Sinds wanneer was hij zo open en vrolijk? De enige die dat voor elkaar had gekregen bij de gesloten jongen was Alice, zijn zusje. En tja, er waren niet veel mensen op de planeet aan wie hij zoveel waarde hechtte als aan haar. Zijn ouders hoorden er ook nog wel, ook al hingen ze wat onderaan de 'liking'-ladder. Maar het waren toch zijn ouders en hij had zichzelf verteld dat ze het alleen maar hadden gedaan voor zijn bestwil, omdat ze het beste voor hem wilden. Natuurlijk wisten ze wat ze deden en wat het van hem zou maken, maar hij weigerde te geloven dat ze het écht zo hadden bedoeld. Ze hadden zijn magiecapaciteit willen verhogen, dat was iets heel anders dan dood hebben. Het enige probleem met hun redenatie was geweest dat ze hun zoon liever dood dan zwak en incompetent zagen, maar dat was iets dat William niet onder ogen wilde zijn. Het waren en bleven zijn ouders en hoewel het voor de komende jaren wijs zou zijn bij hen uit de buurt te blijven, wist hij zeker dat hij hen nog wel een keer op wilde zoeken. Misschien voelde hij het Stockholm Syndrome, misschien was hij teveel gehecht aan het 'concept' van familie.. maar ook hoe Kaoru over zijn familie vertelde liet hem met wat fijnere gedachten aan zijn eigen ouders terugdenken. Wat hij voor Alice voelde, hoorde hij dat ook niet in mindere mate voor zijn ouders te voelen? Verbondenheid, om hen geven? Ach, hij wilde er niet teveel over nadenken.

De lach die hij op zijn eigen gezicht had, voelde apart. Hij was het niet meer gewend de spieren in die richting te wringen, vooral niet zo vaak binnen een paar uur. De facial feedback zorgde er nog voor ook dat hij zichzelf vrolijker voelde, alsof zijn lichaam aannam dat de lach moest betekenen dat hij zich helemaal top voelde. Het brein werkte vreemd. Het werkte wel voor de dynamiek tussen de twee, aangezien Will al meer en meer begon te zeggen. Langzaam liet hij zijn stiltes achterwege en nam hij Kaoru wat meer in vertrouwen. Het waren kleine dingetjes, maar voor Will was het jaren geleden dat hij zo contact met iemand had gehad. Thuis was hij in zijn kamer weg gestopt; hier in de kerkers. Naast zijn zusje, wist hij eigenlijk niet meer zo goed hoe je met anderen omging.

'Klinkt als een volle familie!' zei Will, enigszins verbaasd. Hij kon zich daar absoluut niets bij voorstellen. Zoveel drukte, hoe werkte dat? Hij had een vader en moeder die altijd werkten of stil bij elkaar zaten en een rustig zusje. Drukte was thuis zeldzaam; het enige wat echt veel lawaai maakte was hijzelf, als hij een gil van pijn niet in zijn kussen kon smoren. Will keek een beetje treuriger toen Kaoru vertelde over zijn ouders. 'Oh, dat is rot,' zei hij, bracht dat idee vooral over met zijn lichaamshouding en een paar onhandige woorden. 'Dat lijkt me een lastige situatie!' Was dat ook niet wat hij zijn eigen zusje aan had gedaan? Haar opgezadeld met zorg voor hem, bijna een karkas? Hij hield een rilling tegen en focuste op Kaoru; het ging niet om zijn situatie hier, waar hij nog steeds door achtervolgd werd. Hij had hier een kans vrienden te maken en die moest hij pakken. 'Ah, gelukkig was het wel leuk dan. Het klinkt gezellig,' zei Will, die weer besloot te glimlachen. Als Kaoru er niet teveel problemen mee had..? 'Oh, ze heet Alice,' zei hij, keek vrijwel onbewust naar de Academy. Ze zou daar wel zijn. 'Ze is wel wat jaartjes jonger dan ik, maar ze is volwassener dan de getalletjes impliceren,' zei hij, lachend. Op zijn gezicht was te zien dat hij trots was, blij met zijn zusje en vooral ook trots op wie ze was. 'Ze is wat klein en ze heeft lang, heel licht haar,' beschreef hij haar. 'Ook een Lucht- en Watermagiër, net als ik.' Zijn gezichtsuitdrukking was enigszins vertederend, altijd als hij over zijn zusje begon. 'Zonder haar zou ik haar niet zitten,' zei Will, zich niet realiserend dat die zin veel te optimistisch klonk om de waarheid te kunnen weerspiegelen. Het zou als een overdrijving klinken en dat was maar goed ook.

Kaoru trok zijn aandacht toen hij even wegzonk in zijn gedachten. Will keek op, dankbaar. In het heden leven, was dat niet fijner? Dat was wat hij al die tijd probeerde, maar soms trokken zijn herinneringen zo hard aan zijn aandacht. Daarna switchte het gespreksonderwerp naar vliegen. Vliegen, het leek hem echt mooi. Alles vanuit een ander perspectief zien en je even niet verbonden voelen met de wereld. Het was iets wat hem aansprak, vooral omdat het in zijn magiesoort lag; het voelde als een instinct. Zijn eerste vlucht zou echter zeker zijn laatste worden, nog voor hij ervan zou kunnen genieten. Niet iets wat hij dus zag zitten. Het was leuk om de jongen zo enthousiast te horen. 'Natuurlijk,' moedigde Will hem aan. 'Als je je magie beheerst zijn een paar lessen toch wel genoeg,' zei hij, zekerder dan hij daarover was.
Samen. Ze gingen het samen doen? Will glimlachte om het idee, maar hij schudde tegelijkertijd ook zijn hoofd. 'Ik denk niet dat dat gaat, maar ik zou het heel graag willen,' zei hij. Kaoru kon dat natuurlijk niet weten, maar Will had geen zin om loze beloftes te maken. Ze gingen gewoon samen, zo stelde de jongen stellig. Hij kon nog dromen.
Will keek hem aan, glimlachte melancholisch. 'Sorry, Kaoru,' zei hij, keek even weg. 'Ik kan niet leren vliegen.' Hij beet even op zijn lip en richtte zijn blik nu permanent op de grond. Het was al rot om te denken, maar om een droom zo openlijk met zijn eigen woorden aan stukken te blazen.. Dat deed pijn. Ach. Ja.

'Ik zit in de zesde, dus ik ben er bijna!' zei Will, blij. Daarom had hij er nog wel relatief vertrouwen in. 'Dat kan nog wel. Alleen Alice zit pas in de vierde, dus dat kan nog wel eens een probleem worden,' zei Will, peinzend. Hij dacht er verder niet over na hoe vreemd dit moest zijn voor Kaoru. Iemand horen mompelen over hoe lastig twee of drie jaar halen zou zijn. Zou hij weggaan? Interplanetaire stage? Nou ja, als je sterven interplanetair vond. Hoe dan ook, hij kon het nog niet. Zeggen wat er echt was. En als hij al zou zeggen dat magiegebruik hem zijn leven zou kosten, wat op zich nog wel kon, dan nooit de oorzaak. Nooit. Daar kon hij toch niet zomaar over beginnen? Daarbij, wat had het voor nut. Hij moest Kaoru nu echter teleurstellen. Hoe graag hij ook wilde vliegen, hij kon zelf niet mee. Niet met zijn eigen vleugels. 'Als je een helikopter voor me regelt kan ik mee,' zei Will, in een poging er een grap van te maken. Hij kon het proberen, toch? 'En jou gaat het zeker lukken!' Daarna was hij weer even stil, dacht na. Misschien dat hij toch maar gewoon moest uitleggen waarom vliegen niet helemaal zou lukken..

Wat is dat?' William werd opeens afgeleid door een glinsterend ding dat hij wat in de verte zag hangen, in de lagere takken van een boom. Het was misschien uit de lucht gevallen en daar blijven hangen? Hij wees ernaar, keek vragend naar Kaoru. Wat zou het zijn? 'Laten we gaan kijken!' Will zei het wel op een nieuwsgierige toon, maar hij bleef nog even zitten. Zijn plan om eerst wat te rusten ging toch niet door.. Maar ja, hij was echt benieuwd naar het glimmende ding. Het kon toch niet een bevroren tak zijn? Hij haalde even diep adem en drukte zich toen uiterst langzaam omhoog. Dat kon misschien een verlenging van pijn zijn, maar het zorgde wel voor zo weinig mogelijk beschadiging. Hij keek daarna even naar Kaoru, wachtte tot de jongen ook klaar was om te gaan lopen. Wat kon het zijn? 'Het lijken wel..' Will was gearriveerd bij de boom - op een slakkentempo, wat was hij toch snel - en rekte zich voorzichtig uit om te kijken wat het was. 'Een pakje?' Hmm. Hij keek even naar de boom. Zelfs al kon hij wel op de tak komen, die vrij laag hing, hij wist van zichzelf dat hij niet sterk genoeg was om zichzelf er veilig op en af te krijgen. 'Kun jij erop kijken?' Kaoru had ook al op de ruïnes gezeten, misschien was deze boom ook geen probleem voor hem?

OOC: Zusjesdingen zijn lastig O: Het was eerst Alice, maar toen die speelster Alice opgaf was Wills zusje Niéva. En die had een andere persoonlijkheid etc~ Maar Alice is the original, dus ik noem haar nu :3

Het gesprek liep nu steeds gemakkelijker, onder andere omdat Will steeds losser werd. Het ging nu steeds meer over persoonlijke dingen, maar zo leerden de twee jongens elkaar ook beter kennen. William leek best verbaasd toen Kaoru vertelde over zijn familiesituatie. ”Oh, het viel wel mee hoe vol het was.. omdat de meesten dus vaak het huis uit waren,” zei hij glimlachend tegen Will. Nee natuurlijk had hij zijn situatie niet altijd leuk gevonden, maar hij wist niet precies hoe het anders was en had geleerd ermee te leven. En nu was er toch niks meer aan te doen, dus waarom zou hij dan treuren. Zo slecht was hij er niet vanaf gekomen. Will leek er echter wat meer last van te hebben en leefde zich in in Kaoru’s situatie. ”Het was niet altijd leuk nee, maar het gaat nu prima hoor, maak je geen zorgen,” zei hij in de hoop zijn vriend wat gerust te stellen, ”Wel aardig dat je zo aan me denkt en je inleeft,” glimlachte hij erachteraan. Gelukkig vrolijkte de jongen daarna wat op en vertelde wat over zijn eigen zusje. ”Wat leuk dat ze hier ook is! En ze klinkt als een leuk meisje, ik zou haar graag eens willen ontmoeten,” zei Kaoru vriendelijk, en hij meende het ook. Als ze op Will leek zou ze vast wel aardig zijn!

Gelukkig had Kaoru’s gevoel gelijk gehad en had hij een goede keuze gemaakt om Will weer even in het heden te halen en hem uit zijn gedachten te halen. Nadenken was goed, maar soms konden mensen doordraven en dan dachten ze zichzelf helemaal vast of haalden ze hun stemming omlaag. William was een denker, dat had Kao meteen al door, dus misschien kon hij wel wat afleiding gebruiken. En toen werd het onderwerp vliegen. Niet dat dat niet dromerig over kwam, maar het was toch op een andere manier dromerig. Will moedigde hem aan om het zeker niet op te geven en dat was hij ook van plan te doen!
Toen hij over het samen vliegen begon, veranderde er iets in Will’s gezicht en stem en ook al glimlachte hij, het klonk best teleurgesteld. In de war en verbaasd keek Kaoru hem aan, wat had dit te betekenen? ”Hoe bedoel je? Waarom zou je het niet kunnen?” vroeg hij voorzichtig, ”Je bent lichamelijk kwetsbaar, maar in de lucht zou je daar toch juist geen last van hebben..? Ja tenzij je tegen een toren of shuttle knalt, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk..” vervolgde hij zachter.

In de zesde al? ”Nice, goed bezig!” glimlachte Kao. Maar daarna zei Will dat dat van zijn zusje misschien lastig zou worden en dat begreep hij niet. ”Oh.. heb je al grootse plannen dan? Ga je ergens heen?” vroeg hij, in de hoop wat duidelijkheid te krijgen. William was een lieve jongen, maar soms ook wel erg mysterieus en geheimzinnig. Daar was niks mis mee hoor en iedereen had wel geheimen die niet iedereen uiteraard hoefde te weten, maar toch was Kaoru benieuwd hoe het nou zat. En als zijn vriend geen antwoord wilde geven was dat ook goed.
William doorbrak de stilte met een grapje over een helikopter. ”Precies!” zei Kaoru vrolijk en hij sprong op, keek Will stralend aan, ”Dan heb ik hele sterke vleugels en til ik je op! Of als dat niet lukt vraag ik gewoon iemand om te helpen, het lukt wel!” en hij beeldde een beetje uit hoe dat er dan uit zou zien. Een groot succes natuurlijk.

Plots begon de jongen over iets in de verte en Kaoru keek nieuwsgierig in de richting waar Will naar keek. Toen zag hij het ook. ”Ja, kom! We gaan ernaartoe!” antwoordde Kao enthousiast op het voorstel van Will. Hij wilde zijn hand uitsteken om de jongen te helpen met opstaan, maar zag toen dat het hem al gelukt was. Een klein glimlachje verscheen op het gezicht van de groenharige jongen. Allebei liepen ze in de richting van het glinsterende ding en eenmaal aangekomen tuurden ze de boom in. Of hij kon kijken? ”Tuurlijk! Zal het proberen,” lachte Kaoru en meteen sprong hij en greep de eerste tak boven zijn hoofd vast, zette zijn voet tegen de stam en klom op de eerste tak. Godzijdank was die sterk genoeg. De rest van de takken waren best dicht bij elkaar, dus lastig was het niet om bij het glinsterende ding te komen. ”Oh het is een cadeautje!” riep Kaoru verrast naar beneden. Omdat hij zijn handen nodig had om te klimmen, hield hij het cadeautje vast aan de linten met zijn mond, maar toen hij aan de tocht naar beneden wilde beginnen, viel zijn blik op een ander cadeautje, veel meer aan het uiteinde van de tak. Voorzichtig balanceerde de jongen naar het cadeautje toe, maar voor hij het kon pakken maakte de tak een krakgeluid, brak af en viel samen met het cadeautje naar beneden. Nog net op tijd kon Kaoru zich vastgrijpen aan een andere tak, maar schaafde hier wel zijn arm bij. Lekker bezig Kao. Langzaam begon hij nu echt aan de terugweg en zonder nog verdere probleempjes kwam hij op de grond. ”Oef, lang geleden dat ik dit gedaan heb,” grijnsde hij, ”Sorry van die tak en dat cadeautje. Ben je geraakt?”

Will snapte Kaoru niet helemaal. Het was een aardige jongen, Will had het idee dat hij wel vrienden met hem kon worden. Maar ergens was de manier waarop deze jongen dacht onbereikbaar voor Will. Hoe kon je vriendelijk zijn tegen iemand van wie je maar het halve gezicht zag? Die vaag deed over zijn verleden en overduidelijk dingen had die hij niet wilde vertellen? Niet dat iemand altijd compleet eerlijk moest zijn om hem aardig te vinden, maar een gezicht.. de meeste mensen hechtten daar heel veel waarde aan. Will vond het echter nog niet nodig om dat op te brengen. Hij was vooralsnog blij met Kaoru's keuze, al wist hij niet wat hij ervan moest vinden. Het ging om het idee, niet?
Kaoru was ook een persoon, zo merkte Will, die mensen bedankte. Voor hun gedrag, voor alles. Die zijn waardering hardop uitsprak. Hij was een merkwaardige persoon; zulke kende Will niet echt. Misschien was het alleen maar goed als hij zich wat meer openstelde tegenover deze jongen.

Hij glimlachte blij toen Kaoru wat zei over zijn zusje. Zeker dat hij blij was met haar aanwezigheid! Ze was een schatje, zijn alles. Zonder haar had hij geen reden meer om te leven. Daarna gingen ze door op vliegen; Kaoru keek wat verbouwereerd toen Will aangaf dat het niet voor hem weggelegd was. Was het niet veiliger, als hij niet ergens tegenop knalde? Will zweeg. Hij wilde wel antwoord geven; maar hij was nog nooit op dit punt gekomen, dat hij had moeten overwegen wat hij wel en wat hij niet wilde vertellen. Hoever kon en wilde hij gaan? Wat durfde hij? Will slikte even, wrong zijn handen. 'Nou, ja.. Voor vliegen heb je magie nodig, snap je? Voor vleugels, of jezelf optillen, of hoe dan ook.' Dat punt was wel duidelijk, toch? 'Het gaat echt heel vreemd klinken,' zei Will, na even stilgevallen te zijn. Hoe vertelde je dit? Hij rustte even zijn hoofd in zijn hand, zuchtte. Hij wilde niet uitwijden, niet uitleggen. 'Magie sloopt mijn lichaam. Hetzelfde effect als dat ik val.'

Zo. Dat was eruit. Will liet een trillerige stoot lucht los, bleef naar het gras kijken. Het voelde zo vreemd; hij wilde niet dat mensen hem als een freak zagen en zo gebeurde dat wel echt. Dit was alles wat hij los ging laten. Onbewust klemde hij zijn kaken wat steviger op elkaar, alsof zijn lichaam ook al de woorden binnen wilde houden. Zijn situatie was uniek, vreemd en walgelijk. Als mensen ervan wisten, wilde niemand hem meer zien. Punt. Hij mocht er niets van zeggen.
Hij liet Kaoru daarom ook doorpraten. Of hij grootse plannen had, dat hij niet naar de diplomauitreiking van zijn zusje kon? Leven. Er verscheen wel een lichte lach op zijn gezicht toen Kaoru voordeed hoe hij hem dan op zou tillen. Deze jongen, hoe kon hij zo positief zijn? Will geloofde daar niet meer in. 'Ja, het lukt wel,' antwoordde hij dan ook, meer voor de vorm en omdat hij er zelf wel in wilde geloven, maar niet wist of hij het durfde.

Cadeau's! Wat kon het zijn? Will worstelde zich omhoog en liep achter Kaoru aan, die zichzelf al in de boom begon te hijsen. Hij was sterk! Will keek bewonderend toe hoe de jongen zich op steeds meer takken hees, tot hij bij de pakjes was. 'Pas op!' betrapte hij zichzelf erop af en toe te zeggen, vooral als de takken kraakten of ver doorbogen. Het ging goed, een tijd ging het goed.. Tot de tak brak en Kaoru in gevaar kwam. Will keek geschrokken, wilde iets doen maar wist niet wat. Hij bevroor ter plekke. Het pakje viel ook naar beneden en opende een beetje..
Met een klets kwam er pek en veren op hem neer, plakte in zijn nek en aan zijn vest. Will kromp ineen, sloot zijn ogen. Hij was zelfs te laat met het opheffen van zijn armen. De jongen wachtte even, bleef in zijn geschrokken houding staan, voor hij concludeerde dat er niet meer kwam en hij weer rustig kon doen. Zijn blik zocht naar Kaoru. Eerst vond hij het pakje, dat op zijn zij lag. Er lekte nog meer pek uit; de veren zaten voor een groot deel wel op Will. Waar was Kaoru? 'Gaat het?' Hij keek bezorgd naar de jongen voor hem, maar die leek nergens last van te hebben.
'Ik ben niet lief geweest dit jaar,' zei Will, toen hij weer naar zijn pek en veren keek. Bah. Hoe ging hij dit nu weer van zichzelf af krijgen? Zijn gezicht betrok ook een beetje. Hij had beter geen initiatief kunnen tonen, had bij dat pakketje vandaan moeten blijven. 'Ach. Ik kan nu wel vleugels maken,' zei hij, ietwat zuur, maar in een poging toch nog redelijk positief te blijven. 'Wat heb jij erin zitten?'

Het was duidelijk dat zijn vriend veel om zijn zusje gaf en Kaoru vond dat leuk om te zien. Iedereen had een lichtpuntje nodig, iets waar je vrolijk van werd, en als dat je zusje was, dan was dat prima. Juist leuk. En het was al helemaal leuk om Will zo blij te zien, want hij vrolijkte helemaal op door over zijn zusje te praten. ”Zie je haar vaak?” vroeg Kao, ”En dan bedoel ik niet als je elkaar tegenkomt in de gangen, maar echt wat afspreken.” lachte hij er een beetje achteraan.

Eindelijk had de jongen zich wat meer opengesteld, maar toen Kaoru vroeg waarom Will niet zou kunnen vliegen, ‘sloot’ de jongen zichzelf weer op en werd stiller. Het was overduidelijk dat dit een gevoelig onderwerp was en hij er liever niet over wilde praten. Wat stom dat hij dat niet door had gehad. Waarom had hij dat daarstraks niet door? Net toen hij zijn mond open wilde doen om tegen Will te zeggen dat als hij het niet wilde hij het niet hoefde te vertellen, maar toen begon Will te vertellen. Dat magie nodig was om te vliegen en hij leek te wachten op een reactie. Kaoru knikte daarom ook en gaf aan dat hij het begreep. Het duurde even voor de jongen weer verder ging, maar na een diepe zucht legde hij uit dat magie zijn lichaam zou slopen. Kaoru liet deze woorden even op zich inwerken en zo ontstond er even een stilte. ”Dus.. Je kunt geen magie gebruiken of je maakt je lichaam kapot?” vroeg hij. Eigenlijk was het antwoord wel duidelijk, maar stiekem wilde de jongen bevestiging. Hier was hij gewoon niet op voorbereid geweest en het was best lastig om te geloven. Niet dat hij William niet geloofde, maar dit had hij niet verwacht.

Toch, ondanks dat het een gevoelig onderwerp was, leek Will wel opgelucht te zijn dat hij het verteld had. Waarschijnlijk had hij er erg mee gezeten en had hij het lastig gevonden dit te vertellen, arme jongen. Om hem niet nog ongemakkelijker te laten voelen en wat op te vrolijken praatte Kaoru daarom door. Wat niet zo’n probleem was, omdat er zoveel boeiende onderwerpen waren! Bovendien was er nog zoveel wat hij van William zou willen weten en leren.

Toen Kaoru weer op de grond stond met het ene cadeautje vast, zag hij dat de andere bovenop William terecht was gekomen. ”Ah nee hè, wat stom!” zei Kaoru met opgetrokken neus toen hij zag dat Will onder de pek en veren zat, ”Waarom zou de Kerstman je dit überhaupt geven..?” Een beetje onbeholpen wilde hij William helpen en wat pek en veren van hem afhalen, maar echt nuttig kon hij zich niet maken. Bezorgd vroeg de jongen hoe het met hem ging en Kaoru keek hem even verbaasd aan, want hij was al bijna vergeten dat hij haast gevallen was, ”Oh met mij gaat het prima hoor, maak je geen zorgen! Dankjewel,” glimlachte hij.
Wat zielig en stom dat Will dit gekregen had zeg. ”Wat stom, je hebt echt wel wat beters en leukers verdiend!” stemde hij met zijn vriend in. Gelukkig maakte hij daarna een klein grapje en zei dat hij wel vleugels kon maken. Het klonk wat zuur, maar de jongen was er tenminste niet heel verdrietig of depressief over. Ohja, wat had hij gekregen? Hij maakte zijn cadeautje open, maar daar was een doos. En na die doos kwam een doos. En nog een doos. Doos. Doos. Doos. En heel origineel nog een doos. En uiteindelijk, na heel wat dozen, kwam een luciferdoosje. Met als kers op de taart een afgebrande lucifer. Even was het stil. Wat een flutcadeau. Erger dan dit kon gewoon niet. Maar toen zag hij de humor er wel in en begon te lachen; iets nuttigs had hij toch niet te zeggen hierop.