Met een glimlach op zijn gezicht en goed balancerend liep de jongen langzaam over een oud, afgebrokkeld muurtje. Hij was in een goed humeur en als je dichtbij genoeg was, kon je hem zachtjes horen neuriën. Zingen was niet zijn sterkste punt, maar soms kon hij het gewoon niet laten. Zeker niet als hij alleen was. Na al die drukte van de nieuwe school en al die nieuwe mensen had hij even een momentje voor zichzelf nodig. Het muurtje verhoogde en Kaoru stapte erop en vervolgde zijn route. Veel nieuwe mensen had hij eigenlijk nog niet ontmoet en hij had nog geen enkele les gevolgd, maar alles op z´n tijd. Wel had hij zich bij het voetbalteam gevoegd, wat hij nu al leuk vond. Hij was graag sportief bezig en voetbal was hij al helemaal gek op, maar het leukste was misschien nog wel dat het team vol met andere enthousiaste mensen zat. Dat zorgde er namelijk voor dat hij nog enthousiaster en fanatieker werd. Nog een kleine verhoging. Hij liep dan wel over een muur, maar wat voor gebouw had hier vroeger eigenlijk gestaan? Misschien was het een oud onderdeel van de school, maar het kon natuurlijk ook veel ouder zijn.. Zou er wel überhaupt iemand op Starshine zijn die wist wat hier vroeger stond? Jammer hoe dingen vaak in de vergetelheid raken. Hij stopte met neuriën toen hij bij nog een verhoging kwam. Waar hij nu kwam was echter een bredere balk. Kaoru was nu zo’n 5 meter van de grond en ging voorzichtig zitten, daar was de balk wel breed genoeg voor. Last van hoogtevrees had hij ook niet, gelukkig maar, want dan kon je het als luchtmagiër wel schoppen. Hij liet zijn benen over de rand bungelen, zette zijn handen achter zich zodat hij daar op kon steunen en leunde naar achteren. Het was een zonnige dag en het leek er niet op dat daar snel verandering in zou komen. Een zacht briesje liet zijn korte broek een beetje wapperen en Kaoru legde zijn hoofd in zijn nek. Met zijn ogen dicht genoot hij van het mooie weer. Hij was veel liever in de buitenlucht dan in stoffige gebouwen en aan totaal gesloten of kleine ruimtes had hij een hekel. De klaslokalen had hij nog niet gezien, maar aan het gebouw te zien zaten er wel wat stoffige lokalen tussen. Dus had de jongen nu al met zichzelf afgesproken dat als hij tijd had, hij naar buiten zou gaan. Tegen die tijd had hij vast wat vrienden gemaakt en kon hij wel iemand mee naar buiten slepen, want Kaoru gaf er helemaal niet de voorkeur aan om alleen te zijn. Natuurlijk had iedereen af en toe een momentje voor zichzelf nodig, maar omdat hij zo sociaal aangelegd was, had hij die momentjes niet vaak nodig. Nu hij er zo over nadacht was hij ook helemaal niet vaak alleen geweest; zijn broertje en zusjes waren bijna altijd wel om hem heen geweest. Hij had tenslotte vaak op ze moeten passen. Binnenkort moest hij ze maar eens laten weten hoe het hier was; hij wilde ze niet het gevoel geven dat hij ze was vergeten, zoals de mensen hier het oude gebouw met zijn verhalen vergeten waren. Plots hoorde hij wat kleine steentjes knarsen alsof iemand eroverheen liep. Kaoru deed één oog een beetje open, kwam daar nou iemand aan? Of beeldde hij het zich alleen maar in?

Met zijn trouwe Shakespeare boek onder zijn arm geklemd liep Will richting de oude ruïnes. Hij zag hun contouren al voor zich verschijnen naarmate hij verder het pad omhoog volgde. Het was grappig dat ze enigszins op een heuvel lagen, waardoor je best een uitzicht kon hebben vanaf die plek. Jammer was wel dat het hem meer energie kostte dan hij gehoopt had. Hij was nog steeds aan het herstellen van zijn avontuur met Ike: die moordzuchtige vissen hadden hem echt bijna gehad. Will zuchtte even, maar zette door. Hij was de medicatie van Savador blijven nemen en ondanks dat hij de effecten van de pijnstillers alweer wat begon te tolereren, ging het steeds beter met hem. Hij kon in ieder geval stukken lopen; gaf minder vaak over. Zijn uiterlijk zou niet meer herstellen, maar hij was allang blij dat hij weer naar lessen kon en zich gewoon normaal kon bewegen zonder iedere seconde dubbel te klappen van de pijn door zijn hele lichaam.
Ondanks het mooie weer had hij wel zijn capuchon op, die zijn stro-achtige witte haar verborg, samen met de linkerkant van zijn gezicht. Zijn huid was nog steeds heel bleek en droog, soms leek het net papier. Ook de aderen die over de hele linkerkant liepen waren nog steeds dik en opgezet, maar niet rood. Zijn linkeroog bleef star vooruit staren. Niet dat hij er ooit nog wat mee kon zien. Je zag ook dat niet alleen zijn gezicht links geleden had; iedere keer als hij met links een stap wilde nemen, zakte hij een beetje in en duurde de stap wat langer, waardoor er een dysynchronie was in hoe hij liep. Will hield zijn goede oog gericht op het pad waarop hij liep, zodat hij niet zou vallen. Tegen de tijd dat hij eindelijk de ruïnes had bereikt, liet hij zich voorzichtig zakken en ging zitten, zijn rug steunend tegen een hoge muur. De ruwe stenen voelde hij nauwelijks door zijn vest en eigenlijk zat het voor nu nog wel comfortabel, zo in het zachte gras. Will zuchtte, sloot zijn ogen en liet zijn hoofd wat achterover kantelen. Wat heerlijk rustig zo, om hier te zijn. Even alleen de stilte van de wind te horen die door de kleurige bloemen ruisde, die overal verspreid stonden. Will kreeg zijn benen met moeite in kleermakerszit en legde daar het boek, hoewel hij zijn hoofd wat gekanteld hield. Nu pas deed hij zijn ogen open en schrok. Zijn ademhaling, die toch al sneller was geweest door de inspanning, werd nu helemaal snel. Er zat iemand. Wow. Wills ogen werden wat groter, maar toen hij zag dat het ook een student was ontspande hij weer wat. 'Hey,' begon hij voorzichtig, misschien wat zacht. 'Ik ben William. Hoe is het uitzicht daar? Ik zou het graag willen weten, maar ik kan het toch niet zien,' vroeg hij aan de jongen. Zelf kon hij niet klimmen en hij kon het uizicht wel zien vanaf de kleine heuvel, maar een paar meters hoger was het misschien nog wel mooier..

Het geluid werd langzaamaan steeds sterker en het kwam dichterbij. Er kwam dus inderdaad iemand aan. Kaoru had weer beide ogen open en bekeek de persoon die naderde. Het was duidelijk een jongen, maar hij leek zich niet snel te kunnen verplaatsen. Het leek alsof de jongen hem nog niet gezien had, onder andere omdat hij zo druk was met het zijn bewegingen. Het zag eruit alsof het hem veel moeite kostte en Kaoru kreeg een beetje medelijden met hem. De jongen was nu bij de stenen waar hijzelf ook zat en nam ook plaats. Kaoru besloot de jongen eerst bij te laten komen voor hij iets zou zeggen, misschien zou hij de jongen anders laten schrikken. Lang duurde het echter niet, want de onbekende jongen had hem opgemerkt. Toen hun blikken kruisten, glimlachte Kaoru even, hopelijk begreep de jongen dat hij kwaad in de zin had. Toen begon de jongen te spreken. Het was voorzichtig en best zacht, maar Kaoru had goede oren omdat zijn dierenvorm een hond was en kon hem verstaan. William dus. "Aangenaam," lachte Kaoru hem breed toe, "Ik ben Kaoru". Hoe het uitzicht was? De 17-jarige jongen nam even de tijd om om zich heen te kijken en te bedenken hoe hij het zou beschrijven. Vanaf hier had je goed zicht op het schoolgebouw, waar kleine stipjes liepen. Om de ruïnes stond een groot bos, maar tussen al die boomtoppen was ook een meer te zien dat glinsterde in de zon. Iets verderop lag het grasveld en een stuk rechts daarvan waren de kassen en de arena te zien. "Het uitzicht is..," begon hij, "Best mooi. Je kunt vanaf hier het hele schoolterrein zien, dus dat is best handig voor zo'n nieuwkomer als ik, die hier niks kent." Hij grijnsde even toen hij dat zei, "Maar je mist er niks aan hoor," vervolgde hij vriendelijk. Hij had besloten William eventuele pijn en confrontatie voor zijn.. handicap? te besparen door het niet als wonderschoon te beschrijven. Wat de jongen had wist Kaoru niet, maar dit leek hem de beste oplossing. Geleid door enig medelijden ging Kaoru rechtop zitten, stapte vervolgens op het lagere treetje van de muur en sprong naar beneden. Hij landde keurig op de grond en ging tegen de steen die tegenover die van William was, in kleermakerszit zitten. Lachend keek hij naar de jongen die hij net ontmoet had. Deze had een capuchon op die zijn halve gezicht verborg, wat wel een beetje vreemd was, maar hij had er vast zijn redenen voor. Kaoru's blik viel op het boek dat William op zijn benen had gelegd. "Wat lees je?" vroeg hij nieuwsgierig met een vriendelijke blik in zijn ogen. Misschien was hij daarom wel hier gekomen; om rustig te lezen. Dan moest Kaoru hem misschien maar niet storen.

Er zat een jongen boven hem; ergens maakte het Will jaloers. Het was al jaren geleden dat hij soepel ergens opgeklommen was, laat staan dat hij er normaal af zou komen. Dan zou hij zeker een bot of twee breken. De jongen die boven hem zat glimlachte vriendelijk en stond Will toe snel van zijn schrik te bekomen en hem wat te laten zeggen. Hij leek even oud als Will en had een aardig gezicht, wat Will minder bang maakte het zijne te laten zien. Nog steeds voelde hij zich daar niet erg fijn bij; je wist nooit hoe mensen op zoiets zouden reageren. Kinderen en pubers pestten het ergste van alle soorten en maten mensen die je had; dat wist hij als de beste. Daarnaast schaamde hij zich voor zijn uiterlijk; het was niet alsof hij ervoor gekozen had. Nee, het was een keuze van zijn ouders geweest, al betwijfelde hij of zelfs zij wisten hoe hij uit het proces zou komen. Mits hij er al uit zou komen.

De jongen sprak luid genoeg terug en Will bleef omhoog kijken, benieuwd naar de vreemdeling die hij nog nooit gezien had. Kaoru. Blond, normale lengte, normale stem. Goed, hij had nog niet de neiging om weg te rennen; al zou dat waarschijnlijk rollen worden, aangezien zijn energie nu heel erg op was. Nu stelde Will zijn vraag, over het uitzicht. Hij wist ook niet precies waarom, maar het fascineerde hem. Het was een tijd geleden dat hij helemaal uit zichzelf een heuvel opgelopen was in een redelijk normale tijd, dus dit uitzicht kwam hem al nauwelijks meer bekend voor. De trappen naar zijn kamer waren elke dag al een hel. Laat staan dan hij ooit het uitzicht vanaf de ruïnes kon zien. En de jongen die daar zat, Kaoru. Hij zag het allemaal. Kon hij daar niet wat van delen?
Het was best mooi.. Will zuchtte, liet zijn ogen heel even dicht vallen om het voor zich te kunnen zien. Daar de school met zijn hoge torens; aan de andere kant kon je vast de omtrekken van Oak's Field zien, het kleine stadje dat in de buurt van de Academy lag. Het grote Meer en het Grasveld zouden vast een groot deel van zijn zicht innemen, maar was dat niet gewoon mooi om naar te kijken. Je mist er niet veel aan. Uhuh. Will lachte er inwendig om, opende zijn ogen weer. 'Bedankt,' zei hij alleen maar, verder geen uitleg gevend. Hij deed er erg rustig over, was dat zodat Will zich niet te achtergebleven zou voelen? Hoe dan ook, de jongen leek hem een persoon waar hij het wel mee zou kunnen vinden en om eerlijk te zijn vond hij het niet erg om eens met iemand te praten, hoewel lezen ook een heerlijk tijdsverdrijf was. Maar deze jongen viel tenminste niet flauw van wat hij nu van zijn gezicht kon zien. Hij had vast nog niet door dat één oog blind was en hoe de rest van Will eruit zag, maar deed dat er nu toe? Nee, Will zou er zelf niet over beginnen en het beviel hem dat Kaoru eens iemand was die er niet gelijk naar staarde en naar vroeg.

Will keek weer voor zich uit, besloot niet meer te zeggen. Als de jongen daar lekker zat, kon hij lekker blijven zitten. Zelf durfde hij ook niet te bewegen; de wormpjes konden heel goed voelen wanneer hij zijn lichaam overbelaste en wanneer ze toe konden slaan. Magie gebruiken was sowieso een no-go voor hem, maar dat was één van de dingen die hij zo weinig mogelijk probeerde te laten merken. Alleen Ike had het gezien, maar dat was niet een type om alles door te vertellen aan iedereen. Verder; niemand boeide om een stille jongen als hij, die ze toch nauwelijks opmerkten. Daar had hij dan weer geluk mee.
Will schrok een beetje toen Kaoru ineens beneden was en voor hem zat, naar het boek vroeg. 'Sorry, ik was ergens anders met m'n gedachten,' lachtte Will. Hij was verrast over zijn eigen stem, die niet meer zo rauw en kapot klonk als anders. Nog steeds niet totaal goed, maar het klonk meer als een verkoudheid dan als een chronische keelschade. Score. 'Enneh, het is Shakespeare,' zei hij, terwijl hij met enige trots en affectie naar het boek keek. Hield het met de kaft naar voren naar Kaoru op. 'Ik heb het al zo vaak gelezen dat het eigenlijk niet nog een keer hoeft, maar het blijft nu eenmaal mijn lievelingswerk,' voegde hij eraantoe. 'Ken jij Shakespeare?' Niet dat het wat uitmaakte, maar hij was nieuwsgierig. Shakespeare lovers unite, toch? 'En je zei dat je een nieuweling was. Waar kom je vandaan, als ik vragen mag?' Zo zo, wat praatgraag? Ja, dat had je wel eens als je alle dagen op jezelf doorbracht. Een vriendelijk gezicht kon dan zo een verandering maken.

Zodra hij naar het boek had gevraagd, leek de jongen op te leven. Blij dat hij William op had kunnen vrolijken, luisterde Kaoru naar het verhaal van de jongen. Hij was er duidelijk trots op, dat was meteen te zien. Kaoru leunde naar voren om de kaft van het boek te kunnen lezen, maar het werd hem niet duidelijk welk verhaal van Shakespeare het was. "Ja, Shakespeare ken ik wel. Mijn oudere broers lazen dat vaak," antwoordde hij bedachtzaam. Dat ze daarbij een soort van gedwongen werden door hun vader, deed er niet toe. Blijkbaar kon een respectabele en goede opvolger van zijn bedrijf niet door het leven zonder die boeken gelezen te hebben. Hij vond het nodig voor hun opleiding en latere beroep. "Ik kan niet precies zien welke het precies is. Hamlet? Romeo&Juliet? Of misschien sonnetten?" Zelf was Kaoru geen grote fan van lezen, maar als een van zijn broers het boek op tafel had laten liggen, bekeek hij het wel altijd even. Daardoor had hij heel wat titels voorbij zien komen, maar alleen deze had hij onthouden. Nu was hij wel blij dat hij dat had gedaan, dan kon hij tenminste een beetje met William converseren.

Terwijl hij na zat te denken of hij nog meer titels wist, vroeg William hem waar hij vandaan kwam. "Ja tuurlijk mag je dat vragen," lachte hij, "Ik kom van Nova, maar ben een Lucht Magiër. Ik ben hier gekomen omdat ik.. nouja, ik heb mijn magie totaal niet onder de knie." Hij grijnsde even, een beetje een hopeloos en triest geval was hij wel, maar hij kon er wel om lachen. Meestal tenminste. Op dit moment kon hij er niks aan doen dat hij het niet in de hand had, dus probeerde hij het er maar het beste van te maken, ook al was zijn magie soms vreselijk ongewenst. Terwijl hij dat zat te denken voelde hij langzaam een kriebelend tintelend gevoel in zijn buik. Kaoru haalde zichzelf snel uit gedachten en probeerde het tintelen te onderdrukken, terwijl hij niets liet merken en naar William glimlachte. Nu was niet het moment. Onbewust vroeg hij zich af of de jongen het niet warm had, met capuchon op en al en best donker gekleurde kleding. Zelf zat hij in een wit T-shirt, zijn groen met bruine vest lag naast hem in het gras, aangezien het een zonnige dag was. "Heb je het niet warm?" vroeg hij licht verbaasd, toen hij toch te nieuwsgierig en bezorgd geworden was. Kaoru bedoelde er niks anders mee dan gewoon de letterlijke betekenis van de zin.

OOC: Ahww, Will is lief. :3 En nee, het zijn geen vlinders in zijn buik, don't worry. xD

Zou hij de interesse die Will had in Shakespeare delen? Hij kende niet veel mensen die daar wat voor voelden. Eigenlijk was hij thuis ook de enige geweest. Zijn ouders vonden het misschien wel leuk, maar hij zou het niet weten; ze hadden nooit een goed contact met hem gehad. Het enige waar zijn ouders om gaven was het feit wat hij voor magie onder de knie had en hoe hoog zijn cijfers waren. En toen hij keer op keer onder de drempelwaarde bleef vallen, zonderden ze hem alleen maar meer af van het leven. Hij mocht geen vrienden meer langs krijgen, kon alleen maar zitten en leren en oefenen tot zijn ogen dichtvielen en ze hem na een half uur weer wakker kwamen maken. Hij mocht op een gegeven moment niet eens meer naar school; moest privéles krijgen. Niet dat het ooit gewerkt had. Will was geen genie en na alles wat er gebeurd was, was zijn magie nog minder sterk dan eerst. Ach, je leerde ermee leven. Zijn verleden had hem getekend, zowel fysiek als psychologisch, maar hij had zijn zusje tenminste nog.

Kaoru vertelde hem dat zijn oudere broers het vaak lazen. Okay, hijzelf dus niet, maar dat hij de naam kende maakte Will al blij. Shakespeare was nu niet echt modern ofzo, dus hij werd al als een vreemd kind gezien toen hij het vroeger las. Wie las er überhaupt? Wie las er dan ook nog eens oude zooi? Tja.. Je moest er maar van houden. Wat de titel was? Will keek even verbaasd, alsof hij was vergeten dat Shakespeare allemaal losse verhalen geschreven had, laat staan dat er aparte boeken waren. 'Oh, nee!' lachte hij daarna, nog wat vrolijker dan eerst. 'Het is een verzamelbundel, zeg maar. Hier staat alles in, van zijn sonnetten tot de Koopmannen van Verona,' vertelde hij. Draaide het boek zelf even met de voorkant naar zich toe en bewonderde de wat versleten omtrekken. Als hij iets moest noemen in zijn leven dat hem nooit had teleurgesteld, dan was dit boek het wel. En nee, het was niet zo zielig als het klonk.

Will's vraag kwam niet ongewenst, gelukkig. Hij wilde de jongen niet beledigen. Maar Kaoru vertelde hem gewoon dat hij van Nova kwam, maar eigenlijk een Luchtmagiër was. En wat bedoelde hij, met zijn magie totaal niet onder de knie? Will lachte hem bemoedigend toe, haalde zijn schouders op. 'Je leert het wel,' zei hij. 'Erger dan ik kan je niet worden met je magie,' vond hij. 'Ik bedoel, ik ga dood als ik magie gebruik,' zei Will, lachend. Niet zo grappig dat het ook echt waar was, maar Kaoru hoefde niet te weten dat Will geen held was in het gebruik van sarcasme. 'Ik kom van Puffoon, maar ik heb naast Lucht ook Watermagie,' vertelde Will. Die hij nooit gebruikte, maar dat terzijde. 'Water luistert iets beter naar me dan Lucht, maar het gaat allemaal niet zo goed. Maar hoe bedoel jij dat je je magie niet onder de knie hebt? Niet onder controle? Of dat het niet wil lukken,' vroeg Will, nieuwsgierig. Damn, zo praatgraag was hij bijna nooit. Het moest echt liggen aan het open karakter van de persoon voor hem.

Heb je het niet warm? Will bevroor voor een milliseconde, keek even het niets in. 'Eh, een beetje,' zei hij. 'Maar ik houd m'n vest gewoon aan hoor,' voegde hij er net iets te snel aan toe. Nee. Dat vest ging niet uit. Zelfs al zou hij een sauna in gegooid worden; zijn verwondingen waren niet iets waar je mee zou pronken. Will schudde met zijn hoofd om aan te geven dat hij het écht, écht niet af zou doen. Het jammere was dat juist die beweging zijn capuchon op zijn droge haren liet glijden en een stukje naar achteren zakte. Niet helemaal, maar genoeg om Kaoru een blik te gunnen op zijn blinde oog, de opgezette 'aderen' die over zijn gezicht liepen. Zijn doodsbleke huid. Will schrok zichtbaar, trok de capuchon met een schichtige beweging terug en nog verder dan eerst. 'Hij gaat niet af,' voegde hij er wat stiller aan toe. Klemde het boek tegen zich aan, alsof hij zich voorbereidde op een hoop nare woorden, iemand die naar adem zou snakken, iemand die wilde weten wat hij zojuist had gezien. Want al zag hij er niet uit als een monster, wat er met hem was, was ook niet natuurlijk.

Even leek William hem niet te begrijpen, maar toen leek er een lampje te gaan branden en gaf hij lachend antwoord. Het was een verzamelbundel. Ohw. Nouja, je kon niet alles weten toch? Dat hij die titels onthouden had was al heel wat. ”Oh, dat wist ik niet,” lachte Kaoru met hem mee, ”Respect dat je het al zo vaak hebt gelezen dan! Ik weet niet of ik dat zou kunnen.” Kaoru bekeek William terwijl die zijn boek bekeek. De affectie voor zijn boek was duidelijk in zijn ogen te zien. Ik ben blij dat er iets is dat je zo gelukkig maakt, dacht hij en hij glimlachte onbewust. Als er gelukkige mensen om hem heen waren, werd Kaoru daar ook een stukje gelukkiger van. Niet dat hij niet gelukkig was, eigenlijk was hij altijd wel vrolijk en blij, maar zo’n fijn gevoel delen was een van de mooiste dingen die er waren, vond Kaoru.

Kaoru had zijn magie nog nooit kunnen controleren en aangezien het best uit de hand was gelopen, vond hij het nogal erg. Maar blijkbaar waren er mensen die het erger hadden. ”Ga je echt dood als je magie gebruikt? Wat erg!” zei Kaoru oprecht geschokt, ”Hoe kan dat dan?”. Doodgaan door magiegebruik? Kaoru wist niet eens dat het bestond. Het klinkt ook wel een beetje onlogisch voor magiërs, maar hij dacht niet dat William loog. Eigenlijk kwam dat niet eens in hem op aangezien hij mensen best snel vertrouwde; zo zat hij nou eenmaal in elkaar. ”Oh, wat leuk, mede-Luchtmagïer!” vervolgde hij wat vrolijker, ”Gaaf dat je ook wat Watermagie kunt!” Tja, hoe kon hij dat het beste uitleggen? ”Nou.. Ik heb het gewoon totaal niet onder controle..” Dat William er misschien strakjes achter zou komen liet hij maar achterwege, terwijl hij de langzaam toenemende kriebels nog steeds probeerde te onderdrukken. ”Gelukkig ken ik nog geen spreuken, anders ben ik bang dat ik alles per ongeluk zou verwoesten,” ging hij lachend verder, ”Al wordt het wel tijd dat ik eens een les ga volgen..” eindigde hij bedachtzaam.

Heb ik wat verkeerds gezegd? dacht Kaoru een beetje teleurgesteld toen William zo reageerde. ”Oké, is goed, geeft toch niks? Het leek me voor jou alleen een beetje vervelend,” legde hij vriendelijk glimlachend uit. Als William het vest niet uit wilde doen, dan deed hij het vest toch gewoon niet uit? Kaoru zou niemand dwingen iets tegen zijn zin in te doen. En William had er vast een reden voor dat hij de capuchon op wilde houden, dus respecteerde Kaoru dat. Iedereen had wel een geheimpje, al had de één misschien een wat groter geheim dan de ander. Kaoru had de afgelopen tijd wel geleerd dat hij relatief gezien veel opener was dan andere mensen en dat niet iedereen die openheid waardeerde of deelde, maar hij kon er niks aan doen. Zo was hij vroeger, zo was hij nu en zo zou hij waarschijnlijk ook wel blijven. Zijn oma had altijd gezegd dat ze dat zo leuk aan hem vond en dat hij andere mensen er misschien ook wel wat opener mee kon laten zijn, dat het zijn kracht was. Dat de mensen wel wat opener naar elkaar mochten zijn, in plaats van alles voor zichzelf te houden. Natuurlijk betekende dat niet dat je meteen je grootste geheimen aan iedereen moest vertellen en een paar dingen voor jezelf houden was belangrijk, zoals de aan jou toevertrouwde dingen. Maar een beetje openheid zou de wereld een betere en leukere plek maken, en dat was Kaoru het met haar eens geweest. Nu hij wat ouder was had hij gemerkt dat zijn oma gelijk had gehad. De jongen werd uit zijn gedachten gehaald door een mompelende William en hij schudde zijn hoofd even. Oeps. William zat er stijfjes bij, haast angstig. Wat had hij gemist? ”Sorry, ik was nogal in gedachten verzonken,” lachte hij verontschuldigend en hij krabde even achter zijn oor, ”Zei je wat?”

Will bleef het boek stevig vasthouden en zijn vest aan. Hij wilde het niet; kon het niet uitstaan dat hij altijd geconfronteerd werd met zichzelf en hoe anderen daar over zouden denken. Gewoon omdat hij dat stemmetje in zijn hoofd niet uit kon schakelen dat hem vertelde hoe verschikkelijk mis het wel niet zou gaan. Dat iedereen hem zou verafschuwen. Hij haatte het stemmetje, met een passie. Wat moest je daar nu mee? Hoe kon je leven met zulke gedachten? Soms wilde hij dat ze stil zouden zijn en dat hij zo onbezorgd kon zijn als hij vroeger was geweest. Jammer dat die tijden voorbij waren. Ach, misschien was het wel beter zo. Anders was hij misschien nooit geweest waar hij nu was.
Hij moest wel lachen om Kaoru's opmerking. 'Niemand die dat ooit gezegd heeft,' merkte hij vrolijk op. De jongen was wel vriendelijk, moest hij toegeven. Zelfs als hij maar alsof zou doen; het werd gewaardeerd. Will sprak niet zoveel met mensen; dit soort gesprekken deden hem goed.

Ga je echt dood? Hoe kan dat? Hij kon nu zeggen dat het een grapje was; maar dat zou niet geloofwaardig overkomen. William en liegen was als een vos die deed alsof hij een konijntje was. Totaal niet overtuigend. Will slikte even, probeerde het weg te glimlachen. 'Oh, gewoon. Lichamelijke conditie enzo.' Hij gebaarde er bij met zijn hand, alsof ze het maar moesten vergeten. 'Ik moet gewoon oppassen.' Een mede-Luchtmagiër. Will knikte, half enthousiast. Aan de ene kant; leuk. Maar samen magie beoefenen zou toch niet gaan. Behalve als hij hier begraven wilde worden. Nu hij erover dacht; dit was wel een mooie plek. Moest hij onthouden. Voor iemand zoals hij kon het einde vandaag zijn, morgen. Heel dichtbij. Verwoesten? Niet onder controle? 'Weet je hoe dat komt?' vroeg William. Nieuwsgierig, maar ook een beetje bezorgd. Bezorgd om wat er met de jongen zou kunnen zijn. 'Misschien kun je dan privélessen aanvragen met de leraren, ofzo. Om je persoonlijk te sturen. Maar is het zo erg? En misschien helpt spreuken leren wel met sturen.' Will opperde een paar dingen; wist er niets over. Deze jongen bleek dus ook niet zoveel ervaring te hebben met magie.. Maar ja, twee hele andere redenen zaten er waarschijnlijk achter. Dus echt behulpzaam kon hij hier niet zijn.

Okay, okay de intentie was lief maar nee. Will kon net een blazende kat lijken als je daarnaar vroeg. Hij zag het echt niet zitten. Wilde geen Frankenstein zijn. En de meeste mensen zouden dat denken op het eerste gezicht. Zelfs de Hoofdmeester had hem vol afschuw aangekeken en die man had al wat dingen gezien. De jongen glimlachte, leek hem te respecteren. Will zijn schouders zakten weer wat; hij ontspande. Dit was één van die dingen die hij nooit durfde te verwachten en het was een aangename verrassing.
Oh thank the lords! Hij had niet gekeken, vroeg wat er was. Maar hij had het niet gezien. Will voelde een last van zijn schouders afvallen. Gewoon het feit dat hij nu niet hoefde te bedenken hoe Kaoru zou reageren. Hij hoefde niets uit te leggen; hoefde niets te doen. Hij kon gewoon doorgaan met een normaal gesprek. En misschien zelfs een vriend krijgen; iets wat ook nieuw voor hem was. Hij was nog niet zolang boven de grond op deze school. 'Eh,' stamelde Will, op de vraag of hij wat gezegd had. 'Ik.. eh.. Bedankt,' stotterde hij eruit, zo opgelucht dat hij even wat controle verloor. 'Bedankt dat je niet verder vraagt.' Het was misschien een vreemd antwoord, maar in zijn stem was te horen hoe erg hij het waardeerde dat er geen uitleg over het vest hoefde te komen. 'Waar kom jij vandaan op Puffoon?' Een normaal gesprek; dat was lang geleden.

Gelukkig, William leek wat te ontspannen. Niemand die dat gezegd heeft? Kaoru kon het zich bijna niet voorstellen. Behalve misschien een of andere bolleboos die niks anders deed dan boeken lezen de hele dag.

Zelfs de naïeve Kaoru had door dat William zijn vraag een beetje moeilijk vond. Hij knikte om te laten zien dat hij het begreep; hij zou er niet over doorvragen. Toch leek William wel een beetje bezorgd om Kaoru’s antwoord. ”Oh, nou, zo erg is het bij mij niet hoor, sorry als ik je het verkeerde idee heb gegeven,” probeerde hij het kleine misverstandje meteen recht te zetten, ”De reden is denk ik gewoon dat ik nog geen enkele scholing heb gehad. Ik wist tot mijn 15e niet eens dat ik een magiër was”. Hij lachte even, ”Maar ik kon toen gewoon niet naar Starshine Academy door familiedingetjes. En nu ben ik een beetje laat, maar ik ga er het beste van maken en mijn best doen!” Kaoru waardeerde de adviezen en oprechte interesse van William, ”Oh ik wist niet dat dat kon! Bedankt, daar ga ik dan wel gebruik van maken!” zei hij blij, ”En mocht ik jou ergens bij kunnen helpen..”. Al betwijfelde Kaoru of hij nuttig zou zijn voor William, het aanbieden kon geen kwaad. Hij meende het wel en dat was wel het minste wat hij kon doen, vond hij.

William reageerde wel een beetje raar op zijn vraag en Kaoru werd wel steeds wat nieuwsgieriger wat hij nou gemist had. Een bedankje? Kaoru hield zijn hoofd schuin met een vragende blik in zijn ogen, maar reageerde gewoon met een vriendelijke ”Graag gedaan hoor.” De situatie was hem niet helemaal duidelijk, maar het was wel duidelijk dat William niet wilde dat hij verder vroeg. ”Ik kom van Nova,” antwoordde Kaoru vriendelijk, ”Mijn vader heeft een reclamebedrijf in een grote stad, dus daar wo-..” De tintelende kriebels werden nu te sterk om tegen te houden. Kaoru dook automatisch een beetje in elkaar en staarde naar de grond. Daar ging hij dan, terwijl hij nog wel zo gehoopt had dat het deze keer niet zou gebeuren. De kriebels werden overweldigend en Kaoru kreeg even het gevoel dat hij de lucht in werd geschoten. Het duurde echter maar een seconde en daarna zag hij zijn lange goudgeelachtige poten onder zich. Het gras voelde zacht aan onder zijn pootkussentjes en de geluiden en geuren waren overweldigend door zijn versterkte reuk- en kijkvermogen. Kaoru ging liggen, legde zijn kop op zijn voorpoten en legde zijn oren naar beneden. Twee goudbruine hondenogen keken William aan. Wat zou die wel niet van hem denken? Goede eerste indruk.

Oh, hij was zo dankbaar voor deze jongen en hoe hij de ander aanvoelde. Meestal stonden jongens er om bekend dat ze vrij tactloos met elkaar omgingen en dat elkaar 'sukkel' noemen betekende dat je beste vrienden was. Voor Will zat het echter niet zo; hij was heel erg zelfbewust en wilde juist dat mensen wat meer op zouden letten. En Kauro leek heel goed door te hebben dat Will voor sommige onderwerpen niet zo toegankelijk was. Nu was het wel weer zo dat Will zelf doorvroeg over Kaoru's magie, maar dat was voornamelijk omdat de jongen nog geen seintjes had gegeven over de ongewenstheid van zulke vragen. Niet dat hij nu zat te springen om erover te praten, maar het kwam er in ieder geval niet met pijn en moeite uit. Daarnaast, misschien kon Will hem nog wel helpen. Kon hij nog iets nuttigs doen met zijn leven voor hij zou overlijden. Wie weet, misschien zou hij zijn diploma nog wel halen voor hij de grond in zou gaan! Het kon zomaar gebeuren.

Oh, het was niet zo erg. Gelukkig. Will was al bang dat Kaoru nog dood zou kunnen gaan. Okay, dat klonk misschien vreemd. Maar dat hij het idee van dood zijn zelf al omard had, wilde niet zeggen dat hij de dood ook voor anderen geaccepteerd had. Nee, als je het kon, moest je het beste van je leven maken! Voor hem was het alleen een beetje laat. De jongen legde rustig uit dat hij nooit les gehad had of iets dergelijks. Okay, dat kon best wel een probleem zijn. Will herinnerde zich zijn jeugd nog wel; alleen maar lessen. 'Dat maakt dingen wel lastig,' glimlachte Will naar hem. 'Gelukkig ben je nu hier. En graag gedaan! Ik denk dat je met een beetje privéles ook al wel een eind kan komen, niet?' Hij lachte Kaoru bemoedigend toe. Hij liet in ieder geval al motivatie zien, was dat niet goed? Deze jongen zou vast wel ver komen op deze manier.

'Het is goed dat je er zo je best voor wil doen,' besloot Will ook maar hardop te zeggen. Zoiets kon alleen maar motiverend werken, toch? 'En les krijgen thuis is ook niet alles,' zei hij, als een soort compensatie. Kaoru moest zich niet te rot voelen dat hij nooit veel les gehad had! 'Ik heb alleen maar les gekregen en kijk maar wat er van mij gekomen is,' zei hij. Zijn lach werd een beetje zuur. Hoe dan ook, wat gebeurd was, was gebeurd. Hij hoopte dat de jongen zich niet teveel af zou gaan vragen. Het was nu wel duidelijk dat er een tijd was geweest dat Will wél magie had kunnen beoefenen. Damn, hij moest geen nieuwsgierigheid naar zijn situatie opwekken als hij wilde dat niemand het wist.. Ach, Kaoru hield er rekening mee. De jongen ging nu verder op Wills onderwerp verandering. Een grote stad en dan? Woop, pats, boom, daar stond een hond!

Will had niet eens de tijd gehad om met zijn ogen te knipperen voordat de jongen voor hem ineens een hond geworden was. Will was god dankbaar dat hij zijn eigen magie wel in toom had. Mocht hij ooit in zijn dierlijke vorm veranderen, dan zou dat gelijk zijn zwanenzag zijn - dat pun - want dat zou een flinke aanslag zijn op zijn magische systeem. Hoe dan ook, het was nogal een schok dat zijn gesprekspartner ineens aan het gras zat te ruiken. Will kon een zachte lach niet onderdrukken. Hij overwoog even om de hond over zijn kop te krauwen, maar het bleef toch de jongen met wie hij niet had lopen praten - was misschien een beetje vreemd. 'Dat bedoel je dus met weinig controle,' constateerde Will met een lach. 'Het is misschien lastig om weer terug te veranderen zeker.. Ik weet wel wat.' Will stond moeizaam op, moeizamer dan zou moeten bij iemand van zijn leeftijd. 'Ik laat je wel een stuk van de campus zien!' Honden hadden toch veel energie? En hij kon nog steeds ruiken en kijken. Misschien zou dat de schaamte die in de ogen van de hond te zien was een beetje verzachten.

Tot zijn vreugde leek William hem te snappen en reageerde hij begripvol; Kaoru vond hem nu al aardig. Dit was het eerste echte lange gesprek dat de jongen had op de nieuwe school en hij begon Will wel als een vriend te zien. Natuurlijk is het moment van ‘vrienden worden’ voor iedereen anders en het wordt ook nooit gevraagd of uitgesproken, wat trouwens ook wel raar zou zijn als dat wel gebeurde. Kaoru was wel iemand die makkelijk en snel vrienden maakte, onder andere omdat hij de ander redelijk snel als vriend beschouwde, maar contact maken vond hij niet zo lastig. William leek daar in het begin wel moeite mee te hebben, maar nu leek hij wel los te komen, wat Kaoru erg leuk vond.

”Dankje,” glimlachte Kaoru gelukkig. Op de manier waarop William daarna vertelde over thuis lessen krijgen leek het alsof hij vanuit ervaring sprak. Oh wacht, nu vertelde hij dat ook wel. Nieuwsgierig werd Kaoru wel, maar het voelde een beetje ‘verboden’ aan om over Will’s verleden en magie te praten. Zelf had hij daar niet zoveel moeite mee, maar hij had dan ook niet veel meegemaakt vroeger. En bovendien was hij over het algemeen wel een open persoonlijkheid. Ach, voor nu zou hij zich inhouden en wie weet zou hij later nog wel wat te weten komen over William's verleden en magie.

William reageerde nogal verbaasd over zijn verandering, maar dat was natuurlijk niet zo vreemd. Kaoru had er tenslotte nog niks over gezegd of laten merken. Zelf moest hij ook wel weer wennen aan zijn dierlijke vorm. Hoewel hij af en toe.. complicaties had gehad, was het een tijdje verleden dat hij in zijn totale dierlijke vorm veranderd was. De geluiden en vooral de geuren die op hem afkwamen waren nogal heftig, maar daar zou hij wel weer aan wennen. Gelukkig moest William daarna een beetje te lachen, waarop Kaoru automatisch zachtjes begon te kwispelen. Dat krijg je nou eenmaal als hond; je emoties zijn niet te verbergen. Tot zijn blijdschap leek William het te begrijpen en Kaoru liet een korte blaf horen als bevestiging. De campus laten zien? Dat was een leuk idee! Kaoru sprong meteen op en kwispelde. Maar terwijl hij meer energie leek te hebben, leek William juist minder te hebben. De jongen bewoog moeizaam en Kaoru begon te twijfelen of een rondje rond de campus nog steeds wel een goed idee was. De jongen in dierlijke vorm liep naar hem toe en duwde zijn nattige neus tegen de binnenkant van zijn hand aan. Als je niet wilt dan hoeft het niet hoor! wilde hij zeggen. Maar ja, heb jij wel eens een pratende hond gezien?

OOC:: Sorry dat die van mij zoveel korter zijn. -.-'

Om heel eerlijk te zijn was Kaoru een van de eerste mensen waar hij een lang gesprek mee had gehad. Los van Master Savador, Ike en dat meisje in de boekhandel had hij eigenlijk alleen maar op zijn kamer gezeten, proberend te genezen van alles wat er in zijn lichaam aan de hand was. Nou ja, genezen. Dat was onmogelijk; zijn leven kon alleen nog maar verlengd worden. Hij wilde niet eens weten hoeveel weefselbeschadiging hij opgelopen had. Het was praktisch gezien zo dat, als je Will in zijn zij prikte, dat hij al bloed kon overgeven. Het was niet per se dat hetgeen wat hem raakte zo heftig was; hij was vanbinnen zo erg beschadigd dat de kleinste dingen zijn dood konden betekenen. Ach, geen zin om daar nu over in te zitten. Net nu hij deze jongen een beetje begon te mogen. Toch kostte het bij Will meer tijd om zijn vriend te worden; hij durfde mensen niet zo snel te vertrouwen. Kletsen, dingen doen; allemaal leuk en aardig. Maar voordat je in zijn ziel mocht graven moest je toch wat verder zijn.

Okay, nu moest hij toch echt zijn mond gaan houden. Voor iemand die niet wilde dat mensen wat gingen vragen maakte hij verschrikkelijk veel referenties naar zijn verleden. Het was een gesloten boek en de sleutel was omgesmolten. Dan moest hij er zelf ook stil over zijn. Toch deed het hem wel wat dat de jongen, die op het eerste gezicht zo open en enthousiast leek te zijn, toch ook over dit soort zelfcontrole beschikte. Godzijdank. Will kon niet anders dan het in hem waarderen.
Poef. Hond. Waar kwam dat ineens vandaan? Will knipperde een paar keer met zijn ogen, verbaasd. Die had hij niet helemaal aan zien komen, ook al had Kaoru wel wat verteld over zijn problemen met magie. Blijkbaar uitte zich dat dan zo, werd de jongen een hond. Dat zou zijn dierlijke vorm dan wel zijn, niet? Will wist niet eens wat zijn dierlijke vorm was. Hij had nooit de kans gekregen erin te veranderen en nu was het ook een beetje te laat.

Dan maar het beste van de huidige situatie maken. Will sprak tegen de hond, glimlachte naar hem. Een rondje campus, zou dat wat zijn? De Kaoru-hond blafte en sprong op, kwispelde hevig. Het was wel schattig, al was Will enigszins onder de indruk van zijn energie. Waar haalde hij dat nu weer vandaan? Terwijl hij moeizaam zichzelf omhoog werkte, de steken in zijn ribbenkast negerend, druke Kaoru-hond zijn neus in Wills handpalm. Alsof hij wilde zeggen dat het niet hoefde. 'Ik zal toch ooit op moeten staan,' vond Will, lachte opnieuw naar hem om hem gerust te stellen. Legde zijn hand even op het hoofd van de hond. 'Laten we gaan! Vanaf hier is het Stille Meer het dichtste bij, dus laten we daar eerst langsgaan.' Will stond nu helemaal rechtop, haalde even diep adem. Deed zijn capuchon goed, klemde zijn boek onder zijn ene arm en ondersteunde met zijn andere hand de arm die de last moest dragen. Zo zou hij het langer volhouden, wist hij uit ervaring. Dan nu de heuvel weer af. 'Het is in de richting van die bomengroep daar,' vertelde Will, keek even naar beneden. 'Het is het enige meer op de campus, maar het is best wel groot. In de zomer kun je er zwemmen en er komen veel Watermagiërs.' Wat was hij toch een geweldige gids. Je kon het meer al zien glinsteren, al was het nu nog veel kleiner dan het uiteindelijk zou worden. Will merkte dat hij nogal langzaam liep in vergelijking met Kaoru-hond, maar hij deed het deels expres. Als deze trip erg lang zou worden, zou hij al zijn energie nodig hebben. Dit liet hij echter niet zo merken aan zijn reisgenoot; die moest zich nu op andere dingen focussen!

OOC: Teehee, no problem! Beter kwaliteit dan kwantiteit, toch? Ze zijn goed~ En ik lul altijd heel wat af over de innerlijke wereld van m'n chars terwijl er niet zoveel gebeurd in de rest van de post xD So, you're doing great!

Och wat haatte hij het toch om plots in zijn dierenvorm te veranderen. Niet dat hij per se iets tegen zijn dierlijke vorm had, op zich was een hond juist wel leuk, maar het zat hem in dat ‘plots’. Meestal werd hij er wel op voorbereid door kriebels in zijn buik, maar tegenhouden kon hij het niet. En daar ging hij dan. Kleren die hij aan had vielen meestal af en bleven dan op de grond liggen, maar gelukkig had hij altijd zijn ondergoed aan als hij terugveranderde in mens (wat toch wel zijn favoriete vorm was). Wie ervoor gezorgd had dat hij zijn ondergoed aan bleef houden wist hij niet, maar hij was diegene dankbaar uit de grond van zijn hart.

Soms veranderde de jongen niet in zijn volledige dierenvorm en kreeg hij alleen oren of een staart. Dat was een beetje raar, maar meestal wel te verbergen. Als hij echter in zijn totale dierlijke vorm veranderde, moest hij meestal maken dat hij weg kwam. De tijd dat hij in zijn dierenvorm was varieerde altijd en in openbare plekken wilde je niet in je onderbroek komen te staan. Gelukkig was William aardig en bovendien een jongen, waardoor Kaoru het niet zo erg vond. Natuurlijk zou het een beetje awkward zijn, maar hopelijk en waarschijnlijk bleef het daarbij. Dan kon hij gewoon terug rennen naar zijn kleren, geen punt.

Beter had Kaoru het niet kunnen hebben, vond hij. Will vond het wellicht een beetje grappig (wat het eigenlijk ook wel was), maar hij lachte hem niet uit en was begripvol. Hij stelde zelfs voor om een rondje om de campus te maken. Ja, hij had het getroffen. Een beetje bezorgd was hij echter wel toen William met moeite opstond en bewoog, maar de jongen was vastbesloten. Kaoru reageerde op de lach van de jongen door te kwispelen; lachen kon hij uiteraard niet. Will was klaar om te gaan en vertelde wat over het Stille Meer, waar ze naartoe zouden gaan. De Kaoru-hond kwispelde vrolijk en sprong en rende om de jongen heen. Op een of andere manier kreeg hij altijd vreselijk veel energie als hij in zijn dierlijke vorm was en meestal wist hij zich er dan ook geen raad mee. Aan de ene kant wilde hij rennen en springen en ravotten, maar aan de andere kant wilde hij Will helpen en ondersteunen, want hij leek het moeilijk te hebben. Dus rende Kaoru vooruit, om vervolgens weer terug te komen bij de jongen en dat bleef hij herhalen.

Terug veranderen, hoe moest dat? Eigenlijk zat hij altijd de tijd uit totdat hij weer mens werd. Nog nooit had hij bewust terug kunnen veranderen door zijn magie te gebruiken; geen idee hoe dat moest. Hoe deden andere Magiërs dat? Hoe deed William dat eigenlijk? Wacht, misschien wist die het ook niet, anders had hij het vast wel verteld. Maar hij leek geen problemen te hebben met zijn dierenvorm.. Al had hij wel gezegd dat hij ook zo zijn complicaties met magie had. Wat zou zijn dierlijke vorm eigenlijk zijn? Misschien konden ze wel samen spelen!

Toen kreeg Kaoru het meer in zicht en rende ernaartoe. Wat zag dat er verfrissend uit! Bijna zou hij erin springen, maar zijn verstand hield hem tegen. Dat stemmetje weerhield hem er ook van om wat uit het meer te drinken, maar pootjebaden mocht wel. Dus stapte Kaoru met zijn voorpoten in het water. Oh dat was heerlijk verkoelend! Kaoru-hond draaide zijn kop om om te zien waar William bleef. Een beetje koelte zou hem ook wel goed doen!

OOC:: Daww, dankjewel! Das lief. :3 Haha dat geeft toch niet? Juist wel leuk^^ Die van jou zijn super, so don't worry! c:

Het was grappig om te zien hoe de jongen - nou ja, hond - om hem heen rende, veel te enthousiast en vrolijk. Het was vreemd; hoe was het ook alweer om zoveel energie te hebben? Om iets te willen en het ook echt te doen? Will kon zich die tijden niet meer herinneren. Ach ja, herinneringen deden alleen maar pijn af en toe. Beter dat hij het vergat en zich focuste op Kaoru. Hij had hem een tripje rond de campus beloofd, niet? Dan gingen ze! Will stond overeind, glimlachte naar Kaoru-hond, die zich wat zorgen leek te maken. Te zien aan het gedrag. Niet dat Kaoru al iemand had geleken die zijn emoties goed voor zichzelf kon houden, maar honden waren daar al helemaal niet goed in. Het was fijn om te weten dat hij nu iemand kende die niet zo goed leek te kunnen liegen; hij was al te vaak voorgelogen, tenminste, om belangrijke dingen. Zoals zijn leven. Het was fijn om iemand te vertrouwen.

Kaoru-hond had moeite om een beslissing te nemen. Het ene moment stoof hij weg, ver vooruit, om nog geen ogenblik later weer met een bezorgde blik om Wills voeten heen te dartelen. Kon hij het niet vinden, of was hij een beetje van slag door zijn conditie? Will glimlachte dan ook bemoedigend naar hem. 'We zijn er bijna, je kan gaan! Ik kom er vanzelf wel,' zei hij, zo opgewekt mogelijk. Kom op, het was iets wat leuk moest zijn. Hij had geen zin om dat te verpesten, met zijn langzame pas en zijn ziekelijke uiterlijk. Gelukkig was dat iets waar Kaoru niet mee leek te zitten, zowel als mens als als hond niet. En ja hoor, daar kwam het meer in zicht. Kaoru-hond raakte gelijk door het dolle heen en lanceerde zichzelf nog net niet in het water. Het maakte Will aan het lachen; zo overenthousiast, het was leuk om te zien. Zou hij weer gaan zitten? Nee, teveel moeite om weer op te staan. In plaats daarvan knikte hij naar Kaoru-hond, die een beetje ging pootjebaden. 'En? Wat vind je ervan?' Hij wist wel dat er niets gezegd zou worden, maar een blaf zou ook al voldoen. De hoopvolle blik van de hond deed hem zijn schouders ophalen, terwijl hij verontschuldigend keek. 'Als ik ga zitten kom ik niet meer overeind, Kaoru,' zei hij. Verkoeling zou wel fijn zijn, maar niet nu. Hij had niet zoveel energie en hij wilde de dag doorkomen zodat Kaoru het niet teveel zou merken. Dus ja, dan moest je voorzichtig doen.

'Okay, okay, ik weet wat,' zei Will. 'Zullen we doen wie het eerste aan de overkant is?' Het was een dom iets, maar om nu met een stok te gaan gooien naar Kaoru. Daarbij, als hij keihard ging rennen zou Will misschien wel wat rust krijgen en Kaoru zijn energie kwijtraken. Klonk goed, toch? 'Dus?' Will liet zijn hand naar beneden zakken; het startsein. Hij zette twee rennende passen, maar greep toen weer zijn linkerarm vast - het boek zat nog strak onder zijn linkerarm - en drukte die tegen zijn lichaam. Rotte fantoompijnen. Hij wist wel dat de wormpjes sliepen, maar zijn brein leek het niet te accepteren dat zijn binnenste aan flarden was. Bleef er nog zogenaamde pijnsignalen van ontvangen. Tja, het was nu eenmaal zo. Hij had zijn pijnstillers in moeten nemen. Wills gezicht vertrok even, maar een moment later was er alweer een glimlach te zien. Niets. Laten Merken. Niets. Vandaag zou het een keer goed gaan, Kaoru zou een leuke dag hebben!

Hoewel hij dus niet blij was met zijn plotselinge veranderingen in zijn dierenvorm, had hond-zijn ook voordelen. Zo waren bijna al zijn zintuigen versterkt en kon hij ook meer aanvoelen. Hij kon bijvoorbeeld ruiken wanneer het bijna ging regenen, maar ook aanvoelen wanneer personen verdrietig waren en behoefte hadden aan een hondenknuffel. Heel soms had hij er zelfs gebruik van gemaakt om mensen op te vrolijken. Indien zij niet wisten wie hij was en dat hij eigenlijk geen hond was, dan kon hij ze makkelijk gaan troosten en knuffelen. Als random persoon was dat namelijk nogal raar, maar als hond kon het wel. Hun hele gezicht onderlikken vond hij wel wat ver gaan en hij had het natuurlijk ook niet in de hand wanneer hij (terug)veranderde, maar zo af en toe had hij iemand kunnen troosten. Soms konden honden wonderen doen.

Ook nu was zijn aanvoelvermogen aan het rinkelen. Hoewel Will hem nu wel leek te vertrouwen en langzaam als vriend begon te zien, had hij pijn en was hij lichamelijk zwak. Hij deed echter zijn uiterste best om dit te verbergen en vrolijk te zijn, maar een hond hou je niet zo gemakkelijk voor de gek. Als het om gevoelens gaat tenminste, het was makkelijk zat om ze te laten denken dat je een tak had weggegooid terwijl je hem achter je rug had. Daar trapte Kaoru ook zo in. Maar nu had hij door dat Will zich niet zo goed voelde. De groenharige jongen was daarentegen wel blij dat Will zijn best deed en vrolijk probeerde te zijn. Stap 1 om vrolijk te zijn, was het eerst te faken. En jezelf proberen op te vrolijken was nog altijd beter dan depressief in een hoekje te gaan zitten, dus dat waardeerde Kaoru wel in William. Maar dat laten merken was niet zo makkelijk, zeker niet als hond, dus besloot hij maar gewoon te blijven doen en door te gaan. Misschien zou Will op die manier ook wel doorgaan. Hij zou er in ieder geval niet alleen voor staan, wat Kaoru betreft.

Wat hij van het meer vond? Geweldig natuurlijk! En hij blafte even kort. Helaas wilde de jongen niet met hem komen pootjebaden, dus probeerde Kaoru-hond met zijn snuit wat water op Will te spetteren, maar heel erg succesvol was dit niet. Gelukkig stelde de jongen op dat moment voor om een wedstrijdje te doen. Tuurlijk, hij was altijd wel in voor een raceje! Enthousiast sprong Kaoru uit het water en kwispelde flink heen en weer met zijn staart. Toen hij erg klein was had zijn familie vermoedt dat hij misschien ADHD had, omdat hij nooit zo rustig een boek kon lezen als zijn oudere broers, maar uit testjes was gebleken dat dit niet het geval was. De jongen zat gewoon vol energie en levenslust, waar helemaal niks verkeerds aan was, vond hij. Wel had hij moeten leren om geduldig naar anderen te luisteren, maar ook dat kon hij nu wel, dus hij had nooit gesnapt waarom zijn vader hem zo ‘wild’ vond. Gelukkig hoefde hij daar niet meer veel mee geconfronteerd te worden en kon hij zijn energie op verschillende manieren kwijt. Zoals bij een race! William was ondertussen klaar gaan staan en Kaoru stond naast hem, ook in de startblokken. De jongen gaf het startsein en de hond stoof weg. Als hond kon hij nog sneller redden dan als jongen en hij vond het geweldig. Voelen hoe de wind door zijn vacht streelde, zijn spieren nooit uitgeput leken te raken en zijn voetkussentjes iedere klap op de grond opvingen. Met zijn tong uit zijn bek bereikte hij de andere kant van het meer en draaide zich om, het leek nu stuk kleiner. Of had hij zo hard gerend? William had hij ergens achter zich gelaten. Oepsie. Kaoru-hond sprong een beetje blaffend op en neer, Kom op Will, je kunt het! cheerde hij, klaar om terug te rennen als Will het niet meer aankon. Als hij maar niet ergens neerstortte onderweg..

Will lachte toen Kaoru-hond probeerde hem onder te spetteren met water. 'Hey, rustig!' riep hij naar de hond, maar het klonk niet vermanend. Het was leuk zo, met deze jongen. Iemand die hem in zijn waarde liet. Dat had hij al heel lang niet meer meegemaakt. Vooral omdat zijn eigen ouders hem niet accepteerden zoals hij was, had hij er moeite mee dit nog van anderen te verwachten. Maar goed, hij was nu alweer een tijdje weg van zijn ouderlijk huis. Af en toe kreeg hij brieven, maar hij reageerde er nooit op. Als het goed was wisten zijn ouders nog niet waar hij naartoe gegaan was. Hij had zijn zusje meegenomen en was gevlucht, zodat ze hen niets meer zouden kunnen doen. Als je antwoordde, dan was die cover mooi wel weg. Zijn ouders waren niet dom; die stuurden gewoon brieven naar plekken waar hij hoogstwaarschijnlijk zou zitten en ergens zouden ze wel prijs hebben. Als er iemand antwoordde.

Maar goed, dat was nu allemaal niet aan de orde. Ergens geloofde hij er ook niet meer in dat zijn ouders hem zouden komen halen. Hun enorme experiment was een ongeluk geweest ten koste van hem. Zoals zijn vader zou zeggen; hij had maar weer eens bewezen hoe onnuttig hij was. Nee, dan Alice; zijn zusje was perfect. Tenminste, tot ze Will opgegeven hadden. Daarna moest Alice beter en beter en beter worden en hij had niet gewild dat dat gebeurde. Daarom had hij haar meegenomen, midden in de nacht. Op naar Starshine.
Hmm. Will beet even zachtjes op de binnenkant van zijn wang. Zijn ontwijkende beweging van het water was iets te scherp en te plotseling geweest. Zijn lichaam leek het niet te waarderen en begon nu een pijnscheut naar zijn hersenen te sturen, zodat hij maar al te goed zou weten dat hij rustig aan moest doen. Damn. Maar hij wilde het leuk hebben! Kon dat niet vandaag? Will klopte even op zijn broekzak, herinnerde zich dat er pijnstillers in zaten. Misschien dat hij die zometeen wel in moest nemen. Als hij water kon vinden, dat van het meer leek hem niet helemaal drinkbaar. Will stelde voor om te gaan rennen, maar ook daar was zijn lichaam het niet mee eens. Verdorie. Will fronste, probeerde de pijn te onderdrukken. Kaoru rende alweer verder. Nou, zover kon hij toch niet achterblijven? Will zette nog een paar passen, probeerde te joggen.

Hé, dit ging eigenlijk nog best wel goed! Hij had al een paar passen gezet en was nog niet spontaan gestorven, dus er zat wat verbetering hier! Will kreeg een glimlach op zijn gezicht, realiseerde zich niet hoe stom hij bezig was. Kaoru-hond sprintte er vandoor. Hij had ook nooit gedacht hem bij te kunnen houden, maar hij had ook niet verwacht dat dit zou lukken. Het voelde goed! Rennen was iets wat hij al heel lang niet gedaan had. Had het nooit gekund. Was het dan toch zo dat de medicijnen van Savador hem al een flink eind hersteld hadden? In ieder geval een beetje; het incident met de magische vissen had hem alweer een beetje uiteen gescheurd. Hij had magie moeten gebruiken. Zelfs één klein beetje, het bewegen van lucht, had hem onbeschrijfelijk ziek gemaakt. Het was dat hij toen pijnstillers gehad had, maar het was niet helemaal lekker gegaan. Nu gebruikte hij geen magie, misschien ging het daarom wel zo-!

Wills ogen sperden zich wijdopen toen hij zijn voet niet hoog genoeg optilde en vol onderuit ging, recht in het gras. De lucht werd uit zijn magere lijf geslagen toen hij landde, vol op zijn borstkas. Gelukkig was het gras, maar daar kon hij even niet over nadenken. De meeste mensen zouden soepel weer overeind komen; hun kleding afkloppen en lachen dat er niets aan de hand was. Will kreeg dat echter niet voor elkaar. Hij drukte zich een beetje op, rolde op zijn rug toen opstaan te zwaar bleek. Hij kuchtte een paar keer, ademhalen ging moeizaam. Zijn blik was op de lucht gericht, maar eigenlijk zag hij niets bewust. Wow. Hoe haalde je ook alweer adem? Zijn borstkas begon sneller en sneller op en neer te gaan, in een soort van paniekaanval. Het deed pijn. Zijn ribben, zijn benen. Kon hij nog wel bewegen, had hij niets gebroken? Zijn botten waren zwak en aan het afslijten, daar was hij zich goed bewust van. Hij had niets horen kraken, maar je kon het niet weten. De gedachten stapelden op in zijn hoofd, lieten zijn ademhaling en hartslag ongezond versnellen. Hij voelde wel pijn op zijn borst, waar hij gevallen was. Kon niet goed zijn. Maar zijn ribben zelf deden geen pijn bij het rijzen en dalen, daar kon het hem niet in zitten. Zijn armen en benen bewogen nog. Wat was het dan?
Een klein straaltje bloed kroop langs zijn mondhoek omlaag. Zelf had hij het nog niet eens door, tot de koperachtige smaak van bloed eindelijk tot hem doordrong. Natuurlijk. Zijn aderen waren zwak, weggevreten. Het kostte maar een flinke klap in zijn maag om hem bloed te laten kotsen. Het kwm door miniscuul magiegebruik, door lekker hard tegen iets aan te lopen. Het was niet zo bijzonder. Wills ademhaling kalmeerde weer toen hij zich dit realiseerde. Het was maar bloed. Zag er niet gezond uit, maar gebeurde nu eenmaal snel. De rest van zijn lichaam was nog heel. Okay. Hij glimlachte, deels tegen zichzelf, deels tegen Kaoru, mits die nog ergens was. Duwde zichzelf heel voorzichtig overeind. Zijn hartslag en ademhaling begonnen weer te kalmeren, terug naar hun normale niveau. 'Godzijdank,' zei Will, duidelijk opgelucht. Het straaltje bloed werd wat dikker, stroomde over zijn wang en langs zijn nek, hoewel sommige druppels naar de grond toe reisden. Hij kuchtte een paar keer, met als gevolg dat er nog wat meer bloed kwam. Zonder er verder om te geven probeerde hij het weg te halen met zijn mouw, maar hij was veel te opgelucht om er echt iets over te zeggen. Daarnaast, dit gebeurde zo vaak. Het was tegenwoordig wel snel over, door Savadors medicijnen. Nee, zolang hij niets gebroken had, was dit allemaal prima.

Het was zo leuk om samen met William wat te dollen dat hij zijn situatie veel minder erg vond. Nog nooit had iemand zijn plotselinge verandering zo aangepakt en het in iets positiefs veranderd. Behalve dan zijn kleine broertje en zusje, die niet goed het verschil konden maken tussen een echte hond en een Kaoru-hond en hem als een echt huisdier behandelden, indien ze de kans kregen. En mensen in een winkelcentrum liet hij tijdens zo’n verandering natuurlijk niet dichtbij komen. Maar met Will had hij niet echt een kans gehad en het maakte hem blij dat de jongen het zo oppakte.

Waar hing Will nou uit? Nog steeds stond Kaoru op de uitkijk, te wachten op de jongen. Oh, daar was hij wel! Hij bleef even staan kijken hoe Will het deed en vond het nog best wel goed gaan. Hij deed in ieder geval zijn best en dat moedigde Kaoru sowieso aan. Hij ging zitten en wachtte tot de jongen bij hem zou zijn, want hij wist dat William het zelf wilde doen en zo kon hij zichzelf bewijzen dat hij toch wel wat kon. Beetje zelfvertrouwen krijgen. De ogen van de hond volgden Will en onbewust cheerde hij in gedachten. Maar toen struikelde de jongen en kwam hij met een klap op de grond. Kaoru schrok en stond meteen op vier poten; hij had nog wel zo gehoopt dat dat niet zou gebeuren. Op een klein drafje liep hij richting William, het zou wel goed komen toch? De jongen was kwetsbaar, maar dit zou toch wel goed gaan? Alhoewel, de klap was wel hard geweest.. Godzijdank, hij duwde zichzelf al overeind. Maar toen Kaoru wat dichterbij was ving zijn neus de geur van bloed op en zijn ogen werden groot van schrik. Meteen begon hij te rennen, maar plots, terwijl hij aan het rennen was, veranderde Kaoru weer terug naar een mens. Dit had hij niet verwacht -had hij de kriebels niet gemerkt of waren ze niet gekomen?- en hij struikelde bijna over zijn eigen voeten. Op het laatste nippertje kon hij echter zijn evenwicht bewaren en verder blijven rennen. Dammit, waarom gebeurde dat uitgerekend nu. Niet alleen rende hij nu langzamer, maar hij liep ook nog eens alleen in zijn onderbroek. Gelukkig was het niet koud, anders zou hij zo verkouden worden, maar erg gemakkelijk was het niet.

Eindelijk bij William aangekomen, hurkte Kaoru bij hem neer en legde een hand op zijn rug. Oh god, er stroomde bloed uit de mond van de jongen. ”Jeez, Will! Gaat het?” vroeg hij geschrokken. Nee natuurlijk gaat het niet goed als je bloed ophoest, maar het is nou eenmaal een vraag die je als eerste stelt als je iemand gaat helpen. ”Waarom viel je? Kan ik wat doen? Iets voor je ophalen? Of een iemand? Een dokter!” kwam er aan één stuk door uit. Oh god, hadden ze maar nooit geracet, hij had moeten weten dat Will dit eigenlijk niet aan kon!

OOC:: Relatief beetje kort, sorry, maar wilde je niet te lang laten wachten.~

Kaoru-hond lag natuurlijk al een enorm stuk voor; dat verbaasde Will ook niet. Een slak kon hem nog verslaan in een race, dus laat staan dat hij verwachtte de kampioen te worden. Toch was het wel lief; zelfs als overenthousiaste hond hield de ander nog rekening met hem. Hij mocht deze jongen tot nu toe wel; hij leek aan anderen te denken, maar was niet bloednieuwsgierig. Zijn gedachten zorgden dat hij de pijn kon negeren.
Tot hij vol onderuit ging en op de grond klapte. Even moest hij naar lucht happen, leek het alsof de wereld stil stond. De angst om wat er mogelijk mis kon zijn was zo groot dat hij in paniek raakte; zijn ogen zagen een moment niets meer, hij verwerkte niets dan de pijn die zich langzaam door zijn lichaam verspreidde. Will merkte niet eens dat Kaoru naar hem toe kwam en dat deze alweer mens was, totdat hij een hand op zijn rug voelde en een geschrokken stem tegen hem hoorde praten.

Will zelf zat ondertussen alweer overeind, met bloed in een klein plasje op de grond en in een stroompje langs zijn mondhoek. Toch vond hijzelf dat niet zorgwekkend. Alleen het feit al dat hij omhoog had kunnen komen in relatief weinig pijn betekende al dat hij niets gebroken had. De enige interne beschadiging waren dezelfde - waarschijnlijk nog niet totaal geheelde - adertjes, van toen hij en Ike aangevallen werden door magische vissen. Het feit dat hij toen, net zoals nu, bloed over had moeten geven, zei hem al genoeg. Het was gewoon nog niet helemaal heel binnen.
De stem van Kaoru drong eindelijk tot hem door. Gaat het? Iemand halen, dokter halen, wat gebeurde er? Een stortvloed van woorden was het, die hem even overweldigde. Will keek met een glimlach op naar Kaoru, haalde snel wat bloed weg met zijn mouw. 'Het gaat goed, geen zorgen,' probeerde hij de jongen gerust te stellen, al was het vast lastig te geloven met dat bloed overal. Hij besloot rustig op te staan, om te bewijzen dat het wel goed ging. 'Ik struikelde gewoon, niets ernstigs. En nee hoor, geen dokter nodig! Het gaat prima met mij,' zei hij, met een echte lach op zijn gezicht. 'Echt, Kaoru, dit gebeurt zo vaak. Wel wat minder sinds ik medicijnen heb, maar het is niet vreemd hoor. Mijn aders zijn gewoon wat zwak. Zolang ik niets gebroken heb is het prima.' De jongen kuchte even, lanceerde weer wat bloed naar de grond. Ach, het werd al wat minder toch. 'Maar ik ga voorlopig niet rennen,' zei hij, half grappend. 'Maar, wat vind je van het meer?' zei Will, na even stil te zijn geweest. Zijn plan was om dit hele gebeuren weg te wuiven, het was niet zo belangrijk of speciaal. Gewoon een beetje bloed door een ongelukje. Hij had wel pijn, maar de vreugde dat de schade beperkt was maakte hem zo blij dat hij wel even de pijn kon negeren.

Oh god, er kwam steeds meer bloed. En hij was dan wel geen dokter en verstand van medische zaken had hij ook niet, maar bloed was nooit goed. Dat wist ieder kind. Dus hoewel Will er best relaxt bijzat, voelde Kaoru zich helemaal niet ontspannen. Hij was dan wel zeventien, maar wat sommige dingen betreft was hij best kinderlijk. William leek het zelfs even niet door te hebben dat de jongen bij hem was, alsof hij zich niet bewust was van zijn omgeving. Nou was het ook een harde klap geweest dus het was wel enigszins logisch, maar toch was het niet goed voor Kaoru’s bezorgdheid, die daardoor een extra boost kreeg.

Na zijn spraakwatervalactie reageerde Will opvallend rustig en goed. Hij vertelde dat het niks bijzonders was en het goed ging, maar Kao kon hem maar moeilijk geloven. Gevallen was hijzelf ook vaak genoeg, maar zoveel bloed was er nooit bijgekomen. Hooguit een wondje op z’n knie. Maar omdat hij William vertrouwde en die hem een oprechte lach schonk, besloot Kaoru hem op z’n woord te geloven. Want zijn aderen waren zwak. Het klonk wel logisch en aan de ene kant was Kao ook wel blij dat de jongen niks gebroken of ernstige wonden had, maar aan de andere kant was al dat bloed écht NIET geruststellend. Toen Will klaar was met zijn uitleg knikte hij met grote ogen, om aan te geven dat hij het wel begreep. Maar wat hij moest zeggen wist hij niet, dus bleef hij maar een beetje dom knikken. Dit stopte echter toen de jongen weer wat bloed ophoestte en Kaoru ademde even diep in en uit in een poging zichzelf wat rustiger te maken. ”Jeez, Will,” zei hij, iets meer relaxt dan daarnet, ”Wat liet jij me schrikken,” En hij meende het ook, maar voorkomen dat er een grijnsje op zijn gezicht verscheen kon hij niet. William ging gelukkig ook wat luchtiger verder en maakte een klein grapje. Kaoru lachte, ”Nee, doe maar niet,” Het zou nog eens gebeuren, zeg. Dan konden ze zeker een bezoekje aan de ziekenzaal brengen. Will onderbrak de stilte en vroeg wat hij van het meer vond. Maar zodra Kaoru zich weer wat bewuster van zijn omgeving werd, besefte hij zich ook weer dat hij in z’n onderbroek zat. Een rode kleur verscheen op zijn wangen en meteen stond hij op, ”Ik eh.. ga even wat ophalen. Blijf jij hier zitten, ik ben zo terug!” waarna hij kort een hand op Will’s hoofd legde en daarna meteen begon te rennen in de richting waar ze vandaan waren gekomen. Ergens daar waren de ruïnes en zijn kleren. Als hij die kon vinden en niet verdwaalde onderweg –wat hem helaas wel eens vaker was overkomen. Leuk vond hij het niet om William zo achter te laten, maar hij kon daar toch moeilijk in z’n onderbroek blijven zitten.

Hijgend kwam hij aan bij de ruïnes, ongeveer op de plek waar de jongens elkaar ontmoet hadden. Snel zocht hij naar z’n kleren en trok ze aan, behalve zijn vest, want door het rennen had hij het best warm gekregen. Veel tijd om bij te komen gaf hij zichzelf echter niet, want hij wilde Will niet te lang alleen laten.
Helaas ging het rennen als mens een stuk slomer dan als hond en Kaoru had de energie niet meer om wat luchtmagie te gebruiken om sneller te rennen, dus het duurde even voor hij weer bij de jongen aangekomen was. Hijgend liet hij zich naast William in het gras vallen en de eerste minuut kon hij even niks uitbrengen omdat hij toch wel iets meer buiten adem was dan hij gedacht had. Zijn borst ging steeds minder snel op en neer en toen zijn ademhaling weer rustig was gaf hij antwoord. ”Het meer is geweldig,” grijnsde hij en daarna begon hij te lachen.

OOC:: ..Dus x)

Will begon aan Kaoru uit te leggen hoe het zat, enigszins blij dat de jongen weer in mensenvorm was. Het was echt awkward geweest als er een bezorgde hond tegen hem op had lopen springen, die probeerde duidelijk te maken dat er iets moest gebeuren, terwijl hij als een gek probeerde te vertellen dat het erg was, maar niet zo erg als het leek. Hij was al kapot! Veel slechter kon het toch niet gaan, hij was zo blij dat het alleen een beetje bloed was. Maar hoe moest hij dat uitleggen? Hij kon zich voorstellen dat heel veel mensen er niet zo over dachten, maar ja, zij hadden dan ook geen wormpjes in hun lijf.

Mijn god, wat was hij blij met Kaoru. Niet alleen had de jongen zijn stilzwijgen eerder al geaccepteerd, nu accepteerde hij zijn uitleg ook nog eens! Hij leek het niet helemaal fijn te vinden allemaal, maar hij probeerde zelfs te lachen. Will bleef gewoon soort van geruststellend lachen terwijl hij zijn mouw langs zijn gezicht haalde, in een poging wat bloed te verwijderen. Opeens leek hij echter ongemakkelijk worden en ging hij wat halen. Wat.. Natuurlijk! Zijn kleding! Will merkte wel dat zijn brein nog even moest heroriënteren na de klap, dus had hij er verder niet bij nagedacht. Ook was het gewoon het werk van hormonen; hij was zo geschrokken van de klap, toen zo gelukkig dat er niets ernstigs was.. Zijn brein ervoer teveel dingen tegelijk. Hij zou even op adem moeten komen. Dus terwijl Kaoru wegrende, ging Will rustig verzitten, zodat hij comfortabel zat. Ook ging hij wat weg van de plas bloed, zodat hij er niet in zou gaan zitten. Hij wist dat hij zo weinig mogelijk moest bewegen, omdat het nog niet helemaal heel voelde van binnen. Genezen met magie kon hij ook niet.. Dan maar zo, rustig blijven zitten.

Will sloot even zijn ogen en bleef doodstil zitten. Om heel eerlijk te zijn vertrouwde hij zijn benen ook nog niet helemaal en durfde hij niet op te staan. Hij was er bijna zeker van dat het dan mis zou gaan en er was maar een bepaalde hoeveelheid bloed die hij kon missen zonder zich al te slecht te voelen. Het duurde even, maar voor Will ging de tijd bij als een niet te discrimineren eenheid. Het voelde als een seconde, maar tegelijk als een dag. Had hij echt teveel bloed verloren? Maar toen was Kaoru terug, met kleding aan, snel ademhalend door het rennen. Hij had ook wel mogen lopen, maar het was ook fijn om hem terug te hebben hier. Will had zijn ogen weer geheel open en keek de jongen glimlachend aan, terwijl deze op adem probeerde te komen. Hij had zijn workout voor vandaag ook weer gehad! Het meer was geweldig.. Will kon er niets aan doen; de lach van Kaoru was aanstekelijk. Niet lang daarna begon hij mee te lachen, te hard, niet zozeer omdat het heel grappig was maar gewoon om de hele situatie. 'Wat een gedoe allemaal,' lachte hij. 'Ik zit hier dood te bloeden, maar het is heel normaal en jij bent net om je kleren gegaan.. Dit is misschien wel het vreemdste dat ik in een lange tijd meegemaakt heb!' Will keek weer even naar Kaoru, hoopte dat hij hem niet gekwetst had, ook al zat er geen kwade bedoeling achter de woorden. 'Maar dit is ook het leukste wat ik gedaan heb,' voegde hij er oprecht aan toe. Even ademhalen, het lachen stoppen. Het klonk zo vreemd om te lachen op een plek waar het zo stil was. 'Nou, wat vind je van je rondleiding over de campus? Ik vind het hier veel leuker dan thuis,' vertrouwde Will hem toe. 'Hier kan je helemaal opnieuw beginnen.' Lekker duidelijk zo, Will. Je mijmert teveel. Even dacht hij na, keek voor zich uit. 'Zouden we hier nog even kunnen zitten of moeten we al terug?' vroeg hij, wierp een blik op de zon om te kijken of hij iets wijs kon worden uit de stand van het ding. Maar nee, hij had eigenlijk geen idee. Daarbij had de klap tegen zijn hoofd hem een beetje dizzy gemaakt. Hij voelde zich wat zweverig, alsof hij veel vrolijker was dan ooit. Vreemd brein.

Het was echt een vreemde situatie, maar daarom ook zo vreselijk grappig. Toen alles voorbij was tenminste, want toen de jongen gevallen was, was Kaoru echt geschrokken. En oh, dat bloed! Al dat bloed! Gelukkig was het nu al een stuk minder en was Will ook weer beter te pas. Zijn uitleg had hem wel een beetje geschokt, vooral het feit dat het normaal was. Maar dat betekende ook dat Will wist wat hij moest doen en ze godzijdank niet naar de ziekenzaal hoefden te racen.

En daar zaten ze dan om te lachen en niet zo’n beetje ook. Maar het luchtte op; even de spanning eruit. Bovendien maakte het hem nog vrolijker dat Will ook zo mee lachte. Lachen en plezier hebben maakte alles zo veel leuker! Kaoru was blij dat hij zo’n momentje met de jongen kon delen.
Hij was zo aan het lachen dat hij niet eens normaal op de woorden van Will kon reageren. Het enige dat hij kon doen was knikken om aan te geven dat dat ook precies de reden was waarom hij zo in een deuk lag. Langzaamaan nam het lachen af en Will vertelde hem dat dit het leukste was wat hij gedaan had. Kaoru werd er helemaal blij van en schonk de jongen een warme lach. ”Ik heb er buikpijn van,” lachte hij zachtjes terwijl hij een traantje uit zijn ogen veegde.

William vroeg wat hij van de rondleiding vond en vertrouwde hem toe dat hij het er erg leuk vond. Kaoru knikte, ”Ik snap wat je bedoelt,” zei hij vriendelijk, ”Nieuwe mensen, nieuwe ervaringen, nieuwe omgeving; een schone lei! Hoe lang ben je hier eigenlijk al?” Tja.. wat hij van de campus en rondleiding vond.. ”Die rondleiding was wel erg kort hoor,” zei hij, duidelijk grappend, ”Nee, het is zo groot! En echt leuk ja, wel waar ik tot nu toe geweest ben tenminste,” Veel plekken had hij nog niet gehad, maar de school leerde hij steeds beter kennen. De omgeving buiten de school kwam later wel.
Of ze al terug moesten? Licht geschrokken keek Kaoru de jongen aan, maar ontspande toen. ”Zijn er dan regels dat je binnen een bepaalde tijd terug moet zijn?” vroeg hij verbaasd. Hij had daar niks over gehoord of gelezen, maar het zou best kunnen dat die regels wel bestonden. William zou daar vast meer over weten dan hij. ”En als je dat graag hebt kunnen we wel rustig naar de school gaan lopen hoor, hebben we tijd zat en hoeven we niet te haasten. Maar hier blijven zitten kan ook; het maakt mij niets uit!” glimlachte hij. Het was begrijpelijk als de jongen zo’n beetje richting de veilige muren van de school wilde.

Hij stond er niet eens meer bij stil dat het vreemd was, dat niet iedereen gelijk begon te bloeden vanbinnen als ze struikelden en iets te hard landden. Voor hem was het al een paar jaar de realiteit, hoewel er ook tijden waren geweest dat dit voor hem absurd geleken had. Je leerde nu eenmaal je eigen situatie accepteren als normaal, niet? Er waren zoveel dingen die hij vroeger voor lief had genomen: kunnen rennen, normaal lopen, het leven zelf. Nu wist hij beter. Je kon die dingen niet als vanzelfsprekend zijn en - hoewel hij dat niet altijd deed - je moest er een beetje voorzichtig mee omspringen. Het was een bijzonder iets. Will zelf zag het leven wel iets anders. Het voelde vaak alsof hij van een afstandje keek, alsof hij zichzelf van het hele schouwspel verwijderd had en rustig wachtte tot het afgelopen was. Hij voelde geen angst of verwarring; het was gewoon rustig wachten. Genieten van iedere seconde van het stuk die hij nog te zien kreeg, maar hij zou niet vragen om een encore. Hij had er mogen zijn en dat was al genoeg.

Het lachen maakte de hele situatie nog hilarischer. Op de een of andere manier stak het lachen hem nog meer aan, waardoor het lastig werd te stoppen. Toch kregen beide jongens het op een gegeven moment voor elkaar, hoewel Will toch een traantje weg moest pinken. Het was lang geleden dat hij lol met iemand had gehad. Thuis had hij op een gegeven moment alleen nog maar in een donkere kamer gelegen, wegkwijnend op zijn bed. Er had een emmer in de kamer gestaan voor het bloed dat hij ophoestte, elke dag werden zijn vieze lakens vervangen. Het was een solitair bestaan. Niemand kwam langs; wie zou dat nu willen? Er waren maar weinig moment van de dag dat Will niet kronkelend van de pijn op bed had gelegen, wensend dat er geen morgen meer zou komen. Dat het allemaal over zou zijn. Wie wilde hem zien, uitgemergeld en bleek als hij was geweest, niet meer dan een skelet met een laagje huid erover? Onder zijn huid kon je duidelijk de wormen zien, vooral in het begin, toen ze zich nog geen weg naar binnen gevreten hadden. De beesten gaven je de potentie tot meer magie; met de verschrikkelijke prijs dat ze je vanbinnenuit opvraten. Will was er dan soort van van gered, maar de prijs hiervoor was zijn magie geweest. Hij had de kracht en de potentie; hij had echter geen gezond lichaam en geen mogelijkheid magiegebruik te overleven. De reden dat hij hier was, was veiligheid. Na de Academy had hij geen plek meer om naartoe te gaan; maar dat was geen probleem. Hij verwachtte het toch niet zolang te overleven. Het zou een wonder zijn als hij zijn eigen diploma op kon halen.

Kaoru snapte hem. Gelukkig. Hij had het idee dat hij het goed met deze jongen kon vinden, eigenlijk voor een van de eerste keren. Met Ike had hij ook wel een.. connectie? Die was echter wat vager, omdat Ike een soort grump was die niet zo snel vrienden leek te maken. Will had daarbij de hoop op vrienden al opgegeven - wat wilde je met zo'n uiterlijk? - maar Kaoru leek hem te accepteren en keek niet eens onder zijn capuchon. Dat wilde Will nu ook niet meer; het zou de jongen alleen maar afschrikken. 'Ik ben hier nu iets meer dan een jaar, denk ik,' antwoordde Will, al moest hij er wel even over nadenken. 'Het was nodig om het huis uit te gaan, dus ik ben heel blij dat ik hier kon komen,' gaf hij aan. Het was heel erg nodig geweest om het huis uit te gaan. Misschien dat dat vreemd klonk, aangezien hij juist hulpbehoevend was, maar zijn ouders en voor hem zorgen? Nee, daar geloofde hij niet meer in. Hen hoefde hij nooit meer te zien. Alle brieven die hij van hen ontving verscheurde hij, probeerde te doen alsof hij niet op de Academy aanwezig was. Ze hoefden echt niet te weten waar hij was. 'Ja, sorry,' verontschuldigde Will zich, lachend. 'Als je meer wil zien, mag je altijd vragen of ik mee kom,' stelde hij aan de jongen voor. De rondleiding was inderdaad wel erg kort. Ach ja, hopelijk zat het toch wel goed met vandaag. Kaoru leek niet teleurgesteld.

'Niet zozeer, er zijn wel tijden waarna je niet meer van de slaapzaal af mag en gewoon moet slapen. Maar dat is best wel laat in de avond, geen zorgen,' zei Will. De regels waren ook niet superstreng, het was meer voor je eigen bestwil. 'Eh, ik vind het prima als we blijven zitten,' vond hij. Staan en bewegen was even iets dat zijn ingewanden liever niet hadden. 'Ik moet even rustig blijven, als ik nu gelijk beweeg dan.. tja,' zei hij, wreef met zijn mouw langs zijn mond om er nog wat bloed af te halen, mocht het er nog zitten. 'Maar, zijn er nog dingen die je heel graag zou willen zien?' vroeg Will aan Kaoru. Hij was best benieuwd naar deze jongen, wilde hem wel beter leren kennen. Tot nu toe had hij een prima indruk van hem. 'Maar als jij ergens anders heen wilt, trouwens, mag je gewoon gaan hoor! Ik vind het prima om te blijven zitten!' Will had zich ineens gerealiseerd dat hij zijn 'wil' aan de ander opgelegd had, hem soort van dwong om te blijven zitten. Maar dat was niet de bedoeling! Hij wilde niet zo overkomen, het was alleen zo dat hij moest blijven zitten. Kaoru had geen verplichting hem bij te staan. Hoewel het minder gezellig zou zijn, was het niet nodig om te blijven. En dat moest Kaoru we weten.

Ondanks deze hele rare situatie was Kaoru blij. Blij dat alles goed was gekomen, blij dat William opgevrolijkt was en blij dat ze het zo goed konden vinden. De groenharige jongen was wel iemand die het snel met mensen kon vinden en contact maken vond hij ook niet moeilijk, maar toch kun je het met de een beter vinden dan met de ander, wat wel logisch is. En Will was wel een jongen waar hij het, tot nu toe, goed mee kon vinden. Ook al was de jongen wat mysterieus en droeg hij geheimen met zich mee, was hij geen persoon die zich niet liet benaderen. Misschien was hij wat meer gesloten en voorzichtig dan andere mensen, maar hij was niet totaal antisociaal. En hij leek bovendien steeds losser te worden en vertrouwde Kaoru al een paar dingetjes toe. Dat waren misschien geen grote dingetjes, maar het was al een stap in de goede richting en hij stelde het zeer op prijs. Hij hoopte dat hij dat ook liet merken.

Ze konden het prima vinden, ondanks de verschillen die de jongens hadden. William was voorzichtig en wat gesloten, terwijl Kaoru open was en soms best uitbundig. Er zijn keren dat mensen alleen samen kunnen gaan als ze erg hetzelfde zijn, maar er zijn ook keren dat dat juist niet hoeft en twee tegenpolen elkaar aantrekken. Hoe voorzichtig de jongen was, had Kaoru in het begin wel verbaasd, maar toen hij had gezien hoe gemakkelijk zijn lichaam brak, begreep hij het. Een paar kleine vallen konden hem al fataal zijn. Geen wonder dat je dan voorzichtig gaat doen. Ergens kon Kao het zich niet voorstellen hoe het was om nooit meer zorgeloos te kunnen rennen, sporten en bewegen, want dat waren de dingen waar hij het meeste plezier in had. Gelukkig leek het erop dat Will niet zo’n persoon was en juist meer in de boeken zat. Wat in principe wel een handige hobby was als je er fysiek zo aan toe was. Kaoru dacht niet dat hij dat zo zou kunnen en had respect voor de jongen. Want zo'n leven zou vast niet makkelijk zijn.

Iets langer dan een jaar, dat viel nog wel mee. Tijd ging best snel –vooral als je lol had- en een jaar was meestal zo voorbij. ”Oké,” zei hij knikkend om aan te geven dat hij het begrepen had, ”Dat begrijp ik wel ja, al was mijn situatie vast anders dan die van jou. Ik zorgde altijd voor mijn jongere broertje en zusjes namelijk, maar in mijn situatie –die je daarstraks heel leuk hebt kunnen zien- kan ik niet eens goed voor mezelf zorgen, laat staan voor mijn familie. Dus ik moet eerst mijn magie een beetje onder de knie hebben,” zei hij licht grijnzend. Hij vond het niet erg dat Will niet vertelde waarom hij nodig uit huis moest, al kon hij natuurlijk wel raden dat het iets met zijn lichamelijke conditie te maken had. Misschien wilde William ook wel iets meer delen als hij dat ook deed, maar misschien ook niet en dat was oké. Het was in ieder geval niet zijn directe bedoeling. ”Ah geeft toch niet?” glimlachte hij Will geruststellend toe, ”En zal ik doen!" Geen idee of hij ooit nog een rondleiding nodig had of er überhaupt tijd voor had, maar hij zou het zeker onthouden.

”Oh, gelukkig, dat valt wel mee,” zei Kaoru opgelucht, en dat deed het ook. Hele strenge regels was hij niet gewend, maar natuurlijk had hij wel verhalen gehoord. En zijn oudere broers waren ook wel eens een paar jaar naar een internaat geweest en het was daar geen vrolijke boel. Maar gelukkig ging het er hier niet zo aan toe. ”Tuurlijk is het goed om te blijven zitten! Geen probleem,” zei hij gemeend. De jongen was dan wel niet iemand die altijd even goed stil kon blijven zitten, maar zijn energie had er daarstraks uitgekund dus nu was het geen probleem. Wat hij zou willen zien? Mhm.. Kaoru keek omhoog. ”Ik zou de wereld wel willen zien vanuit de lucht, dat lijkt me cool,” zei hij glimlachend. Toen keek hij naar Will, ”Klopt het dat Luchtmagiërs kunnen leren om te vliegen?” Een tijd terug had iemand hem ooit verteld dat Luchtmagiërs dat zouden kunnen en toen had hij die persoon geloofd, maar hoe ouder hij werd hoe meer hij had getwijfeld. Bevestiging had hij nog nooit gehad, dus misschien kon hij dat nu wel krijgen. Oh als het zo was zou hij dat echt graag willen leren! William vertelde hem dat hij niet verplicht was om hier te blijven zitten en gerust ergens anders heen mocht als hij wilde, maar Kaoru aarzelde niet en schudde zijn hoofd, ”Nee hoor, ik blijf hier lekker zitten; het is gezellig!” zei hij vrolijk en hij keek zijn nieuwe vriend lachend aan.

OOC:: Happy times with happy people, yay~

Het was vreemd; het effect dat Kaoru op hem had. William was iemand die zich het liefst verstopte; die zich ontzichtbaar maakte voor de wereld en er zo min mogelijk een boodschap aan wilde hebben. Mensen zagen hem en walgden van hem. Hij was dan ook lelijk, was er ook geen fan van om in de spiegel te kijken. Het punt was alleen dat anderen, vooral rond deze leeftijd, vaak geen begrip op konden brengen voor zijn situatie zelfs als hij het uitlegde. Dat het niet per se zijn eigen schuld was geweest. Kaoru had zijn gezicht nog niet gezien, maar hij zorgde er wel voor dat Will zich geaccepteerd voelde. Alsof hij toch ergens bij hoorde, geen uitgesloten persoon hoefde te zijn. Nu moest hij toegeven dat hij ook wel mensen van zich weg probeerde te houden, maar hij was zeker niet de beste fortenbouwer. De muren die hij opgooide waren dun en niet moeilijk om te doorbreken. Hij was best in staat om anderen een kans te geven, als ze zich gunstig naar hem opstelden. Hoe afstandelijk hij ook leek.. ergens was hij even bereikbaar als ieder ander.

Kaoru gaf aan dat hij ook begreep dat het huis uit gaan soms even nodig was. Will luisterde geïnteresseerd naar zijn verhaal, was wel nieuwsgierig naar de jongen. Hij leek zo naïef en onbezorgd! Hij had het idee dat, als hij ooit zijn verhaal zou vertellen, de jongen in een ontzettend dilemma zou komen. Allereerst zou hij waarschijnlijk niet aan Will willen twijfelen, maar aan de andere kant zou het ook lastig te geloven zijn dat er mensen waren die hun kinderen aan dat soort dingen onderwierpen. Will grinnikte een beetje bij Kaoru's opmerking over zijn situatie. 'Je broertje en zusjes zullen dat vast niet erg gevonden hebben,' merkte hij op. Veel te leuk om met een hond te spelen als je jong bent, toch? 'Het klinkt wel heel gezellig bij jou thuis,' merkte hij toen op. Vast leuker dan bij hem thuis. 'Ik heb ook een jonger zusje,' vertelde hij toen. 'Alleen zij heeft meer voor mij gezorgd dan ik voor haar. Ik heb haar wel meegenomen naar hier, dat leek me.. beter.' Hij had veiliger willen zeggen, maar dat woord op zich gaf iets meer weg dan hij eigenlijk weg wilde geven. 'Ik ben wel blij dat ze hier bij me is. Ik zou het mezelf niet vergeven als haar iets overkwam,' zei hij. Tijdens het praten was had hij zijn blik langzaam verder vooruit gericht, zodat hij naar de grond keek en niet naar Kaoru. Deels omdat zijn herinneringen hem terugvoerden, maar ook deels omdat hij niet de gehele waarheid vertelde. Zijn zusje: hij dankte zijn leven aan haar. Zonder haar hulp had hij nu als een uitgevreten karkas op zijn bed gelegen. Tenminste, dat was de beste optie. Waarschijnlijk was hij allang dood geweest. Het feit dat hij nu een voorzichtig leven moest leiden vanwege zijn verwoestte lichaam was voor hem lang niet zo erg als onder invloed blijven van de wormen, ze aan je weg voelen vreten. Iedere dag, ieder uur. De pijn had hem gek gemaakt en wat er ook zou gebeuren, hij wilde die situatie niet terug. De prijs daarvoor kon niet te groot zijn.

En meer rondleidingen leken Kaoru gelukkig wel leuk. Wat meer bevestiging van dat de jongen het wel naar zijn zin had. Het was vreemd; Will had nooit verwacht dat hij ook maar een interactie zou hebben hier die in de buurt kwam van vrienden maken! De enige vriend die hij tot nu toe had was zijn Shakespeare boek. Dat had de val ook meegemaakt, maar gelukkig was er geen modder of gras opgekomen. De jongen hield het boek nog steeds dichtbij zich, niet van plan het kwijt te raken vandaag. Het was een cadeau van zijn zusje geweest, dan kon hij het al helemaal niet maken!
Het verbaasde hem ook enigszins dat de jongen er geen problemen mee had om te zitten en zich niet gedwongen voelde. De manier waarop Kaoru tegen alles aankeek.. Will kon dat niet meer en ergens merkte hij dat dit een punt was waarom hij Kaoru beter wilde leren kennen. Hoe werkte dat? Hoe was het om de wereld nog positief te kunnen zien? Hij maakte alles negatiever, door zijn eigen negatieve ervaringen. Durfde bijna niets nog positief te interpreten. Nee, Will en Kaoru waren praktisch tegenpolen, maar desondanks..

'Ja!' antwoordde Will, enthousiast. 'Je kan inderdaad leren vliegen. Zou dat niet mooi zijn? Zo rustig en zo apart. Maar er zijn wel eens Luchtmagie lessen erover geweest. Je kan de lucht zo gebruiken dat je vleugels maakt dacht ik. Misschien kun je daar ook een keer bijles in nemen. De LM van de Lucht heeft ook vleugels, maar hij is natuurlijk wel erg sterk.' Will richtte zijn blik nu omhoog, keek naar de lucht en probeerde zich voor te stellen hoe het was. 'Hé, als je ooit gaat.. Vertel je dan hoe het was?' De zin kwam er na een korte stilte uit, een beetje dromerig. Will had allang geaccepteerd dat dit soort dingen er voor hem niet meer in zaten, maar om het je voor te stellen en het te willen horen.. Die kracht was hij niet verloren.
'Het gaat je wel lukken,' besloot Will daarna, terwijl hij Kaoru lachend aankeek. 'Je wil het zo graag; dat moet genoeg motivatie zijn.' Plus, ze gaven veel gevarieerde lessen op school, dus hij twijfelde er niet aan dat het goed zou gaan. Mensen die konden en wilden moesten er gewoon voor gaan. 'Ik.. Ik zou graag mijn diploma willen halen en bij de uitreiking willen zijn,' zei Will opeens. Hij merkte dat deze atmosfeer ervoor zorgde dat hij wílde praten en daadwerkelijk iets persoonlijks toevoegde aan de conversatie. Het klonk als een rare wens, eentje die gemakkelijk te vervullen zou moeten zijn; maar het was iets wat hij heel graag wilde. 'En als het kan wil ik ook bij die van mijn zusje zijn,' voegde hij er met een glimlach aan toe. Misschien was het deels het bloedverlies, maar hij voelde zich veilig genoeg om erover te praten.

Konden de twee jongens elkaar vrienden noemen? Kaoru vond van wel. Ze hadden een steeds persoonlijker gesprek en bovenal plezier gehad, wat tenslotte de basis was van een vriendschap. Natuurlijk had Kaoru wel gemerkt dat Will het niet allemaal even makkelijk vond, maar dat betekende gelukkig niet dat de jongen niet toegankelijk was. De lichte spanning en ongemakkelijkheid die een tijdje tussen de jongens in de lucht had gehangen, was nu weg. Zelfs stiltes waren niet vervelend en voelden best vredig aan. Ja, Kao beschouwde Will wel als vriend en was van plan nog vele leuke momenten met hem te hebben.

William luisterde aandachtig naar zijn verhaal en leek het te snappen. ”Nee, ze vonden m’n hondenvorm inderdaad erg leuk,” grijnsde Kaoru na de opmerking van Will, ”Nou, zo leuk was het thuis niet altijd.." vervolgde hij, "M’n vader was altijd weg, m’n moeder was op een gegeven moment het huis uit en mijn oudere broers waren alleen aan het leren om het familiebedrijf over te nemen. Dus paste ik op op m’n jongere broertje en zusjes. Al was dat natuurlijk ook wel gezellig en ik had er geen problemen mee.”
Oh, Will had ook een zusje? Kaoru was een beetje verrast. Maar de rollen waren blijkbaar precies andersom geweest dan bij hem thuis. ”Wie is je zusje dan?” vroeg Kao glimlachend toen zijn vriend vertelde dat zijn zusje hier ook op school zat. De kans was klein dat hij haar kende, maar toch was hij nieuwsgierig. En mocht hij haar dan ooit ontmoeten, dan wist hij tenminste dat het William’s zusje was. De groenharige jongen knikte toen Will vertelde dat hij blij was dat ze hier ook was; hij begreep het helemaal. Alleen waren zijn broertje en zusjes nog te jong geweest om mee te nemen, zou het zijn leerproces niet bevorderen en bovendien wist hij niet of ze magie beheersten. Misschien zouden ze wel helemaal niet zo veel aan deze school hebben. ”Hé Will,” zei Kaoru om de aandacht van de jongen te krijgen zodat hij aan andere dingen zou denken, en hij keek hem glimlachend aan.

Wow, leren vliegen was mogelijk? Wat gaaf! Positief verrast keek Kao zijn vriend aan terwijl die wat uitleg gaf. Het klonk echt super en hij zou het meteen willen leren. ”Wat geweldig! Wat zou ik dat graag kunnen..” zei hij mijmerend, ”Als ik mijn magie een beetje meer onder de knie heb ga ik daar ook mee bezig!” Daarna stelde zijn maatje een beetje een aparte vraag, waarvan de jongen even niet wist wat hij ermee moest. ”Natuurlijk niet; we gaan samen! Hoe dan ook.” Waar een wil is, is een weg. En er was wil genoeg.
Toen gaf William hem een beetje een motivatiepraatje, wat heel lief was, maar het had ook wat verdrietigs, alsof de jongen zelf helemaal niet kon. Kaoru begreep dat het lichaam van Will erg breekbaar was (dat was wel gebleken), maar hij snapte niet waarom dat betekende dat de jongen niet zou kunnen vliegen. Tenzij je tegen een boom aan knalde was er juist niets gevaarlijks qua lichamelijkheid aan, toch? ”Bedankt, ik ga zeker m’n best doen!” glimlachte Kaoru, ”Maar jij kan het ook wel hoor, we gaan dit gewoon samen doen!” voegde hij enthousiast toe.
William hield de conversatie op gang en vertelde uit het niets dat hij zijn diploma wilde halen. Wat leuk dat de jongen dingen deelde! ”Ja, logisch! Dat lukt je vast wel,” zei Kao vriendelijk, ”In welk jaar zit je nu eigenlijk? En je zusje?” Misschien was de uitreiking voor William helemaal niet zo ver weg. Wat zou hij daarna gaan en willen doen?

Beetje.. vaag, sorry. o: