteit. De realiteit waarin hij schreeuwend als de figuur in Edvard Munch's beruchtste schilderij stond. Misschien moest hij er zijn eigen versie van maken. Een paar ravenzwarte haren op het poppetje tekenen. Dan had hij een prima zelfbeeld.

Het trillen van zijn mobiel, wat klonk als een gedempte boormachine, liet hem opschrikken uit zijn gedachten. Hij griste zijn zwarte mobiel van de tafel, klapte het open en las het korte smsje. Oh, jippie, de duivelin was aangekomen. Hij had gehoopt dat ze de weg kwijt zou raken en in de goot zou belanden, maar diep van binnen wou hij dat toch niet. Niet dat hij aan dát gevoel ging toegeven. No way. Hij stond op van zijn plek, gekleed in een zwart t-shirt die aansloot op zijn lichaam en een donkere spijkerbroek, dog-tags om zijn nek en zwarte zweetbandjes om zijn polsen. Hij liep op zijn dooie gemakje op de deur af en draaide de deurknop om. Met lichtelijke tegenzin trok hij de deur open en zijn ogen vielen gelijk op de zwartharige schone die voor zijn deur had staan wachten. Normaal had hij elk ander meisje een charmante glimlach geschonken maar zij verdiende er gewoon geen. Zij verdiende noch een glimlach, noch een traan, een traan eigenlijk nog minder. 'Je bent er. Wauw, gek dat je de weg niet bent kwijt geraakt.' zei hij koeltjes en stapte uit de deuropening om haar naar binnen te laten. 'Enter, you crow.'

I don't know why I've wasted my time with you
You're bad news, a history repeater
You can't trust a serial cheater
You're good at hooking up but you suck at love

Shameimaru was niet hier en op dit moment vroeg ze zich af waarom. Als ze de raaf wel had meegenomen, had ze tenminste nog een soort van aangenaam gezelschap gehad. Ze had geen idee wat ze ging doen zodra ze in het appartement was en als ze haar raaf had gehad, had ze hem tenminste nog op die ratten af kunnen sturen. Nu was ze vrijwel hulpeloos op elke denkbare manier. Dat ze hier verdomme niet eerder aan had gedacht. Maar nee, ze had de hele tijd zenuwachtig zitten zijn om het aankomen alleen al. Ze had totaal geen grip meer op de situatie als hij de deur zou open doen. In feite zou het dan allemaal in zijn handen liggen, had hij de complete controle. Want dit was zijn territorium, zijn gebied. Ze was hier bezoeker, niet almachtige dictator. Dat was nieuw voor haar.
Ze hoopte dat de deur niet zou openen, hield de tijd bijna met argusogen in de gaten. Ze likte haar lippen zenuwachtig, beet even op haar onderlip, tikte met haar voet. Het leken voor haar uren, terwijl het maar seconden waren. En na die seconden – misschien, heel misschien was het wel een hele minuut – klonk dan toch het geluid van voetstappen die naderden. Shit. Ze kon zweren dat haar hart gewoon een slag oversloeg toen de deur opende, hij daar gewoon in de deuropening stond. Gewoon, alsof dit doodnormaal was. Ondanks zijn houding – niet echt enthousiast – slikte ze even, om alles binnen te houden. Hormonen overal, behalve op de plekken waar ze hoorden, diep weggestopt. Het was de vreemde mengeling van afkeer en lust die hij opriep, die haar soms deed trillen. Maar nu niet, nu stond ze nog stevig op haar benen. Haar lip trok bijna meteen nadat ze zich had hersteld omhoog, alsof ze iets smerigs zag. Ze reageerde wijselijk niet op zijn opmerking, staarde hem recht in zijn grijze ogen.
‘Is dit een of andere ziekelijke grap, rat? Of had je me ergens voor nodig?’ Zonder op antwoord te wachten liep ze langs hem de deur door. Ze liet haar tas naast zich op de grond vallen, alsof ze hem gewoon kwijt moest. Eerlijk gezegd was het meer omdat ze verbaasd was over zijn appartement. Het was zo totaal anders dan haar meisjesachtige, knusse kamertje op Gren, zo anders dan ze had verwacht. Het was mooi, niet helemaal haar stijl, maar zeker mooi. Weer beet ze op haar lip, waarna ze uiteindelijk maar naar de bank liep en erop neerplofte. Haar blik gleed even over het boek. ‘Romeo en Julia, huh? De driedaagse relatie tussen een zeventienjarige jongen en een dertienjarig meisje.’ Ze grinnikte zacht om de ironie van het verhaal, wat totaal niet bij hun situatie paste.

Het leek niet alsof hij blij was om haar te zijn. Integendeel, het leek juist alsof hij niet eens wou dat ze hier was, alsof hij gedwongen was geweest om haar uit te nodigen terwijl het uit zichzelf was gekomen. Maar zijn ogen spraken nooit de waarheden, noch ontsnapten er woorden uit zijn mond die ook maar klonken als de regelrechte waarheid: Namelijk dat hij juist wél blij was om haar te zien. In die zin was hij een perfecte leugenaar én acteur. Tuurlijk, hij voelde nog steeds afkeer jegens haar en hij deed alles om die afkeer te behouden, maar toch schreeuwde een deel in hem om toe te geven, zich niet meer af te schermen van het gevoel waar iedere tiener wel mee in aanraking kwam. En dat deel probeerde hij zo wanhopig te verbergen achter zijn koude blik en ijzige woorden.
Toch nam het het feit niet weg dat hij érg aangetrokken was tot haar. Voor de eerste keer in zijn leven gaf er iemand tegengas. De voorgaande meiden met wie hij kennis maakte of met wie hij het bed deelde, gingen nooit tegen hem in. Ze waren te makkelijk, waren voor hem gewoon een soort van speeltjes waar hij zich even mee kon vermaken maar die hem uiteindelijk toch weer verveelden waardoor hij ze maar bij het vuilnis wierp. En of ze huilden of niet, het maakte hem niet uit. Maar nu was Azure er, één van de vurigste meiden die hij had ontmoet die zich niet liet domineren onder zijn praatjes en keihard tegengas gaf. En dat was juist wat hij nodig had. Verzet, iets uitdagends. Iemand die de verleiding weerstond om in de giftige appel te bijten.
‘Is dit een of andere ziekelijke grap, rat? Of had je me ergens voor nodig?’ Dat was precies de reactie die hij verwacht had van haar. In een flits van zwarte lokken stapte ze zijn appartement verder zonder te wachten op een antwoord - het antwoord dat hij nog even moest bedenken sinds de echte reden in zijn opzicht alles behalve goed was. Sloom sloot hij de deur en liet hij zijn grijze ogen over Azure glijden. Ze was niet bepaald op haar elegantst gekleed - dat hoefde ook niet sinds hij haar al eens naakt had gezien - met de joggingbroek en het knoetje maar ze was nog steeds mooi. Nog steeds het elegante loopje, de sprankelende rode ogen en het mooi-gevormde gezicht met de fijne kaaklijn en die roze lippen, die hij eigenlijk gelijk had willen eigenen toen hij die deur open had getrokken. Hij had zich nog wel kunnen inhouden, dus dat was verder prima. Maar of hij zich zometeen ook kon inhouden wist hij niet, want nog steeds verlangde hij naar haar. En dat werd met de dag meer en meer. Het was alsof hij langzaam verslaafd aan het raken was en dat was naar zijn mening alles behalve goed. Ze had hem betoverd, gehersenspoelt, probeerde hem gek te maken! Die irritante feeks!
'Nee, dit ís geen grap. Maar wat het ook wel mag zijn, het is wel ziekelijk.' Hij liep rustig naar de bank toe en nam plaats naast haar, niet te dichtbij maar ook niet te ver van haar af. ‘Romeo en Julia, huh? De driedaagse relatie tussen een zeventienjarige jongen en een dertienjarig meisje.’ 'Die daarna het loodje leggen, waarna hun sullige families vrede sluiten.' vervolgde hij. Hij haalde kort zijn schouders op, was eigenlijk begonnen met het boek omdat hij zich verveelde. Hij hield van Shakespeare's werk maar was niet heel erg dol op Romeo en Julia, puur omdat het een liefdesverhaal was waar hij alleen maar van kon dromen. Hij was geen Romeo, echt niet. Hij was eerder de verradende Judas. Al moest hij toegeven dat hij de laatste tijd best braaf was geweest. Maar dat betekende gelijk ook dat hij al vijf weken niks had gedaan en dat was voor de jongens onder ons veel te lang.

Mijn reacties lijken veel korter in deze stijl. Derp.

Ze trok haar benen half onder zich – ja, ze had haar schoenen wel keurig uitgedaan – en haar ogen flitsten de hele kamer rond. De spanning voelde aan als die van een glas waarover je met je vinger ging; het was een prachtig geluid, maar uiteindelijk barstte het en moest je de scherven opruimen. Ze vond het heerlijk om zo tegen hem tekeer te gaan, maar vanavond zou ze zich schuldig voelen omdat ze haar excuses niet had aangeboden. Wel aanbieden was onmogelijk, daar was ze veel en veel te trots voor. Plus; haar gevit op hem had mééstal een goede portie.. lichamelijk goedmaken als effect. Nee, ze ging hier niet zitten liegen, ze hoopte heel erg dat ze zulke ruzie zouden krijgen dat hij het uiteindelijk niet meer kon houden en haar gewoon dat bed op smeet. Niet dat ze niet terug zou vechten, maar ze was ervan op de hoogte dat hij fysiek gewoon sterker was. Ze zou haar wraak van te voren wel nemen, door hem eerst totaal out of his mind te krijgen.
Zonder te fronsen – gefeliciteerd Azure, je kan hem ook een soort van normaal behandelen zonder gek te worden van verlangen – knikte ze, grijnsde half. ‘Die families waren gewoon niet helemaal goed in hun hoofd. Maar wat verwacht je dan, van een ouderwets liefdesverhaal?’ Hun verhaal was geen liefdesverhaal, maar een nachtmerrie. Een horrorverhaal, waarin de twee hoofdpersonen elkaar niet konden luchten of zien, maar elkaar toch meer nodig bleken te hebben dan wie dan ook. Zenuwachtig – hoewel ze dat niet duidelijk liet merken – gleed ze met haar tong over haar lippen, die droog waren van de koele lucht hier op Shadra en het feit dat ze al een tijdje niets had gedronken. Ze richtte haar blik weer op Nezumi, keek hem nog steeds ietwat venijnig aan, maar er was ook nieuwsgierigheid in haar blik te vinden. ‘Dus… Over dit hele gedoe. Wat had je voor idee? Wat wilde je gaan doen?’ Zelf hoefde ze dit appartement voorlopig niet uit, was daar veel te moe voor.
Uiteindelijk zette ze zich over haar vreemde nervositeit heen en stelde de eerste vraag die in haar opkwam. ‘Weet je al wat we eten, of moet ik je helpen met koken?’ Ja, daar had ze wel op gerekend, op het feit dat ze hier zou blijven eten. Ze zou hem wel overtuigen als hij zou zeggen dat het niet kon. Alles kon tussen hun twee, vond Azure. Daarvoor haatte ze hem genoeg en voelde ze zich genoeg tot hem aangetrokken. Ze staarde even naar haar nagels – helrood, als bloed – en keek weer naar zijn grijze ogen, waarin ze bijna direct verdronk. ‘Ik ben best goed in de keuken, als je je daar zorgen over maakt.’

Sorry, beter wordt het niet vandaag D:

Hoe langer hij daar op die bank zat, hoe dichterbij hij eigenlijk wou komen. Hij deed het natuurlijk niet, hij had zichzelf heus wel in de hand maar die neiging ging maar niet weg, alsof er een irritante vlieg om je hoofd blééf zoemen tot je het beest doodmepte. Maar hij kon zichzelf niet bepaald doodmeppen. Ook niet de neiging, want zijn hart bleek maar niet te willen luisteren naar zijn gedachten. Zijn hart zei ja, zijn gedachten zeiden nee. Wat zei zijn lichaam? Een dikke vette ja. En wat zei Azure? Hij wist het niet. Hij kon aan haar houding niet veel eigenaardigs merken en in haar gezichtsuitdrukking ook niet. Ze keek hem met dezelfde lichtelijke venijnige blik aan, hoewel deze keer met een sprankje van nieuwsgierigheid, en voor de rest kon hij niks uit haar ogen opmerken. Ze zeiden vaak dat de ogen de ramen van de ziel waren, dat alles daarin weerspiegeld werd. Nou vond hij dat dat behoorlijk spiri-wiri klonk en geloofde hij er geen barst van, maar stiekem wou hij wel dat hij haar gedachten kon lezen. Hij wou weten wat ze dacht, wat ze voelde en wat ze wou. Het zou alles tien keer makkelijker maken. Maar mevrouw was niet zo open en hijzelf was dat eigenlijk ook niet. Het zou helpen om wat opener te zijn maar vraag dat maar eens aan Azure. Dan zou hij geheid een klap krijgen.
‘Dus… Over dit hele gedoe. Wat had je voor idee? Wat wilde je gaan doen?’ sprak Azure en wekte hem daarmee op uit zijn gedachten. Hij keek haar aan, verdronk haast in haar rode kijkers maar antwoordde wel direct. 'In ieder geval genieten van wat gezelschap,' zei hij. Hij kon niet ontkennen dat hij zich lonely had gevoeld en behoefte had aan wat aandacht en gezelschap van een ander. Als het Azure niet was geweest, had het een ander kunnen zijn. Voor nu was hij redelijk tevreden met het feit dat Azure hier tegenover hem zat. Ze was beter gezegd het beste gezelschap nu. Niet dat ze bar veel te doen hadden in zijn appartement. Hij had enkel wat boeken, een tv met waarschijnlijk oninteressante programma's, een paar dvd's en één of ander lame bordspel wat hij ooit gewonnen had bij een bingo-spelletje... En een bed. Een zacht en fijn bed dat wellicht wat kraakte maar verder prima was voor... Gah, Nezumi. Houd op met daarover te denken! snauwde hij tegen zichzelf in zijn hoofd. Dadelijk dacht ze dat ze alleen maar hier was omdat hij toevallig met haar naar bed wou. Dat was ook niet leuk. Hij had haar namelijk wel degelijk uitgenodigd om eens bij hem te logeren. Maar hij moest nu wel wat verzinnen, anders zou ze zich gaan vervelen.
‘Weet je al wat we eten, of moet ik je helpen met koken? Ik ben best goed in de keuken, als je je daar zorgen over maakt.’ zei Azure. Hij leunde wat achterover, plaatste een arm op de rand van de rugleuning, zijn hand redelijk dichtbi Azure's haar. 'Maak je geen zorgen, majesteit. Ik kan formidabel koken. Maak het jezelf gewoon gemakkelijk... Wil je wat drinken? Ik heb cola, 7-up, melk, water.' vroeg hij toen en stond alvast op van zijn plek. Hij wou eigenlijk nog alcohol aan de keuzemogelijkheden toevoegen maar dat deed hij maar niet. Hij hád alcohol ingekocht maar op dit tijdstip was het niet bepaald toepasselijk om alcohol te gaan drinken. Alleen 's avonds kon het wel. Dat was dan ook het enige tijdstip waarop ze níet nuchter hoefden te zijn.

Durr.

Genieten van gezelschap, huh? Lag eraan wat hij met gezelschap bedoelde; haar intellectuele, slimme gezelschap of haar gedachteloze, lichamelijke gezelschap. Ze had nog nooit met hem gepraat – echt gepráát – besefte ze en hoewel de kans op zo’n gesprek erg klein was, hoopte ze er wel op. Op een soort rem. De meeste mensen deden eerst aan elkaar niet mogen, dan elkaar wel mogen en dan pas een relatie en daarna pas seks. Nezumi en zij hadden een heel andere volgorde aangehouden. Elkaar niet mogen, seks, elkaar nog steeds niet mogen en dan vastzitten in dat stuk van de relatie. Die er niet eens was, want er was nooit vraag geweest naar verbintenis. Normaal wist ze van een jongen hoe hij in elkaar zat, of hij verlegen was of niet, of hij een relativist was of een echte filosoof. Van Nezumi wist ze amper iets en het zat haar dwars. Het was alsof het universum hen van elkaar scheidde op een emotioneel vlak; ze mochten wel van elkaar genieten, maar niet van elkaars geest. God, ze wist niet eens of hij liever koffie of thee dronk. Het leek heel triviaal, maar voor Azure was het basiskennis. Basiskennis die ze nu niet had en die ze miste. Heel erg miste.
‘Goed, baron,’ antwoordde ze na een stilte die ze onbewust had laten vallen, ‘Dan ga ik me omkleden.’ Ze glimlachte bijna naar hem. ‘Het is oneerlijk als je naar me moet staren in een half trainingspak, niet?’ Ze stond elegant op van de bank, nu echt glimlachend. Zelfs met haar ogen, wat een hele sprong vooruit was voor haar. ‘En ik vind iets sterkers een beter idee. Hoe laat is het?’ Ze keek om zich heen om uiteindelijk de tijd af te lezen van de klok, ‘Vier uur. Laat genoeg om met wijn te beginnen, niet?’ Als ze dit ging doen, dan moest ze het goed doen. En dat was sober eigenlijk niet mogelijk. Nee, om normaal met hem te kunnen praten en hem niet telkens met zijn fouten te confronteren, had ze dat licht bevrijdende gevoel van een beetje alcohol nodig. Ze liep langs hem, dicht langs hem en pakte haar tas, waarna ze de eerste deur die ze zag opentrok. Ze ging zich niet in de woonkamer omkleden, let that be clear. Zo schaamteloos was ze nog niet. ‘Ik heb maximaal vijf minuten nodig, ‘kay?’ meldde ze, waarna ze de kamer binnenstapte.
De kamer bleek een slaapkamer te zijn. Ze sloot de deur achter zich en leunde er daarna tegen aan. God, wat was ze aan het doen? En waarom? Ze knipperde even, haalde diep adem en sloot haar ogen. Ze hoefde dit niet te doen. Er was een raam, ze zou er zo uit kunnen vliegen. Ze kon vluchten. Maar ze wilde niet. Ze wilde bij hem zijn, hem leren kennen. Dit zou haar eerste en laatste kans kunnen zijn en die mocht ze niet verspillen. C’mon Az, get yourself together, moedigde ze zichzelf in gedachten aan. Uiteindelijk ging ze recht staan, liep ze verder de kamer in en smeet ze haar tas op het bed. Daar opende ze de rits en haalde de inhoud eruit. Ondergoed – zwart, veel kant – een simpel losvallend shirt en een strakke spijkerbroek. Langzaam trok ze haar balletkleding uit, vouwde ze het op en trok ze de andere kleding aan. Ze stopte alles weer in de tas en sloot hem weer, schoof hem onder het bed en kwam de kamer weer uit. ‘Dus,’ liet ze merken dat ze er weer was, ‘Wat eten we?’

Als je wil kan je een timejump maken naar het eten ofzo~

Totaal onbewust was de hand, die verbonden was aan zijn arm die ontspannen over de leuning lag, met Azure's haar aan het spelen. Hij trok er niet aan maar krulde het zachte haar slechts om zijn lange vingers, liet de lokken langs zijn vingers glijden om de textuur te voelen. Fijn, zijdezacht, soepel. Hij kreeg zijn om zijn hele hand in haar haar te begraven, haar dichterbij hem te trekken. Hij wou haar dolgraag zoenen maar om de een of andere reden durfde hij het niet, kon hij het even niet. Misschien omdat hij zich nu wél bewust was van zijn gevoelens. Hij wist gewoon dat hij dol en dolverliefd was op de zwartharige naast hem. Eerst was hij in een zware ontkenning-fase geweest maar na het hele Beach Event-gedoe was het klaarduidelijk geworden. De vlinders waren geen bedorven voedsel meer, de rode blosjes waren geen teken van het warm hebben meer. Alle smoesjes die hij had verzonnen, waren compleet nutteloos. Het was zelfs zo dat als Azure nu heel goed zou kijken, ze zelfs een lichte roze kleur op zijn normaal bleke wangen kon zien. Er school zelfs een miniscuul glimlachje achter zijn normale cynische uitdrukking. Het was absoluut niet Nezumi-like.
‘Goed, baron, dan ga ik me omkleden. Het is oneerlijk als je naar me moet staren in een half trainingspak, niet?’ Hij knikte alleen, keek naar haar terwijl ze opstond en werd bijna gehypnotiseerd door die glimlach van haar. Hij stond zelf nu ook op om naar de keuken te lopen, hoorde haar zeggen dat ze liever iets sterkers had. 'Gelijk al aan de alcohol, hmm?' zei hij even licht-grijnzend voor hij naar de deur van de keuken liep en nogmaals knikte toen ze meldde dat ze vijf minuten nodig had. Toen ze zijn slaapkamer instapte en de deur dicht trok, liet Nezumi even een zucht en ging met een hand door zijn kortere kapsel. Waar was hij inhemelsnaam aan begonnen? Hij vond het geweldig dat ze hier was, daar niet van, maar het voelde allemaal zo ongemakkelijk. Hij wist voor de eerste keer in zijn hele leven niet wat hij tegen haar moest zeggen, hoe hij zich precies moest gedragen, of hij Mr. Nice Guy moest spelen of gewoon zijn spottende bijdehande zelf moest blijven. Hij wist niet wat hij bij haar kon flikken nu en wat niet. Een deel van hem wou zich nu meteen op haar storten, een ander deel van hemzelf wou dat niet. Het was verwarrend, vreselijk verwarrend maar hij kon nu niks anders doen dan zich even bijeen rapen. Na nogmaals gezucht te hebben, liep hij de keuken in.

Geen kaarsen op tafel, dat was iets teveel van het goede. Het boeketje witte liliums was iets beter en stond ook best schattig op de gedekte tafel. Het was geen driegangenmaaltijd die hij had bereid - overdrijven was immers ook een kunst - maar het waren ook geen mosselen of iets anders sjieks. Mosselen waren tenslotte moeilijk te bereiden en de andere sjieke maaltijden duurden een goede 2 uur om te maken en hij durfde te wedden dat Azure best trek had. Dus ging hij maar ouderwets spaghetti maken. Speciaal voor haar, want hij had ook gewoon een zak kant-en-klare ravioli in de pan kunnen mikken. Zo lui was hij eigenlijk wel met het eten, ondanks het feit dat hij een geweldige kok was als het moest.
'Laat ik maar de gentleman uithangen: Neemt u plaats.' zei hij met een lichte speelse grijns terwijl hij de stoel aan het gedekte tafeltje naar achteren schoof, zodat hij als Azure zou gaan zitten de stoel weer kon aanschuiven. De twee grote glazen met voetjes voor de wijn stonden er al. Eerder nog, tijdens het koken, had hij al een glas gedronken voor de nodige ontspanning dus de wijn-fles was al open. Jammer, kon hij de fles niet zo leuk laten ploppen. Hij liep de keuken in en kwam terug met twee borden spaghetti, tomatensaus en geraspte kaas er keurig bovenop, daar op nog een blaadje basilicum voor de sier en onder zijn arm de wijnfles. Hij zette een bord voor Azure neer en een bord voor zichzelf, schonk vervolgens de wijn in voor hun twee en pakte zijn glas op. 'Proost,' zei hij met een lichte glimlach.

Ik had geen inspiratie voor het eten xD

<sub>Ze had zijn aanraking stiekem fijn gevonden. Het gevoel van iemand die met haar haren speelde – dat gevoel had ze niet meer gehad sinds ze het in de tweede klas had af moeten knippen omdat iemand er kauwgom in had gedaan. Soms miste ze de lange, meisjesachtige lokken wel, maar Azure had ervaren dat het bijna onmogelijk was om van kort haar weer terug te gaan naar lang haar. Ze had er vrede mee, met haar halflange lokken. Het gevoel had ze gemist, dat was alles. Niemand – op haar moeder na – had met haar haren gespeeld omdat het simpelweg niet lang genoeg meer was om echt mee te klooien. Maar wat Nezumi deed, was fijn. Té fijn. Ze hoefde het niet niet fijn te vinden, maar ze ging er volgens zichzelf veel te veel op focussen. Misschien was ze daarom opgestaan, omdat ze zich teveel op de aanraking was gaan richten en bijna toe had gegeven aan haar… vreemde verlangen. Zo noemde ze het. Haar vreemde verlangen, her strange desire. Het was een goede naam, vond ze zelf. Het was vreemd. Haar hele situatie was vreemd. Liefde was vreemd.
Maar ze was niet verliefd, toch? Ze had… gevoelens. Maar ze kon, mocht, wilde het niet toegeven. Ze was altijd degene geweest die geen last had van liefdesverdriet, die niets had te klagen over haar vriendje of over ingewikkelde relatiezaken, puur en alleen omdat ze geen relatie had. Dat wilde ze zo houden maar – dit wist ze zeker – als Nezumi iets met een ander meisje zou krijgen zou ze er kapot van zijn. Zo moest ze het omschrijven. Ze wilde hem zelf niet per sé hebben, maar niemand anders mocht hem hebben. Zij was de kleuter en hij was het stuk speelgoed. Ja, het was kinderachtig, maar het was werkelijk de beste manier om haar relatie met Nezumi te beschrijven. Ze waren als kat en hond, maar de kat wilde niet dat de hond met een andere hond omging. Stilletjes wilde de kat ook een hond zijn, maar daar ging het niet om. Hij mocht haar niet hebben, maar ook niemand anders. Hij was van haar en toch was hij niet van haar. Zo had Azure het in gedachten. Ze zou hém claimen, maar hij háár niet. Dat was het plan. Het zou waarschijnlijk niet lukken, maar dat duwde ze weg.

Ze keek hem speels glimlachend aan terwijl hij haar stoel voor haar naar achteren hield, ging zitten en bleef lachen. Ze had hem de hele tijd dat hij kookte in de gaten gehouden, geamuseerd toegekeken maar geen woord gesproken, kortom, ze had gewoon met een glas wijn in de keuken gestaan. Ze had echter pas twee glazen op, dus dat gaf aan hoe snel Azure dronk. Niet echt snel. Nu had ze ook niet echt dorst, maar de alcohol moest nog een beetje worden aangevuld voordat ze losser zou worden. Losser met woorden, want fysiek liep ze altijd hetzelfde. Ja, zelfs dronken wist ze vrouwelijk en elegant te lopen. Een beetje scheef, maar dat vonden de meeste mensen juist wel schattig. Iets waar ze dankbaar gebruik van maakte. Nu was ze alleen een beetje licht in haar hoofd – combinatie van de geur van voedsel, de temperatuur en de alcohol. ‘Zo,’ merkte ze op, ‘Je weet hoe je een dame aangeschoten krijgt.’ Italiaans eten maakte het drinken van wijn voor haar een stuk makkelijker en eerlijk is eerlijk; Azure was dol op alles wat Italiaans was, op het ongezouten droge brood na. Maar dit was pasta en ze hield van pasta. ‘Maar goed, proost.’ Ze hield haar glas op, nam een klein slokje en zette het glas daarna weer neer.
Na de eerste paar happen in stilte gegeten te hebben besloot ze maar een gesprek aan te knopen – stiltes waren niet haar specialiteit met Nezumi. Er waren jongens die ze urenlang kon tergen met zwijgen, maar hem niet. Ze wilde gewoon zo graag meer van hem weten. ‘Dus, waar heb jij zo goed leren koken?’ informeerde ze beleefd, maar met een speelse grijns om het luchtig te houden. ‘Want dat moet ik je nageven; je kookt erg goed.’</sub>