<sub>Slaap was voor zwakke mensen.
Saaie boekenwormen die perse op tijd moesten slapen omdat ze anders de volgende dag niet meer fris en fruitig zouden zijn en o nee: dan presteerden ze niet meer zo goed! Vijf uur slaap was genoeg voor hem, dus hield hij daar zich ook strak aan – was eigenlijk nog erger dan die boekenwurmpjes. Nou viel het nog mee: vroeger moest hij van zijn moeder altijd strikt om elf uur gaan slapen want dan was er iets met sterren of zo… Formaties?
Ach, wat boeide het: mammie was hier niet. Niet dat ze hem nog kon dwingen om het te doen… Of dat ze hem überhaupt nog zou aankijken na wat hij had gedaan. Wat hij háár had aangedaan eigenlijk.

Een zucht verliet zijn keel waarna de jongen om zich heen keek. Hij kon kinderachtig gaan zijn en de mooiste kunstwerken op de gezichten van mensen maken, maar het idee alleen al amuseerde hem niet. De gedachte irriteerde hem eerder, omdat hij er geen lol mee kon hebben – dus stond hij ook maar op en trok wat fatsoenlijke kleren aan waarna hij de slaapzaal verliet.
Slapen ging hem niet worden, dus dan maar wat rondklooien. Verveeld liep hij door de gangen, dacht even na: hij kon het terrein afsluipen en een club opzoeken, hij kon ook de boel opvrolijken met wat gekleurde neon – meh. Niks deed het voor hem. Dit was gewoon een omgeving waar hij teveel geprikkeld werd: de innerlijke nerd kwam naar boven. Hij wilde alles weten en leren – maar dat mocht niet. Nee, want dat was lame en hij was gewoon niet lame.

Zo eindigde hij buiten. Het was een heldere nacht, maar dat nam niet weg dat het wel frisjes was. De lucht die weer uit zijn longen kwam toonde zich in de vorm van kleine wolkjes die over zijn lippen kwamen. Armen om zich heen geslagen en over zijn armen wrijvend liep hij toch verder: een frisse neus kon nooit kwaad! Daarbij zou het hopelijk ook zo koud worden dat zijn brein zou stoppen met werken, dat gaf wel wat rust.
Ruïne, leuk. Dacht niet echt na en begon te klimmen zoals een jongetje betaamde – tot een punt waarop hij niet meer verder kon. Ja, hij kon springen naar het volgende punt maar no way dat hij dat zou halen. Langzaam ging hij door zijn knieën en strekte zijn arm uit naar beneden; leek de lucht vlak na het gesteente te aaien. Nee hij had niet zitten niksen in de bieb, want om te voorkomen dat hij problemen zou krijgen vanwege zijn cijfers had hij het voornemen genomen om deze redelijk tot goed te houden. Vandaar dat hij zelf wat onderzoek had gedaan en er dus ook een spreuk/techniek was die hij graag wilde uitproberen – als hij eerlijk was.
Uiteindelijk kwam hij overeind, haalde diep adem en zette voorzichtig een stap: alsof hij uittestte of het ijs op een meer wel sterk genoeg was om zijn gewicht te ondersteunen. Er volgde nog een stap, en nóg eentje – tot hij gewoon in de lucht stond.
Hij stond op de freaking lucht.
Zijn mondhoeken krulden omhoog, waarna er een glimlach op zijn gelaat kwam die steeds groter werd. Dit was zo cool! Wat hij hier allemaal wel niet mee kon doen… Maar eerst zijn houding verbeteren, want hij leek nu net een bange chihuahua; hij rechtte zijn rug en verborg zijn handen in zijn zakken. Fuck yea.

OOC; Whoopdiedoo ~
Open voor jan en alleman :'D</sub>

’t Hele probleem was dat ze geen geld had.
Objectief gezien was haar probleem dat de enige winterjas die ze had opvallend roze was en dat ze niet hield van de kleur roze. Op dat gebied was ze misschien nogal kinderachtig, maar ze had haar hele kleutertijd doorgebracht in de kleur en verdomme, er was geen moeder die haar nu zou vertellen wat ze aan moest trekken en welke kleuren bij haar pasten. Roze paste niet, basta.
Nu was er een heel simpele oplossing voor haar probleem, het kopen van een nieuwe, niet-roze winterjas om haar warm te houden, maar daar kwam het éigenlijke probleem aan het licht. Ze had geen geld en haar ouders zouden haar ook geen geld geven. Ze had nog een jas, was de redenatie, en zolang die jas paste (Bree had ontevreden gemompeld dat de jas altijd zou passen, ze was praktisch uitgegroeid) zouden ze haar geen geld voor een nieuwe geven. Dat was verspilling en ze hadden al niet zoveel, bla bla bla.
Nee, ze hadden niet veel, maar dat kwam niet doordat hun dochter zo vaak om geld vroeg. Advocaten eisten hogere bedragen dan zij haar ouders ooit had gekost. Verdomde scheiding ook.

Om te compenseren voor haar magere zakgeld en omdat ze écht heel graag een andere jas wilde dan het exemplaar wat ze nu aanhad, met de grote knopen en de teddyvoering van de hals en manchetten, was ze maar bijles gaan geven. Het verdiende redelijk, maar lang niet zoveel als ze verdiende met het luisteren naar het gezever van mensen die niet begrepen waarom ze Shakespeare moesten kennen of hoe ze ijs uit water moesten vormen.
Ja, watermagie en literatuur. Dat waren de vakken waar haar cijfers zo hoog waren dat ze wel betrouwbare bijlessen kon geven. Niet dat ze op andere gebieden geen nerd was, ze was er gewoon zo bedroevend slecht in de praktijk ervan dat haar leraren haar nooit zouden aanbevelen aan een leerling die achterliep. Ze liep zelf achter.
En omdat ze zelf achterliep maakte ze zelf eerst altijd haar werk af en ging ze dan pas naar Oak’s Field om bijles te geven (waarom ze dat niet in de bieb deed was haar inmiddels een raadsel, maar de jongen die ze hielp leek het niet erg te vinden) en daar zat ze dan wel een uur of drie, want haar “leerling” was nogal sloom en zij was perfectionistisch, dus ze liet hem pas gaan als hij het perfect deed.

Hoe laat was het toen ze de pub uitliep, elf uur, twaalf uur, later? Wist zij veel. Ze was geld bij elkaar aan het rapen voor een jas, geld voor een horloge had ze al helemaal niet. Onnodige luxe in een wereld vol klokken. Een wereld vol, maar niet in de koude buitenlucht. De rillingen liepen over haar rug terwijl ze het dorp uitwaggelde, gewikkeld in een sjaal en gevouwen in haar roze jas. Haar handen had ze in de zakken aan de voorkant van de jas gestoken en haar mond kwam net boven de sjaal om haar hals uit.
Om nog wat tijd over te houden om daadwerkelijk haar kleren uit te trekken en zichzelf in pyjama te hijsen voordat ze neerviel van vermoeidheid besloot ze door de ruïnes heen te steken in plaats van er omheen te lopen. Erg verstandig was het niet, maar het was koud en laat en Bree was moe, laat d’r.
Koude wolkjes uitpuffend trok haar gestalte door de ingestorte stenen en over een pad wat er door de loop der tijd uitgesleten was. Normaal gesproken liep ze met haar ogen naar de grond en haar schouders opgetrokken, maar omdat het vanavond helder genoeg was om sterren te zien had ze haar hoofd half in haar nek liggen en staarde ze naar boven.

Vandaar dat ze het vanuit haar ooghoek zag, de figuur die er niet hoorde te zijn. Zo’n twee meter van haar verwijderd, vlakbij een van de hogere stukken ingestort steen. Vlakbij, want hij stond er niet op of naast. Hij hing er een soort van… naast. Maar hij hing niet. Met haar niet meer dan gemiddelde nachtzicht kon ze zich best vergissen, maar hij leek niet echt op iets te staan. De wolkjes die ze tot dan toe had uitgeademd stopten even zodat ze een woord uit kon brengen.
‘Duuuude.’

_{OOC - Als ik iets verkeerd geïnterpreteerd heb moet je 't maar zeggen ~}

<sub>Aan de ene kant voelde hij hoe de zwaartekracht aan hem bleef trekken, te koppig was om op te geven, maar aan de andere kant voelde hij zich ook licht. Alsof de grond hem aan bepaalde dingen vasthield: gedachtes, zorgen en what not. Misschien kon hij de zwaartekracht hieraan verwijten, er zat immers het woord zwaar in en zorgen waren nou niet echt licht. ’t Was een kracht die je terug in de realiteit sloeg, hard tegen de grond, om je zo bij de les te houden. Rozengeur en maneschijn bestond niet – niet als je vastgenageld was aan de grond.
Nu… Zijn blik dwaalde af naar boven, naar de natuurlijke satelliet die licht scheen te geven in de lucht vergezeld door duizenden sterren – hij zat niet vast aan de grond. En daardoor kon alles gewoon langs hem af naar beneden vallen, hoefde hij even niks met zich mee te slepen; geen gezeur dat vast was gemaakt aan zijn enkels die hij met iedere stap mee moest trekken. Het touwtje was kapot gerukt door de val en kracht die er daardoor op was gekomen en tada: weg zorgen.
 
Toch was dit niet de ultieme vrijheid; het was niet hetzelfde als vliegen.
Zelf had hij het nooit gedaan, maar hij wist wel hoe het ongeveer aan moest voelen. Om een goed momentum te krijgen was simpel voor hem met zijn lucht magie en dus een flinke sprong maken was ook niks. Het gevoel dat hij dan even kreeg… Dát was de real deal.
Misschien dat het gepaard ging met de fysieke uitputting erbij; zijn versnelde en diepe ademhaling, kleren die van zijn lijf afgerukt moesten worden door de wind doordat ze anders vastplakten door de condens – en natuurlijk het verslavende gevoel dat rennen had. Het stofje dat vrij kwam in je hersenen was fijn en o zo goed. Hij zou meer moeten rennen. Er was hier genoeg ruimte, maar om als een sukkel te gaan rond rennen paste niet echt bij het beeld wat hij nu van zichzelf wilde neerzetten. Kut imago’s.
 
Toch bestond de maneschijn nu even, maar het was inderdaad maar schijn – gezien ook de rozengeur ontbrak.
“Duuuude.”
Het was een andere geur die de wind meebracht: alcohol en iets mufs.
Langzaam liet hij zijn blik afdwalen, draaide zijn hoofd, en spotte al snel de ander dankzij haar opvallend lichte haren en felgekleurde jas. Één tel keek hij naar haar, had zijn focus wel meer bij haar haar dat het maanlicht op een felle manier weerkaatste dankzij de lichte kleur – maar zijn blik dwaalde vervolgens wel af naar haar gezicht, waardoor zijn ogen iets groter werden. Daarna werd hij met een ruk omlaag getrokken.
Alsof een glazen plaat onder zijn voeten brak en iemand hem bij zijn enkel pakte om hem daarbij omlaag te trekken. Instinctief leunde hij een beetje naar voren, wilde om de een of andere reden de klap liever opvangen met zijn handen dan met zijn voeten, maar hij had niet genoeg tijd. Zijn wang raakte het gras aan, drukte dit plat tegen de grond. Een arm kwam in een oncomfortabele positie terecht. Voeten werden nog verder omlaag getrokken, dwongen zijn rug om zich hol te maken – tot het punt waarop het niet meer kwam en het een soort van terug veerde waardoor ze uiteindelijk op de grond kwamen en hij op zijn arm terecht kwam. (Ken je het logo van ridiculousness? Die scorpio of zo, dat bedoel ik. En dit voor funzies).

Eventjes bleef hij liggen, staarde voor zich uit, alsof hij de tijd nodig had om te verwerken wat er nou was gebeurt. Uiteindelijk kwam hij langzaam omhoog, ging zitten en wreef over zijn wang. ‘Au…’ Het was een zacht geluidje, gevolgd door een zijdelingse blik naar de ander: ‘Wat?’</sub>

Een hele, glorieuze seconde keek ze de jongen recht in wat ze dacht dat zijn gezicht was (tegenlicht eh) aan. Daarna donderde hij naar de grond.

Hij kwam niet zo heel mooi neer. In een reflex stapte het meisje naar achteren, wendde ze haar blik af. Zodra hij echter goed en wel op de grond lag, werd haar blik naar hem toegetrokken zoals je blik naar een auto-ongeluk getrokken wordt: je wil niet kijken, maar je doet het wel. In haar ogen stond schuld te lezen. Ja, in Aubree’s ogen was dit haar schuld; net nadat zij zijn aandacht had getrokken, was hij uit de lucht gemieterd. Zelfs al had het een andere oorzaak, het voelde als haar schuld.
Misschien was het de kou en misschien was het haar vermoeidheid, ze wist niet wat, maar ze reageerde heel traag. Haar dunne lippen vormden een O-vorm lang voordat er een woord uit haar kwam. Dat woord was een korte, zachte ‘O’ die de vorm van haar mond imiteerde. Ze volgde het op met een iets minder kort, maar nog steeds even nutteloos woord. ‘Oeps?’ mompelde ze vragend in zijn richting, voordat ze uiteindelijk besloot dichterbij te gaan staan.
Misschien dat ze hem moest helpen ofzo. Was wel zo beleefd, nu hij daar op de koude grond lag, met z’n gezicht tegen de stenen gedrukt.

Hij maakte een geluid. Auw. Hij had pijn. Goede observatie Aubree, natuurlijk had hij pijn. De jongen was net uit de lucht gestort en met z’n bovenlichaam op de grond geklapt. Hoe hij het voor elkaar gekregen had wist ze niet, maar het zag er pijnlijk uit. ‘Eh.. Sorry?’
Ze wist niet of het een reactie was op haar halfhartige verontschuldiging of gewoon een opvolger van de auw, maar ze kreeg een blik van hem en een “wat”. Ja. Wat. Wat wilde ze eigenlijk? Niks. Ze wilde helemaal niks.
Ongemakkelijk ging ze door haar knieën, legde handen op haar knieën en stond als het ware op haar tenen. Haar hoofd hield ze ietsjes schuin. ‘Niks. Ik eh... Nogmaals excuses als dit mijn schuld is.’ Met haar woorden ademde ze wolkjes uit. ‘Als je ergens pijn hebt, ik kan het waarschijnlijk wel fixen. Helen ofzo. Als het nodig is.’ Shitty manier om sorry te zeggen, maar meer kon ze niet doen, right?

<sub>De realiteit was hard. Letterlijk.
Het had hem gewoon in zijn gezicht geslagen, bij wijze van. Dromen werden altijd wreed kapot gemaakt, zo nu ook de zijne om te vliegen. Jeez, hij was er niet eens aan toe gekomen. Hij had maar één miezerige stap kunnen zetten of het eindigde al en dan was dit nog niet eens echt vliegen. Nee, hij zweefde – whoehoe, maar de werkelijkheid was dat het gewoon zielig was dat dit het enige was wat hij kon. Het kwam niet eens dichtbij zijn doel, niet dat hij daar nu mee bezig kon zijn – hij was face down op de grond gevallen. Het had letterlijk alle gedachtes uit zijn kop geslagen.
Reden was overigens niet zo speciaal, het typische: ik ken haar ergen van-complex wat altijd verkeerd blijk te zijn.
 
’t Kind wat de oorzaak was van zijn val, want het was natuurlijk niet zijn fout hoor, maakte geluid – maar hij was meer bezig met zichzelf. Met zijn o zo prachtige gezicht, zijn trade mark, dat misschien wel beschadigd was. O jee, dat zou een ramp zijn, een regelrechte ramp! Vandaar dus ook de wat, want hij was ergens gewoon een beledigd jongetje dat het uitte in één woord. Aan een… Roze meisje. Want nee, hij kende haar eigenlijk helemaal niet en hij had ook geen idee waar hij de gedachte vandaan had gehaald dat hij haar ergens moest kennen.
Op haar excuses ging hij niet in, want hij wist nog niet zo goed of hij het wel kon accepteren (want het was ook echt haar fout en niet de zijne en dit was heel ernstig allemaal – sure Leroy). Hij wreef nog eventjes over zijn wang en bedacht zich wat, hij kon dit alles wel uitbuiten… Maar het was een plan waar gelijk roet in werd gegooid omdat ze zo nodig moest kunnen helen. Dat was nog een auw, recht in zijn borst, omdat persoonlijke redenen (je weet ze want je bent Bonnie en ik ben te lui om ze uit te typen).

‘Ik-… Ik weet het niet,’ begon hij zachtjes, keek haar met puppy ogen aan, ‘Mijn wang doet pijn, maar ik ben geen expert.’ Langzaam liet hij zijn hand zakken, bleef haar met een blik aankijken die haar gewoon smeekte om hem aan te raken. Als ze niet was begonnen over die heel shit dan was hij waarschijnlijk aangekomen met het verhaal dat een kusje altijd wel kon helpen op de plek die pijn deed en ze hem daarmee kon helpen. Maar nee, ze moest perse moeilijk en fancy doen.

OOC; No kisses or boobs for him.</sub>

Voor zo'n groot persoon, met spieren en lengte en all die zooi (flashback naar Handdoekdief) had hij wel erg zielige ogen. Van die grote blauwe, heel anders dan de mistige paarse kijkers waar genetica haar mee opgescheept had. Ze hadden de blik waarmee jonge dieren vaak keken, een blik die zelfs iemand zo hard als Aubree niet kon weerstaan. Was hij niet zo groot en gespierd (ja, dat kon ze zelfs in dit halfdonker zien, ze at haar worteltjes) geweest dan had ze misschien een onbewuste "aw" laten ontsnappen, maar met iemand van zijn fysiek lette ze op haar woorden. Ze wilde de jongen niet nog meer op z'n tenen trappen.
Hij wist het niet, maar zijn wang deed pijn. Dat was logisch - daar was hij verdomme op geland, toen hij plotseling zijn antizwaartekracht-kracht verloren was. Het verbaasde haar dat zijn kaak niet erger beschadigd was, maar voor zover ze kon zien was het meer een beurse plek dan echt een botbreuk. Het bloedde niet. Mooi. Dan had ze hem niet voor eeuwig beschadigd met een litteken of een stuk kaak wat niet mooi genas.

'Het bloed niet, dat is goed.' begon ze. Zijn blik zei eigenlijk genoeg, maar ze had zich verplicht gevoeld om nog even aan te kondigen dat ze haar blote vingers op zijn gezicht ging leggen. Leek haar wel zo beleefd. 'Maar ik zou moeten voelen hoe- hoe ernstig het is.' Dokter Aubree MD.
Voorzichtig pulkte ze de zwarte handschoenen van haar vingers en douwde ze de gebreide dingen in haar jaszakken. Ze ging wat makkelijker zitten, op haar knieën, legde uiteindelijk haar hand op zijn wang. Het was warm en zacht op de manier waarop een bult warm en zacht was. Auw. Haar vingers drukte ze er maar niet in, maar het voelde niet alsof het gebroken was, dus dat zou ook niet nodig zijn. 'Ik denk niet dat er iets gebroken is. 'T voelt wel wat beurs, maar daar kan ik wat aan doen.' Ze toverde een half-assed glimlachje op haar gezicht. Ze kon ook wat aan gebroken botten doen, maar dan zou ze water nodig hebben en ze had niet het idee dat de jongen blij zou zijn als ze sneeuw tegen zijn beurse gezicht aandrukte.
'Oke. Het gaat misschien een beetje prikken, maar dat hoort.' Ze klonk flinker dan ze was, want in het donker een jongen die je niet kent genezen omdat hij net uit de lucht gedonderd is was niet iets wat Bree vaak deed en nieuwe dingen waren vaak eng.

Ze haalde diep adem en sloot haar ogen. Ze fronste een deukje tussen haar wenkbrauwen, concentreerde zich op het water wat onder de huid van de jongen stroomde, op het repareren van de bloedvaatjes en cellen die beschadigd waren. Toen het begon te lukken, verdween de frons, maar haar ogen bleven gesloten, haar lippen ietwat strak op elkaar gedrukt. Hand op zijn gezicht, ogen gesloten, ietwat nerveus - het was net alsof ze iets anders probeerde dan zijn wang te repareren.

OOC: pak d'r vol op d'r bek man.

<sub>Zelf zou hij er gek van zijn geworden als iemand zo tegen hem had gedaan: dom en schattig doen voor wat aandacht. De meeste mensen hadden iets met schattige dingen, wat het precies was wist hij niet want zelf had hij er dus helemaal niks mee, maar het was kennis die hij kon toepassen om te krijgen wat hij wilde. Mensen konden geen nee zeggen tegen een puppy en zij kon ook geen nee zeggen tegen hem, want hij was gewoon een puppy.
Een hondje dat begon te kwispelen toen ze meeging in zijn toneelstuk. Nou wist zij natuurlijk niet dat het een groot spel was voor hem omdat hij gewoon aan het acteren was. Normaliter was hij gewoon opgestaan, had hij de ander stom aangekeken (misschien zijn tong nog uitgestoken) en was hij weggelopen. In dit geval deed hij dat niet want het ging hier om een meisje en dat moest genoeg zeggen als jongen zijnde.
 
Het figuurlijke zwaaien met zijn staartje nam toe toen ze ook nog haar hand op zijn wang plaatste. Een glim die even snel door zijn ogen schoot, maar uiteindelijk keek hij haar gewoon aan met nog steeds die onschuldige blik op zijn gezicht. Hij was helemaal vergeten dat mensen die kunnen helen juist willen helpen, deze hele situatie was juist beter met dit meisje dan een of andere willekeurige snol die niet eens twee en twee kon optellen.
Ze ging daadwerkelijk ook echt wat doen, waarschuwde hem dat hij was zou kunnen voelen – een onprettig gevoel. Persoonlijk vond hij het niet erg, was ook niet bang, want hij kon wel wat hebben.
Ergens voelde hij ook wel wat, maar hij was te druk bezig met andere dingen dat het gevoel naar de achtergrond werd gedrukt. Ze had haar ogen gesloten en leek zich echt te focussen op… Hetgeen wat ze aan het doen was. Maar het leek ergens ook alsof ze erom vroeg, alsof ze wilde dat hij gebruik maakte van deze situatie – dat zij degene was die aan het acteren was en helemaal geen ruk deed met zijn wang, maar enkel een bepaalde handeling van hem wilde ontlokken. Nja dan kon ze het krijgen ook.
 
Hij leunde wat dichter naar haar toe, plaatste zijn handen op de grond en pakte haar vol op haar bek en sloot zijn ogen half. Het hielp een hoop dat ze op hetzelfde niveau zaten, iets wat ergens gewoon weg gaf dat ze dit wilde. Ze deed het erom, hij wist het zeker! Maar erg vond hij het niet, nee natuurlijk niet joh. ’t Was juist lekker makkelijk.
Hij kon de warmte van haar lippen gewoon al voelen, hield zijn adem in. Tuurlijk was hij ergens wel nerveus, het was ook alweer een tijdje geleden voor hem en dan was er ook nog de vraag: zou ze net zo proeven als ze rook? Naar alcohol en rook dus, want dat was een no go.

OOC; Okay.</sub>

Het genezen zelf was niet moeilijk. Dat gedeelte had ze onder de knie, al zolang ze het zich kon herinneren. Als ze dan toch ergens talent voor moest hebben, dan was het voor genezen: het was een van de weinige soorten gebruik van magie die voor haar natuurlijk kwamen, waarvoor ze niet zo diep na hoefde te denken. Zodra ze voor ogen had wat ze wilde doen, dan deed ze het gewoon - je moest haar alleen niet vragen hoe. Dat wist ze niet.
Het moeilijke was het feit dat ze het nu zonder zichtbaar water moest doen. Tussen de cellen van zijn wang moest het meisje nu haar magie laten stromen, ze moest water aanvoelen en het gebruiken. En zoals bij zoveel dingen gold: hoe meer, hoe beter. Er was niet veel water in de wang van de jongen wat ze kon gebruiken, dus naast het feit dat ze zich moest concentreren op het water in zijn wang zou het ook nog langer duren voordat ze alles gefixt had. Onbewust drukte ze haar hand toch wat in zijn pijnlijke wang toen ze de tintelingen van helende magie in haar vingertoppen begon te voelen. Hoe dichterbij, hoe beter.

Maar niet op de manier die de jongen (zonder dat Bree het doorhad) in gedachten had.

Ogen gesloten, hand op zijn wang zag ze hem niet aankomen. Ze voelde hem echter bewegen. Eerst dacht ze dat hij gewoon ging verzitten - om eerlijk te zijn vond ze het niet erg, het was voor haar makkelijker als hij wat dichterbij kwam met zijn gezicht.
Het was echter zo dat hij zijn adem inhield en dat was waarom ze haar ogen opende. Zijn gezicht was veel dichterbij dan net en zijn ogen half gesloten - wat deden zijn lippen zo vlak bij de hare? Geschokt keek ze hem aan, bleef een halve seconde verstijfd zitten en schoot toen wat naar achteren. Haar hand verliet zijn gezicht, maar niet voor lang: met al het gewicht wat er in haar kleine lijfje zat mepte ze hem op zijn pijnlijke wang.

Pets.

Het weergalmde door de donkere ruïnes. Haar hand kwam zo hard neer dat haar arm nog wat doorschoot en ze bijna haar pols verdraaide - zelfs met haar zwakke armpjes zou haar hand waarschijnlijk als een afdruk op zijn gezicht blijven hangen.
Bree trok haar hand terug, haar gezicht vertrokken tussen iets van boosheid, blozen en verbaasdheid. 'T-the fuck dude?' stotterde ze.

OOC; no kissu

<sub>Hij had op het punt staan zijn ogen echt dicht te doen en de laatste paar centimeter tussen hun lippen uit te wissen – maar verstijfde toen ze toch haar ogen opendeed. Iets wat ervoor zorgde dat ook zijn ogen weer helemaal open gingen, ze werden zelfs groter terwijl een gedachte door zijn hoofd galmde: kut.
In de halve seconde dat ze zo met grote naar elkaar keken, beiden net zo geschrokken als de ander, kreeg hij de mogelijkheid om zachtjes te slikken. Haar hand zat echter nog op zijn wang, hij brandde niet perse – maar hij voelde het wel. De spanning werd echter doorbroken toen het meisje naar achteren sloot, hand die toen ook van zijn wang afgleed – maar met een rot vaart weer terug kwam: sloeg hem met een vlakke hand op zijn wang. Hard genoeg om zijn hoofd net een tikje te draaien.
 
Met grote ogen staarde hij in het niets, mond open door de klap die de spieren in zijn kaak een beetje verlamd scheen te hebben. Haar stem was op de achtergrond te horen, keek langzaam op. Hij was letterlijk met stomheid geslagen, iets wat zijn blik aangaf. Een paar tellen keek hij naar haar, bekeek haar houding eerder. De meesten zouden met zorg hebben gehandeld, konden niet anders tegenover een meisje dat met zo’n blik keek – hetzelfde als met zijn puppy gedoe.
Zijn blik veranderde, mond ging dicht en ogen vernauwden zich. ‘The fuck, mij niet,’ bracht hij op een felle toon uit, ‘Je vroeg er praktisch gezien om.’ Hij leunde naar achteren, ging normaal zitten en wreef weer over zijn wang. ‘Wat heeft het ook voor nut om me eerst te helen en me vervolgens weer te slaan, je had me ook weg kunnen duwen.’ Natuurlijk vond hij het niet leuk om afgewezen te worden, maar het was niet zijn eerste keer dat hij een blauwtje had gelopen dus kon hij het op zich prima handlen. Het zat hem echter in de manier waarop ze hem afwees, alsof hij haar had aangerand. Het gaf hem een onprettig en ongemakkelijk gevoel, wat ook duidelijk te zien was in zijn houding.
Het kwam meer door het feit dat hij een beelddenker was en in die paar tellen dat hij haar had aangekeken (vlak na de bitchklap) waren er bepaalde beelden door zijn hoofd geschoten. Beelden waarop ze precies die blik had, maar de rest heel anders was. En het was uiterst disturbing, want het was nooit zijn intentie geweest en hij zou het ook nooit doen.

OOC; dan maar rape?</sub>

Het was paniek.
De laatste keer dat ze gekust was, was ze warm en moe en gewond en boos, en het was een kus waar geen van beide partijen zich nu ooit nog over uit zou willen laten, en het was tevens de eerste keer dat ze gekust was. Het idee om nog een keer haar lippen op die van iemand anders te drukken en speeksel uit te wisselen schrok haar af. Zo erg dat ze ervan ging slaan.
Ze had een gewonde jongen geslagen - wel, voor zover je dat gewond kon noemen. Sinds het moment dat ze hem gezien had was ze voornamelijk bezig met hem pijnigen. Niet de beste eerste indruk, maar daar draaide het nu niet om. Hij had verdomme geprobeerd om haar te kussen. Naast haar paniek was ze voornamelijk verontwaardigd. Zo verontwaardigd dat ze bloosde en schold en mepte.
Aubree Kingston was niet het meisje wat je wilde kussen.

'Ik vroeg er niet om.' protesteerde ze. 'Ik had mijn ogen dicht omdat ik me concentreerde en m'n hand op je wang omdat je gewond was- eh, bent.' Haar stem trilde van schrik, woede. 'Fucking hel dude, ik probeerde je te helpen, niet te kussen.' Normaal zou ze over die woorden struikelen, maar de halve woede halve verontwaardiging hielp haar met het bij elkaar houden van uit elkaar vallende gedachten.
Hij had wel gelijk over haar gemep. Ze was halverwege zijn beurse wang geweest, maar als ze het wilde fixen dan zou ze nu opnieuw moeten beginnen: waarschijnlijk nog meer genezen dan eerst ook. Ze kneep haar handen tot vuisten, haalde een paar keer adem om te proberen haar hartslag en lichaam te kalmeren. Het was niet alleen haar stem die trilde - zijzelf ook, van zowel de gebeurtenissen als de kou.

'Luister, eh, het spijt me.' gaf ze uiteindelijk toe. Hij zou het waarschijnlijk niet doen en ze wilde een dezer dagen nog naar haar slaapzaal om eindelijk onder die warme dekens te kruipen. 'Ik- Ik had je niet moeten slaan.' mompelde ze zachtjes. 'Als je het oké vind kan ik het opnieuw fixen ofzo.'
Waarschijnlijk wilde hij dat niet: zij zou ook liever niet hebben dat iemand die haar net gemept had weer aan de gemepte plek zat, maar goed. Wat kon ze anders doen, gewoon weglopen?

<sub>Hij rolde met zijn ogen, iets wat uiterst disrespectvol was, wanneer ze met een protest begon. Hij had zijn hoofd weggedraaid van d’r en weigerde haar aan te kijken, maar kon het niet helpen dat zijn blik toch soms naar haar toe gleed – bekeek haar voorzichtig vanuit zijn ooghoeken. Hij had alleen haar gezicht gezien in het maanlicht en het had er wel oké uit gezien, maar nu hij ook de tijd nam om de rest eens te bekijken… Ze leek ergens net op een jongetje, als je een zak over haar hoofd zou trekken en de jas niet roze zou zijn.
‘Smoesjes,’ bracht hij uit na het horen van haar protest. Ze probeerde het wel, punt uit (Leroy kan je dat ego voor een tel ff uitzetten en je domme kop gebruiken). Hij herkende de houding dondersgoed, maar dan… Dat was wel bij meisjes en wat zij nou precies was… Ze was wel een meisje, ja, maar anders. (Just because something doesnt have boobs make her less of a person, but yea.)
 
Er kwam een excuses van haar kant, maar ze zou er mooi geen krijgen van hem. Damn right dat ze sorry zei, ze had hem laten vallen en geslagen! Wat wilde ze bereiken: hem misvormen en lelijk maken of zo? Met dat stomme geheel van haar ook, iets wat hem ergens gewoon jaloers maakte omdat hij het dus niet zo goed kon – een van de weinige dingen die hij wel echt graag wilde leren en waar hij ook zijn best deed en dan lukte het niet. En dat… Jongensmeisje kon het gewoon zo alsof het niets was.

‘Natuurlijk had je me niet moeten slaan, sukkel,’ keek haar eindelijk weer recht aan, deed verder niet eens zijn best om aardig of lief te doen – niemand doet dat soort shit gewoon met zijn face. Hij ging in een kleermakers zit zitten en pakte zijn enkel vast (ik denk dat je deze pose snapt? ANIME. SUGOI). Daarna verliet een diepe zucht zijn keel waarna hij toch maar weer wegkeek en zijn wang naar haar toe draaide: ‘Oké, fine, leef jezelf uit.’ Eventjes dacht hij na. ‘O en vertel me een verhaaltje, anders ga ik me vervelen tijdens je helings-focus-shit. Je weet dat het ergens aanvoelt alsof ik een guinea pig omdat je hier overduidelijk geen expert in bent.’ Want anders had ze zijn wang nu allang gefixt of zo en hadden ze nu ook weer niet dit terug bij af –probleem.</sub>

In plaats van tegen Hardhoofd in te gaan hield ze haar mond maar. 't Was het makkelijkst en het werd haar eindelijk (Bree pls.) duidelijk dat hij toch niet naar haar ging luisteren, dat hij meer schedel dan hersenen had. Ja, waarom zou je anders ook in het midden van de nacht over lucht lopen en het risico lopen te vallen. Genoeg hersenenen om te vliegen, niet genoeg om te denken over of een meisje je wilde kussen of niet.
God.
Noemde hij haar ook nog een sukkel. God ze wilde hem opnieuw slaan. Dat ging ze niet doen want, eh, complicaties, maar ze wilde het wel. Één gesprek met een leeftijdsgenoot (of dat schatte ze dan, maar goed, dat kon ze ook heel goed mishebben, een generatiegenoot dan) en ze herinnerde zich alweer waarom ze niet kon wachten tot de uni: hij luisterde niet eens naar wat ze zei. Wat hadden haar woorden dan voor zin?

Woorden hadden weinig zin, dat was haar conclusie. Dus drukte ze haar lippen in een dunne streep en was ze ongehoorzaam: ze legde haar hand wel op zijn wang, maar een verhaaltje ging ze hem niet vertellen. Ze was verdomme zijn mammie niet. Ze was een complete vreemde die hem geprobeerd had te helpen en toen bijna door hem gezoend was (overdrijf je niet een beetje Aubree) en toen gemept. Ze was niet verplicht om Hardhoofd een verhaal te vertellen en bovendien kende ze er geen. In elk geval geen die de jongen zou begrijpen, want ze betwijfelde of hij haar geratel over de Aeneis zou waarderen.
Haar frustratie zorgde ervoor dat de magie een stuk makkelijker stroomde. Het was stom en het was iets wat ze af moest leren, maar boosheid was nog steeds een lekkere katalysator voor de magie die ze gebruikte. Zelfs al was dat helende magie. Het zorgde ervoor dat ze haar ogen niet sloot om zich te concentreren, dat ze slechts haar lippen dichter op elkaar drukte en dieper fronste.

Guinea pig. Ze zou het hem eens laten zien - binnen een halve minuut was ze klaar met zijn wang. Het ging ten koste van het beetje energie wat ze nog over had, waardoor ze nu best wel heel erg duizelig was, en het zorgde ervoor dat de brandwond op haar borst weer opspeelde, maar hij zou niet kunnen klagen. Zijn wang was gefixt.
Fel keek ze hem aan. 'Klaar.' vertelde ze hem terwijl ze haar hand van zijn wang trok. Helemaal heel. Alsof er nooit wat was gebeurd.