De zonnestralen vochten zich een weg door de dikke gordijnen die haar kamer afzonderde van de academie. De zwarte kat snuffelde aan haar gezicht, waardoor haar oogleden zich langzaam opende. Aurora trippelde ongeduldig over het dekbedovertrek. "Ik ga al..." bromde ze tegen haar persoonlijke wekker. Moeizaam sloeg ze de dekens van zich af en wreef in haar ogen. Toen ze voor de op stond, glimlachte haar spiegel naar haar. Haar mondhoeken krulde makkelijk op. Tegenwoordig deed ze dat zo makkelijk, lachen. Ze kon zich zo moeilijk herinneren hoe ze haar eerste dag aan het meer had doorgebracht. Hoe de school haar een honderdste keer een nieuw begin had gegund, die ze met beide handen had aangenomen. Ze kwam tot de ontdekking dat haar glimlach haar echt goed stond, in vergelijking met de tranen, of de geforceerde glimlach. Een masker. Het voelde als nog een nieuw begin. Eigenlijk bestond haar leven uit opnieuw beginnen. Dat deed ze elke dag weer, elke ochtend, elke minuut, elke seconde. Maar toch waren er momenten dat het extremer was. Zoals tot voor een week geleden ze nog met een andere naam door het leven ging. Die naam stond haar niet meer, was verbonden aan verdriet en tranen en verleden waar ze niets meer van wilde weten. Wat ze had kunnen loslaten. Voor een moment dat zo lang voortduurde als nodig was, had ze zich teruggetrokken van alles waarvan ze zich zou kunnen terugtrekken. Sociale contacten, school, zichzelf... Het haar haar rust teruggegeven, al herinnerde ze zich niet echt dat ze die ooit had gehad. Ze keek nog eens grondig naar haar spiegelbeeld. De bekende onbekende. Het meisje van de verandering, het meisje zonder masker. Het meisje dat sinds kort Ophelia heette.
Terwijl ze haar haar kamde dacht ze diep na. Het was weekend. Haar huiswerk lag open op haar bureau dringend naar haar te kijken, maar ze scheurde haar blik ervan los en daarmee ook haar lust het te maken. Ophelia leerde graag, maar nu voelde ze dat ze iets anders moest doen. Ze wilde wel op de campus blijven, de stad putte haar uit. Plotseling ging haar een licht op. Het meer. Niets kon toepasselijker zijn. Het meer was haar enige aanknopingspunt geweest de eerste dag, had misschien wel veroorzaakt dat Ophelia eindelijk kon zijn wie en wat ze wilde zijn. Haar glimlach breidde zich uit. Dat leek haar een voortreffelijke keuze. Aurora draaide om haar heen terwijl ze zich aankleedde en een reeks gekleurde bloemen in haar haar stak. Eigenlijk wilde ze haar thuis laten, maar wie het ooit voor elkaar heeft gekregen een kat zijn sterke wil te ontnemen, heeft het onmogelijke gedaan.
Aurora ging en stond waar ze wilde, net als iedere gezonde kat. Toch week ze zelden van Ophelia's zijde en liep, ook nu, gedwee met haar mee.
Het meer droeg, zoals altijd, iets mysterieus over zich heen; een van de vele redenen waarom Ophelia het prefereerde hier te zijn. Ze voelde meteen de rust van het water op haar neerdalen, hoewel ze in haar assortiment spreuken niets van water magie had zitten. Ze sloot haar ogen en ging in de beschutting van een boom staan. Het geluid van het kabbelende water bereikte haar trommelvliezen en kalmeerde haar volledig. Ze had geen idee hoe lang ze daar stond, maar het moest lang zijn, want Aurora zette een klagelijk gemiauw in. "Een beetje ongeduldig vandaag, is het niet?" Ze pakte de zwarte kat op en aaide haar terwijl ze met de kat in haar armen het zand op liep. Ze hield abrupt halt toen ze een meisje op het zand zag zitten. Haar witte haar hing in lovende krullen over haar schouders. Nog voordat ze tijd had om het meisje te bestuderen, werd haar aandacht getrokken door een gegrom, geproduceerd door een erg eigenaardig diertje, dat ze uit een van de lessen herkende als een Tasmaanse duivel. Ze lachte zacht toen ze zag dat het half in het water was gevallen. Het meisje stond op en tilde het beestje snel het water uit, dat een zielig gepiep uitkraamde. Het meisje bleef naar het water kijken nadat ze iets had gedaan wat leek op communiceren met het duiveltje. Plotseling rende de kat nieuwsgierig bij Ophelia vandaan, op het huisdier van het meisje af. Ophelia sloeg een hand voor haar mond en rende Aurora achterna. Ze kon haar nog net op tijd te pakken krijgen om te voorkomen dat ze enige schade aan zou richten. "Sorry!" zei ze verontschuldigend, nog steeds in gevecht om de kat stevig vast te houden. "Ik wilde je niet storen..." Ze hief haar hoofd van de kat naar het meisje en keek haar aan. Verwoed zocht ze in haar hoofd naar een naam die bij haar paste, maar die leek niet overeen te komen. Toch zweerde ze dat ze haar eens eerder had gezien, wat niet gek was als ze op de academie zou zitten. Voor nog een moment keek ze in haar opvallend rode ogen en zei toen; "Ik heb je vast eens eerder gezien, maar ik zou me je naam niet meer herinneren." zei ze, eigenlijk meer voor zichzelf dan voor haar. Misschien kon het een aanleiding kunnen zijn voor het meisje zich voor te stellen. Ze kon het niet helpen dat ze haar hand uitstak, waardoor de kat weer bijna ontsnapte om te ontdekken wat de duivel te bieden had, en zei; "Mijn naam is... Ophelia." Ze glimlachte. Het klonk echt goed. Een geluid achter hen deed haar haar hoofd omdraaien, om te kijken wie hen gezelschap kwam houden.

Ophelia had al snel door wat voor persoon het meisje was, hoewel ze er een hekel aan had te bekritiseren, al helemaal op een eerste aanblik. Ze had steeds een weerwoord en bij elke sarcastische opmerking die naar haar hoofd werd geslingerd voelde ze zich minder op haar gemak. Nee. Ze zou zich nu niet weer naar beneden laten halen. Niet nu. Ze moest in zichzelf blijven herhalen dat evoluties soms met een stap terug konden nemen, maar je er steeds drie voor terug kreeg. Ze besloot dat ze het niet erg vond en het niet zou aantrekken, maar toen haar opmerkingen Aurora gingen beslaan, balde ze onopgemerkt een vuist. Ze probeerde rustig te blijven en geen opmerkingen naar haar hoofd te gooien over haar huisdier, wat beslist niet veel moeite had gekost. Ze bedoelde maar, alsof haar wezen een lieverdje was. Het leek alsof het een weerspiegeling was van zijn bazin. De gehele tijd bleef het beest zijn tanden ontbloten en grommen. Wat een ontzettend warm onthaal. Het kwam erop neer dat ze niet al te goed gehumeurd waren samen, en dat Ophelia daar haar uiterste best deed niet op te reageren. Maar nadat ze zich had voorgesteld leek er toch iets in haar te veranderen. "Tári." zei ze, zij het kortaf en ongeïnteresseerd. Ze trok haar hand zo snel mogelijk weer terug. Niet lang daarna opende ze haar mond weer. Ophelia had de moed al opgegeven en niet echt geluisterd, maar toch trok de zin haar aandacht. "Je naam.. Je twijfelde om hem te vertellen of heb ik het gewoon verkeerd gehoord?" Het leek haar dus toch te interesseren. Ophelia glimlachte naar haar, maar ze paste op dat het niet te vriendelijk was. Haar kameleonzintuigen speelden weer op, en volgens die instincten moest ze zich aanpassen om te overleven. Ze stak van wal met haar misschien iets te gerepeteerde verhaal. "Nou, ik ga eigenlijk sinds kort met een andere naam door het leven maar..." Ze had haar zin niet eens afgemaakt of ze moest haar hoofd omdraaien om te reageren op een geluid wat ze achter zich hoorde. Ze was net op tijd om te zien hoe een meisje wat ze nooit eerder had gezien over iets heen struikelde en snel probeerde haar huisdier veilig te stellen. Toen ze zag dat het een muis was, drukte ze de iets te enthousiaste Aurora tegen zich aan om nog meer ongemakken te veroorzaken. Het meisje draaide haar hoofd opzij, wat haar korte blonde haar om haar  hoofd deed dansen, en zocht verwoed naar de spullen die ze had laten vallen. Ze krabbelde snel overeind om ze bij elkaar te rapen en rende naar de oever om de schade aan een van de in het water gevallen boeken te beperken. Ze zuchtte en probeerde de uitgelopen inkt te stelpen met haar mouw. Daarin verzeild, leek ze vergeten in aanwezigheid te zijn. Of had het misschien helemaal niet opgemerkt. Het ergerlijke huisdier van Tári sprong van diens schouder, gromde weer eens naar Aurora, en liep op het meisje af. Het leek in ieder geval behulpzamer dan zijn bazin, die haar mond weer eens onnodig opende en plezierig zei; "Meestal neem je je boeken niet mee als het weekend is." Ophelia rolde met haar ogen en stond op, zichzelf ervan vergewissend dat de hongerige kat niet kon ontsnappen en zei; "Laat me je helpen." Zwijgend begon ze met een hand gevallen papieren en boeken van het meisje op te rapen om ze aan haar terug te geven. Toen de klus was geklaard, keek ze naar het meisje en probeerde haar te peilen, ook al slaagde ze daar niet echt in. "Gaat het wel? Volgens mij viel je behoorlijk hard." vroeg ze behulpzaam, in de hoop een gesprek te starten waar ze wel vrolijk van werd. Voor de tweede keer vandaag stak ze haar hand uit om haar nieuwe naam te geven, maar deze keer met wat meer hoop. Een nieuwe start wilde niet echt lukken wanneer ander niet met haar meewerkten. "Mijn naam is Ophelia." zei ze, vriendelijk glimlachend.