Waarom ze hier was? Heel simpel: een poging tot het krijgen van haar vleugels. Ze was niet zeker of ze er wel tot in staat zou zijn, maar er loopt een lijn door haar familie langs vaders kant met magicans die vleugels hebben, dus de kans bestaat er. Eerlijk gezegd had ze geen verstand van vleugels, zeker niet wat vliegen betrof. Ze wist niet hoe ze het zou doen, maar ze geloofde in haarzelf. Het zou lukken. Het moest. In haar achterhoofd hoorde ze Grawl geamuseerd lachen. Ze was nu al zo aan hem gewend, dat ze amper aandacht aan hem schonk in tegen stelling tot het begin waarbij ze constant tegen hem sprak. Nee, dat deed ze niet meer, enkel af en toe of wanneer er bloed nodig was. Dan wel. Maar op momenten zoals nu zei ze niks tegen hem, tenzij hij iets zou vragen. Dat wist hij ook. Ze waren er beiden van overtuigd dat constant met elkaar converseren een slecht plan was... Dat was te merken aan Lunes medestudenten die haar aankeken alsof ze gestoord was. O wacht, misschien is dat ook wel.

Ze stond recht en sloot even haar ogen, genietend van een koude, maar toch zachte wind die haar wangen streelde en haar witte lokken deed wapperen. Zuchtend opende ze haar ogen en keek naar beneden. Als ze moest gokken, schatte ze dat dit de eerste etage geweest zou zijn van het oude gebouw, de richel met nog een klein stukje vloer aan verbonden waar ze nu op stond. Ja, ze wilde wel hoger gaan staan, en dat kon ze ook. Maar wat als het uiteindelijk toch niet zou lukken? Ze moest nog kunnen landen uiteindelijk en áls het niet zou lukken –wat ze zeer sterk betwijfelde- zou het een goede oefening zijn op springen en neerkomen, aangezien het wel iets hoger is dan een eerste etage aangezien het hoge plafond dat het oude gebouw bleek te hebben. Weer zuchtte ze en haalde haar handen uit de zakken van haar gitzwarte hoodie.

Soepel sprong ze naar beneden en sloot haar ogen. Ze werd zichzelf bewust van haar magie, ze voelde de kracht van lucht door haar lichaam stromen, voelde een sterke energie bij haar schouderbladen. In heet achterhoofd merkte ze dat Grawl zijn adem in hield van de spanning. Zelfs al was de afstand tot de grond zo kort, het leek wel alsof ze van een eindeloze klif leek te vallen. Maar toch... Er gebeurde niets. Hoe hard ze ook probeerde. Ze probeerde zich het gevoel van vleugels die uit haar schouderbladen verschenen voor te stellen, maar er gebeurde niets. Helemaal niets. Lune! Hoorde ze Grawl in haar hoofd grommen. Haar ogen schoten open en opeens besefte ze, hoe dicht ze al wel niet bij de grond was. Té dicht om nog te kunnen landen. Lune vloekte in haar hoofd. Ze probeerde nog zo juist mogelijk te landen en kwam met een harde klap neer op de grond. Ze wist niet hoe ze gevallen was, het ging te snel. Het enige wat ze wist was dat ze het ene moment aan het vallen was en het andere doodstil op de grond lag, haar ogen gesloten. Het was niet dat ze teveel pijn had om recht te staan, ze schaamde zich gewoon kapot en hoopte dat niemand het gezien had.

~Miwa only, lame titel ;-;~