Het was een typische koude winterdag. Ah, heerlijk, zo'n pauze tussendoor. Even weg van alle zorgen die de functie als LM zijnde. De verse sneeuw kraakte onder zijn schoenen. Hij strekte zijn armen uit, en deed deze achter zijn hoofd, terwijl hij jet gebied betrad dat ooit een gedeelte van SSA was geweest. Hij kon nog vaagjes de aura's voelen die hier vroeger waren. Maar goed. Hij was hier eigenlijk niet gekomen om een pauze te houden. Nee, hij was net even iets anders van plan. Hij stopte even en keek om zich heen. Zijn rode ogen gingen over de afgebrokkelde stenen bouwwerken. Je kon zien dat dit vroeger een mooie vleugel was geweest. Toen liep hij weer verder, nog steeds met die ene glimlach. Ach ja..deze bouwwerken..afgebrokkeld en wel. Dat deed hem denken aan die keer dat hij gered was door Luce. Hij was haar nog steeds dankbaar dat ze überhaupt de moeite had genomen om hem te helpen ondanks dat hij een man was. Wat zal er van hem geworden zijn als zij er niet was geweest..sterker nog, wat zal er van Nova zijn geworden? Zal dat dan een dictatuur zijn geworden? De perfecte wereld waar hij ooit maar eigenlijk nu nog steeds een beetje naar streefde? Of zal zijn groep alweer zijn afgezet door een rebellenleger? Je moet nagaan dat dit zo'n 196 jaar geleden was gebeurd, dus dan zal er in die tijd vast wel weer iets veranderd zijn..Ach verder niet over nadenken Eo. Gewoon rustig doorgaan met je leven. Het verleden is wat het geweest was. Daar kun je ook niets aan doen. Hij neuriede een deuntje Ode an die Fruede. De 9de symfonie van Beethoven. Nog altijd 1 van zijn favoriete muziekstukken. Ondertussen kwam er een kleine zilveren straal uit de vingertop van zijn wijsvinger. Deze volgde zijn aderen totdat deze onder zijn jas verdween. Toen betrad hij een open plaats met in het midden een grote pilaar. Hij stopte even met lopen, en bekeek de plek goed. Toen stopte hij ook met neuriën, en sloot zijn ogen. Dit was de perfecte plek om het te beginnen. Hij liep naar de dichtst bijzijnde platte steen en deed zijn jas uit. Het was eigenlijk nog niet zo heel koud al vond hij dat zelf. Toen liep hij naar de pilaar. Nog steeds glimlachend. "Let there be light.." Na deze worden maakte hij een beweging met zijn beide handen, en knipte daarna in deze. Toen baade de hele open plek opeens in zonlicht, en zo voelde het ook. Ook al was het bewolkt. De sneeuw smolt ter plekke. Het voelde nu op de open plek alsof het een lente dag was. Dat was beter vond Eodan zelf. Hij keek toen omhoog. Hmmn...ach, deze was vast wel hoog genoeg. Toen liep hij even achteruit, nam een aanloop, en maakte toen een grote sprong. "Angelwings" Op het hoogste punt van zijn sprong, kwamen uit zijn rug  twee zilveren vleugels, de met een beweging maakte dat Eodan nog hoger kon komen. Toen, landde hij met een sierlijke beweging op de top van de pilaar. Hij glimlachte en deed zijn handen in zijn zakken, terwijl hij keek naar het uitzicht wat hij had. Toen, maakte hij van zijn beide handen een kommetje. Er had zich nu een soort van zilveren vloeistof in verzameld "Sphere" Hij blies in het kommetje wat hij had gemaakt, en eruit kwamen tientallen druppels van de zilveren vloeistof. Echter, klonterden ze in de lucht aan elkaar, tot drie middel grote bollen, die toen in de lucht bleven hangen. Hij keek even naar de bollen. "Let there be..Light..light...light..." Bij iedere keer dat hij light zei, knipte hij in zijn vingers, en kwam er een licht straal van boven naar beneden, die stuk voor stuk de zilveren bollen verpulverden. Toen sprong hij weer naar beneden. "Lightsurfing.." Onder zijn voeten waren zilveren bolletjes te zien, en hij nam een surfpose aan in de lucht. Toen, gleed hij langzaam maar zeker naar beneden. Toen kwam hij met een zachte plof op de grond terecht. Het licht dat de open plek had beschenen verdween, en de kou keerde ook weer terug. Eodan huivere even, en liep snel weer terug naar zijn jas om deze aan te doen. Dat was ene kort maar krachtige training..hij moest dit echt vaker gaan doen..ja, zelfs Legendarische magiërs moesten af en toe hun magie up-to-date houden.. Hij glimlachte en ging op de steen zitten waar eerst zijn jas op had gelegen. Op de hele open plek was nu geen enkel vlokje sneeuw meer te zien.
Toen voelde hij een aura. Deze keer een levend aura. Hij glimlachte toen hij de eigenares van het aura zag. "Een goedemiddag"