I'll seek you out, flay you Alive,
One more word and you won't Survive

Er was een rust die Xavier vond in de nacht. Het was niet alleen omdat hij deels Shadraans was en praktisch als nachtwezen beschouwd kon worden, het was ook vanwege de stilte. Alles was stil, doodstil. Het enige wat hij 's nachts nog kon horen, waren krekels, diertjes die actief werden in de nacht en door de bosjes ritselden en de wind die opeens zoveel luider leek. Het was fijn om aan te horen, niets van de herrie die hij overdag hoorde was aanwezig.
Ook voelde hij zich er thuis. Door de jaren heen was hij van het duister gaan houden, was hij een liefhebber van de nacht geworden. Het was jammer dat hij zijn slaapcyclus niet gewoon om kon slaan en 's nachts wakker kon blijven terwijl hij overdag sliep. Verdomde mensen moesten het daglicht ook zo adoreren.

Stille voetstappen brachten de witharige naar de oude ruïnes, niet van plan om binnenkort te gaan slapen. In plaats daarvan wilde hij genieten van de nacht, van de nog steeds warme lucht, omdat hij er in de winter niet meer van kon genieten. Nu was het 's nachts nog redelijk fijn qua temperatuur, in de winter zou hij helaas niet meer nachtelijke wandelingen kunnen maken. Te koud.
Hij liep nog steeds rond in zijn alledaagse kleding, minus zijn signature groene sjaal, en kwam tot een halt bij de oude ruïnes. Wat ooit een groots kasteel was, was nu gelijk gemaakt met de grond en slechts delen van het gebouw stonden nog overeind, welke binnenkort ook zouden verdwijnen sinds de leraren het een goed idee vinden om een mooie omgeving als de oude ruïnes te verpesten met hun lessen. Hij zuchtte diep en luisterde even aandachtig naar de geluiden van de nacht, tot hij iets aparts hoorde. Een gesuis, wat duidelijk van voren kwam. Met een knal boorde een bol zich in de pilaar achter hem die kraakte en in brokstukken uiteen viel. Xavier wachtte geen seconde en dook weg voor de vallende stenen. In zijn duikvlucht liet hij zich op zijn schouder vallen en maakte een rol met behulp van zijn schouder naar achteren, waarna hij met een klap van zijn zolen op zijn hurken belandde. Hij zette zijn handen op de grond zodat hij niet om zou vallen en keek naar de persoon die hem had willen verpletteren (of dat dacht hij, hij wist niet dat het een ongelukje was geweest).
Fucking Nocte. Xavier keek de demoon even woest aan en oh, hij ging hem het zo betaald zetten. Zijn magie begon al actief door zijn lijf te stromen, kille stromen van duistere energie die naar buiten kwamen als zwevende zwarte zandkorrels. 'ARE YOU FUCKING INSANE, SHITHEAD? OH, you're SO going to regret that, fucker!' riep hij woest uit en verzamelde zijn magie op een centraal punt: onder zijn voeten. Vervolgens, toen hij voelde dat het genoeg kracht was, gaf hij zichzelf een harde stoot magie onder zijn voeten, waardoor hij razendsnel recht op Nocte af vloog. Zijn magie verzamelde zich intussen als een zandstorm om hem heen, waarna het zich vervormde tot twee grote slangen die op Nocte af suisden met genoeg kracht om de muur achter hem af te breken. Fuck man, hij ging hem daar niet weg mee laten komen.

Ik wilde het niet onrealistisch gaan maken, dus is dit serieus genoeg? :'D
Also, ik ga gelijk voor le actie~

I'll seek you out, flay you Alive,
One more word and you won't Survive

Wat een lef.
Wat een lef had die gozer, om hem zomaar te willen verpletteren onder de stenen van de pilaar. Wat in hemelsnaam had hij gedaan om dat te verdienen? Hij had hem nog niet eens beledigd en hij kreeg al rotsen naar zijn hoofd gesmeten. Wou Nocte hem dood hebben of zo?
Wat zijn bedoelingen ook mochten zijn, Xavier ging het niet pikken. Nocte was al een gigantische irritatiefactor en nu werd hij ook nog eens moordlustig. Mooi niet dat Xavier het zou laten zitten en hem geen lesje zou gaan leren. Ook al was Nocte adviseur, maakte niet uit. Zolang hij hem enigszins kon verwonden, in elkaar kon slaan was het goed.

Met een flinke stoot magie suisde Xavier op Nocte af. Twee zwarte grote slangen schoten op Nocte af als pijlen met de bedoeling om hem flink toe te takelen. Heel even dacht Xavier dat de slangen door hem heen zouden gaan, maar het bleek dat dat niet zo was. Nocte werd geraakt en stortte op de grond af. Hij hoorde een knal, wat betekende dat Nocte de grond had geraakt. Xavier viel zelf ook naar beneden na zijn hoge sprong richting de muur en wist soepel op de grond te landen. Hij ging door zijn knieën om zijn benen te sparen en ging weer recht staan, zijn rug naar Nocte toe gericht, terwijl de zwarte slangen oplosten in zandkorrels en weer vloeiend om hem heen begonnen te zweven. Hij keerde zich om naar Nocte toen die begon te lachen als een gek en keek hem vol haat aan, een ondertoon in zijn uitdrukking die moordlust schreeuwde en zijn ogen zeker drie tinten donkerder dan normaal. Hij volgde Nocte's bewegingen, de demoon maakte vijf zwarte bollen om hem heen, klaar om in de aanval te gaan. Xavier ging iets door zijn knieën en bundelde zijn magie om zijn arm, alvast voor een schild. Hij grijnsde even akelig om Nocte's woorden.
'Come on then. I'll punch your christmas lights out.' Hij volgde de bollen nauwlettend, die Nocte toen op hem af schoot. Hij hief zijn hand en bundelde zijn magie op vijf fronten, waarna ze een speerachtige vorm kregen. Hij schoot ze op de bollen af om de bollen te vernietigen. Drie van de speren raakten de bollen en lieten de bollen exploderen in zwarte vlammen, de andere twee speren vlogen verder op Nocte af. De overgebleven bollen suisden nog steeds op Xavier af, waarvoor hij snel naar links dook. De twee bollen knalden kapot tegen de vloer en lieten kleine kraters achter, waar zwart vuur uit op rees. Xavier was inmiddels keurig op zijn voeten geland en zette de aanval tegen Nocte alweer in. Hij wierp zijn arm naar links, alsof hij een onzichtbaar iemand met een backhand-motie sloeg, maar in de tussentijd kwam zijn magie vrij als een zwarte golf welke snel op Nocte af vloog. Het zou als een flinke klap tegen zijn lijf aankomen en hem waarschijnlijk achteruit werpen.

Sommige woorden zijn linkjes naar plaatjes~

I'll seek you out, flay you Alive,
One more word and you won't Survive

Hij was eigenlijk heel dom bezig en dat wist hij.
Maar kon hij zich nu terug trekken? Eigenlijk wel, maar Xavier had daar niet de behoefte aan. Het zou overkomen alsof hij toch niet tegen Nocte wilde, durfde te vechten. Alsof hij op het laatste moment als een angsthaas ervan door ging. En nee, die impressie ging hij niet bij Nocte op wekken. Laat nooit je vijanden je zwaktes zien, dat kon alleen maar in je nadeel werken. En ging je vechten, dan moest je door vechten tot het bittere eind. Niet de meest rationale ideeën, Xavier leefde echter nog dagelijks met die idealen.

'Are you even fucking trying?' vroeg de witharige spottend toen Nocte zijn aanval niet kon ontwijken en daardoor geraakt werd door zijn golf van schaduwen. Zijn rug klapte misselijkmakend dubbel, alsof hij geen bot in dat lichaam had zitten. Het kraakte niet, het leek niet uit vorm te schieten en de demoon leek nog prima te kunnen bewegen. Xavier keek walgend naar Nocte. 'That is fucking gross.' bracht hij uit terwijl Nocte weer overeind kwam alsof het niets was. Hij was ongedeerd, had waarschijnlijk geen schade opgelopen door zijn aanval. Niet heel gek, sinds hij alles behalve menselijk was en waarschijnlijk een veel sterker en harder lichaam had. Hoe hij dat lichaam moest breken, wist hij niet. Hij had al wel door dat duistere magie invloed had op Nocte, het ging dus niet door hem heen. Daar kon Xavier al heel wat mee en met de duisternis die de nacht op de ruïnes wierp voelde Xavier zijn magie krachtig pulseren. Heerlijk, het duister voelde zo fijn aan, zo door zijn ledematen. 's Nachts voelde hij zich altijd zoveel sterker dan overdag en dat was hij ook, zo met alle schaduwen om hem heen, geen straaltje zonlicht dat de schaduwen weg kon jagen.

Toen Nocte de sikkels in zijn handen op riep, ging Xavier iets door zijn knieën en zette zich af tegen de grond, waarna hij richting Nocte rende. 'Oh, no, you fucking don't!' Met die woorden schoot hij nog twee speren op Nocte af. Twee maar, want Nocte kwam met zijn aanval. Xavier hief zijn arm voor zijn hoofd en borst. Hij dook wat achter zijn arm ineen en zijn magie verzamelde zich razendsnel in een cirkel aan zijn arm, zodat er een soort schild ontstond. Sikkels knalden tegen zijn schild op, maar hij schatte de richtingen van een paar sikkels niet goed in. Ze vlogen niet kaarsrecht op hem af, ze gingen in een klein boogje. Sikkels waren immers gebogen voorwerpen, de krachten die werkten op de sikkels waren anders dan die op een geworpen mes. Xavier voelde een sikkel langs zijn bovenbeen snijden, bloed kwam vrij uit de snee en viel in druppels op de grond. Twee sikkels schoten langs zijn vrije arm toen hij zijn schild verlaagde om zijn zij te beschermen tegen een andere sikkel en vervolgens vloog er één op zijn hoofd af, waar hij vlug voor uit de weg sprong. Hij landde op zijn voeten, maar helaas niet meer zo stabiel. Hij zakte bijna door zijn gewonde been, maar bleef nog net staan. Hij vloekte zacht en nam een seconde om naar de wond te kijken, die akelig brandde. Het was wel gelijk dichtgeschroeid met de hitte van de aanval, maar god wat deed het pijn. Alsof iemand er telkens een peuk tegen aan drukte. Hij richtte zich weer op Nocte en rende op de demoon af, terwijl hij een lange zwarte sliert in zijn linkerhand vormde, korrelig, strak en sterk als staal. Hij wierp de sliert al rennende op Nocte af, niet in een poging om hem een klap te geven, maar om hem vast te grijpen met de sliert, welke zich sowieso zou binden als hij eenmaal Nocte's lichaam zou raken. In zijn rechterhand vormde Xavier een lange strook van magie, beginnend aan zijn onderarm alsof het vastzat aan het ledemaat. Binnen een seconde had hij een zwaard aan zijn arm, gemaakt van schaduwen maar zeker in staat om iets te doorboren. Xavier wist niet of hij had geraakt met de sliert, maar hij was dichtbij genoeg. Hij trok de sliert strak aan en haalde uit naar Nocte met zijn zwaard, in een poging om hem recht door zijn borst te steken.

Adviseurs waren misschien niet zo sterk als Legendarische Magiërs, maar ze waren alsnog geen wezens om tegen te vechten. Misschien als je opvolger was en over redelijk wat kracht bezat, maar niet als leerling. Hun krachten waren ongekend en het was lastig om ze echt schade aan te richten met magie. Maar waren ze ook zo sterk van dichtbij, met wapens? Dat was wat Xavier in eerste instantie dacht en wat hij ging testen bij Nocte. Iedereen had wel een zwakte, een punt waarop ze minder presteerden.

Nocte blokkeerde zijn aanval toch met zijn twee sikkels. Xavier spande zijn armspieren aan en drukte zijn zwaard hard tegen Nocte's sikkels, zijn voeten stevig in de grond geplant en zijn uitdrukking hatelijk. Hij keek de demoon aan alsof hij hem met zijn blik wilde doden, pure moordlust verduisterde zijn groene kijkers naar bijna een zwarte kleur. Nocte's woorden kwamen aan als waarschuwingen, witte vlaggen zouden gehesen moeten worden in zijn hoofd, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan vormde hij binnen een seconde of twee een zwaard aan zijn andere arm en stak het voorwerp naar voren. Dat was net het moment waarop Nocte verdween. Xavier strompelde een paar passen vooruit door de kracht waarmee hij zijn aanval had ingezet, maar keek toen om zich heen. Waar was die shit?
Fuck, hij voelde iets op zijn rug. Het gebeurde zo snel dat hij geen tijd had om te reageren. Hij werd naar voren gelanceerd en hij zag hoe een muur op hem af kwam suizen. Geen schaduw om zich mee op te vangen, de maan scheen volop op de muur. Momenteel vervloekte hij zich voor het niet volgen van de maanmagie-les. Xavier kon zich nog enigszins keren in de lucht zodat hij niet met zijn gezicht en voorhoofd tegen de muur zou knallen, maar nu kwam zijn schouder met een klap en een luide kraak tegen de muur. Zijn hoofd bonkte tegen de stenen en door zijn hele rechterkant schoot een scheut van pijn. Een korte kreet verliet zijn keel waarna hij op zijn knieën viel en bijna omver kantelde. Hij zette zijn handen tegen de grond ter ondersteuning en kreunde zacht na. Er liep een straaltje bloed langs zijn gezicht en de zenuwen in de rechterkant van zijn lichaam zonden golven van pijn.

'Fucking... Nocte...' schold hij zacht terwijl hij overeind kwam, zijn handen licht trillend en zijn hoofd bonkend. Fuck, dat was geen fijne klap geweest, maar hij vermoedde dat hij niets had gebroken. De kraak toen hij tegen de muur was geknald was niet van zijn lichaam geweest, maar van de muur zelf. De muur was lichtelijk gebarst op de plaatsen waar hij tegenaan was gevlogen. Xavier keek ziedend naar Nocte, zijn ademhaling wat gejaagd. Uiteindelijk zakte hij weer naar beneden, ging in een geknielde positie zitten en zette zijn hand op de grond midden op een schaduw. Hij bundelde zijn magische kracht en stuurde alles de grond in. Een zwarte slang van de schaduw en zijn energie kronkelde door de grond en splitste zich op het moment dat hij dat commandeerde. Uiteindelijk kwam de slang in de grond onder Nocte en barstte de aarde op vier fronten om Nocte heen. Zwarte slangen van schaduwen schoten uit de grond en gingen gelijk in de aanval, stortten zich op Nocte. De aanval was zijn eigen versie van de Fire Trap uit Savador's les, iets waar hij zelf mee had lopen experimenteren. Om geen vuurmagie te hoeven gebruiken, gebruikte hij zijn duistere magie en dat ging prima. Immers kon je alle spreuken wel aanpassen naar je magievorm, sinds de elementen toch behoorlijk wat samenhang hadden. Xavier stond vlug op na zijn aanval en rende een stuk naar Nocte toe, gaf hem verder geen tijd om bij te komen, en vuurde drie bollen op hem af. Hij negeerde het gebonk in zijn hoofd en probeerde alert te blijven. Dat ging nu nog prima. Nu nog, ja.

I tried ohkay~