De motor brulde zijn laatste rookwolk uit en stond toen stil voor de stalling op het lanceringsplatform. Een zwarte laars stapte op de grond en zette het gevaarte op de standaard. Ravenna trok de helm van haar hoofd en schudde haar lange haar even uit. Iedere beweging deed haar pijn, ook al was het alweer een week geleden dat ze met haar medepatiënten had gevochten. Het prachtige blauwe oog dat Larry haar had bezorgd, prijkte nu in een dikke tint paars op haar gezicht.
Even haalde ze diep adem, het was ook al zo lang geleden dat haar ouders haar hadden weggesleept naar het hospitaal. Ze wreef even over de polsbandjes die onder de mouwen van haar leren jack uitstaken en stapte toen resoluut het gebouw binnen.
Onzeker keek ze rond, maar de gangen waren vrijwel geheel uitgestorven. Logisch ook: de lessen waren bezig. Zelf hoefde ze maandag pas te beginnen. Ze hees haar tas wat verder over haar schouder en liep de gang verder op, op weg naar haar etage. Het lopen kostte haar zoveel moeite dat ze op de trappen ging zitten om even haar spieren wat rust te geven. Ze haalde een hand door haar haren heen en zuchtte nogmaals diep.
Hoe moest ze nu weer de anderen onder ogen komen. Vanzelfsprekend ontweek iedereen haar, omdat zij hen ontweek, maar sommigen zouden vragen gaan stellen. Als haar zusjes hun mond niet hielden werd het bericht binnen een dag verspreid: Gestoorde Ravenna Dai had een jaar opgesloten gezeten in een mentaal asiel.

(Zackieeee)

Het was aardig mooi weer voor de winter en er blies een zachte wind door Zacks haren die over de grasvelden aan het lopen was, rustig op zijn gemakje met muziek in zijn oren, hij was binnenkort van plan om het graf van Rhine te bezoeken, hij moest zich voorbereiden en dit deed hij ook door regelmatig naar buiten te wandelen om zichzelf te kunnen kalmeren. Al eventjes had hij niet meer gehuild, maar dat was omdat hij emotioneel compleet kapot was. Een zucht verliet zijn mond toen hij er even aan terugdacht, zijn ijsblauwe ogen gingen over het gras dat tussen de sneeuw was komen piepen en hij hurkte zich, zijn lange armen strekten zich richting het gras en zijn lange slanke vingers gingen over het gras, maar het deed niets met de emotionele staat waarin hij was. Met een zucht stond hij op en keek naar enkele leerlingen die voorbijliepen. Hij torende letterlijk boven hen allemaal uit en hij voelde zich te groot hier en niet op zijn plek, sinds Rhine’s dood was hij vier centimeter gegroeid, van een flinke 1m88 naar een colossale 1m92.

Uiteindelijk besloot Zack dat hij door de etages wilde lopen en dit deed hij dan ook gewoon, met zijn ijsblauwe ogen op de grond gericht en totaal niet oplettend wandelde hij door de gangen, de meeste mensen gingen wel uit de weg voor hem, maar toch botste hij tegen iemand op, hij was groot, maar had dus totaal niet uit zijn doppen gekeken. Door zijn evenwicht dat hij verloor, viel hij op de grond, zijn papieren die hij bijhad spreidden zich uit op de grond en hij wreef afwezig door zijn haar terwijl hij de persoon aankeek. Ze had een enorm bekend uiterlijk en dan pas na een tijdje drong het tot hem door wie dit was, zijn ijsblauwe ogen werden groot vol verbazing terwijl hij zachtjes stamelde: “R- Ravenna...?”

(beetje prut, sorry, volgende wordt beter! <3)

Nijdig zocht ze in haar tas naar haar sigaretten, wat ze alleen nog uit macht der gewoonte deed, omdat ze er al een half jaar niet meer inzaten. Met een zucht die meer op een pijnlijke kreun leek kwam ze overeind, maar voor ze nog maar een stap had verzet, botste er iemand tegen haar op. Haar toch al beurse lichaam kon die lichte klap even niet aan. 'Auw! Verdomme! Kijk uit je doppen, vuile...' Verder kwam ze niet, want terwijl ze over haar ribben wreef, zag ze wie het was.
Het was Zack.
'Puppyboy, ik zag je niet!' riep ze, iets harder dan de bedoeling was geweest. Ze hees haar tas van de grond en zette die naast haar voeten. Ze vroeg zich af of hij haar wel gehoord had. “R- Ravenna...?” Ze probeerde te grijnzen. 'Ja, ik ben het. Een jaar ouder, een jaar slechter.' Ondanks als zijn irritante geintjes had ze hem in haar hart gesloten. Maar wat zag hij eruit! Ze kon het niet goed plaats geven, maar iets van de kalmte en vrolijkheid die hij normaal overal mee naartoe sjouwde leek te zijn verdwenen. 'Knul, wat hebben ze met jou uitgevreten?' vroeg ze verbaasd en met een ondertoon die ze nog nooit bij zichzelf had gehoord. Was het bezorgdheid?
Ze herinnerde zich haar medepatiënt Larry, die iets weg had gehad van Zack. Op wat haar laatste dag had moeten zijn, had hij om zijn aansteker gevraagd aan een van de zusters en die had geweigerd omdat hij dan weer de kantine in brand zou steken. Op het moment dat hij uitflipte, had Ravenna hem een stomp gegeven en hem haarfijn uitgelegd dat hij krankjorum was. Na die uitspraak had ze het blauwe oog opgelopen en was er een vechtpartij ontstaan, waaraan verscheidene patiënten hadden meegedaan, terwijl de rest hen toejuigde. Het resultaat was een bewusteloze Larry en een extra week in het asiel. Toch had die eerste klap haar even doen inzien dat je niet zomaar alles zei, ook al wilde je dat dolgraag.
Ze gaf Zack een zachte stomp tegen zijn arm. 'Hee, ik bijt niet. Zeg op, wat is er met jou gebeurd?'

Zack was tijdens zijn wandeling tegen iemand opgebotst, hij verloor compleet zijn evenwicht en viel met zijn kont op de grond. De papieren die hij nodig had voor te studeren, vielen op de grond voor ze overal in het rondvlogen. Hijzelf wreef afwezig door zijn zwarte haren die nu plat en sluik langs zijn hoofd vielen, vroeger had hij altijd zijn haar omhoog gestoken, maar nu had hij daar de energie en zin meer voor. 'Auw! Verdomme! Kijk uit je doppen, vuile...' begon het meisje en zijn ijsblauwe ogen keken naar het meisje waartegen hij was gebotst en tot zijn grote verbazing herkende hij haar maar al te goed. Toen zij zijn koosnaampje uitsprak, kon je een kleine glimlach zien verschijnen, die al even snel verdween als sneeuw voor de zon. “R- Ravenna..?” stamelde hij zachtjes, overdonderd door het feit dat ze hier nu was, waar was ze al die tijd geweest? 'Ja, ik ben het. Een jaar ouder, een jaar slechter.' Zei ze met een grijns en hij knikte: “Idem,” zei hij zachtjes terwijl hij zijn ijsblauwe ogen niet van haar af kon houden, bang dat als hij wegkeek, ze zou verdwijnen, net zoals alle rest. 'Knul, wat hebben ze met jou uitgevreten?' vroeg ze en Zack slikte, hij wist goed genoeg dat zij een persoon was die hij kon vertrouwen en zijn hoofd bonsde. Maar toch bleef hij even stil, nadenkend over de goede woorden die hij kon gebruiken hiervoor, hij was inderdaad niet meer de persoon die zij kende, dus hij moest het goed uitleggen.

'Hee, ik bijt niet. Zeg op, wat is er met jou gebeurd?' vroeg ze nogmaals en ze bracht hem weer bij de realiteit door hem een stomp te geven. Zack besloot dan zijn papieren op te rapen, terwijl hij begon te praten: “Rhine is vorig jaar gestorven, zelfmoord en ik stond er gewoon letterlijk bij, ik voelde me zo hulpeloos... ik heb een egoïstische stap willen zetten door mezelf van kant te maken, ik... Ik ben vier centimeter gegroeid en ik ben geconstateerd met een ziekte die me fysiek compleet aan het uitputten is en ik groei er door...” Hij sorteerde al zijn papieren en stak deze in zijn zak en hij stond op, laten zien hoe groot hij was geworden. Hij stak zijn lange arm uit en keek haar aan. “Waar ben jij al die tijd gebleven Ravenna...? Ik heb je... gemist...” zei hij zachtjes, nog steeds niet zeker of ze werkelijk echt hier was, of hij maar gewoon aan het dromen was, zoals elke andere keer.

Ze voelde hoe oneerlijk het moest zijn. Zij was per slot van rekening degene geweest die een jaar lang verdwenen was en niet hij. Toch vroeg ze het hem, misschien was ze zelf zijn vragen aan het ontwijken. Hij had wat papieren laten vallen. Terwijl hij die opraapte kreeg ze antwoord. “Rhine is vorig jaar gestorven, zelfmoord en ik stond er gewoon letterlijk bij, ik voelde me zo hulpeloos... ik heb een egoïstische stap willen zetten door mezelf van kant te maken, ik... Ik ben vier centimeter gegroeid en ik ben geconstateerd met een ziekte die me fysiek compleet aan het uitputten is en ik groei er door...” Dat was allemaal zo snel achter elkaar dat het enkele seconden duurde voor Ravenna alle informatie had verwerkt. Ze knikte langzaam alsof ze het door begon te krijgen en bleef hem een beetje glazig aanstaren. Even wreef ze over haar polsen.
Waarom was dit gebeurd? Waarom trok dat joch opeens ongeluk aan?! Ravenna voelde een enorme golf van woede in zich opkomen. Opeens haatte ze iedereen die ook maar iets te maken hadden gehad met Zacks neerslachtigheid, zichzelf dubbel zoveel. Ze was niet goed in praten met mensen, daarvoor kon ze het niet goed genoeg, maar ze had er tenminste moeten zijn! Ze merkte niet hoe haar vuisten zich even balde terwijl ze in gedachten zichzelf uitschold.
“Waar ben jij al die tijd gebleven Ravenna...? Ik heb je... gemist...” Opgeschrokken uit haar woedende gedachten keek ze hem weer aan. Daar had je het al. Hij keek haar aan alsof hij bang was dat ze een hersenspinsel was. Ravenna kende die blik; meerdere patiënten in het asiel hadden haar hetzelfde aangekeken, bang dat iedereen om hen heen een leugen was.
Ze aarzelde even en trok toen een van de polsbandjes weg en toonde een duidelijk zichtbaar litteken in de binnenkant van haar arm. 'Ik probeerde hetzelfde...' zei ze stug. 'Ik werd ontdekt door mijn zusje Olive, waarna mijn ouders me naar een mentaal asiel stuurde.' Met licht rollende ogen en een sarcastische ondertoon in haar stem vervolgde ze: 'Diagnose: suïcidaal en geestelijk in de war.' Ze snoof even en trok het polsbandje er weer over heen waarna ze nijdig naar haar voeten staarde.
'Sorry Zack...' ze beet op haar lip. 'Het is mijn schuld...Ik had toestemming om contact te zoeken met mensen, maar elke keer dat ik een stuk papier voor mijn neus had...Het lukte gewoon niet en het enige wat ik wilde was mezelf neersteken met de pen!' Ze voelde een brok in haar keel en probeerde hem weg te slikken terwijl ze boos een traan uit haar ooghoek veegde. Ze wilde niet huilen en zeker niet in zijn bijzijn. Ze verdiende niemands sympathie.
Om een pijnlijke stilte te voorkomen, legde ze even haar hand op zijn arm. 'Ik leef nog Puppyboy, ik ben het echt.' ze probeerde weer te grijnzen, maar het werd meer een grimas.

Ravenna was een hele poos uit Zacks leven verdwenen, hij hoopte vurig dat ze en goede rede had gehad om zo weg te gaan. Natuurlijk kon Zack niet snappen hoe iedereen zo uit zijn leven aan het verdwijnen was, een per een alsof ze werden ontvoerd door aliens. Het was hopeloos en Zack begon meer en meer de gedachte te krijgen dat dit alles een droom was, dat hij in coma lag in een ziekenhuis en dit alles gewoon fantaseerde, droomde. Ze vroeg wat er met hem aan de hand was en hij vertelde het gewoon, het had geen zin om het te verbergen. Hij had wat papieren laten vallen. Terwijl hij die opraapte kreeg ze antwoord. “Rhine is vorig jaar gestorven, zelfmoord en ik stond er gewoon letterlijk bij, ik voelde me zo hulpeloos... ik heb een egoïstische stap willen zetten door mezelf van kant te maken, ik... Ik ben vier centimeter gegroeid en ik ben geconstateerd met een ziekte die me fysiek compleet aan het uitputten is en ik groei er door...”
Zack legde alles uit, tot in de puntjes, hij vertelde over Rhine’s dood, hoe hij zelfmoord wilde plegen en hoe hij Rhine, zag doodgaan. Hoe hij was gegroeid en hoe hij zo uitgeput was als het maar zijn kon. Ravenna was een van de enigsten die dit wist, hoe hij met een probleem rondliep. Uiteindelijk vroeg hij waar ze was gebleven en ze keek hem aan en hij keek naar haar arm die duidelijke bewegingen maakten en een litteken liet zien, zijn gedachten flitsten terug naar hoe Rhine haar leven had beeïndigt met exact dezelfde techniek en zijn ogen werden haast meteen waterachtig, terugdenkend aan hoe haar bloed rijkelijk uit de wonde vloeide toen hij haar ader losliet en hoe ze langzaamaan het leven gedag zei. Zack keek haar uiteindelijk weer aan, de ruimte tussen hen verminderend.

'Ik probeerde hetzelfde...' zei ze stug. 'Ik werd ontdekt door mijn zusje Olive, waarna mijn ouders me naar een mentaal asiel stuurde.' Met licht rollende ogen en een sarcastische ondertoon in haar stem vervolgde ze: 'Diagnose: suïcidaal en geestelijk in de war.' Zack haalde met stoten adem, luisterend naar haar verhaal maar je kon zo al merken dat hij het moeilijk kreeg. Zijn blik ging naar haar arm en ze schoof haar polsbandje weer terug. 'Sorry Zack...' ze beet op haar lip. 'Het is mijn schuld...Ik had toestemming om contact te zoeken met mensen, maar elke keer dat ik een stuk papier voor mijn neus had...Het lukte gewoon niet en het enige wat ik wilde was mezelf neersteken met de pen!' zei ze en hij zag de tranen verschijnen in haar ooghoeken, die ze meteen wegveegde. Dan legde ze haar hand op zijn arm en hij keek haar aan. Ze was echt en ze bevestigde het ook nog eens door het te zeggen: 'Ik leef nog Puppyboy, ik ben het echt.'

Het was leeg in de gangen, dus hij hoopte dat niemand het zou zien buiten haar en hij trok langzaam zijn shirt op, om het lange litteken op zijn borstkas te laten zien, natuurlijk was zijn lichaam nog altijd in topconditie, hij woog immers 105 kg. Hij liet zijn zwarte shirt weer zakken zodra hij zeker was dat ze had gezien. “Het jeukt nog regelmatig... en Ravenna? Ik heb je verdomd hard gemist... klein raafje,” zei hij mompelend als hij de afstand tussen hen beiden nietig maakte en haar omhelsde, hij sloot zijn ogen. “Volgende keer, laat alstjeblieft weten of alles ok met je is, ik was doodongerust over je...” zei hij zachtjes terwijl hij de omhelzing nog even liet duren en hij liet dan los, om aan het raam te gaan zitten. “Gaat het al wat beter met je?” vroeg hij, zijn ijsblauwe ogen haar aankijkend

Zack leek nu wat minder angstig te zijn dat ze plotseling magisch zou verdwijnen. Hij keek even om zich heen en trok toen zijn shirt omhoog zodat ze een lang litteken kon zien dat over zijn borstkas liep. Hij was inderdaad gegroeid, zeker als je bedacht dat zijzelf al vrij lang was in vergelijking met de andere meisjes.
Hij deed zijn shirt weer omlaag. “Het jeukt nog regelmatig... en Ravenna? Ik heb je verdomd hard gemist... klein raafje,” Voor ze hem nijdig kon aankijken vanwege dat koosnaampje, omhelsde hij haar. Even stond ze er wat verdwaasd bij, liet na een tijdje voorzichtig haar handen op zijn rug rusten en legde haar hoofd tegen zijn schouder. Nog steeds voelde ze zich wat ongemakkelijk bij zo'n gebaar, maar toch was er al teveel tussen haar en Zack gebeurd om dit nog raar te vinden. “Volgende keer, laat alstjeblieft weten of alles ok met je is, ik was doodongerust over je...” Ze slikte en knikte even, maar zelfs dit begon na een tijdje pijn te doen. 'Auw! Zack...Blauwe plekken!' zei ze half grinnikend. Hij liet haar weer los en ging onder het raam zitten. Ze streek zelf weer neer op de traptreden en wreef met een pijnlijk gezicht over haar borst.
“Gaat het al wat beter met je?” vroeg hij haar. 'Mja, gaat wel. Ik heb al een tijdje geen neigingen meer om mezelf iets aan te doen.' Even slaagde ze erin om te grijnzen. 'Oke, niet grappig, weet ik.' Ze veegde een pluk haar achter haar oor, waardoor het blauwe oog goed zichtbaar werd. 'Een aandenken van een andere patiënt, maak je niet druk, blauwe plekken genezen.' Opeens veranderde haar blik. 'Maar die van jou kennelijk niet. Waarom heeft Rhine...jeweetwel...' vervolgde ze, een stukje zachter en op een toon die haar als begripvol leek. Ze kon zichzelf wel slaan omdat ze er zo lomp onder bleef. Zacks vriendin had zelfmoord gepleegd en zij kon niet eens zeggen 'wat erg voor je'.

Zack was al geruster, ze zou niet verdwijnen want de aanraking voelde echt en liet een warmte achter in Zack, dus dit was echt, zij was echt. Eventjes keek hij om zich heen, de gang was verlaten en zou dus niet veel  uitmaken als hij haar dit liet zien. Hij trok zijn shirt omhoog om het lange litteken lopende over zijn borst te laten zien voor een korte periode om dan zijn shirt weer te laten zakken. “Het jeukt nog regelmatig... en Ravenna? Ik heb je verdomd hard gemist... klein raafje,” hij wist goed genoeg dat ze niet van bijnamen hield, maar dat boeide hem echt niet op dit moment, ze moest weten dat hij haar enorm had gemist, de sterke Ravenna. Langzaam omhelsde hij haar, wetende dat hij dit mocht, waarschijnlijk was hij vast de enige die dit mocht, wetende hoe ze in elkaar zat. “Volgende keer, laat alstjeblieft weten of alles ok met je is, ik was doodongerust over je...” sprak hij en hij zag hoe ze knikte en hij glimlachte even kort.  'Auw! Zack...Blauwe plekken!'  zei ze en hij liet haar meteen los, hij wilde haar immers geen pijn doen, ze had het vast al lastig genoeg. Hijzelf ging naast haar zitten op een van de vensterbanken en zij op de traptreden. Zijn blik ging bezorgd naar haar hand die pijnlijk over haar borst wreef, wat was er met haar gebeurd?

“Gaat het al wat beter met je?” vroeg hij ten slotte, sinds hij haar al een jaar niet meer had gezien plus ze in een instituut had vastgezeten voor een jaar. 'Mja, gaat wel. Ik heb al een tijdje geen neigingen meer om mezelf iets aan te doen.' Even slaagde ze erin om te grijnzen. 'Oke, niet grappig, weet ik.' Ze veegde een pluk haar achter haar oor, waardoor het blauwe oog goed zichtbaar werd. 'Een aandenken van een andere patiënt, maak je niet druk, blauwe plekken genezen.' Zack knikte, blauwe plekken geneesden inderdaad, littekens bleven voor altijd, of toch alleszins voor een lange tijd.  'Maar die van jou kennelijk niet. Waarom heeft Rhine...jeweetwel...' vervolgde ze, met een stillere toon en hij besloot dan toch maar naast haar te gaan zitten. “Rhine, hoe moet ik beginnen..” begon hij op een zachte toon, “Nou ik wist al langer dat ze met problemen kampte, toen ik haar de eerste keer zag was ze al iemand waarvan ik meteen doorhad dat ze problemen had, haar ouders zijn vermoord en ze had een pact gesloten met de duivel en daar leed ze enorm onder, toen ze me dumpte omdat zij me de pijn wilde besparen, ging het helemaal mis. Een paar dagen weken kreeg ik een brief van haar, haar afscheidsbrief..” zijn blik gleed naar zijn tas waar hij een kaft uithaalde en uit die kaft nam hij een zorgvuldig gevouwen papiertje eruit. Zack vouwde het papier open en liet Ravenna de afscheidsbrief van Rhine lezen. “Je bent de enigste waaraan ik dit laat lezen... Het voelt vreemd het met iemand te delen, maar aan de andere kant ook goed.. Omdat ik je vertrouw.” Zijn ogen wendde zich af van de brief, hij wilde er niet aan herinnert worden, niet op deze moment toch.

Haar brief:

Zack kwam naast haar zitten. “Rhine, hoe moet ik beginnen..” begon hij op een zachte toon, “Nou ik wist al langer dat ze met problemen kampte, toen ik haar de eerste keer zag was ze al iemand waarvan ik meteen doorhad dat ze problemen had, haar ouders zijn vermoord en ze had een pact gesloten met de duivel en daar leed ze enorm onder, toen ze me dumpte omdat zij me de pijn wilde besparen, ging het helemaal mis. Een paar dagen weken kreeg ik een brief van haar, haar afscheidsbrief..” Hij haalde een kaft uit zijn tas en daaruit een zorgvuldig opgevouwen papiertje en gaf dat aan haar. “Je bent de enigste waaraan ik dit laat lezen... Het voelt vreemd het met iemand te delen, maar aan de andere kant ook goed.. Omdat ik je vertrouw.” Even kreeg ze een vreemd gevoel van binnen. Het was ook niet gebruikelijk dat ze zo in vertrouwen werd genomen door iemand.
Langzaam vouwde ze het papier open en las de inhoud die haar bij iedere zin een stomp in de maag leek te geven. De inhoud gaf haar een vermengd gevoel van afgunst en verdriet.
Toen ze hem uit had, vouwde ze hem weer dicht en gaf hem voorzichtig terug aan Zack. 'Het spijt me, Zack, echt waar.' zei ze zacht en keek hem even recht aan. 'Weet je zeker dat je deze wel bij je moet houden...?' vroeg ze met twijfel in haar stem, want het idee dat Zack voor altijd met dit papier rond zou lopen en constant herinnerd moest worden, leek ook voor haar een marteling.
Voorzichtig legde ze haar hand op zijn rug en klopte er even op. 'Ik ben niet makkelijk, ik weet het, en ik kan niet goed advies geven ofzo...Maar ik kan luisteren, ook al lijkt dat niet zo, dus weet dat, Puppyboy.' Ze glimlachte even zwakjes en haalde haar hand weer van zijn rug.

Zack had besloten om naast Ravenna te gaan zitten wilde hij het gaan uitleggen waarom Rhine zelfmoord had gepleegd, waarom ze uit het leven wou stappen op dat exacte moment. Zelf begreep hij nog altijd niet goed waarom ze had gedaan, hij had zo veel meer last dan haar te dragen, had dat te maken met de limieten? Dat ieders zijn limiet anders was? Misschien, al bleef het een raadsel waarom Rhine niet sterk had kunnen blijven, Zack had er ook moeite mee nu, maar hij bleef leven. Hij had mensen om voor te leven. “Rhine, hoe moet ik beginnen..” begon hij op een zachte toon, “Nou ik wist al langer dat ze met problemen kampte, toen ik haar de eerste keer zag was ze al iemand waarvan ik meteen doorhad dat ze problemen had, haar ouders zijn vermoord en ze had een pact gesloten met de duivel en daar leed ze enorm onder, toen ze me dumpte omdat zij me de pijn wilde besparen, ging het helemaal mis. Een paar dagen weken kreeg ik een brief van haar, haar afscheidsbrief..” Hij haalde een kaft uit zijn tas en daaruit een zorgvuldig opgevouwen papiertje en gaf dat aan haar. “Je bent de enigste waaraan ik dit laat lezen... Het voelt vreemd het met iemand te delen, maar aan de andere kant ook goed.. Omdat ik je vertrouw.”

Hij vertrouwde haar, wetende dat zij een persoon was die niet zomaar alles wat hij haar vertelde ging rondbazuinen, nee zo was ze niet en dat wist hij. Dat gaf hem een gevoel van vertrouwen. Een gevoel dat hij al tijden niet meer heeft gehad. Eenmaal ze het had gelezen, kreeg hij het papiertje terug en hij stak het in zijn kaft, zo had hij altijd een herinnering aan Rhine bij zich, het kalmeerde zich enigszins wetende dat een deeltje van haar altijd bij hem was en hij wist ook dat ze nu op hem neer keek, hem in de gaten hield. 'Het spijt me, Zack, echt waar.' zei ze zacht en keek hem even recht aan. 'Weet je zeker dat je deze wel bij je moet houden...?'
“Misschien niet...” mompelde hij met een lege blik in zijn ogen “Maar het is het enigste wat ik van haar nog heb.” Dat was het enigste wat hij nog had van haar samen met een doodskaartje, maar dat was het dan nog, al de rest die ze hem had geschonken waren allemaal herinneringen aan haar, pijnlijke herinneringen. Hij voelde haar hand op zijn rug kloppen en hij keek haar aan met zijn ijsblauwe ogen, terwijl hij luisterde naar wat ze zei: 'Ik ben niet makkelijk, ik weet het, en ik kan niet goed advies geven ofzo...Maar ik kan luisteren, ook al lijkt dat niet zo, dus weet dat, Puppyboy.' Hij glimlachte lichtjes, probeerde toch alleszins en hij sprak op een zachte toon: “Dankje Ravenna, en ik ben ook niet een van de gemakkelijkste dus ik kan me wel in je situatie plaatsen, ik krijg gewoon een hoop shit op me gegooid, terwijl mensen denken dat ik het wel ga kunnen dragen. Ravenna, ik ben blij dat je terugbent, zo blij..”
Hij dook helemaal in elkaar en begon te schokschouderen, tevergeefs proberend zijn tranen in toom te houden.

Het leek haar dat het bijhouden van die brief, en het constant herinnerd worden aan datgene wat hem kapot had gemaakt, wat haar altijd onmogelijk had geleken, hem alleen maar naar beneden zou trekken. Gek, hoe neerslachtiger Zack werd, hoe sterker Ravenna begon te voelen dat zij degene was die hem eruit zou halen, wat het ook kostte. “Dankje Ravenna, en ik ben ook niet een van de gemakkelijkste dus ik kan me wel in je situatie plaatsen, ik krijg gewoon een hoop shit op me gegooid, terwijl mensen denken dat ik het wel ga kunnen dragen. Ravenna, ik ben blij dat je terugbent, zo blij..” Ze wilde een flauwe glimlach opzetten, maar kreeg de kans niet. Zack brak als een porseleinen beeldje ineen. Zijn schouders begonnen te schokken en na een paar seconden drong het tot haar door dat hij huilde.
Een onzichtbare hand had haar ingewanden vastgegrepen en kneep er nu in. Ze had geen flauw idee wat ze hiermee moest en voelde zich ontzettend machteloos. 'Zack...' kwam er schor uit, nauwelijks hoorbaar. Verdomme, ze had zichzelf al voorgenomen om dit recht te zetten, dat zou ze dan ook doen. Voorzichtig legde ze haar arm over zijn rug en wreef even over zijn schouder. 'Het is oke Puppyboy, het is oke. Ik ben er voor je, huil maar.' Ze sloeg haar andere arm om hem heen en drukte hem tegen zich aan. Nog wat ongemakkelijk misschien, maar ze bedoelde het goed.

(kort en awkward, this is so sad )

Het was misschien niet zo’n goed idee dat hij de brief constand bij zich droeg maar hij kon geen afscheid nemen van de brief, hij kon haar enige tastbare herinnering niet loslaten, eigenlijk moest hij dat wel doen, want het was immers al een jaar geleden. Zack moest leren afscheid nemen, hoe moeilijk het ook was. Ravenna had groot gelijk en misschien kon hij proberen om de brief in een lade te leggen van zijn bureau op zijn kamer zodat hij haar enigszins kon loslaten, maar dat was het afgelopen jaar ook niet gelukt, maar hij was niet alleen nu, hij had Ravenna bij zich en dat maakte hem al enigszins gelukkiger en hij voelde zich opeens niet meer zo alleen op de wereld, hij had zo vaak geprobeert haar te vergeten, haar te haten, maar dat lukte gewoon niet...

“Dankje Ravenna, en ik ben ook niet een van de gemakkelijkste dus ik kan me wel in je situatie plaatsen, ik krijg gewoon een hoop shit op me gegooid, terwijl mensen denken dat ik het wel ga kunnen dragen. Ravenna, ik ben blij dat je terugbent, zo blij..” zei hij, maar de poging om zich zo sterk mogelijk te houden was tevergeefs, de jongen dook in elkaar, hij brak gewoon als een fragiel iets en de tranen bleven komen, hoe hard hij ze ook wilde inhouden, het lukte gewoon niet, alle pijn die hij had proberen te verbergen bij anderen kwam eruit bij Ravenna alsof het niets was. Misschien had het te maken met vertrouwen en dat hij daarom zijn emoties zo te loop liet gaan bij haar. 'Zack...' klonk het schor naast hem en hij wist dat Ravenna hem toesprak en ze legde haar arm om hem heen, wat hem zelfs harder liet huilen, geluidloos wel sinds hij het vaak had moeten doen zodat niemand het zou merken, hij voelde haar hand over haar schouder wrijven en het kalmeerde hem toch enigszins, wetende dat zij er was, hij niet meer alleen er voor stond. 'Het is oke Puppyboy, het is oke. Ik ben er voor je, huil maar.' Ze sloeg haar andere arm om hem heen en drukte hem tegen zich aan. Hij bleef tegen haar aangedrukt zitten, zijn tanden op elkaar geklemd zodat er alleen maar gesmoord gesnik te horen was, terwijl de tranen een weg vonden van zijn kaken naar beneden. Zack rilde lichtjes “D- dank... je...” zei hij met een onzuivere stem terwijl hij eigenlijk zijn armen om haar heen wilde slaan, maar dit niet durfde vanwege haar blauwe plekken. “H- het gaat... niet... goed m-met me...” zei hij schor en hij schudde zijn hoofd. “L- laat me n-niets stoms doen... Bl- blijf b- bij me... Alstje... blieft...” waren zijn laatste woorden voor hij zijn armen toch uiteindelijk rond haar heen sloeg, haar amper aanrakend.

(sorry )

Even dwaalde haar gedachten af naar haar eerste dag in het asiel, nadat haar polsen waren verbonden en ze haar in een dwangbuis hadden gepropt. Urenlang had ze geschreeuwd tot ze bijna haar stembanden had verwoest. Daarna was ze stilgevallen voor een paar seconden, alsof ze op adem moest komen voor de volgende fase: huilen. Een hele dag had ze met een piepstem gesmoord zitten snikken dat ze eruit wilde. De doctoren hadden er niet veel van kunnen verstaan, maar twee namen waren constant herhaalt: Olive! Zack!
Ze wist zelf geen goede houding aan te nemen vanwege haar beurse spieren, maar dat negeerde ze terwijl ze Zack zachtjes voelde rillen. “D- dank... je...” klonk het gesmoord. “H- het gaat... niet... goed m-met me...” zei hij schor en hij schudde zijn hoofd. Ravenna zuchtte, natuurlijk ging het niet goed! “L- laat me n-niets stoms doen... Bl- blijf b- bij me... Alstje... blieft...” Ze voelde zijn armen voorzichtig om haar heen en had het idee dat hij dat al eerder had willen doen, maar het niet aan had gedurfd vanwege haar blauwe plekken. Ze zuchtte opnieuw en nam zijn gezicht tussen haar handen om hem vervolgens doordringend aan te kijken. 'Zack, luister naar me: Ik ga nergens meer heen zolang jij een gevaar voor jezelf vormt, en zelfs daarna niet als jij dat niet wilt, begrijp je dat?' Dit was iets wat ze wel kon, laten zien waar iemand op kon rekenen. Dit had ze talloze keren gedaan bij haar zusjes en broertjes, als die zich pijn hadden gedaan of ruzie hadden gemaakt.
Even aarzelde ze, maar gaf hem toen een kus op zijn voorhoofd en sloeg haar armen weer om hem heen om hem verder uit te laten huilen.

Zack was Ravenna enorm dankbaar zeker omdat ze er gewoon voor hem was en hem niet uitlachte met zijn probleem zoals talloze anderen die hem maar niet wilden geloven wat er met hem was gebeurd. Rhine was natuurlijk niet de meest geliefde persoon, sommigen zeiden zelfs dat ze blij waren dat ze zich eindelijk van kant had gemaakt, onder andere een persoon die hem en Rhine hadden liggen treiteren vlak voor Rhine’s dood, maar over die persoon wilde hij gewoon niet spreken, een vreselijk iemand die gevreesd wilde worden, maar eigenlijk gewoon meer werd gehaat dan wat anders. Hij zat nu te huilen, uit woede en verdriet, hij miste Rhine en hij miste zijn vader. Ravenna had besloten hem te omhelzen en hijzelf trilde lichtjes terwijl hij probeerde zichzelf bij elkaar te rapen.

“D- dank... je...” klonk het gesmoord. “H- het gaat... niet... goed m-met me...” zei hij schor en hij schudde zijn hoofd. Het was misschien overduidelijk maar hij voelde zich echt enorm slecht, nog dieper vallen ging gewoon niet, dat was onmogelijk. “L- laat me n-niets stoms doen... Bl- blijf b- bij me... Alstje... blieft...” hij wilde niet dat ze weer verdween, net zoals alle anderen, dat ze gewoon bleef... bij hem. Hij had na een tijdje maar pas besloten om zijn armen om haar heen te slaan, rekening houdend met de blauwe plekken die ze had. Ravenna nam zijn hoofd in beide handen hij was gedwongen haar aan te kijken. Zijn waterachtige blauwe ogen keken haar aan, terwijl hij nog steeds zijn tanden op elkaar had gedrukt in de hoop het zo geruisloos te laten klinken. 'Zack, luister naar me: Ik ga nergens meer heen zolang jij een gevaar voor jezelf vormt, en zelfs daarna niet als jij dat niet wilt, begrijp je dat?' Hij knikte terwijl de tranen leken mee te knikken. Zacks ogen werden kort even groot na de kus op zijn voorhoofd die hij kreeg van Ravenna, hij voelde zijn kaken rood opgloeien en zodra hij de kans kreeg, verstopte hij zich weer. De tranen hielden langzaamaan op met komen en het enigste wat er nu nog overbleef was een Zack die gejaagd ademhaalde en zichzelf weer probeerde te hervinden. “Dankje... Ravenna...” zei hij nogmaals. “Moet je nog... terug naar dat instituut... denk je?” vroeg hij haar zachtjes, in de hoop dat het antwoord nee was.

Ze had hem zonder nadenken een kus gegeven en wist eigenlijk niet goed of dat oke was, maar ze wilde niet geloven dat er een verkeerd idee kon zijn. Ze meende even dat Zacks wangen rood werden, maar hij verborg zijn gezicht al snel weer. Zachtjes wreef ze over zijn rug.
Na een tijdje leek hij te kalmeren. Hij haalde nog vrij snel adem, maar er klonken geen snikken meer. “Dankje... Ravenna...” zei hij nogmaals. “Moet je nog... terug naar dat instituut... denk je?” Even voelde ze zichzelf koud worden. De beelden van haar eerste maanden in het asiel kwamen weer terug en bleven door haar hoofd spoken. 'Ik ben vorige week vrijgesproken. Ik heb proeftijd opgekregen, volgende maand komt er iemand controleren. Als dan alles oke is, hoef ik niet terug.' Misschien was dat niet helemaal waar, ze stond voor eeuwig ingeschreven als een instabiele patiënte en zou nooit helemaal serieus worden genomen. Ze grijnsde flauwtjes. 'Dat moest ik je nog vragen: Iemand moet voor me pleiten, anders krijgen ze argwaan en wordt ik inderdaad terug gesleept.' Misschien klonk het alsof ze het niet serieus nam, maar ze wilde hem afleiden en zelf wilde ze niet terugdenken aan die plek.
'Het is daar serieuze zombieshit, compleet met isoleercellen en deuren met kijkluikjes. Mijn 'buurman' had de gewoonte om tegen zichzelf te praten tijdens de nacht, echt gestoord freaky.' Ze ging wat gemakkelijker zitten met een arm nog steeds om Zacks schouder. 'Als de mensen daar niet al gek waren voordat ze werden opgesloten, maakten het asiel ze wel gek.' Ze herinnerde zich het eindeloze gemompel van de meeste mensen. Soms het rare gevoel dat het waar was wat ze zeiden

Zack had een kus op zijn voorhoofd gekregen, natuurlijk was hij dat al helemaal niet meer gewend en zijn gezicht werd vuurrood door haar lippen die haar voorhoofd hadden geraakt. Hij verborg zijn gezicht al weer snel om meer schaamte te verbergen. Ze ging met haar hand over zijn rug, hij kalmeerde langzaamaan en de tranen stopten met komen, het enigste wat er resteerde was een gejaagde ademhaling. “Dankje... Ravenna...” zei hij nogmaals. “Moet je nog... terug naar dat instituut... denk je?” Zack zette zich recht en keek haar aan, zijn blik was vragend, zijn ogen hadden lichte rode randen en zijn mond stond lichtjes open. Hij vroeg zich af waaraan ze dacht. . 'Ik ben vorige week vrijgesproken. Ik heb proeftijd opgekregen, volgende maand komt er iemand controleren. Als dan alles oke is, hoef ik niet terug.' Dit wat ze zei gaf hem een gevoel van opluchting, natuurlijk werd ze voor altijd als een instabiel iemand gezien door die mensen, maar hij was al blij dat ze hier was. Ze grijnsde flauwtjes. 'Dat moest ik je nog vragen: Iemand moet voor me pleiten, anders krijgen ze argwaan en wordt ik inderdaad terug gesleept.” Even kwam er een geschrokken blik op zijn gezicht, maar deze verdween weer snel. “Oh tuurlijk, ik cover je wel, zolang je niet weg moet,” zei hij met een lichte glimlach op zijn gezicht.

Toen begon Ravenna uit te leggen hoe het daar werkelijk was: 'Het is daar serieuze zombieshit, compleet met isoleercellen en deuren met kijkluikjes. Mijn 'buurman' had de gewoonte om tegen zichzelf te praten tijdens de nacht, echt gestoord freaky.' Hij keek haar fronsend aan, hij was blij dat hij niet daar zat in plaats van haar dan, maar ja, hij vond het ook natuurlijk enorm erg voor haar dat ze dat een jaar had moeten meemaken. Eigenlijk had hij het nog niet doorgehad, maar Ravenna zat nog altijd met haar arm om Zacks schouder en hij beet zachtjes op zijn lip om dan weer verder te luisteren naar het laatste wat ze zei: 'Als de mensen daar niet al gek waren voordat ze werden opgesloten, maakten het asiel ze wel gek.'
“Moet vreselijk voor je geweest zijn, ik ga mijn uiterste best doen om je te coveren Ravenna,” zei hij zachtjes met een lieve glimlach, het ging al weer stukken beter met hem omdat hij het tegen haar had kunnen zeggen. “Ravenna? We zijn nog steeds vrienden hé?” vroeg hij haar lichtelijk aarzelend, niet echt wetend hoe zij de situatie hier zo zag tussen hen.

Ze herinnerde zich de laatste keer dat zij en Zack zo close waren geweest. Hij was zij geheugen kwijt geweest en had haar omhelst, waarbij ze zich tamelijk ongemakkelijk had gevoelt. Voor lange tijd had ze hem ook gehaat, vooral vanwege zijn optimisme versus haar pessimisme. Als ze toen had geweten wat er zou gebeuren...
“Oh tuurlijk, ik cover je wel, zolang je niet weg moet,” zei hij met een lichte glimlach op zijn gezicht. Ze grijnsde, alsof ze daar aan had getwijfeld. “Moet vreselijk voor je geweest zijn, ik ga mijn uiterste best doen om je te coveren Ravenna,” Ze dacht weer aan Larry, die had geschreeuwd dat hij zijn aansteker wilde. 'Shut the hell up, dude!' had ze naar hem geroepen. 'Het kan niemand een zier schelen!' Na die woorden had hij haar zo'n dreun gegeven, dat ze met stoel en al was omgevallen. Op zeer toepasselijke wijze had ze wraak genomen.
Maar Larry was dan ook een vaste patiënt, hij zou waarschijnlijk nooit uit het asiel geraken. Ze was blij dat haar verhaal Zack een beetje deed afleiden.
“Ravenna? We zijn nog steeds vrienden hé?” klonk het aarzelend. Doordat ze zo diep in gedachten had gezeten, reageerde ze nogal absurd. 'Huh, wat? Ja tuurlijk!' Ze keek hem met haar zwarte ogen onderzoekend aan en fronste haar wenkbrauwen. Dacht hij soms dat ze meer dan alleen...?
Grijnzend nam ze zijn hoofd onder haar arm en woelde met haar vuist door zijn haar. 'Dat dacht ik tenminste van wel, Puppyboy!' Ze liet hem los en stond op om zich even uit te rekken.

Ze waren eerder close geweest en Zack wist goed genoeg hoe zij zijn optimisme had gehaat, hoe hij haar had geknuffeld en had geprobeert te helpen. Nu zaten ze hier, beiden met hetzelfde probleem, ze hadden beiden geprobeerd er een eind aan te maken, beiden waren ze gefaald in hun actie en zaten ze nu hier, naast elkaar. Natuurlijk wist Zack niet goed hoe hij met deze pessimistische gevoelens om moest gaan en dus probeerde hij ze te verbergen achter een masker van nooit eindigende happiness. Alleen hield hij dat niet bepaald lang vol dus was hij daarnet in elkaar gestort, de tweede keer deze week al. Toen ze vroeg of hij haar wilde coveren, wist hij diep in zijn hart dat hij dat ging zelfs als ze daar niet om vroeg. “Oh tuurlijk, ik cover je wel, zolang je niet weg moet,” zei hij met een lichte glimlach op zijn gezicht, hij merkte de grijns op haar gezicht op. “Moet vreselijk voor je geweest zijn, ik ga mijn uiterste best doen om je te coveren Ravenna,” voegde hij toe aan zijn zin van daarnet en hij bleef haar aankijken.

Even bleef het stil, het was een aangename stilte te noemen ein eigenlijk kon het geen kwaad, want door dit dacht Zack terug aan hun eerste ontmoeting. Ze was depressief geweest en hij had haar willen helpen en nou, zo werden ze vrienden. “Ravenna? We zijn nog steeds vrienden hé?” klonk het aarzelend. Hij had vroeger het idee dat ze op hem crushte... Was dat nog altijd zo? Of was dat al weg? Hij wist het niet goed, dus hij vroeg het maar na. Maar ze gaf hem gewoon het standaard antwoord. 'Huh, wat? Ja tuurlijk!' Ze keek hem met haar zwarte ogen onderzoekend aan en fronste haar wenkbrauwen. Grijnzend nam ze zijn hoofd onder haar arm en woelde met haar vuist door zijn haar. 'Dat dacht ik tenminste van wel, Puppyboy!' Ze liet hem los en stond op om zich even uit te rekken. “Oh you!” zei hij met een grijns toen ze door zijn haar woelde met haar vuist, wanneer ze opstond, ston hij ook op om haar kort van achteren te omhelzen. “Je vraagt je af waarom ik dat zei vast... Nou het kon zijn dat je meer zag dan alleen vriendschap, ik herinner me vaag een fragmentje in mijn hoofd waar je zat te blozen als een tomaat,” zei hij terwijl hij zijn lach probeerde in te houden door zijn tong tussen zijn tanden te klemmen. Een geamuseerde blik keek haar aan, Ravenna had zijn gedachten verzet en hij voelde zich weer een stuk vrolijker dan ervoor.

Haar gevoelens jegens Zacks gedrag schommelden altijd erg, maar één keer had ze iets meer dan vriendschap gevoeld. Ze kon het zich niet erg goed herinneren. Het was dan ook te wijten geweest dat ze nooit echt verliefd was geweest. Echte liefde was ook niet iets wat in haar familie voorkwam voor haar gevoel. Haar ouders hielden al jaren niet meer van elkaar, maar mochten niet scheiden van hun gemeenschap, waar Ravenna overigens geen deel meer van uitmaakte door haar zelfmoordpoging.
Zack leek even afgeleid te zijn van alles wat hem was overkomen en kon er nu ook om lachen. “Oh you!” zei hij met een grijns en omhelsde haar even van achteren. “Je vraagt je af waarom ik dat zei vast... Nou het kon zijn dat je meer zag dan alleen vriendschap, ik herinner me vaag een fragmentje in mijn hoofd waar je zat te blozen als een tomaat,” Ugh, waarom wist hij dat nog. Nijdig draaide ze zich om en keek hem aan met de priemende blik van irritatie die hij al zoveel vaker bij haar had weten op te roepen. 'Over die keer gesproken: Ik laat hoogstpersoonlijk tarantula's in je kamer los als je dat rondbazuint.' zei ze op een niet echt dreigende toon en drukte haar vinger op zijn neus. 'Liefde en ik zijn oude vijanden, Puppyboy, onthou dat.' vervolgde ze met een grijns. 'Kom op, help met die tas naar boven te slepen.' ze gooide hem haar rugzak toe en stapte kordaat de trap op.

Zack had haar één maal zien blozen in zijn aanwezigheid, was dit puur omdat ze zich gegeneerd voelde of was er wat meer aan de hand geweest? Hij wist het niet goed en kon er ook niets op plakken. Zijn blik ging naar Ravenna toen ze rechtstond en zich uitrok nadat ze over zijn hoofd had liggen wrijven. “Oh you!” zei hij met een grijns en hij gaf haar een knuffel van vanachteren, moest als een aanval lijken soort van dan toch op de speelse manier. Maar ze leek er niet echt op te reageren, dus hij liet het er bij en liet haar los, haar zeggend waarom hij dat daarnet had gevraagd: “Je vraagt je af waarom ik dat zei vast... Nou het kon zijn dat je meer zag dan alleen vriendschap, ik herinner me vaag een fragmentje in mijn hoofd waar je zat te blozen als een tomaat,” zei hij met een grinnik en hij zag haar priemende nijdige blik en moest moeite doen om niet te gaan lachen. Zo kende hij haar, maar ach, hij was blij dat ze hier weer was, dat hij haar kon knuffelen en dat hij enkel maar een nijdige blik terugkreeg. Dit was een speciale vriendschap, dat zeker.

'Over die keer gesproken: Ik laat hoogstpersoonlijk tarantula's in je kamer los als je dat rondbazuint.' zei ze op een niet echt dreigende toon en drukte haar vinger op zijn neus. 'Liefde en ik zijn oude vijanden, Puppyboy, onthou dat.' vervolgde ze met een grijns. 'Kom op, help met die tas naar boven te slepen.' Hij ving de rugzak op en deed hem om om haar dan gehoorzamend te volgen. “Nou ik vind tarantulas nog niet zo erg,” zei hij met een grijns terwijl hij nog steeds achter haar aanliep met haar tas op zijn rug. “Hey Ravenna? Kan ik je eerlijk iets zeggen?” vroeg hij zachtjes terwijl hij haar kort even in had gehaald om het in haar oor te fluisteren: “Ik vond je ook leuk op die moment, al had ik het toen niet echt door, want zo naïef en onwetend ben ik wel,” zei hij met een brede glimlach, de glimlach die hij vroeger altijd op zijn gezicht had en hij wandelde gewoon verder, verder niet meer denkend aan wat er allemaal was gebeurd.

Vanaf haar etage mocht hij niet meer verder mee, misschien zou ze nog lange tijd stilhouden voordat ze werkelijk naar haar kamer ging. Als een echte dame stapte ze de trap op en grijnsde naar Zack die haar rugzak droeg. “Nou ik vind tarantulas nog niet zo erg,” hoorde ze hem zeggen. 'Wacht maar, als er eentje over je gezicht heen loopt als je 's morgens wakker wordt, piep je wel anders!' zei ze grinnikend en met een valse grijns.
“Hey Ravenna? Kan ik je eerlijk iets zeggen?” Ze draaide zich om en keek hem aan met één hand in haar zij. Doordat ze een paar treden hoger stond, keek ze op Zack neer, of dat dacht ze. Hij had haar al ingehaald en fluisterde nu in haar oor. “Ik vond je ook leuk op die moment, al had ik het toen niet echt door, want zo naïef en onwetend ben ik wel,”
Het bloed kroop vanaf haar oren naar haar wangen en sloot zich over haar neusbrug. Haar ogen verwijdde zich en uit haar keel kwam een vreemd geluid, als een soort piepende kreun. Ze keek hem even aan met een mengeling van verwarring en belediging terwijl de rode kleur in haar gezicht alleen maar toe nam. Ze haalde uit en bonkte met haar vuist kei-hard op zijn hoofd. Ze draaide zich snel om en begon enigszins onvast de trap weer op te lopen terwijl er allerlei beledigingen in haar keel zich opkropte die ze niet uitsprak. Uiteindelijk kwam er wel iets van een blazend gemompel uit, zoiets als 'stapelgek'.

(oh god xD)

Zack had haar rugzak op zijn rug en wandelde met haar mee, het irriteerde hem niet echt dat hij haar spullen droeg, het voelde wel aangenaam om weer eens nuttig te zijn. Zijn blik keek naar hoe Ravenna als een echte dame de trap opstapte. Een kleine glimlach ontstond op zijn lippen, toen ze naar hem grijnsde, deed hij net hetzelfde terug. “Nou ik vind tarantulas nog niet zo erg,” hoorde ze hem zeggen. 'Wacht maar, als er eentje over je gezicht heen loopt als je 's morgens wakker wordt, piep je wel anders!' zei ze grinnikend en met een valse grijns. Nou daar had hij niet van terug, dus hij veranderde van onderwerp, zijn blik ging naar haar, vragend toen hij begon te spreken: “Hey Ravenna? Kan ik je eerlijk iets zeggen?” ze stond een paar treden hoger dan hem, wat het verschil van hoogte tussen hen beiden helemaal overbrugde. Hij stapte die laatste treden nog omhoog en fluisterde zachtjes in haar oor: “Ik vond je ook leuk op die moment, al had ik het toen niet echt door, want zo naïef en onwetend ben ik wel,” hij trok zich terug en zag hoe ze begon te blozen, en hoe haar ogen zich verwijdt hadden. Hij kreeg een vuist op zijn hoofd en hij zakte op zijn knieën door de impact die het had gehad en hij jammerde zachtjes, tranen verschenen in zijn ooghoeken en dan volgde hij gewoon gehoorzaam weer Ravenna, zijn blik mistroostig op de grond gericht. Hij hoorde wat ze blazend had gemompelt en hij kon het nog steeds niet opbrengen om te spreken. Hij haalde haar in en stopte toen hij de deur van de aardemagie etage had bereikt. Hij nam de rugzak van zijn rug en hield deze met een hand uitgestrekt vast, nog steeds met tranen in zijn ogen staarde hij naar de grond, zijn hoofd bonsde nog wat na van de klap die hij net verkocht had gekregen. Hij was niet van plan om nog wat te zeggen sinds hij het toch al helemaal had verpest, de vriendschap tussen hen had hij verpest dacht hij.

De Zack die zij ooit kende, was duidelijk weg, ook al had ze dat nog niet goed door. Ze dacht dat hij het als grappig zou ervaren nadat hij de klap op zijn hoofd had ontvangen, maar daarin vergiste ze zich deerlijk.
Toen ze bij de deur van haar etage aankwamen en ze zich omdraaide, zag ze hoe Zack haar rugzak naar haar uitgestoken hield en dat hij met tranen in zijn ogen naar de grond staarde. 'Oh...Oh shit...' mompelde ze. Natuurlijk huilde hij weer, het was haar eigen schuld. Ze sloeg haar hand tegen haar gezicht en werd nog roder, maar deze keer van echte schaamte. 'Sorry Zack, ik had niet mogen...' Ze beet op haar onderlip en keek naar hem tussen haar vingers door. Zij verpeste ook alles!
Snel pakte ze de rugzak aan, zette hem op de grond naast zich neer en omhelsde hem. 'Mijn schuld, mijn schuld! Niet huilen Puppyboy, het spijt me...' zei ze zachtjes en aaide hem over zijn hoofd. Als hij door haar toedoen iets stoms deed, zou ze zichzelf nooit vergeven. 'Ik heb niet voor niets in een inrichting gezeten, ik ben gewoon te hardhandig!' Ze  hoopte niet dat hij zich nu schuldig ging voelen om wat hij gezegd had. Ze voelde een traan in haar ooghoek prikken maar kon die niet wegvegen.

Zack had tranen in zijn ogen gekregen eenmaal ze haar vuist op zijn hoofd had geslagen, het deed pijn, normaal had hij er om gelachen, maar nu was het helemaal anders. Deze Zack was een stuk fragieler dan de andere die normaal nu allang haar dood lag te kietelen. Maar nu was hij de trap opgehold zo haastig mogelijk zolang het niet op rennen leek en toen hij aan de ingang stond van de aardetage, hield hij de tas voor zich eenmaal hij deze van zijn rug had gedaan en met betraande ogen staarde hij naar de grond. Het bonsde nog na, de vuistimpact waaas hard geweest en hij hoorde haar vaag mompelen tussen het gebons door: 'Oh...Oh shit...'

Hij bleef gewoon staan, met zijn hoofd naar de grond gericht, niets zeggend. Ze nam de rugzak aan en voelde haar armen om hem heen. Hij staarde nog steeds naar de grond, lichtjes trillend. 'Sorry Zack, ik had niet mogen...' zei ze en Zack klemde gewoon zijn tanden op elkaar, zijn onderlip begon te trillen. 'Mijn schuld, mijn schuld! Niet huilen Puppyboy, het spijt me...' zei ze zachtjes en aaide hem over zijn hoofd. Zack begon harder te trillen en hij boog zich, om zijn hoofd op haar schouder te kunnen leggen. 'Ik heb niet voor niets in een inrichting gezeten, ik ben gewoon te hardhandig!'
“Het doet pijn...” mompelde hij zachtjes terwijl hij onhandig zijn armen rond haar sloeg. “S-sorry dat ik eerlijk was, ik voelde vroeger wel degelijk wat voor je...” zei hij zachtjes terwijl hij nog meer excuses mompelde in de hoop dat het oké was, tranen liepen geluidsloos over zijn wangen terwijl hij zachtjes op zijn lip beet. “V-vergeef het me... alstjeblieft..” zei hij zachtjes, in de hoop dat ze hem zou vergeven.

Ze was bang dat, als ze hem nu losliet, hij iets stoms zou gaan doen en zichzelf nog meer pijn bezorgde. “Het doet pijn...” mompelde hij zachtjes terwijl hij onhandig zijn armen rond haar sloeg. “S-sorry dat ik eerlijk was, ik voelde vroeger wel degelijk wat voor je...” Nog steeds werd ze rood van die woorden, want zij had inderdaad ook iets voor hem gevoeld en misschien deed ze dat nog. Maar wat schoten ze ermee op. Zack had zijn vriendin zelfmoord zien plegen en Ravenna twijfelde aan haar kwaliteiten als het om zo'n positie ging. In feite had ze het zich nooit voorgesteld, een leven delen met iemand anders. Ze wilde het zich ook niet voorstellen.
“V-vergeef het me... alstjeblieft..” Ze aaide hem weer zachtjes over zijn achterhoofd. 'Natuurlijk Puppyboy...' zei ze sussend. 'Ik vond jou ook leuk toen, echt waar. En misschien nu nog steeds...' Ze zuchtte even en keek hem weer aan. 'Maar het doet er niet toe, oké? Ik ben er nu voor je en verder hoef je je nergens druk om te maken.' Heel even slaagde ze erin om te glimlachen, maar het was een vrij wrange glimlach. Ook voor haar waren de problemen nog niet voorbij, maar ze moest nu sterk zijn, voor Zack en voor zichzelf.