Het was even wennen om weer overal te kunnen gaan en staan waar hij wilde na een jaar vast te hebben gezeten. Natuurlijk werd hij de eerste paar dagen nog in de gaten te houden, maar het was in ieder geval al veel beter dan de hele dag tussen vier muren te moeten doorbrengen. Daarbij hadden de boeien die een aantal keer om zijn polsen gedaan waren de nodige sporen op zijn polsen achter gelaten daar ze altijd veel te strak waren dicht gedaan. Die rode striemen zouden na een paar weken normaal moeten verdwijnen, maar voor nu staken ze best hard of tegen zijn bleke huid. Voor de rest waren er nog dingen gebeurd in dat jaar waar hij liever niet over sprak, maar het litteken aan zijn wenkbrauw en de blauwe plekken die over heel zijn lichaam verspreid stonden, zeiden genoeg. Natuurlijk waren de cipiers er niet blij mee geweest dat hij met een grote grijns op zijn gezicht was binnen gekomen en dat hadden ze erg goed laten merken. Het feit dat ze hem en zijn familie nooit hadden kunnen pakken, hadden ook voor de nodige frustraties gezorgd en dat had waarschijnlijk ook wel meegespeeld. Nu waren het niet alleen de cipiers die hem altijd dwars gezeten hadden, ook de andere gevangen hadden er goed aan meegedaan. Als een van de jongsten, was het best moeilijk geweest om zichzelf te verdedigen. De mannen waren ook allemaal veel groter en breder dan hem geweest waardoor het voor hen totaal geen moeite was om hem in te sluiten en een lesje te leren. Je kon dus zeggen dat de grijns op zijn gezicht niet lang had standgehouden en er waren zelfs momenten geweest dat hij zich had opgekruld tot een bolletje en in een donkere hoekje was gaan zitten. Natuurlijk zou TJ dat nooit zelf toegeven, maar vanaf het moment dat iemand over eender welke gevangenis begon, was de angst wel duidelijk in zijn rode kijkers te lezen. Het was dus duidelijk dat hij zich voor nu even gedeisd ging houden zodat hij niet weer in die nachtmerrie zou belanden. Daarna zou hij zijn 'werk' weer kunnen oppakken en dan zonder fouten.

TJ had zich erover verbaasd dat ze hem gewoon terug naar school hadden laten gaan om zijn laatste jaar terug te herstarten, maar dat was waarschijnlijk omdat ze dan makkelijker een oogje in het zeil konden houden. Zo kwam het dus dat de jongen weer op het schoolterrein rondzwierf en de nieuwsgierige blikken die mensen die zich afvroegen waar hij geweest was, negeerde. Niemand moest weten wat er juist gebeurd was, anders zou hij toch direct als een crimineel afgeschilderd worden. Zijn rode ogen vernauwden zich even toen hij iets in het meer een stukje verderop zag bewegen, maar hij kon niet echt goed plaatsen wat het juist was. Daarvoor was zijn zicht net niet scherp genoeg voor en nieuwsgierig liep hij die kant uit. Het kon heel goed zijn dat het gewoon een leerling was die besloten had om te gaan zwemmen, maar toch had hij het gevoel dat het geen leerling was. Na een tijdje herkende hij de vorm van een hond en zijn rechter mondhoek krulde om in een scheve grijns. TJ had altijd al wel een liefde voor honden gehad. Het waren trouwe beesten die je nooit echt in de steek zouden laten en zo iemands beste vriend konden zijn. De vraag was alleen van wie die hond juist was zodat hij die persoon misschien kon complimenteren over zijn of haar goede keuze van huisdier. Het klonk stom ja, maar hij wilde gewoon weer eens in contact komen met andere mensen dan zijn familie na zijn afwezigheid van iets meer dan een jaar. Het duurde dan ook niet lang voor hij een gedaante op een steiger spotte en naar de dame in kwestie toeliep? Nog voor hij iets kon zeggen, had ze zich al omgedraaid en geïrriteerd een enkel woordje naar zijn hoofd geslingerd. TJ liet zich door die toon echter niet de kast op jagen. "Mevrouw is slecht gehumeurd precies." Zijn stem klonk neutraal en van de grijns van daarjuist was alleen nog maar een kleine zweem te zien. Overkomen als een of andere rotzak was op dit moment niet echt zijn bedoeling, al kon dat straks wel eens gaan veranderen. Het zat gewoon in zijn karakter om met anderen te spotten, zelfs zijn familie had het soms zitten terwijl hij hen meestal alleen maar probeerde te beschermen. "Schuif eens een stukje op, dan kan ik er bij." Even hier hij zijn rechterhand op en gebaarde naar links. Als hij links moest gaan zitten was de kans namelijk groot dat hij niets zou horen van wat ze zei aangezien hij doof was aan zijn rechterkant. "Leuke hond trouwens."  

Moet er echt terug met hem inkomen

Niet meer leesbaar >.<

Aandacht zoeken, dat was iets waar hij in de loop van de jaren wel erg goed in was geworden. Het gebrek aan een ouderfiguur zorgde ervoor dat hij andere mensen ging lastig vallen en zoveel jaar geleden dus ook begonnen was met stelen. Gewoon al mensen over hem horen praten, was genoeg om ervoor te zorgen dat hij tevreden was. Natuurlijk kreeg de jongen genoeg aandacht van zijn broers en zussen, was eigenlijk als een soort ouder voor de jongste onder hen, maar dat was anders. TJ was zijn broers en zussen ergens al beu gezien, wilde aandacht van mensen hebben die hem nog niet erg goed kenden en wie hij nog kon verrassen. Nee, hij zou niet snel toegeven dat hij graag aandacht had omdat hij zijn ouders mistte en de pijn zo wat wilde maskeren. De jongen kwam dan liever over als een echte rotzak die mensen altijd lastig viel dan dat hij dat aan iemand zou vertellen. Zelfs zijn familie wist niet dat het verlies van hun ouders hem zo zwaar lag, gewoon omdat hij er nooit een woord over zei. Sommige mensen hadden wel door dat hij bang was om genegeerd en vergeten te worden, zeiden dat hij een fobie had. Misschien had hij het wel, maar dat wilde niet zeggen dat iedereen het moest weten. Dat Aubree een hond had, was een mooi excuus geweest om naast haar te komen zitten, ookal was het duidelijk dat ze eigenlijk geen gezelschap wilde. TJ hield echt van honden, maar deze keer gebruikte hij zijn liefde voor die dieren voor een ander doeleinde. Het zelfde rijtje met zijn naam, leeftijd en al die andere dingen werden gekopieerd om daarna een opmerking te maken over haar naam zodat ze toch een soort van gesprek konden starten. Weer gleden zijn mondhoeken een stukje omhoog toen hij toch een redelijk uitgebreid antwoord kreeg. Mooi, dan was al zijn moeite toch niet voor niets geweest. De lichte paniek die zich in zijn hoofd was gaan nestelen, verdween geleidelijk toen Aubree hem toch niet negeerde. “Mijn zusje is eigenlijk begonnen met ‘Ti’ omdat ze mijn naam toen niet erg goed kon uitspreken, dus heb ik er maar TJ van gemaakt om het makkelijker te maken.” Een warme glimlach gleed over zijn gelaat heen toen hij aan het meisje dacht. Nu was het voor haar niet zo moeilijk meer om ‘Timo’ te kunnen zeggen, maar iedereen was altijd bij TJ blijven hangen. Tijdens het praten waren zijn rode kijkers terug naar Aubree gegleden en geamuseerd keek hij haar aan. Ja, hij vond het ergens best grappig dat er toch iemand contact met haar had gezocht terwijl ze geen behoefte had aan gezelschap. Hij stak zoiets altijd op karma, maar in Aubree’s geval wist hij niet echt of Karma er iets mee te maken kon hebben. Pas toen Aubree ineens opsprong, hoorde de jongen het gejank ook dat afkomstig was van een plek tussen het riet. TJ was Violet helemaal uit het oog verloren en sprong dus pas recht toen Aubree de hond al uit het riet had gehaald. Om zijn late reactie toch iets of wat goed proberen te maken, snelde hij naar het tweetal toe en knielde langs Violet neer. Een iets of wat opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen hij merkte dat het maar een snijwond was en dat er niets al te ergs gebeurd was. Door haar gejank zou je bijna denken dat ze op sterven na dood was. “Het is maar een sneetje, niets levensbedreigend ofzo.” Met een soepel gebaar haalde TJ een propere zakdoek uit zijn broekzak en drukte deze zachtjes op de wond om het bloed te stelpen terwijl hij sussende geluidjes maakte. Vroeger had hij elke dag wel met zo’n soort wonden te maken gehad en hij was bijna altijd diegene geweest die ze moest verzorgen. Hij kende misschien geen genezende spreuken, maar het bloed stelpen was meestal het beste dat je kon doen bij zo’n soort wond. Zelf als ‘ie genaaid zou moeten worden was het een goed idee om er een stuk stof of iets dergelijks tegen te drukken zodat je niet te veel bloed zou verliezen. “Ik denk niet dat het genaaid moet worden, al jankt ze alsof ze op sterven na dood ligt.”

<3