"Let me be your wings, leave behind the world you know. Whatever your desire, everyday I'll take you higher and I'll never let you fall. "
                            - Fairy king, Thumbelina

Het geluid van twinkelend gefladder, als feeënstof in de nacht dwarrelt door de lucht. Alsof er kleine onzichtbare belletjes aan onzichtbare touwtjes zijn geknoopt aan zijn of haar sierlijke blauwe vleugels, klinkt er in Leonardo's hoofd gerinkel. Hij was betoverd door het kleine doch machtige pracht van het dierenrijk. Zelf was hij een leeuw, had hij een leeuwenhart en zou dit kleine pracht normaal prooi vallen aan zijn klauwen. Maar Leonardo wist stiekem altijd al dat hij anders was dan velen. Hij was een leeuw met een echt bloederig leeuwenhart, maar daarbij wel vegetarisch. Hij was anders, dat was hem vroeg al op het hart gedrukt. Hij zou nooit hetzelfde zijn als anderen, nooit op dezelfde manier zijn leven leiden. Noem het een vloek of een gift, maar hij is uniek. Nog unieker dan een standaard individu. Want hoewel het lichaam van een doorgaans persoon gelijk is aan een ander, is hij ook dáár verschillend in. Hij is anders...

'Is dat een slecht ding, mam? Om anders te zijn?' Leonardo's moeder had volhardend 'nee' geschud. Nee, het was iets om trots op te zijn, iets om te koesteren. Gekoesterd heeft hij het niet, maar het was wie hij was, en daar kun je weinig aan veranderen. Hij wilde geen persona spelen, hij was zijn eigen anima. Zijn vader zou trots op hem zijn geweest, was hij nog in leven. Zijn stiefvader had hij niet veel mee, die vond hem vreemd. Natuurlijk had hij ook een perfecte zoon aan Ryohei, de perverse schooldokter assistent. Een vreemde sensatie gaat elke keer door Leonardo heen wanneer zijn lange sliertige vingers gierig langs zijn onderarm strelen. Ryohei zou hem het liefst opensnijden, en het geheim in zijn arm en ogen stelen. Iedereen dacht dat die Ryohei een prima persoon was, maar Leonardo wist beter. Hij was een huurmoordenaar geweest, en wie je bent dat verander je niet. Ryohei, ook hij is anders en vol geheimen.

Grissend en maaiend zwaait hij met zijn grijpgrage handen door de lucht. Hij wilde het kleine pracht geen pijn doen, het was geen prooi. Deze leeuw wilde gelijk staan aan het kleine pracht, wilde een stil contact afleggen en wederzijds respect krijgen. Misschien wat veel gevraagd voor zo'n simpel genetisch dier van de natuur, maar Leonardo denkt daar anders over. Waarschijnlijk panisch, vliegt de vlinder op hoge haast weg daarbij proberend om Leonardo's maaiende handen te ontwijken. Wie het was leek de vlinder niet te interesseren, evenmin zijn doeleinden maar hij zou niet ten prooi vallen aan een tweevoeter dat was duidelijk.

O, wat een fijn gevoel moet het zijn om je vleugels te kunnen uitslaan. Om op eigen kracht hoger te komen, dichterbij de sterren, dichterbij de hemel. Al die mensen van Puffoon met hun witte gevederde vleugels, Leonardo was er jaloers op. Een keer had hij het lef gehad om aan een van hen te vragen of hij het ook kon leren, maar na uitgelachen te worden heeft hij die poging niet herhaald. Blijkbaar was het niet voor hem weg gelegd, niet voor zijn soort magie. En toch kon Leonardo het niet helpen dan maar te dromen over tussen de wolken glijden. Hij zou in een rechte lijn omhoog vliegen tot de zwaartekracht zijn vleugels te veel zouden worden en zichzelf dan gewichtloos naar de aarde laten vallen. Oh de sensatie zou groot zijn.

De blauw gevleugelde vlinder leid hem weg van het grasveld waarop hij eerder die ochtend had liggen dutten en in de richting van de stallen. Leonardo heeft overigens geen oog voor zijn omgeving, letterlijk met zijn gesloten ogen, maar heeft al zijn zintuigen gericht op de vlinder. Wanneer het bel-achtige geluid tot een einde komt, verschijnt er een kwajongens glimlach op Leonardo's gezicht. Dit was zijn kans om hem te vangen! Met een klein sprongetje duikt hij op de vlinder af, die natuurlijk lang en breed tussen zijn vingers doorglipt, waardoor Leonardo met zijn gezicht in het stro beland. De vreemde prikkende sensatie van stro in zijn gezicht doet hem zijn ogen tot een kiertje openen. Even onderzoekt hij zijn omgeving waarna hij overeind krabbelt. Naast hem stond een soort paard hem met grote glanzende ogen aan te kijken. ''Nee, je kunt me niet opeten.'' zegt hij grijnzend, tussen het tralies door een strootje voerend. De vlinder was er inmiddels vandoor en het rinkelende geluid was voor nu verdwenen, iets wat een kleine leegte achterlaat in Leonardo's hoofd. Waren zij zo anders? Leonardo veegt wat stro van zijn shirt, de strootjes in zijn haren over het hoofd ziend. Bij een plots geluid van een openende en sluitende deur kijkt hij nieuwsgierig op. Hij was niet meer alleen met de natuur. Nee, een magische tweevoeter had zich gemengd in zijn anders zo gebalanceerde natuur. Leonardo spiekt tussen een kiertje van zijn mechanische ogen door naar het individu. Zijn zicht was nog zo slecht en onwennig dat hij geen idee had van geslacht of leeftijd. Maar dat er iemand was, was hem wel duidelijk. ''Um, h-hallo?'' vraagt hij maar voorzichtig, zijn oren gespitst voor voetstappen of andere naderende geluiden.
{open}

---

words; <3 | Open for anybody~;

                                                                     - Garrett, Quest for Camelot

Meteen nadat Leonardo de magische tweevoeter met behulp van zijn aangescherpte sensaties had aangevoeld, en hij een kleine glimps van hem had opgevangen, knijpt hij zijn ogen weer stevig dicht. Sinds zijn transformatie van mens naar een mix daarvan, was hem opgevallen hoezeer de mensen het haatte wanneer hij ze aankeek met zijn onnatuurlijke ogen. Misschien was het gebrek aan schaduw of diepte in die blauwe poelen, maar voor hetzelfde geld was het juist de indringendheid waardoor mensen zich ongemakkelijk voelde. Hoe het ook zij, Leonardo was tot de conclusie gekomen dat het maar beter was om hen niet te vaak aan te kijken wilde hij ze te vriend houden.

Blind als hij is, had hij geen idee van de gele strostukken die zich in zijn haar hadden genesteld, noch dat het zijn haar deed lijken op een slecht gebouwd vogelnest. In plaats daarvan heeft hij elk van zijn zintuigen nodig om te bepalen waar de jongen nu is en wat hij aan het doen is. De jongen was niet alleen gekomen, zojuist was er nog een viervoeter naar binnen gedribbeld, een die nu ergens bij een van de stallen was, zover Leo dat kon bepalen althans. Leo draait zijn gezicht naar de viervoeter en krabbelt onhandig overeind om naar het beest toe te lopen. Redelijk soepel weet zijn hand de hond te vinden en kroelt deze al gauw door zijn zachte vacht heen. Een glimlach verschijnt op Leonardo's lippen, de magische tweevoeter enigszins uit 'het oog verliezend'. Als Leo samen was met een dier, of de natuur; alles behalve de homo sapiens eigenlijk, leek hij in een soort bubbel te zitten, enkel permeabel tot selectieve geluiden. Een geluid zoals de stem van een jongen enkele meters van hem vandaan, bijvoorbeeld.

De jongen beantwoord Leonardo's begroeting met een van hemzelf, waarna er een stilte valt. Leo is gewend aan stilte, zowel in zijn hoofd als in de omgeving. Ondanks alles vond hij het een onprettige sensatie, alsof niet alleen zijn zicht maar ook zijn gehoor hem werd afgenomen. Dus heeft hij geleerd om naar geluiden op zoek te gaan, waardoor geen stilte écht stil is. Er is altijd wel ergens een vogel die haar lied zing, een bij die zoemt of zelfs een klok die de minuten voorbij tikt. Ook tijdens deze 'stilte' is er nog altijd het geluid van de paarden die op hun hooi kauwen en het geluid van zijn eigen en de ander zijn adem. Stiekem steelt Leonardo weer een korte blik van de jongen, zijn ogen tot kleine spleetjes geknepen. Hij had... bruinachtig haar en was smal van postuur en zat nu veel dichterbij dan dat Leonardo gedacht had. De twee jongens zaten nu aan weerszijde van de ander zijn hond, een herder, herkent Leonardo nu. Voordat de jongen zijn blik op hem kán leggen heeft Leo zijn ogen alweer gesloten, zijn ogen priemend voor geluid. Het geluid van geschuifel van voeten bereikt zijn oren, was hij verplaatst? Of opgestaan? Leo weet het niet, het verschil was maar klein.

Het geschuifel wordt vervolgd door een begroeting... alweer. Leo heft zijn hoofd naar waar het geluid vandaan kwam, schuin boven hem. Hij was dus overeind gekomen, concludeert Leo schaapachtig. Hij spiegelt de ander zijn beweging en komt ook uit zijn gehurkte positie, een pas naar achteren zettend. Waarom had hij hem twee keer begroet? Waren er meer mensen hier dan dat Leonardo dacht? In een kleine seconde verandert de omgeving van licht en luchtig, naar dik met magie; zijn eigen magie. Voorzichtig tast zijn magische energie de omgeving af, warm en vriendelijk. Na enkele seconde keert de atmosfeer weer terug naar zijn huidige staat; er waren geen andere magische individuen hier buiten hem en de jongen voor hem. Leonardo zucht opgelucht, alsof hij op het nippertje iets catastrofaal had ontweken en richt zijn hoofd naar waar hij vermoed dat de jongen stond. Woorden passeren zijn lippen, waarop Leonardo zijn hoofd iets kantelt. Waar had hij het over? Was er iets vreemds aan hem? Leonardo bijt op zijn onderlip; was het zo opvallend?

Leo schud snel en heftig zijn hoofd heen en weer. ''N-nee. Er is niets aan de hand euh.. h-hoezo is er iets... mis?'' vraagt hij ongemakkelijk. ''Ah, je herdershond is erg tevreden met zijn leven bij jou. Je zorgt goed voor hem'' concludeert Leonardo, een klein glimlachje op zijn gezicht zettend. Misschien kon hij de jongen op een andere gedachte brengen, en zijn eerdere gedachtegang laten varen, dat was het idee in ieder geval. Plots hoort Leo het zachte gerinkel weer en zoekt hij om zich heen naar de bron van het geluid. ''Hoor jij dat ook?'' zegt Leo met een kwajongens grijns, zijn ogen spontaan openend, op zoek naar de blauw gevleugelde vlinder. Twinkle, twinkle twinkle, het geluid gaat verder tot het plots weer verdwenen is. ''Het ziet er naar uit dat ze niet gevangen wil worden vandaag. Morgen spelen weer verder, Ok?'' zegt hij, ogenschijnlijk, tegen het niets. Hij moest gestoord lijken, of in ieder geval mentaal onstabiel maar aan dat soort dingen schenkt Leo nooit aandacht. Zijn reputatie bij anderen is voor hem een raadsel, tenslotte heeft zijn transformatie naar half-bot half-mens hem ook minder menselijk doen voelen. Het is alsof alles wat ooit belangrijk leek van hem af gevallen was, en dat hij slechts deze vreemde persoonlijkheid er aan over heeft gehouden. Zacht getinkel vult zijn oren weer, waarna hij grinnikt, ogenschijnlijk om niets, maar Leo was onder de indruk dat de vlinder hem op haar manier antwoord had gegeven. Morgen zouden ze weer ontmoeten, hij was er zeker van.

''Ik vrees dat je haar hebt afgeschrikt.'' zegt Leonardo tegen de jongen voor hem. ''Maar dat geeft niet, ze komt wel weer terug.'' gaat hij verder, een kleine glimlach op zijn gezicht. ''Mijn naam is Leonardo, en die van jou?'' stelt hij zichzelf enthousiast voor, maar niet direct aan de jongen, nee meer aan de hond aan zijn zijde. Leonardo is een speciaal mens, met speciale gedachten en een zeer onschuldig hart. Een die makkelijk gebroken kan worden door anderen, zo'n makkelijk doelwit is hij wel.

---

words; <3 | Hehe, weird little Leo;