Zack .
 PROFILE Real Name : Cid Posts : 2575 Points : 25
 |  Onderwerp: Re: The downed raven and the broken puppy||Zack  vr feb 20 2015, 15:56 | |
| Zack stond daar, met zijn gezicht op de grond gericht, niet in staat om nog te bewegen, hij voelde de klap nog nagalmen in zijn hoofd terwijl hij zachtjes mompelde dat het pijn deed. Hij sloeg ten slotte toch onhandig zijn armen rond haar heen. “S-sorry dat ik eerlijk was, ik voelde vroeger wel degelijk wat voor je...” mompelde hij zachtjes, maar nu was dat verleden tijd, nu wilde hij niemand meer, hij wilde gewoon vrienden, vrienden waarmee hij lol en pret kon mee beleven en eventjes mee samen de harde wereld kon vergeten. Dat was hetgene waar hij naar snakte en ook alles wat hij wenstte. Hij was zijn vriendin verloren, waarom zou hij een nieuwe willen aangaan, met de eeuwige vrees om die persoon aan hetzelfde te verliezen?
“V-vergeef het me... alstjeblieft..” Ze aaide hem weer zachtjes over zijn achterhoofd. 'Natuurlijk Puppyboy...' zei ze sussend. 'Ik vond jou ook leuk toen, echt waar. En misschien nu nog steeds...' Ze zuchtte even en keek hem weer aan. 'Maar het doet er niet toe, oké? Ik ben er nu voor je en verder hoef je je nergens druk om te maken.' Hij voelde zich weer rustiger worden door haar woorden, een kleine glimlach verscheen weer op zijn lippen en hij nam haar stevig beet, eventjes vergetend dat ze blauwe plekken had. Eenmaal hij dat weer besefte, liet hij haar meteen los. “S-sorry..” mompelde hij, bijtend op zijn lip terwijl hij kort even zijn ogen over de ruimte liet gaan. “I-ik denk dat het beter is dat ik ga, denk ik..” zei hij zachtjes, zich langzaamaan wegtrekkend voor hij weer een klap zou krijgen omdat hij iets verkeerd deed.
(beetje prut, sorry D:) |
|
Raaf
PROFILE Real Name : Noa Posts : 343 Points : 15 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: EarthKlas: Miss HangePartner: You hurt me more than a bullet wound, and yet I keep coming back to you
| | Onderwerp: Re: The downed raven and the broken puppy||Zack vr feb 20 2015, 21:47 | |
| Opnieuw die beelden van het asiel. Nadat ze haar na twee dagen uit de isoleercel hadden gehaald, leeggehuild, kapot en met bijna verwoeste stembanden, had ze een 'kamer' gekregen. De vorige eigenaar had zelfmoord gepleegd door zichzelf aan zijn broek op te hangen aan de lamp, tenminste, dat was wat haar buurvrouw haar de volgende maand har verteld in de etenszaal. Ravenna had grotere sprongen gemaakt dan de meeste anderen, want al na een half jaar hadden de doktoren haar naar buiten laten gaan, iets wat de meerderheid van de patiënten pas na twee jaar voor het eerst mochten. Haar psychiater had opgemerkt dat de isoleercel al voldoende was geweest om haar rustig te krijgen.
Soms kwam hij naar haar toe en vroeg dan of ze een brief wilde schrijven, omdat dat goed voor haar zou zijn. Telkens, als ze een stuk papier kreeg, schoten er allerlei woorden door haar hoofd die haar familie en enige vriend gerust zouden moeten stellen, maar ze kon het nooit uit de pen krijgen.
Zack leek een beetje bang dat ze hem opnieuw zou slaan. “S-sorry..” hoorde ze hem zeggen. “I-ik denk dat het beter is dat ik ga, denk ik..” Ravenna liet hem langzaam los en knikte zachtjes. Misschien wel. Ze hadden allebei tijd nodig om even op adem te komen. 'Het hoeft niet, niet als je niet wil...' zei ze zachtjes. Ze staarde naar haar voeten en vervloekte de pijnlijke stilte die heerste. 'Hee, nogmaals sorry dat ik je sloeg, ik was vergeten dat je daar niet meer zo goed tegen kon...' Op dat moment leek ze sterk op een klein meisje dat op wangedrag was betrapt. 'Ik breng mijn spullen even weg, ik zie je nog, oké?' ze glimlachte even en nam haar rugzak weer op haar schouder.
'Oja, voor ik het vergeet.' Ze aarzelde even, maar haalde toen iets uit haar zak. Het was een zilver draadje met daaraan een lege kogel. 'Niet echt leuk misschien, maar ik wilde je iets geven.' Ze keek hem heel eventjes lief aan, terwijl te hem de ketting overhandigde. 'Tot ziens Zack.'
Ze stapte haar etage op en sloot de deur achter zich. Ze liep naar de meisjesslaapzaal, gooide haar tas op bed en staarde uit het raam, zich afvragend of isoleercellen echt voldoende waren om haar aan het huilen te krijgen. |
|
